Panie Ministrze! Panie Prezesie!

Zaniepokojony stanem zabezpieczenia podstawowej opieki zdrowotnej w godzinach wieczornych i nocnych, zwracam się z prośbą o informację dotyczącą zaistniałej sytuacji w służbie zdrowia. Moje obawy zostały potwierdzone przez bardzo krytyczne publikacje prasowe pojawiające się w ostatnim czasie w dziennikach środkowopomorskich.

Okazuje się, że poważnym problemem jest uzyskanie pomocy lekarskiej w soboty, niedziele i święta oraz w dni powszednie po godzinie 18.00. We wskazanym czasie pacjent powinien otrzymać pomoc pogotowia lub dyżurującego lekarza rodzinnego. Z praktyki większości gabinetów, które funkcjonują całodobowo, wynika jednak, że nie składa się wizyt domowych. Niezwykle trudno jest uzyskać należną pomoc, spowodować przyjazd lekarza do pacjenta. Lekarz przyjeżdża bowiem do pacjenta tylko w wyjątkowych sytuacjach, na ogół zaś proponuje się pacjentowi dojazd własnym środkiem lokomocji. Tymczasem trzeba pamiętać, że nie każdy pacjent dysponuje własnym samochodem i przecież nie każdego stać na korzystanie z usług przewoźnika. Czy w takim przypadku jedynym wyjściem jest oczekiwanie na poprawę zdrowia i dotarcie do lekarza na przykład pieszo?

Może się wydawać, że ta sprawa dotyczy głównie terenów wiejskich i małomiasteczkowych, ale w rzeczywistości problem nie omija również większych miast Pomorza Środkowego. Dodatkowo nagminne jest stawianie diagnozy w trakcie rozmowy telefonicznej. Należy zatem zadać pytanie: czy lekarz może uzyskać odpowiednie informacje o stanie zdrowia pacjenta jedynie poprzez rozmowę telefoniczną, nie widząc pacjenta ani nie mogąc go zbadać?

Proszę więc o wyjaśnienie, jakie możliwości uzyskania pomocy w opisanych sytuacjach ma pacjent, kiedy powinien zgłosić się do lekarza rodzinnego, a w jakich przypadkach, bez narażenia się na zbędne komentarze i uwagi, może liczyć na pomoc doraźną. Gdzie kończą się kompetencje lekarza rodzinnego, a zaczynają pogotowia ratunkowego?