Poniżej przedstawiam sytuację przedsiębiorcy, jego bezradność wobec braku decyzji jednostek skarbowych Panu podległych. Ten przykład nie jest wyjątkiem, o czym świadczą opisy podobnych przypadków w kraju. Potwierdzają to też moje koleżanki i moi koledzy parlamentarzyści. Proszę więc Pana o podjęcie konkretnych działań, o których mówi ordynacja podatkowa.

W dniu 1 września 1997 r. Andrzej Tomczak prowadzący przedsiębiorstwo TIMEX w Szczecinku specjalizujące się w produkcji osprzętu elektrycznego i zatrudniające około stu pracowników podpisał ze szkołą, ZSzM w Szczecinku, umowę o prowadzenie praktycznej nauki zawodu. Podpisanie umowy zostało poprzedzone znacznymi nakładami ze strony przedsiębiorstwa, związanymi z przygotowaniem pomieszczeń socjalnych dla uczniów, jadalni, szatni oraz zatrudnieniem wysoko wykwalifikowanej kadry. Nauka zawodu odbywała się bez żadnych zakłóceń i zgodnie z założeniami została zakończona egzaminem, co upoważniało przedsiębiorcę do wystąpienia o przyznanie ulgi w podatku dochodowym od osób fizycznych, co też uczynił we wniosku złożonym w dniu 18 maja 1999 r. we właściwym miejscowo Urzędzie Skarbowym w Szczecinku.

Po odmownych decyzjach urzędu skarbowego i izby skarbowej sprawa trafiła na wokandę Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie, który to Sąd w dniu 15 października 2000 r. wyrokiem uchylił decyzje organów podatkowych. Wydanie ponownej decyzji przez Urząd Skarbowy w Szczecinku nastąpiło po ponad ośmiu miesiącach od wyroku NSA, bo w dniu 29 czerwca 2001 r. i ku wielkiemu zdziwieniu podatnika, pomimo jasno zajętego przez NSA stanowiska w tej sprawie, decyzja była ponownie odmowna. Izba skarbowa podtrzymała stanowisko urzędu i sprawa ponownie znalazła się na wokandzie NSA OZ w Szczecinie, który to Sąd w dniu 9 lipca 2003 r. wyrokiem (sygn. Akt S.A./Sz. 2521/01) decyzje organów podatkowych ponownie uchylił jako niezgodne z prawem i wydane z naruszeniem prawa materialnego, a w szczególności art. 27c ust. 13 ustawy z dnia 28 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Myliłby się jednak ten, kto uznałby, iż po dwukrotnym przegraniu sprawy przed NSA organy skarbowe uderzą się w pierś i wydadzą decyzję przyznającą podatnikowi prawo do ulgi. Pomimo tego, że od wyroku NSA minęło pół roku, izba skarbowa uznała, iż skoro nie może wydać decyzji zgodnej z jej zapatrywaniem, to nie wyda żadnej decyzji i od chwili lipcowego wyroku NSA nie tylko nie zajęła stanowiska, ale też nie przedstawiła podatnikowi jakiejkolwiek informacji na temat stanu postępowania.

Nie jest moją intencją wnikanie w bardzo złożoną i zawiłą problematykę tak zwanych ulg uczniowskich w podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwestie te były przedmiotem bardzo szczegółowych rozważań prawników mających ogromną praktykę w zakresie orzekania o sprawach podatkowych. Z całą pewnością nie jest przypadkiem, iż dwa różne składy doświadczonych sędziów NSA zajęły analogiczne stanowisko. Chciałbym jednak dowiedzieć się, czy całkowite ignorowanie wyroków NSA korzystnych dla podatnika mieści się w standardach państwa prawa? Czy w takich standardach mieści się również po pierwsze, ponadośmiomiesięczny, a po drugie, co najmniej półroczny okres oczekiwania na wydanie decyzji dotyczącej tej samej sprawy, gdy całość materiału dowodowego jest zebrana, a sprawa została dogłębnie wyjaśniona przez NSA?

Nurtuje mnie również odpowiedź na pytanie, czy opisana sprawa jest przejawem skrajnej ignorancji i niesolidności ze strony organów służbowych, czy też na decyzjach tych organów zauważyły względy pozamerytoryczne, kiedy to "chore" ambicje któregoś z urzędników wzięły górę nad zdrowym rozsądkiem i wyrokami sądowymi.