Park ten został utworzony 27 czerwca 1988 r. na mocy ustawy o ochronie przyrody z dnia 7 kwietnia 1949 r. Na podstawie arbitralnej decyzji ówczesnych władz państwowych w obręb parku włączono 2 tysiące 500 ha nieruchomości stanowiących własność prywatną. Na obszarze tym znalazło się dziewiętnaście wsi z blisko dwoma tysiącami mieszkańców. Nikt nie pytał żyjących tu ludzi o ich zdanie. Wprowadzono specjalne rygory w zakresie korzystania z własności, podporządkowane celom statutowym parku. Ograniczenia te dotyczyły i dotyczą przede wszystkim: budownictwa, remontów i modernizacji siedlisk rolniczych, wznoszenia nowych siedlisk, melioracji czy regulowania stosunków wodnych, zmiany przeznaczenia gruntów i wielu innych dziedzin, przez co uniemożliwiają w praktyce pełne korzystanie z własności, tym samym ograniczając jej istotę.

Po transformacji ustrojowej w 1990 r., w której własność prywatna stała się fundamentalną wartością konstytucyjną, stanowiącą podstawę funkcjonowania demokratycznego państwa prawa i wolnej gospodarki rynkowej, rozwój i perspektywy egzystencji mieszkańców wigierskich wsi uległy zdecydowanemu zahamowaniu w porównaniu z mieszkańcami wspólnot samorządowych niewchodzących w skład Wigierskiego Parku Narodowego.

Powodem narastania tego konfliktu jest sposób zarządzania Wigierskim Parkiem Narodowym przez urzędującego od kilku lat dyrektora, pana Zdzisława Szkirucia. Jego działania charakteryzują się uporczywym i umyślnym naruszaniem konstytucyjnych praw mieszkańców. Podejmowane próby dialogu z administracją parku i mediacji kończyły się niepowodzeniem. Szczególnym wyrazem postawy dyrektora był w ostatnim okresie sposób wprowadzenia w życie niezwykle ważnego z punktu widzenia rozwoju regionalnego dokumentu, jakim jest plan ochrony parku. Dyrektor z pełną premedytacją i wbrew obowiązującym przepisom - bez konsultacji z radą parku oraz z pominięciem obowiązku uzyskania opinii samorządów gminnych - usiłował nadać bieg legislacyjny temu dokumentowi.

Panie Ministrze, nie można dopuszczać do sytuacji, w której mieszkańcy wigierskich wsi traktowani są jak ostatnie i najmniej ważne ogniwo łańcucha ekologicznego. Takie postępowanie narusza wolność i swobody obywatelskie, a także godzi w istotę samorządów terytorialnych, a więc narusza normy ustawy zasadniczej, jaką jest Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Jeszcze raz bardzo proszę o przeanalizowanie poczynań dyrektora Zdzisława Szkirucia, które już doprowadziły do bardzo poważnego konfliktu społecznego, i o spowodowanie działań, które przywrócą zaufanie do organów administracji publicznej w tym regionie Polski.