Moje oświadczenie zostało zainspirowane lekturą listu otwartego, skierowanego między innymi do mnie, którego autorem jest Stowarzyszenie Ludzi Otwartych Serc LOS z siedzibą w Olsztynie koło Częstochowy. Jego przedmiotem są zmiany materii ustawowej dokonane ustawą z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej, opublikowaną w "Dzienniku Ustaw" nr 154 z dnia 29 grudnia 2001 r., poz. 1792.

Art. 1 niniejszej ustawy w pkcie c dodaje ust. 4a do ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej o następującej treści: "W przypadku zbiegu uprawnień do renty rodzinnej i renty socjalnej kwota renty socjalnej ulega takiemu obniżeniu, aby łączna kwota świadczeń do wypłaty nie przekraczała 200% renty socjalnej. Kwota obniżonej renty socjalnej nie może być niższa niż 50 zł miesięcznie. Jeżeli kwota renty rodzinnej przekracza 200% renty socjalnej, renta socjalna nie przysługuje". Wprowadzona zmiana będzie niewątpliwie powodować dalsze zubożenie osób niepełnosprawnych uprawnionych do pobierania renty socjalnej po ukończeniu osiemnastego roku życia. W tej grupie społecznej znajdują się osoby całkowicie niesamodzielne, z głębokim upośledzeniem umysłowym lub fizycznym, niezdolne do pracy i samodzielnej egzystencji. Przedmiotowy ust. 4a spowoduje obniżenie wysokości renty socjalnej lub całkowicie jej pozbawi osoby niesamodzielne, jeśli oba świadczenia, a więc renta rodzinna plus renta socjalna, przekroczą 200% renty socjalnej, czyli kwotę 812 zł miesięcznie.

Ustawa z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej łamie - przypominają o tym autorzy listu otwartego - podstawowe prawa człowieka zawarte w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, a w szczególności jej art. 25. Łamie także podstawowe prawa osoby niepełnosprawnej zawarte w Karcie Praw Osób Niepełnosprawnych uchwalonej przez Sejm RP dnia 1 sierpnia 1997 r., w której zapisano, iż Sejm RP uznaje, że osoby, których sprawność fizyczna, psychiczna lub umysłowa trwale lub okresowo utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia życie codzienne, naukę, pracę oraz pełnienie ról społecznych, zgodnie z normami prawnymi i zwyczajowymi, mają prawo do niezależnego, samodzielnego i aktywnego życia oraz nie mogą podlegać dyskryminacji. Sejm RP stwierdza, że oznacza to w szczególności prawo osób niepełnosprawnych do: dostępu do dóbr i usług umożliwiających pełne uczestnictwo w życiu społecznym; zabezpieczenia społecznego uwzględniającego konieczność ponoszenia zwiększonych kosztów wynikających z niepełnosprawności, jak również uwzględnienia tych kosztów w systemie podatkowym.

Zabezpieczenie społeczne jest de iure ograniczane, co niebawem zmusi rodziny do oddania osób niepełnosprawnych do domów pomocy społecznej. Utrzymanie podopiecznego w takich placówkach kosztuje około 2 tysięcy zł miesięcznie, z czego minimum 1 tysiąc 400 zł na osobę dopłaca budżet państwa. Z prostych kalkulacji wynika, iż przywrócenie poprzednich uregulowań będzie zdecydowaną korzyścią dla budżetu państwa. W przekroju społecznym liczba osób niepełnosprawnych uprawnionych do renty socjalnej jest niewielka. Pozbawienie ich kilkuset złotych miesięcznie wydaje się zatem niehumanitarne i - o czym wspomniałem wyżej - pozbawione racji ekonomicznych.