27 sierpnia 2004 r.

Na podstawie art. 84 ust. 1 Regulaminu Senatu wnoszę projekt uchwały w sprawie wycofania Polskich Sił Zbrojnych z Iraku.

p r o j e k t

Senat Rzeczypospolitej Polskiej potępia postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 marca 2003 roku o użyciu Polskiego Kontyngentu Wojskowego w składzie Wielonarodowych Połączonych Sił Operacyjnych koalicji międzynarodowej w Królestwie Arabii Saudyjskiej, Królestwie Bahrajnu, Jordańskim Królestwie Haszymidzkim, Państwie Katar, Państwie Kuwejt i Republice Iraku oraz w Zatoce Perskiej, na Morzu Czerwonym i Oceanie Indyjskim, jako sprzeczne z prawem polskim, zawartymi przez Rzeczpospolitą Polską umowami i traktatami międzynarodowymi oraz prawem międzynarodowym.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej bierze pod uwagę negatywne nastawienie sił oporu Narodu Irackiego w kwestii dalszego pozostawania Polskich Sił Zbrojnych na terenie Iraku, uznając tym samym prawo do samostanowienia i demokratycznej woli wyłonienia systemu władzy, zgodnych z własną tradycją i kulturą narodową.

Nocą, 17 marca 2003 r. zapadła haniebna i brzemienna w skutkach dla przyszłości Polski i Narodu Polskiego, decyzja o wysłaniu wojsk polskich do Iraku. Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski dokonał tego nie bacząc na fakt, że ponad 75% Polaków opowiada się za pokojowym i zgodnym z cywilizacyjnymi zasadami etyki i moralności rozwiązaniem kwestii irackiej.

Decyzja o wysłaniu wojsk polskich bez mandatu ONZ usytuowała Polskę w gronie napastników w rozumieniu art. 2 pkt. 2 i 5 oraz art. 3 Konwencji o określeniu napaści, podpisanej w Londynie dnia 3 lipca 1933 r.

Wielokrotne deklaracje Aleksandra Kwaśniewskiego o ważnej roli, jaką odegrał Ojciec Święty w obecnej historii naszego narodu, poprzez wydanie tego haniebnego postanowienia, ukazały, jak bardzo Prezydent potrafi manipulować faktami, przytaczając wygodne dla siebie argumenty oraz ignorując niepomyślne dla siebie uwagi. Postanowienie o użyciu Polskich Sił Zbrojnych w powyższym świetle postawiło nasz kraj w dwuznacznej sytuacji moralnej.

Wydając postanowienie w dniu 17 marca 2003 roku o użyciu Polskich Sił Zbrojnych poza granicami Polski Prezydent Aleksander Kwaśniewski powołał się na art. 117 Konstytucji i art. 2 ust. 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa.

Argumentacja użyta przez Prezydenta w postanowieniu z dnia 17 marca 2003 r. jest niezgodna z prawem polskim oraz z zawartymi umowami międzynarodowymi. Nie istnieje bowiem żadna w sensie prawnym "koalicja międzynarodowa", o jakiej wspomina "Postanowienie Prezydenta RP", ani umowa sojusznicza sankcjonująca działanie Polski przeciwko Republice Iraku. Przywołanie w Postanowieniu Prezydenta RP "koalicji międzynarodowej" sugeruje zawarcie jakiegoś paktu, tudzież sojuszu, o którym nie został poinformowany Sejm i w dodatku, na którego ratyfikację Sejm nie wyraził zgody.

Art. 5 Traktatu NATO dotyczy obowiązku udzielenia pomocy w przypadkach zbrojnej napaści na jedną lub więcej stron tego Traktatu w Europie, lub Ameryce Północnej, w celu przywrócenia i utrzymania bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego. W przypadku wojny z Irakiem żadna z tych przesłanek nie obowiązuje, gdyż działanie Stanów Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii i Polski jest co prawda działaniem członków NATO, ale nie mającym usankcjonowania prawnego ze strony samej organizacji Paktu Północnoatlantyckiego, zwłaszcza, że nie jest to działanie obronne lecz agresywne.

Rezolucja 1441, chociaż zawierała ostrzeżenie dla Iraku przed odmową współpracy z ONZ, nie zawierała konkretnych uregulowań prawnych, dotyczących określenia pochodzenia wojsk interwencyjnych, ich liczebności, celów działania, czasu rozpoczęcia i zakończenia operacji, składu jednostek mających działać z mandatu ONZ. Rezolucja ta też nie zawierała także wyraźnego upoważnienia, co do użycia siły przeciwko Irakowi, jak to miało miejsce w przypadku rezolucji 678 Rady Bezpieczeństwa, dotyczącej zezwolenia do użycia siły przez koalicję antyiracką w celu usunięcia wojsk irackich z Kuwejtu w 1991 r.

Jako jeden z głównych powodów wszczęcia działań wojennych przeciwko Republice Iraku było podejrzenie posiadania przez Irak broni masowego rażenia. Mimo wielokrotnych prób udowodnienia tej tezy i przedstawiania rzekomych dowodów ją popierających, nie znaleziono jak dotąd, mimo półtorarocznej obecności sił okupacyjnych w Iraku, żadnych arsenałów tej broni.

Atak na Irak spowodował tylko destabilizację stosunków w tym rejonie świata oraz doprowadził do wybuchów coraz to nowszych rebelii, wzniecanych przez miejscowe siły oporu, przeciwko brutalnym działaniom sił okupacyjnych, w wyniku których śmierć poniosły setki irackiej ludności cywilnej (zwłaszcza kobiety i dzieci). Doprowadził także do eskalacji ataków terrorystycznych na świecie, w wyniku których śmierć zaczęli ponosić obywatele państw zaangażowanych w ten konflikt. Coraz więcej Irakijczyków wyraża wolę przeprowadzenia demokratycznych wyborów, które pozwoliłyby zakończyć uciążliwy stan okupacyjny, a tym samym przywrócić spokój i bezpieczeństwo w ich kraju.

Ponadto ostatnia Rezolucja 1546 Rady Bezpieczeństwa ONZ uznaje zakończenie okupacji Iraku z dniem 30 czerwca 2004 r. W związku z powyższym bezzasadnym jest pozostawanie Polskich Sił Zbrojnych na terytorium Iraku i staje się koniecznym ich wycofanie w możliwie jak najszybszym terminie z tego terytorium i powrót do Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle powyższego decyzja Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego jest sprzeczna z prawem polskim oraz nie wynika z żadnych zobowiązań sojuszniczych, na które w swoim postanowieniu powołał się Prezydent. Ponadto ukazuje, że w obecnej ciężkiej sytuacji społeczno-ekonomicznej Prezydent ignoruje społeczeństwo polskie i wskazuje, że bardziej interesuje go wątpliwy sukces wojenny, aniżeli bieżąca sytuacja kraju. Pozostawanie zaś Polskich Sił Zbrojnych na tym terenie przyczyniać się będzie w znaczącej mierze do kolejnych ataków na polskich żołnierzy.