Do reprezentowania nas w dalszych pracach nad tym projektem ustawy upoważniamy senatora Andrzeja Jaeschkego.

Projekt

represjonowanych przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich i III Rzeszę

Art.1

2. Świadczenie przysługuje wyłącznie osobom, które nie mają ustalonego prawa do dodatku kombatanckiego lub świadczenia w wysokości tegoż dodatku, określonych w przepisach o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego lub dodatku za tajne nauczanie przysługujących na podstawie odrębnych przepisów.

Art. 2

2. W przypadku osoby, która ukończyła 18 rok życia w trakcie trwania represji wymienionych w art. 3 ust. 1 od chwili ukończenia 18 roku życia nie podlega przepisom niniejszej Ustawy, niezależnie od dalszego trwania represji.

Art. 3

1. Represją wobec małoletnich w rozumieniu ustawy jest:

2) osadzenie w obozie pracy przymusowej.

2) o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego.

Art. 4

Art. 5

1. Uprawnienie do świadczenia jest przyznawane decyzją Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, zwanego dalej "Kierownikiem Urzędu" na podstawie wniosku zainteresowanej osoby zaopiniowanego przez właściwe, wybrane przez nią stowarzyszenie osób poszkodowanych oraz dokumentów i dowodów potwierdzających rodzaj i okres represji, o których mowa w art. 3.

Art. 6

1) osobie pobierającej emeryturę lub rentę - wraz z emeryturą lub rentą,

Art. 7

Art. 8

Art. 9

Art. 10

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1993 r. Nr 90, poz.146 i Nr 134, poz. 646, z 1994 r. Nr 43, poz. 163, Nr 90, poz. 419, Nr 113, poz. 547, Nr 123, poz. 602 i Nr 126, poz.626, z 1995 r. Nr 5, poz. 25 i Nr 133, poz. 654, z 1996 r, Nr 25, poz. 113, Nr 87, poz. 395, Nr 137, poz. 638, Nr 147, poz. 686 i Nr 156, poz. 776 oraz z 1997 r. Nr 28, poz. 153, Nr 30, poz. 164, Nr 71, poz. 449, Nr 85, poz. 538, Nr 96, poz. 592, Nr 121, poz. 770, Nr 123, poz. 934, Nr 141, poz. 943 i poz. 945) w art.121 w ust. 1 w pkt. 60 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem i dodaje pkt. 61 w brzmieniu:

Art. 11

W ustawie z dnia 1 grudnia 1994 r. o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych (Dz.U. z 1995 r. Nr 4, poz. 17 i Nr 138, poz. 681 oraz z 1997 r. Nr 93, poz. 569) w art. 3 w
ust. 3 po wyrazach "lub ZSRR" dodaje się wyrazy "świadczenia pieniężne dla małoletnich ofiar wojny 1939 -1945".

Art.12

UZASADNIENIE

Projekt ten był w Sejmie poprzedniej kadencji najczęściej chyba odrzucanym projektem przez ówczesną koalicję niezależnie od tego, czy zgłaszany był jako projekt poselski, senacki czy prezydencki. A przecież osoby, których dotyczy, to ostatnia i w dodatku niewielka liczebnie grupa osób, które przeżyły represje w okresie II wojny światowej i do tej pory nie uzyskały z tego tytułu jakichkolwiek świadczeń oraz satysfakcji moralnej.

Zgodnie z przedstawionym projektem grupa osób objętych świadczeniami to grupa niewielka, gdyż tylko taka spełnia kryteria przewidywanej ustawy. Z dobrodziejstw ustawy skorzystałyby bowiem wyłącznie te osoby represjonowane w latach 1939 - 1945 jako małoletnie, które przebywając na deportacji podczas skierowania przymusowego do pracy niewolniczej wraz z rodzicami, bądź opiekunami prawnymi, ze względu na swój młody wiek nie nadawały się do wykonywania pracy niewolniczej i nie korzystają tym samym z dobrodziejstw Ustawy z 31 maja 1996 roku lub też będąc małoletnimi (tj. poniżej 18 roku życia) wykonywały pracę niewolniczą na rzecz ZSRR i III Rzeszy bez względu na miejsce świadczenia pracy.

Projekt ustawy precyzuje w sposób jednoznaczny pod względem prawnym, jak należy rozumieć pracę przymusową małoletnich i jednocześnie wyklucza z tej grupy - nie uznając za represje w rozumieniu Ustawy - pracę małoletnich w gospodarstwach rolnych rodziców. Zjawisko to bowiem było w polskim rolnictwie niezwykle powszechnym zarówno w okresie okupacji, jak i w czasie niezależnego bytu państwowego przy czym traktowane było - a w niektórych regionach kraju nadal jest tak traktowane -jako specyficzna forma naturalnej kooperacji rodzinnej. Biorąc pod uwagę, iż statystyki z lat 30-tych potwierdzały, że niemal 75% ludności polskiej utrzymywało się z różnych form gospodarki rolnej potwierdza to w sposób istotny tezy, jakie legły u podstaw przedłożonego projektu.

Przewidujemy, iż liczba przyszłych beneficjentów, jeśli szacować ją na podstawie danych Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez IIl Rzeszę i innych organizacji byłych niewolników III Rzeszy z roku obecnego - to grupa w granicach 60 tysięcy osób włącznie z dziećmi byłych robotników deportowanych wychowywanych przez osoby obce. Liczba ta zbliżona jest do danych ewidencyjnych Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie", która przygotowując materiały archiwalno-osobowe dla bieżących potrzeb obsługi świadczenia socjalnego ze środków przyznanych przez Bundestag, nazywanego powszechnie, choć nieprecyzyjnie niemiecką ustawa odszkodowawczą, w swych dokumentach z roku bieżącego grupę będącą obiektem naszego zainteresowania określiła na 49 tysięcy żyjących małoletnich ofiar wojny. Osoby, o których mowa objęte zostały już w roku 2002 po raz pierwszy świadczeniami z funduszy FPNP, co więcej - świadczenia te przyznano także spadkobiercom represjonowanych osób małoletnich na zasadach przyjętych przez Fundację.

Biorąc pod uwagę szacunkowy stan aktualny w stosunku do stanu wynikającego z archiwaliów zgromadzonych 10 lat temu, wynika jasno, iż śmiertelność w tej grupie jest wysoka, zamykająca się średnio w 7,5% w skali roku. Zbliżone liczbowo dane przestawia także Centralna Baza Danych Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę. Stosunek klasy politycznej Sejmu poprzedniej kadencji do poprzednich projektów przedstawianej ustawy w środowisku osób poszkodowanych wywołał poważne rozgoryczenie i wzburzenie społeczne, a najłagodniejsze komentarze sugerowały, iż politycy oczekują na rozwiązanie problemu w sposób naturalny, gdyż za kilka lat nikomu już świadczenia nie będą potrzebne.

Argumenty budżetowe są na pewno argumentami poważnymi i nie można ich pominąć. Niemniej jednak, w odróżnieniu od innych działających już ustaw kombatanckich tym razem świadczenie to w pierwszym roku, przy założeniu, iż wysokość świadczenia zamknie się w granicach przyjętych przez Ustawę z dnia 31 maja 1996 o świadczeniu pieniężnym dla osób pracujących w warunkach deportacji tj.135,- PLN wyniesie w granicach 81.000.000 do 97.200.200 PLN w skali rocznej. Ponieważ świadczenie to nie może być przedmiotem donacji oraz spadkobrania - założyć należy stałe i - co zauważyć trzeba z pewną przykrością - szybkie zmniejszanie się liczby beneficjentów, a tym samym udział świadczenia w wydatkach budżetu.