1. W celu zapewnienia ochrony prawnej praw i interesów Skarbu Państwa tworzy się Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, zwaną dalej "Prokuratorią Generalną".

2. Zastępstwo procesowe Skarbu Państwa przez Prokuratorię Generalną dotyczy spraw, w których Skarb Państwa jest lub powinien być stroną powodową albo pozwaną, albo też uczestnikiem postępowania przed sądem, trybunałem lub innym organem orzekającym.

3. Rada Ministrów może wyznaczyć Prokuratorię Generalną do reprezentowania Rady Ministrów lub ministrów w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.

5. Prokuratoria Generalna nie wykonuje zastępstwa procesowego państwowych osób prawnych.

3) państwowymi jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej;

4) organami jednostek samorządu terytorialnego i innymi podmiotami, którym powierzono wykonywanie zadań publicznych na podstawie ustaw lub porozumień.

2. Przejęcie, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić w każdym stadium postępowania.

3. Prezes Prokuratorii Generalnej albo dyrektor jej oddziału może odmówić przejęcia sprawy w terminie 14 dni od dnia doręczenia wniosku, o którym mowa w ust. 1. Odmowę przejęcia sprawy Prezes Prokuratorii Generalnej albo dyrektor jej oddziału uzasadnia na piśmie i doręcza wnioskodawcy.

4. Stanowisko Prezesa Prokuratorii Generalnej albo dyrektora jej oddziału w przedmiocie przejęcia sprawy jest wiążące.

1. Zastępstwo procesowe Skarbu Państwa przez Prokuratorię Generalną jest obowiązkowe, jeżeli wartość przedmiotu sprawy przewyższa kwotę 1 000 000 zł.

2. W sprawie o naprawienie szkody wyrządzonej przez wydanie ustawy lub rozporządzenia Rady Ministrów niezgodnych z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą, a także w sprawie o naprawienie szkody wyrządzonej przez niewydanie takiego aktu normatywnego, którego obowiązek wydania przewiduje przepis prawa, zastępstwo procesowe Skarbu Państwa wykonuje Prokuratoria Generalna. W sprawie o naprawienie szkody wyrządzonej przez wydanie lub niewydanie rozporządzenia przez inny organ konstytucyjnie do tego powołany czynności procesowe za Skarb Państwa podejmuje ten organ.

3. Prokuratoria Generalna z urzędu lub na wniosek organu państwowej jednostki organizacyjnej może przejąć zastępstwo procesowe w każdej sprawie, jeżeli wymaga tego ochrona ważnych praw lub interesów Skarbu Państwa.

4. Stanowisko Prokuratorii Generalnej w przedmiocie przejęcia sprawy jest wiążące.

5. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, Prokuratoria Generalna zawiadamia sąd oraz strony lub uczestników postępowania o przejęciu zastępstwa procesowego; przejęcie wyłącza dotychczasowego przedstawiciela Skarbu Państwa od udziału w dalszym postępowaniu.

1. W sprawach, w których wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 1 000 000 zł, oraz w których z mocy odrębnych ustaw prawa lub interesy Skarbu Państwa reprezentują organy lub jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 6 ust. 1, zwane dalej "podmiotami reprezentującymi Skarb Państwa", czynności w sprawie podejmują organy tych podmiotów.

1. W sprawach dotyczących ważnych praw lub interesów Skarbu Państwa, Prokuratoria Generalna, na wniosek podmiotu reprezentującego Skarb Państwa, wydaje opinie prawne, w tym także opiniuje projekty umów, których stroną jest lub ma być Skarb Państwa.

2. Prezes Prokuratorii Generalnej albo dyrektor jej oddziału nie może odmówić wydania opinii prawnej, jeżeli wartość przedmiotu sprawy przekracza kwotę 1 000 000 zł.

1. Podmiot reprezentujący Skarb Państwa nie ponosi kosztów zastępstwa procesowego wykonywanego przez Prokuratorię Generalną.

1. Organ władzy publicznej, który powierzył innemu podmiotowi wykonywanie zadań publicznych na podstawie porozumienia, zawiadamia o tym Prezesa Prokuratorii Generalnej.

2. Podmiot reprezentujący Skarb Państwa zawiadamia Prokuratorię Generalną o każdym postępowaniu wszczętym przed sądem, trybunałem lub innym organem orzekającym, w którym podmiot ten występuje jako przedstawiciel Skarbu Państwa oraz o stanie prawnym lub faktycznym związanym z działalnością tego podmiotu, który uzasadnia wystąpienie z roszczeniem Skarbu Państwa, wraz z szczegółowymi informacjami o przedmiocie postępowania albo rodzaju roszczenia.

1. Właściwym do wykonywania zastępstwa procesowego jest oddział Prokuratorii Generalnej, w którego okręgu znajduje się siedziba podmiotu reprezentującego Skarb Państwa, z którego działalnością wiąże się dochodzone roszczenie.

2. Prezes Prokuratorii Generalnej może przekazać sprawę innemu oddziałowi niż określony w ust. 1 lub Głównemu Urzędowi Prokuratorii Generalnej, jeżeli wymaga tego ochrona praw lub interesów Skarbu Państwa.

3. Podmiot reprezentujący Skarb Państwa, po otrzymaniu pozwu, innego pisma procesowego lub wezwania w sprawie, w której Prokuratoria Generalna wykonuje zastępstwo procesowe Skarbu Państwa, niezwłocznie przekazuje je Prokuratorii Generalnej wraz ze swoim stanowiskiem, szczegółowymi informacjami o przedmiocie postępowania oraz dowodami w sprawie.

1. Podmioty reprezentujące Skarb Państwa składają Prokuratorii Generalnej, na jej żądanie lub z własnej inicjatywy, wnioski co do czynności procesowych w sprawach, w których Prokuratoria Generalna wykonuje zastępstwo procesowe Skarbu Państwa, w szczególności co do wszczęcia procesu, cofnięcia powództwa, uznania roszczenia, wycofania powództwa wzajemnego, zawarcia ugody lub wniesienia środków odwoławczych.

2. Prokuratoria Generalna nie jest związana treścią wniosków, o których mowa w ust. 1. W razie niezgodności stanowiska Prokuratorii Generalnej z wnioskiem podmiotu reprezentującego Skarb Państwa, stanowisko Prokuratorii Generalnej jest wiążące. O zajętym stanowisku zawiadamia się wnioskodawcę wraz z podaniem uzasadnienia na piśmie.

1. Czynności zastępstwa przed sądami, trybunałami i innymi organami orzekającymi wykonują wyłącznie radcowie Prokuratorii Generalnej.

3. Dokumentem upoważniającym radcę Prokuratorii Generalnej do wykonywania czynności zastępstwa jest legitymacja służbowa, która zawiera w szczególności imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe radcy Prokuratorii Generalnej.

4. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, wzór legitymacji służbowej radcy Prokuratorii Generalnej oraz sposób dokonywania wpisów w tej legitymacji i postępowania z nią, a także organ właściwy do jej wydania, uwzględniając w szczególności termin ważności legitymacji służbowej, okoliczności uzasadniające jej wymianę i zwrot oraz postępowanie w razie utraty legitymacji służbowej.

1. Radcowie Prokuratorii Generalnej, biorąc udział w rozprawach sądowych, występują w stroju urzędowym. Strojem urzędowym jest toga.

2. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw Skarbu Państwa określi, w drodze rozporządzenia, wzór stroju urzędowego radców Prokuratorii Generalnej, uwzględniając uroczysty charakter stroju, odpowiedni do powagi sądu i utrwalonej tradycji.

1. Jeżeli zachodzi konieczność wykonywania zastępstwa procesowego przed sądami, trybunałami lub innymi organami orzekającymi w sprawach wymagających znajomości prawa obcego albo procedur lub instytucji międzynarodowych, Prokuratoria Generalna może powierzyć to zastępstwo w drodze umowy cywilnoprawnej radcy prawnemu, adwokatowi lub innej osobie uprawnionej do występowania w charakterze pełnomocnika procesowego.

3. Do ustanowienia pełnomocnika procesowego, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz.U. Nr 19, poz. 177, z późn. zm. ²).

1. Pracami Prokuratorii Generalnej kieruje Prezes Prokuratorii Generalnej, przy pomocy wiceprezesów Prokuratorii Generalnej i dyrektorów oddziałów Prokuratorii Generalnej.

2. Prezes Prokuratorii Generalnej ponadto:

4. Prokuratoria Generalna używa pieczęci urzędowej, określonej w przepisach o pieczęciach państwowych.

1. Prezesa Prokuratorii Generalnej powołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa.

2. Prezesa Prokuratorii Generalnej powołuje się na pięcioletnią kadencję. Ta sama osoba nie może być Prezesem Prokuratorii Generalnej dłużej niż przez dwie kolejne kadencje.

3. Wiceprezesów Prokuratorii Generalnej, w liczbie nieprzekraczającej dwóch, powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw Skarbu Państwa na wniosek Prezesa Prokuratorii Generalnej.

4. Prezesa i wiceprezesów Prokuratorii Generalnej powołuje się spośród osób posiadających kwalifikacje do zajmowania stanowiska radcy Prokuratorii Generalnej.

5. Powołanie, o którym mowa w ust. 1 i 3, stanowi nawiązanie stosunku pracy na podstawie powołania w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm. ³).

1. Ze stanowiskami Prezesa lub wiceprezesa Prokuratorii Generalnej nie można łączyć przynależności do partii politycznych ani pełnienia funkcji publicznych.

2. Prezes i wiceprezesi Prokuratorii Generalnej nie mogą prowadzić działalności zarobkowej, z wyjątkiem działalności naukowej, naukowo-dydaktycznej, dydaktycznej i publicystycznej.

1. W skład Prokuratorii Generalnej wchodzą Główny Urząd Prokuratorii Generalnej z siedzibą w mieście stołecznym Warszawie oraz oddziały Prokuratorii Generalnej z siedzibami w miejscowościach, w których mają siedziby sądy apelacyjne.

2. Oddziały Prokuratorii Generalnej działają w obszarach właściwości sądów apelacyjnych, w których mają siedzibę.

3. W obszarze właściwości Sądu Apelacyjnego w Warszawie zadania oddziału Prokuratorii Generalnej wykonuje Główny Urząd Prokuratorii Generalnej.

1. Oddziały Prokuratorii Generalnej w okręgach swojej właściwości miejscowej samodzielnie wykonują zadania i czynności Prokuratorii Generalnej.

2. Oddziałem Prokuratorii Generalnej kieruje dyrektor oddziału, któremu funkcję tę powierza Prezes Prokuratorii Generalnej. Dyrektor oddziału jest przełożonym radców i innych pracowników tego oddziału.

3. Funkcję dyrektora oddziału Prokuratorii Generalnej powierza się radcy Prokuratorii Generalnej.

1. Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa, nadaje Prokuratorii Generalnej, w drodze zarządzenia, statut określający organizację i szczegółowe zasady funkcjonowania Prokuratorii Generalnej, a w szczególności:

2. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa, w drodze zarządzenia, określi sposób i tryb przygotowywania, przyjmowania i prezentowania stanowisk Prokuratorii Generalnej, o których mowa w art. 18, z uwzględnieniem przesłanek kwalifikowania spraw do kategorii spraw o istotnym znaczeniu dla ochrony praw lub interesów Skarbu Państwa.

3. Prezes Prokuratorii Generalnej ustala, w drodze zarządzenia, regulamin wewnętrznego urzędowania Prokuratorii Generalnej, który określa w szczególności:

4. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb współdziałania Prokuratorii Generalnej przy wykonywaniu zastępstwa procesowego Skarbu Państwa z organami władzy publicznej, podmiotami reprezentującymi Skarb Państwa, państwowymi osobami prawnymi, państwowymi jednostkami organizacyjnymi niemającymi osobowości prawnej oraz organami samorządu terytorialnego i innymi podmiotami, którym powierzono wykonywanie zadań publicznych na podstawie ustaw lub porozumień, z uwzględnieniem organizacji Prokuratorii Generalnej i kompetencji jej oddziałów.

1. Radcowie, wykonując czynności procesowe, kierują się własnym przekonaniem opartym na wiedzy prawniczej i doświadczeniu.

3. W przypadku gdy w postępowaniu przed sądem, trybunałem lub innym organem orzekającym ujawnią się nowe okoliczności, radca samodzielnie podejmuje decyzje związane z dalszym tokiem postępowania.

1) radca Prokuratorii Generalnej, który przez co najmniej trzy lata zajmował stanowisko radcy Prokuratorii Generalnej, lub

3) osoba, która posiada uprawnienia radcy prawnego, adwokata lub notariusza i wykonywała ten zawód przez co najmniej pięć lat, lub

4) osoba, która zajmowała stanowisko sędziego sądu powszechnego, sędziego sądu wojskowego lub sędziego sądu administracyjnego albo stanowisko prokuratora przez co najmniej trzy lata, lub

5) osoba, która pracowała na stanowisku związanym z legislacją, nie niższym niż legislator lub specjalista do spraw legislacji, w urzędzie organu władzy państwowej przez co najmniej osiem lat.

1. Radców mianuje Prezes Prokuratorii Generalnej.

2. Mianowanie, o którym mowa w ust. 1, stanowi nawiązanie stosunku pracy na podstawie mianowania w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.

1. W uzasadnionych przypadkach radca może być przeniesiony, na okres do 6 miesięcy, do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w Głównym Urzędzie Prokuratorii Generalnej albo w innym jej oddziale. W okresie przeniesienia przysługuje mu wynagrodzenie stosowne do wykonywanej pracy, lecz nie niższe od dotychczasowego. Przeniesienie takie dopuszczalne jest tylko raz na dwa lata.

1. Radca zachowuje w tajemnicy informacje, które uzyskał w związku z wykonywaniem swoich czynności służbowych.

2. Obowiązek zachowania tajemnicy, o którym mowa w ust. 1, trwa również po ustaniu zatrudnienia.

1. Radca nie może podejmować dodatkowego zatrudnienia z wyjątkiem zatrudnienia na stanowisku naukowym, naukowo-dydaktycznym lub dydaktycznym.

2. Radca nie może podejmować zajęcia lub sposobu zarobkowania, które pozostawałyby w sprzeczności z jego czynnościami służbowymi albo wzbudzałyby podejrzenie o stronniczość lub interesowność.

2. Ocena kwalifikacyjna dotyczy wykonywania przez radcę zadań i czynności służbowych.

5. Od oceny kwalifikacyjnej radca może zwrócić się, w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia, do Prezesa Prokuratorii Generalnej z wnioskiem o dokonanie ponownej oceny kwalifikacyjnej.

6. Od oceny kwalifikacyjnej przysługuje odwołanie do sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o apelacji. Od orzeczenia sądu apelacyjnego kasacja nie przysługuje.

7. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa określi, w drodze rozporządzenia, kryteria i tryb dokonywania oceny kwalifikacyjnej uwzględniając wśród kryteriów postępowanie zgodne ze złożonym ślubowaniem oraz staranność, rzetelność i terminowość wykonywania czynności służbowych.

1. Wynagrodzenie radcy składa się z wynagrodzenia zasadniczego, odpowiadającego zajmowanemu stanowisku służbowemu, dodatku za wieloletnią pracę w Prokuratorii Generalnej oraz dodatku funkcyjnego w razie powierzenia funkcji w Prokuratorii Generalnej.

- z uwzględnieniem poziomu wynagrodzeń zasadniczych i dodatków funkcyjnych sędziów sądów powszechnych, przyjmując, że określone w ten sposób wynagrodzenie zasadnicze radców Prokuratorii Generalnej i starszych radców Prokuratorii Generalnej nie może przekraczać 130% wynagrodzenia zasadniczego odpowiednio sędziego sądu okręgowego i sędziego sądu apelacyjnego, a najwyższy dodatek funkcyjny nie może przekraczać kwoty dodatku funkcyjnego przewidzianego dla prezesa odpowiedniego sądu.

2. Fundusz nagród, o którym mowa w ust. 1, w wysokości do 3% planowanych wynagrodzeń osobowych pozostaje w dyspozycji Prezesa Prokuratorii Generalnej i może być przez niego podwyższony w ramach posiadanych środków na wynagrodzenia.

4) po 35 latach pracy - 200% wynagrodzenia miesięcznego;

1) 6 dni - po 10 latach pracy;

2) 12 dni - po 15 latach pracy.

2. Urlopu, o którym mowa w ust. 1, nie udziela się, jeżeli radca był ciągle nieobecny w pracy z powodu choroby dłużej niż rok.

4. W okresie urlopu, o którym mowa w ust. 1, radcy przysługuje wynagrodzenie obliczone według zasad obowiązujących przy ustalaniu wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 173 Kodeksu pracy.

1. Radcy, którego stosunek pracy został rozwiązany z powodu nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, a jeżeli radca przepracował co najmniej 20 lat - w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia.

2. Miesięczne wynagrodzenie stanowiące podstawę ustalenia wysokości odprawy, o którym mowa w ust. 1, oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 173 Kodeksu pracy.

1. Stosunek pracy radcy tymczasowo aresztowanego ulega z mocy prawa zawieszeniu na czas trwania tego aresztowania.

2. W okresie zawieszenia stosunku pracy radcy przysługuje wynagrodzenie w wysokości połowy wynagrodzenia miesięcznego przysługującego mu w dniu tymczasowego aresztowania.

3. W przypadku prawomocnego umorzenia postępowania karnego lub postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe albo wydania prawomocnego wyroku uniewinniającego wypłaca się pozostałą część wynagrodzenia, chyba że postępowanie umorzono warunkowo albo z powodu przedawnienia lub amnestii.

3. Rozwiązanie stosunku pracy z radcą następuje z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia w razie stwierdzonej orzeczeniem lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych albo innym równorzędnym orzeczeniem całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy.

4. Rozwiązanie stosunku pracy z radcą może nastąpić z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia w razie:

5. W przypadku, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, w okresie między rozwiązaniem stosunku pracy a podjęciem zatrudnienia lub działalności gospodarczej, nie dłużej niż przez 6 miesięcy, przysługuje świadczenie pieniężne ze środków budżetu państwa, obliczone według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 173 Kodeksu pracy.

6. W przypadku gdy w okresie, o którym mowa w ust. 5, były radca pobiera świadczenie określone w przepisach ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm. ⁵), wysokość świadczenia pieniężnego ulega odpowiedniemu obniżeniu, a jeżeli radca nabył prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - świadczenie pieniężne nie przysługuje.

7. Okres pobierania świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ust. 5, wlicza się do okresu pracy wymaganego do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych, a także do okresów składkowych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

8. Od świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ust. 5, Prokuratoria Generalna odprowadza składkę na ubezpieczenia społeczne na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

1. Radca ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną za przewinienia służbowe, w tym za oczywistą i rażącą obrazę przepisów prawa i uchybienia godności zawodu.

2. Postępowanie dyscyplinarne nie może być wszczęte po upływie miesiąca od dnia uzyskania wiadomości o popełnieniu czynu uzasadniającego odpowiedzialność dyscyplinarną ani po upływie roku od dnia popełnienia takiego czynu. Jeżeli z powodu nieobecności w pracy radca nie ma możliwości złożenia wyjaśnień, bieg miesięcznego terminu nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu do dnia stawienia się radcy do pracy. Jeżeli jednak czyn zawiera znamiona przestępstwa, przedawnienie dyscyplinarne nie następuje wcześniej niż przedawnienie karne.

1. Radca może być zawieszony w czynnościach służbowych, jeżeli jest konieczne z uwagi na charakter czynu natychmiastowe odsunięcie go od wykonywania czynności służbowych.

2. Prawo zawieszenia w czynnościach przysługuje Prezesowi Prokuratorii Generalnej. Na decyzję o zawieszeniu w czynnościach przysługuje zażalenie do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania radcy sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o apelacji. Od orzeczenia sądu apelacyjnego kasacja nie przysługuje.

3. Zawieszenie w czynnościach ustaje z mocy prawa, jeżeli w ciągu trzech miesięcy od dnia zawieszenia nie wszczęto przeciwko radcy postępowania dyscyplinarnego, a także, z zastrzeżeniem ust. 5, z chwilą prawomocnego zakończenia tego postępowania.

4. W toku postępowania dyscyplinarnego komisja dyscyplinarna może w każdym czasie uchylić zawieszenie w czynnościach.

5. Komisja dyscyplinarna II instancji, wydając orzeczenie dyscyplinarne, może orzec o utrzymaniu w mocy zawieszenia w czynnościach do dnia wniesienia odwołania, o którym mowa w art. 64 ust. 2, lub upływu terminu do jego wniesienia. W przypadku wniesienia odwołania zawieszenie w czynnościach pozostaje w mocy do czasu rozpoznania odwołania, chyba że sąd apelacyjny uchyli zawieszenie wcześniej.

6. Prezes Prokuratorii Generalnej może w każdym czasie uchylić zawieszenie w czynnościach, także w przypadkach, o których mowa w ust. 5.

7. W przypadku gdy radca został zawieszony w czynnościach, Prezes Prokuratorii Generalnej może obniżyć do 50% wysokość jego wynagrodzenia miesięcznego na czas trwania zawieszenia. Jeżeli postępowanie dyscyplinarne nie zostało wszczęte w ciągu trzech miesięcy od dnia zawieszenia w czynnościach albo zostało umorzone lub zakończyło się uniewinnieniem, radcy wypłaca się zatrzymane wynagrodzenie.

1. W sprawach dyscyplinarnych orzekają Komisja Dyscyplinarna Prokuratorii Generalnej w I instancji i Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna Prokuratorii Generalnej w II instancji.

2. Członków komisji dyscyplinarnych, w tym przewodniczącego i zastępców przewodniczącego, powołuje na okres pięciu lat Prezes Prokuratorii Generalnej.

3. Decyzję o przekazaniu komisji dyscyplinarnej I instancji wniosku o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego podejmuje Prezes Prokuratorii Generalnej na podstawie wniosku rzecznika dyscyplinarnego.

2. Obwiniony ma prawo korzystania z pomocy wybranego przez siebie obrońcy, z zastrzeżeniem przepisów o ochronie tajemnic ustawowo chronionych.

3. W przypadku gdy rzecznik dyscyplinarny wniósł o orzeczenie kary wydalenia z pracy w Prokuratorii Generalnej, a obwiniony nie ma obrońcy z wyboru, przewodniczący składu orzekającego wyznacza obrońcę spośród radców.

4. Komisja dyscyplinarna I instancji wydaje orzeczenie po przeprowadzeniu rozprawy, w toku której wysłuchuje rzecznika dyscyplinarnego i obwinionego oraz jego obrońcy, jeżeli został ustanowiony, a także po rozpatrzeniu innych dowodów mających znaczenie w sprawie.

6. Rozprawa jest jawna dla radców. W uzasadnionych przypadkach skład orzekający może wyłączyć jawność rozprawy; jednakże ogłoszenie orzeczenia jest jawne.

8. W wyjątkowych przypadkach można odroczyć ogłoszenie orzeczenia na czas nie dłuższy niż 3 dni. O terminie ogłoszenia orzeczenia przewodniczący składu orzekającego zawiadamia strony bezpośrednio po zakończeniu narady.

9. Po ogłoszeniu orzeczenia przewodniczący składu orzekającego podaje ustnie zasadnicze motywy rozstrzygnięcia.

1. Od orzeczenia komisji dyscyplinarnej I instancji strony mają prawo wniesienia odwołania. W odwołaniu można zaskarżyć całość orzeczenia lub jego część.

2. Odwołanie wnosi się do komisji dyscyplinarnej II instancji za pośrednictwem komisji dyscyplinarnej I instancji, która wydała zaskarżone orzeczenie, w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.

1. Przed upływem terminu do wniesienia odwołania orzeczenie nie podlega wykonaniu.

2. Wniesienie odwołania w terminie wstrzymuje wykonanie orzeczenia.

2. Od orzeczeń komisji dyscyplinarnej II instancji stronom służy odwołanie do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Do rozpoznania odwołania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o apelacji. Od orzeczenia sądu apelacyjnego kasacja nie przysługuje.

1. Odpis prawomocnego orzeczenia komisji dyscyplinarnej dołącza się do akt osobowych radcy.

4. Po upływie pięciu lat od uprawomocnienia się orzeczenia komisji dyscyplinarnej ukarany może wystąpić o uznanie za niebyłą kary wydalenia z pracy w Prokuratorii Generalnej.

1) po art. 29 dodaje się art. 29¹ w brzmieniu:

2) po art. 33 dodaje się art. 33¹ w brzmieniu:

3) w art. 67:

a) w § 2 dodaje się zdanie drugie w brzmieniu:

4) w art. 87¹ § 2 otrzymuje brzmienie:

5) art. 99 otrzymuje brzmienie:

6) art. 161 otrzymuje brzmienie:

7) w art. 207 § 3 otrzymuje brzmienie:

8) w art. 300 § 2 otrzymuje brzmienie:

9) w art. 485 w § 4 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

3) art. 73 otrzymuje brzmienie:

1) w art. 25 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

2) w art. 28 w ust. 1 w pkt 2 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się pkt 3 w brzmieniu:

1) w art. 27 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

2) w art. 52 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

3) w art. 63 w § 2 po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

4) w art. 92 § 2 otrzymuje brzmienie:

1. Sprawy, w których zgodnie z przepisami ustawy, po dniu wejścia jej w życie, właściwa jest Prokuratoria Generalna, są prowadzone na dotychczasowych zasadach, aż do ich prawomocnego zakończenia, o ile czynności przed właściwymi organami orzekającymi zostały podjęte przed dniem wejścia w życie ustawy.

2. Prezes Prokuratorii Generalnej może podjąć decyzję o przejęciu do prowadzenia przez Prokuratorię Generalną poszczególnych spraw lub pewnej kategorii spraw, o których mowa w ust. 1, ze względu na szczególny interes Skarbu Państwa. O przejęciu sprawy Prezes Prokuratorii Generalnej powiadamia właściwy organ orzekający oraz strony lub uczestników postępowania.

1. Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa, w drodze zarządzenia, powoła w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie niniejszego artykułu Pełnomocnika do spraw organizacji Prokuratorii Generalnej, zwanego dalej "Pełnomocnikiem", określając zakres jego zadań i środki niezbędne do ich realizacji. Celem działania Pełnomocnika jest zorganizowanie Prokuratorii Generalnej, w tym oddziałów Prokuratorii Generalnej, zatrudnienie pracowników oraz podjęcie innych czynności niezbędnych do rozpoczęcia jej pracy. Z chwilą powołania Prezesa Prokuratorii Generalnej Pełnomocnik kończy swoją działalność.

5. Członkowie korpusu służby cywilnej zatrudnieni w komórkach obsługi prawnej administracji rządowej (departamentach prawnych, biurach prawnych, zespołach radców prawnych), jak też w innych komórkach organizacyjnych, spełniający wymogi określone w art. 29 ust. 1 pkt 1-3, 5 i 6, w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego artykułu, mogą zgłosić Pełnomocnikowi zamiar przejścia do pracy w Prokuratorii Generalnej. W drodze porozumienia z dotychczasowym pracodawcą, zawartego na wniosek Pełnomocnika może on zatrudnić na stanowisku radcy Prokuratorii Generalnej pracownika, który zgłosił zamiar przejścia do pracy w Prokuratorii Generalnej.

6. W okresie trzech lat od dnia wejścia w życie ustawy, na stanowisko radcy Prokuratorii Generalnej mogą być przyjęte, w drodze konkursu, również osoby, które po odbyciu wymaganej przepisami prawa aplikacji, złożyły egzamin sędziowski, prokuratorski, radcowski, adwokacki lub notarialny i spełniają wymogi określone w art. 29 ust. 1 pkt 1-3, 5 i 6.

7. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa, w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy tryb przeprowadzania konkursu, zapewniając należyty poziom wiedzy radców Prokuratorii Generalnej.

8. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, dokonywać przeniesienia planowanych wydatków budżetowych między częściami, działami i rozdziałami budżetu państwa w przypadkach przejmowania przez Prokuratorię Generalną zadań realizowanych dotychczas przez inne organy.

1. Do dnia 31 grudnia 2005 r. koszty organizacji i funkcjonowania Prokuratorii Generalnej w 2005 r. finansowane są ze środków Funduszu Skarbu Państwa, o którym mowa w art. 56 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1391, z późn. zm. ²¹).

2. W okresie, o którym mowa w ust. 1, nie podlega przekazaniu na przychody budz etu państwa nadwyżka, o której mowa w art. 56 ust. 4 ustawy wymienionej w ust. 1.

3. W przypadku braku wystarczających środków finansowych na pokrycie kosztów, o których mowa w ust. 1, uzupełnienie tych środków następuje z rezerwy ogólnej Rady Ministrów.