1. Ustawa określa środki ochronne przed przywozem na polski obszar celny towarów subsydiowanych, wyrządzającym szkodę przemysłowi krajowemu, zwane dalej "środkami wyrównawczymi", oraz zasady i tryb postępowania w sprawie stosowania tych środków, zwanego dalej "postępowaniem antysubsydyjnym".

2. Jeżeli krajem pochodzenia lub krajem eksportu towaru będącego przedmiotem postępowania antysubsydyjnego jest kraj będący członkiem Światowej Organizacji Handlu (WTO), środki wyrównawcze i postępowania antysubsydyjne będą stosowane z zachowaniem wymogów określonych w Porozumieniu w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych oraz w Porozumieniu w sprawie rolnictwa (Dz.U. z 1996 r. Nr 9, poz. 54), stanowiących załączniki do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (Dz.U. z 1995r. Nr 98, poz. 483).

3. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania antysubsydyjnego stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

1. Postanowienia, decyzje i rozporządzenia wprowadzające tymczasowe i ostateczne cła wyrównawcze określone w ustawie, z wyłączeniem postanowień, o których mowa w art. 25 ust. 3 i art. 45 ust. 2, oraz decyzji, o której mowa w art. 68 ust. 2, przed ich wydaniem są opiniowane przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Przepisów art. 106 § 2 i 5 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.

2. Decyzje i postanowienia określone w ustawie, z wyłączeniem postanowień, o których mowa w art. 19 ust. 1, art. 25 ust. 3, art. 36 ust. 1, art. 38 ust. 1 i art. 40 ust. 1, oraz decyzji, o której mowa w art. 68 ust. 2, są ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

3. Postanowienia i decyzje ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" oraz rozporządzenia wprowadzające tymczasowe i ostateczne cła wyrównawcze, wchodzą w życie z dniem ogłoszenia.

5. W przypadku gdy liczba stron uczestniczących w postępowaniu jest większa niż 50, minister właściwy do spraw gospodarki nie doręcza postanowień i decyzji stronom postępowania antysubsydyjnego, a obwieszcza je w dzienniku o zasięgu ogólnopolskim.

1) środki wyrównawcze - tymczasowe i ostateczne cła wyrównawcze oraz zobowiązania; tymczasowe i ostateczne cła wyrównawcze stanowią należności celne przywozowe w rozumieniu przepisów prawa celnego,

2) towar podobny - towar, który jest jednakowy pod każdym względem w stosunku do towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym lub, w razie braku takiego towaru - inny towar, który, pomimo że nie jest jednakowy pod każdym względem, ma cechy ściśle odpowiadające cechom towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym,

3) szkoda - istotną szkodę wyrządzoną przemysłowi krajowemu; za szkodę uważa się również groźbę wyrządzenia istotnej szkody, jak też istotne opóźnienie w powstaniu przemysłu krajowego,

4) przemysł krajowy - ogół producentów wytwarzających towar podobny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub tych spośród producentów, których łączna produkcja stanowi znaczącą część produkcji krajowej tego towaru; w przypadku gdy producenci są powiązani z zagranicznymi eksporterami lub krajowymi importerami albo sami są importerami towaru będącego przedmiotem postępowania antysubsydyjnego - przez przemysł krajowy można rozumieć pozostałych producentów krajowych wytwarzających towar podobny,

5) producenci powiązani - producentów powiązanych z zagranicznymi eksporterami lub krajowymi importerami w jeden z następujących sposobów:

- pod warunkiem, że istnieje uzasadnione przekonanie lub podejrzenie, że na skutek powiązań dany producent postępuje odmiennie od producentów niemających powiązań,

6) osoba kontrolująca drugą osobę - przedsiębiorcę uczestniczącego w obrocie, który prawnie lub faktycznie może ukierunkować lub ograniczyć postępowanie drugiego przedsiębiorcy,

9) kraj eksportu - kraj, z którego towar jest przywożony na polski obszar celny,

12) GATT 1994 - Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu, stanowiący załącznik do Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) (Dz.U. z 1995 r. Nr 98, poz. 483).

1. Środki wyrównawcze mogą być zastosowane wobec towaru, jeżeli w wyniku postępowania antysubsydyjnego zostanie stwierdzone, że towar ten jest subsydiowany oraz że przywóz towaru subsydiowanego, dopuszczonego do obrotu na polskim obszarze celnym, wyrządza szkodę przemysłowi krajowemu.

2. Towar uważa się za subsydiowany w rozumieniu ustawy, jeśli w kraju pochodzenia lub w kraju eksportu jego produkcja, transport lub eksport bezpośrednio lub pośrednio korzystają z subsydium określonego w art. 6, które jest specyficzne w rozumieniu art. 7.

3. Środki wyrównawcze ustala się w wysokości wystarczającej do przeciwdziałania skutkom przywozu na polski obszar celny towaru subsydiowanego, ale nie wyższej niż kwota subsydium obliczona zgodnie z art. 8 i 9.

4. Tymczasowe i ostateczne cło wyrównawcze stosuje się w odniesieniu do towarów dopuszczanych do obrotu na polskim obszarze celnym od daty określonej w rozporządzeniu je ustanawiającym, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

2. Finansowy wkład zagranicznych podmiotów subsydiujących występuje w szczególności, gdy:

3. Nie uważa się za subsydium, pomimo przysporzenia korzyści w rozumieniu ust. 2 pkt 2, zwolnienia towaru eksportowanego z cła lub podatku obciążającego taki towar, jeśli jest przeznaczony do konsumpcji krajowej, lub zwrotu takiego cła albo podatku w kwocie nieprzekraczającej rzeczywistych obciążeń, o ile zwolnienie to zostaje udzielone zgodnie z postanowieniami zawartymi w załącznikach I, II i III do Porozumienia w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych.

1. Subsydium jest specyficzne, jeżeli spełnia co najmniej jedno z poniższych kryteriów:

3. Niezależnie od warunków i okoliczności, o których mowa w ust. 1 i 2, za specyficzne uznaje się subsydia, których udzielenie jest uzależnione:

4. Subsydium, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, będzie traktowane jako uzależnione faktycznie od wyników osiąganych w eksporcie, gdy ustalono, że udzielenie subsydium, nie będąc prawnie uzależnione od wyników osiąganych w eksporcie, jest w rzeczywistości związane z faktycznym lub przewidywanym eksportem lub przychodami z eksportu. Udzielenie subsydium przedsiębiorcy, który jest eksporterem, samo w sobie nie jest wystarczające do uznania tego subsydium za subsydium specyficzne.

5. Element subsydiowania, który może występować w środku wsparcia krajowego, wymienionym w załączniku nr 2 do Porozumienia w sprawie rolnictwa, nie stanowi subsydium specyficznego, pod warunkiem że środek ten odpowiada warunkom określonym w załączniku do tego Porozumienia.

2. Korzyść, o której mowa w ust. 1, nie obejmuje:

2. Przy obliczaniu kwoty subsydium łączną kwotę subsydium można pomniejszyć, jeżeli strona zainteresowana takim pomniejszeniem wykaże, że jest to uzasadnione. Pomniejszenia te mogą obejmować:

3. Jeżeli subsydium nie było przyznane proporcjonalnie do wielkości produkcji, eksportu lub kosztów transportu, kwotę subsydium oblicza się jako iloraz wartości całego subsydium do ilości produkcji, sprzedaży lub eksportu towaru w okresie badanym.

4. Jeżeli subsydium jest związane z nabyciem środków trwałych, kwota subsydium jest obliczana z uwzględnieniem okresu amortyzacji obowiązującej dla tych środków wykorzystywanych przy produkcji towaru objętego postępowaniem, w kraju pochodzenia lub kraju eksportu. Jeśli środki trwałe nie są amortyzowane, kwota subsydium będzie wyceniona jako nieoprocentowana pożyczka, do której stosuje się art. 8 ust. 2 pkt 2.

5. Jeśli subsydium nie jest powiązane z nabyciem środków trwałych, kwota korzyści uzyskanej z tytułu subsydium w okresie badanym jest przypisywana do tego okresu, chyba że istnieje uzasadnienie przypisania jej również do innego okresu.

1. Szkodę ustala się na podstawie zebranego materiału dowodowego po dokonaniu oceny:

2. Ocena wielkości przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych powinna uwzględniać, czy przywóz ten wzrósł w stopniu znaczącym w wielkościach bezwzględnych lub w stosunku do wielkości krajowej produkcji lub konsumpcji krajowego towaru podobnego.

3. W celu ustalenia wpływu przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych na ceny towarów podobnych na rynku krajowym należy zbadać czy:

4. Żaden pojedynczy czynnik, o którym mowa w ust. 2 i 3, bądź kilka z nich, nie musi stanowić koniecznej ani wystarczającej przesłanki dla stwierdzenia wyrządzenia szkody przemysłowi krajowemu.

2) wielkość przywozu towaru subsydiowanego z poszczególnych krajów nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 19 ust. 2 oraz art. 47 ust. 1 pkt 2,

3) dokonanie łącznej oceny skutków przywozu jest zasadne po uwzględnieniu warunków konkurencji pomiędzy towarami przywożonymi na polski obszar celny oraz warunków konkurencji między towarami przywożonymi a podobnymi towarami krajowymi.

1. Wpływ przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych na sytuację przemysłu krajowego bada się z uwzględnieniem wszystkich istotnych wskaźników i czynników ekonomicznych oddziałujących na stan tego przemysłu, a w szczególności:

2. W przypadku gdy przedmiotem postępowania jest towar rolny, badanie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje także analizę, czy przywóz spowodował zwiększenie obciążenia polskich rządowych programów wspierających.

4. Wpływ przywozu na polski obszar celny towaru subsydiowanego ocenia się dla produkcji krajowego towaru podobnego, wydzielonej w oparciu o:

5. W przypadku gdy dostępne dane nie pozwalają na wydzielenie, o którym mowa w ust. 4, szkodę ocenia się na postawie badania najwęższej grupy lub kategorii towaru, obejmującej towar podobny, dla której można uzyskać niezbędne informacje.

1. W przypadku gdy w tym samym czasie oprócz przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych również inne czynniki mogły wyrządzać szkodę przemysłowi krajowemu, bada się je w celu wykluczenia możliwości, że szkoda wyrządzona przez te czynniki została uznana za wyrządzoną przez przywóz towarów subsydiowanych.

1. Groźbę wyrządzenia istotnej szkody przemysłowi krajowemu stwierdza się, w szczególności na podstawie ustalonych faktów lub przewidywań, w sytuacji gdy wystąpienie szkody jest wysoce prawdopodobne oraz bliskie w czasie.

2. Dla stwierdzenia groźby wyrządzenia szkody przemysłowi krajowemu należy zbadać w szczególności:

2. Wniosek uważa się za złożony zgodnie z ust. 1 pkt 1, jeżeli popierają go producenci krajowi produkujący nie mniej niż 25% całej produkcji krajowego towaru podobnego, przy czym ich produkcja stanowi ponad 50% produkcji krajowych producentów wyrażających pisemnie swoje stanowisko wobec wniosku, niezależnie od tego, czy stanowisko to wyraża poparcie czy sprzeciw.

3. Wniosek o wszczęcie postępowania antysubsydyjnego powinien zawierać wystarczające dowody na to, że w okresie badanym towar przywożony na polski obszar celny był subsydiowany i że przywóz ten wyrządza szkodę przemysłowi krajowemu.

5. W przypadku gdy wniosek nie spełnia wymogów określonych w ust. 2 lub w ust. 3 i 4, lub przedstawione dane okażą się niewystarczające do wszczęcia postępowania antysubsydyjnego, minister właściwy do spraw gospodarki, nie później niż w terminie 45 dni od dnia wpłynięcia wniosku, zawiadomi o tym wnioskodawcę i wezwie go do usunięcia braków w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż 30 dni od dnia wezwania.

6. W przypadku nieusunięcia braków w terminie, o którym mowa w ust. 5, minister właściwy do spraw gospodarki może, gdy uzasadniają to okoliczności sprawy, wyznaczyć dodatkowy termin do usunięcia braków.

8. Za dzień wpłynięcia wniosku uznaje się dzień wpłynięcia uzupełnionego wniosku.

2. Jeżeli wnioskodawca wycofa wniosek po wszczęciu postępowania antysubsydyjnego, minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze postanowienia, umorzy postępowanie, chyba że ze względu na interes publiczny powinno być kontynuowane. W takim przypadku minister właściwy do spraw gospodarki wydaje postanowienie o kontynuacji postępowania.

1. Przed wydaniem postanowienia o wszczęciu postępowania antysubsydyjnego informacje w sprawie nie będą podawane do wiadomości publicznej.

2. Jeżeli z umów międzynarodowych wynika obowiązek zawiadomienia organów kraju pochodzenia lub kraju eksportu o zamiarze wszczęcia postępowania antysubsydyjnego, minister właściwy do spraw gospodarki powiadomi o tym właściwe organy tych krajów.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki, w terminie 90 dni od dnia wpłynięcia wniosku, wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania antysubsydyjnego, gdy:

2. Przywóz towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym uważa się za nieznaczny, jeżeli wielkość przywozu towaru objętego postępowaniem z jednego kraju stanowi mniej niż 1 % konsumpcji krajowej tego towaru, chyba że wielkość przywozu z krajów, z których przywóz wynosi mniej niż 1 % konsumpcji, łącznie przekracza 3 % konsumpcji.

4. Na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania antysubsydyjnego wnioskodawcy przysługuje zażalenie.

4. Postanowienie o wszczęciu postępowania antysubsydyjnego zawiera informacje, które uzasadniają wszczęcie tego postępowania, a w szczególności określa:

5. Minister właściwy do spraw gospodarki przekazuje znanym mu zagranicznym producentom i eksporterom oraz organom kraju pochodzenia lub kraju eksportu wniosek, na podstawie którego wszczęto postępowanie antysubsydyjne, z wyjątkiem danych stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa lub inną tajemnicę prawnie chronioną. W przypadku gdy liczba zagranicznych eksporterów jest szczególnie duża, wniosek przekazuje się wyłącznie organom kraju pochodzenia lub kraju eksportu bądź właściwej organizacji lub zrzeszeniu eksporterów, a innym stronom - na ich wniosek.

6. Strony mające siedzibę za granicą, nieposiadające adresu do doręczeń w Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli nie ustanowiły pełnomocnika w Rzeczypospolitej Polskiej, są obowiązane wskazać adres lub pełnomocnika w Rzeczypospolitej Polskiej do doręczeń dla celów postępowania antysubsydyjnego. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw gospodarki może zwolnić stronę z tego obowiązku, jeżeli nie przedłuży to postępowania.

7. Minister właściwy do spraw gospodarki dopuszcza do udziału w postępowaniu antysubsydyjnym stronę, która uprawdopodobni, że niedotrzymanie terminu określonego w ust. 4 pkt 8 lit. a) nastąpiło z przyczyn od niej niezależnych.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki zapewnia stronom czynny udział w postępowaniu antysubsydyjnym, a przed zakończeniem postępowania umożliwia stronom wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.

2. Stronie przysługuje, na pisemny wniosek, prawo przeglądania akt sprawy, z wyłączeniem dokumentów zawierających informacje niejawne lub chronione w rozumieniu art. 72 ust. 1.

3. Wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów, o których mowa w ust. 1, może nastąpić także w formie ustnej, o ile zostanie potwierdzone przez stronę w formie pisemnej, pod rygorem ich pominięcia przy dokonywaniu ustaleń.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki, w przypadku gdy jest to niezbędne dla prowadzonego postępowania antysubsydyjnego, może zwrócić się do stron o dostarczenie informacji i opinii mających znaczenie dla toczącego się postępowania.

2. Jeżeli strona nie udzieli informacji lub w inny sposób będzie utrudniać prowadzenie postępowania antysubsydyjnego, ustaleń dokonuje się na podstawie danych i informacji dostępnych ministrowi właściwemu do spraw gospodarki.

3. Jeżeli strona przedstawi wprowadzające w błąd lub nieprawdziwe informacje, minister właściwy do spraw gospodarki pomija je przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.

2. Udzielenie przez strony odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu postępowania antysubsydyjnego powinno nastąpić w wyznaczonym terminie, nie krótszym niż 30 dni. Dla zagranicznych producentów oraz eksporterów termin ten rozpoczyna bieg po upływie 7 dni od dnia wysłania im kwestionariusza lub od dnia przekazania tego kwestionariusza przedstawicielstwu dyplomatycznemu kraju pochodzenia lub kraju eksportu.

3. Termin, o którym mowa w ust. 2, może być przedłużony, nie więcej jednak niż o 30 dni, o ile strona przedstawi argumenty mające dla niej istotne znaczenie, uzasadniające przedłużenie terminu.

5. Kwestionariusz postępowania antysubsydyjnego wysyłany stronom tego postępowania powinien zawierać dane niezbędne dla ustalenia istnienia i charakteru subsydium oraz w szczególności:

6. W przypadku gdy ustalenia, zwłaszcza dotyczące wielkości subsydium, zostały dokonane na podstawie danych i informacji zawartych w kwestionariuszu postępowania antysubsydyjnego, podlegają one łącznemu sprawdzeniu z innymi danymi i informacjami dostarczonymi przez wnioskodawcę lub inne strony postępowania antysubsydyjnego, lub pochodzącymi z innych niezależnych źródeł, takich jak publikowane cenniki czy urzędowe statystyki dotyczące przywozu towarów na polski obszar celny.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki, w celu weryfikacji danych i informacji przedłożonych przez strony, może przeprowadzić niezbędną kontrolę w ich siedzibie lub miejscu prowadzenia działalności.

2. W przypadku zagranicznych producentów i eksporterów kontrola, o której mowa w ust. 1, może zostać przeprowadzona, o ile zainteresowane zagraniczne strony wyrażą zgodę, a władze danego kraju zostaną o tym oficjalnie powiadomione i nie zgłoszą sprzeciwu.

3. W przypadku dużej liczby wnioskodawców, zagranicznych producentów, eksporterów, krajowych importerów, transakcji lub typów towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym minister właściwy do spraw gospodarki może wydać postanowienie o ograniczeniu badania do reprezentantów wybranych w ramach próby statystycznej lub do reprezentanta mającego największy udział w produkcji, sprzedaży lub eksporcie (kontrola wyrywkowa).

4. W przypadku gdy po wydaniu postanowienia o kontroli wyrywkowej wybrane podmioty nie dostarczą niezbędnych danych i informacji, wybiera się nowych reprezentantów, chyba że nie miałoby to istotnego wpływu na wynik kontroli.

5. W przypadku zastosowania kontroli wyrywkowej, dla każdego zagranicznego eksportera lub producenta, który w terminie udzielił odpowiedzi na pytania kwestionariusza postępowania antysubsydyjnego, lecz nie został wybrany na reprezentanta, ustala się indywidualnie kwotę subsydium, chyba że liczba zagranicznych eksporterów lub producentów jest tak duża, że uniemożliwiłoby to terminowe zakończenie postępowania.

1. Na podstawie materiałów dowodowych zgromadzonych w toku postępowania antysubsydyjnego minister właściwy do spraw gospodarki dokona, nie wcześniej niż 2 miesiące i nie później niż 6 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, w drodze postanowienia, wstępnych ustaleń co do występowania subsydium, szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy nimi.

2. Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera wstępne ustalenia dotyczące stanu faktycznego oraz prawnego, istotne dla prowadzonego postępowania antysubsydyjnego, a w szczególności określa:

3. Przed wydaniem postanowienia o dokonaniu wstępnych ustaleń minister właściwy do spraw gospodarki zasięga opinii ministra właściwego ze względu na rodzaj towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym. Przepisów art. 106 § 2 i 5 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.

6. Stronom, które zgłosiły swój udział w postępowaniu antysubsydyjnym, przysługuje prawo do wniesienia zastrzeżeń co do wstępnych ustaleń w terminie 15 dni od dnia doręczenia postanowienia. Zastrzeżenia powinny zawierać uzasadnienie wraz z danymi i informacjami na ich poparcie.

1. Na wniosek strony, złożony nie później niż w terminie 30 dni od dnia doręczenia postanowienia o dokonaniu wstępnych ustaleń, minister właściwy do spraw gospodarki wyznacza datę posiedzenia wyjaśniającego, na którym strony mogą przedstawiać informacje, wyjaśnienia oraz opinie, w szczególności dotyczące wstępnych ustaleń. Posiedzenie wyjaśniające powinno odbyć się nie później niż na 60 dni przed wyznaczoną datą ustaleń ostatecznych.

2. Strona nie ma obowiązku uczestniczenia w posiedzeniu, o którym mowa w ust. 1, a nieobecność w trakcie posiedzenia nie może powodować dla niej niekorzystnych skutków z tego powodu.

4. Posiedzeniu, o którym mowa w ust. 1, przewodniczy wyznaczony przez ministra właściwego do spraw gospodarki pracownik ministerstwa obsługującego ministra właściwego do spraw gospodarki. Ustala on porządek posiedzenia, kieruje jego przebiegiem oraz utrwala na piśmie przebieg posiedzenia, a w szczególności przedmiot posiedzenia, wykaz osób, które brały w nim udział, i treść zgłoszonych przez nie uwag.

1. W przypadku gdy nie złożono wniosku o zwołanie posiedzenia wyjaśniającego, strony mogą składać na piśmie wyjaśnienia, informacje oraz opinie, nie później niż w terminie 90 dni od dnia doręczenia postanowienia o dokonaniu wstępnych ustaleń, pod rygorem ich pominięcia przy dokonywaniu ustaleń ostatecznych.

2. Termin, o którym mowa w ust. 1, może zostać przedłużony, nie więcej jednak niż o 90 dni, o ile strona przedstawi argumenty uzasadniające przedłużenie terminu mające dla niej istotne znaczenie w toczącym się postępowaniu.

1. Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze postanowienia, nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia przyjęcia wstępnych ustaleń, dokonuje ostatecznych ustaleń co do występowania subsydium, szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy nimi.

2. Postanowienie, o którym mowa w ust. 1, zawiera ostateczne ustalenia dotyczące stanu faktycznego oraz prawnego, istotne dla prowadzonego postępowania, oraz powody dla ich przyjęcia, a w szczególności:

3. Przed wydaniem postanowienia o dokonaniu ostatecznych ustaleń, minister właściwy do spraw gospodarki zasięga opinii właściwego ministra ze względu na rodzaj towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym. Przepisów art. 106 § 2 i 5 Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się.

1. Po wszczęciu postępowania antysubsydyjnego, minister właściwy do spraw gospodarki, może wystąpić z wnioskiem do ministra właściwego do spraw finansów publicznych, o zobowiązanie organów celnych do prowadzenia ewidencji przywożonych na polski obszar celny towarów objętych postępowaniem antysubsydyjnym.

2. Ewidencję, o której mowa w ust. 1, prowadzi się przez okres nie dłuższy niż 9 miesięcy, a dla towarów rolnych - przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy.

1. Jeżeli w postanowieniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, wstępnie ustalono, że towary będące przedmiotem postępowania są subsydiowane i że przywóz tych towarów na polski obszar celny wyrządza szkodę przemysłowi krajowemu, może zostać ustanowione tymczasowe cło wyrównawcze w celu zapobieżenia powstaniu dalszej szkody w czasie toczącego się postępowania.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki ustanawia, w drodze rozporządzenia, tymczasowe cło wyrównawcze, określając w szczególności jego wysokość, jak również towar, na który nakłada się cło, a także sposób, warunki i okres jego stosowania, z uwzględnieniem przesłanek określonych w ust. 1.

1. Tymczasowe cło wyrównawcze ustanawia się nie wcześniej niż przed upływem 60 dni od dnia wszczęcia postępowania antysubsydyjnego, ale nie później niż w terminie 9 miesięcy od tej daty.

1. Warunkiem dopuszczenia do obrotu towaru, wobec którego ustanowiono tymczasowe cło wyrównawcze, jest złożenie zabezpieczenia w wysokości równej wysokości należności z tytułu tego cła.

1. W toku postępowania antysubsydyjnego, po dokonaniu wstępnych ustaleń, o których mowa w art. 27 ust. 1, ale nie później niż na 60 dni przed upływem wyznaczonego terminu dla dokonania ustaleń ostatecznych:

3. Niezależnie od wystąpienia zagranicznego eksportera z inicjatywą złożenia zobowiązania do zmiany ceny lub zaprzestania przywozu na polski obszar celny towarów subsydiowanych, o którym mowa w ust 1 pkt 1, minister właściwy do spraw gospodarki może również zaproponować zagranicznemu eksporterowi złożenie zobowiązania do zmiany ceny, a zagraniczny eksporter może propozycję przyjąć albo odrzucić.

4. W zobowiązaniu do zmiany ceny, wzrost ceny powinien być ustalony w wysokości wystarczającej do usunięcia szkody wyrządzonej przez przywóz towaru subsydiowanego, ale nie wyższej niż ustalona kwota subsydium.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki może wyrazić, w drodze postanowienia, zgodę na przyjęcie zobowiązania, jeżeli jest ono wystarczające do usunięcia skutków przywozu na polski obszar celny towaru subsydiowanego.

3. Postanowienie o przyjęciu zobowiązania doręcza się wyłącznie stronie, która złożyła to zobowiązanie.

4. Strona, która złożyła zobowiązanie, ma obowiązek przekazywania ministrowi właściwemu do spraw gospodarki, w terminach określonych w postanowieniu, o którym mowa ust. 1, wszystkich niezbędnych informacji do oceny wywiązywania się przez tę stronę z przyjętego zobowiązania. Niedopełnienie tego obowiązku stanowi naruszenie zobowiązania.

1. Po przyjęciu zobowiązania minister właściwy do spraw gospodarki kontynuuje postępowanie w celu ostatecznego ustalenia, czy miał miejsce przywóz na polski obszar celny towaru subsydiowanego oraz czy przywóz ten wyrządził szkodę przemysłowi krajowemu.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki może, w drodze postanowienia, odmówić przyjęcia zobowiązania złożonego przez zagranicznego eksportera lub organy kraju pochodzenia lub kraju eksportu, jeżeli wymaga tego interes publiczny lub jeżeli uzna, że nie może zapewnić kontroli przestrzegania zobowiązania.

2. Zagranicznego eksportera lub organy kraju pochodzenia lub kraju eksportu, których inicjatywa zobowiązania nie została przyjęta, powiadamia się na piśmie o powodach odmowy oraz o możliwości wyrażenia opinii w tej sprawie.

1. W przypadku gdy minister właściwy do spraw gospodarki stwierdzi naruszenie zobowiązania, wydaje w tym zakresie postanowienie.

2. Postanowienie stwierdzające naruszenie zobowiązania doręcza się wyłącznie stronie, której ono dotyczy.

3. Na postanowienie stwierdzające naruszenie zobowiązania, stronie, której postanowienie dotyczy, służy zażalenie.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki ustanawia, w drodze rozporządzenia, tymczasowe cło wyrównawcze, określając w szczególności jego wysokość, jak również towar, na który nakłada się cło, a także sposób, warunki i okres jego stosowania, z uwzględnieniem przesłanek, o których mowa w ust. 4 pkt 1, oraz zasad określonych w rozdziale 3.

6. Minister właściwy do spraw gospodarki ustanawia, w drodze rozporządzenia, ostateczne cło wyrównawcze, określając w szczególności:

7. W przypadku stwierdzenia naruszenia zobowiązania minister właściwy do spraw gospodarki może ustanowić ostateczne cło wyrównawcze z mocą wsteczną na towary, które dopuszczono do obrotu na polskim obszarze celnym nie wcześniej niż w okresie 90 dni przed datą ustanowienia tymczasowego cła wyrównawczego.

8. Ostateczne cło wyrównawcze, o którym mowa w ust. 4 pkt 2, nie może zostać ustanowione na towary dopuszczone do obrotu przed naruszeniem zobowiązania.

1. Ostateczne cła wyrównawcze stosuje się tak długo i w takim zakresie, jak to jest niezbędne dla przeciwdziałania wyrządzającemu szkodę przywozowi na polski obszar celny towarów subsydiowanych, nie dłużej jednak niż przez 5 lat od dnia ich ustanowienia, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Okres stosowania ustanowionych ostatecznych ceł wyrównawczych może być przedłużony, jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki, po przeprowadzeniu postępowania przeglądowego stwierdzi, że zaprzestanie stosowania ustanowionych ceł wyrównawczych doprowadzi do utrzymania bądź ponownego powstania szkody.

1. W przypadku stosowania kontroli wyrywkowej, ostateczne cło wyrównawcze nałożone na towary sprzedawane lub produkowane przez zagranicznych eksporterów lub producentów nieobjętych kontrolą wyrywkową, nie może przekraczać średniej ważonej kwoty subsydium ustalonej dla zagranicznych producentów lub eksporterów objętych kontrolą wyrywkową.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, dla ustalenia średniej ważonej kwoty subsydium pomija się minimalne i zerowe kwoty subsydium oraz kwoty subsydium ustalone dla przedsiębiorców, którzy nie udzielili informacji, przedstawili informacje wprowadzające w błąd lub nieprawdziwe lub w inny sposób utrudniali prowadzenie postępowania antysubsydyjnego, zwanych dalej "przedsiębiorcami niewspółpracującymi".

3. Ostateczne cło wyrównawcze dla przedsiębiorców niewspółpracujących albo niebiorących udziału w postępowaniu antysubsydyjnym, ustala się na poziomie najwyższego cła ustalonego dla producenta lub eksportera w tym samym kraju.

2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach termin zakończenia postępowania antysubsydyjnego może być, w drodze postanowienia, przedłużony do 18 miesięcy.

1. W przypadku gdy ostateczne ustalenia, o których mowa w art. 30 ust. 1, wykazały, że towar przywożony na polski obszar celny jest subsydiowany i przywóz ten wyrządza szkodę przemysłowi krajowemu, minister właściwy do spraw gospodarki, zakończy, w drodze rozporządzenia, postępowanie antysubsydyjne przez ustanowienie ostatecznego cła wyrównawczego.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki w rozporządzeniu ustanawiającym ostateczne cło wyrównawcze, określa w szczególności:

2. Kwota subsydium jest uznawana za minimalną, jeżeli jest mniejsza niż 1% jednostkowej wartości towaru.

3. W przypadku towarów przywożonych z krajów rozwijających się, kwota subsydium jest uznawana za minimalną, jeżeli nie przekracza 2% jednostkowej wartości towaru, z zastrzeżeniem art. 78.

1. W przypadku zakończenia postępowania antysubsydyjnego z przyczyn, o których mowa w art. 47 ust. 1 pkt 3 i art. 48, organ celny zwraca zabezpieczenie, o którym mowa w art. 34 ust. 1, na pisemny wniosek osoby zainteresowanej.

1. W przypadku gdy ostateczne ustalenia wykażą, że przyjęte zobowiązanie nie jest wystarczające dla usunięcia szkody wyrządzonej przez przywóz towaru subsydiowanego, minister właściwy do spraw gospodarki może zaproponować zagranicznemu eksporterowi przyjęcie nowego zobowiązania.

2. W przypadku odrzucenia przez zagranicznego eksportera propozycji nowego zobowiązania, ustanawia się ostateczne cło wyrównawcze. Z chwilą ustanowienia ostatecznego cła wyrównawczego postanowienie, o którym mowa w art. 36 ust. 1, wygasa.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, ustanawia ostateczne cło wyrównawcze, określając w szczególności:

4. W przypadku gdy ostateczne ustalenia wykażą, że przyjęte zobowiązanie przewyższa ustaloną kwotę subsydium, minister właściwy do spraw gospodarki zmienia postanowienie, o którym mowa w art. 36 ust. 1, w zakresie sposobu, warunków, zakresu lub okresu stosowania zobowiązania.

5. Postanowienie o zmianie zobowiązania doręcza się wyłącznie stronie, której ono dotyczy.

6. W przypadku gdy ostateczne ustalenia wykażą, że towar przywożony na polski obszar celny nie był subsydiowany lub że przywóz taki nie wyrządza szkody, minister właściwy do spraw gospodarki stwierdza w postanowieniu, w którym dokonuje ostatecznych ustaleń, wygaśnięcie zobowiązania.

1. W przypadku okresowej zmiany warunków rynkowych, które były podstawą ustanowienia ostatecznego cła wyrównawczego, może być zawieszone stosowanie cła wyrównawczego na okres 9 miesięcy. Zawieszenie może zostać przedłużone na dalsze 3 miesiące.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki, na wniosek strony lub z urzędu, w drodze rozporządzenia, zawiesza stosowanie ceł wyrównawczych, biorąc pod uwagę przesłanki określone w ust. 1.

3. Przed wydaniem rozporządzenia, o którym mowa w ust. 2, minister właściwy do spraw gospodarki umożliwi wypowiedzenie się wnioskodawcy, przemysłowi krajowemu oraz przedstawicielom krajowych organizacji konsumenckich co do zamierzonego zawieszenia stosowania ceł wyrównawczych.

4. Rozporządzenie, o którym mowa w ust. 2, może zostać uchylone, jeżeli ustała przyczyna zawieszenia.

1. Jeżeli zostanie ustanowione tymczasowe lub ostateczne cło wyrównawcze, warunkiem dopuszczenia do obrotu towaru klasyfikowanego według takiego kodu taryfy celnej, jak towar objęty cłem wyrównawczym, jest udokumentowanie pochodzenia towaru na zasadach określonych w przepisach prawa celnego. Jeżeli warunek ten nie zostanie spełniony, stosuje się cło wyrównawcze.

2. W przypadku gdy po pobraniu cła wyrównawczego zostanie przedstawiony dowód pochodzenia towaru, a organ celny stwierdzi, że towar nie podlega cłu wyrównawczemu, cło pobrane zgodnie z ust. 1 zostanie zwrócone na zasadach określonych w przepisach prawa celnego.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, określi, w jakim zakresie tymczasowe cło wyrównawcze ma zostać pobrane w przypadku, gdy w trakcie postępowania antysubsydyjnego było ustanowione tymczasowe cło wyrównawcze, a ostatecznie ustalono, że towar przywożony na polski obszar celny był subsydiowany i przywóz ten wyrządził szkodę, niezależnie od tego czy zostanie ustalone ostateczne cło wyrównawcze.

2. Tymczasowe cło wyrównawcze nie może zostać pobrane, jeżeli ostateczne ustalenia stwierdzają tylko groźbę wyrządzenia istotnej szkody lub opóźnienia w powstaniu przemysłu krajowego, chyba że ta szkoda powstałaby, gdyby nie ustanowiono tymczasowego cła wyrównawczego.

3. W przypadku gdy nie ustanowiono ostatecznego cła wyrównawczego i nie pobrano tymczasowego cła wyrównawczego, organy celne zwracają zabezpieczenie pobrane zgodnie z art. 34 ust. 1.

4. Jeżeli minister właściwy do spraw gospodarki ustanowi ostateczne cło wyrównawcze, a jego wysokość jest wyższa niż wysokość tymczasowego cła wyrównawczego, organ celny pobiera tymczasowe cło w wysokości, jaka została ustalona w przepisach wydanych na podstawie art. 32 ust. 2. W przypadku gdy ostateczne cło wyrównawcze jest niższe niż tymczasowe cło wyrównawcze, organ celny pobiera cło tymczasowe w wysokości ostatecznego cła wyrównawczego.

5. Od kwoty zabezpieczenia zwracanego zgodnie z ust. 3 organ celny nie płaci odsetek.

2. Od kwoty zabezpieczenia zwracanego zgodnie z ust. 1 organ celny nie płaci odsetek.

1. W przypadku wystąpienia okoliczności wskazujących na przywóz na polski obszar celny towarów podobnych lub ich części w celu obejścia ustanowionych ceł wyrównawczych, minister właściwy do spraw gospodarki może wszcząć postępowanie w sprawie obejścia ceł wyrównawczych.

1. W przypadku stwierdzenia w wyniku postępowania, że objęty nim przywóz ma na celu obejście ustanowionych ceł wyrównawczych, może być nałożone ostateczne cło wyrównawcze na objęte postępowaniem towary podobne lub ich części od dnia wprowadzenia obowiązku ewidencjonowania przywozu tych towarów.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, ustanawia ostateczne cło wyrównawcze, określając w szczególności:

2. Przemysł krajowy może wystąpić, nie później niż na 90 dni przed końcem okresu, na który ustanowiono cło, z wnioskiem o wszczęcie postępowania przeglądowego w celu poddania przeglądowi dotychczasowych rezultatów stosowania ustanowionego cła wyrównawczego i w celu ustalenia, czy zaprzestanie jego stosowania jest zasadne.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, powinien zawierać dowody, że zaprzestanie stosowania ceł wyrównawczych doprowadzi do kontynuowania lub ponownego wystąpienia subsydiowania i szkody.

4. Nałożone cło wyrównawcze stosuje się do czasu zakończenia postępowania przeglądowego.

1. Po upływie co najmniej 12 miesięcy od dnia ustanowienia ostatecznego cła wyrównawczego, minister właściwy do spraw gospodarki, na uzasadniony i udokumentowany wniosek zainteresowanego zagranicznego producenta, zagranicznego eksportera, krajowego importera lub krajowego producenta, może dokonać weryfikacji celowości stosowania cła wyrównawczego.

5. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, uchyli cło wyrównawcze, jeżeli w wyniku postępowania weryfikacyjnego stwierdzi, że dalsze stosowanie cła wyrównawczego nie jest konieczne dla przeciwdziałania wyrządzającemu szkodę subsydium lub że nie jest prawdopodobne dalsze istnienie szkody lub jej powtórne powstanie w przypadku uchylenia cła wyrównawczego.

6. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, zmniejszy lub zwiększy wysokość cła wyrównawczego, jeżeli w wyniku postępowania weryfikacyjnego stwierdzi, że jego zmiana jest uzasadniona w świetle poczynionych ustaleń, dotyczących wysokości subsydium oraz szkody.

7. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze decyzji, umarza postępowanie weryfikacyjne, jeżeli stwierdzi, że nie ma podstaw do wydania rozporządzeń, o których mowa w ust. 5 i 6.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki, na wniosek zagranicznego producenta lub eksportera towaru objętego postępowaniem antysubsydyjnym, może, w drodze postanowienia, wszcząć postępowanie rewizyjne w celu ustalenia indywidualnych kwot subsydiów dla wnioskodawców, jeżeli nie byli oni dostawcami tego towaru w badanym okresie, pod warunkiem wykazania, że:

2. Minister właściwy do spraw gospodarki wszczyna postępowanie rewizyjne po umożliwieniu producentom krajowym wyrażenia opinii w sprawie wniosku.

3. Po wszczęciu postępowania rewizyjnego, minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, uchyla cło wyrównawcze ustanowione w wyniku postępowania antysubsydyjnego, wobec nowych zagranicznych producentów lub eksporterów, o których mowa w ust. 1.

4. Po wszczęciu postępowania rewizyjnego, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki, zobowiąże organy celne do prowadzenia ewidencji przywożonych na polski obszar celny towarów objętych tym postępowaniem.

5. Cło wyrównawcze ustanowione w wyniku postępowania rewizyjnego może być nałożone z mocą wsteczną, poczynając od daty rozpoczęcia ewidencjonowania, jeśli w toku postępowania rewizyjnego stwierdzone zostanie, że towary przywożone przez przedsiębiorców, o których mowa w ust. 1, są subsydiowane, a przywóz ten wyrządza szkodę przemysłowi krajowemu.

1. Do prowadzenia postępowań przeglądowych, weryfikacyjnych i rewizyjnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 16-31 i art. 35-51, z zastrzeżeniem ust. 2.

1. Minister właściwy do spraw gospodarki może wszcząć z urzędu postępowanie w celu zmiany lub uchylenia rozporządzenia ustanawiającego środki wyrównawcze po uprzednim przeprowadzeniu konsultacji z zagranicznymi producentami lub eksporterami i krajowymi importerami towaru, w przypadku gdy przemysł krajowy przedstawi wystarczające dane i informacje świadczące o tym, że zastosowane środki wyrównawcze nie doprowadziły do oczekiwanych zmian cen.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia, podwyższy ustanowione cło wyrównawcze, w przypadku stwierdzenia, że spełnione są przesłanki wymienione w ust. 1, przy uwzględnieniu zasady określonej w art. 4 ust. 3.

3. Minister właściwy do spraw gospodarki, w drodze decyzji, umarza postępowanie, o którym mowa w ust. 1, jeżeli stwierdzi, że nie są spełnione przesłanki wymienione w ust. 1.

5. Postępowanie, o którym mowa w ust. 1, powinno być zakończone bez nieuzasadnionej zwłoki, nie później niż w terminie 6 miesięcy od daty jego wszczęcia.

1. Uiszczone cło wyrównawcze jest zwracane krajowemu importerowi w całości lub w części na podstawie decyzji ministra właściwego do spraw gospodarki, stwierdzającej zasadność zwrotu cła wyrównawczego.

2. Minister właściwy do spraw gospodarki wydaje decyzję o zwrocie cła wyrównawczego na pisemny wniosek krajowego importera, zawierający dokładne informacje na temat wnioskowanej kwoty zwrotu cła wyrównawczego, złożony wraz z pełną dokumentacją dotyczącą jego obliczenia i uiszczenia. Wniosek powinien ponadto wykazać zasadność zwrotu cła wyrównawczego, a w szczególności to, że subsydium w chwili poboru cła wyrównawczego nie istniało lub jego wysokość była mniejsza niż stawka cła wyrównawczego.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, składa się przed upływem 6 miesięcy od dnia powiadomienia osoby zobowiązanej do zapłacenia ostatecznego cła wyrównawczego.

4. Decyzja o zasadności zwrotu cła wyrównawczego w szczególności określa dane dotyczące zgłoszeń celnych towarów, w odniesieniu do których cło wyrównawcze ma być zwrócone oraz wysokość kwot podlegających zwrotowi. Decyzję wydaje się w terminie 12 miesięcy od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach termin ten może zostać przedłużony do 18 miesięcy.

5. Na pisemny wniosek krajowego importera, złożony wraz z decyzją ministra właściwego do spraw gospodarki o zasadności zwrotu cła wyrównawczego, oryginałem dowodu uiszczenia cła wyrównawczego i dokumentami, których przedstawienie było niezbędne do nadania towarowi przeznaczenia celnego, organ celny, który pobrał cło wyrównawcze, wydaje decyzję o zwrocie cła wyrównawczego w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku przez krajowego importera.

6. Kwota cła wyrównawczego podlegającego zwrotowi jest zaliczana z urzędu na zaległe lub bieżące zadłużenie z tytułu innych należności celnych.

1. Wszystkie informacje, które mają charakter prawnie chroniony, a w szczególności których ujawnienie stanowiłoby znaczną korzyść dla konkurencyjnych przedsiębiorców lub miałoby zdecydowanie negatywne skutki dla osoby przekazującej informacje lub osoby, od której osoba przekazująca informacje te otrzymała, nie podlegają ujawnieniu innym stronom postępowania, pod warunkiem że osoba przekazująca informacje wskaże przyczynę, dla której wnioskuje o takie traktowanie tych informacji.

2. Zainteresowane strony, które przekazały informacje, o których mowa w ust. 1, są obowiązane dostarczyć jawne streszczenie tych informacji. Streszczenie powinno umożliwić zrozumienie istoty informacji. W uzasadnionych przypadkach zainteresowane strony mogą zawiadomić ministra właściwego do spraw gospodarki, że streszczenie tych informacji nie jest możliwe. W takim przypadku są one obowiązane umotywować swoje stanowisko.

3. W przypadku gdy osoba przekazująca informacje odmawia dostarczenia ich streszczenia i ujawnienia ich w formie uogólnionej, informacje te mogą zostać pominięte, chyba że inne wiarygodne źródła potwierdzają te informacje.

1. Informacje uzyskane na podstawie przepisów ustawy jako informacje chronione, w rozumieniu art. 72 ust 1, nie mogą być ujawnione bez pisemnego zezwolenia osoby, która je dostarczyła.

2. Informacje dotyczące konsultacji urzędowych związanych z postępowaniami prowadzonymi na podstawie przepisów ustawy i inne dokumenty opracowane przez organy w związku z tymi postępowaniami mogą być ujawnione jedynie za zgodą tych organów.

1. Decyzje ministra właściwego do spraw gospodarki wydane w postępowaniu antysubsydyjnym oraz postanowienia tego organu: o pozostawieniu wniosku o wszczęcie postępowania antysubsydyjnego bez rozpoznania, o zakończeniu postępowania antysubsydyjnego bez nałożenia środka, o umorzeniu postępowania antysubsydyjnego, o odmowie wszczęcia postępowania antysubsydyjnego, podlegają zaskarżeniu przez stronę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w przypadku ich niezgodności z prawem w terminie 30 dni od daty doręczenia.

2. Wniesienie i rozpoznanie skargi następuje w trybie określonym ustawą z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368, z 1995 r. Nr 104, poz. 515, z 1997 r. Nr 75, poz. 471, Nr 106, poz. 679, Nr 114, poz. 739 i Nr 144, poz. 971, z 1998 r. Nr 162, poz. 1126, z 1999r. Nr 75, poz. 853, z 2000r. Nr 2, poz. 5, Nr 48, poz. 552, Nr 60, poz. 704 i Nr 91, poz. 1008 oraz z 2001 r. Nr 49, poz. 508 i 509, Nr 98, poz. 1070 i Nr 101, poz. 1113), z wyłączeniem przepisów art. 34.

3. Wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie wstrzymuje wykonania zaskarżonych decyzji i postanowień.

1) w art. 2 ust. 1-3 otrzymują brzmienie:

2) po art. 17 dodaje się art. 17a w brzmieniu:

2) po art. 14 dodaje się art. 14a w brzmieniu:

14) po art. 74 dodaje się art. 74a w brzmieniu: