Warszawa, 20.06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Wojciecha Saługi złożone na 81 posiedzeniu Senatu w sprawie dowozu do placówek opiekuńczo-wychowawczych dzieci, które trafiają tam w następstwie wyroków sądowych oraz w sprawie specjalnego zasiłku okresowego, udzielam następujących wyjaśnień:

Kwestię dotyczącą doprowadzenia dzieci do placówek opiekuńczo-wychowawczych regulują zapisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 listopada 1987 r. - Regulamin wewnętrznego urzędowania sądów powszechnych (Dz.U. nr 38 poz. 218 z późn. zm.). W myśl § 317 ust. 2 cytowanego rozporządzenia doprowadzenie podopiecznego do placówki opiekuńczo-wychowawczej sędzia może zlecić rodzicom, kuratorowi lub Policji. Decyzja w tym przedmiocie należy do sędziego.

Umieszczenie dziecka w placówce opiekuńczo-wychowawczej jako wykonanie treści orzeczenia sądu będące w gestii powiatowego centrum pomocy rodzinie obejmuje wydanie skierowania i wszystkie czynności, o których mowa w § 17 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 lutego 2005 r. w sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych (Dz.U. nr 37 poz. 331). Powiatowe centrum pomocy rodzinie gromadzi więc niezbędną dokumentację, może również techniczne pomóc w dowozie dziecka do placówki. Pracownik powiatowego centrum pomocy rodzinie nie powinien uczestniczyć w czynnościach związanych z dowozem dziecka, bowiem to on później ma za zadanie pracować z rodziną tego dziecka, to on po kilkuletnim pobycie dziecka w placówce czuwa nad prawidłowym procesem usamodzielnienia wychowanka, a fakt zabrania dziecka z domu rodzinnego do placówki jest dużą ingerencją w życie rodziny.

Przepisy nie regulują wprost kwestii technicznych w przypadku zlecenia doprowadzenia kuratorowi. Należy jednak przyjąć, iż sąd może zwrócić się do powiatu o udzielenie pomocy w zorganizowaniu dowiezienia nieletniego do placówki, czyli może np. pokryć koszt dowozu dziecka, dać transport, ale nie osoby, które to realizują. Te kwestie techniczne należy więc rozstrzygnąć w powiecie.

Jeśli chodzi o kwestie związane ze specjalnym zasiłkiem okresowym, uprzejmie informuję, że przepisy obowiązującej od dnia 1 maja 2004 r. ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593, Nr 99, poz. 1001 z późn. zm.) nie przewidują specjalnego zasiłku okresowego, który występował w poprzedniej ustawie jako świadczenie pieniężne bezzwrotne, przysługujące niezależnie od dochodu, przyznawane w szczególnych okolicznościach.

Zasadą przyjętą w nowej ustawie o pomocy społecznej jest, że prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej przysługuje osobom i rodzinom, których dochód nie przekracza kryterium dochodowego, określonego w art. 8 ust. 1 ustawy, przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednej z okoliczności, wymienionych w art. 7, do których zalicza się m.in. bezrobocie, bezdomność, długotrwałą chorobę, niepełnosprawność, sieroctwo.

Kryterium dochodowe dla osób żyjących w gospodarstwach wieloosobowych wynosi 316 zł, a dla osób samotnie gospodarujących - 461 zł. Ustawa daje radzie gminy uprawnienia do podwyższenia kwot uprawniających do zasiłku okresowego i celowego (art. 8 ust. 2 ustawy).

Przepis art. 2 ustawy wyraźnie stanowi, że pomoc społeczna ma na celu umożliwienie przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych osobom i rodzinom, jeżeli nie są w stanie ich pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, możliwości i zasoby. Dlatego w pewnych sytuacjach przepisy zezwalają na możliwość przyznania świadczenia osobie lub rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe. Na podstawie art. 41 ustawy w szczególnie uzasadnionych przypadkach może być przyznany specjalny zasiłek celowy, do wysokości kryterium dochodowego osoby lub rodziny, który nie podlega zwrotowi albo zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa - pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową.

Niezależnie od dochodu może być przyznany zasiłek celowy w sytuacji, gdy osoba lub rodzina poniosły straty w wyniku zdarzenia losowego lub w wyniku klęski żywiołowej lub ekologicznej (art. 40 ustawy). W takich sytuacjach zasiłek celowy może nie podlegać zwrotowi.

W okresie obowiązywania starej ustawy o pomocy społecznej ze świadczenia w formie specjalnego zasiłku okresowego korzystało stosunkowo niewiele osób. Od dnia 1 stycznia do 30 kwietnia 2004 r., specjalny zasiłek okresowy przyznano w skali kraju 2235 osobom, udzielono 4217 świadczeń na kwotę 572 178 zł. Dla porównania w całym 2004 r. specjalne zasiłki celowe przyznano 119 569 osobom, udzielono 219 421 świadczeń na kwotę 36 050 732 zł.

Wobec zróżnicowanego katalogu świadczeń z pomocy społecznej, w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej nie znalazł się zapis o specjalnym zasiłku okresowym.

Przy tej okazji warto przypomnieć bardzo istotną i korzystną zmianę w samych zasiłkach okresowych, a mianowicie na wprowadzenie minimalnej gwarantowanej wysokości tego świadczenia, ustalonej docelowo na poziomie:

- dla osób samotnych w wysokości nie niższej niż 50% kwoty różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej, a posiadanym dochodem,

- dla rodziny w wysokości nie niższej niż 50% różnicy między kryterium dochodowym rodziny, a posiadanym dochodem.

Rozwiązanie to będzie mogło wejść w życie dopiero w 2008 r. ze względu na ograniczone możliwości finansowe budżetu. W 2004 r. gwarantowane kwoty stanowiły 20% dla osób samotnych i 15% dla rodziny, w 2005 r. stanowią odpowiednio 30% i 20%, w 2006 r. i 2007 r. 35% i 25%.

Kwota zasiłku okresowego nie może być niższa niż 20 zł miesięcznie. Okres, na jaki przyznane jest to świadczenie oraz podwyższenie jego wysokości zależy od decyzji gminy. Jest ono zadaniem własnym gminy, dotowanym z budżetu państwa przez okres 3 lat (od 2004 r. do 2006 r.) odpowiednio do wysokości minimalnych gwarantowanych ustawowo kwot.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Cezary Miżejewski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 20 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka - znak: BPS/DSK-043-222/05 - w związku z oświadczeniem Pani senator Wiesławy Sadowskiej złożonym na 81. posiedzeniu Senatu RP w dniu 17 maja 2005 r., w sprawie wykładni przepisów, według których wydaje się skierowania do domów pomocy społecznej, udzielam następującej odpowiedzi.

Zgodnie z art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.) osobę, o której mowa w art. 54 ust. 1, kieruje się do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu, zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, chyba że okoliczności sprawy wskazują inaczej, po uzyskaniu zgody tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego na umieszczenie w domu pomocy społecznej.

Art. 54 ust. 2 stanowi dyspozycję dla organu kierującego do domu pomocy społecznej nakazującą kierowanie osób, które spełniają przesłanki określone w art. 54 ust. 1, do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu właściwego dla danej osoby, zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej. Zapis ten ma przeciwdziałać sytuacji, w której gminy kierowałyby osoby do miejscowości oddalonych o kilkaset kilometrów od dotychczasowego miejsca zamieszkania osób kierowanych, stosując jedynie kryterium ekonomiczne w wyborze domu. Jednocześnie ustawa dopuszcza odstępstwo od tej zasady ze względu na "okoliczności sprawy". Wydaje się, że możliwe jest skierowanie osoby (za jej zgodą) do innego domu, niż ten położony najbliżej jej miejsca zamieszkania, jeżeli z rozpoznania sprawy wynika, że byłoby to bardziej wskazane. Dotyczy to na przykład sytuacji, gdy w pobliżu tego innego domu mieszkają krewni osoby kierowanej.

W związku z tym, że część gmin w sposób niewłaściwy stosuje art. 54 ust. 2 ustawy w celu tworzenia sztucznych kolejek do domów pomocy społecznej przy najbliższej nowelizacji ustawy o pomocy społecznej będzie zaproponowana zmiana art. 54, która powinna przyczynić się do wyeliminowania ww. nieprawidłowości przy kierowaniu osób do domów pomocy społecznej.

W najbliższej nowelizacji ustawy o pomocy społecznej będzie zaproponowana następująca zmiana art. 54:

a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

"2. Osobę, o której mowa w ust. 1, kieruje się do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu, zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, z zastrzeżeniem ust. 2a, chyba że okoliczności sprawy wskazują inaczej, po uzyskaniu zgody tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego na umieszczenie w domu pomocy społecznej".

b) dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

"2a. W przypadku, gdy przewidywany termin oczekiwania na umieszczenie w domu pomocy społecznej danego typu zlokalizowanym najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, wynosi ponad 3 miesiące, osobę o której mowa w ust. 1 kieruje się na jej wniosek do domu pomocy społecznej tego samego typu zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, w którym przewidywany termin oczekiwania na umieszczenie jest krótszy niż 3 miesiące".

Zmiany te powinny przyczynić się do szybszego umieszczenia osób w domach pomocy społecznej oraz do polepszenia sytuacji domów pomocy społecznej, które w dniu dzisiejszym dysponują wolnymi miejscami.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Cezary Miżejewski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 05-06-20.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Janusza Lorenza, złożone na 81. posiedzeniu Senatu, w sprawie programu stypendialnego dla uczniów pochodzących z rodzin popegeerowskich, uprzejmie informuję, że:

ustawą z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 281, poz. 2781) wprowadzony został nowy system pomocy materialnej dla uczniów. Powyższy akt prawny dodał do ustawy o systemie oświaty nowy rozdział 8a "Pomoc materialna dla uczniów", który w sposób szczegółowy określa zasady udzielania pomocy materialnej dla uczniów w postaci stypendium szkolnego, zasiłku szkolnego, stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia sportowe, stypendium Prezesa Rady Ministrów, stypendium ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania oraz stypendium ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Nowy model pomocy materialnej obejmuje:

1) pomoc materialną o charakterze socjalnym, tj. stypendia szkolne i zasiłki szkolne, realizowaną jako zadanie ciągłe. Powyższe formy realizują cel zmniejszenia różnic w dostępie do edukacji wynikających z trudnej sytuacji materialnej ucznia.

2) pomoc materialną o charakterze socjalnym i motywacyjnym, realizowaną w krótszych (zróżnicowanych) sekwencjach czasowych:

• jako rządowy program wyrównywania szans edukacyjnych;

• jako rządowy program wspierania, powstawania i realizacji regionalnych lub lokalnych programów wyrównywania szans edukacyjnych tworzonych przez jednostki samorządu terytorialnego i organizacje pozarządowe;

• jako rządowy program wspierania powstawania i realizacji regionalnych oraz lokalnych programów wspierania edukacji uczniów uzdolnionych, które tworzą jednostki samorządu terytorialnego i organizacje pozarządowe.

3) pomoc materialną o charakterze motywacyjnym, realizowaną jako zadnie ciągłe na podstawie ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.), w znacznej mierze finansowaną z budżetu państwa.

Zgodnie z art. 90p ust. 1 ustawy o systemie oświaty udzielanie świadczeń pomocy materialnej dla uczniów o charakterze socjalnym stanowi zadanie własne gminy, na realizację którego gmina otrzymuje dofinansowanie (art. 90r ust. 1 ustawy). Oznacza to, że gminy mogą uzupełnić już istniejący system stypendialny środkami własnymi lub też opracować własne programy pomocy uczniom z wykorzystaniem środków własnych, wolontariatu oraz współpracy z organizacjami pożytku publicznego.

Przepisy ustawy o systemie oświaty nie zobowiązują gmin do przeznaczania na ten cel środków własnych, lecz do przygotowania gminnych regulaminów przyznawania pomocy materialnej dla uczniów, finansowanej z budżetu państwa.

Zgodnie z art. 90r ust. 1 ustawy o systemie oświaty środki na realizację świadczeń pomocy materialnej o charakterze socjalnym zostały zagwarantowane w budżecie państwa. W 2005 r. na realizację pomocy materialnej dla uczniów, w ustawie budżetowej, w rezerwie celowej nr 55 przeznaczono kwotę 242 500 000 zł.

Obok rozwiązań przyjętych w ustawie o systemie oświaty od 2004 roku istnieje możliwość uzyskania pomocy stypendialnej ze środków pomocowych Unii Europejskiej, które realizowane są w ramach Działania 2.2. "Wyrównywanie szans edukacyjnych poprzez programy stypendialne" Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR). Działanie to przewiduje dwa rodzaje projektów stypendialnych:

• dla uczniów z obszarów wiejskich,

• dla studentów z obszarów zmarginalizowanych.

Uczestnikami projektów są uczniowie publicznych i niepublicznych szkół ponadgimnazjalnych, których ukończenie umożliwia przystąpienie do egzaminu maturalnego, pochodzący z rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej, z obszarów wiejskich (decyduje tu miejsce stałego zameldowania) oraz studenci pochodzący z obszarów zmarginalizowanych, w tym w szczególności z obszarów wiejskich i restrukturyzacji przemysłów oraz znajdujący się w trudnej sytuacji materialnej. Definicja obszaru wiejskiego i zmarginalizowanego została podana w Uzupełnieniu ZPORR. Wysokość dochodu na osobę w rodzinie, uprawniająca do ubiegania się o stypendium w ramach ZPORR, jest zgodna z kwotą uprawniającą do korzystania ze świadczeń rodzinnych¹ i wynosi 504 zł. Projektodawcami w ramach działania 2.2. są powiaty oraz ich związki i porozumienia.

W okresie programowania na lata 2004 - 2006 na stypendia dla młodzieży wiejskiej przewidziano środki publiczne (tj. środki Europejskiego Funduszu Społecznego - EFS i budżetu państwa) w wysokości 151 mln euro (dofinansowanie z EFS stanowi ok. 70% wydatków kwalifikowalnych oraz ok. 30% środków pochodzi z budżetu państwa - rezerwa Ministra Edukacji Narodowej i Sportu przekazywana zgodnie z zasadami ustalanymi przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu²).

W 2005 roku na stypendia dla uczniów w ramach Działania 2.2. Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu dysponuje kwotą 70 000 000 zł, która została przekazana poszczególnym wojewodom, po podziale środków pozostających w dyspozycji Ministra Gospodarki i Pracy, zgodnie z zapotrzebowaniem ujętym w Ramowych Planach Realizacji Działań na rok 2005.

Łącznie z dofinansowaniem z Europejskiego Funduszu Społecznego kwota środków przeznaczonych na pomoc materialną dla uczniów wiejskich, w tym dla dzieci byłych pracowników ppgr-ów wynosi w 2005 roku ok. 236 mln zł³.

O stypendia mogli ubiegać się uczniowie, którzy spełniali następujące kryteria:

• są dziećmi byłych pracowników ppgr,

• dochód na osobę w rodzinie nie przekracza 532 zł (możliwe jest odstąpienie od tego kryterium w szczególnie uzasadnionych wypadkach, na wniosek ośrodków pomocy społecznej),

• zamieszkują na terenach wiejskich lub w miastach do 20 000 mieszkańców.

Pomiędzy rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o systemie oświaty a programem Agencji Nieruchomości Rolnych istnieją wyraźne różnice. Przede wszystkim dotyczą one:

• kwoty dochodu uprawniającego do ubiegania się o stypendium - w przypadku ustawy o systemie oświaty jest to 316 zł na osobę w rodzinie, w programie ANR - 532 zł/na osobę w rodzinie,

• wysokości świadczeń stypendialnych - w ustawie o systemie oświaty jest to od 44,80 zł do 112 zł miesięcznie, Agencja wypłaca zaś świadczenia w wysokości 200 zł miesięcznie.

System pomocy materialnej dla uczniów - dzieci byłych pracowników ppgr - wyraźnie preferował tę grupę na tle innych uczniów, w szczególności w porównaniu z grupą uczniów z terenów wiejskich - zarówno w kwestii dostępu do pomocy, jak i jej wysokości, toteż jako działanie o stałym charakterze byłby niewłaściwy i wzbudzałby wiele kontrowersji wśród innych uczniów i ich rodziców.

Obecnie uczniowie będący dziećmi byłych pracowników ppgr są w pełni uprawnieni do korzystania z wszystkich dostępnych form pomocy stypendialnej, zarówno w oparciu o ustawę o systemie oświaty, jak i ZPORR, o ile spełniają kryteria zawarte w powyższych aktach prawnych.

Przyjęte dotychczas rozwiązania ustawowe w zakresie pomocy materialnej dla uczniów wyrównują szanse wszystkich dzieci do ubiegania się o pomoc materialną o charakterze edukacyjnym. Mogą z niej na równych prawach korzystać również dzieci z terenów wiejskich, w tym dzieci byłych pracowników ppgr, które spełniają kryteria określone w ustawie o systemie oświaty bądź w programie operacyjnym.

Celem zapewnienia płynnego przekazania istniejącego systemu stypendialnego prowadzonego przez ANR do systemu oświaty przedłużono wypłatę stypendiów przez Agencję do 30 czerwca 2005 r.

Wg szacunkowych danych przygotowanych przez ANR kontynuowanie stypendiów tylko dla uczniów objętych wcześniej programem stypendialnym do momentu ukończenia przez nich szkół średnich, wymaga zaangażowania w kolejnych latach następujących środków finansowych:

• 2005 r. 33,5 mln zł,

• 2006 r. 53,0 mln zł,

• 2007 r. 25,0 mln zł

• 2008 r. 5,8 mln zł

Oznacza to uszczuplenie dochodów budżetu państwa planowanych z tytułu wpłat ANR o ww. kwoty.

Obowiązujące rozwiązania ustawy o systemie oświaty nie przewidują możliwości wypłacania pomocy materialnej dla dzieci byłych pracowników państwowych przedsiębiorstw gospodarki rolnej na zasadach przyjętych przez Agencję Nieruchomości Rolnych, różniących się od obowiązujących rozwiązań systemowych.

Gdyby jednak uznać, że regulamin przyznawania i realizacji stypendiów ANR mówił o ich przyznaniu do czasu ukończenia szkoły oraz biorąc pod uwagę ewentualne ograniczenie praw nabytych uczniów, którym stypendium już przyznano parlament musiałby rozważyć możliwość błyskawicznej nowelizacji ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, przywracając na okres przejściowy kompetencja Agencji Nieruchomości Rolnych w tym zakresie.

-------------

Warszawa, 20 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Nawiązując do pisma z dnia 25 maja 2005 r., o sygn. BPS/DSK-043-252/05, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Józefa Sztorca złożone podczas 81. Posiedzenia Senatu RP w dniu 19 maja 2005 r., uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Z informacji, którymi dysponuje MSWiA nie wynika, aby Policja stosowała podsłuch telefoniczny wobec Pana Senatora Józefa Sztorca lub innej osoby o takim samym imieniu i nazwisku.

Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję, że polskie prawo dopuszcza formę procesową i operacyjną kontroli oraz utrwalania treści rozmów telefonicznych. Zasady stosowania tej formy procesowej zostały szczegółowo opisane w Rozdziale 26 (art. 237 do 242) ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555 z późn. zm.).

Uwarunkowania i zasady stosowania kontroli operacyjnej przez Policję, zostały zawarte w art. 19 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (tj. Dz.U. 2002 r., Nr 7, poz. 58 z późn. zm.). Zgodnie z pkt 6 ww. przepisu, kontrola operacyjna prowadzona jest niejawnie i polega na:

- kontrolowaniu treści korespondencji,

- kontrolowaniu zawartości przesyłek,

- stosowaniu środków technicznych umożliwiających uzyskiwanie w sposób niejawny informacji i dowodów oraz ich utrwalanie, w szczególności treści rozmów telefonicznych i innych informacji przekazywanych za pomocą sieci telekomunikacyjnych.

Podkreślić należy, że Policja nie jest jedynym organem uprawnionym do prowadzenia kontroli operacyjnej.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

wz. Tadeusz MATUSIAK

Sekretarz Stanu

Warszawa, 2005-6-20

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Tadeusza Bartosa na 81. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 19 maja 2005 r., dotyczące możliwości zmiany art. 58 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Zasada braku stosowania pomniejszeń ceny sprzedaży prawa własności lub użytkowania wieczystego do ułamkowej części gruntu przypadającej na sprzedawany lokal mieszkalny wprowadzona została już z dniem 15 stycznia 2003 r. Artykuł 8 pkt 9 lit. a) ustawy z dnia 5 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa, ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 240, poz. 2055 z późn. zm.) wprowadził do art. 58 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej tę zmianę.

Według art. 14 ust. 2 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Wojskowa Agencja Mieszkaniowa gospodaruje nieruchomościami, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.), z wyjątkiem przepisów dotyczących wywłaszczania nieruchomości oraz z uwzględnieniem zmian wynikających z jej przepisów. Dotyczy to między innymi rozdziału 6 - Sprzedaż lokali mieszkalnych (art. 55-61a), regulującego niektóre kwestie związane ze sprzedażą lokali mieszkalnych, pozostających w dyspozycji Agencji, odmiennie niż ustawa o gospodarce nieruchomościami.

Wskazując na art. 55 ust. 1 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP - stanowiący, iż lokale mieszkalne, w stosunku do których Wojskowa Agencji Mieszkaniowa wykonuje w imieniu Skarbu Państwa prawo własności lub inne prawa rzeczowe, mogą być zbywane pod rygorem nieważności wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie - przywołać należy także treść jej art. 61a. Zgodnie z nim, w sprawach dotyczących sprzedaży lokali mieszkalnych, nieuregulowanych w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn, zm.) i ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.)

Do sprzedaży lokali mieszkalnych przez Wojskową Agencję Mieszkaniową nie stosuje się ponadto - zgodnie z brzmieniem art. 58 ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP - pomniejszeń określonych w przepisach o gospodarce nieruchomościami i ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371 z późn. zm.).

Przywołane wyżej normy jednoznacznie stanowią, iż sprzedaż lokali mieszkalnych przez Wojskową Agencję Mieszkaniową odbywa się także z wyłączeniem innych, wynikających z odrębnych przepisów szczególnych, zasad.

Potwierdza to tezę o dopuszczalności wprowadzenia odrębnych rozwiązań, w tym również odnoszących się do sposobu wyceny ułamkowej części gruntu przypadającej na sprzedawany lokal mieszkalny.

Należy również podkreślić, że przyjęta w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej regulacja, w myśl której pomniejszeń od wartości rynkowej lokalu (stanowiącej podstawę ustalenia ceny sprzedaży) nie stosuje się do zbywanego wraz z lokalem mieszkalnym ułamkowego udziału w prawie własności lub użytkowania wieczystego gruntu, na którym znajduje się ten lokal, są zgodne z konstytucyjną zasadą równości wobec prawa.

Chciałbym jednocześnie przypomnieć, że zmiana przepisów o sprzedaży lokali mieszkalnych przez Wojskową Agencję Mieszkaniową, wprowadzona ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 116, poz. 1203), uregulowała w sposób korzystniejszy warunki sprzedaży lokali mieszkalnych w stosunku do stanu prawnego obowiązującego do dnia 30 czerwca 2004 r.

W obecnym stanie prawnym warunkami koniecznymi do sprzedaży lokalu mieszkalnego jest tytuł prawny do tego lokalu osoby ubiegającej się o jego wykupienie oraz przeznaczenie lokalu do sprzedaży. Ustalono również tylko dwie stawki bonifikaty, tj. 95% dla żołnierzy służby stałej, którzy nabyli prawo do emerytury wojskowej, żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej na skutek wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej dokonanego przez organ wojskowy lub upływu okresu pozostawania w rezerwie kadrowej, emerytów wojskowych, osób uprawnionych do wojskowej renty inwalidzkiej oraz członków rodziny, o których mowa w art. 26 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy, wspólnie zamieszkujących z żołnierzem, emerytem wojskowym lub rencistą wojskowym w dniu jego śmierci oraz 90% dla pozostałych osób uprawnionych do wykupu lokalu mieszkalnego. Zrezygnowano z powiązania wymiaru bonifikaty z okresem służby wojskowej i okresem zamieszkiwania w tym lokalu mieszkalnym przez osobę uprawnioną.

Ponadto należy zauważyć, że środki pochodzące ze sprzedaży lokali mieszkalnych są przeznaczane na realizację budownictwa mieszkaniowego dla żołnierzy zawodowych pozostających bez lokali mieszkalnych. Agencja do 31 grudnia 2004 r. sprywatyzowała, według dotychczas obowiązujących zasad, 101.430 mieszkań, tj. 57% zasobu. Zmiana tych zasad na korzystniejsze dla kolejnych kupujących może zrodzić niezadowolenie większości środowiska wojskowego.

Wobec powyższego, nie mogę podzielić poglądu Pana Senatora Tadeusza Bartosa, iż zasadna byłaby nowelizacja przedmiotowego przepisu ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP.

Z wyrazami szacunku i poważania

Jerzy Szmajdziński

Warszawa, 21 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Nawiązując do pisma z dnia 25 maja 2005 r., o sygn. BPS/DSK-251/05, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Wojciecha Saługi w sprawie kradzieży i obrotu metalami, złożone podczas 81. posiedzenia Senatu RP w dniu 19 maja 2005 r., uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Poruszona przez Pana Senatora problematyka analizowana jest na bieżąco przez jednostki terenowe oraz Komendę Główną Policji. Problem zapobiegania i ścigania sprawców kradzieży elementów infrastruktury dotyczy szerokiego zagadnienia kradzieży elementów wykonanych z metali kolorowych, w wyniku których poszkodowane są głównie podmioty gospodarcze o znaczeniu strategicznym dla gospodarki i bezpieczeństwa powszechnego.

W Komendzie Głównej Policji prowadzone są analizy postępowań przygotowawczych w sprawach o kradzieże urządzeń i elementów wykonanych z metali kolorowych. W celu monitorowania bieżących zagrożeń i wypracowania środków zaradczych utrzymywane są kontakty z podmiotami ponoszącymi największe straty w wyniku tych kradzieży oraz ze służbami, związanymi z ich ochroną (m.in. ze Strażą Ochrony Kolei).

Według statystyk policyjnych, liczba stwierdzonych przypadków kradzieży i nielegalnego obrotu metalami nieżelaznymi od kilku lat wykazuje stałą tendencją spadkową i kształtuje się następująco: w 2001 r. - 16.231 przypadków, w 2002 r. - 15.734, w 2003 r. - 14.475 i w 2004 r. - 13.518.

W ubiegłym roku do rejonów najbardziej zagrożonych kradzieżami wyrobów wykonanych z metali kolorowych należały województwa: śląskie, dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, zachodniopomorskie. Najmniej tego typu przestępstw stwierdzono na terenie województw: podlaskiego, podkarpackiego i lubelskiego.

Z prowadzonych analiz wynika, że przedstawiona geografia zagrożenia kradzieżami metali kolorowych pozostaje w ścisłym powiązaniu ze stopniem uprzemysłowienia regionu oraz poziomem bezrobocia.

Sprawcy, w swoich działaniach przestępczych, wykazują coraz większą determinację, kradną będące pod napięciem przewody elektryczne lub elementy mające wpływ na bezpieczeństwo ruchu kolejowego, przez co narażają na niebezpieczeństwo życie własne i osób postronnych.

Policja, realizując swoje ustawowe obowiązki, stara się inicjować przedsięwzięcia mające na celu zapobieganie przestępstwom kradzieży metali kolorowych. Najważniejsze z nich to doprowadzenie w lipcu 2004 r. do nowelizacji przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz.U. Nr 62, poz. 628 z późn. zm.), zgodnie z którą właściciele punktów skupu zobowiązani są do prowadzenia ewidencji osób dostarczających złom. Za niedopełnienie tego obowiązku właścicielom grozi kara aresztu lub grzywny. Należy oczekiwać, że powyższa zmiana znacząco wpłynie na ograniczenie kradzieży elementów infrastruktury wykonanych z metali kolorowych.

Uwzględniając poziom zagrożenia, wyniki analiz oraz ustalenia poczynione podczas spotkań z przedstawicielami podmiotów pokrzywdzonych w wyniku przestępstw kradzieży metali kolorowych, Komenda Główna Policji opracowała, a następnie przekazała do terenowych jednostek Policji "Wskazówki taktyczne do prowadzenia działań operacyjno-wykrywczych w zakresie zwalczania obrotu elementami wyrobów wykonanych z metali nieżelaznych pochodzących z przestępstwa". Ponadto efektem współpracy nawiązanej z pokrzywdzonymi podmiotami jest opracowany w formie albumu katalog zdjęć wyrobów będących najczęstszym przedmiotem kradzieży, który przesłano do wszystkich komend wojewódzkich Policji.

Należy dodać, że pokrzywdzone podmioty gospodarcze również starają się we własnym zakresie wpływać na ograniczenie kradzieży, stosując systemy informujące o zanikaniu napięcia, zastępując przewody miedziane światłowodami, spawając elementy konstrukcyjne urządzeń energetycznych czy pokryw studzienek kanalizacyjnych.

Problematyka związana z kradzieżami elementów wykonanych z metali kolorowych pozostaje w stałym zainteresowaniu Policji. Na bieżąco podejmowane są działania, które mają zarówno zapobiegać, jak i zwalczać ten niebezpieczny proceder.

Z szacunkiem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Tadeusz MATUSIAK

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 21.06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Senatora Krzysztofa Szydłowskiego, dotyczącego przekazywania środków z rezerwy budżetowej dla projektów realizowanych w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego oraz wyjaśnień przekazanych przy piśmie z dnia 31 maja br. (Sygn.: DRR-VII-94833-4-MW/Edo/05) skierowanym do Pana Henryka Makarewicza, Marszałka Województwa Lubelskiego, uprzejmie informuję, iż dla wniosków o współfinansowanie działań 2.1, 2.3 oraz 2.4, realizowanych w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego, w dniu 25 maja br. została wydana decyzja Ministra Finansów w sprawie zmian w budżecie państwa.

Jednocześnie, pragnę poinformować, iż Procedura przyznawania środków z rezerwy celowej budżetu państwa na rok 2005... (cz. 83, poz. 11) została przyjęta przez Komitet Europejski Rady Ministrów w dniu 22 lutego br. W związku z powyższym, już od 22 lutego br. zaistniała możliwość składania wniosków o uruchomienie rezerwy budżetowej.

Z poważaniem

Jacek Piechota

Warszawa, 21 czerwca 2005

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak: BPS/DSK-043-219/05 dotyczące oświadczenia Pana Senatora Witolda Gładkowskiego w sprawie ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o świadczeniu pieniężnym dla cywilnych ofiar wojny (Dz.U. Nr 89, poz. 974 z późniejszymi zm.), uprzejmie informuję:

Ustawa wyżej wymieniona - z uwagi między innymi na szereg niejednoznacznych i jednocześnie kontrowersyjnych z prawnego punktu widzenia przepisów oraz niemożliwe do oszacowana skutki finansowe jej wejścia w życie - została uchylona z dniem 31 grudnia 2004 roku ustawą z dnia 16 grudnia 2004 roku o rekompensacie przysługującej w związku z odstąpieniem w roku 2002 od waloryzacji dodatku kombatanckiego (Dz.U. Nr 281, poz. 2779).

Pragnę przypomnieć, że problem z realizacją tej ustawy nie sprowadzał się jedynie do trudnych do oszacowania skutków finansowych w związku z niemożliwą do jednoznacznego określenia liczbą żyjących cywilnych ofiar wojny. Powody jej uchylenia miały w większości charakter merytoryczno-prawny.

Znaczne mankamenty w rozwiązaniach zawartych w ustawie dotyczyły przede wszystkim definicji cywilnej ofiary wojny oraz sposobu ustalania związku przyczynowego zdarzenia sprzed kilkudziesięciu lat z obecnym stanem zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie. Wynika z tego trudność ze zidentyfikowaniem grupy osób uprawnionych, z tym z kolei wiązały się problemy w określeniu skutków finansowych tej ustawy.

Na początku 2004 roku podjęte zostały prace nad przygotowaniem odpowiedniej nowelizacji ustawy. Mankamenty ustawy okazały się jednak bardzo duże i wymagały obszernych zmian, w rezultacie których zmieniał się niemal każdy przepis ustawy. Projekt ustawy zmieniającej ustawę o świadczeniu dla cywilnych ofiar wojny był przedmiotem uzgodnień resortowych i został zakwestionowany przez Biuro Prawne, które uznało, że rozmiar zmian wykracza poza zakres nowelizacji.

Resort polityki społecznej zdecydowanie podtrzymuje - podkreślaną w wypowiedziach przedstawicieli Ministerstwa pod koniec ubiegłego roku - wolę kompleksowego rozwiązania zagadnienia świadczeń dla ofiar wojny i podjęcia na ten temat szerokiej dyskusji zarówno z ugrupowaniami politycznymi, jak i organizacjami społecznymi.

Jednak warto zwrócić uwagę na fakt, że I połowa 2005 roku zaowocowała kilkoma - nie rządowymi - projektami ustaw, w których zakresie podmiotowym mieszczą się osoby będące ofiarami wojny. Są to:

- poselskie projekty ustaw o zmianie ustawy o kombatantach i niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (druk nr 3526, 3437, 3665), w których zakłada się przyznanie uprawnień kombatanckich nowym grupom uprawnionych lub poszerzenie uprawnień już istniejących,

- senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o kombatantach i niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (druk nr 4056), który dobrodziejstwem uprawnień ustawy kombatanckiej obejmuje osoby, które jako żołnierze Wojska Polskiego lub osoby cywilne w latach 1945-1956 brały udział w rozminowywaniu kraju.

Ponadto w Sejmie trwają prace nad senackim projektem ustawy o świadczeniu pieniężnym dla małoletnich ofiar wojny 1939-1945, zgodnie z którym świadczenie pieniężne miałoby przysługiwać osobom małoletnim, które wykonywały pracę przymusową na rzecz III Rzeszy lub Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich bez względu na jej miejsce i rodzaj lub przebywanie na deportacji.

Co więcej, biorąc pod uwagę, że skutkami działań wojennych w latach 1939-1945 zostali dotknięci wszyscy obywatele żyjący w tym okresie, od czasu do czasu z roszczeniami o przyznanie szczególnych uprawnień występują także osoby, które na skutek działań wojennych:

- utraciły najbliższych,

- utraciły dorobek życiowy,

- jako dzieci, z uwagi na utratę rodziców, same musiały starać się o zabezpieczenie środków utrzymania,

- uczestniczyły w akcjach pacyfikacyjnych,

- zostały okaleczone itp.

Biorąc pod uwagę rozmiar cierpienia i wielkość krzywd, które były udziałem pokolenia wojennego trudno przyjąć założenie, że roszczenia innych grup osób pokrzywdzonych, które dotychczas nie uzyskały zadośćuczynienia za doznane krzywdy, są nieuzasadnione.

W świetle powyższego, wniesienie do Parlamentu rządowego projektu ustawy przyznającej poszczególne uprawnienia do preferencyjnych świadczeń kolejnej wybranej grupie społecznej, w sytuacji obecnie funkcjonującego szerokiego katalogu podmiotów ubiegających się o nowe uprawnienia, byłoby ze strony rządu wyrazem braku odpowiedzialności za właściwe wydatkowanie środków, którymi dysponuje budżet państwa.

W konsekwencji bowiem działania zmierzające do uhonorowania świadczeniem pieniężnym kolejnej grupy uprawnionych musi prowadzić do ograniczenia uprawnień do świadczeń dla innych grup społecznych, niejednokrotnie będących w gorszej sytuacji życiowej lub do realnego obniżenia wysokości świadczeń już realizowanych. Działanie takie nie wydaje się społecznie uzasadnione, zwłaszcza wobec ciągle aktualnych problemów społecznych i gospodarczych kraju: wysokiego poziomu bezrobocia oraz rosnącej sfery ubóstwa.

Natomiast, co pragnę wyraźnie podkreślić, w dalszym ciągu podtrzymujemy chęć przeprowadzenia społecznej i politycznej dyskusji na temat sposobów rozwiązania problemu szeroko definiowanych ofiar wojny, zwłaszcza w kontekście możliwości socjalnego wsparcia tej grupy obywateli.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Cezary Miżejewski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005-06-21

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia 25 maja 2005 r. (BPS/DSK-043-236/05), przekazującego oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Kulaka, uprzejmie informuję, że w świetle obowiązujących przepisów lekarzem upoważnionym do przeprowadzania badań i wydawania orzeczeń lekarskich stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań do dysponowania bronią jest osoba, która spełnia łącznie warunki określone w § 4 ust. 1 pkt 1-4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (Dz.U. nr 79, poz. 898, z późn. zm.).

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia upoważniony lekarz przeprowadza ogólną ocenę stanu zdrowia, ze szczególnym uwzględnieniem układu nerwowego, stanu psychicznego, stanu narządu wzroku, słuchu i równowagi oraz sprawności układu ruchu. Przeprowadzenie badania wymaga od upoważnionego lekarza kompleksowej wiedzy z różnych dziedzin medycyny, dlatego też jednym z warunków wymienionych w § 4 ust. 1 pkt 1-4 rozporządzenia jest posiadanie przez lekarza specjalizacji w dziedzinie chorób wewnętrznych, medycyny ogólnej, medycyny rodzinnej, medycyny pracy, medycyny przemysłowej, medycyny transportu, medycyny lotniczej, medycyny kolejowej, medycyny morskiej i tropikalnej lub medycyny sportowej. Programy tych specjalizacji przewidują kształcenie w zakresie orzecznictwa lekarskiego. Również w pracy tych lekarzy czynności orzecznicze stanowią istotną, a niejednokrotnie dominującą część składową.

Z kolei lekarze posiadający specjalizację w dziedzinie medycyny rodzinnej zapewniają podstawową, ciągłą i całościową opiekę medyczną zarówno poszczególnym osobom, rodzinom jak i też społeczności lokalnej. Mają oni zatem bliski kontakt z pacjentami oraz posiadają dużą wiedzę o ich stanie zdrowia, dlatego też po spełnieniu pozostałych warunków określonych w rozporządzeniu mogą wydawać powyższe orzeczenia.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Zbigniew Podraza

Warszawa, 2005-06-22

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 8 czerwca 2005 r. Nr BPS/DSK-043-268/05 oświadczeniem Pana senatora Mirosława Lubińskiego, złożonym podczas 82. posiedzenia Senatu RP w dniu 3 czerwca br., dotyczącym możliwości zwiększenia środków finansowych dla Wojewody Dolnośląskiego na zadania inwestycyjne z zakresu administracji rządowej pod nazwą "Budowa Strażnicy Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej Państwowej Straży Pożarnej Wałbrzych-Podzamcze", przedstawiam następujące stanowisko.

Nie kwestionując zasadności budowy ww. Strażnicy informuję, że nie dysponuję środkami rezerwy celowej, z której mógłbym dokonać zwiększenia budżetu Wojewody Dolnośląskiego w 2005 r.

Jako źródło dofinansowania powyższej inwestycji należy wskazać budżet Wojewody, bowiem z oświadczenia złożonego przez Pana senatora wynika, że inwestycja ta realizowana jest przez starostę powiatu wałbrzyskiego, a środki na ten cel w wysokości 700 tys. zł. zapewnił w swoim tegorocznym budżecie Wojewoda Dolnośląski.

Wojewoda dokonując podziału określonej na przyszłe lata kwoty wydatków budżetowych dla województwa dolnośląskiego może zdecydować o kontynuowaniu tej inwestycji.

Łączę wyrazy szacunku

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Sawicki

Warszawa, 2005-06-23

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 8 czerwca 2005 r. znak: BPS/DSK-043-262/05 oświadczeniem Pana Senatora Wojciecha Saługi w sprawie braku aktów wykonawczych do ustawy o pomocy społecznej uprzejmie informuję Pana Marszałka, że prace nad aktami wykonawczymi do ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.) rozpoczęte zostały jeszcze przed uchwaleniem samej ustawy. Ustawa weszła w życie z dniem 1 maja 2004 r. Zawiera 28 upoważnień ustawowych zobowiązujących Ministra Polityki Społecznej do wydania rozporządzeń wykonawczych.

Dotychczas wydane zostały następujące akty wykonawcze:

1. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2004 r. w sprawie specjalizacji z zakresu organizacji pomocy społecznej - opublikowane w Dz.U. Nr 219, poz. 2224;

2. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 5 października 2004 r. w sprawie centralnego banku danych o dzieciach oczekujących na przysposobienie oraz ośrodków adopcyjno-opiekuńczych upoważnionych do współpracy z licencjonowanymi przez rządy innych państw organizacjami lub ośrodkami adopcyjnymi - opublikowane w Dz.U. Nr 223, poz. 2266;

3. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 6 października 2004 r. w sprawie podmiotów uprawnionych do zakładania i prowadzenia niepublicznych ośrodków adopcyjno-opiekuńczych oraz stażu pracy i kwalifikacji wymaganych od osób zatrudnionych w publicznych i niepublicznych ośrodkach adopcyjno-opiekuńczych, a także warunków lokalowych, jakimi powinny dysponować te ośrodki - opublikowane w Dz.U. Nr 226, poz. 2293;

4. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 18 października 2004 r. w sprawie rodzin zastępczych - opublikowane w Dz.U. Nr 233, poz. 2344;

5. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 5 listopada 2004 r. w sprawie określenia zryczałtowanej kwoty na utrzymanie dziecka oraz stawek na bieżące funkcjonowanie placówki rodzinnej - opublikowane w Dz.U. Nr 245, poz. 2461;

6. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie Rady Pomocy Społecznej - opublikowane w Dz.U. Nr 285, poz. 2859;

7. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie udzielania pomocy na usamodzielnienie, kontynuowanie nauki oraz zagospodarowanie - opublikowane w Dz.U. z 2005 r. Nr 6, poz. 45;

8. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 lutego 2005 r. w sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych - opublikowane w Dz.U. Nr 37, poz. 331;

9. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 1 marca 2005 r. w sprawie wzoru kontraktu socjalnego - opublikowane w Dz.U. Nr 42, poz. 409;

10. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 8 marca 2005 r. w sprawie domów dla matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży - opublikowane w Dz.U. Nr 43, poz. 418;

11. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 8 marca 2005 r. w sprawie określenia wzoru oferty podmiotu uprawnionego - opublikowane w Dz.U. Nr 44, poz. 427;

12. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 8 marca 2005 r. w sprawie określenia wzoru sprawozdania z realizacji zadania z zakresu pomocy społecznej - opublikowane w Dz.U. Nr 44, poz. 428;

13. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie nadzoru i kontroli w pomocy społecznej - opublikowane w Dz.U. Nr 61, poz. 543;

14. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 4 kwietnia 2005 r. w sprawie określenia ramowego wzoru umowy o realizację zadania z zakresu pomocy społecznej - opublikowane w Dz.U. Nr 61, poz. 545;

15. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 7 kwietnia 2005 r. w sprawie przyznawania nagród specjalnych w zakresie pomocy społecznej - opublikowane w Dz.U. Nr 74, poz. 658;

16. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie rodzinnego wywiadu środowiskowego - opublikowane w Dz.U. Nr 77, poz. 672;

17. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 28 kwietnia 2005 r. w sprawie wydawania i cofania zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej całodobową opiekę - opublikowane w Dz.U. Nr 86 poz. 739;

18. Rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 28 kwietnia 2005 r. w sprawie wydawania i cofania zezwoleń na prowadzenie w ramach działalności statutowej placówki zapewniającej całodobową opiekę - opublikowane w Dz.U. Nr 86, poz. 740.

Obecnie sześć rozporządzeń jest już po uzgodnieniach międzyresortowych i z partnerami społecznymi bądź w końcowej fazie uzgodnień. Jedno rozporządzenie zostało skierowane do podpisu, jedno w najbliższych dniach zostanie przekazane do uzgodnień.

Ponadto uprzejmie informuję, że opóźnienia w wydaniu nowych rozporządzeń wykonawczych w zasadzie nie powinny być przeszkodą dla ośrodków pomocy społecznej oraz innych jednostek organizacyjnych pomocy społecznej w realizacji zadań, ponieważ zgodnie z art. 159 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej przepisy wykonawcze wydane na podstawie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. zachowują moc do czasu wydania przepisów wykonawczych na podstawie nowej ustawy.

Jednak podzielając pogląd, że wydanie nowych aktów wykonawczych powinno nastąpić w możliwie najkrótszym terminie, uprzejmie informuję, że prace nad niewydanymi dotychczas rozporządzeniami zostały zintensyfikowane i na bieżąco prowadzony jest monitoring postępu tych prac.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Cezary Miżejewski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 23 czerwca 2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 25 maja 2005 r., o sygn. BPS/DSK-043-252/05, przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Józefa Sztorca w sprawie sporu pomiędzy Kółkiem Rolniczym w Woli Rzędzińskiej a Parafią Rzymskokatolicką w Woli Rzędzińskiej, złożone podczas 81. posiedzenia Senatu RP w dniu 19 maja 2005 r., uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Z informacji uzyskanych z Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie wynika, że na podstawie decyzji Dyrektora Wydziału do Spraw Wyznań b. Urzędu Wojewódzkiego w Tarnowie z dnia 25 września 1987 r. (Nr Wz.IV-6875/79/87) Parafia Rzymskokatolicka w Woli Rzędzińskiej stała się właścicielem m.in. działki oznaczonej numerem 1548/1 o powierzchni 0,11 ha położonej we wsi Wola Rzędzińska. Decyzja ta stała się prawomocna z dniem 12 października 1987 r., a prawo własności ww. nieruchomości zostało ujawnione w księdze wieczystej KW Nr 42510 prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Tarnowie, gdzie w Dziale II jako właściciel wpisana została Parafia Rzymskokatolicka w Woli Rzędzińskiej.

Prawie 14 lat po wydaniu ww. decyzji Kółko Rolnicze w Woli Rzędzińskiej pismem z dnia 25 kwietnia 2001 r. zwróciło się do Wojewody Małopolskiego o wszczęcie postępowania zakończonego ostateczną decyzją z dnia 25 września 1987 r. w części dotyczącej własności działki nr 1548/1. Następnie w dniu 20 lipca 2001 r. przedłużono umowę użytkowania części przedmiotowej nieruchomości na okres 40 lat zawartą w dniu 21 czerwca 2001 r. pomiędzy Parafią Rzymskokatolicką p.w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy a Kółkiem Rolniczym w Woli Rzędzińskiej, równocześnie wnosząc o umorzenie przedmiotowego postępowania. Wojewoda Małopolski decyzją z dnia 2 sierpnia 2001 r. nr GG.VIII.7721/K/8/01/HK, zgodnie z wnioskiem Kółka Rolniczego umorzył postępowanie administracyjne. Decyzja ta stała się prawomocna.

Kółko Rolnicze w Woli Rzędzińskiej pismem z dnia 16 listopada 2004 r. skierowanym do Wojewody Małopolskiego wniosło o uchylenie decyzji o umorzeniu postępowania administracyjnego oraz o unieważnienie decyzji z dnia 25 czerwca 1987 r. w części dotyczącej działki nr 1548/1, stanowiącej własność Parafii Rzymskokatolickiej w Woli Rzędzińskiej podnosząc między innymi, iż Parafia nie wywiązała się z umowy użytkowania zawartej pomiędzy zainteresowanymi stronami w dniu 21 czerwca 2001 r.

Wojewoda Małopolski postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2005 r. (znak: RR.V.H.K.7721-1-105) przekazał wniosek Zarządu Kółka Rolniczego w Woli Rzędzińskiej do rozpatrzenia według właściwości Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Pismem z dnia 25 maja 2005 r. MSWiA wystąpiło do Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego, Oddział Zamiejscowy w Tarnowie o nadesłanie akt sprawy do wglądu (kopia pisma została przesłana do Kółka Rolniczego w Woli Rzędzińskiej oraz do Parafii Rzymskokatolickiej w Woli Rzędzińskiej). Wspomniane akta nie zostały dotychczas nadesłane. Niezwłocznie po otrzymaniu akt sprawy, MSWiA przystąpi do prac nad przygotowaniem stosownej decyzji administracyjnej Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Z poważaniem

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Jerzy MAZUREK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2005-06-23

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP
Kancelaria Senatu RP
ul. Wiejska 6
00-902 Warszawa

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 8 czerwca 2005 r., znak: BPS/DSK-043-264/05, przy którym przesłano oświadczenie Pana Krzysztofa Borkowskiego, Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, złożone na 82 posiedzeniu Senatu w dniu 3 czerwca 2005 r., w sprawie "zapewnienia obywatelom właściwej dostępności do świadczeń medycznych", uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Kwestię dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w kontekście tzw. "nadwykonań" rozstrzygnął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 grudnia 2004 r. (sygn. I CK 320/2004). W uzasadnieniu do przedmiotowego wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że poziom bezpieczeństwa zdrowotnego (tym samym dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych) wyznacza zamknięta pula pieniędzy określona przez ustawodawcę wysokością składki na ubezpieczenie zdrowotne. Dlatego też żaden podmiot działający w zakresie ochrony zdrowia nie może wykroczyć poza środki przyznane mu na ten cel. Jest to sektor finansów publicznych, w którym obowiązuje dyscyplina finansowa i odpowiedzialność z jej naruszenie przewidziana w przepisach z tego zakresu. Podstawą udzielania świadczeń zdrowotnych jest wyłącznie cywilnoprawna umowa o ich udzielanie określona w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej.

W kwestii wydłużania się kolejek osób oczekujących na udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej oraz związanego z tym zagrożenia życia i zdrowia tych osób wyjaśniam, że kwestię tę regulują przepisy art. 20 ustawy o świadczeniach. Artykuł ten stanowi między innymi, że w razie zmiany stanu zdrowia świadczeniobiorcy, wskazującej na potrzebę wcześniejszego niż w ustalonym terminie (wynikającym z prowadzonej przez świadczeniodawcę listy osób oczekujących) udzielenia świadczenia, świadczeniobiorca informuje o tym świadczeniodawcę, który, jeżeli wynika to z kryteriów medycznych, koryguje odpowiednio termin udzielenia świadczenia.

Ponadto art. 19 ust. 1 ustawy stanowi, że "w stanach nagłych świadczenia opieki zdrowotnej są udzielane świadczeniobiorcy niezwłocznie".

Przyjęte rozwiązanie pozwala na udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej osobom wymagającym niezwłocznego udzielenia świadczeń opieki zdrowotnej poza kolejnością wynikającą z listy oczekujących, co eliminuje wystąpienie zagrożenia zdrowia i życia tych osób.

W nawiązaniu do wspomnianego przez Pana Senatora przepisu art. 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91. poz. 408, z późn. zm.) stanowiącego, że "Okoliczności wymienione w art. 5 ani żadne inne okoliczności nie mogą stanowić podstawy do odmowy udzielenia świadczenia zdrowotnego, jeżeli osoba zgłaszająca się do zakładu opieki zdrowotnej potrzebuje natychmiastowego udzielenia świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia" wyjaśniam, że przepis ten nie koliduje z przepisami ustaw o świadczeniach opieki zdrowotnej ani z przepisami art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155 poz. 1014. z późn. zm.), stanowiącego między innymi, że wydatki publiczne mogą być ponoszone na cele i w wysokości ustalonej w planie finansowym jednostki sektora finansów publicznych, zwłaszcza w sytuacji, kiedy świadczeniodawcy mają możliwość elastycznego dostosowania struktury środków finansowych określonych w zawartych z Funduszem kontraktach, do zmiany zapotrzebowania na poszczególne zakresy świadczeń opieki zdrowotnej.

Możliwość taka wynika z treści § 4 ust. 8 umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie lecznictwa szpitalnego (wzór określony w załączniku Nr 3 do Zarządzenia Nr 5/2004 z dnia 13 października 2004 r. Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie przyjęcia wzorów umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w 2005 r.), stanowiącego między innymi, że "Oddział Funduszu sfinansuje świadczenia ponad kwotę zobowiązania ustaloną dla danego zakresu świadczeń objętego umową, do wysokości kwoty zobowiązania z tytułu realizacji umowy, w przypadku odpowiedniego zmniejszenia kwoty zobowiązania w pozostałych zakresach, przy czym kwota zmniejszenia w poszczególnych zakresach nie może być większa niż 40% kwoty zobowiązania dla danego zakresu świadczeń objętego umową ...", przy czym przesunięcia środków pomiędzy poszczególnymi zakresami świadczeń nie mogą spowodować ograniczenia dostępności do świadczeń (ust. 10 tegoż paragrafu).

Zgodnie z art. 132 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jest umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, która zgodnie z art. 136 ww. ustawy określa w szczególności między innymi: rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Funduszem a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiązań Funduszu wobec świadczeniodawców. Również w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej, na którą powołuje się Pan Senator, zawarto przepis stanowiący między innymi, że zakład opieki zdrowotnej udziela świadczeń zdrowotnych na zasadach określonych w ustawie, w przepisach odrębnych lub w umowie cywilnoprawnej (art. 6 ust. 1 ustawy).

Z informacji otrzymanej z Mazowieckiego OW NFZ wynika, że fundusz wywiązał się w całości ze swoich zobowiązań wobec SP ZOZ w Siedlcach, ponieważ sfinansował wykonane świadczenia zgodnie z umowami.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Paweł Sztwiertnia

Warszawa, dnia 23.06.2005 r.

Pan
Ryszard Jarzembowski
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
ul. Wiejska 6
00-902 Warszawa

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Roberta Smoktunowicza na 81 posiedzeniu Senatu w dniu 19 maja 2005 r., przesłane w załączeniu do pisma z dnia 25 maja 2005 r. znak: BPS/DSK-043-254/05 - w sprawie sanatorium Gurewicza (Górewicza) położonego w Otwocku przy ul. Armii Krajowej 8, Wojewódzki Konserwator Zabytków w Warszawie informuje, iż w przedmiotowej sprawie na wniosek Starostwa Powiatowego w Otwocku w dniu 27 czerwca 2004 r. została przeprowadzona kontrola przestrzegania i stosowania przepisów dotyczących ochrony zabytków i opieki nad zbytkami. W czasie wizji stwierdzono, że budynek jest całkowicie nieużytkowany, teren na którym się znajduje jest ogrodzony, monitorowany oraz posiada stałą ochronę. Stan zachowania stolarki okiennej i drzwiowej zapewnia zabezpieczenie przed negatywnymi skutkami działania warunków atmosferycznych. W złym stanie technicznym, niepozwalającym na użytkowanie znajdują się tarasy i balkony. Nie stwierdzono bieżącego przeciekania pokrycia dachowego, jedynie ślady dawnych zacieków. Zgodnie z oświadczeniem przedstawicieli Fundacji w 1997 r. wykonane zostało nowe pokrycie dachowe oraz wymienione rynny i rury spustowe. W protokole z kontroli przestrzegania i stosowania przepisów dotyczących ochrony zabytków i opieki nad zabytkami wskazano na konieczność przeprowadzenia generalnych prac remontowych konstrukcji ścian, stropów oraz fundamentów.

W efekcie przeprowadzonej kontroli WKZ w dniu 30 kwietnia 2005 r. wydał Polskiej Fundacji Alzheimerowskiej zalecenia pokontrolne, w których zobowiązał Fundację do przedstawienia opinii dotyczącej stanu technicznego budynku, mającej stanowić podstawę do opracowania projektu całościowych robót renowacyjnych budynku (z ewentualnym podziałem na etapy realizacyjne) w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia tj. 12 sierpnia 2005 r.

Dalsze działania WKZ w spawie, uzależnione są od zaproponowanych przez Fundację rozwiązań. Zgodnie, bowiem z art. 36 ust. 1 pkt 1 i ust. 5 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami WKZ wydaje pozwolenia na prowadzenie prac budowlanych, prac konserwatorskich i restauratorskich przy zabytku wpisanym do rejestru a wniosek osoby fizycznej lub jednostki organizacyjnej będącej właścicielem bądź posiadającej tytuł prawny do korzystania z zabytku. W przypadku nieprzedstawienia w terminie przez Fundację stosownej dokumentacji, WKZ rozważy możliwość skorzystania z przysługujących mu uprawnień wynikających z ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

W świetle obowiązującej ustawy o ochronie zabytków pełną odpowiedzialność prawną za zabytki ponoszą ich właściciele i użytkownicy. Wiążą się z tym między innymi problemy z brakiem możliwości zapewnienia wystarczających środków finansowych na roboty budowlane i prace konserwatorskie przez osoby czy jednostki organizacyjne posiadających tytuł prawny do dysponowania obiektami zabytkowymi na cele budowlane. Rola urzędów konserwatorskich, ograniczona jest do sprawowania kontroli nad wypełnianiem tego obowiązku. Przy czym funkcję tę pełnią wyposażone w określone ustawą instrumenty prawne i bardzo skromne środki finansowe, niepozwalające na udzielanie dotacji w oczekiwanym wymiarze czy finansowanie wykonania zastępczego prac konserwatorskich lub robót budowlanych w przypadku zagrożenia zniszczeniem lub istotnym uszkodzeniem zabytku (art. 49 ust. 1 i 3).

W związku z deklaracjami Starosty Otwockiego przeprowadzenia prac remontowych i staraniami o przejęcie budynku, WKZ pragnie zwrócić uwagę, że nie był stroną umowy o oddanie gruntu w użytkowanie oraz sprzedaży budynku i nie posiada kompetencji do egzekwowania jej zapisów. Kompetencje WKZ w tej sprawie wynikają wyłącznie z przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

WKZ ma nadzieję, że powyższe wyjaśnienia złożone w sprawie sanatorium Gurewicza (Górewicza), pozwolą zwrócić Senatorom RP uwagę na problemy ochrony obiektów zabytkowych, z którymi mają do czynienia urzędy konserwatorskie w szerszym kontekście, a podjęte działania pracowników WUOZ, zmierzające do poprawienia obecnej sytuacji, zyskają poparcie Izby Wyższej Parlamentu RP i znajdą odzwierciedlenie w jej pracach.

Z poważaniem

WOJEWÓDZKI KONSERWATOR

ZABYTKÓW W WARSZAWIE

mgr Ryszard Głowacz

Warszawa, 24.06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez senatora Wojciecha Saługę w dniu 03.06.2005 r. przesłane przy piśmie z dnia 08.06.2005 r. znak: BPS/DSK-043-280/05 uprzejmie wyjaśniam:

Zmiana ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej nie leży w gestii Ministerstwa Gospodarki i Pracy. Sprawy te leżą w kompetencji Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Jednocześnie informuję, że w ubiegłym roku Ministerstwo przeprowadziło cykl szkoleń dla pracowników powiatowych urzędów pracy organizowanych przez Departament Rynku Pracy z udziałem przedstawiciela Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Doceniając wagę problemu poruszonego przez Pana Senatora Wojciech Saługę wystąpię do Prezesa UOKiK z prośbą o powtórzenie takiego cyklu.

Z poważaniem

Jacek Piechota

Warszawa, 24.06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Markowskiego złożone podczas 81 posiedzenia Senatu RP w dniu 19.05.2005 r. w sprawie odstąpienia od prywatyzacji Elektrociepłowni Zabrze S.A. i zastąpienia tej czynności nieodpłatnym wniesieniem akcji Elektrociepłowni Zabrze S.A. do Zespołu Elektrociepłowni Bytom S.A. przedstawiam co następuje.

Odnosząc się do poruszanej przez Pana Senatora sprawy przekształceń własnościowych Elektrociepłowni Zabrze S.A. pragnę poinformować, że Minister Skarbu Państwa, uwzględniając bardzo trudną sytuację ekonomiczno-finansową Spółki Elektrociepłownia Zabrze S.A., zainicjował i prowadzi proces jej prywatyzacji. Dodatkowo w związku z faktem, że ofertę w procesie prywatyzacji Elektrociepłowni Zabrze S.A. złożyło konsorcjum, którego liderem jest Zespół Elektrociepłowni Bytom S.A., Ministerstwo Skarbu Państwa analizuje także uwarunkowania związane z dokonaniem połączenia Elektrociepłowni Zabrze S.A. i ZEC Bytom S.A. w drodze wniesienia akcji EC Zabrze na podwyższenie kapitału zakładowego ZEC Bytom S.A., alternatywnym w stosunku do sprzedaży akcji w trybie zaproszenia do rokowań.

Z przeprowadzonych przez Zarządy obu Spółek wstępnych analiz wynika, że uzyskanie wymiernych efektów konsolidacji rynków ciepła Bytomia, Rudy Śląskiej i Zabrza możliwe będzie dopiero po uruchomieniu linii przesyłu ciepła między nimi rynkami. Wiąże się to z koniecznością realizacji inwestycji w postaci rurociągu spinające systemy ciepłownicze miast Bytomia, Rudy Śląskiej i Zabrza. Pozwoliłoby to na zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego gmin w zakresie zaopatrzenia w ciepło poprzez stworzenie możliwości przesyłania ciepła ze źródeł do systemu "rudzkiego-północ" i "zabrzańskiego" oraz "bytomskiego" oraz przyniosłoby wymierne efekty ekonomiczno-finansowe.

Należy zwrócić jednak uwagę, że w trakcie rozpatrywania koncepcji wniesienia akcji Spółki EC Zabrze S.A. jako wkładu niepieniężnego w zamian za objęcie przez Skarb Państwa akcji w podwyższonym kapitale zakładowym ZEC Bytom S.A. konieczne było zbadanie czy przedmiotowe dokapitalizowanie nie stanowi pomocy publicznej.

W celu uniknięcia podejrzenia o wystąpienie pomocy publicznej, istotne jest aby przedmiotowe wniesienie aportu było dokonane na warunkach rynkowych, co sprowadza się do ekwiwalentności wartości wznoszonego aportu i otrzymanych w zamian wkład praw udziałowych. Należy wykazać równowartość wnoszonego wkładu i otrzymanych w zamian praw udziałowych, przy czym oba te elementy winny być wycenione wg wartości rynkowej, co pozwoliłoby na wykluczenie niedozwolonych elementów pomocy publicznej z rozważnej operacji.

Konieczność sporządzenia wyceny wartości akcji Spółek może w istotny sposób wydłużyć czas potrzebny na realizację analizowanej procedury wniesienia akcji Elektrociepłowni Zabrze S.A. do ZEC Bytom S.A. W związku z powyższym należy rozważyć czy nie będzie to stanowiło zagrożenie dla terminowego rozpoczęcia realizacji inwestycji mającej połączyć systemy ciepłownicze miast Zabrza, Rudy Śląskiej. Realizacja obu z rozważanych wariantów tj. zbycie akcji EC Zabrze S.A. bądź wniesienie kontrolnego pakietu akcji na podniesienie kapitału zakładowego ZEC Bytom S.A. po zakończeniu inwestycji łączącej systemy ciepłownicze Bytomia, Rudy Śląskiej i Zabrza pozwoli na uzyskanie wymiernych efektów ekonomiczno-finansowych.

Istotną sprawą będzie, z uwagi na trudności w zapewnieniu płynności finansowej Spółki Elektrociepłownia Zabrze S.A., konieczność wypracowania przez Zarząd rozwiązań umożliwiających poprawę funkcjonowania w tym obszarze.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, bardzo proszę Pana Marszałka o przyjęcie ich do wiadomości.

Z poważaniem

PODSEKRETARZ STANU

Krzysztof Żyndul

Warszawa, dnia 27.06.2005 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 5 maja 2005 r. Nr BPS/DSK-043-207/05 oświadczenie Senatorów: Adama Bieli i Ryszard Matusiaka, złożone podczas 80. posiedzenia Senatu RP w dniu 28 kwietnia 2005 r., uprzejmie informuję, że Prokurator Rejonowy Warszawa-Śródmieście prowadzi za numerem 4 Ds. 832705/IV wszczęte w dniu 21 kwietnia 2005 r. postępowanie przygotowawcze w sprawie bezprawnego przetwarzania przed dniem 1 marca 2005 r. w Warszawie danych osobowych i niedopełnienia obowiązku zgłoszenia danych do rejestracji Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych oraz obowiązku poinformowania osób, których dane są zbierane, o gromadzeniu danych na ich temat i związanych z tym ich uprawnieniach, to jest o przestępstwa z art. 49 ust. 1, art. 53 i art. 54 ustawy z dnia 29 sierpnia 1998 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 z późn. zm.)

Śledztwo w tej sprawie wszczęte zostało na podstawie doniesienia Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

Jego dotychczasowy przebieg poddany został kontroli Prokuratora apelacyjnego w Warszawie, który w jej wyniku stwierdził, iż toczy się ono prawidłowo.

W toku śledztwa przesłuchano w charakterze świadka Sylwię M., pracownicę Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, która w swoich zeznaniach stwierdziła, że w ocenie GIODO Centrum Szymona Wiesenthala w Jerozolimie nie spełnia przesłanek legalizujących gromadzenie danych osobowych, jak również nie posiada tytułu prawnego do przekazywania zebranych w Polsce danych do Jerozolimy.

Oprócz tego ustalono operatora numeru telefonu, pod który można w Polsce przekazywać informacje dotyczące osób współpracujących w czasie II wojny Światowej z Niemcami przy prześladowaniu Żydów i zażądano od niego stosownych informacji.

Dalsze śledztwo zmierzać będzie do ustalenia, czy zbiory tych danych winny być zgłaszane GIODO do rejestracji oraz czy na osobach reprezentujących Centrum Szymona Wiesenthala w Jerozolimie spoczywa obowiązek informacyjny wynikający z art. 25 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, także czy w związku z tym zachowanie przedstawicieli Centrum wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 49 § 1 tej ustawy.

W celu utrzymania właściwej sprawności tego postępowania oraz należytego poziomu prowadzonych czynności polecono, by Prokurator Apelacyjny w Warszawie objął je nadzorem służbowym.

Z poważaniem

Z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Zastępca Prokuratora Generalnego