Chciałbym zwrócić pańską uwagę, Panie Ministrze, na problematykę związaną z podstawową opieką zdrowotną świadczoną dla młodzieży uczącej się w szkołach ponadgimnazjalnych poza miejscem stałego zamieszkania. Posłużę się przykładem uczniów z internatów z województwa zachodniopomorskiego.

Zasady sprawdzają się w przypadku studentów, którzy niemal cały rok przebywają w miejscu nauki, a do miejsca stałego zamieszkania wracają na czas wakacji. Inaczej jest w wypadku szkół ponadgimnazjalnych, do których uczniowie uczęszczają poza miejscem stałego zamieszkania. Powszechna praktyka jest taka, że młodzież szkolna przebywa w internacie w dni powszednie, a na czas wolny od zajęć lekcyjnych, czyli na soboty, niedziele, święta i ferie zimowe, wraca gremialnie do miejsca stałego zamieszkania.

Lekarze rodzinni z miejsca stałego zamieszkania uczniów niechętnie godzą się z faktem zmniejszenia wypłacanej im stawki kapitacyjnej. W przypadku gdy uczeń zachoruje, przebywając w miejscu stałego zamieszkania poza okresem letnim, pojawiają się trudności z uzyskaniem należnych świadczeń zdrowotnych. Problemy te dotyczą sytuacji lżejszych zachorowań, bo gdy nie ma bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia, lekarze nie poczuwają się do obowiązku udzielenia pomocy medycznej.

Proszę o wyjaśnienie: czy złożenie dwóch deklaracji, czyli wybór lekarza podstawowej opieki zdrowotnej w miejscu nauki i w miejscu stałego zamieszkania, uprawnia do korzystania ze świadczeń udzielanych przez każdego z tych lekarzy rodzinnych niezależnie od miejsca i dnia tygodnia? Czy udzielenie świadczenia zdrowotnego uczniowi i studentowi w okresie poza miesiącami letnimi uprawnia lekarza podstawowej opieki zdrowotnej w miejscu stałego zamieszkania ucznia i studenta do otrzymania dodatkowego wynagrodzenia za świadczenie dla ubezpieczonego spoza jego listy? I wreszcie który lekarz rodzinny powinien świadczyć usługi podstawowej opieki zdrowotnej uczniom szkół ponadgimnazjalnych we wrześniu, jeśli weźmiemy pod uwagę, że uczniowie przebywają wtedy w internatach, a stawka kapitacyjna jest przekazywana lekarzowi w miejscu stałego zamieszkania?

Niedawno przeczytałam w prasie o sprawie księżnej Marii Habsburg, której dobra położone w Polsce, dobra całej rodziny, zostały skonfiskowane po wojnie, jak piszą dziennikarze, nie w pełni zgodnie z prawem, a która, mimo tego wszystkiego, przekazała w okresie powojennym wiele cennych rzeczy, mających wartość historyczną i artystyczną, na rzecz narodu polskiego. Obecnie przebywa w Polsce bez środków do życia. Z tych enuncjacji wynika, że ubiegała się - ona sama albo ktoś w jej imieniu - o rentę w trybie nadzwyczajnym i że spotkała się z odmową.

Jesteśmy dzisiaj świadkami bardzo ważnego momentu. Oto zbliżamy się do dnia, w którym zaczną się pierwsze wypłaty dla rolników z tytułu dopłat bezpośrednich. Z informacji, które do nas docierają, wynika jednak, że komornicy starają się niejako wyjść naprzeciw własnym oczekiwaniom, a nie naprzeciw oczekiwaniom rolników czy programowi rządowemu, który zakłada szybszy rozwój obszarów wiejskich. Wydaje mi się, że jest to działanie co najmniej niefortunne, a nawet, można by powiedzieć, działanie wbrew interesom narodowym, zwłaszcza interesom rolników i wsi polskiej.

W dniu 13 maja 2004 r. Sąd Rejonowy w Jaworznie I Wydział Cywilny oddalił powództwo spółki Gwarek o eksmisję rodziny Jana, Zofii, Małgorzaty i Łukasza Ch. z mieszkania zakładowego (sygn. akt I.C 156/04). Najemca tego mieszkania miał i ma ciągle prawo do nabycia tego mieszkania na warunkach określonych w art. 6 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (DzU z 2001 r. nr 4 poz. 24 z późn. zm.).

Aktualnie rodzina ta boryka się z trudnościami finansowymi ze względu na konieczność ponoszenia kosztów leczenia. Jan Ch. jest emerytem, a jego żona jest inwalidą I grupy z powodu schorzeń narządów ruchu i otrzymuje tylko zasiłek pielęgnacyjny. Ich córka Małgorzata M. jest bezrobotna już od ośmiu lat, od czasu, kiedy utraciła prawo do renty. Ich syn Łukasz M. ma czternaście lat i cierpi na martwicę kości obu nóg. Jeżeli nie zażyje kosztownych leków, przestaje chodzić.

Po dokładnym rozpoznaniu sprawy, z którą zwrócił się do pana ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego, pan Jerzy N., a dotyczącej skarg na Sąd Rejonowy i Prokuraturę Rejonową w Gliwicach oraz na Sąd Okręgowy w Gliwicach w związku z sytuacją w Spółdzielni Mieszkaniowej przy Politechnice Śląskiej w Gliwicach (vide: pismo Jerzego N. z dnia 5 września 2004 r. do ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego), usilnie proszę o zainteresowanie się tą sprawą w trybie stosownym do wymagań sytuacyjnych oraz możliwości prawnych w tym zakresie.

Uzasadniając swoją prośbę, chciałbym podkreślić, iż sprawa ta nie ma charakteru jednostkowego, lecz stanowi tylko przykład zachowania się władz statutowych w wielu spółdzielniach mieszkaniowych w Polsce, gdzie uchwala się statuty zarówno w trybie niezgodnym z prawem, jak i o treści niezgodnej z ustawą z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Przykładowo: do statutów wprowadzono między innymi zapisy umożliwiające, na warunkach bonifikaty, przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, które można ustanawiać od dnia wejścia w życie przepisów nowelizującej ustawy z dnia 19 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (przepisy te weszły w życie z dniem 15 stycznia 2003 r.). Nie wprowadzono za to w tych samych statutach żadnych warunków bonifikaty na przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego w prawo odrębnej własności lokalu. Tego rodzaju zapisy w statutach spółdzielni są sprzeczne z zasadniczą intencją ustawodawcy sformułowaną w ustawie matce z 15 grudnia 2000 r., jak i w jej dwóch kolejnych nowelizacjach, a wyrażającą się w możliwości ustanawiania, zgodnie z wolą członków spółdzielni, na rzecz tych członków prawa odrębnej własności mieszkań.

Od 15 stycznia 2003 r. można ponownie ustanawiać w spółdzielniach spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu jako ograniczone prawo rzeczowe. Jednak nie oznacza to przecież, żeby na mocy określonych zapisów statutowych praktycznie pozbawiać członków spółdzielni możliwości dokonania wyboru co do przekształcenia swojego lokatorskiego prawa do lokalu w prawo odrębnej własności lokalu lub w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Jeśli zapis statutowy daje możliwość przekształcenia tego prawa na dogodnych warunkach bonifikaty tylko w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, ale nie daje żadnej bonifikaty na przekształcenie tego prawa w prawo odrębnej własności, to ten zapis praktycznie determinuje określone przekształcenie i nie stawia członka spółdzielni w sytuacji decyzyjnej. Zapisy te w sposób ewidentny naruszają intencję ustawodawcy parlamentarnego. W ich efekcie Polska jest jedynym krajem UE, w którym członkowie spółdzielni nie mają prawa odrębnej własności mieszkań, lecz uczestniczą we własności kolektywnej, gdzie przekształca się jedną formę własności kolektywnej w drugą, która brzmieniowo, z pozoru wydaje się tożsama z prawem własności (własnościowe prawo do lokalu).

Do tej pory nie jest znana dokładna przyczyna zanieczyszczenia. Podawane są między innymi takie: tak zwane spłynięcie torfowisk, stosowanie nawozów naturalnych, a także awaria jednej z położonych w okolicy oczyszczalni ścieków, co obecnie wskazuje się jako najbardziej prawdopodobną przyczynę. W ostatnich dniach pojawiły się w lokalnych mediach sygnały o złych warunkach sanitarnych panujących na jednej z farm hodowlanych położonych w bliskim sąsiedztwie rzeki. Farmy tej, co należy podkreślić, nie kontrolowali inspektorzy ochrony środowiska po skażeniu rzeki.

Ustawa z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw - DzU z 2003 r. nr 7 poz. 79 - określa w art. 9 harmonogram stopniowego zmniejszania dofinansowania warsztatów terapii zajęciowej ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Warsztaty takie są placówkami umożliwiającymi osobom niepełnosprawnym rehabilitację społeczną i zawodową, przez co pozwalają nabyć lub przywrócić umiejętności potrzebne do podjęcia zatrudnienia. W całym kraju funkcjonuje pięćset dziewięć takich placówek, zaś w województwie podlaskim, które reprezentuję w Senacie, piętnaście, opiekujących się czterysta dwudziestoma dziewięcioma osobami. Udzielają one pomocy niepełnosprawnym cierpiącym przede wszystkim na porażenie mózgowe, zespół Downa, schorzenia układu ruchowego, ale też na inne rodzaje niepełnosprawności. Umożliwiają im one podejmowanie wszelkiego rodzaju aktywności, nie ograniczając się do rehabilitacji zawodowej. Możliwość uczestnictwa w zajęciach grupowych, integracja w ramach środowiska - to cele ich działania równie ważne jak zwiększanie szans osób niepełnosprawnych na rynku pracy, tym bardziej ważne, że mają one istotne znaczenie terapeutyczne. Funkcjonowanie warsztatów pozwoliło zaktywizować ogromny potencjał osób niepełnosprawnych, przyniosło też nadzieję ich rodzinom, pozwalając im społecznie uczestniczyć w ich pracy, integrując ich środowisko i umacniając tym samym tożsamość społeczności lokalnych.

Proces zmniejszania dofinansowania do tworzenia nowych warsztatów terapii zajęciowej rozpoczął się już w 2003 r. i zakończony zostanie w 2006 r. ograniczeniem tej kwoty do 60%. Ustawa ta określa też, zmieniając art. 10b ust. 2 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z 27 sierpnia 1997 r. - DzU z 1997 r. nr 123 poz. 776, ze zmianami - że funkcjonowanie warsztatów współfinansuje samorząd terytorialny. Te same rozwiązania podtrzymuje projekt ustawy o wspieraniu zatrudnienia i rehabilitacji osób niepełnosprawnych z dnia 13 lipca 2004 r. W tej sytuacji poważną częścią kosztów funkcjonowania i tworzenia warsztatów terapii zajęciowej obciążony będzie samorząd powiatowy. Z pewnością nie będzie on w stanie zapewnić wszystkich potrzebnych do tego celu środków. Wobec tego tej działalności grozi ponowne zepchnięcie na margines życia zawodowego i społecznego.

Zwracam się do Pana Ministra z prośbą o podjęcie działań, które zapewnią warsztatom terapii zajęciowej środki wystarczające na kontynuowanie i rozwijanie ich działalności, w szczególności zaś o spowodowanie zmiany art. 9 ustawy z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, ust. 2 art. 10b ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych z dnia 27 sierpnia 1997 r. oraz odnośnych przepisów projektu ustawy o wspieraniu zatrudnienia i rehabilitacji osób niepełnosprawnych z dnia 13 lipca 2004 r.

Szanowny Panie Ministrze!

Uprzejmie proszę również o przesłanie harmonogramu robót z terminami ich realizacji.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się w związku z interwencją bezpośrednio zainteresowanych problemem przedsiębiorców z terenu gminy Zakliczyn w powiecie tarnowskim. Sprawa dotyczy ustawionego przed mostem na rzece Dunajec znaku drogowego "20 ton", który zabrania wjazdu na most pojazdom o masie całkowitej przekraczającej 20 ton. A masa większości samochodów ciężarowych i tak zwanych tirów wraz przewożonym ładunkiem zdecydowanie przewyższa owe 20 ton. W tej sytuacji powstaje pytanie: jak dojechać do Zakliczyna? Jedynym wyjściem z obecnej sytuacji jest przejazd drogą okrężną z pominięciem wjazdu na most, co wiąże się ze stratą czasu i niepotrzebnym dokładaniem przejechanych kilometrów.

Szanowny Panie Ministrze!

Szanowny Panie Ministrze!

Szanowny Panie Ministrze, czy nie niepokoi Pana taki list, pisany przez obywatela naszego kraju, człowieka zdrowego na umyśle, list, na który pan Józef Chmura, jak oświadcza, nie doczekał się nigdy odpowiedzi? Moim zdaniem, jeżeli pan Chmura w taki sposób rzuca oskarżenia na sąd okręgowy, to być może należy to potępić i wyciągnąć z tego konsekwencje. Sprawy nie należy jednak pozostawiać bez dalszego biegu, bo być może pan Józef Chmura ma rację. Mimo wszystko na pismo należało odpisać, czego ja od Pana Ministra oczekuję.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się z uprzejmą prośbą o przedstawienie informacji o działalności fundacji ekologicznej z siedzibą w Tarnowie.

Dziękując za odpowiedź na moje oświadczenie złożone w dniu 12 sierpnia 2004 r. podczas sześćdziesiątego ósmego posiedzenia Senatu RP oraz za bardzo dobre podejście do sprawy modernizacji dróg, pragnę podkreślić, że zwracałem się do Pana w sprawie modernizacji dróg powiatowych nr 359 i 362, o którą zabiega samorząd powiatu tarnowskiego, a nie gmina Tarnów, jakkolwiek z tych dróg powiatowych korzystają zapewne mieszkańcy gminy Tarnów i gmin sąsiednich.

Właściciel takiej nieruchomości musi, zgodnie z przepisami tej ustawy, sprawować opiekę nad zabytkiem, w ramach której jest zobowiązany zapewnić warunki do: naukowego badania i dokumentowania zabytków, prowadzenia prac konserwatorskich, restauratorskich i robót budowlanych przy zabytku, zabezpieczenia i utrzymania zabytku oraz jego otoczenia w jak najlepszym stanie, korzystania z zabytku w sposób zapewniający trwałe zachowanie jego wartości, popularyzowania i upowszechniania wiedzy o zabytku oraz jego znaczeniu dla historii i kultury.

Obowiązki wynikające z tak pojętej ochrony i opieki nad zabytkami wymagają posiadania przez właściciela znacznych środków finansowych, a fakt, że jest to zabytek, przeznaczony chociażby na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie bankowości, biurowości czy w zakresie handlowo-gastronomicznym, nie pozwala na uzyskanie wystarczających środków finansowych z tytułu najmu pomieszczeń na prowadzenie takiej działalności. Prowadzenie działalności w zakresie bankowości, działalności biurowej czy handlowo-gastronomicznej wymaga obecnie specjalnego i wyrafinowanego sprzętu, co jest nieodłącznie związane z budową nowych instalacji, klimatyzacji oraz przystosowania pomieszczeń. Ponadto niezbędne są dogodne dojazdy, miejsca parkingowe, a także otoczenie stwarzające obraz nowoczesności.

Powoduje to, że coraz mniej jest chętnych do najmu pomieszczeń w budynkach zabytkowych, a aktualni najemcy wypowiadają najem i przeprowadzają się do nowych budynków wznoszonych już według obecnych wymagań. Zabytki w tej sytuacji już nie pracują na swoje utrzymanie, a ich właściciele muszą pozyskiwać z innych źródeł środki finansowe na prawidłowe, normalne utrzymanie posiadanego zabytku. Brak środków oznacza powolne niszczenie zabytku i w konsekwencji zagładę świadectwa naszego dorobku kulturowego.

Właścicielami nieruchomości są w przeważającej większości Skarb Państwa oraz jednostki samorządu terytorialnego, gminy, powiaty i jednostki samorządowe województwa. Dokładają one starań, aby nieruchomości zabytkowe przekazać osobom fizycznym i prawnym na własność lub użytkowanie wieczyste i w ten sposób uwolnić się od obowiązków związanych z utrzymaniem zabytku. Łatwiej bowiem egzekwować obowiązki niż wykonywać je samemu.

Nabycie nieruchomości zabytkowej następuje w oparciu o przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Uzyskanie prawa własności wymaga uiszczenia tylko 50% ceny nabycia, a w przypadku uzyskania prawa wieczystego użytkowania do nieruchomości gruntowej wnosi się opłatę pierwszą oraz opłaty roczne od połowy ceny nabycia. W umowie nabycia zabytku umieszcza się obowiązki nabywcy wynikające z ochrony i opieki nad zabytkami oraz termin ich realizacji, którego niedotrzymanie grozi rozwiązaniem umowy.

Użytkownik wieczysty nieruchomości gruntowej będącej zabytkiem lub nieruchomości, na której gruncie znajduje się sprzedany zabytek, wnosi corocznie z góry do dnia 31 marca opłaty roczne, których procentowa wysokość, określona przepisami ustawy i uwidoczniona w umowie, jest zależna od celu, na jaki nieruchomość jest przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego, uwzględniającego naturalnie rodzaj zabytku. Wnoszone opłaty roczne są aktualizowane, aby ich wysokość była zawsze związana z aktualną wartością rynkową nieruchomości gruntowej. Zasada aktualizacji jest słuszna, ale jej skutki w przypadku nieruchomości zabytkowych przynoszą, niezamierzone przez ustawodawcę, ujemne efekty.

Chodzi o to, aby po pierwsze, ustalona została procentowa stawka opłat rocznych dla nieruchomości zabytkowych w wysokości: 0,5% wartości nieruchomości zabytkowej wykorzystywanej do realizacji celów mieszkaniowych, kulturalno-oświatowych, muzealnych i nieruchomości o podobnym przeznaczeniu i 1% wartości nieruchomości zabytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, mam tu na myśli na przykład banki, biura, gastronomię, hotele itp. - z zachowaniem dotychczasowej bonifikaty, o której mowa w art. 68 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Po drugie, należy wprowadzić do rozporządzenia Rady Ministrów, o którym mowa w art. 159 ustawy o gospodarce nieruchomościami i które ma niebawem zostać wydane w związku z dokonaną w dniu 28 listopada 2003 r. aktualizacją przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, wyraźne i jednoznaczne sformułowania, aby przy określaniu wartości nieruchomości zabytkowych, jeżeli na rynku nieruchomości nie ma obrotu nieruchomościami zabytkowymi, brać pod uwagę nieruchomości o podobnej zabudowie i przeznaczeniu, z uwzględnieniem okresu, w którym ta zabudowa i przeznaczenie nastąpiło. Konkretnie chodzi o to, aby wyeliminować aktualizację opłat rocznych dla nieruchomości zabytkowych w oparciu o ceny gruntów niezabudowanych o przeznaczeniu podobnym jak przeznaczenie nieruchomości zabytkowej, co ma miejsce w Warszawie. Niezbędny jest konkretny zapis, aby nieruchomość podobna, o której mowa w art. 4 pkt 16 ustawy o gospodarce nieruchomościami, była rzeczywiście nieruchomością podobną.

Szanowny Panie Premierze!

Zwracam się do Pana w sprawie Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie, której przyszłość stoi pod znakiem zapytania od przeszło dwóch lat.

Jak Panu zapewne wiadomo, jest to jedyna w Polsce uczelnia kształcąca przyszłych oficerów: Policji, Straży Granicznej i innych służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i porządek publiczny. Poza działalnością dydaktyczną uczelnia stale rozwija działalność naukowo-badawczą, przede wszystkim w zakresie dyscyplin związanych ze zwalczaniem przestępczości - kryminologią, kryminalistyką, teleinformatyką, prawem karnym oraz organizacją i taktyką działań policyjnych.

Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie ma pięćdziesięcioletni dorobek dydaktyczny związany z prowadzeniem wyższych studiów zawodowych, wieloletnie doświadczenie w kształceniu kadr oficerskich, kierowniczych i menedżerskich, świetnie wykwalifikowaną kadrę dydaktyczną, bardzo dobrą bazę techniczną, wykładową i noclegową. Uczelnia współpracuje z wieloma placówkami europejskimi kształcącymi policyjne kadry kierownicze, organizuje bardzo wysoko oceniane krajowe i międzynarodowe konferencje, seminaria i sympozja naukowe.

Tymczasem od kilku lat powracają pogłoski o zamiarze przekształcenia jej w szkołę podoficerską, co pociągnęłoby za sobą trudne do oszacowania skutki - z dezaprobatą zagranicznych środowisk włącznie. Nie wolno nam zapominać o nowych wyzwaniach, jakie stawia - również przed tą grupą zawodową - Unia Europejska, której jesteśmy członkiem, i o wynikających z tego faktu zobowiązaniach i odpowiedzialności (granica Unii).

W roku akademickim 2004/2005 kończą studia w Szczytnie ostatni funkcjonariusze trzyletnich studiów licencjackich. Brak nowego naboru, przy postępującej pauperyzacji społeczeństwa, w tym zwłaszcza policjantów, spowoduje uniemożliwienie całej masie funkcjonariuszy zdobywania specjalistycznej wiedzy, zwłaszcza że policyjne wyższe studia zawodowe otwierają drogę awansu policjantom ze średnim wykształceniem - około 75% ogółu funkcjonariuszy. Ponadto kształcenie to ściśle powiązane jest z potrzebami Policji, jeżeli chodzi o zakres nabywanych w toku studiów umiejętności i wiedzy. Alternatywą nie jest szkolnictwo cywilne, ponieważ takie kształcenie w wielu wypadkach nie ma nic wspólnego z Policją, a jego poziom pozostawia często wiele do życzenia.

Świadom znaczenia Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie oraz kontrowersji, jakie budzi jej wciąż niepewny status, pozwalam sobie zwrócić się do Pana Premiera z prośbą o jednoznaczne potwierdzenie, że szkoła zachowa status uczelni wyższej. Jest to niezwykle ważne, bowiem mamy tu do czynienia z żywotnym interesem nie tylko województwa i środowiska, ale przede wszystkim naszego kraju.

Szanowny Panie Ministrze!

Pierwotnie lekarski egzamin państwowy miał odbyć się 4 grudnia bieżącego roku, obecnie ma się odbyć 12 listopada 2004 r. Termin egzaminu został przesunięty o trzy tygodnie wstecz, a tym samym lekarze stażyści zostali pozbawieniu czasu na przygotowywanie się do egzaminu, mimo iż zakres materiału został ten sam.

Z przedstawionych przez lekarzy stażystów informacji i materiałów informacyjnych, między innymi stanowiska Ogólnopolskiej Akcji Lekarzy Stażystów wobec LEP, wynika również, że przewidziany w rozporządzeniu okres od końca stażu do otrzymania prawa wykonywania zawodu, czyli około dwóch miesięcy, w rzeczywistości pozbawia lekarzy stażystów dochodów oraz ubezpieczenia zdrowotnego. Alternatywą byłoby w tej sytuacji zatrudnienie ich przez dotychczasowe podmioty zatrudniające ze stawką 50% dotychczasowego wynagrodzenia zasadniczego.

Osoby, które nie ukończą stażu w terminie umożliwiającym przystąpienie do LEP w planowanym terminie, na przykład osoby chorujące podczas stażu oraz kobiety na urlopach macierzyńskich, po ukończeniu programu stażu zostaną pozbawione źródła utrzymania w czasie oczekiwania na najbliższy termin egzaminu - pół roku. Osoby, które nie zdadzą pomyślnie egzaminu, pomimo ukończenia studiów oraz stażu, znajdą się na przymusowym zasiłku dla bezrobotnych. Do momentu uzyskania prawa wykonywania zawodu nie ma zatem możliwości podjęcia jakiejkolwiek pracy w zawodzie.

Szanowny Panie Ministrze!

Po pierwsze, obiekt położony jest na paneuropejskim szlaku kolejowym (E-59), przy biegnącej przez Międzylesie drodze łączącej nasz kraj z Republiką Czeską przez przejście drogowe w Boboszowie odległe o 10 km od placówki celnej. Obiekt, w którym mieści się placówka Oddziału Celnego, został oddany do użytku po modernizacji przeprowadzonej pod koniec 2002 r. Inwestycja ta została zlokalizowana w Międzylesiu z uwagi na to, że ta stacja kolejowa, na której terenie zlokalizowana jest placówka celna, leży na szlaku prowadzącym ze Sztokholmu przez Świnoujście, Szczecin, Poznań, Zieloną Górę, Wrocław, Międzylesie na południe Europy oraz z krajów bałtyckich przez Warszawę, Wrocław.

Po trzecie, w wyniku modernizacji Oddział Celny w Międzylesiu otrzymał nowe pomieszczenia biurowe oraz całą infrastrukturę niezbędną do prowadzenia skutecznej kontroli celnej i podatkowej. W ramach przeprowadzonej modernizacji obiektów, w których mieści się placówka celna, ograniczono powierzchnię o 43% w stosunku do stanu poprzedniego, co też przyczyniło się do obniżenia kosztów działalności tej placówki. W wyniku dokonanej modernizacji obiekt został przystosowany do potrzeb służby celnej zarówno pod względem rozkładu pomieszczeń, jak i mediów, zapewniających wysoki standard obsługi i funkcjonowania. Lokalizacja Oddziału Celnego na terenie stacji kolejowej w Międzylesiu ma również istotne znaczenie lokalne dla utrzymania określonego stanu obiektu i zachowania porządku.

Po czwarte, obiekt i pomieszczenia Oddziału Celnego w Międzylesiu posiadają niezbędne zabezpieczenia i są monitorowane przez SOK. W celu właściwego prowadzenia kontroli celnej pomieszczenia zostały wyposażone w sprzęt komputerowy z dostępem do rozległej i lokalnej sieci, a także odpowiednio wyposażone meblowo. Obiekt wyposażony jest również w pomieszczenia pomocnicze.

Szanowny Panie Ministrze!

Doniosłość tej decyzji jest nie do przecenienia, ponieważ dotyczy najbardziej żywotnych interesów mieszkańców tej dolnośląskiej aglomeracji. Uciążliwości towarzyszące tranzytowi pojazdów, w tym szczególnie uciążliwych tak zwanych wielkich pojazdów, przez niemal środek miasta są powszechnie znane i co gorsza, jeszcze do niedawna wydawały się nie do rozwiązania.

Zdaję sobie sprawę, że przed nami jeszcze ewentualne procedury kasacyjne do Naczelnego Sądu Administracyjnego, jednakże nowy stan rzeczy rodzi pytania dotyczące stanu przygotowań i przede wszystkim realnych terminów realizacji tej niezwykle potrzebnej dla miasta inwestycji. Będę wdzięczny za zajęcie stanowiska przez pana ministra co do poruszonej tematyki. Na to czeka bez wątpienia cała społeczność miasta, a także gmin: Kobierzyce, Kąty Wrocławskie, Wisznia Mała i Długołęka.

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Pomimo takich zapewnień pozwoliłem sobie na sprawdzenie faktycznego stanu realizacji zadań ANR w zakresie przyznawania i wypłacania stypendiów, finansowania dożywiania oraz dofinansowania wypoczynku letniego. Wykonanie odpowiedniej analizy zleciłem pracowni badań rynku i opinii publicznej. W głównej mierze badaniami objęto teren części koszalińskiej województwa zachodniopomorskiego.

Rezultaty badań wskazują na względnie prawidłową realizację pomocy stypendialnej. W pierwszym półroczu bieżącego roku we wszystkich szkołach wypłacano stypendia dla dzieci byłych pracowników byłych pegeerów. Jednocześnie szkoły szacują, że od września do końca grudnia bieżącego roku stypendia będą wypłacane zgodnie z prognozowanym zapotrzebowaniem. O ile jednak wypłata stypendiów wygląda optymistycznie, a więc nie budzi większych obaw, to już zdecydowanie gorzej przedstawia się realizacja pozostałych zadań ustawowych.

Okazuje się, że na badanym terenie uczniowie żadnej szkoły ponadgimnazjalnej nie otrzymali posiłków finansowych ze środków ANR. Tymczasem, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 4 marca 2004 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych innych ustaw, do dnia 31 grudnia 2004 r. ANR między innymi powinna finansować dożywianie dzieci w przedszkolach, szkołach podstawowych, gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych na dotychczasowych zasadach.

Słuszna intencja ustawodawcy wywodzi się z konieczności łagodzenia skutków braku domowego posiłku porannego wśród uczniów wymienionych rodzajów szkół. Okazuje się jednak, że środki finansowe przekazywane gminom na dożywianie dzieci nie trafiają w tej postaci do uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Być może jest to efektem wypłaty stypendiów, które uznano za wystarczającą formę pomocy, ale czy zgodnie z brzmieniem ustawy uczniowie szkół ponadgimnazjalnych nie powinni otrzymywać dwóch form wsparcia jednocześnie, to znaczy stypendiów i dożywiania? Proszę o wyjaśnienie aspektów omówionej praktyki.

Przeprowadzone badania wykazały, że w 2004 r. ANR nie dofinansowała wypoczynku letniego uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Wyniki badań są potwierdzeniem wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 4 marca 2004 r., która nie daje już możliwości dofinansowania wypoczynku. Pomimo tego w odpowiedzi na oświadczenie - 25 czerwca 2004 r.: MSP/DriUA/7377/04, DriUA-GM-0701-16/04 - zostałem zapewniony, że budżet wesprze wypoczynek dzieci przy organizacyjnej pomocy ze strony ANR. Chciałbym uzyskać informację o zrealizowaniu tych zadań na terenie byłego województwa koszalińskiego oraz finansowaniu wypoczynku letniego przez ANR na wskazanym obszarze w roku ubiegłym.

Szanowny Panie Ministrze!

Ubiegłoroczne decyzje dotyczące ograniczeń i zmian w kursowaniu pociągów dalekobieżnych i wprowadzenie nowego rozkładu jazdy stworzyły niezwykle niekorzystne warunki połączeń mieszkańców południowej Wielkopolski (Ostrów Wielkopolski i Kalisz) oraz części województwa łódzkiego (Sieradz, Zduńska Wola, Pabianice) z Warszawą.

Pozostają dwa wyjścia, w praktyce już stosowane - dojazd samochodem do Konina lub wyjazd do Warszawy dzień wcześniej. Podraża to znacznie koszty i prowadzi do dalszej degradacji istniejących już połączeń kolejowych.

Andrzej Spychalski

Podjęta decyzja odbierana jest przez samorządy, a także przez nas, jako kolejny przejaw niepotrzebnej i niezasadnej centralizacji, oddalający problemy lokalne, przenoszący je do Poznania - dla wielu jednostek samorządów i podmiotów gospodarczych na odległość 200 km. Burzy się dotychczasową bardzo dobrą praktykę funkcjonowania biur regionalnych, wieloletnią stabilność, ukształtowaną dzięki sprawdzonym i skutecznym formom pracy, wprowadza nieuzasadnioną atmosferę nerwowości i chaosu.

Andrzej Spychalski
Genowefa Ferenc
Tadeusz Rzemykowski
Franciszek Bobrowski
Ryszard Sławiński
Włodzimierz Łęcki
Jerzy Smorawiński

Szanowny Panie!

Zwracam się do Pana Ministra w sprawie krzywdzącego traktowania byłych górników, pracowników Zagłębia Wałbrzyskiego, którzy w kopalni przepracowali ponad dziesięć lat. Zgodnie z prawem przysługuje im prawo do bezpłatnego węgla, jednak sama wysokość deputatu jest różna dla byłych górników z Wałbrzycha i okolic - 2,5 t, a inna dla górników z Górnego Śląska - 3 t.

Wałbrzyscy górnicy, choć odczuwali nierówność traktowania, przyjęli tę decyzję. Jednak w momencie, gdy zmieniono sposób przekazywania deputatu, zostali oni ponownie skrzywdzeni w znaczący sposób. Byli górnicy zaczęli dostawać świadczenia pieniężne będące ekwiwalentem za węgiel. Krzywdzący sposób naliczania ekwiwalentu za deputat węglowy wynika stąd, że cena tony węgla w asortymencie Orzech II naliczana jest na początku roku na podstawie wartości określanych w obwieszczeniu ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej. Kwota ta jest następnie dzielona na dwanaście części i przekazywana byłym górnikom w miesięcznych ratach dodanych do ich świadczeń emerytalno-rentowych. W ciągu roku cena węgla ulega jednak podwyższeniu i za otrzymane pieniądze wałbrzyscy górnicy mogą kupić nie 2,5 t, a jedynie 1,5 t węgla.

W związku z tym zwracam się do Pana Ministra o zmianę obecnych zasad przekazywania deputatu węglowego w formie pieniężnego ekwiwalentu. Najbardziej uzasadniony i sprawiedliwy byłby powrót do przekazywania deputatu w naturze. Innym rozwiązaniem jest wypłacanie ekwiwalentu w wysokości średniej ceny tony węgla obowiązującej w składach opałowych w miesiącu, w którym następuje wypłata całego ekwiwalentu, bez rozbijania go na miesięczne raty. Tylko w ten sposób możliwe jest przekazanie byłym górnikom należnych im z mocy prawa deputatów w wysokości 2,5 t węgla.

Szanowny Panie Premierze!

Niezrozumiałe są przede wszystkim duże różnice limitów zatrudnienia w poszczególnych inspektoratach, zwłaszcza w tych, które realizują swoje zadania w województwach o porównywalnej wielkości, o zbliżonym stopniu urbanizacji, uprzemysłowienia i o podobnej liczbie mieszkańców. Występując z oświadczeniem w tej sprawie w grudniu 2003 r. do ministra środowiska, uzyskałam informację, że "obecna struktura wojewódzkich inspektoratów ochrony środowiska ukształtowana została w wyniku nowego podziału administracyjnego i reformy administracji, obowiązujących od 1 stycznia 1999 r. W wyniku tych zmian wojewódzkie inspektoraty ochrony środowiska przejęły dawne wojewódzkie inspektoraty działające na terenie obecnych województw. Przejęte zostały zarówno siedziby wraz z laboratoriami, jak i składy osobowe. Liczba przejętych wojewódzkich inspektoratów jest różna - na przykład WIOŚ w Warszawie przejął ich pięć, natomiast WIOŚ w Kielcach i Opolu żadnego. Najczęściej wojewódzkie inspektoraty obejmują bazę i kadrę dwóch - trzech byłych wojewódzkich inspektoratów."

Województwo opolskie zajmuje 3% obszaru Polski, zamieszkuje je 2,8% obywateli. Województwo lubuskie jest obszarowo nieco większe, bo zajmuje 4,5% obszaru kraju, ale mniej zaludnione, gdyż zamieszkuje je 2,6% ludności Polski. Poziom użytków rolnych w obu województwach jest taki sam, 3 - 3,2%, natomiast stopień urbanizacji i uprzemysłowienia wyższy w województwie opolskim niż w lubuskim, o czym świadczy wiele innych wskaźników w roczniku statystycznym. Zatem można by się spodziewać, że wojewódzkie inspektoraty ochrony środowiska w regionach o podobnym potencjale, realizując takie same zadania, będą na zbliżonym poziomie, jeżeli chodzi o limity zatrudnienia i poziom finansowania. W rzeczywistości jednak limit zatrudnienia w województwie opolskim wynosi sześćdziesiąt sześć etatów, a w lubuskim - dziewięćdziesiąt siedem.

A teraz posłużę się następnym porównaniem województw. Województwo podkarpackie zajmuje 5,7% powierzchni kraju, zamieszkiwane jest przez 5,5% ludności. Nieco większe jest województwo pomorskie - obszarowo zajmuje 5,9% powierzchni kraju i jest zamieszkiwane przez 5,7% ludności. Podkarpacki WIOŚ ma limit zatrudnienia dwieście trzydzieści trzy osoby, a pomorski liczy zaledwie stu dziewięciu zatrudnionych.

Panie Premierze, uważam, że służby Inspekcji Ochrony Środowiska są bardzo ważnym ogniwem w łańcuchu podmiotów zapewniających ład ekologiczny w regionach, skąd powinna wynikać troska państwa o prawidłowe ich funkcjonowanie. Tak rażące różnice mogą sugerować, że potrzeby niektórych jednostek inspekcyjnych są obecnie niedoszacowane, a innych - przeszacowane. Jestem przekonana, że taki podział środków, jaki był w budżecie 2004 r. w dziale 900 "Gospodarka komunalna i ochrona środowiska", jest niewłaściwy i powinien być skorygowany w nowym budżecie.

Postuluję przeprowadzenie dokładnej i szczegółowej analizy funkcjonowania służby inspekcyjnej i takiego usytuowania w strukturze administracji publicznej, aby główny inspektor ochrony środowiska miał możliwość kształtowania polityki kadrowej i finansowej inspekcji wojewódzkich. Byłoby to zbieżne z założeniami rządowymi dotyczącymi porządkowania struktur naszego państwa i racjonalizacji wydatków publicznych.