W tej sytuacji Dolnośląska Regionalna Kasa Chorych 5 listopada bieżącego roku zwróciła się do samorządów na terenie województwa o wyposażenie podległych samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej w środki obrotowe na pierwsze sześć tygodni ich funkcjonowania w 2002 r. Jest mi wiadomo, że samorządy informują dyrekcję kasy o braku środków i możliwości spełnienia tych oczekiwań.

W dniu 3 października bieżącego roku Dolnośląski Urząd Wojewódzki poinformował Zarząd Miasta Jelenia Góra, że 12 września Komitet Integracji Europejskiej podjął decyzję o wsparciu projektu pod nazwą "Obwodnica w Jeleniej Górze - zadanie trzecie" dotacją w wysokości 1 miliona 731 tysięcy 945 zł.

Zgodnie z oczekiwaniem wojewody dolnośląskiego 16 października bieżącego roku zarząd miasta potwierdził gotowość do przyjęcia tej kwoty i wydatkowania jej zgodnie z przeznaczeniem do końca roku. Niestety, dotychczas inwestor i wykonawca nie otrzymali informacji o ostatecznej decyzji w tej sprawie.

Nowe akty prawne, a więc ustawa o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków oraz ustawa - Prawo wodne, wprowadzają wiele uregulowań bardzo niekorzystnie wpływających na sytuację tych podmiotów gospodarczych. Te ograniczenia dotyczą zakresu prowadzenia podstawowej działalności, a także powodują bardzo poważne problemy związane z możliwością przekształceń tych spółek.

Powołanie w Kaliszu Krajowego Forum Spółek Wodnych wynika z potrzeby zapewnienia reprezentacji i aktywnego uczestnictwa w procesach legislacyjnych. Dotychczasowy brak takiej reprezentacji doprowadził do postawienia tych podmiotów gospodarczych w tak bardzo niekorzystnej sytuacji.

W lipcu 2000 r. parlament Rzeczypospolitej uchwalił długo oczekiwaną ustawę o sądowej służbie kuratorskiej. Ten akt prawny normuje i porządkuje przepisy. Jest w pełni zgodny z nowelizacją ustawy o ustroju sądów powszechnych oraz z ustawodawstwem europejskim. Ustawa ta została uchwalona za zgodą wszystkich klubów parlamentarnych, została podpisana przez pana prezydenta i miała wejść w życie 1 stycznia 2002 r. Tymczasem KERM zarekomendował rządowi odłożenie terminu wejścia w życie ustawy o rok.

Według obliczeń urzędników ministerialnych koszt wejścia w życie ustawy to 180 milionów zł w skali roku. Nie wiem, na czym opierano to obliczenie. Krajowe Stowarzyszenie Zawodowych Kuratorów Sądowych szacuje ten koszt na 40 milionów zł. Poza tym jeżeli ustawa nie wejdzie w życie, to pozostanie w mocy anachroniczne, pochodzące z lat osiemdziesiątych rozporządzenie o kurateli, niezgodne, a nawet często sprzeczne z obowiązującymi przepisami ustawy o ustroju sądów powszechnych.

Sytuacja gospodarcza Polski jest bardzo trudna. Nie rozwiążemy naszych problemów bez właściwej polityki pieniężnej, nie rozwiążemy problemów rozwoju, bezrobocia, konkurencyjności polskiej gospodarki. Art. 227 konstytucji mówi, że Narodowy Bank Polski ustala i realizuje politykę pieniężną oraz odpowiada za wartość polskiego pieniądza. W naszym rozumieniu wartość polskiego pieniądza związana jest z taką wartością, która służy naszej narodowej polityce gospodarczej, polskiej polityce gospodarczej.

Pytanie pierwsze. Panie Prezesie, kto instytucjonalnie i indywidualnie odpowiada za doprowadzenie do tak trudnej sytuacji w finansach państwa?

Pytanie drugie. Jakie są logiczne i ekonomiczne przyczyny nadzwyczajnie absurdalnych realnych stóp procentowych w Polsce, które służą tylko i wyłącznie spekulacyjnemu, krótkoterminowemu kapitałowi zagranicznemu? Dlaczego te stopy - podaję za wynikami z czerwca 2001 r. - są dziesięć razy wyższe niż w Unii Europejskiej, dlaczego te stopy są dziesięć razy wyższe niż w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, ba, powiem więcej, dlaczego te realne stopy są wyższe niż w Argentynie, której gospodarka jest w totalnej ruinie?

Panie Ministrze!

Szanowny Panie Ministrze!

Jak wszystkim wiadomo, rozmieszczenie kadry lekarskiej na terenie naszego kraju jest nierównomierne. W dużych aglomeracjach miejskich, ośrodkach klinicznych, nasycenie kadrą lekarską jest wielokrotnie wyższe niż w niektórych województwach, szczególnie w takich, gdzie nie ma akademii medycznych. W województwie podkarpackim wskaźnik zatrudnienia lekarzy jest niższy od ogólnokrajowego, a bardzo znacznie odbiega od takich województw, jak łódzkie, małopolskie czy mazowieckie.

Pozwalam sobie zwrócić się do Pana Premiera w następującej sprawie: z dniem 1 stycznia 2002  r. ma wejść w życie art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym podatkowi od towarów i usług podlegać będzie również sprowadzanie przez indywidualnych konsumentów dowolnych towarów niezależnie od ich wartości, jeżeli następuje ono w drodze zamówienia złożonego w zagranicznej firmie wysyłkowej.

Tak więc po 1 stycznia 2002 r. przesyłki pochodzące od zagranicznych firm zajmujących się sprzedażą wysyłkową, o wartości mniej niż 22 euro, otrzymywane przez osoby przebywające na terytorium RP, będą zwolnione z cła, będą zaś objęte podatkiem VAT. Rozwiązanie takie wydaje się być pozbawione logiki. W związku z tym powstaje kilka pytań.

1. Czy urzędy celne i współpracujące z nimi urzędy pocztowe są przygotowane do nowej roli, jaką nakłada na nie ustawodawca? Według posiadanych przeze mnie informacji - nie. Dostarczenie każdej przesyłki będzie wymagać wypełnienia stosownej dokumentacji, do czego potrzebni będą wyszkoleni pracownicy urzędu celnego oraz poczty w liczbie odpowiadającej liczbie przesyłek przychodzących do Polski. Czy ministerstwo oszacowało liczbę takich przesyłek oraz koszt nakładu pracy potrzebnej do ich sprawnego ekspediowania? Czy koszt załatwiania tego rodzaju spraw nie przekroczy sumy wpływającej do budżetu (są to sumy oscylujące wokół  kwoty 10 zł za przesyłkę) i jaki będzie koszt obsługi takiej operacji?

3. Co będzie się działo z przesyłkami, co do których naliczono podatek VAT, a które nie zostaną odebrane przez adresata? Kto będzie odpowiedzialny za wypełnienie jeszcze raz dokumentów związanych z ponownym wysłaniem przesyłki poza polski obszar celny i kto będzie anulował już wypełnione dokumenty? Czy oszacowano koszt z tym związany? Można się będzie spodziewać lawinowego wzrostu takich zwrotów ze względu na obciążenie podatkiem VAT każdej przesyłki otrzymywanej od firmy zajmującej się sprzedażą wysyłkową. Przesyłki takie będą poddane procedurze wymaganej dla odprawy celnej, aczkolwiek są zwolnione od cła, co wiąże się z kosztami, zaś wpływ podatkowy będzie równy zeru.

4. Jak tego rodzaju rozwiązanie ma się do praw konsumentów zagwarantowanych w ustawie z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (DzU z 2000 r. nr 22, poz. 271), która wyraźnie gwarantuje konsumentowi prawo do odstąpienia od umowy w terminie dziesięciu dni od otrzymania towaru (art. 10). Jeżeli konsument został zwolniony od cła w przypadku małej wartości produktu (poniżej 22 euro), to w jaki sposób ma się ubiegać o zwrot podatku VAT? Czy znowu koszt tej operacji, ponoszony zarówno przez konsumenta jak i skarb państwa, nie przekracza wątpliwych, jak się wydaje, korzyści po stronie skarbu państwa?

Szanowna Pani!

Dwukrotnie, bo 26 października 2000 r., a następnie 23 lutego 2001 r. zwracałem się do prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka z prośbą o dostosowanie sieci sądów i prokuratur w województwie łódzkim do nowego podziału administracyjnego kraju. Niestety, działania poprzedniego rządu, wbrew zapowiedziom, iż "władzę zdobyliśmy po to, by ją przekazać ludziom", były dokładnie odwrotne. Wraz z nowym podziałem administracyjnym zaczął się galimatias terytorialny w zakresie obsługi ludności przez organy państwowe, szczególnie w wymiarze sprawiedliwości.

Pani Minister, mija już trzeci rok funkcjonowania nowego podziału administracyjnego, a pomimo kilkuletnich zabiegów mieszkańcy powiatu pajęczańskiego wciąż sądzą się w trzech województwach, a powiatu wieruszowskiego - w dwóch. Dodatkowo, zamiast przybliżyć do miejsca zamieszkania obywateli najbardziej dziś potrzebne sądy pracy i ubezpieczeń społecznych (wciąż aktualny jest wniosek o ustanowienie takiego wydziału w sądzie w Sieradzu) uczyniono odwrotnie. Zlikwidowano sąd i prokuraturę okręgową w Sieradzu, a ponadto do Łodzi przeniesiono sekcję rejestrową, działającą niegdyś w sądzie okręgowym w Sieradzu. Dziś strażacy, koła gospodyń wiejskich, stowarzyszenia, spółki prawa handlowego, a także przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą muszą rejestrować się, czy odbierać stosowne zaświadczenia w Łodzi. Aż prosi się, Pani Minister, by utworzyć w Sieradzu, we wspaniałych warunkach lokalowych, oddział Krajowego Rejestru Sądowego przybliżając organy sądownicze do miejsca zamieszkania ludności subregionu sieradzkiego.

Szanowna Pani Minister, jednocześnie informuję, iż parlamentarzyści SLD z sieradzkiego okręgu wyborczego zajęli się wspólnie w nowej kadencji problemem reaktywowania z dniem 1 stycznia 2002 r. sądu okręgowego i prokuratury okręgowej w Sieradzu.

Podobnie zmiany w organizacji prokuratur wprowadzone rozporządzeniem ministra sprawiedliwości z dnia 1 czerwca 2001 r. w sprawie utworzenia prokuratur apelacyjnych, okręgowych i rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości spowodowały przekształcenie Prokuratury Okręgowej w Sieradzu w Ośrodek Zamiejscowy Prokuratury Okręgowej w Łodzi. Obszar właściwości miejscowej Prokuratury Rejonowej w Poddębicach pozostał we właściwości miejscowej Ośrodka Zamiejscowego w Sieradzu, a obszar Prokuratury Rejonowej w Łasku przyłączono do właściwości miejscowej Prokuratury Okręgowej w Łodzi.

Podpisanie powyższych rozporządzeń poprzedziła wielomiesięczna dyskusja, w której wypowiedzieli się ludzie związani bezpośrednio z wymiarem sprawiedliwości, a także parlamentarzyści wszystkich orientacji politycznych, samorządowcy, przedstawiciele organizacji społecznych oraz przedstawiciele Kościoła katolickiego. Wszyscy zgodnie optowali za pozostawieniem Sądu Okręgowego i Prokuratury Okręgowej w Sieradzu jako jednostek samodzielnych, a nawet za powiększeniem ich właściwości miejscowej poprzez dołączenie powiatu wieruszowskiego i powiatu pajęczańskiego w całości.

W ten sposób do obszaru właściwości miejscowej Sądu Okręgowego i Prokuratury Okręgowej w Sieradzu wchodziłyby powiaty: sieradzki, wieluński, zduńskowolski, łaski, poddębicki, pajęczański i wieruszowski. Wszystkie te powiaty leżą w granicach województwa łódzkiego, a nadto jednego okręgu wyborczego w wyborach parlamentarnych, samorządowych i prezydenckich, a także należą do jednej apelacji łódzkiej. W ten sposób w apelacji łódzkiej funkcjonowałaby jedna bardzo duża jednostka - Sąd Okręgowy w Łodzi i trzy porównywalne jednostki: Sąd Okręgowy w Kaliszu, w Piotrkowie Trybunalskim i w Sieradzu.

Z dniem 1 września 2001 r. reaktywowano sądy i prokuratury okręgowe we Włocławku, Tarnobrzegu i Ostrołęce. Mimo początkowych deklaracji nie reaktywowano sądów i prokuratur okręgowych w Sieradzu i w Koninie. Reaktywowane jednostki w Tarnobrzegu i Włocławku są porównywalne z sieradzkimi, a jednostki w Ostrołęce znacznie od sieradzkich mniejsze. Decyzje te wzbudziły kolejny raz zdumienie, pogłębiły frustrację i zniechęcenie zainteresowanych.

Likwidacja samodzielnych jednostek wiąże się z ich degradacją, utratą prestiżu osiągniętego przez dwadzieścia lat dobrej pracy, z realnym zagrożeniem zatrudnienia personelu administracyjnego i przejmowaniem przez jednostki macierzyste sędziów i prokuratorów, co znacznie osłabia ośrodki zamiejscowe. Sytuacje takie już występują, a istnieje uzasadniona obawa, że po 1 stycznia 2002 r. nastąpi dalsza degradacja tych jednostek.

Będąc przekonanym o słuszności proponowanych we wniosku rozwiązań, gorąco go popieramy i wnosimy o wszechstronne przeanalizowanie jego zasadności.

Pani Minister, mam świadomość, iż w dramatycznej aktualnie sytuacji budżetu państwa nie czas dziś na działania obciążające dodatkowo skromną publiczną kiesę, dlatego podniesione propozycje wychodzą naprzeciw potrzebie ulepszenia obsługi obywateli bez konieczności większych nakładów finansowych. Będę wdzięczny wraz ze swymi wyborcami za życzliwe ich rozpatrzenie.

W ostatnim czasie, kiedy ujawnił się kryzys finansów publicznych, zaczęto wysuwać propozycje zmierzające do dokonania drastycznych oszczędności w systemie finansowego wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Upowszechniony w Internecie i w przekazach prasowych projekt zakłada przekształcenie dotychczasowego zwrotu części VAT, przysługującego zakładom pracy chronionej, w dotację uzależnioną od stopnia niepełnosprawności zatrudnionych osób.

Wprowadzenie w takim trybie zmian o takim charakterze i w takim zakresie naruszyłoby równocześnie konstytucyjne zasady potwierdzone orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego. Godzi się jednocześnie zauważyć, że wprowadzenie tych zmian może zaowocować załamaniem i redukcją zatrudnienia osób niepełnosprawnych o ponad sto tysięcy. Zatem zamiast spodziewanych oszczędności budżetowych mogą wystąpić straty oraz ogromne, trudne do oszacowania dodatkowe koszty społeczne i moralne.

Senator RP
Gerard Czaja

Finansowanie wynagrodzeń pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej i regulacja płac wynikają z ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw. Z wyjaśnień do tak zwanej ustawy 203, przekazanych przez Ministerstwo Zdrowia w marcu 2001 r., wynika, że środki na finansowanie działalności zakładów SPZOZ uzyskuje się ze świadczenia usług zdrowotnych w ramach negocjowanych kontraktów z kasami chorych oraz z prowadzenia innej działalności gospodarczej.

W takim sposobie wyjaśnienia tego jakże ważnego faktu wystąpiły pewne niezgodności dotyczące wejścia w życie wspomnianej ustawy i podpisanych wcześniej kontraktów z kasami chorych.

Senator RP
Gerard Czaja

Szanowny Panie Ministrze!

Utrzymując kontakty ze środowiskiem Polaków na Wileńszczyźnie i ośrodkami kultury ziemi wileńskiej, w ostatnim okresie zwróciłem szczególną uwagę na działalność Muzeum Adama Mickiewicza w Wilnie. Ta podlegająca uniwersytetowi w Wilnie placówka, kierowana przez Litwina pana R. Šalna, z uwagi na przedmiot swojej działalności jest miejscem pracy naukowej poświęconej Wielkiemu Polakowi, a przede wszystkim celem licznych wycieczek Polaków z kraju i z zagranicy.

Wszyscy są pod wrażeniem postępu prac modernizujących bazę i uzupełniających zbiory tego ośrodka kultury, a jednocześnie szczególnie zainteresowani mogą poznać problemy pracy i przeszkody w realizacji planów tego muzeum. Poznali je, i na bieżąco w swoim czasie byli o nich informowani, entuzjaści i orędownicy tej placówki, między innymi pani Jolanta Kwaśniewska, pan Wiesław Ochman, była ambasador pani Eufemia Tejchmann. W bieżącym roku sprawami muzeum zainteresował się Sejmik Zachodniopomorski i uwzględnił w ramach sponsoringu kultury partycypację w kosztach przygotowania replik najbardziej znanych pomników Adama Mickiewicza na świecie. Pomniki te w niedługim czasie uatrakcyjnią wystrój muzealnego dziedzińca.

Panie Ministrze!

Z niepokojem stwierdziłem, że sprawy muzeum, w tym miejscu szczególnym w życiu Adama Mickiewicza i nieobojętnym dla Polaków, nie są przedmiotem zainteresowania i systematycznej współpracy jakiejkolwiek instytucji w kraju i przedstawicieli polskiej dyplomacji na Litwie.

Szanowny Panie Ministrze!

Na tle malowniczego krajobrazu, w zdrowym środowisku, na bazie poradzieckiego szpitala powstał nowoczesny dom pomocy społecznej, dający schronienie schorowanym byłym pionierom ziemi środkowopomorskiej i będący symbolem dobrych zmian w III RP. W niepowtarzalnej atmosferze "instalowania" polskości w poradzieckiej bazie powstała koncepcja rozbudowy usług wspomnianego domu pomocy przez uruchomienie przy nim ośrodka dla osób chorych na stwardnienie rozsiane.

Pomysł, podyktowany liczbą zachorowań na stwardnienie rozsiane w regionie (wskaźnik na sto tysięcy mieszkańców), oparty został na propozycji współudziału samorządów województw wielkopolskiego i lubelskiego w budowie, a później w wykorzystaniu bazy, oraz na szczególnych warunkach przyrodniczo-klimatycznych i bazowych sprzyjających leczeniu i rehabilitacji. Byłaby to druga tego rodzaju placówka w kraju.

Producent produkuje sprężyny do krajowych ciągników rolniczych na podstawie konkretnej dokumentacji konstrukcyjnej. Wyroby te muszą spełniać zadane parametry techniczne i wymiary. Znajdują się one w sieci handlowej wyłącznie jako części zamienne katalogowe do ciągników rolniczych. Nie są one ujęte w Polskiej Normie dotyczącej sprężyn ogólnego stosowania, bo są to wyroby stosowane wyłącznie w ciągnikach rolniczych jako części, bez możliwości ich współzamienności. Tak więc sprężyna na przykład do Ursusa C-330 czy C-360 nie ma zastosowania w innych pojazdach mechanicznych.

Należy nadmienić, że załącznik nr 3 do rozporządzenia ministra finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w poz. 1245 "Lista towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku w wysokości 0%" zawiera następujące sformułowanie: "Zespoły i części ciągników uniwersalnych (rolniczych) z wyłączeniem akumulatorów oraz filtrów paliwa, oleju i powietrza oraz wkładów do tych filtrów". Z uwagi na to, że producent sprężyn do ciągników rolniczych zaklasyfikował produkowane przez siebie wyroby do grupowania SWW 1039, obowiązująca stawka podatku VAT wynosi 0%.

Należy nadmienić, że z chwilą wprowadzenia VAT w 1993 r. Ministerstwo Finansów zaleciło urzędom skarbowym, aby do czasu uporządkowania klasyfikacji zawartej w Systematycznym Wykazie Wyrobów przyjęto następującą zasadę kwalifikacji części do stawki 0%: stawką tą powinny być objęte części, które mogą być stosowane wyłącznie w maszynach i narzędziach rolniczych oraz w gospodarce leśnej - SWW 082, a także w ciągnikach uniwersalnych, rolniczych - SWW 1031.

Do chwili obecnej, zgodnie z ustawą o VAT, nadal obowiązują klasyfikacje SSWW, natomiast uściślają je komunikaty prezesa GUS dotyczące interpretacji klasyfikacji poszczególnych grupowań SWW.

Tadeusz Bartos

Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że MON przygotowuje rozporządzenie zmierzające do likwidacji w 2001 r. Wojskowego Biura Emerytalnego w Kielcach.

Uważam, że likwidacja WBE w Kielcach to zabieg raczej kosmetyczny, który nie przyniesie MON dużych oszczędności. Trudno przecież uwierzyć, że bez dodatkowych etatów i pomieszczeń inne wojskowe biura emerytalne przyjmą do swoich ewidencji około czterech tysięcy ludzi. WBE w Kielcach jest równorzędne z takimi samymi biurami w Białymstoku czy Rzeszowie, których likwidacja, jak mi wiadomo, nie jest przewidywana.

Senator RP
Tadeusz Bartos

Z Pionek, miasta położonego na ziemi radomskiej, od osiemdziesięciu lat znanego z produkcji polskiej amunicji, otrzymałem list od stowarzyszenia społecznego na rzecz rozwoju tej miejscowości, który mnie, jako członka Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, mocno zaniepokoił. Jego autorzy wyrażają oburzenie z powodu sytuacji, w jakiej znalazły się Zakłady Tworzyw Sztucznych "Pronit" SA, będące od roku w stanie upadłości, zwracają też uwagę na strategiczne zagrożenia, jakie wynikają z tego faktu dla bezpieczeństwa państwa polskiego.

W tym miejscu trzeba przypomnieć, że zakłady w Pionkach to od 1924 r. jedyne w Polsce miejsce produkcji nitrocelulozy (NC). Jest to podstawowy związek chemiczny wykorzystywany do produkcji prochu i paliw rakietowych. Zakład ten miał również istotne znaczenie dla gospodarki cywilnej, ponieważ 90% jego produkcji utrzymywało przemysł lakierniczy, farmaceutyczny oraz produkcję klejów w Polsce.

Autorzy tego listu piszą, że od ponad roku bezskutecznie informowali o wstrzymaniu produkcji NC, podając tego przyczyny i poszukując właściciela ZTS "Pronit" SA. Najpierw byli odsyłani od Annasza do Kajfasza, czyli od Ministerstwa Gospodarki do Ministerstwa Skarbu Państwa, wreszcie trafili do Agencji Rozwoju Przemysłu. W trakcie tych poszukiwań, wobec braku właścicielskiego nadzoru nad "Pronitem", cały rynek nitrocelulozy w Polsce został oddany importerom. Obecnie sprowadza się do nas 3 tysiące t NC rocznie, co powoduje powstawanie miejsc pracy w innych krajach. Pod względem społecznym oznacza to zapaść gospodarczą i pięćdziesięcioprocentowe bezrobocie w Pionkach i okolicach, czyli w rejonie, w którym cała infrastruktura została wybudowana z myślą o tej jedynej w kraju tak niebezpiecznej produkcji chemicznej.

W tej sytuacji zwracam się do Pana Jerzego Szmajdzińskiego, ministra obrony narodowej, z następującymi pytaniami. Czy podziela Pan mój niepokój związany z upadłością ZTS "Pronit" SA i wynikającymi z tego faktu strategicznymi zagrożeniami dla naszej armii? Jaki zakład i z jakiego kraju zastąpi produkcję dla potrzeb armii, zlokalizowaną w Pionkach od osiemdziesięciu lat?

"Rada Miejska w Jastrowiu - piszą samorządowcy - wnosi ostry protest dotyczący nieprzekazywania należnych gminie dotacji z budżetu państwa na wypłatę dodatków mieszkaniowych w 2001 r. Zgodnie z ustawą o najmie lokali mieszkalnych i dodatków mieszkaniowych jest to obowiązek państwa, mimo że jest to zadanie własne gminy. Zabezpieczyliśmy kwotę 300 tysięcy zł z własnych środków na wypłatę dodatków mieszkaniowych. Dotacja z budżetu państwa winna wynosić 1 350 000 zł. Do dnia 25 września 2001 r. z budżetu państwa do gminy wpłynęło 684 241 zł. Wojewoda nękany przez nas pismami obiecał jeszcze 150 000 zł, z jednoczesną informacją uzyskaną na piśmie z Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego, że w roku bieżącym gmina nie otrzyma więcej środków na ten cel. W tej sytuacji niedobór z budżetu państwa będzie wynosił około 500 000 zł, a więc blisko 40% tego, co gmina otrzymać powinna".

Ustawa już w Sejmie budziła sporo kontrowersji. Jeszcze w trakcie drugiego czytania zgłoszono ponad sto poprawek. W ten sposób powstał akt wyjątkowo ułomny. Mimo to Senat przyjął go bez poprawek, lekceważąc sygnały o błędach płynące z różnych środowisk. Spiesząc się, Izba nie uwzględniła wówczas niezwykle istotnej poprawki zgłoszonej przez grupę senatorów wraz z panem marszałkiem Rzemykowskim, którą i ja podpisałem.

Taki zapis tego artykułu wprowadza praktyki monopolistyczne i ogranicza swobodę gospodarczą. Jest bowiem sprzeczny z ustawą z 11 kwietnia 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę, która pozwala na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie zaopatrzenia w wodę i odprowadzanie ścieków każdemu przedsiębiorcy posiadającemu stosowne zezwolenie oraz odpowiednie środki finansowe, kadrowe i techniczne.

Spółki wodne, które wówczas prosiły nas o interwencję, zwracały nam uwagę na fakt, że wejście w życie tak skonstruowanego nowego prawa wodnego może spowodować także poważne konsekwencje finansowe dla spółek prowadzących już działalność, która z dniem wejścia w życie ustawy będzie bezprawna. Nie będą one w stanie do 1 stycznia 2002 r. dostosować się do nowych przepisów.

Niestety, a mówię to bez satysfakcji, życie potwierdziło nasze obawy. Nowa ustawa jest obecnie mocno krytykowana. Dano temu między innymi wyraz podczas Krajowego Forum Spółek Wodnych, powołanym na walnym posiedzeniu spółek w Kaliszu w dniu 9 listopada br.

W tej sytuacji zwracam się do Pana Wicepremiera Marka Pola z następującymi pytaniami:

Dramatyczna sytuacja w rolnictwie ma odzwierciedlenie w przemyśle pracującym dla wsi. Jeszcze nie tak dawno rolnicy zabiegali o ciągniki marki ursus. Posiadanie takiego sprzętu było oznaką zamożności - teraz nikt nie ma pieniędzy na zakup nowego ciągnika. A jednak zachodnie firmy są na tyle agresywne i drapieżne, iż zalewają polski rynek swoimi produktami, potrafiąc namówić nieliczną grupę zamożniejszych rolników do zakupu o wiele droższych urządzeń i maszyn niż na przykład ursus.

Bardzo proszę o pilną odpowiedź i mam nadzieję na pozytywne rozpatrzenie sprawy.

Aleksandra Koszada

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Ostatnim śladem niedawnej przemysłowej historii, jaki pozostał w Radomiu, są zakłady ZMSz "Łucznik" Sp. z o.o. Spółka obecnie posiada zamówienia na produkowany przez siebie wyrób, a przygotowany program restrukturyzacji dowodzi, iż produkcja maszyn do szycia może być opłacalna i musi przynosić strat. Problemem są zaszłości, które nie pozwalają prawidłowo funkcjonować spółce.

Obecny stan własnościowy spółki i możliwości syndyka ZM "Łucznik" SA w upadłości oraz ARP SA pozwalają stwierdzić, iż jedynym źródłem pomocy dla spółki może być w tej sytuacji ARP SA. Najlepszym rozwiązaniem problemów spółki byłoby przejęcie ZMSz "Łucznik" Sp. z o.o. na własność przez ARP SA i wyprowadzenie spółki z długów poprzez podwyższenie jej kapitału, przy jednoczesnym wdrażaniu programu restrukturyzacyjnego. W dalszej perspektywie możliwa jest prywatyzacja spółki. Brak rozwiązań systemowych może doprowadzić jedynie do pogłębiania się zapaści finansowej i w konsekwencji do upadłości spółki. Dla radomskiego rynku pracy oznacza to kolejne sześćset osób bez pracy.

Od czerwca 2000 r. mimo trudności finansowych udało się wiele zrobić zarówno w samej spółce, jak i w jej otoczeniu. Do najważniejszych osiągnięć można zaliczyć pozyskanie inwestora francuskiego w IV kwartale 2000 r. Doprowadziło to do podpisania w maju 2001 r. listu intencyjnego i zarejestrowania w sierpniu 2001 r. samodzielnego podmiotu gospodarczego Poldec Sp. z o.o. na bazie części wydziału obróbki skrawaniem ZMSz "Łucznik" Sp. z o.o., do którego w terminie do końca listopada 2001  r. wejdzie kapitałowo inwestor francuski Eurodec Int. oraz utworzenie w porozumieniu z Urzędem Miasta Radomia i zarządem ARP SA radomskiej podstrefy Tarnobrzeskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

Szkoda byłoby te osiągnięcia zmarnować. Bardzo więc prosimy Pana Ministra oraz Pana Prezesa ARP SA o zainteresowanie się problemami Radomia i udzielenie pomocy naszemu miastu.

Oświadczenie skierowane do ministra pracy i polityki społecznej Jerzego Hausnera.

Szanowny Panie Ministrze!

Fabryka Broni "Łucznik"- Radom Sp. z o.o. w Radomiu, której większościowym udziałowcem jest Agencja Rozwoju Przemysłu, pomyślnie realizuje zadania związane z reorganizacją spółki i produkcją broni strzeleckiej na potrzeby służb MSWiA. Trwają przygotowania do podjęcia produkcji karabinków "Beryl" na potrzeby MON, z przewidywaną dostawą pierwszych dwóch partii w latach 2001-2002. Pozwoliło to utworzyć trzysta sześćdziesiąt miejsc pracy z perspektywą zwiększenia zatrudnienia do około czterystu osób do końca roku 2001.

Fabryka broni nie posiada obecnie żadnego majątku. Działalność prowadzona jest wyłącznie na bazie majątku dzierżawionego od Zakładów Metalowych "Łucznik" SA w upadłości. Wydzierżawiono niezbędną na potrzeby procesu produkcyjnego powierzchnię oraz maszyny i urządzenia. Trwają sukcesywne dostawy zamówionej przez służby MSWiA broni w ilościach i terminach wynikających z zawartych umów. Działalność jest rentowna. Na wszystkich poziomach tworzenia wyniku finansowego spółka osiąga wartości dodatnie.

Najważniejszym w chwili obecnej zadaniem, warunkującym byt gospodarczy i stabilne funkcjonowanie fabryki broni, jest wyposażenie jej, w najniezbędniejszym choćby zakresie, we własny majątek produkcyjny. Oznacza to konieczność sfinansowania realizacji zadania inwestycyjnego polegającego na zakupie na rzecz fabryki majątku nieruchomego i wyposażenia technologicznego. W związku z tym zarząd Fabryki Broni "Łucznik"- Radom Sp. z o.o. podjął działania zmierzające do ustalenia docelowej lokalizacji fabryki. Na podstawie analizy możliwych do wykorzystania obiektów na terenie ZM "Łucznik" SA w upadłości dokonano wskazania lokalizacyjnego. Sporządzona została również lista maszyn i urządzeń przewidzianych do zakupu od syndyka ZM "Łucznik" SA.

Aktualnie działania ARP SA i zarządu fabryki broni koncentrują się na pozyskaniu źródeł finansowania inwestycji. Możliwym do pozyskania źródłem środków na zakupy wskazanych gruntów, budynków, budowli i maszyn od syndyka ZM "Łucznik" SA w upadłości są środki Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, które syndyk pożyczył na odprawy dla zwalnianych pracowników. Fundusz za część swojej wierzytelności może kupić potrzebne fabryce broni dobra, których wartość została wyceniona i uzgodniona z Krajowym Urzędem Pracy, a następnie wnieść je aportem do spółki i objąć udziały w jej podwyższonym kapitale zakładowym. Porozumienie w tej sprawie co do zasady postępowania zostało przez zainteresowane strony uzgodnione i przyjęte do realizacji.

Aktualny stan spraw związanych z dokonaniem planowanej transakcji przedstawia się następująco.

Panie Ministrze, z uwagi na szczupłość środków, jakimi dysponuje ARP SA, zaangażowanie środków funduszu staje się przy aktualnym stanie spraw niezbędne. W naszej ocenie, zaangażowanie przez fundusz środków finansowych na rzecz fabryki broni powinno być przedsięwzięciem dla tych środków bezpiecznym. Oceniamy, że projekcje finansowe sporządzone w biznesplanie na lata 2001-2004 oparte zostały na realnych założeniach, co pozwoli na prowadzenie przez fabrykę broni dochodowej działalności i utrzymanie około czterystu miejsc pracy.

Ponadto Agencja Rozwoju Przemysłu SA wyraziła zgodę na uprzywilejowanie udziałów Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz wprowadzenie do umowy spółki niezbędnych zmian pozwalających na udzielenie funduszowi gwarancji pierwszeństwa wyjścia ze spółki drogą sprzedaży bądź umorzenia udziałów. Ścieżkę sprzedaży udziałów oceniamy jako realną. Ze strony agencji są i będą prowadzone działania dla pozyskania inwestora branżowego. Efekt tych działań stanie się bardziej realny z chwilą, gdy fabryka broni będzie posiadała własny majątek produkcyjny.

Zbigniew Gołąbek
Wiesława Sadowska

Szanowny Panie Ministrze!

Zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego gminy Gózd, zatwierdzonym uchwałą GRN w Goździe nr XIX/43/82 i ogłoszonym w DzU WRN w Radomiu nr 7, poz. 34, z dnia 10 sierpnia 1982 r. z późn. zm., działka nr 295/3 jest przeznaczona jako rezerwa terenu pod projektowaną towarową obwodnicę kolejową symbol 0339 KK, co uniemożliwia wydanie pozytywnej decyzji aż do czasu zmiany planu zagospodarowania przestrzennego gminy Gózd.

Ze względu na fakt, że podstawą prawną decyzji z zakresu zagospodarowania przestrzennego jest miejscowy plan i Urząd Gminy w Gwoździe jest bezwzględnie nim związany, do tego stopnia, że wydanie decyzji wbrew ustaleniom planu powoduje jej nieważność, oraz ze względu na to, że ewentualne inwestowanie na terenie przedmiotowej działki może nastąpić dopiero po zmianie tego planu, zwracam się z uprzejmą prośbą o uwzględnienie wniosku pana Jana Włodarczyka dotyczącego przedmiotowej działki w planie zagospodarowania przestrzennego gminy Gózd. Ponieważ w nowo opracowanym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Gózd projektowana towarowa obwodnica kolejowa, symbol planu 0339 KK, nie została ujęta, prosimy o rozważenie takiej możliwości. W razie przystąpienia przez Radę Gminy Gózd do zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, konieczna będzie właściwa informacja ze strony resortu, która pozwoliłaby sporządzić nowy plan już bez obwodnicy.

Szanowny Panie Ministrze! Szanowny Panie Dyrektorze!

1. Historyczna tradycja - pierwsza i najstarsza Dyrekcja "Lasów Państwowych" w Polsce, utworzona z dniem 1 listopada 1880 r., jest pionierem państwowej administracji leśnej w naszym kraju. Organ ten dobrze się sprawdził, pomimo licznych reform, jakimi objęte było leśnictwo.

2. Wypracowanie przez dziesięciolecia określonych reguł zagospodarowania lasu, ściśle związanych z regionalizacją zarządzania, szczególnie ważnych w aspekcie długoletniego procesu produkcji leśnej, której cykl wynosi od osiemdziesięciu do stu czterdziestu lat. Kompleksy leśne w widłach Pilicy i Wisły stanowią jednolity twór przyrodniczo-gospodarczy.

5. Istnienie w Radomiu instytucji leśnych współpracujących i współdziałających z Regionalną Dyrekcją "Lasów Państwowych". Są to: Region Inspekcyjny "Lasów Państwowych" i Zespół Ochrony Lasu, wchodzące w skład Dyrekcji Generalnej "Lasów Państwowych" w Warszawie, Biuro Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej, opracowujące na zlecenie Regionalnej Dyrekcji "Lasów Państwowych" w Radomiu plany techniczno-gospodarczo-ochronne, a także Zakład Obsługi Leśnictwa - jednostka zaopatrzeniowa.

6. Aspekt dowartościowania miasta Radomia, które, tracąc status miasta wojewódzkiego, znalazło się w sytuacji degrengolady gospodarczej i społecznej, wynikającej z upadku największych zakładów przemysłowych i nieprzerwanie rosnącego bezrobocia. W tej sytuacji Regionalna Dyrekcja "Lasów Państwowych" jest w zasadzie jedyną instytucją - symbolem dawnego znaczenia i pozycji miasta Radomia. Jest też jedynym organem ponadwojewódzkim - łącznikiem regionów kieleckiego i radomskiego.

8. Przeprowadzona już raz, w 1975 r., likwidacja Okręgowego Zarządu "Lasów Państwowych" w Radomiu i podzielenie podległego mu terenu między OZLP w Krakowie, Łodzi i Lublinie źle odbiło się na gospodarce leśnej, spowodowało wielkie rozgoryczenie Radomian i leśników oraz straty w wysoko kwalifikowanej kadrze pracowników. Dlatego właśnie z dniem 1 lipca 1983 r. reaktywowano Okręgowy Zarząd "Lasów Państwowych" w Radomiu.

Doceniamy Panów troskę o prawidłową gospodarkę leśną i jednocześnie uprzejmie prosimy o pozostawienie w Radomiu siedziby Regionalnej Dyrekcji "Lasów Państwowych", mając na względzie dobro wyższe.

Po pierwsze: niezapewnienie dostatecznej ilości środków z dotacji celowej z budżetu państwa na sfinansowanie zadania rządowego realizowanego na mocy ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym przez powiatowy urząd pracy dla bezrobotnych niemających prawa do zasiłku. Od początku 2000 r. było wiadomo, że przyznana dotacja nie pokrywa niezbędnych potrzeb w tym zakresie, a kierowane wystąpienia do wojewody, ministra pracy i polityki społecznej nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.

Sytuacja ta doprowadziła w 2000 r. do zajęcia przez ZUS we wrześniu rachunku bankowego powiatowego urzędu pracy, komplikując jego funkcjonowanie, i pociągnęła za sobą dodatkowe wydatki w postaci odsetek za zwłokę oraz kosztów egzekucyjnych. Poniesienie tych dodatkowych wydatków zmniejszyło oczywiście ilość środków przeznaczonych na opłacenie składki zdrowotnej od bezrobotnych bez prawa do zasiłku. Tylko w 2000 r. dodatkowe zbędne koszty osiągnęły wysokość 20 tysięcy 660 zł i 34 gr, a w I kwartale 2001 r. - 99 tysięcy 657 zł.

W roku bieżącym sytuacja jest jeszcze trudniejsza. Zajęcie rachunku bankowego urzędu pracy wystąpiło już w II kwartale. Zaległości w opłaceniu tych składek sięgają obecnie pięciu miesięcy br., a przyznana kwota na ten rok pokrywa potrzeby na pięć miesięcy. Określona przez wojewodę wielkość dotacji na ten cel na rok 2002 w wysokości 501 tysięcy 100 zł dla urzędu nie pokryje przewidywanych zobowiązań z tego tytułu do końca br. Tak więc urząd nie będzie posiadał środków na opłacenie składki w roku przyszłym. Nierozwiązanie tego problemu przed wejściem w rok 2002 może doprowadzić do sparaliżowania działalności urzędu pracy i przerwania obsługi bezrobotnych, a to z kolei może wywołać niepokój społeczny.

Proponuję przyjąć rozwiązanie, które było stosowane w latach poprzednich: urząd pracy zgłasza potrzebną kwotę i liczbę bezrobotnych bez prawa do zasiłku do centrali, która na tej podstawie reguluje zobowiązania urzędu wobec ZUS.

Po drugie: środki przyznawane na Fundusz Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu winny być w całości przekazywane do powiatu. Ich podział na poszczególne formy powinien odbywać się na posiedzeniu powiatowej rady zatrudnienia. W roku 2000 kwota środków przyznanych decyzją prezesa Krajowego Urzędu Pracy oraz zawartego kontraktu dla powiatu zwoleńskiego wyniosła 1 milion 879 tysięcy 787 zł. Powiatowy urząd pracy uregulował zobowiązania wobec pracodawców tylko w 63%, ponieważ w listopadzie prezes KUP wypowiedział zawarty kontrakt nie przekazując środków na pozostałe zobowiązania.

W roku 2001 decyzją prezesa KUP urzędowi pracy przyznano kwotę na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w wysokości 910 tysięcy zł. Na 31 października 2001  r. zobowiązania z ubiegłego roku uregulowano w 58%, zaś w bieżącym roku nie zawierano żadnych umów zarówno na prace interwencyjne, jak i roboty publiczne. Ponadto urząd pracy ma zaległości w refundacji dla uczniów odbywających praktyczną naukę zawodu. Z informacji otrzymanej od służb finansowych KUP w roku bieżącym zobowiązania te nie zostaną uregulowane. Tak więc w 2002 r., będą one wynosić około 600 tysięcy zł.

Po trzecie: środki przeznaczone przez wojewodę na realizację zadań z zakresu administracji rządowej i samorządowej w urzędzie są tak niskie, że nie pokrywają podstawowych jego potrzeb. W roku bieżącym przyznano kwotę 409 tysięcy zł, natomiast na rok 2002 przewidziana jest kwota 376,3 tysiąca zł, która zapewnia tylko wypłaty wynagrodzeń dla pracowników. Liczba osób bezrobotnych na etat kalkulacyjny w urzędzie pracy wynosi na 31 października 2001 r. dwieście dziewięćdziesiąt jeden osób i jest jednym z największych wskaźników w kraju. Urząd wspomaga się zatrudniając pracowników do robót publicznych, ma to jednak negatywne odzwierciedlenie w dodatkowych kosztach, jak fundusz socjalny, trzynastka itp. Jest to również zjawisko negatywne, gdyż środki przyznane z Funduszu Pracy na roboty publiczne są "zjadane" na potrzeby utrzymania obsługi osób bezrobotnych.

Szanowny Panie Ministrze!

Najważniejszym z nich jest zapewnienie środków na bieżącą pracę PUP oraz opłacanie składek ZUS za bezrobotnych niemających prawa do zasiłku. O tym problemie już informowaliśmy, lecz nie uzyskaliśmy oczekiwanych środków. Niedobór finansów w połowie 2000 r. doprowadził do zajęcia przez ZUS rachunku bankowego PUP, co wpłynęło na dodatkowe wydatki w postaci odsetek za zwłokę, opłat manipulacyjnych i kosztów egzekucyjnych.

Uprzejmie informujemy, że otrzymane środki finansowe na rok 2001 zostały przeznaczone na pokrycie zobowiązań z roku 1999 i 2000 oraz zapłacenie składek bieżących do maja 2001 r. Niezbędne środki na opłacenie wszystkich należności wobec ZUS przez PUP w 2001 r. stanowią kwotę 1 miliona 692 tysięcy 336 zł, z czego składki zdrowotne za rok 2001 - 1 milion 120 tysięcy 200 zł, zobowiązania za rok 2000 i koszty egzekucyjne - 539 tysięcy 646 zł oraz odsetki z tytułu nieterminowego regulowania bieżących należności na dzień 30 października bieżącego roku - 32 tysiące 550 zł. W planie na rok 2001 otrzymaliśmy tylko 1 milion 10 tysięcy 80 zł na pokrycie wyżej wymienionych zobowiązań. W związku z tym do pełnej realizacji brakuje środków w wysokości 682 tysięcy 316 zł.

Kierowani troską o funkcjonowanie PUP w 2002 r. zwracamy się o uwzględnienie tych okoliczności przy planowaniu budżetu na 2002 r., przyznana kwota dotacji na bieżące wydatki związane z funkcjonowaniem PUP jest bowiem zaniżona w stosunku do potrzeb o kwotę 294 tysięcy zł. Analizując budżet jednostki, stwierdziliśmy, iż tylko 13% wydatków to wydatki pozapłacowe. Płace wraz z narzutami zostały skalkulowane na poziomie 2001 r.

Wielce Szanowny Panie Premierze!

Sytuacja przemysłu skórzanego w 2001 r. w porównaniu z rokiem poprzednim uległa znacznemu pogorszeniu. W przemyśle tym uwidacznia się kryzys całej polskiej gospodarki. Wyniki osiągnięte przez przemysł skórzany w pierwszym półroczu 2001 r. są znacznie gorsze od uzyskiwanych w poprzednich okresach. Produkcja w pierwszym półroczu 2001 r. w stosunku do pierwszego półrocza roku 2000 spadła, a tendencja ta utrzymuje się już od 1998 r. Produkcja obuwia obniżyła się o 5,5%, skór miękkich - o 15,8%, zaś import po raz pierwszy od trzech lat zwiększył się aż o 28,1%.

Przemysł skórzany, który był jednym z największych w całym przemyśle lekkim, zatrudniający pod koniec lat osiemdziesiątych ponad sto tysięcy osób, przeżywa aktualnie olbrzymi kryzys. Zatrudnienie osiągnęło najniższy poziom w całej powojennej historii branży. Upadły lub upadają całe regiony, tak zwane zagłębia skórzane: radomskie, dolnośląskie, częstochowskie. Wskaźniki finansowe, które w roku 2000 ulegały systematycznej poprawie, w pierwszym półroczu 2001 r. były ujemne, a cały przemysł skórzany stał się nierentowny. Na dość wysokim poziomie utrzymuje się jedynie eksport obuwia, ale jest on raczej koniecznością, gdyż jego opłacalność stale maleje.

Dopiero wejście w życie ustawy z 11 grudnia 1997 r. o ochronie przed nadmiernym przywozem towarów na polski obszar celny pozwoliło na podjęcie działań ochronnych. Na wniosek Polskiej Izby Przemysłu Skórzanego, reprezentującej większość przedsiębiorstw skórzanych w kraju, minister gospodarki postanowieniem z dnia 6 sierpnia 1998 r. wszczął postępowanie ochronne w związku z nadmiernym przywozem na polski obszar celny określonych rodzajów obuwia importowanego z Chin. Decyzją ministra gospodarki z dnia 6 stycznia 1999 r. wprowadzono na trzy lata środek ochronny w postaci opłaty celnej dodatkowej na niektóre rodzaje obuwia pochodzącego z Chin. Środek ochronny okazał się skuteczny, ponieważ import chińskiego obuwia zmniejszył się z 81 milionów 700 tysięcy par w roku 1998 - przed wprowadzeniem opłat - do poziomu 18 milionów 100 tysięcy par w roku 1999 i do 2 milionów 500 tysięcy par w roku 2000, to jest ponad trzydziestokrotnie w ciągu dwóch lat.

Ponieważ rok 2001 jest ostatnim rokiem obowiązywania opłat, a zachodzą uzasadnione obawy, że po ich zniesieniu import obuwia z Chin znowu zacznie lawinowo rosnąć, na wniosek Polskiej Izby Przemysłu Skórzanego minister gospodarki postanowieniem z 26 marca 2001 r. wszczął z urzędu postępowanie ochronne przeglądowe, które ma zdecydować o tym, czy działanie środka ochronnego należy przedłużyć na następne lata. Sprawa jest bardzo istotna, ponieważ postanowienie o zakończeniu postępowania przeglądowego i decyzję o przedłużeniu stosowania dodatkowych opłat trzeba podjąć do końca roku, zgodnie z wymogiem ustawy, a aktualnie brakuje informacji o przebiegu postępowania.

2. Drugim problemem jest zwiększający się import obuwia z Tajwanu i Wietnamu, który łącznie wzrósł z 6 milionów 700 tysięcy par w roku 1998 do 36 milionów par w roku 2000. Import ten stanowi obecnie prawie 2/3 całego importu obuwia do Polski sprowadzanego po cenach znacznie zaniżanych - 1 USD za parę z Tajwanu i 1,5 USD za parę z Wietnamu. Według posiadanych przez przemysł informacji występują liczne przypadki fałszowania świadectw pochodzenia obuwia. Ze względu na wzajemne powiązania handlowe Chin z samym tylko Tajwanem w roku 2000 sprowadzono do Polski ponad 1 milion par obuwia, których krajem pochodzenia jest Tajwan - nie ma wówczas dodatkowych opłat celnych, które przypisane są do kraju pochodzenia - ale krajem zakupu są Chiny. Czy Ministerstwo Gospodarki zamierza wszcząć z urzędu postępowanie ochronne przeciwko nadmiernemu importowi obuwia z Tajwanu i Wietnamu w aspekcie przyjętej przez rząd w 2000 r. strategii dla przemysłu lekkiego na lata 2000-2005, w której ochronę polskich producentów przed nadmiernym importem uznano za działanie priorytetowe?

W uzupełnieniu argumentów przedstawionych przez burmistrza pragnę podkreślić, że po pierwsze, najbliższy posterunek celny jest oddalony od Lublińca o 40 km, a na przykład Tarnowskie Góry i Orzesze, które nie mają tak jak Lubliniec pełnej procedury, oddalone są o 18 km od najbliższego posterunku, po drugie zaś, wydajność w przeliczeniu na jednego pracownika posterunku w Lublińcu jest wyższa niż w niektórych posterunkach na terenie województwa śląskiego.