Tylko dzięki zaangażowaniu jej kierownictwa i całej osiemdziesięcioosobowej już dzisiaj załogi, zakład ten zdołał przetrwać, a właściwie przewegetować okres działania swego formalnego właściciela, czyli rządu Jerzego Buzka. Kolejni ministrowie skarbu państwa, do których także ja zgłaszałem interwencje, przyjmowali postawę wyczekującą ze względu na ustawę reprywatyzacyjną, która jeszcze bardziej skomplikowałaby, gdyby została uchwalona, wszelkie przekształcenia "Agrarii".

Oświadczenie pierwsze.

W związku z niezrealizowaniem inwestycji w Kopaszynie-Gnieźnie, które wiązały się z wykorzystaniem kanałów 38 bądź 56, należałoby ustalić nowe warunki techniczne ich wykorzystania. W Radiowo-Telewizyjnym Centrum w Rusinowie jest możliwość nadawania trzeciego programu, a dosyłanie sygnału przez PTV-3 nie wymagałoby dodatkowych nakładów.

W związku z tą sytuacją zwracam się do prezesa Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Juliusza Brauna z pytaniem. W jaki sposób i kiedy pojawi się możliwość odbioru programu regionalnego Ośrodka Telewizyjnego w Poznaniu przez ponadpółmilionową rzeszę mieszkańców północnej Wielkopolski?

Wśród wielu nietrafionych i na dodatek podjętych już po wyborach decyzji rządu Jerzego Buzka znalazło się rozporządzenie Rady Ministrów z 29 września 2001 r. w sprawie ustalenia sieci autostrad, dróg ekspresowych oraz dróg o znaczeniu obronnym, Dziennik Ustaw nr 120, poz. 1283.

Droga nr 11, łącząca w wymiarze krajowym Śląsk ze środkowym Wybrzeżem, stanowi priorytetowy korytarz komunikacyjny dla Wielkopolski. Na odcinku Poznań - Kołobrzeg uznana została owym rozporządzeniem za drogę ekspresową, zaś w części południowej, na odcinku Poznań - Bytom, w wykazie ministerialnym dróg ekspresowych nie wiadomo dlaczego się nie znalazła. W ten sposób zlekceważone zostały przez rząd Jerzego Buzka sugestie samorządów kilku województw. W tym miejscu pragnę zwrócić uwagę na aktywność samorządów województwa wielkopolskiego, które - przytaczam pismo marszałka województwa wielkopolskiego z dnia 12 listopada 2001 r. do wicepremiera i ministra infrastruktury Marka Pola - od 1999 r. biorą udział w wielu przedsięwzięciach, w ramach których wyrażają czynne poparcie dla idei przekwalifikowania drogi nr 11 w drogę ekspresową, deklarując również wolę partycypacji w kosztach dostosowania jej parametrów do kategorii dróg ekspresowych. Zaangażowanych jest w tę sprawę kilkanaście powiatów i kilkadziesiąt miast i gmin, głównie południowej Wielkopolski.

Warto też przypomnieć inicjatywę trzech samorządów województw: wielkopolskiego, opolskiego i śląskiego, które na spotkaniu w dniu 4 kwietnia 2000 r. poparły zamiar przekształcenia drogi krajowej nr 11 w drogę ekspresową. Wiązałoby się to ze zwiększeniem bezpieczeństwa ruchu drogowego, zapobiegłoby dalszej dewastacji miast poprzez wybudowanie obwodnic, a przede wszystkim ułatwiłoby komunikację mieszkańcom znacznej części kraju.

Zupełnie nie rozumiem przesłanek merytorycznych decyzji Rady Ministrów premiera Buzka. Badania Biura Projektowo-Budowlanego Dróg i Mostów "Transprojekt" w Warszawie dowodzą, że natężenie ruchu drogowego na południowej części drogi nr 11 jest większe niż w jej północnej części. Dla przykładu na odcinku drogi Koszalin - Piła jest natężenie od czterech do siedmiu tysięcy pojazdów na dobę, zaś na odcinku Poznań - Jarocin od dwunastu do czternastu tysięcy, a na odcinku Jarocin - Kępno od ośmiu do dziewięciu tysięcy.

Pragnę przedstawić pani minister dramatyczną sytuację finansową Zakładu Karnego w Kłodzku. Aktualnie jednostka w grupie wydatków bieżących ma zobowiązania finansowe w wysokości 350 tysięcy zł. Jeżeli w tym zakresie nic się nie zmieni, to zadłużenie na koniec roku wyniesie około 700 tysięcy zł. Przeludnienie jednostki wynosi 20%. Jednostka od dłuższego czasu jest kredytowana przez dostawców żywności, opału, wody, leków itp., którzy są tym bardzo zaniepokojeni, ponieważ zaciągają kolejne kredyty, narażając się na niepewność i poważne konsekwencje takiego stanu rzeczy. Tym samym w każdej chwili grozi zerwanie umów, co jeszcze bardziej pogłębiłoby już i tak niezwykle trudną sytuację, że nie wspomnę o ewentualnych odsetkach. Nie prowadzi się bieżących remontów, następuje dekapitalizacja obiektów więziennych. W tej sytuacji nie ma mowy o jakichkolwiek nakładach finansowych związanych z poprawą technicznego systemu zabezpieczenia jednostki, na przykład o zakupie i zamontowaniu w wielu miejscach zakładu drutu typu concertino, rozszerzeniu systemu monitoringu, wymianie zamków we wszystkich drzwiach do cel mieszkalnych, wyposażeniu osobistym drużyny ppoż., przebudowie systemu zabezpieczenia wejścia do jednostki, zamontowaniu siatek zewnętrznych w około trzystu oknach cel mieszkalnych, wymianie siatek ogrodzeniowych na spacernikach itp. Szacunkowe koszty wynoszą około 300 tysięcy zł.

Ponadto niezbędne są: remont kapitalny około stu czterdziestu cel mieszkalnych w połączeniu z wymianą stolarki okiennej, instalacji elektrycznej, teletechnicznej, wodno-kanalizacyjnej i sanitarnej, remont dyżurek dla oddziałowych i wychowawców, wymiana pokrycia dachowego, remont obiektu kuchennego. Na potrzebę remontu kapitalnego wymienionych obiektów zwrócili uwagę pracownicy Biura Rzecznika Praw Obywatelskich i Wydziału Inspekcji Centralnego Zarządu Służby Więziennej w Warszawie. Zakład opracował kompleksowy projekt robót modernizacyjnych i remontowych o charakterze inwestycyjnym; tak dla orientacji - kwota ta wynosi około 4 milionów 900 tysięcy zł.

Propozycje ministra finansów, jeśli chodzi o subwencje i dotacje dla tego samorządu na rok 2002, zamykają się wielkością subwencji i dotacji w budżecie wynoszącą 94,5%. Dochody własne tego samorządu stanowią zaledwie 5,5%. Dzisiaj wiemy, że budżet powiatu sokołowskiego na rok 2002 będzie mniejszy o około 7% niż wykonanie budżetu w roku 2001. Taki stan finansów niewątpliwie wpłynie na pogorszenie stanu bezpieczeństwa publicznego mieszkańców powiatu i pogorszenie stanu ochrony przeciwpożarowej; likwidacją zagrożona jest grupa ratownictwa wodnego, w tym grupa płetwonurków, ludzi o wysokich kwalifikacjach. Stan wyszkolenia tej grupy jest jednym z wyższych w tego rodzaju jednostkach w Polsce. Już dzisiaj w samorządzie powiatowym brakuje pieniążków na płace dla nauczycieli. Co będzie w roku następnym? Zostawiam to pytanie bez odpowiedzi.

W samorządzie powiatowym jest jedno zadanie inwestycyjne - jest to budowa obiektów na potrzeby zespołu szkół specjalnych. Ze społecznego punktu widzenia jest to niezwykle ważne zadanie inwestycyjne, bowiem w tej szkole uczą się dzieci upośledzone i dzieci szczególnej troski. Zbiorcze zestawienie kosztów określa koszt tego zadania na 2 miliony 400 tysięcy zł. W chwili obecnej do zakończenia tej inwestycji potrzeba 800 tysięcy zł. Na inwestycje w budżecie na rok 2002 nie ma ani jednej złotówki. W roku 2001 na realizację tego zadania przeznaczono 50 tysięcy zł. Gdybyśmy w takim tempie realizowali to zadanie inwestycyjne, to na zakończenie budowy szkoły specjalnej potrzeba byłoby szesnastu lat.

Kieruję również pytanie do ministra edukacji. Ponieważ twierdzę, iż w przeszłości środki na inwestycje w oświacie były przyznawane uznaniowo, pytam: wedle jakich kryteriów minister oświaty, minister edukacji, będzie dzielił środki finansowe na realizację zadań oświatowych? I czy zadania inwestycyjne będące w końcowym etapie realizacji będą traktowane jako priorytetowe?

W ostatnim okresie nasiliły się na obszarze całego państwa, przybierając coraz bardziej radykalny i zdesperowany charakter, protesty społeczne małych i średnich przedsiębiorców przeciw polityce lokalnych władz samorządowych, programujących budowę sieci wielkopowierzchniowych hipermarketów z udziałem obcego kapitału. Tylko w okręgu kaliskim takie bardzo konfliktowe, pełne napięć, wzajemnych oskarżeń i niespotykanej dotąd agresji sytuacje wystąpiły w Kępnie, Ostrowie Wielkopolskim, Pleszewie, a ostatnio w Kaliszu podczas kilkutysięcznego wiecu połączonego z zamknięciem na znak protestu znacznej części placówek handlowych w mieście. W stutysięcznym Kaliszu planowanych jest osiem nowych supermarketów.

Z relacji przekazanej mi przez uczestników III Międzynarodowej Konferencji Energetyczno-Ciepłowniczej i Ochrony Środowiska, jaka odbyła się w dniach 13-16 września w Wilnie, wynika, że mieszkający na Litwie i w samym Wilnie Polacy ze szczególną satysfakcją przyjęli oddanie do eksploatacji reprezentacyjnego Domu Kultury Polskiej, wybudowanego ze środków Stowarzyszenia "Wspólnota Polska". W ostatnim czasie nadeszła jednak z Polski wiadomość, że "Wspólnota Polska" wycofała się z obiecanego dwuletniego okresu dotowania utrzymania wyżej wymienionego domu, skracając ten okres do końca bieżącego roku. Decyzja o wstrzymaniu dotacji przyniesie nieuchronnie zadłużenie w opłatach za energię elektryczną, ciepło i w innych obowiązkowych opłatach. Administrująca budynkiem Fundacja Dobroczynności i Pomocy "Dom Kultury Polskiej w Wilnie" posiada już plan zmiany funkcji pomieszczeń w budynku pod kątem działalności przynoszącej dochód, lecz wdrożenie tego planu wymaga czasu i odpowiednich środków finansowych. Podczas moich prywatnych rozmów z działaczami Polonii w Wilnie wyrażali oni wielki niepokój o dalszy los budynku, a nawet przewidywali czarny scenariusz przejęcia go przez władze litewskie.

Światowy Związek Żołnierzy AK - gdyż właśnie 27. Wołyńska Dywizja Piechoty AK brała udział w walkach ochraniających ludność polską Wołynia - razem ze Związkiem Ukraińców w Polsce już w roku 1996 zainicjowały cykl seminariów z udziałem ukraińskich i polskich historyków. Seminaria te - uczestniczyłam tylko w drugim i dziesiątym - budziły początkowo ogromne sprzeciwy nacjonalistycznie nastawionych środowisk po obu stronach. Emocje wciąż brały górę nad racjonalnym myśleniem, a historycy konsekwentnie pracowali.

Na odbywających się w przeciągu pięciu lat seminariach wygłoszono sześćdziesiąt referatów: trzydzieści w języku polskim, trzydzieści w ukraińskim, gdyż każdy z trzydziestu tematów był opracowywany przez obie strony niezależnie. Przeprowadzono niezliczoną ilość dyskusji, dokonano wielu uzgodnień, jak również ustalono rozbieżności, nad którymi prace powinny trwać dalej. Wspólnie pracowali historycy z uniwersytetów w Łucku, Lwowie i Kijowie oraz historycy z Warszawy, Krakowa, Wrocławia, Torunia, Lublina, Przemyśla i Koszalina. W finansowaniu tych prac pomagało Ministerstwo Spraw Zagranicznych, KBN, Fundacja imienia Stefana Batorego, Akademia Obrony Narodowej i wielu innych sponsorów. Stenograficzne materiały, referaty, dyskusje i uzgodnienia są publikowane w wydawnictwach książkowych. Jest to dziesięć tomów pod znaczącym i adekwatnym do treści tytułem "Polska - Ukraina: trudne pytania".

W maju 1997 r. uczestniczyłam w wizycie Aleksandra Kwaśniewskiego w Kijowie, patrzyłam, jak zadzierzga się nić przyjaźni pomiędzy nim a prezydentem Kuczmą. Uczestniczyłam w rozmowach polityków, którzy w imię właśnie politycznych racji nie chcieli mówić o przeszłości, nie chcieli prawdy, a chcieli pojednania ponad nią. Mówiłam, że pojednania polityków są spektakularne, a trwałe może być tylko pojednanie narodów, ale musi być ono oparte na prawdzie. Jesteśmy już blisko tego stanu, ale wzajemnego zrozumienia nie osiągniemy bez pomocy mediów. Cóż z tego, że historycy ustalają prawdę, jeśli media nie przekazują jej społeczeństwu?

Na konferencję prasową, zwołaną na zakończenie cyklu seminariów w dniu 10 listopada, przyszedł tylko jeden jedyny dziennikarz - Andrzej Kaczyński z "Rzeczpospolitej". Szkoda, że nie było tam dziennikarzy innych gazet, którzy, znając tylko jednostronne racje lub cząstkowe wspomnienia ofiar, epatują nimi czytelników, nie przyczyniając się do budowania porozumienia, a wręcz ponownie rozbudzają emocje.

Sieci handlowe stosują nieznany wcześniej styl handlu, prowadzący do upadku polskich kupców i przedsiębiorców. Ich filozofia opiera się na ściśle kapitalistycznym sposobie myślenia, w którym główny nacisk kładzie się na bezwzględne generowanie jak najwyższych zysków. Oznacza to, iż polityka handlowa sprowadza się do bezwzględnego wykorzystywania zarówno dostawców, jak i przedsiębiorców. Zbijanie cen jest główną bronią handlowych gigantów. Niskie ceny dla konsumentów to maksymalnie niskie ceny zakupu od dostawców.

Hipermarkety bezlitośnie i bez pardonu zmuszają producentów do stosowania licznych upustów. Najbardziej rozpowszechniony jest twardy styl negocjacji. Chodzi o to, by zdominować kontrahenta, uzyskać nad nim przewagę i zepchnąć do postawy defensywnej. Dostawca, nie znając zasad prowadzonej gry, nie umie się obronić i staje się łatwą ofiarą manipulacji. Lista niekończących się świadczeń, które wymuszają hipermarkety, jest ogromna. Za wszystko trzeba płacić: za wejście do sieci 50 tysięcy zł, za wprowadzenie nowego artykułu 10-15 tysięcy zł, za kod kreskowy, za eksponowane miejsce na półce 2-5 tysięcy zł kilka razy do roku, za umieszczenie informacji w gazetkach, za akcję promocyjną 5-10% upustu za część dostawy, dodatkowe bonusy za wykonanie planu sprzedaży itp.

Niepłacenie długów stało się sposobem na finansowanie się odbiorcy, a bywają to kwoty sięgające 1,5 miliona zł. Hipermarkety nie płacą w terminie, należności bywają regulowane po czterdziestu, sześćdziesięciu, dziewięćdziesięciu, a nawet stu dwudziestu dniach pierwszego terminu płatności. Stosowana praktyka zawierania umów z płatnością odroczoną jest wymuszeniem kredytowania przez dostawców. Jest to typowa praktyka monopolistyczna. W sumie polscy producenci - dostawcy kredytują wielkie sieci międzynarodowe. Obowiązująca od marca 2001 r. nowelizacja ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym jest bagatelizowana i obchodzona. Mimo że opracowywane prognozy skutków tych inwestycji dla otoczenia oraz ich wpływu na rynek pracy, na lokalny handel i komunikację są negatywne, nie hamują inwazji hipermarketów. W Polsce mamy ogromne bezrobocie, toteż ludzie pragną znaleźć pracę za wszelką cenę. Hipermarkety to wykorzystują i dyktują warunki, na które w normalnych okolicznościach nikt by się nie zgadzał. Ludzie nie wytrzymują tempa pracy oraz wysiłku i odchodzą. Rotacja w wielu sklepach w ciągu roku obejmuje 70% pracowników.

- traktowania polskich podmiotów gospodarczych na równi z właścicielami wielkopowierzchniowych sklepów;

- przestrzegania zasady lokalizacji hipermarketów poza granicami miast i ochronę atrakcyjnych terenów, z reguły w pełni uzbrojonych wysiłkiem kilku pokoleń samorządowców;

- egzekwowania płacenia należnych podatków i analizowania mechanizmów zakamuflowanych form transferu kosztów i zysków.

Andrzej Spychalski

Pomimo upływu sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie, opublikowanych w "Dzienniku Ustaw" nr 22, przepisów zmieniających rozporządzenie ministra rolnictwa i gospodarki żywnościowej w sprawie szczególnych warunków weterynaryjnych przy zbieraniu, przetwarzaniu, grzebaniu lub spalaniu zwłok zwierzęcych i ich części oraz odpadów poubojowych, przepisy te nadal nie są respektowane przez niektóre zakłady weterynaryjne. Co więcej, spotkałem się z ich zdecydowanym ignorowaniem. Jest to szczególnie niebezpieczne zjawisko, a potencjalne skutki zagrożenia wymagają, w moim przekonaniu, podjęcia natychmiastowych działań.

W sprawie nieprzestrzegania warunków weterynaryjnych w zakładach utylizacyjnych w Gołczy, Przewrotnem i Długim Borku zwracałem się już w marcu 2001 r. do głównego lekarza weterynarii, pana doktora Andrzeja Komorowskiego, uzyskując wyjaśnienie dotyczące jedynie zastrzeżeń co do ręcznej, a nie automatycznej rejestracji parametrów odczytywanych podczas procesu utylizacji.

Tymczasem Polski Związek Producentów Pasz, który zwrócił się do mnie z prośbą o interwencję w niniejszej sprawie, wskazując na ewidentne zagrożenie epizootyczne ze strony zakładów SARIA wynikające z pominięcia procesu sterylizacji - na co również zwracałem uwagę już wcześniej w swoim wystąpieniu do głównego lekarza weterynarii - domaga się zakazu produkcji w tych zakładach do czasu zmiany technologii. Polski Związek Producentów Pasz słusznie przy tym wskazuje na potencjalne konsekwencje naruszenia wymagań UE, szczególnie w związku z rozprzestrzenianiem się choroby BSE. Istotne znaczenie ma także ogólny wizerunek naszej rodzimej branży oraz polskich służb weterynaryjnych, firma SARIA jest bowiem podmiotem z udziałem kapitału zagranicznego, co pozwala przypuszczać, że dyskryminowane są zakłady polskie.

Wobec tych faktów zwracam się do wicepremiera, ministra rolnictwa i rozwoju wsi Jarosława Kalinowskiego z następującym pytaniem: jakie działania podejmie Pan Premier, by zakłady utylizacyjne w Długim Borku, Gołczy i Przewrotnem należące do firmy SARIA zaprzestały niezgodnej z prawem działalności w zakresie utylizacji odpadów?

Realizacja uprawnień i obowiązków w określonym powyżej zakresie budzi, niestety, moje zastrzeżenia. Dotyczą one zwłaszcza postępowania właściwych organów w zakresie nadzoru nad funkcjonowaniem zakładów utylizacyjnych należących do podmiotów gospodarczych z kapitałem zagranicznym, które w moim, i nie tylko moim, odczuciu i z niewiadomych mi powodów są traktowane protekcyjnie.

Uwagi powyższe dotyczą zakładów utylizacyjnych w Długim Borku, Przewrotnem i Gołczy, które należą do firmy z kapitałem niemieckim prowadzącej działalność pod nazwą SARIA. Kierownictwo tej firmy nie ukrywa opierania swojej działalności na "załatwianiu" spraw niekonwencjonalnymi metodami, do których, w moim przekonaniu, zaliczyć można zorganizowanie szkolenia dla lekarzy weterynarii. Działalność tejże firmy budzi uzasadnione oburzenie opinii społecznej, a także między innymi Polskiego Związku Producentów Pasz, w którego imieniu również występuję. Oburzenie to wiąże się z kompletnym ignorowaniem przepisów prawa polskiego przez kierownictwo wymienionych zakładów utylizacyjnych. Efektem takiego postępowania jest zagrożenie epizootyczne związane z niezgodną z prawem produkcją pasz i naruszeniem wymagań w zakresie utylizacji odpadów, a zwłaszcza odpadów szczególnego ryzyka. Konsekwencją ignorowania przepisów prawa jest także skażenie środowiska naturalnego w sąsiedztwie zakładu utylizacyjnego w Gołczy, co wywołuje uzasadniony protest mieszkańców miejscowości Gołcza i Miechów.

Szanowny Panie Premierze!

Trwające od ponad roku obniżanie kursu złotówki do dolara zmniejszyło znacząco wpływy ze sprzedaży eksportowej przedsiębiorstw wytwarzających swoje wyroby w oparciu o krajowe zasoby surowców i pracy. Skutkiem takiej polityki jest absolutna nieopłacalność działania tych przedsiębiorstw, następnie ich eliminacja z rynku, a w końcowym efekcie zastąpienie produktu wytwarzanego w kraju produktem wytwarzanym przez kontrahenta zagranicznego, który dostaje od NBP niejako "dodatkowy upust w cenie", jakim jest przewartościowanie złotówki w stosunku do innych walut.

W dalszej konsekwencji taka polityka pieniężna w połączeniu z zachowaniem wysokiego poziomu stóp procentowych doprowadzi w najbliższym czasie do likwidacji lub bankructwa eksporterów, a przez to do zmniejszenia wielkości polskiego eksportu. Tańszy, także z racji kursu waluty, i coraz większy import to ujemne saldo w handlu zagranicznym.

W połowie 2000 r. przedsiębiorstwo wystawiło kolejne faktury VAT. Po upływie terminu płatności zwróciło się do zarządu gminy na piśmie z zapytaniem, czy gmina ma środki finansowe na kontynuowanie inwestycji. Udzielono wówczas przedsiębiorstwu odpowiedzi pozytywnej i zobowiązano je do kontynuowania inwestycji. Była to odpowiedź niezgodna z prawdą. Wprowadzała przedsiębiorstwo w błąd i naraziła je na koszty, których nie może obecnie odzyskać. Z okoliczności towarzyszących sprawie, których nie sposób przytoczyć w tym piśmie, wynika, iż było to celowe działanie inwestora, czyli zarządu gminy.

Na dzień dzisiejszy gmina zalega z zapłatą kwoty podstawowej w wysokości 1 miliona 45 tysięcy 411 zł oraz z tytułu robót dodatkowych kwoty około 926 tysięcy zł plus kaucja gwarancyjna około 228  tysięcy 917 zł. Wprawdzie o część tych kwot toczą się już dwa odrębne procesy sądowe, jednakże sprawa oprócz cywilistycznego aspektu ma także aspekt karny. Zarząd Miasta i Gminy Polanica Zdrój rozmyślnie chciał się kredytować na koszt wykonawcy, to jest przedsiębiorstwa i ukrył fakt braku wystarczających środków finansowych na ten cel, a w sytuacji gdy powinien przerwać budowę, nie uczynił tego, tylko wręcz przeciwnie, kolejnym nieprzewidzianym oświadczeniem zapewnił o posiadaniu wystarczających środków.

Przedstawiając Pani Minister w skrócie zaistniałą sytuację, gotów jestem poprzeć ją odpowiednimi dokumentami. Przekonany jestem o braku odpowiedzialności Zarządu Gminy Polanica Zdrój za podejmowane czynności, a nawet o rozmyślnym szkodnictwie w imię własnych interesów. Należy dbać o interes gminy, jednakże nie należy tego czynić kosztem innych podmiotów gospodarczych.

Z dniem 1 stycznia 1999 r. wraz z wejściem w życie reformy administracyjnej kraju nowo utworzony powiat szydłowiecki stał się z mocy prawa organem prowadzącym Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu, które dotąd było placówką podlegającą pod urząd wojewody radomskiego. Decyzją ministra kultury i dziedzictwa narodowego MLIM w Szydłowcu zostało  wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów.

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego przekazało Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w gestię powiatu szydłowieckiego bez środków finansowych, co stawia powiat szydłowiecki w trudnym położeniu z uwagi na wielkość budżetu zabezpieczającego realizację zadań, które powiat wykonuje. Powiat finansował MLIM ze środków pochodzących z subwencji drogowej, co budziło ogólny sprzeciw wśród miejscowej ludności, która nie akceptuje konieczności stałego finansowania tej niewątpliwie potrzebnej instytucji kultury kosztem złego stanu dróg powiatowych. W 1999 r. powiat szydłowiecki przeznaczył na muzeum kwotę 325 tysięcy zł, w 2000 r. kwotę 275 tysięcy zł (z budżetu centralnego została przyznana dotacja celowa w kwocie 150 tysięcy zł), w bieżącym roku kwotę 240 tysięcy zł (przyznana została dotacja celowa w wysokości 150 tysięcy zł).

Z upoważnienia zarządu w Szydłowcu zwracamy się z prośbą o zmianę podległości (z dniem 1 stycznia 2002 r.) Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu, gdyż utrzymanie placówki przekracza możliwości finansowe powiatu szydłowieckiego. Radni powiatu, wyrażając swój niepokój z powodu niedoinwestowania MLIM, mają nadzieję, że wspólne działania administracji rządowej i organów samorządów lokalnych przyczynią się do zmiany w przepisach obowiązującego ustawodawstwa i jednocześnie określi się sposób finansowania instytucji kultury. Władze powiatu szydłowieckiego stoją na stanowisku, iż finansowanie jednostek kultury, przejętych przez samorządy powiatowe, powinno się odbywać z budżetu państwa w ramach dotacji celowej. Środki samorządu lokalnego mogą stanowić tylko dodatkowe wsparcie w utrzymaniu pożytecznych w edukacji młodego pokolenia obiektów kultury.

Przewidywany koszt funkcjonowania Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu oraz jego działalności merytorycznej i wystawienniczej wyniesie w 2002 r. 600 tysięcy zł. MLIM w Szydłowcu jest placówką wprowadzającą młode pokolenie w kulturowe dziedzictwo naszego kraju, toteż obok bibliotek pełni w edukacji priorytetową rolę w środowisku lokalnym. Władze powiatu szydłowieckiego starają się nie dopuścić do sytuacji, aby działalność muzeum nie mogła być realizowana z przyczyn finansowych, gdyż byłaby to niewątpliwie wielka strata dla środowiska lokalnego.

Szanowny Panie Premierze!

Decyzję o odłączeniu miejscowości Kierz Niedźwiedzi od gminy Mirów podjął pan premier Jerzy Buzek w dniu 29 września 2001 r. Rozporządzenie w tej sprawie zostało podpisane przez pana premiera Jerzego Buzka w sposób sprzeczny z zasadami i trybem postępowania z wnioskami o określenie granic powiatów; nie dotyczyło między innymi terminu rozpatrzenia wniosku - wniosek został złożony w 1999 r. Obecnie można przyjąć tezę, że liczba mieszkańców sołectwa Kierz Niedźwiedzi chcących odejścia do innej gminy jest mniejsza niż 2-3 lata temu, jak wynika z stanowiska, które zapadło na zebraniu wiejskim w dniu 14 października 2001 r. Zarząd powiatu w Szydłowcu zwraca się z wnioskiem o zmianę rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 września 2001 r. w sprawie ustalenia granic oraz zmiany nazw i siedzib władz niektórych gmin i miast, opublikowanego w Dzienniku Ustaw nr 116 poz. 1241 w części dotyczącej odłączenia od gminy Mirów sołectwa Kierz Niedźwiedzi. Negatywne stanowisko w kwestii odłączenia zajęła Rada Powiatu w Szydłowcu, jak również Sejmik Samorządowy Województwa Mazowieckiego. Decyzja premiera Jerzego Buzka była sprzeczna ze stanowiskiem samorządu gminy, powiatu i województwa, zaś podpisane w tej sprawie rozporządzenie może okazać się sprzeczne z obecnymi preferencjami większości mieszkańców tego sołectwa. Kwestia tego, czy mieszkańcy Kierza Niedźwiedziego chcą odłączenia od gminy Mirów, powinna być uprzednio rozstrzygnięta w drodze referendum lokalnego. Zmiany granic województw powinny być dokonywane po zasięgnięciu opinii organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego, których te zmiany dotyczą, z zachowaniem regionalnych więzi społecznych, gospodarczych i kulturowych, a także powinny dążyć do poprawienia wykonywania zadań publicznych.

Popieramy stanowisko i starania władz samorządowych, aby sołectwo Kierz Niedźwiedzi nadal pozostało w gminie Mirów, gdyż przemawiają za tym w pełni uzasadnione przesłanki. Odłączenie sołectwa Kierz Niedźwiedzi bardzo mocno osłabi potencjał rozwojowy, możliwości finansowe i sprawność funkcjonowania gminy Mirów, co wpłynie na pogorszenie jakości obsługi pozostałych w gminie mieszkańców. Przykładem może być między innymi oświata, gdyż gmina za kredyty wieloletnie wybudowała obiekty szkolne z uwzględnieniem liczby uczniów tej miejscowości. Jak wynika z przytoczonych informacji, gmina na inwestycje gminne zaciągnęła kredyty, a przy analizie możliwości ich spłaty nie uwzględniono okoliczności odejścia sołectwa Kierz Niedźwiedzi od gminy Mirów. Gmina poniosła duże nakłady finansowe na inwestycje w tym sołectwie, między innymi wybudowano wodociąg wiejski, remizę OSP, świetlicę, boisko szkolne, drogę, jak również dokonano remontu licznych obiektów.

W związku z powyższym uprzejmie prosimy Pana Premiera o wnikliwe przeanalizowanie sprawy i uchylenie krzywdzącego rozporządzenia w kwestii dotyczącej odłączenia sołectwa Kierz Niedźwiedzi od gminy Mirów.

Wielce Szanowna Pani Minister!

1. Niedoszacowanie przez MEN znowelizowanej Karty Nauczyciela w 2000 r., które spowodowało braki finansowe w wysokości 708 tysięcy 892 zł.

4. Nieadekwatny wzrost subwencji do wzrostu przeciętnego wynagrodzenia nauczycieli. Przeciętne wynagrodzenie nauczycieli - w tym płaca zasadnicza - w 2000 r. wzrosło w stosunku do roku 1999 o 37%, kwota subwencji wzrosła tylko o 12%, zaś kwota subwencji na rok 2001 wzrosła o 4 tysiące 316 zł, to jest 0,0001%.

5. Wzrost liczby godzin w ramowych programach nauczania jest niewspółmierny do wysokości bonu oświatowego ustalonego na rok budżetowy, a zastosowanie ramowego programu nauczania powoduje zwiększenie kosztów utrzymania szkół. Szacunkowo możemy określić, że w przypadku zwiększenia o jedną godzinę wychowania fizycznego w siedemdziesięciu siedmiu oddziałach w klasach IV-VI szkół podstawowych i w klasach I-III gimnazjów zachodzi konieczność zatrudnienia na 4,28 etatu nauczycielskiego, co w okresie od września do grudnia bieżącego roku przełoży się na kwotę około 40 tysięcy 793 zł.

Zarząd miejski dwukrotnie zwracał się o przyznanie środków na ten cel (pisma Z.M.IV 0049/35/2000 z 27 czerwca 2000 r. i Z.M.IV 0049/81/2000 z 28 listopada 2000 r.), ale bez pozytywnego skutku.

Obecnie budżet gminy Szydłowiec obciążony jest spłatą kredytu inwestycyjnego w kwocie 9 milionów 298 tysięcy zł zaciągniętego w latach 1997-2000 na budowę szkoły wraz z halą sportową (koszt budowy wyniósł 13 milionów 680 tysięcy zł).

w latach 2004-2009 od oko³o 1 544 000 z³, to jest 1 404 000 z³, to jest 984 000 z³ od + oko³o 560 000 z³ - 420 000 z³.

Nadmieniamy, że gmina Szydłowiec jest gminą otrzymującą subwencję wyrównawczą oraz gminą o wysokim strukturalnym bezrobociu (wskaźnik bezrobocia wynosi 28,54% i jest najwyższy w województwie mazowieckim), a w związku z upadłością jednostek gospodarki uspołecznionej ograniczone są również dochody gminy.

Zbigniew Gołąbek
Wiesława Sadowska

Wielce Szanowna Pani Minister!

Zgodnie z kodeksem postępowania cywilnego w sprawach cywilnych, w tym również gospodarczych, wpisy sądowe są zasadą. Art. 113 kpc przyznaje wprawdzie sądom prawo całkowitego lub częściowego zwolnienia od kosztów sądowych, ale nie pozostawia tego do w pełni swobodnego uznania sądu. Podmioty gospodarcze zwłaszcza, przewidując realizację swoich praw przed sądem, powinny uwzględniać także konieczność posiadania środków na prowadzenie procesu sądowego. Teza ta znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania strona zwolniona od kosztów wbrew twierdzeniom pozwu nie utraciła zdolności zarobkowania. Ponadto przeciwko zwolnieniu od kosztów sądowych spółki ROI "Radom-Media" przemawia fakt, iż spółka ta zatrudnia renomowaną kancelarię adwokacką z Warszawy, której to kancelarii zleciła prowadzenie sprawy sądowej. Jakkolwiek powierzenie sprawy adwokatowi z wyboru nie jest okolicznością, która sama przez się może decydować o bezzasadności wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, to jednak winno podlegać ocenie sądu w całokształcie sytuacji majątkowej wnioskodawcy i w sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania budzi uzasadnione wątpliwości. Poza tym twierdzenia zawarte w pozwie wskazują na oczywistą bezzasadność powództwa.

Ponieważ na przyznanie zwolnienia od kosztów sądowych, a także na odmowę cofnięcia tych uprawnień nie przysługuje zażalenie, przeto na podstawie art. 1 6 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (DzU nr 73 poz. 350 z późniejszymi zmianami) kierujemy do ministra sprawiedliwości zapytanie, dlaczego Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Gospodarczy zwolnił całkowicie spółkę ROI "Radom-Media" SA od kosztów sądowych w sprawie przeciwko władzom Miasta i Gminy Radom.

W obecnych warunkach gmina ma trudności z wywiązywaniem się ze swoich zobowiązań, dlatego Zarząd Miejski w Szydłowcu prosi o przyspieszenie zwrotu gminie wymienionych należności. Gmina Szydłowiec jest obszarem o największym strukturalnym bezrobociu wynoszącym 32%. Od 2000 r. Urząd Gminy nie płaci składek ZUS od płac pracowników oświaty, co już spowodowało ogromne zadłużenie gminy. Jeżeli Powiatowy Urząd Pracy w Szydłowcu nie dokona refundacji wypłaconych wynagrodzeń i zapłaconych składek ZUS za pracowników funduszu interwencyjnego i robót publicznych, to Urząd Gminy w Szydłowcu w przyszłości nie będzie mógł prowadzić tej formy przeciwdziałania bezrobociu, ponieważ nie jest w stanie kredytować urzędu pracy.

Uprzejmie prosimy pana ministra o zapoznanie się ze sprawą i pomoc w rozwiązaniu tak ważnego problemu.

Szanowny Panie Wojewodo!

Zwracamy się z uprzejmą prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie dotyczącej nowej struktury organizacyjnej oraz kwalifikacji wymaganych od pracowników Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Warszawie - Oddział Zamiejscowy w Radomiu.

Struktura organizacyjna musi uwzględniać specyfikę regionu - środowisko, przemysł, rolnictwo - i nie powinna być powielaniem struktury innych stacji, tymczasem za wzór przyjęto WSSE w Białymstoku. Związek Zawodowy Pracowników Służby Zdrowia przy Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Radomiu stoi na stanowisku, że struktura organizacyjna powinna odpowiadać strukturze jednostki macierzystej, to jest WSSE w Warszawie, a nie w Białymstoku.

Pani Barbara Stępniewska, kierownik Oddziału Zamiejscowego w Radomiu Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Warszawie mimo negatywnej opinii dwóch związków zawodowych, NSZZ "Solidarność" i Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, zdecydowała się na wprowadzenie nowej struktury organizacyjnej. Z art. 26 pktu  2 ustawy z dnia 23.05.1991 r. o związkach zawodowych wynika, że konsultacja ze związkami zawodowymi zawsze może mieć miejsce. Związki zawodowe skierowały pismo w tej sprawie do pani Janiny Makary-Tabolicz, dyrektora Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Warszawie. W odpowiedzi na pismo pani dyrektor prosi panią kierownik WSSE w Warszawie - Oddział Zamiejscowy w Radomiu o skonsultowanie zmian w regulaminie organizacyjnym ze związkami zawodowymi.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracamy się z uprzejmą prośbą o zapoznanie się ze sprawą i zajęcie stanowiska w kwestii dotyczącej racji istnienia przemysłu obronnego - w tym przypadku Zakładu Produkcji Specjalnej spółka z o.o. w Pionkach. W interesie wszystkich Polaków powinna leżeć troska o rodzimy przemysł i produkcję. ZPS w Pionkach produkuje nitrocelulozę, proch strzelniczy, materiały napędowe, miotające do rakiet i materiały wybuchowe na potrzeby wojska, policji i innych służb, na produkty militarne oraz dla zaspokojenia potrzeb społecznych na pokrewne chemiczne produkty "cywilne": lakiery, kleje, półfabrykaty chemiczne, produkty do celów leczniczych, na przykład nitroglicerynę itp. Jest to racja nadrzędna w stosunku do innych, to znaczy: racji zatrudnienia - w Pionkach jest około pięćdziesięcioprocentowe bezrobocie, co sprawia, że jest to równie istotne; racji zysku - właścicielem majątku zakładów pionkowskich jest skarb państwa; racji postępu naukowo-technicznego, opartego na potencjale intelektualnym polskich środowisk naukowych i technicznych.

Nadrzędnym celem jest stworzenie niezbędnych uwarunkowań do odnowy i aktywizacji przemysłu zakładu w Pionkach, adekwatnych do potrzeb obronności i gospodarki kraju oraz oczekiwań społecznych. Jak dowodzi tradycja, Pionki i Radom stanowiły centrum przemysłu obronnego w Polsce. Należy dążyć do utrzymania przemysłu obronnego w tych ośrodkach, przemawiają za tym uzasadnione przesłanki. Państwo polskie musi kupić produkty przemysłu obronnego albo w kraju, albo za granicą, podtrzymując w ten sposób finansowo obcy przemysł, który obcemu państwu płaci podatki, składki ubezpieczeniowe i na fundusze emerytalne, tak jak i jego pracownicy, oraz zwalczając bezrobocie w obcym państwie, na co musi zapracować polski obywatel. Należy wspierać rodzimy przemysł i polską gospodarkę, która stanowi nasze źródło utrzymania.

Uprzejmie prosimy Pana Ministra o wnikliwe zapoznanie się ze sprawą i o ustosunkowanie się do tak ważnego dla nas wszystkich zagadnienia.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracamy się z uprzejmą prośbą o zapoznanie się ze sprawą i zajęcie stanowiska w kwestii dotyczącej racji istnienia przemysłu obronnego - w tym przypadku Zakładu Produkcji Specjalnej spółka z o.o. w Pionkach. Zakład produkuje nitrocelulozę, proch strzelniczy, materiały napędowe, miotające do rakiet i materiały wybuchowe na potrzeby wojska, policji i innych służb, na produkty militarne oraz dla zaspokojenia potrzeb społecznych na pokrewne chemiczne produkty "cywilne": lakiery, kleje, półfabrykaty chemiczne, produkty do celów leczniczych, na przykład nitroglicerynę itp. Jest to racja nadrzędna w stosunku do innych,  to znaczy: racji zatrudnienia - w Pionkach jest około pięćdziesięcioprocentowe bezrobocie, co sprawia, że jest to równie istotne; racji zysku - właścicielem majątku zakładów pionkowskich jest skarb państwa; racji postępu naukowo-technicznego, opartego na potencjale intelektualnym polskich środowisk naukowych i technicznych. W interesie wszystkich Polaków powinna leżeć troska o rodzimy przemysł i jego produkcję. Wspieramy tym samym polską gospodarkę, która stanowi nasze źródło utrzymania. Państwo polskie musi kupić produkty przemysłu obronnego albo w kraju, albo za granicą, podtrzymując w ten sposób finansowo obcy przemysł, który obcemu państwu płaci podatki, składki ubezpieczeniowe i na fundusze emerytalne, tak jak i jego pracownicy, oraz zwalczając bezrobocie w obcym państwie, na co musi zapracować polski obywatel.

Nadrzędnym celem jest stworzenie niezbędnych uwarunkowań do odnowy i aktywizacji przemysłu zakładu w Pionkach, adekwatnych do potrzeb obronności i gospodarki kraju oraz oczekiwań społecznych. Przekazanie zakładowi ZPS majątku produkcyjnego PRONIT pozwoliłoby na odciążenie skarbu państwa, zwalniając go tym samym z kosztów, które ponosi na działalność syndyka masy upadłościowej.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracamy się z uprzejmą prośbą o zapoznanie się ze sprawą i zajęcie stanowiska w kwestii dotyczącej racji istnienia przemysłu obronnego, w tym przypadku Zakładu Produkcji Specjalnej spółka z o.o. w Pionkach. Zakład ten produkuje nitrocelulozę, proch strzelniczy, materiały napędowe, miotające, do rakiet oraz materiały wybuchowe na potrzeby wojska, policji i innych służb, na produkty militarne oraz dla zaspokojenia potrzeb społecznych na pokrewne chemiczne produkty cywilne, jak lakiery, kleje, półfabrykaty chemiczne, produkty dla celów leczniczych, np. nitroglicerynę itd. Jest to racja nadrzędna w stosunku do innych, to znaczy racji zatrudnienia - a w Pionkach jest około pięćdziesięcioprocentowe bezrobocie, co sprawia, że jest równie istotna; racji zysku - właścicielem majątku zakładów w Pionkach jest skarb państwa; racji postępu naukowo-technicznego - jest on oparty na potencjale intelektualnym polskich środowisk naukowych i technicznych.

Jak dowodzi tradycja, Pionki i Radom stanowiły centrum przemysłu obronnego w Polsce. Należy dążyć do utrzymania przemysłu obronnego w tych ośrodkach, bo przemawiają za tym uzasadnione przesłanki. Państwo polskie musi kupić te produkty albo w kraju, albo za granicą, podtrzymując w ten sposób finansowo obcy przemysł - a jego pracownicy płacą podatki, składki ubezpieczeniowe i na fundusze emerytalne obcemu państwu - oraz zwalczając bezrobocie w obcym państwie, na co musi zapracować polski obywatel.

Należy wspierać rodzimy przemysł. Aby tak się stało, trzeba podjąć pewne kroki w tym kierunku. Celowe byłoby przekazanie zakładowi ZPS, którego właścicielem jest skarb państwa, majątku produkcyjnego PRONIT. Właścicielem też jest tu skarb państwa; działalność syndyka masy upadłościowej znacznie obciąża skarb państwa. Niezbędne jest podtrzymanie na minimalnym, technicznie i ekonomicznie uzasadnionym poziomie ciągłości produkcji, w szczególności nitrocelulozy. Trzeba uwzględnić dynamikę postępu, głównie technicznego, oraz dynamikę zmian charakteru i struktury potrzeb społecznych.

Uprzejmie prosimy Pana Ministra o wnikliwe zapoznanie się ze sprawą i o ustosunkowanie się do tak ważnego dla nas wszystkich zagadnienia.

Uprzejmie prosimy o ponowne zapoznanie się z trudną sytuacją finansową Powiatowego Urzędu Pracy w Radomiu, gdzie jest największa liczba zarejestrowanych bezrobotnych w kraju.

Składka na ubezpieczenie zdrowotne dla bezrobotnych bez prawa do zasiłku (dotacja wojewody) zapłacona została do maja bieżącego roku. Dwukrotnie było zablokowane konto PUP przez ZUS. Niezbędne środki na 2001 r. - 14 milionów 551 tysięcy zł. Przekazana przez wojewodę dotacja na 2001 r. - 8 milionów 262 tysiące 937 zł (z planowanej w wysokości 4 milionów 491 tysięcy 420 zł), z której zapłacono zobowiązania za 2000 r. w kwocie 3 milionów 307 tysięcy zł. Od nieterminowego regulowania należności bieżących naliczane są koszty egzekucyjne i odsetki. Planowana dotacja na 2002 r. - 5 milionów 325 tysięcy 100 zł.

Składka na ubezpieczenie zdrowotne bezrobotnych z prawem do zasiłku (dotacja Krajowego Urzędu Pracy) - zaległe zobowiązania wobec ZUS: 3 miliony 78 tysięcy 755 zł 38 gr. Zobowiązania te są wynikiem niedostatecznych środków na zasiłki dla bezrobotnych, na refundację zatrudniania młodocianych oraz na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu.

Bardzo duże są natomiast zobowiązania PUP wobec ZUS z tytułu nieodprowadzania składek za bezrobotnych bez prawa do zasiłku. Zaległości te sięgają około 3 milionów zł, a do końca roku mogą wzrosnąć do 7 milionów. Przyznane na ten rok przez rząd AWS-UW-PO-PiS środki na przeszkolenie są o 80% mniejsze niż rok wcześniej. W bieżącym roku zarejestrowało się w PUP 25 tysięcy osób, pracę znalazło 11 tysięcy. Sytuację pogarszają zmniejszające się z roku na rok dotacje na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu. Z tego powodu w 2000 r. na stażach przebywało ośmiuset absolwentów, a w 2001 r. - dwustu. Na ziemi radomskiej działa wiele małych przedsiębiorstw, których nie stać na zatrudnianie pracowników bez dotacji KUP i wojewody mazowieckiego.

Jako senator ziemi siedlecko-ostrołęckiej jestem zobowiązany do interwencji w sprawie Siedleckiej Odlewni Staliwa "Stalchemak". Po rozmowach z syndykiem, inżynierem Andrzejem Żukowskim, i wizycie w zakładzie uprzejmie informuję, iż z przyczyn formalnych udało się odłożyć drugą licytację na termin późniejszy. Niemniej dotychczasowi odbiorcy, nie mając gwarancji uruchomienia odlewni, zaczynają odbierać omodelowanie i przenosić produkcję do innych, nie zawsze krajowych odlewni. Chciałbym dodać, że produkcją odlewów siedleckich są zainteresowane kraje takie, jak Niemcy, Holandia, Szwecja, Dania.

Biorąc pod uwagę dramatyczną sytuację oraz uciekające terminy, uprzejmie proszę o natychmiastowe podjęcie stosownych działań, mających na celu uzdrowienie siedleckiej odlewni. Pozwoli to na ponowne zatrudnienie około czterystu zwolnionych wcześniej osób.

Szanowna Pani Minister!

Jest ona jedną z pięciu szkół w Polsce, gdzie uczniowie będący obywatelami polskimi narodowości ukraińskiej mogą utrwalać swoje poczucie i narodowe przekonanie. Podkreślić należy doskonałą jakość pracy tej placówki, domową atmosferę internatu, duży procent podejmujących studia absolwentów, a także rezultaty pracy pozalekcyjnej, czego wizytówką jest zespół folklorystyczny "Witrohon", między innymi zaangażowany w scenach wymagających wysokiego kunsztu w "Ogniem i mieczem".

Chciałbym w swoim oświadczeniu dać przykład wyprowadzania publicznych pieniędzy do prywatnych kieszeni. Tuż przed powstaniem województwa podkarpackiego, to znaczy w ostatnich dniach grudnia 1998 r., wojewodowie województw krośnieńskiego i przemyskiego podpisali tak zwane kontrakty menedżerskie z dyrektorami SPZOZ. Wysokość tych kontraktów opiewała na wielokrotność średniej płacy krajowej. Rekordzista z Krosna otrzymał siedemnastokrotność średniej płacy krajowej. Kontrakty te zostały podpisane z naruszeniem prawa, gdyż ich podpisanie winno być poprzedzone przetargiem, albowiem menedżer to firma zarządzająca. Nie uzyskano także zwolnienia z procedury przetargowej od prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. Z chwilą wejścia w życie tak zwanej ustawy kominowej starostowie, którzy stali się organem założycielskim dla SPZOZ, obniżyli pozornie zarobki menedżerów, ale dali im w zamian inne przywileje w formie nieopodatkowanej, takie jak ryczałty samochodowe, prawo do zwrotu za noclegi w hotelach, zwrot kosztów wyżywienia, premie od zysków itp.

W Przeworsku menedżer po wejściu w życie ustawy kominowej zyskał finansowo kilka tysięcy złotych miesięcznie. Chciałbym tutaj zaznaczyć, iż tego rodzaju poczynania były także niezgodne z prawem, gdyż nie można firmie zarządzającej opłacać kosztów zarządzania, a menedżer winien SPZOZ płacić za wynajem lokalu, w którym urzędował. Te wszystkie apanaże - a były one niebagatelne, bo wynosiły około kilkudziesięciu złotych miesięcznie - pochodziły ze środków publicznych, to znaczy z kontraktów z kasami chorych.

Katolicka społeczność w naszej Ojczyźnie jest zbulwersowana zorganizowaną w Brukseli przez przedstawicieli polskich środowisk artystycznych bluźnierczą ekspozycją o nazwie "Irreligia". Organizatorami byli: pan Majewski - właściciel i zarazem dyrektor "Atelier 340", oraz kurator oddziału Muzeum Narodowego w Warszawie - pan Piotrowski.

"Pośród licznych bluźnierczych eksponatów - pisze do ministra kultury Sławomir Olejniczak, prezes Stowarzyszenia Kultury Chrześcijańskiej z Krakowa - znalazły się między innymi wizerunek Matki Bożej Jasnogórskiej z domalowanymi czarnymi wąsami, film video, na którym Ťartysta odbywa stosunek seksualny z figurą Chrystusať, instalacja p.t. ŤBiczowanieť, pokazująca różne postacie oddające mocz na wizerunek Chrystusa (ŤRzeczpospolitať z dn. 7. 11. br.). Na dziedzińcu Ratusza w Brukseli położono figurę Matki Bożej przygniecioną wielkimi pęcherzami z wodą (ŤNasz Dziennikť z 7. 11. br.)."

Nie jest to odosobniony akt cynicznego, ze wszech miar złośliwego i perfidnego bezczeszczenia wartości uznawanych przez milionowe rzesze wyznawców Chrystusa w Polsce. To dalszy ciąg z dawien dawna zaplanowanej akcji, bo tylko dzięki niej miernota uznawany bywa za artystę, zaś decydent za niekonwencjonalnego mecenasa sztuki. Już od dłuższego czasu pojawiają się w różnych środkach społecznego przekazu bluźnierstwa obrażające do głębi uczucia religijne ogromnej większości katolickiego narodu.

Kimże, jeżeli nie bluźniercą, jest bowiem decydent dopuszczający występ tak zwanego artysty, który w trakcie koncertu niszczy Pismo Święte, pozuje na Chrystusa i wykrzykuje bluźnierstwa pod Jego adresem? Co to za mecenas sztuki, który dopuszcza prezentację ekskrementów rzekomego artysty w swojej galerii? Jako kto prezentuje się decydent telewizyjny dopuszczający emisję sztuki, w której bohaterowie nalewają do kielichów wódkę i powtarzając wypowiedziane przez Chrystusa słowa "jedzcie i pijcie", wypijają alkohol, by później uprawiać nierząd i brak erekcji kojarzyć z brakiem zmartwychwstania? Jakimi racjami kierował się jeden z szefów telewizji, dopuszczając do emisji kabaret ukazujący wyskakującego z tabernakulum lewicowego polityka?

Ten typ tak zwanej artystycznej ekspresji to nic innego jak rodzaj moralnego terroru, wobec którego dziesiątki milionów obywateli naszej Ojczyzny pozostają osamotnione w swej bezsilności.

W imieniu swoim i moich wyborców domagam się, aby ohydna w swej wymowie brukselska wystawa zorganizowana przez przedstawicieli tego środowiska nie przekroczyła granic naszej Ojczyzny.

Jan Szafraniec

Uprzejmie proszę o przeprowadzenie kontroli w zakresie przygotowania oraz sposobu przeprowadzenia konkursu na stanowisko dyrektora Centralnego Ośrodka COBRABiD w Warszawie. Odpowiedź, jaką otrzymałem od byłego sekretarza stanu, pana Krzysztofa Kawęckiego, oraz informacje dotyczące votum separatum przedstawicieli KBN w komisji, a także pośpiech i ewidentne aroganckie postępowanie organizatorów konkursu, świadczą o tak zwanym ustawieniu. Proszę Panią Minister o zatrzymanie decyzji zatwierdzającej wyniki komisji konkursowej do czasu zbadania sprawy.