Przypomnę, że chodzi o cztery zakłady, zlokalizowane w Kielcach, Rzeszowie, Opolu i Bielsku-Białej. Jednostki te z końcem 1998 r. straciły niezbędne dla ich utrzymania źródło finansowania, który był do tego czasu budżet centralny. Pojawiło się widmo ich likwidacji. Zaangażowanie, które wówczas dla sprawy ratowania zakładów okazało kierownictwo resortu zdrowia i osobiście pani minister, zaowocowało przyznaniem im w ubiegłym roku doraźnej pomocy z rezerwy celowej budżetu państwa. Pozwoliło to na dalszą ich pracę z pożytkiem dla wymiaru sprawiedliwości. W Ministerstwie Zdrowia zostały poczynione ustalenia odnośnie do zapewnienia nowego źródła środków pieniężnych, mających wspomagać zakłady w następnych latach, oraz sposobu przekazywania tych funduszy. Pani Minister, proszę przyjąć za to wyrazy podziękowania od zainteresowanych i moje własne.

Okazało się jednak, że rzeczone zagrożenie zostało tylko oddalone i obecnie znów mamy z nim do czynienia, bowiem do dzisiaj środki na dofinansowanie działalności w bieżącym roku nie zostały zakładom przekazane. Ich zadłużenie wobec macierzystych jednostek osiągnęło rozmiary, których te zaakceptować nie są w stanie. Macierzyste podmioty nie tylko nie mają rezerw pieniężnych, ale też tytułu do dotowania. Jedynym dla nich sposobem rozwiązania problemu pozostaje wyłączenie zakładów medycyny sądowej z własnej struktury i do tego już się przymierzają. Ciężaru ich utrzymania nie są w stanie udźwignąć bez pomocy z zewnątrz. Co to oznacza, nietrudno zgadnąć. Dochody, które są pozyskiwane za usługi świadczone wymiarowi sprawiedliwości, nie dają szans utrzymania zakładów. Dochodów tych nie da się generować z uwagi na niskie stawki obowiązującego cennika.