Od dłuższego czasu i do nas, i do całej opinii publicznej docierają informacje o dziwnych, wręcz karygodnych, działach Ministerstwa Edukacji Narodowej i pełnomocnika do spraw rodziny w zakresie rozdziału środków finansowych z budżetu państwa, przeznaczonych na zadania wychowawcze, tradycyjnie prowadzone na rzecz młodego pokolenia przez organizacje dziecięce i młodzieżowe. Nie chcąc przed czasem wyciągać pochopnych wniosków, po pierwszym sygnale na temat tego, co się dzieje, odbyłem rozmowy z kompetentnymi pracownikami zarówno Ministerstwa Edukacji Narodowej, jak i Urzędu Pełnomocnika do spraw Rodziny. Zapewniono mnie wówczas, że w kolejnych rozpatrywanych wnioskach nie będą uwzględniane racje polityczne, a jedynie interesy dzieci i młodzieży.

Życie i fakty temu zaprzeczają. Mam pretensje do ministra edukacji narodowej, że zrezygnował z jemu właśnie przysługującego prawa i obowiązku dokonywania sprawiedliwego i obiektywnego podziału środków, a także zawierania w stosownym czasie, co podkreślam, odpowiednich umów z organizatorami. To przecież właśnie minister edukacji stoi, w imieniu państwa, na straży interesów dzieci i młodzieży, zwłaszcza jeśli chodzi o ich edukację i wychowanie. Do pełnomocnika do spraw rodziny mam zaś pretensje z powodu upolitycznienia tego działania i starania się, aby w większości pieniądze dostali tak zwani swoi. A przecież to nie są prywatne środki decydentów, ale publiczne środki w budżecie państwa, które tworzymy wszyscy i które my przeznaczamy na określony cel.

W tej sytuacji wnoszę do pana premiera, byśmy jako parlamentarzyści, a przynajmniej członkowie zainteresowanych komisji - mam tu na myśli Komisję Nauki i Edukacji Narodowej oraz Komisję Rodziny i Polityki Społecznej - w trybie pilnym otrzymali odpowiedni dokument, informujący nas o kryteriach, jakimi się kierowano przy podejmowaniu decyzji. Chodzi o to, kto występował z wnioskami i na jaki cel, ile kto otrzymał, a ponadto jakiej liczby dzieci i młodzieży dotyczyły te wnioski.