Warszawa, 07.03.2001r.

O wysokości środków przeznaczonych na finansowanie poszczególnych celów i zadań, w tym na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu decyzje podejmuje Parlament przyjmując ustawę budżetową.

Przyjęta przez Sejm RP w dniu 1 marca br. ustawa budżetowa na 2001 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu przewiduje kwotę 1.190 mln zł., w tym 390 mln. zł na refundacje pracodawcom wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia młodocianych pracowników w celu przygotowania zawodowego. Ustalona przez Parlament kwota środków Funduszu Pracy, jaka może być wydatkowana w 2001 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, kształtuje się na poziomie wydatków na ten cel w 2000 r., które łącznie z wydatkami na pożyczki wyniosły 1.014,8 mln. zł.

Podzielam stanowisko Pana Senatora Wiesława Pietrzaka dotyczące potrzeby zwiększenia środków na aktywizację zawodową bezrobotnych. Pragnę jednocześnie podkreślić, że mimo ponad 2 krotnego zwiększenia dotacji dla Funduszu Pracy, z uwagi na szybko rosnące wydatki, w szczególności na zasiłki i świadczenia przedemerytalne, nie było możliwe przeznaczenie na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, jeszcze większej kwoty.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie z ustawą z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2001r. Nr 5, poz. 45) od 1 stycznia 2001 r. w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej wprowadzony został obowiązek negocjacyjnego kształtowania wskaźnika wynagrodzeń pracowniczych według określonego harmonogramu postępowania. W roku 2001 pracownikom tych zakładów przysługuje przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia nie niższy niż 203 zł. Przeciętne miesięczne wynagrodzenie jest zdefiniowane ustawowo. Wzrost wynagrodzenia nie niższy niż 203 zł. jest jednorazowym wzrostem w skali roku.

Ponadto nadmieniam, że problemy związane z opieką zdrowotną obywateli są przedmiotem transformacji systemu ochrony zdrowia w Polsce, podjętej po 1 stycznia 1998 r. Do jej długokresowych celów należy zaliczyć między innymi: systematyczną poprawę jakości świadczeń zdrowotnych, zwiększenie dostępności do świadczeń zdrowotnych, poszerzenie rynku usług medycznych, ekonomizację wykorzystania nakładów finansowych wraz z ich stopniowym wzrostem, związanie płac pracowników służby zdrowia z jakością wykonywanej pracy i ponoszoną odpowiedzialnością, stabilizacja finansowa systemu oraz decentralizacja zadań z zakresu opieki zdrowotnej. Podjęte działania mają doprowadzić do poprawy zdrowia ludności, co powinno nastąpić nie tylko wskutek zwiększonej i zracjonalizowanej dostępności do odpowiedniej jakości opieki zdrowotnej, ale także zmiany stylu życia poprzez odpowiednie działania z zakresu profilaktyki i promocji zdrowia. Jest to długi i trudny proces, którego pierwsze efekty, pomimo trudności są już zauważalne.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu 13 grudnia 2000 r. Rząd przesłał do Sejmu projekt ustawy o dopłatach do oprocentowania kredytów udzielanych lekarzom, lekarzom stomatologom, pielęgniarkom i położnym oraz o umarzaniu tych kredytów. Transformacja systemu ochrony zdrowia sprawia, że część zatrudnionych pracowników publicznej służby zdrowia traci pracę. W celu łagodzenia tych skutków rządowy program przewiduje preferencyjne kredyty dla lekarzy, lekarzy stomatologów, pielęgniarek i położnych, z którymi rozwiązano z przyczyn pracodawcy umowę o pracę po dniu 31 grudnia 1998 r. Szacuje się, że w okresie 5-ciu lat koszty realizacji programu wyniosą 50 mln. zł. Należy oczekiwać, że Parlament RP potraktuje prace nad projektem ustawy jako pilne.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka