Szanowna Pani Minister!

Ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej z dnia 12 grudnia 1997 r., DzU nr 160 poz. 180, dotyczy jednostek sfery budżetowej, ale ze względu na art. 23¹ § 1 kodeksu pracy, odnosi się także do samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, ponieważ nie nastąpiło wypowiedzenie dotychczasowych warunków płacy. Wypowiedzenie dotychczasowych warunków wynagrodzenia nie mogło nastąpić, ponieważ dotychczas nie został uzgodniony ponadzakładowy zbiorowy układ płacy, a nadto brak pewności finansowej co do uregulowania wszystkich dotychczasowych uprawnień pracowniczych, tak nisko wymiernych w porównaniu do innych zawodów.

Wyżej wymieniona ustawa uchyliła poprzednią, to jest tą z dnia 10 lipca 1985 r., ustawę o rocznych nagrodach z zakładowego funduszu nagród w państwowych jednostkach organizacyjnych nie będących przedsiębiorstwami państwowymi, która dotyczy także samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej i weszła w jej miejsce, tworząc ciąg prawny uprawnień pracowników w zakresie dodatkowego wynagrodzenia rocznego nie tylko jednostek sfery budżetowej, ale i samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej przez art. 23¹ § 1 kodeksu pracy. Nie można inaczej interpretować tych przepisów, ponieważ zostałaby naruszona konstytucyjna zasada równości wszystkich wobec prawa oraz art. 11² § 1 kodeksu pracy, który stanowi, że pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków pracy. Z tego wynika wniosek, że pracownicy samodzielnych i niesamodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej mają równe prawa do dodatkowego rocznego wynagrodzenia.

Należy zaznaczyć, że mimo różnych form organizacyjnych zakładów samodzielne i niesamodzielne w 1998 r. finansowe były z tego samego źródła, to jest z budżetu państwa, i dlatego nie mogą być finansowane w sposób bardziej i mniej korzystny.