Warszawa, dnia 09.04.1999 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Jerzego Mokrzyckiego wygłoszone podczas 32 posiedzenia Senatu w dniu 18 marca 1999 r., przesłanego z pismem z dnia 23 marca 1999 r, (AG/043/109/99/IV), z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, że zgodnie z informacjami napływającymi z poszczególnych Kas Chorych, rozliczenia z zakładami lecznictwa uzdrowiskowego dokonywane są na bieżąco. Przekazywanie środków odbywa się po zakończeniu 24-dniowego turnusu lub najpóźniej do 24 dnia następnego miesiąca względnie w terminie 14 dni od daty wpływu rachunku. W przypadku leczenia trwającego powyżej 30 dni dokonuje się płatności zaliczkowych po otrzymaniu rachunku częściowego.

Szczegóły dotyczące kwot zakontraktowanych świadczeń w Uzdrowisku Połczyn-Zdrój S.A. na rok 1999 oraz przekazanych środków za miesiąc styczeń i luty przedstawiamy w poniższym zestawieniu na podstawie danych przekazywanych sukcesywnie przez Kasy Chorych.

Ustawowym obowiązkiem Kas Chorych jest zrównoważenie w planie finansowym wpływów i wydatków. Kasy Chorych finansując świadczenia z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego muszą czynić to w miarę posiadanych środków, tak aby zabezpieczyć potrzeby swoich ubezpieczonych i ich preferencje. Nie jest więc możliwe, aby oferty przedstawione przez wszystkie zakłady uzdrowiskowe (Kasa Opolska - 124 oferty) były zrealizowane; przekracza to bowiem znacznie możliwości finansowe Kas Chorych. Z drugiej strony jest rzeczą oczywistą, że Kasy Chorych, które na swoim obszarze posiadają uzdrowiska wieloprofilowe, zawierają kontrakty przede wszystkim z tymi uzdrowiskami z uwagi na dogodność dojazdu - co jest częstym postulatem ubezpieczonych, szczególnie rodziców dzieci wysyłanych na leczenie uzdrowiskowe z powodu schorzeń układu oddechowego i astmy, układu krążenia, narządu ruchu, przewodu pokarmowego i cukrzycy oraz osób starszych ubiegających się o skierowania do miejscowości w pobliżu miejsca zamieszkania. Tak więc rezygnacja ze świadczeń w niektórych zakładach lecznictwa uzdrowiskowego nastąpiła w związku z zakupem większej ilości świadczeń o identycznym profilu w uzdrowiskach położonych bliżej regionu.

Kasy Chorych zaprzeczają jakoby negocjacje odbywały się "na zasadzie dyktatu z pozycji silniejszego" utrzymując, że negocjacje prowadzone były na zasadach partnerstwa, a ostateczna wersja wspólnie wypracowana w czasie szeregu rozmów z przedstawicielami zakładów uzdrowiskowych. Jest rzeczą niewątpliwą, że rynek usług uzdrowiskowych stał się rynkiem klienta. Zarzut, że Kasy Chorych "nie chcą ponosić ryzyka i płacić za zamówioną liczbę skierowań wynika z niezrozumienia celów działania Kas Chorych, które zobowiązane są do dysponowania pieniędzmi swoich ubezpieczonych w sposób ekonomiczny, kupując świadczenia zgodnie z rozpoznaniem potrzeb w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego oraz zapewniając dostępność i jakość tych świadczeń. Są to jedyne kryteria, którymi kierują się kasy przy zawieraniu umów. Finansowane są tylko zrealizowane świadczenia, a nie koszty związane z funkcjonowaniem uzdrowiska. Pokrywanie przez Kasy Chorych kosztów tzw. pustostanów jest niedopuszczalne. Tego typu roszczenia ze strony zakładów lecznictwa uzdrowiskowego są próbą przeniesienia na Kasy Chorych kosztów własnych, związanych często z niegospodarnością błędami w zarządzaniu lub zaniechaniem przekształceń koniecznych w nowej sytuacji funkcjonowania, w której wprowadzony system ubezpieczenia zdrowotnego wymusza niezbędne zmiany restrukturyzacyjne zakładów opieki zdrowotnej, nie omijając również zakładów uzdrowiskowych. Preferowane są i będą w przyszłości te zakłady, które zapewniają odpowiedni standard usług, wydobywają surowce naturalne, znajdują się w uzdrowiskach o wyjątkowych walorach klimatycznych oraz oferują konkurencyjne ceny.

Kasy Chorych opracowały plan zakupów świadczeń lecznictwa uzdrowiskowego na rok 1999 na podstawie analizy wielu czynników takich jak: potrzeby leczenia poszczególnych rodzajów schorzeń, grup wiekowych pacjentów preferencji pacjentów i lekarzy kierujących na leczenie, danych epidemiologicznych, liczby wniosków dla poszczególnych grup schorzeń i liczby zwrotów w ubiegłych latach. Generalnie liczba zakupionych świadczeń kształtuje się na poziomie realizacji z 1998 r. Niektóre Kasy Chorych faktycznie wykupiły mniejszą liczbę świadczeń w sanatoriach uzdrowiskowych w porównaniu z rokiem ubiegłym, przewidując zmniejszenie zapotrzebowania po wprowadzeniu od stycznia br. odpłatności za zakwaterowanie i wyżywienie, zwiększając jednocześnie zakontraktowaną liczbę skierowań do szpitali uzdrowiskowych zgodnie z preferencją bardziej intensywnych form leczenia uzdrowiskowego. Niejednokrotnie rozszerzono ofertę o podmioty, które do tej pory nie świadczyły tej formy usług np. o byłe sanatoria branżowe, które często oferowały lepsze warunki finansowe i bogatszy pakiet usług. Kasy Chorych dokonały również przesunięć w liczbie skierowań zakupionych w poszczególnych uzdrowiskach, które odbiegały od rozdzielnika skierowań MZiOS w latach ubiegłych. Stały rozdział miejsc na leczenie uzdrowiskowe nie uwzględniał bowiem potrzeb zdrowotnych pacjentów ani ich preferencji. Przykładem są tu ubezpieczeni w Śląskiej Regionalnej Kasie Chorych, których większość cierpi na schorzenia układu krążenia i narządu ruchu. Zbyt mała liczba skierowań do sanatoriów prowadzących leczenie tych grup schorzeń w ubiegłych latach, powodowała znaczne wydłużenie czasu na leczenie i zaleganie nie zrealizowanych wniosków. Zmiany dotyczyły również liczby zakupionych świadczeń w uzdrowiskach nizinnych i nadmorskich kosztem uzdrowisk górskich i podgórskich zgodnie z życzeniami pacjentów.

W niektórych przypadkach, w których zakłady lecznictwa uzdrowiskowego stawiały twarde warunki dot. stawki osobodnia (np. wzrost o ponad 100% w stosunku do roku 1998) znacznie przekraczające racjonalne granice, kasy rezygnowały z zakupu tych świadczeń z uwagi na ograniczenie posiadanych środków, co mogło faktycznie zmniejszyć liczbę świadczeń zakontraktowanych przez te zakłady. Z drugiej strony fakt, że Kasy Chorych nie zawierają umów ze wszystkimi zakładami lecznictwa uzdrowiskowego nie jest jednoznaczny z brakiem dostępności do świadczeń. Wręcz przeciwnie. Pozwoliło to na skrócenie okresu rozpatrywania skierowań (w Kasie Łódzkiej do miesiąca), a ich wypełnianie jest dokładniejsze i lepiej określa profil leczenia. Ubezpieczeni zaskoczeni niejednokrotnie szybkim potwierdzeniem skierowania, rezygnują często z wyjazdu (Kasa Łódzka 114 rezygnacji od 1-go stycznia 1999 r.).