Warszawa, 1999.02.09

Szanowna Pani Marszałek

Pan senator wyraził w oświadczeniu przekonanie, iż rząd podjął działania zmierzające w kierunku rozwiązania problemów z jakimi boryka się przemysł lekki. Śpieszę zatem powiadomić, że istotnie problemy tego przemysłu pozostają w kręgu spraw, nad którymi toczą się prace w poszczególnych resortach, w tym przede wszystkim tematykę tę podjął Minister Gospodarki, w gestii którego pozostają: polityka przemysłowa, a w tym restrukturyzacja wymagających jej branż.

Stąd inicjatywa Ministra Gospodarki opracowania Strategii dla przemysłu lekkiego na lata 1999-2002, przedstawiona w toku niedawnego posiedzenia Komisji Gospodarki Sejmu RP, znalazła zdecydowane poparcie ze strony Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, który uznał także zasadność stworzenia forum dialogu i współpracy na rzecz rozwiązywania problemów, na jakie napotyka aktualnie przemysł lekki przez wszystkich partnerów zaangażowanych w ten proces. Wyrazem tego jest powołanie Zespołu Trójstronnego ds. przemysłu lekkiego, który zainaugurował działalność 27 stycznia br. Kolejne spotkanie wyznaczono na 12 lutego 1999 r. Przedmiotem debat Zespołu będzie zarówno prezentacja zamierzeń Ministra Gospodarki co do przyszłego kształtu i zawartości zapowiadanej Strategii (z którymi bardziej szczegółowo zapewne zechce Panią Marszałek zapoznać Minister Gospodarki, któremu pozwoliłem sobie przekazać Pani list), jak i propozycje i oczekiwania zgłaszane przez przedstawicieli pracodawców oraz związków zawodowych działających w przemyśle lekkim.

Mając na względzie istotny udział i wynikające zeń znaczenie dla krajowego rynku pracy miejsc pracy dostarczanych przez przemysł lekki - Minister Pracy i Polityki Socjalnej będzie wspierał zamierzenia Ministra Gospodarki, które będą nakierowane na poprawę konkurencyjności produkowanych przez ten przemysł wyrobów, poprzez przyśpieszenie procesów jego prywatyzacji i poprawę efektywności gospodarowania.

Osiągnięcie trwałych i ekonomicznie efektywnych miejsc pracy stanowi główny cel, do którego będziemy dążyć wspierając działania właściwych służb, organów i instytucji.

Minister Pracy i Polityki Socjalnej może w tym celu posłużyć się instrumentem, danym mu poprzez wprowadzony stosunkowo niedawno, bo w połowie 1998 roku - zapis art. 37 k ust. 9 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.

Uaktywnienie tego instrumentu uwarunkowane jest jednak spełnieniem szeregu warunków. Należy do nich, obok ustawowego wymogu przyjęcia programu restrukturyzacji przez Rząd (osłona ma wspomagać niezbędne w gospodarce procesy restrukturyzacji), także rzetelna i realna ocena możliwości udźwignięcia kosztu świadczeń przedemerytalnych przez Fundusz Pracy. Wydaje się zatem oczywiste, że o potrzebie zastosowania tego instrumentu osłonowego będzie można zdecydować po dokonaniu - w ramach prac Ministra Gospodarki nad Strategią - oceny czy i w jakiej skali występują nadwyżki zatrudnienia w przemyśle lekkim, tzn. jak głębokiej restrukturyzacji wymaga ten przemysł jako całość.

Przedstawiona wyżej wola opracowania programu działań na rzecz oceny stanu i poprawy sytuacji gospodarczej przemysłu lekkiego, nosi raczej - w moim mniemaniu - znamiona planu perspektywicznego, aczkolwiek prace będą realizowane bez najmniejszej opieszałości. Projektowane działania nie mają jednak charakteru niemalże natychmiastowego, czego oczekuje Pan Senator. Jak uczy doświadczenie zdobyte przy opracowywaniu programów restrukturyzacji górnictwa, hutnictwa żelaza i stali czy przemysłu obronnego - wdrożenie przez rząd aktywnej polityki wobec kluczowych dla gospodarki sektorów wymaga szeregu działań postępujących po sobie w pewnej kolejności i sekwencji czasowej. Deklaracja ze strony Miasta Gospodarki, iż przygotuje taki program również dla przemysłu lekkiego stawia ten przemysł w rzędzie dziedzin przemysłu najistotniejszych dla gospodarki narodowej.

Pozwalam też sobie moją wypowiedź skonkludować stwierdzeniem, iż nie jestem w stanie przekazać Panu Senatorowi informacji, które pozwoliłyby Mu bezpośrednio wesprzeć pracowników zakładów pracy przemysłu lekkiego. Parlament RP dał rządowi narzędzia działania nakierowanego na pomoc osobom tracącym pracę - poprzez ustanowienie całokształtu przepisów ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz uchwalanie corocznie w budżecie państwa planu finansowego Funduszu Pracy.

Z wyrazami szacunku