Szanowny Panie Ministrze!

Niniejsze oświadczenie składam po bezowocnych poszukiwaniach śladów realizacji międzyresortowego programu edukacji kulturalnej z dnia 27 listopada 1996 r. Tekst programu odkryłem w Komisji Nauki i Edukacji Narodowej Senatu RP dzięki uprzejmości jej urzędników dbających, jak widać, o archiwa mądrych inicjatyw. Pewne trudności w odnalezieniu tego ze wszech miar twórczego dokumentu napotkałem w resortach uczestniczących w porozumieniu.

Jako uczestnik zmagań o wychowanie młodzieży przez czynne uczestniczenie w kulturze spotykam się od kilkunastu lat z postępującym w Rzeczypospolitej karleniem uwagi stron odpowiedzialnych za spełnianie tej powinności. Wspomniany wyżej międzyresortowy program był tu bardzo obiecującym wyjątkiem. Duch jego intencji powinien być wskrzeszony. Z tym poglądem spotkałem się w parlamencie, w resorcie pana ministra i w MKiDN.

Moje oświadczenie zmierza do tego, by w pracy nad reaktywowaniem głównych, nadal żywych założeń programu połączyć siły parlamentu i rządu. Z apelem o taki system pracy spotykam się coraz częściej, gdy chodzi o inicjatywy ustawodawcze. Połączenie w pracy nad nimi wyobrażeń społecznych przedstawicieli parlamentu z pragmatyzmem rządu już na etapie redakcji ustawy lub rozporządzenia to metoda coraz częściej praktykowana, pro publico bono, w krajach Unii Europejskiej.

Kształcenie kulturowe dzieci i młodzieży obejmuje nie tylko tradycyjne przygotowanie nowych pokoleń do zwiększenia konsumpcji dzieł sztuki, do ich odbioru i rozumienia czy wpajanie nawyków odwiedzania placówek kultury. Człowiek współczesny, jak się dzisiaj spostrzega, przez czynny udział w aktach kultury i sztuki, w tych tradycyjnie ważnych sferach uczestnictwa społeczeństwa w kulturze, kształci w sobie cechy bytu innowacyjnego, kreacyjnego i bardziej elastycznej, otwartej, zdolnej sprostać wyzwaniom współczesnej cywilizacji osobowości. I właśnie ta ścieżka edukacyjna polegająca na kształtowaniu metodami kulturowymi kreatywnej wrażliwości, twórczej fantazji, przedsiębiorczości młodzieży, by sprostała ona konkurencji na dynamicznym rynku wiedzy i inicjatyw, jest przywoływana dziś w kręgach wychodzących naprzeciw człowiekowi przyszłości. Polska dbająca o ambitny, nieperyferyjny rozwój społeczeństwa nie może zagapić się, jeśli chodzi o rozwój reformy systemu oświaty. Mimo starych i nowszych prób, którym przyświecała idea edukacji kulturowej, wiele głosów wskazuje na to, że sytuacja w tym względzie, zwłaszcza w gimnazjach, jest wyzywająco niepokojąca. Zadanie to powinno być spełniane z mocy prawa. Sądzę, że wskazane byłoby tu kierowanie się przykładem rozwiązań, do jakich sięgnął parlament w ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej. Jestem przygotowany, wraz z gronem zainteresowanych posłów i senatorów do szybkiego podjęcia prac nad tą inicjatywą ustawodawczą.