W art. 28 przywołanej ustawy w sposób wyczerpujący określony został krąg osób podlegających obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu. Wśród nich znajdują się bezrobotni, osoby korzystające ze świadczeń opieki społecznej, a także kombatanci nie pobierający świadczeń emerytalno-rentowych.

Jednakże w wykazie tym nie zostały ujęte osoby, dla których jedynym źródłem dochodu są alimenty od na przykład współmałżonka lub też alimenty dla rodzica od dzieci. Konsekwencją powyższego jest to, że za osoby bezrobotne bez prawa do zasiłku składki opłaca urząd pracy, za osoby pobierające świadczenia z opieki - jednostka pomocy społecznej, a więc w jednym i drugim przypadku budżet państwa, zaś osoby alimentowane musiały złożyć wniosek o dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne.

Ta grupa biednych osób ma prawo czuć się niesprawiedliwie potraktowana przez ustawodawcę, chociaż osobiście uważam, że jest to wynik zwykłego niedopatrzenia.

Mogłabym przytoczyć, w nawiązaniu do powyższego, w jak absurdalny sposób taka wysokość składki wpływa na uiszczenie przez te osoby podatku dochodowego od osób fizycznych. Pragnę jedynie poinformować, że osoby te pozbawia się uprawnień do korzystania z ulg podatkowych.

A przecież racjonalnym rozwiązaniem tej sytuacji może być przyjęcie jako podstawy wymiaru składki na dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne faktycznego dochodu osób utrzymujących się wyłącznie z alimentów.