Podczas 15. posiedzenia Senatu w dniu 2 lipca bieżącego roku skierowałem oświadczenie do pana premiera Jerzego Buzka, w którym krytykowałem ministra skarbu państwa z powodu zaniedbania realizacji postanowień ustawy o funduszach przemysłowych i ich prywatyzacji w związku z reformą ubezpieczeń społecznych z dnia 20 sierpnia 1997 roku. Był to rodzaj skargi na jednego z ministrów, skierowanej do prezesa Rady Ministrów.

W dniu 27 lipca bieżącego roku otrzymałem lakoniczną odpowiedź na moje oświadczenie, podpisaną przez ministra Emila Wąsacza, który podpisując ją, stał się sędzią we własnej sprawie. Senatorów zasiadających po prawej stronie sali, którzy tak chętnie krytykują ten okres naszej historii, który nazywany jest peerelem, informuję, a może tylko przypominam im, że w latach 1945-1989 takie zachowanie nie było tolerowane. Minister skarbu państwa w czterech zdaniach informuje mnie, że 14 lipca 1998 roku Rada Ministrów przyjęła program prywatyzacji do 2001 roku, który pozwala na realizację programów społecznych z wykorzystaniem prywatyzowanego majątku państwowego. Oczywiście, taka odpowiedź na moje oświadczenie nie może być zadowalająca.

W związku z tym po raz drugi zwracam się do pana premiera z wnioskiem o natychmiastową realizację ustawy, która weszła w życie w dniu 1 stycznia 1998 roku. Ustawa ta stwarza szansę na udział w zyskach z prywatyzacji majątku narodowego tym grupom społecznym, które dotychczas w wyniku procesu prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych były i są z tego majątku wywłaszczane, na przykład pracownikom sfery budżetowej oraz emerytom i rencistom. Mam nadzieję, że tym razem pan premier zechce spełnić moją prośbę o osobiste zainteresowanie się przedstawionym problemem. Ustawa, o której mówię, jest bardzo ważna w sensie społecznym i z całą pewnością zasługuje na zainteresowanie premiera koalicyjnego rządu.