Warszawa, 1999.04.20

w związku z pismem Pani Marszałek, znak AG/043/100/99/IV z dnia 23 marca 1999 r., dotyczącym oświadczenia złożonego przez Senatora Jerzego Baranowskiego na 32. posiedzeniu Senatu w dniu 18 marca 1999 r., uprzejmie proszę o przyjęcie odpowiedzi na to oświadczenie, zawierającej stanowisko moje, w odniesieniu do kwestii wdrażania przepisów Prawa energetycznego oraz Ministra Finansów, w odniesieniu do kwestii wspierania rozwoju infrastruktury elektroenergetycznej na obszarach wiejskich.

Na podstawie informacji, jakie dotychczas napłynęły do Ministerstwa Gospodarki, potwierdzam trafność spostrzeżeń Pana Senatora, że u części odbiorców występuje jeszcze niezrozumienie nowych regulacji prawnych, zwłaszcza regulacji dotyczących ponoszenia opłat za przyłączenie do sieci energetycznej. Nie mogę natomiast zgodzić się ze stwierdzeniem, że niezrozumienie to jest spowodowane wypowiedziami przedstawicieli Ministerstwa Gospodarki.

Według informacji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, został powołany Zespół, którego celem jest wypracowanie standardowej opłaty za przyłącze energetyczne, na podstawie analizy wysokości opłat obowiązujących na terenie całego kraju, oraz - że po zakończeniu prac Zespołu wystąpi do przedsiębiorstw energetycznych o wprowadzenie zmian w taryfie, w części dotyczącej stawek opłat za przyłącze, poprzez ustalenie ich wysokości na poziomie opłaty standardowej.

Natomiast co się tyczy zagadnienia dotyczącego wspierania rozwoju infrastruktury elektroenergetycznej na obszarach wiejskich, uprzejmie proszę o przyjęcie stanowiska, jakie w odniesieniu do tego zagadnienia przedstawił mi Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów, Pan Rafał Zagórny, w piśmie Nr GN4-631/21/99/797 z dnia 2 kwietnia 1999 r.

Pan Minister poinformował, że w budżecie w rezerwach celowych (część 83, poz. 35) przewidziane są środki na rozwój miejsc pracy poza rolnictwem na terenach wiejskich oraz rozwój infrastruktury, będące w dyspozycji Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w tym 30 mln zł na rozwój sieci energetycznych na wsi. Środki budżetu państwa nie mogą jednak stanowić jedynego i zasadniczego źródła finansowania inwestycji gmin i przedsiębiorstw energetycznych. Zasadniczym źródłem pozyskiwania przez energetykę środków na inwestycje (podobnie jak przez wszystkie inne podmioty gospodarcze) powinien być rynek pieniężny oraz kapitałowy - nie zaś budżet państwa. Nie zachodzą żadne przesłanki, które uzasadniałyby konieczność szczególnego traktowania tego sektora w stosunku do pozostałych. Elektroenergetyka może skorzystać natomiast z pomocy państwa poprzez instrumenty powszechne takie jak np.: ulgi w podatku dochodowym w związku z poniesionymi wydatkami inwestycyjnymi, preferencyjne kredyty udzielane przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na rozbudowę infrastruktury wsi, czy program EFSAL (pomoc ze środków budżetowych, pochodzących z pożyczki Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju, w formie pożyczek na procesy restrukturyzacyjne). Z ulg inwestycyjnych energetyka korzysta, nigdy natomiast nie zabiegała o skorzystanie z dwóch pozostałych możliwości zdobycia środków na inwestycje.