69. posiedzenie Senatu RP, spis treści, poprzednia część stenogramu

skierowane do ministra pracy i polityki społecznej Longina Komołowskiego.

W powiatowych urzędach pracy w województwie lubuskim sto sześćdziesiąt dziewięć zatrudnionych tam osób opłacanych jest ze środków Funduszu Pracy. Ta anormalna sytuacja, która zapewne występuje także w innych województwach, trwa od 1991 r. przy milczącej aprobacie urzędów centralnych. Przy braku środków budżetowych, ten sposób zwiększania zatrudnienia jest jedynym możliwym. Jest on niezbędny, aby sprostać ciągle rosnącym zadaniom urzędów pracy w związku ze stałym wzrostem bezrobocia. Łączna liczba zatrudnionych w powiatowych urzędach pracy jest i tak za mała w stosunku do potrzeb.

Dotacje celowe na ubezpieczenie osób bezrobotnych przekazane Bydgoszczy przez wojewodę kujawsko-pomorskiego osiągnęły kwotę 3 milionów 342 tysięcy 200 zł. Stanowi to 56% potrzeb. Aby opłacić składki na ubezpieczenie zdrowotne dla dziewiętnastu tysięcy osób bezrobotnych bez prawa do zasiłku, potrzebna jest dodatkowa dotacja w wysokości 2 milionów 670 tysięcy 800 zł.

Najgorsze w tej sytuacji jest to, że w odpowiedzi na moje interwencje Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przekazuje nieprawdę. W piśmie dotyczącym sytuacji w powiecie brodnickim pisze bowiem tak: "Napięta sytuacja finansowa Funduszu Pracy (…) jest wynikiem (…) wyższej od założonej w ustawie budżetowej (planie Funduszu Pracy) liczby wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych, a także wyższej od planowanej ich wysokości". I to może jest prawda, lecz w następnym zdaniu ministerstwo stwierdza: "przekazywane w ostatnich miesiącach przez Krajowy Urząd Pracy samorządom powiatowym środki Funduszu Pracy umożliwiały finansowanie przede wszystkim wypłat o charakterze obligatoryjnym". A to, w świetle przedstawionych przeze mnie danych, jest całkowitą nieprawdą.

Pierwszy cytat, który przytoczyłam, budzi następującą refleksję: Ministerstwo Edukacji Narodowej nie potrafi wyliczyć skutków finansowych wynikających z nowelizacji Karty Nauczyciela, a Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie potrafi zaplanować odpowiedniej liczby wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych. Nie potrafi również, mimo że to główne jego zadanie, przewidzieć, czy nastąpi wzrost, czy spadek bezrobocia w wyniku prowadzonej polityki gospodarczej i fiskalnej rządu.

Wzywam zatem Pana Premiera do zlikwidowania tych nieprawidłowości.

Zwracam się do Pana Premiera w sprawie, która bulwersuje opinię publiczną i wymaga zajęcia stanowiska oraz udzielenia wyjaśnień. Dziennik "Trybuna" w nr 265, z dnia 14 listopada bieżącego roku, zamieścił artykuł pod tytułem "Prezes Jamroży robi uniki", dotyczący wydarzeń wokół Totalizatora Sportowego, a w szczególności wyboru nowego operatora, co według obserwatorów stanowi dalszy ciąg gry o totolotka. Najpierw został odwołany wieloletni dyrektor, Pan Sykucki, który uczynił totolotka dochodowym. Na stanowisko to został powołany nowy dyrektor, Władysław Jamroży. Wraz z powołaniem nowego dyrektora rozpoczął się nowy etap gry o TS. Tym razem chodzi o to, która firma zostanie nowym operatorem. Kontrakt z dotychczasową amerykańską firmą GTECH wygasa z końcem października 2001 r. Decyzję w sprawie wyboru operatora należy podjąć wcześniej, tak by ewentualny inny operator miał czas na instalację i sprawdzenie swojego systemu.

Postępowanie w sprawie wyboru operatora toczy się w TS od ponad roku. O kontrakt ubiegają się cztery firmy, spośród nich komisja przetargowa wybrała dwie: AWI i Telenor. Prezes Jamroży zaczął ponownie rozważać możliwość przedłużenia umowy z GTECH. Choć umowa ta jest tajna, do opinii publicznej docierały szczątkowe informacje na temat nierównoprawnych warunków dla strony polskiej. Także z różnych krajów napływają niezbyt pochlebne opinie na temat spółki GTECH i jej wysokich przedstawicieli.

Sprawa staje się niejasna i przez to bulwersująca. W trosce o dobro społeczne i dobro instytucji, jaką jest TS, pragnę zwrócić Pańską uwagę na ten istotny problem.

"Gazeta Wyborcza" w swoich wydaniach z 2 i 3 listopada bieżącego roku przedstawiła problem dotyczący włocławskiej filii Zachodniopomorskiej Szkoły Biznesu w Szczecinie. Do Instytutu Kształcenia Menedżerów włocławskiej filii ZSB można się było zapisać, nie mając matury. Podczas dwuletniej nauki w Biznes College, szkole policealnej działającej w strukturach uczelni, można było zdać egzamin dojrzałości i od razu otrzymać indeks studenta III roku studiów licencjackich, a następnie można było kontynuować kształcenie na uzupełniających studiach magisterskich. Łączenie szkoły policealnej w jednym pięcioletnim cyklu ze studiami jest zaś niezgodne z obowiązującym prawem.

Prawdopodobnie uczelnia działa nielegalnie, nie figuruje bowiem w rejestrze szkół wyższych MEN. Placówka ta ma jedynie uprawnienia do kształcenia na poziomie szkoły pomaturalnej. Studenci są rozgoryczeni. Zależało im na zdobyciu wykształcenia i otrzymaniu dyplomu renomowanej szkoły wyższej. Niepokoją się, czy po ukończeniu studiów otrzymają zatrudnienie, o jakim marzyli. Zastanawia jednak to, czy są jeszcze takie szkoły, a jeśli tak, to ile ich funkcjonuje w naszym kraju? Czy resort oświaty kontroluje nowo otwierane placówki szkolnictwa wyższego, podające się za renomowane uczelnie?

Czy nie należałoby przed wydaniem zezwolenia na uruchomienie takiej filii zbadać, czy placówka będzie spełniać wymogi wyższej uczelni? Czy nie powinna ona powstawać pod nadzorem uczelni macierzystej? Czy nie powinien być powoływany specjalny pełnomocnik właściwej uczelni, odpowiedzialny za uruchomienie i poziom kształcenia? Czy ministerstwo nie powinno zadbać, by zatrudniano odpowiednio wykształconą kadrę naukową?

Zwracam się do Pana z prośbą o przeanalizowanie możliwości umieszczenia w budżecie Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej na rok 2001 sprawy dofinansowania modernizacji i remontu zabytkowego założenia stacyjnego w Tarnowie. Dworzec kolejowy w Tarnowie jest własnością Zakładu Nieruchomości PKP w Krakowie i od kilkunastu lat wymaga przeprowadzenia fachowego remontu, prowadzonego pod fachowym nadzorem konserwatora zabytków, ze względu na unikatową w skali kraju wartość obiektu jako jednego z nielicznych przykładów budynków użyteczności publicznej utrzymanych w stylu secesji.

Sprawa renowacji dworca kolejowego w Tarnowie jest przedmiotem troski wielu gremiów w mieście. W ostatnim czasie oficjalne stanowiska w tej sprawie przedstawił Ruch Społeczny Akcji Wyborczej "Solidarność" w powiecie grodzkim Tarnów oraz Klub Radnych Akcji Wyborczej "Solidarność" Rady Miejskiej w Tarnowie. Także Zarząd Miasta Tarnowa przygotowuje pakiet uchwał dotyczących restauracji zabytkowego zespołu dworcowego.

Na zespół stacyjny w Tarnowie składają się: budynek dworca kolejowego, dwa budynki towarzyszące, perony i przejście podziemne oraz ich otoczenie. Najważniejszym spośród nich i wymagającym fachowej renowacji oraz modernizacji obiektem jest budynek dworca kolejowego. Został on wzniesiony w latach 1906 - 1910 według projektu E. Baudischa z 13. Departamentu Austriackiego Ministerstwa Kolei w stylu neobarokowym, z elementami wystroju secesyjnego, na miejscu wcześniejszego budynku powstałego w 1861 r. Jest to jeden z najbardziej okazałych i największych, a przy tym nielicznych już tego typu obiektów zabytkowych w Małopolsce. Decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków z dnia 3 listopada 1975 r. budynek dworca kolejowego w Tarnowie został wpisany do rejestru zabytków ówczesnego województwa tarnowskiego.

Tarnów należy do jednego z najważniejszych ośrodków przemysłowych, naukowych i kulturalnych Małopolski. Szczególnie prężnie rozwija się w ostatnich latach jako wiodący ośrodek akademicki w Małopolsce. Obecny zarząd miasta uczynił w ostatnich latach bardzo wiele dla prezentacji Tarnowa jako drugiego po Krakowie głównego ośrodka w Małopolsce. Dworzec kolejowy w obecnym stanie w żadnym wypadku nie może być jednak wizytówką miasta mającego jakiekolwiek aspiracje. Wystawia niechlubną cenzurkę nie tylko Tarnowowi, ale także Polskim Kolejom Państwowym, ze względu na widoczne zaniedbania w kwestii jego utrzymania.

Zwracam się do Pana z prośbą o przeanalizowanie możliwości umieszczenia w budżecie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rok 2001 sprawy dofinansowania modernizacji i remontu zabytkowego założenia stacyjnego w Tarnowie. Podstawę prawną dającą możliwość decyzji stanowi rozporządzenie ministra kultury i dziedzictwa narodowego z dnia 6 września 2000 r. w sprawie warunków wykorzystania zabytków nieruchomych na cele użytkowe oraz zasad i trybu przyznawania dotacji z budżetu państwa, przeznaczonych dla użytkowników zabytków prowadzących prace konserwatorskie przy tych zabytkach. Dokument ten został ogłoszony w "Dzienniku Ustaw" nr 86, poz. 964.

Sprawa renowacji dworca kolejowego w Tarnowie jest przedmiotem troski wielu gremiów w mieście. W ostatnim czasie oficjalne stanowiska w tej sprawie przedstawiły Ruch Społeczny Akcji Wyborczej "Solidarność" w powiecie grodzkim Tarnów oraz Klub Radnych Akcji Wyborczej "Solidarność" Rady Miejskiej w Tarnowie. Także Zarząd Miasta Tarnowa przygotowuje pakiet uchwał dotyczących restauracji zabytkowego zespołu dworcowego.

Na zespół stacyjny w Tarnowie składają się: budynek dworca kolejowego, dwa budynki towarzyszące, perony i przejście podziemne oraz ich otoczenie. Najważniejszym spośród nich i wymagającym fachowej renowacji oraz modernizacji obiektem jest budynek dworca kolejowego. Został on wzniesiony w latach 1906 - 1910 według projektu E. Baudischa z 13. Departamentu Austriackiego Ministerstwa Kolei w stylu neobarokowym, z elementami wystroju secesyjnego, na miejscu wcześniejszego budynku powstałego w 1861 r. Jest to jeden z najbardziej okazałych, największych, a przy tym nielicznych już tego typu obiektów zabytkowych w Małopolsce. Decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków z dnia 3 listopada 1975 r. budynek dworca kolejowego w Tarnowie został wpisany do rejestru zabytków ówczesnego województwa tarnowskiego.

Budynek dworca kolejowego w Tarnowie oraz jego otoczenie na skutek wieloletnich zaniedbań ulegają coraz większej dewastacji. Dotychczasowe remonty były przeprowadzane niefachowo, a ich efektem było niszczenie kolejnych elementów zabytkowego wystroju i budynku. Zamierzonym celem kilkuletnich prac wokół dworca kolejowego w Tarnowie stałoby się przywrócenie budynkowi oraz całemu otoczeniu zanikającego wystroju secesyjnego.

Tarnów należy do jednego z najważniejszych ośrodków przemysłowych, akademickich i kulturalnych Małopolski. Szczególnie prężnie rozwija się w ostatnich latach. Uznawany jest za jedną z pereł polskiego renesansu oraz wyjątkowy skansen architektury secesyjnej. Obecny zarząd miasta uczynił w ostatnich latach bardzo wiele dla prezentacji Tarnowa jako ośrodka szczególnie dbającego o zabytki. Renowacja zespołu stacyjnego znacznie wpłynęłaby na estetykę Tarnowa, a jednocześnie stałaby się godną wizytówką miasta, pretendującego do głównego po Krakowie ośrodka kulturalnego w Małopolsce.

Mając na uwadze te argumenty, proszę Pana Ministra o wyasygnowanie środków z budżetu resortu kultury i dziedzictwa narodowego na remont i modernizację zespołu stacyjnego w Tarnowie. Ewentualne prace byłyby wykonywane przez Zakład Nieruchomości PKP w Krakowie, który jest właścicielem obiektu, przy deklarowanym wielokrotnie dużym wsparciu Zarządu Miasta Tarnowa.

Przyjmując dane zawarte w piśmie Ministerstwa Finansów nr ST4-4830/692/2000 z dnia 13 listopada 2000 r., dotyczące wskaźnika wzrostu cen i usług konsumpcyjnych - 7,2% - oraz wzrostu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej - 7,6% - subwencja dla Powiatu Kołobrzeskiego jest niższa nawet niż przyznana na rok 2000 o 120 tysięcy 339 zł. Wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w roku 2000 przyjmowany był na poziomie 6,7%.

Ponadto nieuwzględnianie w subwencji zadań inwestycyjnych i dotacji na remonty i modernizacje powoduje systematyczną dekapitalizację majątku trwałego. Dotacje w roku 2000 zostały ograniczone tylko i wyłącznie do szkół podstawowych i gimnazjów oraz zadań związanych z dowożeniem.

Huta "Bobrek", działająca od stu czterdziestu lat, nie była w stanie funkcjonować w warunkach gospodarki rynkowej. Zespół powołany przy ministrze przemysłu i handlu ocenił w 1993 r. na podstawie wyników ekonomicznych, że zobowiązania i długi huty przekroczyły wartość jej majątku i że nie nadaje się ona do likwidacji, lecz tylko do upadłości, pod warunkiem koniecznej dotacji na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego.

Realizując decyzję Ministerstwa Przemysłu i Handlu, w dniu 24 maja 1994 r. Sąd Gospodarczy w Bytomiu ogłosił upadłość huty. W celu utrzymania miejsc pracy pracownicy utworzyli nowe podmioty gospodarcze, czyli trzy spółki pracownicze: JUPOL SA, DUOSTAL Sp. z o.o. i Zakłady Metalurgiczne Sp. z o.o. Wykupując od syndyka masy upadłościowej majątek produkcyjny huty za 25 milardów starych złotych, nie przejęły zobowiązań upadłego przedsiębiorstwa. Musiały jednak wykupić zapasy oraz bieżącą produkcję, których wartość obliczona została na 31 maja 1995 r., czyli na ostatni dzień funkcjonowania huty.

W grudniu 1994 r. Centrala Zaopatrzenia Hutnictwa podpisała z Zakładami Metalurgicznymi Sp. z o.o. list intencyjny o współpracy. Ze spółką DUOSTAL rozpoczął współpracę katowicki STALEXPORT, zapewniając jej zaopatrzenie i zbyt. STALEXPORT miał współfinansować modernizację tak zwanej linii stali, co pozwoliłoby rozszerzyć asortyment spółki o finalne wyroby hutnicze. Koszt inwestycji szacowany był na około 3 miliony USD.

W spółkach pracowniczych znalazło zatrudnienie tysiąc pięćset osób z tysiąca ośmiuset zatrudnionych w hucie. Aby przeprowadzić powyższy scenariusz i utrzymać ciągłość procesu technologicznego, syndyk za zgodą sądu i przy pozytywnej opinii Ministerstwa Przemysłu i Handlu uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej, którą zakończył z bardzo dużą stratą 31 maja 1995 r.

3. ZUS - 6 milionów 996 tysięcy 981 zł i 38 gr.

PIECOEXPORT Gliwice - 5 tysięcy 460 zł i 52 gr,

J + J KOLLNY GmbH bei.Munchen - 300 tysięcy DM i 8% od dnia 25 stycznia 1993 r. plus 19 tysięcy 547 zł kosztów procesu.

Najbliższa Barbórka nie będzie więc na kopalniach i w zakładach górniczych zbyt bogata i radosna - także w górnictwie naftowym, z którym jestem związany zawodowo od trzydziestu lat.

Oświadczenie senatora Tadeusza Rzemykowskiego

Otrzymuję coraz więcej protestów i wniosków dotyczących warunków wykonywania przewozów osób prywatnymi taksówkami. Pasażerowie użalają się na:

4) niską kulturę pracy wielu taksówkarzy.

6) powszechnym procederem dorabiania do emerytury przez osoby starsze, a także byłych żołnierzy zawodowych i policjantów.

Coraz powszechniejsza jest opinia, że osoby wymienione w punktach piątym i szóstym zagrażają w znacznym stopniu pasażerom i innym użytkownikom dróg. Równocześnie pojawiają się wątpliwości co do zasadności przyznawania przez ZUS rent z tytułu niezdolności do wykonywania pracy osobom, które później wykonują zawód taksówkarza, wymagający dużego wysiłku i dużej sprawności ruchowej. Zgłaszane są też zastrzeżenia co do nierówności warunków ekonomicznych wykonywania tego zawodu przez "prawdziwych" taksówkarzy oraz emerytów i rencistów wykonujących ten zawód dorywczo. Nieograniczony w praktyce dostęp do wykonywania tego zawodu powoduje znaczne obniżenie dochodów taksówkarzy. Tym samym brakuje im środków na zakup nowych i obszernych samochodów oraz systematyczną ich konserwację i remonty.

Wystąpienia do wielu władz miejskich o limitowanie liczby taksówkarzy oraz określenie warunków techniczno-eksploatacyjnych dla taksówek spotykają się często z następującymi opiniami: zasady gospodarki rynkowej oraz interes społeczny wymagają, by zawód taksówkarza mogła wykonywać dowolnie duża liczba osób konkurujących ze sobą; brak podstaw prawnych do ograniczenia emerytom i rencistom dostępu do wykonywania zawodu taksówkarza, brak także dodatkowych wymogów, jakie winna spełniać taksówka itp.

- czy od osób wykonujących zawód taksówkarza nie powinno wymagać się posiadania zaświadczenia lekarskiego, stwierdzającego jednoznacznie, iż ich stan zdrowia pozwala na wykonywanie tej pracy?

1. W procesie transformacji kształcenia pielęgniarek i położnych należy przyspieszyć tworzenie wyższych szkół zawodowych, a zwłaszcza otwieranie 3-letnich studiów licencjackich na akademiach medycznych.

2. W ramach nowelizacji ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej w ustawie o zmianie ustawy o zawodzie pielęgniarki i położnej należy zmienić wyłącznie te zapisy, których zmiany podyktowane są koniecznością zharmonizowania z prawem Unii Europejskiej.

Z dużym zaskoczeniem dowiedzieliśmy się z lektury prasy lokalnej w województwie podkarpackim o wniosku, jaki skierował do Pańskiego resoru wojewoda podkarpacki Z. Sieczkoś, mającym na celu zamknięcie przejścia pieszego w Medyce. Nasze zaskoczenie budzi nie tylko fakt, iż o możliwości tak ważnej decyzji zarówno parlamentarzyści jak i miejscowy samorząd dowiadują się za pośrednictwem mediów, ale również brak jakiejkolwiek sensownej argumentacji w tej sprawie. Nie wytrzymuje bowiem krytyki stwierdzenie, że powodem zamknięcia przejścia jest uprawianie tam przemytu. A jeżeli to ma być przyczyna, to należałoby zamknąć nie jeden punkt graniczny w kraju, ale wszystkie.

Otwarte dwa lata temu przejście piesze w Medyce dało szansę na intensyfikację kontaktów międzynarodowych, a przede wszystkim gospodarczych. Wokół niego powstała po obu stronach granicy infrastruktura, a wraz z nią miejsca pracy, co w regionie o dużym bezrobociu ma ogromne znaczenie. Zamknięcie przejścia spowoduje ich likwidację i wzrost napięcia w stosunkach z naszymi sąsiadami Ukraińcami. Nie bez znaczenia jest fakt, iż z możliwości przekraczania granicy pieszo korzysta wielu ubogich obywateli ukraińskich pochodzenia polskiego.

Nie negujemy tego, iż ze zjawiskiem przemytu należy walczyć. Ale droga do tego celu, którą wybrał wojewoda podkarpacki, jest nie do zaakceptowania. Naszym zdaniem, należałoby raczej starać się o wzmocnienie kadrowe odpowiednich służb i stworzenie im korzystniejszych warunków pracy, tak aby ich działania były skuteczniejsze.

Otrzymuję od poszczególnych osób oraz organizacji społecznych i kombatanckich pisma i uchwały z protestami przeciwko zamiarowi dokonania takiej "rekonstrukcji" Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie, która miałaby usunąć z jego wystroju emblemat wojennego Orderu Krzyża Grunwaldu, znajdujący się tam obok emblematów Orderu Wojennego Virtuti Militari i Krzyża Walecznych.

Order Krzyża Grunwaldu ustanowiony został w latach drugiej wojny światowej i nagradzano nim za bohaterskie czyny, męstwo okazane w polu walki oraz umiejętne dowodzenie w boju ponad pięcioma tysiącami osób: żołnierzy Września 1939 (w tym wszystkich obrońców Westerplatte), żołnierzy 1 i 2 Armii Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Wschodzie, uczestników walki podziemnej w szeregach AL, AK, BCh i innych formacji. Odznaczono nim także ponad sto miejscowości, których mieszkańcy wyróżnili się w latach 1939-1945 zbiorowym bohaterstwem i ofiarnością.

Usunięcie Orderu Krzyża Grunwaldu oznacza, że odrzucony przez Sejm RP projekt ustawy o "dekomunizacji" pomników i innych miejsc pamięci narodowej zostaje wprowadzony tylnymi drzwiami, dotykając miejsca szczególnego kultu narodowego; że wziął górę u prawicowych polityków zamysł moralnego pognębienia i zdeprecjonowania odznaczonych tym orderem kombatantów oraz rodzin poległych i zmarłych. Tendencyjną, fałszywą argumentacją posługują się w tym celu miedzy innymi minister kultury i dziedzictwa narodowego (!) Kazimierz Michał Ujazdowski, sekretarz generalny Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (!) Andrzej Przewoźnik, wojewoda mazowiecki Antoni Pietkiewicz, niektórzy dworscy historycy oraz inne osoby pełne nienawiści i zawiści.

Swój sprzeciw wobec tego pomysłu wyraziły: największy w Polsce, ponad półmilionowy, Związek Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych, Związek Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego, Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy, szereg organizacji kombatanckich i społecznych, rodziny poległych i zmarłych odznaczonych tym krzyżem. Z uznaniem odnotowuję, iż podobne stanowisko zajął przewodniczący Klubu Parlamentarnego Unii Wolności Jerzy Wierchowicz.

skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Marka Biernackiego

Postanowienia cytowanego wyżej przepisu uważam za niewłaściwe i w moim przekonaniu należy je zmienić, ujednolicić w taki sposób, aby radnym przyjeżdżającym z terenu na sesję sejmiku przysługiwał zwrot kosztów podróży, na takich samych zasadach, jak radnym zamieszkującym w stolicy województwa.

skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra pracy i polityki społecznej Longina Komołowskiego

Aktualna sytuacja ogranicza szanse bezrobotnych na zdobycie pracy oraz przyczynia się do pogłębienia obszaru biedy i ubóstwa wśród wielu rodzin. Dla przykładu podaję, że dla powiatowego urzędu pracy w Brodnicy z należnej kwoty 2 milionów 687 tysięcy 825 zł 90 groszy wpłynęła dotąd zaledwie kwota 1 miliona 44 tysięcy 768 zł. W powiecie wąbrzeskim na realizację programów przeciwdziałania bezrobocia przekazana kwota 1 miliona 134 tysięcy 842 zł stanowi zaledwie 55% porzyznanego mitu. Utrata płynności finansowej przez Fundusz Pracy powoduje spadek zaufania pracodawców, którym nie są refundowane wynagrodzenia za skierowanych i zatrudnionych bezrobotnych. Ograniczono również refundowanie stypendiów na naukę, a dla bezrobotnych dojeżdżających do pracy poza miejscem zamieszkania nie realizuje się zwrotu należnych kosztów dojazdu do pracy.

Liczni pracodawcy zapowiadają zwolnienia zatrudnionych na podstawie umów, gdyż bez refundacji środków finansowych nie są w stanie wypłacać wynagrodzenia za pracę. Dotyczy to szczególnie pracowników zatrudnionych w ramach robót publicznych. W sytuacji zaległości finansowych  rosnących w urzędach pracy i nie regulowania zawartych umów z pracodawcami oraz przerzucania przez rząd odpowiedzialności za rosnące bezrobocie na samorządy doprowadzi do poważnych problemów społecznych. Rząd ma obowiązek wywiązać się z przyjętych zobowiązań i realizować zadania przyjęte w programie przeciwdziałania bezrobociu.

Marian Żenkiewicz

Niestety, wspomniana ustawa jest kolejnym dowodem na to, że obecny rząd nie ma pomysłu na prywatyzację resztek polskiego sektora bankowego, resztek, gdyż w Polsce już czterdzieści trzy banki komercyjne są kontrolowane przez zagranicznych inwestorów. Ponad 70% kapitałów akcyjnych oraz 67% aktywów sektora bankowego jest kontrolowanych przez kapitał zagraniczny.

Jak wynika z powyższego, rząd nie bierze pod uwagę udziału tego sektora i znaczenia jego polskości w prowadzeniu przez państwo suwerennej polityki gospodarczej. Prywatyzację traktuje jako narzędzie, źródło jednorazowych dochodów państwa. Logika i rozsądek nakazywałyby stworzenie na podstawie resztek polskiego sektora bankowego silnych polskich grup bankowych. Należy dążyć do zachowania kontroli nad pozostałymi instytucjami finansowymi znajdującymi się w rękach kapitału o polskim rodowodzie.

Realizacji tego postulatu można upatrywać w zbudowaniu wokół banków BGŻ SA i PKO BP SA, gromadzącego przecież ponad 30% oszczędności polskiego społeczeństwa, takich właśnie grup. Wzmocnienia kapitałowego i sieciowego PKO BP SA można dokonać między innymi przez połączenie go z Bankiem Pocztowym SA, wykorzystanie środków budżetowych oraz wyemitowanie i wprowadzenie akcji na giełdę papierów wartościowych. Emisję taką należy skierować wyłącznie do drobnych akcjonariuszy, dbając jednocześnie, aby nie utracić kontroli nad bankiem. Błędem byłoby dopuszczenie, by oszczędności polskiego społeczeństwa zostały wykorzystane na sfinansowanie przedsięwzięć gospodarczych zgodnie z preferencjami zagranicznych grup kapitałowych, a nie interesem rządu i społeczeństwa polskiego. Wzmocni to polskich przedsiębiorców, gospodarkę i zmniejszy transfer tak potrzebnych nam kapitałów za granicę.

Podstawą drugiej grupy bankowej winien stać się Bank Gospodarki Żywnościowej SA, połączony z funkcjonującymi bankami spółdzielczymi. Ta grupa obsługiwałaby obszary wiejskie i gospodarstwa rolne oraz realizację projektów restrukturyzacji polskiego rolnictwa. Słabość polskiego sektora finansowego na poziomie regionalnym może być istotną przeszkodą w realizowaniu polityki regionalnej państwa, a także uniemożliwić efektywne przejęcie i wykorzystanie środków pomocowych Unii Europejskiej.

Przez ostatnie lata politycy rządzącej koalicji ingerowali, niestety nie zawsze słusznie, w decyzje personalne na najwyższym poziomie zarządzania bankami. Zaowocowało to nie tylko destabilizacją tego sektora, ale również utratą przez skarb państwa kontroli nad wieloma kluczowymi dla naszej gospodarki instytucjami finansowymi i ich zasobami. Szansą wyjścia z tego impasu mogą być właśnie dwie grupy bankowe, skonstruowane według powyższego wzorca, które dzięki połączonym oszczędnościom ludności i kapitałowi własnemu oraz skarbu państwa stanowiłyby jedne z największych w krajach Europy Centralnej.

Święto Niepodległości 11 Listopada jest tak drogie Polakom, ale nie wszystkim. W ten dzień supermarkety w wielu miastach Polski, w tym w Gorzowie Wielkopolskim, czynne były w ramach promocji do godziny 24. Pracownicy musieli pracować w to święto dwanaście godzin, po czym w niedzielę także przez dwanaście godzin, do godziny 24. Pomijając fakt pracy w dni wolne od pracy, przede wszystkim w niedziele, to zwykłe handlowe dni w święta narodowe, takie jak 3 Maja, 11 Listopada, a także w święta chrześcijańskie, w Wielkanoc i Boże Narodzenie, w cywilizowanym świecie, na przykład w Niemczech, są traktowane jako dni o szczególnym znaczeniu.

Jeśli my Polacy nie będziemy szanować sami siebie i swoich wartości, nie będą nas szanować inni. Dlatego zwracam się do Pana jako szefa prawicowego rządu o podjęcie starań, by z mocy prawa przywrócić świętom i niedzieli właściwy wymiar.

9 listopada bieżącego roku senator Józef Frączek, przewodniczący senackiej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w imieniu komisji skierował do Pana Premiera list, w którym między innymi ocenia działalność Stowarzyszenia Ekologiczno-Kulturalnego "Klub Gaja" z Bielska-Białej. W opinii senatora Frączka ocena ta wypada negatywnie. Nie to jest jednak przedmiotem mojego zaniepokojenia, lecz fakt, że senator Frączek "w porozumieniu ze środowiskiem polskich hodowców" zwrócił się do Pana Premiera z prośbą o "zainteresowanie Urzędu Ochrony Państwa działalnością ŤKlubu Gajať". Według senatora Frączka UOP powinien ujawnić "źródła finansowania i inspiracji" oraz wyjaśnić "czy i kto manipuluje młodzieżą". Tego rodzaju żądania pod adresem Premiera, sformułowane przez przewodniczącego senackiej komisji, wywołują mój ogromny niepokój.

Stowarzyszenie Ekologiczno-Kulturalne "Klub Gaja" jest jedną z najstarszych i najbardziej cenionych organizacji ekologicznych w Polsce. Działalność "Klubu Gaja" wielokrotnie była doceniana zarówno na forum ogólnopolskim (między innymi nagrody ministra ochrony środowiska), jak i międzynarodowym (między innymi klub jest polskim partnerem najbardziej wpływowej organizacji ochrony przyrody - WWF). Klub wielokrotnie brał udział w konsultacjach dotyczących wielu aktów prawnych i jest uznawany za współtwórcę niektórych z nich (na przykład ustawy o ochronie zwierząt). Zdaję sobie sprawę, że niektóre działania "Klubu Gaja" mogą budzić niezadowolenie pewnych środowisk. Tak było na przykład w kwestii zakazu niezwykle okrutnej hodowli gęsi na stłuszczone wątroby, kiedy to swój gwałtowny sprzeciw wobec zakazu wyrażali hodowcy i dystrybutorzy tego specyficznego produktu. W społeczeństwie demokratycznym takie różnice poglądów i interesów są czymś zwyczajnym, co więcej mogą stanowić siłę napędową społecznych i ekonomicznych przemian. Ostre polemiki czy publiczne spory, o ile tylko mieszczą się w granicach dobrego obyczaju, służą umacnianiu demokracji, natomiast wykorzystywanie służb specjalnych przeciw organizacjom społecznym może być dla demokracji wręcz zabójcze.

Czy w Polsce mogą być prowadzone tego typu działania wobec organizacji pozarządowych działających w ramach obowiązującego porządku prawnego?

Obecnie dwudziestotysięczne miasto i gmina Warka znajdują się w bardzo trudnej sytuacji, jeśli chodzi o bezrobocie. W związku z dużą redukcją zatrudnienia, a tym samym mniejszymi dochodami, samorząd lokalny ma bardzo poważne kłopoty z zapewnieniem swym mieszkańcom minimum środków niezbędnych do życia. Społeczeństwo Ziemi Wareckiej liczyło na to, iż w tej jakże trudnej sytuacji przynajmniej browar zachowa niezbędną, znaczną liczbę miejsc pracy. Próba przeniesienia dyrekcji wareckiego browaru do browaru w Elblągu wiąże się z dalszą redukcją zatrudnienia. Dobrze dotychczas prosperujący warecki browar ma posłużyć do ratowania upadającego browaru EB w Elblągu.

Przedstawione nadzwyczajnemu zgromadzeniu wspólników Browarów Warka uzasadnienie idei połączenia jest mało przekonywające, wręcz sugeruje ubezwłasnowolnienie istniejącego stanu prawnego spółki, co w konsekwencji wpłynie na pozbawienie prestiżu ekonomiczno-społecznego istniejącej struktury Browarów Warka, jak i spowoduje ekonomicznie ujemne skutki dla miasta Warki i powiatu grójeckiego.

Moje oświadczenie dotyczy nowelizacji z 13 października 2000 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a konkretnie głośnego już art. 52 pkt. 1 lit. c, dzięki któremu dochód ze sprzedaży akcji objętych przez osoby fizyczne w prywatnych ofertach przed debiutem spółki na giełdzie będzie zwolniony z podatku dochodowego pod warunkiem, że akcje zostaną sprzedane po upływie trzech lat, licząc od dnia debiutu giełdowego.

Panie Premierze, jakie było ratio legis, czyli cel wprowadzenia tego zwolnienia? Czy chodziło o znaczne powiększenie dochodów niewielkiej grupy inwestorów, w sytuacji kiedy posiadacze akcji pracowniczych nie korzystają ze zwolnień? Wyjaśnienia wymagają kulisy wprowadzenia wspomnianego przepisu. Dlaczego odbyło się to kuchennymi drzwiami, w ostatniej chwili, bez rzetelnej dyskusji? Wyjaśnienia wymaga także kwestia autorstwa tej poprawki i roli Ministerstwa Finansów w jej przemyceniu i przeforsowaniu na forum sejmowej Komisji Finansów Publicznych. Argumenty na rzecz tej ulgi, według których miała ona zachęcić spółki do wchodzenia na giełdę, nie wytrzymują krytyki, ponieważ ulga dotyczy tylko firm, które już istnieją na giełdzie lub wejdą na nią do końca tego roku. Jak to się stało, że nie przedstawiono konsekwencji finansowych tych zwolnień dla budżetu państwa? Czy dzisiaj są już one znane?

69. posiedzenie Senatu RP, spis treści, poprzednia część stenogramu