Jak wielką rolę odgrywają media polonijne w kształtowaniu wizerunku Polski poza granicami naszego kraju nie muszę Państwa przekonywać. W trakcie II Światowego Zjazdu Polonii często padało określenie: " Jesteśmy przecież naturalnymi ambasadorami Polski w krajach swojego zamieszkania i jesteśmy gotowi do współpracy w promowaniu Polski". Często w swoich wystąpieniach dziękowałam za takie rozumienie powinności wobec Ojczyzny. Wielokrotnie w momentach krytycznych Polacy doświadczyli wsparcia rodaków z zagranicy, w czasie klęsk żywiołowych, w momentach przełomowych dla naszej historii. Za to wszystko raz jeszcze, najpiękniej jak potrafię, jako Marszałek Senatu dziękuję.

"Dziennikarze, pracownicy środków społecznego komunikowania i wszyscy ci, którzy w różny sposób pracują na tym polu, są wezwani do spełniania tej misji w sposób odpowiedzialny, ze świadomością, że pracując z szacunkiem dla prawdy, oddaje się cenną przysługę samej prawdzie, a więc człowiekowi". Niech te słowa Ojca Świętego Jana Pawła II będą dla Państwa oparciem w codziennej pracy.

W trakcie Forum możecie Państwo wymieniać swoje doświadczenia, możecie uzyskać bezpośrednie informacje o tym, co dzieje się w Polsce. Niezmiernie ważne jest, że w trakcie tych spotkań dyskutujecie Państwo o roli mediów polonijnych w utrzymaniu więzi pomiędzy środowiskami Polonii a krajem oraz o roli w promocji Polski w świecie. Choć trudno nie zauważyć, jak wiele w tym względzie zostało zrobione, to wciąż stają przed nami nowe zadania, wciąż możemy rozważać, jak jeszcze lepiej wykorzystać nasze możliwości.

W trakcie historycznej wizyty w Sejmie i Senacie w czerwcu 1999 r. Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział: "(...) pragnę raz jeszcze wyrazić moje uznanie dla podejmowanych konsekwentnie i solidarnie wysiłków, których celem, od chwili odzyskania suwerenności, jest poszukiwanie i utrwalanie należnego i bezpiecznego miejsca Polski w jednoczącej się Europie i świecie" (...) Integracja Polski z Unią Europejską jest od samego początku wspierana przez Stolicę Apostolską (...)

Senat Rzeczypospolitej Polskiej, zwłaszcza Marszałek Senatu, sprawuje opiekę nad Polakami i Polonią za granicą. Jest to mandat z ramienia Państwa Polskiego, równoległy do duchowego protektoratu nad wychodźstwem polskim, który z woli Stolicy Apostolskiej sprawuje każdorazowy Prymas Polski. Mandat Marszałka Senatu do opieki nad Polakami za granicą uzyskali sprawujący przed II wojną światową ten urząd: Marszałek Senatu II kadencji prof. Juliusz Szymański, który był prezesem Rady Organizacyjnej Polaków z Zagranicy oraz Władysław Raczkiewicz - prezes Światowego Związku Polaków z Zagranicy "Światpolu". Senat odrodzony w 1989 nawiązał do tej tradycji, głównie za sprawą pierwszego Marszałka prof. Andrzeja Stelmachowskiego, pełniącego funkcję Prezesa Stowarzyszenia "Wspólnota Polska". Stowarzyszenie "Wspólnota Polska" jest głównym realizatorem polityki wspierania Polaków i Polonii za granicą. W budżecie Kancelarii Senatu umieszczono środki na taką pomoc. Z pomocy tej korzysta również wiele innych organizacji w tym również Małopolskie Forum Współpracy z Polonią na organizację Światowego Forum Mediów Polonijnych.

Senat wystąpił również z inicjatywą trzech ustaw; o obywatelstwie polskim, o Karcie Polaka, o repatriacji. Przygotowanie projektów ustaw było dziełem przede wszystkim senackiej Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą. W trakcie swej pracy Komisja podejmowała wiele konsultacji ze środowiskami polonijnymi, tak aby ustawy te jak najlepiej odpowiadały potrzebom i sytuacji naszych rodaków.

Projekt ustawy o obywatelstwie polskim przedstawiony przez Senat stwarzał możliwość przynajmniej częściowego wyrównania krzywd Polakom, bezprawnie pozbawionym polskiego obywatelstwa podczas II wojny Światowej i w okresie PRL. W projekcie utrzymano tradycyjną zasadę nabywania obywatelstwa przez urodzenie z rodziców będących obywatelami polskimi. Wprowadzono nową zasadę, że obywatelstwa polskiego nie można utracić, można się go jedynie zrzec. Zostało uznane i zaakceptowane zjawisko podwójnego obywatelstwa. Uchwalony projekt ustawy Senat przekazał do Sejmu 22 kwietnia 1999 roku. Senat rozpatrzył uchwaloną przez Sejm ustawę w dniu 21 lipca 2000 i wniósł do niej poprawki. Sejm w dniu 12 października 2000 r. rozpoczął rozpatrywanie poprawek Senatu, głosowanie odłożono do następnego posiedzenia. Jednak do głosowania poprawek Senatu nie doszło. Uznano mianowicie, że skoro proces legislacyjny nie zakończył się przed terminem wejścia w życie ustawy określonym w projekcie - ustawa straciła ważność.

Posiadacz Karty Polaka uprawniony byłby m.in. do:

- prawa pobytu w Polsce nieograniczonego w czasie;

Niestety projekt przekazany przez Senat do Sejmu w kwietniu 1999 r. nie został do dziś ostatecznie rozpatrzony.

Kolejna inicjatywa senacka to projekt ustawy o repatriacji. Projekt tej ustawy realizuje zapis Konstytucji, że osoby pochodzenia polskiego mają prawo do osiedlenia się na stałe na terytorium Rzeczypospolitej. Ustawa o repatriacji powinna ułatwić rozwiązanie problemu repatriacji Polaków i osób polskiego pochodzenia z Kazachstanu i innych państw środkowoazjatyckich, z których - jak się szacuje - ok. 50 tysięcy osób pragnie osiedlić się w Polsce. Są to osoby deportowane w okresie terroru stalinowskiego ze swoich stron ojczystych oraz ich potomkowie. Projekt ustawy przewiduje, że osoby te winny mieć nie tylko prawo do powrotu, ale do świadczeń socjalnych na równi z obywatelami polskimi zamieszkałymi w kraju, do wykonywania zawodu zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, wreszcie do swobodnego dostępu swoich dzieci do kształcenia na wszystkich szczeblach nauczania. Repatriantom z państw azjatyckich udzielano by pomocy w rozszerzonym zakresie, ułatwiającej im adaptację w nowym środowisku.

Kolejną inicjatywę legislacyjną Senat podjął w dniu 5 lipca 2001 r. Celem niniejszej ustawy jest ustanowienie Dnia Polonii i Polaków za Granicą, którym ma być 2 maja. Podjęcie niniejszej inicjatywy stanowi nawiązanie do przedwojennej tradycji obchodzenia Dnia, a nawet Tygodnia Opieki nad Rodakami na Obczyźnie, których organizacją zajmowały się krajowe organizacje sprawujące opiekę nad emigracją polską. Ustawa spełni także oczekiwania polskiej diaspory w tym względzie wyrażone w trakcie II Zjazdu Polonii i Polaków zza Granicy.

Ustanowienie 2 maja świętem naszego wychodźstwa obejmującego 1/3 narodu stanowić będzie w sposób symboliczny dowód uznania dla jego wielowiekowego dorobku i wkładu Polonii i Polaków zza granicy w odzyskanie przez Polskę niepodległości, za wierność i przywiązanie do polskości oraz pomoc Krajowi w najtrudniejszych okresach. Będzie to też potwierdzeniem więzi z Macierzą, jedności i równości wszystkich Polaków, tak mieszkających w Kraju jak i żyjących poza nim, podkreśli wspólnotę dorobku kulturowego Polaków w Ojczyźnie i na Obczyźnie.

Cieszę się, że dane mi było jako Marszałkowi Senatu Rzeczypospolitej Polskiej wziąć udział w II Zjeździe Polonii i Polaków za Granicą. Wszystkie spotkania były dla mnie bardzo ważne, w trakcie konferencji poświęconej polskiej kulturze na emigracji, zorganizowanej w Senacie, czy tej w Pułtusku poświęconej wkładowi Polonii brytyjskiej w odzyskanie niepodległości Polski, czy tej w Kazimierzu Dolnym poświęconej polityce Państwa Polskiego wobec Polaków na Wschodzie, czy w trakcie wielu innych. Nie sposób wszystkich wymienić. Bogactwo tematyczne tych spotkań przekonuje mnie, jak ważna jest aktywność środowisk polonijnych i jak ważne jest, abyśmy tu w kraju rozumieli potrzeby naszych rodaków mieszkających poza granicami.