Warszawa, dnia 12.07. 2001 r.

W związku z otrzymanym przy piśmie znak: AG/043/298/01/IV z dnia 26.06.2001 r. oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Janusza Lorenza, dotyczącym zmniejszenia populacji bobrów na terenie powiatu giżyckiego uprzejmie informuję, że zwróciłem się o stanowisko do Wojewody Warmińsko-Mazurskiego, w związku z czym załatwienie wniosków Rady Powiatu w Giżycku nastąpi niezwłocznie po uzyskaniu stosownej opinii.

System ochrony bobra spowodował, że liczba jego stanowisk z roku na rok wzrasta, co ma wpływ na środowisko przyrodnicze, również w odniesieniu do gospodarki człowieka. Bobry, przystosowując środowisko bytowania do swoich potrzeb, przekształcają je dość znacznie, co w aspekcie przyrodniczym daje różne korzyści, m.in. w zakresie regulacji stosunków wodnych i, co za tym ma miejsce, lokalnych zmian biocenotycznych. Środowiskotwórcze działanie bobrów ma istotny wpływ na zwiększenie bioróżnorodności i bogactwa flory i fauny terenów przez nie zasiedlanych.

Z drugiej jednak strony, manipulowanie przez bobry stosunkami wodnymi może pociągać za sobą także negatywne skutki, poprzez czynienie szkód w gospodarce człowieka. Dlatego też, stosownie do zapisu Art. 27c ustawy z dnia 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (Dz.U. nr 114, poz. 492 z późn. zm.), wydawane są zezwolenia w sprawie szeregu odstępstw od zakazów dotyczących ochrony bobra, m.in. na odłów, przesiedlenie i rozbiórkę żeremi bobrowych. Przewiduję również konieczność wydawania zgód na odstrzał bobrów w przypadkach, gdy przesiedlanie nie rozwiązuje zaistniałego problemu.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku z nowelizacją ustawy o ochronie przyrody zaistniała konieczność znowelizowania aktów wykonawczych, w tym rozporządzenia wcześniej wspomnianego. Przygotowany projekt rozporządzenia o ochronie gatunkowej zwierząt, będący w końcowym etapie uzgodnień międzyresortowych, przewiduje objęcie bobra ochroną częściową.

Z up. MINISTRA

PODSEKRTARZ STANU

Janusz Radziejowski

Warszawa, dnia 12.07. 2001 r.

w odpowiedzi na oświadczenie Senatora - Pana Jerzego Suchańskiego złożone podczas 83 posiedzenia Senatu RP w dniu 7 czerwca 2001 r. w sprawie p. Lucyny Todośko, której Fundacja "Polsko-Niemieckie" Pojednanie odmówiła przyznania pomocy finansowej pragnę wyjaśnić, że pomoc finansowa ze środków przekazanych przez rząd niemiecki w latach 1992-1993, była przyznawana zgodnie z par. 6 ustęp 1 Statutu Fundacji, tylko "szczególnie poszkodowanym ofiarom prześladowań nazistowskich".

Za osoby szczególnie represjonowane, zgodnie ze stanowiskiem Nr 20 Zarządu Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie" z dnia 13 lipca 1994 r., uznawano osoby deportowane do pracy przymusowej, tj.: "wywożone lub wysyłane przez okupanta poza rejon stałego zamieszkania". Wspomniane Stanowisko stwierdzało, że warunku deportacji nie spełniają jednak osoby zatrudnione w miejscu zamieszkania, które zostały skierowane do zakładów filialnych.

Stanowisko Nr 20 w sprawie wykładni terminu "deportacja" zostało znowelizowane Uchwałą nr 29 Zarządu "Polsko-Niemieckie Pojednanie" z dnia 18 sierpnia 1999 r. W punkcie II ustęp 1 zapisano również, że warunku deportacji nie spełniają: "Osoby zatrudnione w miejscu zamieszkania w instytucjach niemieckich i skierowane na czas określony do zakładów filialnych, jeśli powróciły do zakładu macierzystego".

Pragnę poinformować, że Fundacja nie mogła przyjąć wyjaśnień wnioskodawczyni, dotyczących okoliczności powrotu i zamienieniu się z Anną Łyżwą, obecnie Kaczorowską, ponieważ ta zgodnie z dokumentami przesłanymi do Fundacji pracę w "Hasagu" w Lipsku podjąć miała w kwietniu 1942 r. Pragnę przypomnieć, iż zgodnie z wyjaśnieniem zainteresowanej zmiana miała nastąpić w listopadzie 1942 r.

Pragnę Panią poinformować, że Fundacja "Polsko-Niemieckie Pojednanie" zakończyła wypłaty pomocy ze środków przekazanych przez rząd niemiecki w latach 1992-1993. Z dniem 31 grudnia 2000 r. na mocy Uchwały Nr 11/2000 Rady Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie", zakończono również rozpatrywanie odwołań w sprawach odmowy przyznania pomocy. W związku z powyższym wszystkie wyjaśnienia i dokumenty nadesłane po 31 grudnia 2000 r. nie prowadzą do zmiany wcześniej podjętych decyzji.

Odmowa przyznania pomocy ze środków przekazanych Polsce w latach 1992-1993, nie oznacza braku możliwości ubiegania się o świadczenie z funduszu niemieckiej Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość". Przyjęta w toku negocjacji ze stroną niemiecką nowa, znacznie korzystniejsza definicja deportacji, która została zapisana w przyjętej przez Bundestag Ustawie o powołaniu Fundacji "Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość" pozwala na uznanie p. Todośko za osobę uprawnioną do otrzymania świadczenia.

Z informacji przekazanych przez Fundację "Polsko-Niemieckie Pojednanie" jednoznacznie wynika, że przedstawione przez p. Todośko dokumenty są wystarczające do uzyskania świadczenia w kategorii osób pracujących w przemyśle. Wysokość świadczenia dla tej grupy osób wynosi 4 tysiące marek niemieckich. Warunkiem otrzymania świadczenia jest jednak złożenie do końca bieżącego roku wniosku o jego przyznanie. Do chwili obecnej taki wniosek do Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie" nie wpłynął.

Warszawa, dnia 13 lipca 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Do obrotu i stosowania w budownictwie może być wprowadzany wyłącznie cement spełniający wymagania określone w art. 10 ustawy - Prawo budowlane. Oznacza to, że wyrób ten powinien być zgodny z PN-B-19701:1997 "Cement powszechnego użytku", przy czym zgodność ta powinna być potwierdzona deklaracją lub certyfikatem zgodności oraz właściwym oznakowaniem (znak budowlany). W przypadku cementu procedura wystawiania deklaracji zgodności wymaga dodatkowo udziału strony trzeciej.

Podczas kontroli importowanego cementu, przeprowadzonej w 2000 r. przez służby nadzoru budowlanego, przedstawiane były przez importerów wyniki badań laboratoryjnych, które nie wykazywały istotnych rozbieżności z wymaganiami Polskiej Normy w zakresie własności technicznych cementu. Niemniej badania te o charakterze wyrywkowym nie są w pełni miarodajne co do oceny jakości całości importowanego do Polski cementu. Jednocześnie kontrole te wykazały, że importowany z kierunku wschodniego cement bardzo często narusza polskie przepisy w zakresie formalnym; brak lub niewłaściwa deklaracja zgodności, brak udziału strony trzeciej, brak oznakowania wyrobu. Mimo to, cementy te są stosowane przez odbiorców krajowych, którzy naruszając przepisy, narażają się, w przypadku kontroli nadzoru budowlanego, na sankcje finansowe przewidziane w art. 93 ustawy - Prawo budowlane w postaci mandatu w wysokości do 500 zł lub grzywny nakładanej przez kolegia ds. wykroczeń do 5000 zł oraz sankcje zawodowe wobec osób pełniących samodzielne funkcje techniczne w budownictwie, przewidziane w art. 96 ustawy - Prawo budowlane, do zakazu wykonywania samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie wyłącznie.

Natomiast sankcje finansowe, o których mowa w oświadczeniu senatora Jerzego Suchańskiego, a wynikające z rozporządzenia ministra Finansów z dnia 11 lipca 2000 r. w sprawie sankcji ekonomicznych za wprowadzanie do obrotu wyrobów podlegających oznaczeniu znakiem bezpieczeństwa, a nie oznaczonych tym znakiem lub nie spełniających norm wymagań, a także za wykonywanie usług nie spełniających odpowiednich wymagań (Dz.U. Nr 55, poz. 661), nie dotyczą cementu. Sankcjami tymi są objęte bowiem wyłącznie wyroby wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1999 r. w sprawie wykazu wyrobów wyprodukowanych w Polsce, a także wyrobów importowanych do Polski po raz pierwszy, mogących stwarzać zagrożenie albo służących ochronie lub ratowaniu życia, zdrowia lub środowiska, podlegających obowiązkowi certyfikacji na znak bezpieczeństwa i oznaczania tym znakiem oraz wyrobów podlegających obowiązkowi wystawienia przez producenta deklaracji zgodności (Dz.U. Nr 5 z 2000 r., poz. 53). Cement nie jest wymieniony w tym wykazie.

W bieżącym roku, w związku z dalszymi sygnałami o imporcie cementu ze wschodu, który nie spełnia wymagań polskich przepisów budowlanych, kontynuowane są przez Główny Urząd Nadzoru Budowlanego i podległe mu służby nadzoru budowlanego, przy współudziale Inspekcji Handlowej, działania kontrolne u importerów cementu ze wschodu, jak i w firmach ten cement stosujących. Przewiduje się również w tym zakresie współpracę ze służbami celnymi, dla uzyskiwania aktualnej informacji o konkretnych dostawach cementu ze wschodu, co umożliwi skoncentrowanie działań kontrolnych na przejściach granicznych lub miejscach przeznaczenia dostaw.

W dalszej perspektywie czasowej problem kontroli importowanego ze wschodu cementu będzie mógł być rozwiązany poprzez wdrożenie przygotowywanej przez Międzyresortowy Zespół koncepcji kompleksowego nadzoru rynku wyrobów objętych dyrektywami "nowego podejścia", w tym również wyrobów budowlanych. Założenia systemu nadzoru rynku w tym zakresie zostały przyjęte na posiedzeniu Komitetu Integracji Europejskiej w dniu 13 czerwca br. Wdrożenie kompleksowego systemu nadzoru rynku, przewidziane na 2002 r., związane jest z istotnymi zmianami legislacyjnymi w obecnie obowiązujących przepisach, które powinny zapewnić między innymi również efektywny i skuteczny nadzór nad obrotem i stosowaniem cementu w Polsce.

Istotnym elementem, który również już w przyszłym roku powinien wpłynąć na zdyscyplinowanie przestrzegania przez dostawców i odbiorców importowanego cementu przepisów o dopuszczaniu do obrotu i stosowania, będzie pełne przetransportowanie do zbioru Polskich Norm pierwszej zharmonizowanej normy europejskiej wyrobu EN-19701:2000 "Cement powszechnego użytku". W wyniku wprowadzenia tej normy do polskiego systemu prawnego, dla cementu, zgodnie z przepisami budowlanymi, będzie wymagane uzyskanie certyfikatu zgodności w akredytowanej w PCA jednostce certyfikującej. Będzie więc wymagany dokument atestacyjny o wyższym, niż deklaracja zgodności producenta, stopniu wiarygodności, wskazujący, że cement, którego ten dokument dotyczy, jest faktycznie zgodny z Polską Normą. Certyfikat zgodności cementu z Polską Normą stanowić będzie w tym przypadku jednoznaczny punkt odniesienia dla oceny spełnienia wymagań przez organy kontrolne.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Kropiwnicki

Warszawa, dnia 13 lipca 2001 roku

Szanowna Pani Marszałek,

Wysokość przekazywanych przez Krajowy Urząd Pracy kwot zależy od dotacji budżetowych i rytmiczności oraz wysokości spływu składek od pracodawców. Wpływa to m.in. na zmienną wysokość przekazywanych środków, a także powodować może zachwianie płynności finansowej Funduszu i tym samym trudności w realizacji wszystkich zadań określonych dla urzędów pracy w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, w tym również o charakterze obligatoryjnym.

Warszawa, dnia 16 lipca 2001 r.

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Jana Chojnowskiego złożonego podczas 77 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 15 marca 2001 roku, a dotyczącego okoliczności i długotrwałości procesu uchwalania ustawy o grach losowych uprzejmie informuję, iż wyżej wymienione oświadczenie stanowiło podstawę zlecenia Prokuratorowi Okręgowemu w Warszawie przeprowadzenia postępowania sprawdzającego w trybie art. 307 kodeksu postępowania karnego.

W trakcie aktualnie przeprowadzonych czynności sprawdzających Prokurator Okręgowy w Warszawie zważył, iż informacje zawarte w oświadczeniu Pana Senatora Jana Chojnowskiego nie wnoszą żadnych nowych okoliczności, ani nie informują o materiałach, które były nieznane Prokuratorowi Rejonowemu dla Warszawy Śródmieścia w momencie podejmowania wyżej wskazanej decyzji kończącej postępowanie 3 Ds. 210/00/III.

Warszawa, 2001 -07-17

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Krzysztofa Kozłowskiego podczas 84 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 czerwca 2001 r. w sprawie modernizacji stadionu piłkarskiego TS "Wisła" Kraków - uprzejmie informuję. W 1999 roku został złożony przez Sportową Spółkę Akcyjną "Wisła Kraków" wniosek o dofinansowanie modernizacji stadionu w wysokości 34.000 tys. zł., określający zakres rzeczowy przedsięwzięcia, koszt realizacji w wysokości 53.994,5 tys. zł. oraz termin zakończenia inwestycji (do 30 listopada 2001 r.). Prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki po zasięgnięciu opinii Rady Programowej ds. Inwestycji (dnia 27 września 1999 r.) wydał Postanowienie w sprawie dofinansowania modernizacji stadionu w wysokości 34.000 tys. zł. z tego w 1999 r. - 1.500 zł., w roku 2000 - 14.000 tys. zł., oraz w roku 2001 - 18.500 tys. zł. z jednoczesnym wyznaczeniem trzy miesięcznego terminu zawarcia umowy z wnioskodawcą o dofinansowanie przedsięwzięcia (tj. do dnia 27 grudnia 1999 r.).

Prezes Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki uwzględniając opinię Komitetu Finansowego BIG Banku Gdańskiego S.A., Postanowienia Rady Programowej ds. Inwestycji uwarunkował podpisanie umowy przedłożeniem przez inwestora kompletnej dokumentacji projektowo-kosztorysowej i pozwolenia na budowę. W wyznaczonym przez Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki terminie powyższej umowy nie zawarto. Nie zawarto jej również w terminie dwukrotnie przesuwanym przez Urząd, gdyż wnioskodawca zwlekał z uzupełnieniem brakującej dokumentacji. Tymczasem Sportowa Spółka Akcyjna "Wisła Kraków" poinformowała Urząd o otrzymaniu w dniu 28 lutego 2000 r. pozwolenia na budowę w zmienionej wersji projektu modernizacji stadionu, jednocześnie zgłosiła gotowość do zawarcia umowy i prosiła ponownie Urząd o wyznaczenie nowego terminu jej podpisania. Przedstawiając nowy zakres rzeczowy przedsięwzięcia o wartości ogółem 79.900 tys. zł. (wg wniosku 53.900 tys. zł.) inwestor zaproponował realizację zadania w kolejnych dwóch etapach. Ponadto Sportowa Spółka Akcyjna "Wisła Kraków" proponowała odmienny od postanowienia Rady Programowej ds. Inwestycji sposób wykorzystania środków Urzędu.

• zmniejszenia zakresu rzeczowego oraz zmiany programu sportowego,
• zwiększenia wartości kosztorysowej,
• przedłużenia harmonogramu realizacji,
• sposobu wykorzystania środków Urzędu (nie uruchomienie własnych środków w pierwszej kolejności).

W związku z powyższym Postanowienie Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki z dnia 27 września 1999 roku utraciło moc prawną i nie mogła być podpisana umowa o dofinansowanie modernizacji stadionu. W zaistniałej sytuacji Urząd zaproponował Sportowej Spółce Akcyjnej "Wisła Krajów" powtórne zgłoszenie swoich potrzeb z uwzględnieniem proponowanych zmian. Tymczasem środki zaplanowane na dofinansowanie modernizacji niniejszego stadionu z uwagi na duże potrzeby innych dyscyplin sportowych zostały w roku 2000 rozdysponowane. Ponadto w latach 1996-1998 została przeprowadzona modernizacja stadionu "Wisły" z dofinansowaniem ze strony Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki w wysokości 3.200 tys. zł.

Urząd Kultury Fizycznej i Sportu podjął w roku 2000 działania związane z opracowaniem strategii dofinansowania rozwoju bazy sportowej dla inwestycji strategicznych dla sportu polskiego, z uwzględnieniem potrzeb w zakresie remontów, modernizacji i budowy obiektów. Obejmuje ona ponad 70 Polskich Związków i Organizacji Sportowych o zasięgu ogólnokrajowym. W programie rozwoju bazy sportowej Polskiego Związku Piłki Nożnej zaproponowano dofinansowanie modernizacji czterech stadionów piłkarskich, w tym Wisły Kraków, kontynuację modernizacji dwóch stadionów i budowę nowego, a następnie dofinansowanie monitoringu widowni na 8 stadionach.

Aktualnie Urząd Kultury Fizycznej i Sportu dofinansuje modernizację dwóch stadionów piłkarskich tj. Stadionu Śląskiego oraz Widzew Łódź. Oba stadiony po zakończeniu modernizacji, wg zapewnień wnioskodawców, będą spełniały warunki stawiane przez FIFA i UEFA, a w związku z tym będą mogły być prowadzone rozgrywki zarówno ligowe jak i międzynarodowe.

Po zakończeniu modernizacji powyższych dwóch stadionów dofinansowywanych przez Urząd Kultury Fizycznej i Sportu, Prezes podejmie decyzję, które ze zgłoszonych przez Polski Związek Piłki Nożnej stadionów w pierwszej kolejności będą dofinansowane.

Z poszanowaniem

w/z MINISTRA

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 17 lipca 2001 r.

Zarząd Starostwa Powiatowego w Radomiu, pismem z dnia 24 maja 2000 r. zwrócił się do Wojewody Mazowieckiego z prośbą o wydanie decyzji potwierdzającej nabycie z mocy prawa, nieodpłatnie, z dniem 1 stycznia 1999 r. przez powiat radomski własności Skarbu Państwa, składającej się z części nieruchomości zabudowanej, położonej w Radomiu przy ul. Żeromskiego 53. W piśmie tym powołano się na art. 60 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz .872 z późn. zm.) i uzasadniono, że w budynku tym w dniu 1 stycznia 1999 r. znajdowały się dwie jednostki organizacyjne, tj. Powiatowy Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej oraz Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie.

Wojewoda Mazowiecki, decyzją z dnia 19 czerwca 2000 r., znak: GGN-R-7223/55/00/WM, odmówił stwierdzenia nabycia z mocy prawa, nieodpłatnie z dniem 1 stycznia 1999 r. przez powiat radomski własności części nieruchomości zabudowanej, o powierzchni 1,5822 ha oraz własności lokali o łącznej powierzchni 424,08 m2 w budynku położonym w Radomiu przy ul. Żeromskiego 53. W uzasadnieniu swojej decyzji Wojewoda podniósł, że przyjęcie mienia w trybie art. 60 wyżej wymienionej ustawy może nastąpić tylko w przypadku przejęcia całości lub części instytucji lub państwowych jednostek organizacyjnych.

Przedmiotowa nieruchomość, na mocy decyzji Wojewody Radomskiego z dnia 22 czerwca 1995 roku, znak: G.II.8224-K-108/95, jest we współwłasności Gminy Miasta Radom w 1350/9048 części i Skarbu Państwa w pozostałej części, tj. 7698/9048. Istniejący stan potwierdza odpis z księgi wieczystej KW 50938. Decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr 192/IV/98 z dnia 20 czerwca 1998 r. ustanowiony został na przedmiotowej nieruchomości trwały zarząd na rzecz Urzędu Wojewódzkiego w Radomiu.

Decyzją nr 8/6/99 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, zmieniono nazwę urzędu Wojewódzkiego w Radomiu na Mazowiecki Urząd Wojewódzki.

Starostwo Powiatowe w Radomiu, pismem z dnia 12 lipca 1999 r., zwróciło się do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z prośbą o wygaszenie prawa zarządu na części zajmowanej przez powiat. W odpowiedzi, Ministerstwo SWiA, pismem z dnia 15 października 1999 r., potwierdziło zainteresowanie przedmiotową nieruchomością oraz potwierdziło możliwość oddania przez trwałego zarządcę nieruchomości w najem, dzierżawę lub użyczenie.

Zgodnie z art. 60 wyżej wymienionej ustawy, mienie Skarbu Państwa, będące we władaniu instytucji i państwowych jednostek organizacyjnych przejmowanych z dniem 1 stycznia 1999 r. przez jednostki samorządu terytorialnego, staje się z mocy prawa mieniem właściwych jednostek samorządowych. Według stanowiska Ministra Skarbu Państwa, powiat radomski nie przejął części instytucji, a tylko część zadań Wojewódzkiego Ośrodka Dokumentacji Kartograficznej oraz część zadań dawnego Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Rodzinie, nie można zatem uznać, aby powyższe przejęcie jednostki wypełniło przesłanki tego przepisu.

Ustosunkowując się do argumentów odwołania i możliwości zastosowania art. 61 tej ustawy trzeba podkreślić, że zgodnie z art. 43 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543), trwały zarząd jest prawną formą władania nieruchomością. Gdyby zatem chcieć przekazać część nieruchomości Skarbu Państwa, należałoby podzielić całą nieruchomość, aby przedmiot wniosku Starosty Powiatu Radomskiego stanowił odrębną część nieruchomości i wygasi trwały zarząd. Ponadto trzeba zwrócić uwagę na fakt, że przy toczącym się procesie o zniesienie współwłasności, która jest określona w częściach ułamkowych bez fizycznego podziału, dysponowanie mieniem Skarbu Państwa jest niemożliwe. Tak więc - stosownie do wyjaśnień Ministra Skarbu Państwa - Starostwo Powiatowe w Radomiu nie może otrzymać przedmiotowego mienia, ani w trybie art. 60, ani 61 wspomnianej ustawy.

Minister Skarbu Państwa, decyzją z dnia 31 stycznia 2001 r. DEiGMSP/519/EI/01, uchylił decyzję Wojewody Mazowieckiego uzasadniając, że organ II instancji - na podstawie materiału zebranego w sprawie - nie może rozstrzygnąć jakiej jednostce samorządu terytorialnego jest potrzebna przedmiotowa nieruchomość i podniósł, że przedmiotowe mienie może być przekazane w trybie art. 64 wyżej wymienionej ustawy.

Zwrócenia uwagi wymaga fakt, że przedłużająca się procedura przygotowawcza do przekazania na rzecz miasta Radomia części nieruchomości przy ul. Żeromskiego 53 nie była wynikiem opieszałości, czy niechęci ze strony Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego. W przedmiotowej sprawie Wojewoda Mazowiecki dołożył niezbędnej staranności w celu zabezpieczenia funkcjonowania służb administracji samorządowej. Należy jednocześnie zauważyć, iż obowiązkiem Wojewody Mazowieckiego jest również zapewnienie właściwych warunków pracy służb administracji zespolonej państwa na terenie województwa mazowieckiego.

Marek Biernacki

Warszawa, 2001-07-19

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 26 czerwca 2001 r. Nr AG/043/305/01/IV oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Suchańskiego dotyczącym rozważenia możliwości "odstąpienia przez urzędy skarbowe od wszczynania postępowania podatkowego w przypadkach, w których koszty obsługi przed wydaniem wymagalnej decyzji byłyby większe, niż dodatkowo osiągnięty podatek", uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Podstawą postępowania podatkowego jest postępowanie dowodowe. W postępowaniu tym organ podatkowy podejmuje szereg działań zmierzających do jak najdokładniejszego ustalenia stanu faktycznego sprawy, realizując zasadniczy cel postępowania podatkowego, którym jest wydanie prawidłowego pod względem prawnym rozstrzygnięcia, w oparciu o wyczerpująco ustalone okoliczności faktyczne. Prawidłową decyzję można podjąć bowiem tylko wówczas, gdy organ podatkowy dysponuje całokształtem materiału dowodowego pozwalającym mu na dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy.

Do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i zgromadzenia materiału dowodowego zobowiązują organy podatkowe zasady postępowania podatkowego wyrażone w art. 122 i 187 § 1 Ordynacji podatkowej tj. zasada dochodzenia prawdy obiektywnej i zupełności postępowania dowodowego. Organ podatkowy, bez dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego (z pominięciem zasady prawdy obiektywnej) nie jest w stanie wiążąco rozstrzygnąć, czy w konkretnej sprawie działania podatnika faktycznie poruszały przepisy prawa podatkowego, powodując powstanie zaległości podatkowych, a w związku z tym czy zachodzi konieczność wydania decyzji wymiarowej. Przed wszczęciem postępowania organ podatkowy dysponuje tylko materiałem zebranym w ramach czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, lecz jest to materiał wstępny, który może jedynie stanowić podstawę do wszczęcia postępowania podatkowego. Natomiast, aby wydać decyzję wymiarową rozstrzygającą sprawę co do istoty, organ podatkowy musi formalnie wszcząć postępowanie podatkowe, a następnie przeprowadzić postępowanie dowodowe.

Realizacja koncepcji senatora Pana Jerzego Suchańskiego "odstępowania od wszczynania postępowania podatkowego w przypadku, gdy przewidywane przez organ podatkowy koszty obsługi przed wydaniem wymagalnej decyzji byłyby większe, niż dodatkowo osiągnięty podatek" wymagałaby od organów podatkowych prowadzenia pozaproceduralnego "postępowania dowodowego". Takie nieformalne czynności prowadzone jednostronnie przez organ podatkowy, bez udziału strony, uchybiałyby wyrażonej w art. 123 Ordynacji podatkowej zasadzie zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu i naruszałyby zasadę prawdy obiektywnej.

Organ podatkowy wszczynając postępowanie podatkowe powinien mieć także na uwadze koszty postępowania. Jakkolwiek w myśl zasady wyrażonej w art. 264 ustawy - Ordynacja podatkowa, koszty postępowania przed organami podatkowymi ponosi Skarb Państwa, to jednak zgodnie z art. 267 § 1 tej ustawy występują sytuacje, w których postępowania będą obciążać stronę np. gdy koszty te zostały poniesione w jej interesie lub na jej żądanie, a nie wynikają z ustawowego obowiązku organów prowadzących postępowanie.

Niemniej jednak wysokość kosztów postępowania podatkowego może być wiążąco oszacowana dopiero po zakończeniu postępowania podatkowego, a nie przed jego wszczęciem. Wysokość kosztów postępowania podatkowego jest zwykle wprost proporcjonalna do stopnia skomplikowania sprawy. Wdrożenie koncepcji Pana senatora stanowiłoby zachętę do unikania wszczynania postępowania w sprawach pozornie skomplikowanych. Tymczasem właśnie rzetelnie przeprowadzone postępowanie dowodowe w takiej sprawie, przyczynia się do ujawnienia wielu nieprawidłowości w działaniach innych podatników.

Reasumując, koncepcja apriorycznego "rozstrzygania" sprawy przez organ podatkowy, w postaci odstąpienia od wszczęcia postępowania podatkowego, nie jest do pogodzenia z zasadami ogólnymi postępowania podatkowego.

Wiążące określenie szacunkowych kosztów postępowania i kwoty wymierzonego zobowiązania, nie jest możliwe przed wszczęciem postępowania. Podejmowanie rozstrzygnięć o nadaniu sprawie formalnego biegu w oparciu o domniemane koszty i spodziewane efekty finansowe postępowania zawsze budziłoby poważne wątpliwości. Kierowanie się takimi niejasnymi kryteriami miałoby również efekt korupcjogenny.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 2001.07.19

W związku z przesłanym przy piśmie Pani Marszałek z dnia 10 lipca br. AG/043/317/01/IV tekstem oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Ryszarda Sławińskiego podczas 85 posiedzenia Senatu RP w dniu 5 lipca 2001 r. w sprawie powstrzymania likwidacji Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, uprzejmie wyjaśniam:

Rządowy projekt ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, skierowany do Sejmu RP, nie przewiduje likwidacji Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Zaproponowane w art. 58 projektu ustawy zmiany do ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, mają na celu głębszą, od dotychczas obowiązującej, decentralizację Funduszu poprzez zwiększenie ilości zadań wykonywanych przez samorządy przy jednoczesnym zwiększeniu od 45% do 55% przychodów Funduszu z przeznaczeniem na finansowanie tych zadań.

Przyjęte w rządowym projekcie rozwiązania utrzymują dotychczasowy system poboru wpłat na ten Fundusz przez co zabezpieczone są warunki finansowe dla realizacji szeroko rozumianej rehabilitacji o charakterze ponadpowiatowym (ogólnopolski i regionalnym) oraz zabezpieczone jest finansowe wsparcie pracodawców, w szczególności prowadzących zakłady pracy chronionej.

PODSEKRETARZ STANU