Warszawa, dnia 17 maja 2001 r.

W związku z pismem Pani Marszałek, z dnia 10 kwietnia 2001 roku znak: AG/043/188/01/IV, uprzejmie przedstawiam odpowiedź na oświadczenie pana senatora Tadeusza Rzemykowskiego złożone podczas 79. posiedzenia Senatu RP w dniu 6 kwietnia 2001 roku, dotyczące przepisu § 157 ust. 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 140 z późn. zm.).

Odpowiedź, którą przedstawiam, została przygotowana więc w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego i Budownictwa i nadesłana przy piśmie Podsekretarza Stanu, pana Olgierda Romana Dziekońskiego, znak: AG-2/AM/426/948/2001 z dnia 12.05.2001 r. Jest to odpowiedź następująca:

Gaz ziemny i gaz płynny, oba tworzące mieszaniny wybuchowe z powietrzem, mają całkowicie różne właściwości fizykochemiczne. Z tego też powodu przyjmować się powinno odmienne sposoby postępowania i prowadzenia działań ratowniczych, w związku z zagrożeniami, jakie mogą powodować instalacje zawierające te gazy. Sytuacja, w której strażacy prowadzący akcję ratowniczą, po zamknięciu dopływu gazu ziemnego do budynku, są niespodziewanie narażeni na możliwość rozszczelnienia butli z gazem płynnym znajdujących się w części mieszkań czy lokali użytkowych, zwiększa zagrożenie wybuchem przez co w znacznym stopniu pogorszyłoby się bezpieczeństwo uczestników akcji.

Z drugiej jednak strony uznając racje Pana Senatora odnośnie do celowości stosowania gazu ziemnego oraz wychodząc naprzeciw licznym postulatom mieszkańców chcących korzystać z tego rodzaju gazu mimo, że część mieszkańców nie chce rezygnować z gazu płynnego z butli, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i Budownictwa proponuje rozwiązanie kompromisowe. W ramach obecnie prowadzonych prac nad nowelizacją ww. rozporządzenia przygotowano regulację dopuszczającą wykorzystanie gazu ziemnego z sieci do zasilania kotłowni w budynku dla celów ogrzewania i przygotowania ciepłej wody użytkowej, jednak bez możliwości doprowadzenia tego gazu bezpośrednio do poszczególnych lokali mieszkalnych (dla celów przygotowania posiłków). Proponowane złagodzenie istniejących wymagań dotyczyć będzie niskich budynków mieszkalnych tj. o wysokości do 4 kondygnacji. Przepis został uzgodniony z Państwową Strażą Pożarną. Prace nad nowelizacją rozporządzenia są na ukończeniu. Zakłada się, że nowe przepisy techniczno-budowlane wejdą w życie w drugiej połowie tego roku.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Warszawa, dnia 17.05.2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Józefa Kuczyńskiego na 80. posiedzeniu Senatu w dniu 26 kwietnia 2001 r., przekazane przy piśmie znak: AG/043/222/01/IX z dnia 30 kwietnia 2001 r., w sprawie rozporządzenia Ministra Zdrowia wynikającego z zapisu art. 55a ust. 2 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 ze zm.), uprzejmie informuję, że zostały podjęte prace nad opracowaniem projektu ww. rozporządzenia, jednak trudności legislacyjne jakie powstały przy opracowywaniu projektu spowodowały, zawieszenie prac. Należy bowiem wskazać, że art. 55a ust. 1 nakłada obowiązek opracowania i aktualizacji planu zabezpieczenia ambulatoryjnej opieki zdrowotnej na organy i jednostki samorządu terytorialnego.

Tak więc powstaje pytanie, plan przygotowany przez którą z jednostek samorządu (gminę, powiat, województwo) miałby stanowić podstawę do zawierania umów przez kasę chorych ze świadczeniodawcami. Nie jest jasne również, jaka miałaby być relacja pomiędzy planami opracowanymi przez poszczególne jednostki. W tej sytuacji wydanie rozporządzenia, o którym mowa w ust. 2, mogłoby napotkać zarzut wykroczenia poza zakres delegacji ustawowej.

Rada Ministrów w skierowanym do Sejmu RP w październiku 1999 r. projekcie ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz o zmianie niektórych ustaw (druk 1456) proponowała wykreślenie art. 55a.

W trakcie prac Komisji Zdrowia Sejmu RP zaproponowano, aby to sejmik województwa, po zasięgnięciu opinii rad gmin i powiatów, samorządów zawodów medycznych oraz właściwej terytorialnie kasy chorych, był obowiązany do opracowywania i aktualizacji planu zabezpieczenia świadczeń ambulatoryjnej opieki zdrowotnej (druk 2135). Jednocześnie, w trakcie drugiego czytania projektu ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz o zmianie niektórych innych ustaw zgłoszona została nieco odmienna propozycja opracowywania planu zabezpieczenia ambulatoryjnej opieki zdrowotnej (druk 2135A). Dopiero rozstrzygnięcie przez ustawodawcę wspomnianych wyżej kwestii umożliwi wydanie rozporządzenia.

z up. Ministra Zdrowia
SEKRETARZ STANU
Tomasz Grottel

Warszawa, 2001-05-17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Stojąc na gruncie zabezpieczenia interesów budżetu i finansów publicznych należałoby wskazać, iż poprzez nałożenie obowiązku stosowania kas na pewno aparat skarbowy dysponuje dostępnością, do wiarygodniejszej ewidencji obrotów detalicznych. Wynika to z kilku względów. Samo urządzenie kasowe posiada zabezpieczenia techniczne i konstrukcyjne, które uniemożliwiają lub utrudniają późniejsze zmiany w ewidencji kolejności zawieranych transakcji czy likwidacji określonych zapisów.

Automatycznie odnotowywane dane transakcji dotyczące jej daty, godziny i minuty dokonania dają możliwość podatkowej kontroli krzyżowej ewidencji sprzedaży z ewidencją stanów magazynowych oraz ewidencją zakupów. Konstrukcja kasy, w tym obligatoryjnie przewidziany w niej odrębny wyświetlacz dla klienta informujący o wartości wprowadzanych transakcji nie tylko daje możliwości prowadzenia obserwacji zawodowej kontroli, ale pośrednio zapewnia publiczną kontrolę dokonywanych zapisów ewidencyjnych i daje również kupującemu gwarancję, że zapis ewidencyjny jest zgodny z zapisem uwidocznionym w dowodzie sprzedaży wręczanym klientowi (tj. w paragonie). Ponadto sam obowiązek wydawania paragonów (automatycznie ewidencjonowanych) wspomagany przewidzianą do zastosowania sankcją w Kodeksie karnym skarbowym za niewydawanie paragonu stanowi dodatkowy czynnik wpływający na kompletność danych ewidencyjnych. Interes budżetu w tym przypadku jest w pełni zgodny z interesem klienta, który w układzie bezkonfliktowym ze sprzedawcą powinien pozyskać szczegółowy dowód potwierdzający dokonane zakupy.

Dla znakomitej większości podatników - sprzedawców działających na uczciwych zasadach stosowanie kas ułatwia i przyspiesza ewidencję, daje możliwość pozyskiwania tzw. wydruków dobowych i okresowych i to w przekroju danych niezbędnych do ujęcia ich w miesięcznej deklaracji VAT, co upraszcza operację deklaracyjnego rozliczenia mogącą sprawiać trudności, w szczególności małym firmom. W większych firmach stosowanie kas może ułatwić kontrolę personelu i bieżących stanów magazynowych. W niektórych firmach świadczących usługi w przewozach osób w międzymiastowej komunikacji samochodowej lub posiadających rozległą sieć wiejskich sklepów detalicznych obroty znacząco wzrosły po wprowadzeniu kas, gdyż konieczność stosowania kas utrudniła np. stosowane praktyki wprowadzania przez personel własnego towaru do sprzedaży lub inkasowania opłat za przejazd "na własny rachunek".

Należy również zaznaczyć, iż Ministerstwo Finansów dopuściło do stosowania kasy uwzględniające różne techniki sprzedaży (kasy przenośne, stacjonarne, dostosowane do współpracy z zewnętrznym komputerem, czytnikiem kodów kreskowych, oraz innymi specjalistycznymi urządzeniami). Cena najtańszych modeli kas kształtuje się na poziomie 1000 - 1200 zł. Przy czym zgodnie z art. 29 ust. 2b ustawy budżet państwa partycypuje w kosztach zakupu każdej kasy na poziomie do 2500 zł, z zastrzeżeniem terminowego spełnienia przez podatnika omawianego obowiązku.

Warszawa, 24 maja 2001 r.

W uzupełnieniu do informacji, którą pozwoliłem sobie przedłożyć w dniu 9 bm., tj. bezpośrednio po przesłanym mi oświadczeniu Senatora Jerzego Suchańskiego w sprawie Przedsiębiorstwa Państwowego Kopalnie Odkrywkowe Surowców w Kielcach - uprzejmie informuję, że w zakładzie przeprowadzona została rekontrola, w wyniku której ustalono co następuje:

W ostatnim okresie tj. 3.04.2001 r. Zarządca Komisaryczny zwrócił się do Świętokrzyskiego Urzędu Wojewódzkiego w Kielcach Wydziału Gospodarki i Infrastruktury oraz do Ministerstwa Skarbu Państwa o wyrażenie zgody na sprzedaż zorganizowanej części mienia przedsiębiorstwa, tj. Kopalni "Głuchowiec" w Małogoszczy gm. Małogoszcz. Uzasadnieniem wniosku była trudna sytuacja ekonomiczno-finansowa oraz pilna potrzeba uregulowania zobowiązań. Wojewoda Świętokrzyski wyraził zgodę na sprzedaż Kopalni. Aktualnie trwa zbieranie ofert.

Pracodawca zalega z wypłatą wynagrodzenia za pracę 183 pracownikom za miesiąc marzec i kwiecień br. W miesiącu kwietniu wypłacono zaliczkowo pracownikom po 300 zł.

- Nagrody jubileuszowe (prawo nabyte w 2001 r.) - 58.652, 90 zł. dla 11 osób

Zarządca Komisaryczny 25.04.2001 r. wystąpił do Marszałka Województwa Świętokrzyskiego z wnioskiem o zarządzenie wypłaty jednorazowego świadczenia oraz udzielenie pożyczki na opłacenie składek na ubezpieczenia społeczne ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Uzasadnieniem wniosku są trudności finansowe Przedsiębiorstwa, spowodowane sezonowością sprzedaży oraz nieterminowym regulowaniem należności przez odbiorców (głównie kopalnie węgla kamiennego i przedsiębiorstwa drogowe).

W Przedsiębiorstwie nie odprowadzane są na bieżąco należności potrącane z wynagrodzeń pracowników. Zarządca w styczniu br. przelał na rachunek Kasy Zapomogowo-Pożyczkowej zaległości wcześniej potrącone z wynagrodzeń za prace w łącznej kwocie 60.100 zł. Za miesiąc styczeń br. pracodawca wypłacił pracownikom wynagrodzenie pomniejszone o raty na KZP tj. o kwotę 34.940 zł. Na konto KZP odprowadzono w lutym br. 10.000 zł.

Praktyka taka prowadzona jest już od ubiegłego roku, tj. również przez poprzedniego dyrektora. KZ NSZZ "Solidarność" zgłosiła 14.09.2000 r. wniosek do Prokuratury Rejonowej w Kielcach o wszczęcie dochodzenia celem ustalenia winnych zagarnięcia środków z KZP. Związek został zawiadomiony o wszczęciu (w dniu 2.11.2000 r.), dochodzenia w sprawie KZP. Postępowanie zostało później umorzone.

Przewodniczący KZ NSZZ "Solidarność" jednoznacznie określił, że przyczyną problemów w Przedsiębiorstwie jest wprowadzenie zarządu komisarycznego. W jego ocenie wszczęcie postępowania naprawczego spowodowało utratę wiarygodności u dotychczasowych odbiorców. Zarządca Komisaryczny okazał się mało skuteczny w prowadzeniu windykacji należności.

O braku współpracy ze związkami zawodowymi może świadczyć fakt niepowiadomienia ich o zamiarze sprzedaży Kopalni "Głuchowiec" w Małogoszczy. Zarządca Komisaryczny stwierdził, że przyczyną takiego zachowania była potrzeba szybkiego załatwienia sprawy w związku z pogarszającą się sytuacją, grożącą Przedsiębiorstwu upadłością. Według niego, środki uzyskane ze sprzedaży byłyby przeznaczone na częściową spłatę kredytów, uregulowanie przeterminowanych zobowiązań oraz zabezpieczenie produkcji w pozostałych kopalniach. Wybór tej właśnie kopalni do sprzedaży został uzasadniony tym, że ma uregulowany stan prawny i jest nierentowna (przestarzała technologia, zdekapitalizowany majątek trwały).

Inspektor pracy nie jest organem kompetentnym do zajęcia stanowiska w sprawie zarządzania majątkiem kontrolowanego Przedsiębiorstwa i jego wyceny. Niestety właśnie ocena tego zarządzania jest przyczyną sytuacji konfliktowej między KZ NSZZ "Solidarność" a Zarządcą Komisarycznym.

Jednoznacznie jednak należy podkreślić, że sytuacja ekonomiczna i podejmowane działania zmierzające do jej poprawy nie zwalniają pracodawcy z obowiązku przestrzegania art. 94 pkt 10 kp i art. 26 pkt 2, 28, ustawy z dnia 23,05.1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zmianami), tj. współdziałania z zakładową organizacją związkową, m.in. w zakresie kształtowania w przedsiębiorstwie zasad współżycia społecznego, udzielania informacji dotyczących warunków pracy, zajęcia stanowiska w sprawach dotyczących interesów pracowników.

Reasumując można uznać, że problem powstały w PP KOSD w Kielcach jest niemal typowym przykładem w sferze stosunków pracy związanych z sytuacją ekonomiczną firmy. Przy trudnościach finansowych następuje wzrost napięć i konfliktów między pracodawcą i pracownikami. Niestety w takich sytuacjach pracodawcy często uznając, że najważniejsze jest utrzymanie firmy - pomijają aspekt ludzki czyli zasady współżycia społecznego.

Z wyrazami należnego szacunku

Warszawa, 2001-05-24

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Znowelizowana ustawa - Karta Nauczyciela rozdzieliła kompetencje w zakresie stanowienia poszczególnych składników wynagrodzenia między Ministra Edukacji Narodowej i organy prowadzące szkoły, placówki.

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357, z późn. zm.) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

Zgodnie art. 30 ust. 3 i 4 Karty średnie wynagrodzenie nauczyciela stażysty wynosi 82% kwoty bazowej określanej dla pracowników państwowej sfery budżetowej na podstawie art. 5 pkt 1 lit. a) i art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1999 r. nr 110, poz. 1255) i ustalanej corocznie w ustawie budżetowej. Średnie wynagrodzenia nauczycieli pozostałych stopni awansu w stosunku do średniego wynagrodzenia nauczyciela stażysty wynoszą w roku 2001 odpowiednio:

1) dla nauczyciela kontraktowego - 123 %

2) dla nauczyciela mianowanego - 161 %

3) dla nauczyciela dyplomowanego - 184 %

b) nauczyciela kontraktowego - 1 617 zł (wzrost o 138 zł - 9,3%)

Ponadto pragnę poinformować Panią Marszałek, iż zarówno wysokość średnich wynagrodzeń nauczycieli jak i ostateczny termin wdrożenia podwyżek wynagrodzeń na każdym ze stopni awansu zawodowego i w każdej jednostce samorządu terytorialnego jest zatem przesądzony ustawą. Zgodność regulaminu z ustawą Karta Nauczyciela zachowana, jeżeli średnie wynagrodzenia nauczycieli poszczególnych stopni, składające się z wynagrodzenia zasadniczego i pozostałych składników wynagrodzenia, odpowiadają na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego, co najmniej średnim wynagrodzeniom określonym w ustawie.

Jednostka samorządu terytorialnego posiada możliwość osiągnięcia przeciętnych ustawowych w oparciu o kompetencje ustalone w art. 30 ust. 6 ustawy - Karta Nauczyciela, czyli zmianę wysokości dodatków, stanowionych w regulaminach wynagradzania, a także, ze względu na to, iż rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 11 maja 2000 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli (...) (Dz. U. Nr 35, poz. 455 z późn. zm.) określa tylko minimalne stawki wynagrodzenia zasadniczego nauczyciela - poprzez podwyższenie tych stawek.

Z wyrazami szacunku

wz. MINISTRA
PODSEKRETARZ STANU
Lech Sprawka

Warszawa, 2001-05-24

O wysokości wynagrodzenia nauczycieli w roku 2001 i latach następnych decyduje zapis art. 30 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 z późn. zm.) oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 19, poz. 239). Art. 30 ust. 3 Karty stanowi, iż średnie wynagrodzenie nauczyciela stażysty wynosi 82% kwoty bazowej określanej dla pracowników państwowej sfery budżetowej na podst. art. 5 pkt 1 lit. a) i art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw. (Dz. U. z 1999 r. nr 110, poz. 1255) i ustalanej corocznie w ustawie budżetowej. Średnie wynagrodzenia nauczycieli pozostałych stopni awansu w stosunku do średniego wynagrodzenia nauczyciela stażysty wynoszą w roku 2001 odpowiednio:

1) dla nauczyciela kontraktowego - 123 %

2) dla nauczyciela mianowanego - 161 %

3) dla nauczyciela dyplomowanego - 184 %

Zgodnie z ustawą budżetową na rok 2001 (Dz. U. Nr 21, poz. 246) prognozowany wskaźnik wzrostu przeciętnych wynagrodzeń na rok 2001 wynosi - 7,6%. Oznacza to, iż kwota bazowa będąca postawą określenia wysokości wynagrodzenia nauczyciela stażysty, a zarazem nauczycieli pozostałych stopni awansu wynosi w roku 2001 - 1.603,56 zł.

d) nauczyciela dyplomowanego - 2 420 zł (wzrost o 587 zł - 32,0%)

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy - Karta Nauczyciela minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

Ponadto pragnę poinformować, iż zarówno wysokość średnich wynagrodzeń nauczycieli jak i ostateczny termin wdrożenia podwyżek wynagrodzeń na każdym ze stopni awansu zawodowego i w każdej jednostce samorządu terytorialnego jest zatem przesądzony ustawą. Uchwały organów prowadzących w sprawie regulaminów podlegają nadzorowi pod względem zgodności z prawem. Zgodność regulaminu z ustawą Karty Nauczyciela zachowana, jeżeli średnie wynagrodzenia nauczycieli poszczególnych stopni, składające się z wynagrodzenia zasadniczego i pozostałych składników wynagrodzenia, odpowiadają na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego, co najmniej średnim wynagrodzeniom określonym w ustawie.

Osiągnięcie przeciętnych wysokości wynagrodzenia na poziomie jednostek samorządu terytorialnego jest możliwe w oparciu o zapisy art. 30 ust. 6 ustawy Karta Nauczyciela, czyli zmianę wysokości dodatków, określonych w regulaminach wynagradzania, a także poprzez podwyższenie stawek minimalnego wynagrodzenia zasadniczego określonego w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z 11 maja 2000 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli (...) (Dz. U. Nr 35, poz. 455 z późn. zm.).

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA
PODSEKRETARZ STANU
Lech Sprawka

Warszawa, 2001-05-24

a) ustawa z dnia 2 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego (Dz. U. Nr 106, poz. 677 z późn. zm.),

2. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy z dnia 02.08.97 r. Minister Transportu i Gospodarki Morskiej ma obowiązek odmówić udzielenia licencji przewozowej (koncesji) w przypadku braku zezwoleń wjazdowych na teren obcych państw. W celu poinformowania zainteresowanych przewoźników, do jakich krajów i dla jakich pojazdów uprawnienia mogą być udzielane, resort transportu po analizie sytuacji w zakresie zezwoleń zagranicznych, wydaje corocznie stosowne komunikaty (komunikaty Nr 1/2001 z 23.02.2001 r. i Nr 5/2001 z 08.05.2001 r. oraz nr 1/2000 z 29.02.2000 i Nr 4/2000 z 09.05.2000 r. w załączeniu)

3. Mając na uwadze duże zainteresowanie polskich przewoźników wykonywaniem przewozów do/z oraz przez terytorium Węgier, resort transportu co roku występuje do węgierskiego ministerstwa transportu z propozycją wymiany dodatkowej ilości zezwoleń ogólnych. Analogiczna sytuacja ma miejsce także i w roku bieżącym.

Zgodnie z ustaleniami posiedzenia polsko-węgierskiej Komisji Mieszanej ds. międzynarodowych przewozów drogowych, które odbyło się w dniach 13-14 września 2000 roku we Wrocławiu, strona węgierska przekazała nam do wykorzystania w ubiegłym roku 25 000 zezwoleń ogólnych, 3 000 zezwoleń uprawniających do wykonywania przewozów do/z krajów trzecich oraz 15 000 zezwoleń ogólnych płatnych. Natomiast w bieżącym roku oprócz tej samej ilości zezwoleń przekazanych nam w ramach corocznego kontyngentu, strona polska otrzymała jedynie 7 000 zezwoleń ogólnych płatnych.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w 2001 roku odbyły się dwa spotkania ekspertów ministerstw transportu Węgier, Polski, Czech i Słowacji poświęcone omówieniu tematyki liberalizacji wykonywania międzynarodowych przewozów drogowych w ramach państw Grupy Wyszehradzkiej. Kwestia liberalizacji wykonywania międzynarodowych przewozów drogowych jest szczególnie istotna dla strony polskiej, z uwagi na niedostateczną ilość zezwoleń węgierskich będących w dyspozycji strony polskiej. Podczas ww. spotkań strona polska zadeklarowała gotowość do zniesienia wymogu posiadania zezwoleń na wykonywanie przewozów drogowych towarów w zakresie przewozów dwustronnych, tranzytowych oraz przewozów do/z krajów trzecich. jednakże zwolnienie z obowiązku posiadania zezwoleń na wykonywanie przewozów do/z krajów trzecich powinno dotyczyć pojazdów spełniających w odniesieniu do hałasu i emisji spalin normy minimum EURO 2+S.

Powyższa propozycja została zaakceptowana zarówno przez stronę słowacką, jak i stronę czeską. Natomiast strona węgierska nie wyraziła zgody na proponowane warunki liberalizacji przewozów drogowych. Wobec powyższego liberalizacja przewozów drogowych rzeczy w ramach Grupy Wyszehradziej wydaje się znacznie opóźniać w czasie, a nawet należy liczyć się z brakiem możliwości jej realizacji.

Z wyrazami szacunku

Andrzej S. Grzelakowski

Warszawa, dnia 2001-05-25

Szanowna Pani Marszałek,

W pozostałych 9 województwach występują nieterminowe wypłaty zasiłków dla rodzin zastępczych. Ma to związek z wielkością środków otrzymywanych przez wydziały finansowe urzędów wojewódzkich przesyłanych z Ministerstwa Finansów. Środki te są zbyt niskie i nie pokrywają miesięcznego zapotrzebowania zgłaszanego przez urzędy na wydatki poszczególnych województw. Pomoc pieniężna dla rodzin zastępczych od 2001 roku należy do zadań własnych powiatów, dotacja z budżetu państwa wspomaga powiaty w tym zakresie. W przypadku gdy do budżetu wojewody przekazywane są z Ministerstwa Finansów środki w niepełnej wysokości (szczególnie w pierwszej transzy) niektóre więc województwa w pierwszej kolejności regulują zobowiązania rządowe o charakterze obligatoryjnym, przyjmując stanowisko, że budżety samorządów powiatowych mogą wypłacić zasiłki dla rodzin zastępczych, które w drugiej lub trzeciej dekadzie miesiąca będą zrefundowane przez urząd wojewódzki.

Pomimo występujących pewnych trudności w terminowym wypłacaniu zasiłków dla rodzin zastępczych, wszystkie województwa dokładają wszelkich starań, żeby tego problemu nie było. Uważam, że skutecznym rozwiązaniem byłoby, żeby środki finansowe z Ministerstwa Finansów dla urzędów wojewódzkich przekazywane były w pełnej, zgodnej z zapotrzebowaniem, wysokości na początku miesiąca lub żeby I miesięczna transza przekazywanych środków była najwyższa. W tej sprawie powinien zająć stanowisko Minister Finansów.

Warszawa, 25 maja 2001 r.

1) Na podstawie ppkt 3 pkt 1 art. 13 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U. Nr 162, poz. 1125) środki na wynagrodzenia zasadnicze urzędników ustala się w trzecim roku obowiązywania ustawy - przeciętnie w wysokości 50% wynagrodzenia zasadniczego sędziego sądu rejonowego. Urzędnicy sądowi nie są objęci mnożnikowym systemem wynagradzania, a ich wynagrodzenia w poszczególnych kategoriach określone są w kwotach w ramach przedziałów wyszczególnionych w tabelach wynagrodzeń zawartych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości.

Warszawa, 28.05.2001 r.

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej zmieniające rozporządzenie z 11 maja 2000 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli, sposobu obliczania wysokości stawki wynagrodzenia zasadniczego za jedną godzinę przeliczeniową, wykazu stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego, ogólnych warunków przyznawania dodatku motywacyjnego, wykazu trudnych i uciążliwych warunków pracy stanowiących podstawę przyznania dodatku za warunki pracy oraz szczególnych przypadków zaliczania okresów zatrudnienia i innych okresów uprawniających do dodatku za wysługę lat - zostało podpisane 22 maja br. W załączniku do wymienionego rozporządzenia określone zostały nowe, podwyższone stawki wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Warszawa, 2001-05-29

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2001 r. Nr AG/043/220/01/IV oświadczeniem pana senatora Ryszarda Gibuły w sprawie nowelizacji art. 22 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) dotyczącego zaniechania poboru podatku oraz w sprawie braku przepisów wykonawczych do ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz. U. Nr 60, poz. 704), uprzejmie informuję.

Od 1 stycznia 2001 r., w związku z nowelizacją art. 22 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest możliwe zaniechanie poboru podatku przez organy podatkowe, w tym również podatku od nieruchomości. Organ podatkowy może na wniosek podatnika zwolnić jedynie płatnika z obowiązku pobrania podatku, gdy pobranie to zagraża ważnym interesom podatnika, a w szczególności jego egzystencji. Przepisy prawa podatkowego nie przewidują jednakże pobierania podatku od nieruchomości przez płatników. Wprowadzone do art. 22 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa zmiany nie stanowią jednak przeszkody we wspieraniu rozwoju przedsiębiorczości na terenie gmin, przez stosowanie innych form prawnych pozwalających na rezygnację z należnego podatku od nieruchomości.

Zgodnie z art. 67 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa organ podatkowy może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe lub odsetki za zwłokę, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym. Organ podatkowy może również, na podstawie art. 48 § 1 pkt 1 ww. ustawy, ze względu na ważny interes podatnika odroczyć termin płatności podatku, rozłożyć na raty zapłatę podatku lub zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę.

Skutek umorzenia zaległości podatkowej jest tożsamy ze skutkiem, jaki wywoływało zaniechanie poboru podatku, a mianowicie powoduje ono zgodnie z art. 59 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Osiągnięcie analogicznego celu jak w przypadku zaniechania poboru podatku jest możliwe poprzez wcześniejsze odroczenie przez organ podatkowy terminu płatności podatku, a następnie - na odrębny wniosek podatnika - umorzenie zaległości podatkowej w całości lub w części.

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 ze zm.) rada gminy jest uprawniona do wprowadzania innych zwolnień z podatku od nieruchomości niż określone w ustępie 1 tego artykułu. Rada gminy może zatem uchwalić zwolnienie o charakterze przedmiotowym obejmujące na przykład znajdujące się na terenie gminy nieruchomości stanowiące własność małych i średnich przedsiębiorców.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż sformalizowanie zasad udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcom i wprowadzenie nadzoru wykorzystania tej pomocy nastąpiło w związku z dostosowaniem przepisów prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej. Ustawa o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców nakłada ograniczenia dyscyplinujące udzielanie tej pomocy, jednakże bynajmniej jej nie zakazuje. Zgodnie z art. 2 ww. ustawy możliwa jest do uzyskania bez żadnych dodatkowych ograniczeń i uwarunkowań pomoc, której kwota wraz z sumą pomocy uzyskanej w ciągu trzech kolejnych lat poprzedzających uzyskanie tej pomocy nie przekroczy równowartości 100 tysięcy euro. Dopóki nie nastąpi przekroczenie tej kwoty, przepisy ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowania pomocy publicznej dla przedsiębiorców w zakresie zadań udzielania pomocy nie mają zastosowania, chyba że jest to pomoc eksportowa lub sektorowa. Przekroczenie przy udzielaniu pomocy równowartości 100 tysięcy euro wskazuje na konieczność udzielania i nadzorowania tej pomocy zgodnie z przepisami ustawy, nie jest jednak tożsame z zakazem udzielania pomocy. Przepisy wykonawcze do ustawy o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców, które zostały opublikowane w Dziennikach Ustaw z 2001 r.: Nr 16, poz. 171 i 172 oraz Nr 28, poz. 303-311, umożliwiają udzielanie wszelkiej dostępnej pomocy publicznej poza pomocą sektorową w hutnictwie żelaza i stali.

Z upoważnienia Ministra Finansów
SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 2001-05-12

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2001 r. Nr AG/043/220/01/IV oświadczeniem pana senatora Ryszarda Gibuły w sprawie likwidacji zwolnienia z podatku od nieruchomości gruntów, budowli i budynków położonych na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, których właścicielem lub użytkownikiem wieczystym jest zarządzający strefą lub, które służą do prowadzenia, na podstawie zwolnienia, działalności gospodarczej na terenie strefy, uprzejmie informuję.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości gruntów, budowli i budynków położonych na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, których właścicielem lub użytkownikiem wieczystym jest zarządzający strefą, lub które służą do prowadzenia, na podstawie zezwolenia, działalności gospodarczej na terenie strefy, przewidziane dotychczas w art. 7 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 ze zm.), z dniem 1 stycznia 2001 r. zostało zlikwidowane na mocy art. 4 pkt 1 w zw. z art. 16 ustawy o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 95, poz. 1041).

Zniesienie zwolnienia dotyczącego specjalnych stref ekonomicznych z podatku od nieruchomości, a także innych zwolnień m.in. dla budowli wykorzystywanych bezpośrednio do wytwarzania energii elektrycznej lub ciepła, czy budowli wykorzystywanych wyłącznie na potrzeby lotnisk, portów morskich i rzecznych podyktowane było zapewnieniem powszechności opodatkowania podatkiem od nieruchomości oraz wzmocnieniem autonomii rad gmin w zakresie stosowania zwolnień w tym podatku.

Biorąc po uwagę, iż ustawa o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 oraz o zmianie niektórych innych ustaw została uchwalona przez Sejm 13 października 2000 r. i opublikowana w Dzienniku Ustaw Nr 95, poz. 1041 z dnia 9 listopada 2000 r. rady gmin mogły wprowadzić zwolnienie dla zarządzających i prowadzących działalność na terenie stref już w roku podatkowym 2001. Uchwalenie takich zwolnień byłoby uzasadnione również tym, że do ustanowienia każdej specjalnej strefy ekonomicznej wymagana była zgoda rad gmin właściwych ze względu na położenie stref, tym samym rady gmin godziły się na to, że inwestujący na terenie stref przedsiębiorcy oraz zarządzający strefami nie będą płacić podatku od nieruchomości.

Jednocześnie pragnę zauważyć, iż art. 5 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 117, poz. 1228) przewiduje, iż przedsiębiorcy, którzy uzyskali zezwolenia na prowadzenie działalności w strefach przed dniem 1 stycznia 2001 r., zachowują przez okres ważności zezwolenia prawo do zwolnień i preferencji podatkowych określonych jedynie w art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych w dotychczasowym brzmieniu. Zgodnie z tym artykułem Rada Ministrów w drodze rozporządzenia mogła zwolnić dochody uzyskane:

Ponadto na podstawie art. 12 ust. 3 i 4 powołanej ustawy przedsiębiorcy którzy nie mieli prawa do zwolnienia od podatku dochodowego mogli:

Art. 5 ustawy o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw, stanowi zatem zasadę praw nabytych jedynie w stosunku do zwolnień i preferencji w podatku dochodowym od osób prawnych oraz w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto sformułowany w art. 13 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych zakaz niepogarszania zwolnień i preferencji zarówno obecnie, jak i przed 1 stycznia 2001 r. dotyczy jedynie zwolnień i preferencji w podatkach dochodowych.

Z poważaniem

Warszawa, 2001-05-29

Pani
Prof.Dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ponadto, uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 18 ust. 2 do ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) dla towarów wymienionych w zał. nr 3 poz. 18 do tej ustawy, tj. wyrobów farmaceutycznych, wyrobów farmaceutycznych zielarskich oraz innych uznanych za farmaceutyczne na podstawie odrębnych przepisów, obowiązuje stawka podatku VAT w wysokości 7%.