Obowiązująca obecnie ustawa - Karta Nauczyciela określa zasadę corocznego wzrostu płac nauczycieli. Środowisko nauczycielskie, w tym Regionalna Sekcja Oświaty i Wychowania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego "Solidarność" w Białymstoku, poinformowało mnie, iż minister finansów oraz minister edukacji narodowej zamierzają zamrozić płace nauczycieli w 2001 r. na poziomie roku 2000.

Z wyrazami szacunku, Lech Feszler.

Przyznane województwu podlaskiemu środki na aktywne formy pomocy bezrobotnym stanowią tylko 49,5%, a w niektórych powiatach zaledwie 22%, kwot ubiegłorocznych. Ponadto te niewielkie środki przyznane na 2001 r. ulegają dalszemu obniżeniu z powodu konieczności realizacji tych zobowiązań z roku 2000, które obecnie stały się wymagalne. Z tego powodu w niektórych powiatach obecny limit nie zabezpieczy nawet realizacji wszystkich zaległych zobowiązań.

Panie Premierze, wielokrotnie sygnalizowałem już problem braku środków na aktywne formy zwalczania bezrobocia. Przypomnę tylko moje oświadczenie z ubiegłego roku oraz moje uwagi w debacie budżetowej. W odpowiedzi na moje oświadczenia otrzymywałem zapewnienie podjęcia działań, które będę przeciwdziałały występującemu bezrobociu. Niestety bezrobocie, ostatnio zresztą wciąż rosnące, jest szczególnie bolesne na terenie zaliczanego do najsłabszych gospodarczo województw województwa podlaskiego, w którym bezrobotnym jest trudniej niż w województwach uprzemysłowionych znaleźć jakąkolwiek pracę.

Wobec tego zwracam się do pana premiera o spowodowanie zwiększenia środków przeznaczonych na aktywne formy zwalczania bezrobocia.

Z wyrazami szacunku, Lech Feszler.

Znając monopolistyczne działania TP SA, czego przykładem jest dumpingowe obniżanie kosztów przyłączeń do sieci nowych abonentów - wynosi to obecnie około 500 zł - uważam, iż zamiarem spółki jest przerzucenie tych kosztów na obecnych abonentów, miast przeznaczyć na te cele środki z ogromnego zysku. Obecne działanie TP SA zmusza abonentów do finansowania inwestycji spółki, która zapewne zamierza nadmierny zysk przeznaczyć dla przyszłego inwestora, który kupi spółkę.

Z wyrazami szacunku, Lech Feszler.

Do wystąpienia zobowiązują mnie głosy wyborców ziemi łomżyńskiej. Zaangażowanie prezydenta Polski w przepraszanie Żydów za zbrodnie Polaków w oparciu o hagady sąsiadów w relacji Tomasza Grossa - podczas gdy istnieją sprzeczne informacje i fakty - byłoby nadużyciem. Według profesora Tomasza Strzembosza Gross pominął kilkadziesiąt zeznań mówiących o sprawczej roli Niemców, przytoczył jedynie zeznania mówiące o udziale Polaków.

Ze względu na to, że mandat senatora jest przedstawicielstwem całego narodu, odnoszę się też do szerszego kontekstu spraw, którego Jedwabne jest kolejnym etapem.

Mniej więcej co kilka lat wybuchają akcje ze strony pewnych środowisk żydowskich, akcje skierowane przeciwko Polsce. Wymienię niektóre z tych działań: podpalenie synagogi w Warszawie - nieprawdopodobne i znamienne jest to, że sprawcy nie zostali zidentyfikowani; sprawa tak zwanego małego getta w Kielcach - znawca historii problemu Krzysztof Kąkolewski twierdzi, że absolutnie kłamliwy jest zarzut, że Polacy podnieśli rękę na Żydów, zamordowano natomiast dziewięciu Polaków; Oświęcim, problem przeniesienia klasztoru sióstr karmelitanek - spór o klasztor wykazał, że Żydzi, którzy w nim brali udział, nie byli zdolni do najmniejszych ustępstw, klasztor stanowi prawną, legalną własność sióstr karmelitanek. No i następna, gigantyczna akcja przeciwko krzyżowi - chodzi o krzyż papieski w Oświęcimiu i krzyże ustawione na terenie obozu przez wielu Polaków… Zmuszono do usunięcia tych krzyży.

Następny problem, legislacyjny, aby w Oświęcimiu uczynić strefę ochronną. Obecnie toczy się walka z międzynarodowymi organizacjami żydowskimi, pragnącymi z tego miasta uczynić zaplecze obozu Auschwitz. Teresa Kuczyńska, jako małe dziecko więzień obozu, pisze tak: "Nie można poświęcać losu mieszkańców na ołtarzu czyichś ambicji uczynienia z Oświęcimia ośrodka nowej religii, a z mieszkańców męczenników religii Holocaustu. W dialogu, jaki Polska chce prowadzić z Żydami - podkreślam: chce prowadzić z Żydami - nie mogą być spełnione tylko uprzywilejowane żądania jednej ze stron. W stosunkach ogólnoludzkich i międzynarodowych nie jest to możliwe. Dialog ma za podstawę poszanowanie wzajemnych uczuć, wartości, zasad i norm moralnych".

Stale pogarszająca się sytuacja bezrobocia na obszarze działania tego urzędu pracy była już wielokrotnie zgłaszana panu premierowi. Dziś liczba bezrobotnych sięga już u nas prawie dwudziestu jeden tysięcy osób, czyli w stosunku do analogicznego okresu ubiegłego roku wzrosła o blisko 13%. Stopa bezrobocia w powiecie grodzkim wynosi już 21,4%, zaś w powiecie ziemskim aż 31,9%. Tymczasem przeznaczony przez Krajowy Urząd Pracy limit środków na realizację aktywnych programów rynku pracy dla elbląskiego urzędu pracy na rok 2001, który zgodnie z decyzją prezesa urzędu uwzględnia także zobowiązania z roku 2000, wynosi 4 miliony 262 tysiące 300 zł. W tej sytuacji, po odliczeniu wymienionych zaległych zobowiązań, na aktywizację osób bezrobotnych z terenu miasta Elbląga i powiatu elbląskiego pozostaje wprost śmieszna kwota 37 tysięcy zł. Pozwoli ona na objęcie tą formą działania zaledwie sto osób w okresie jednego miesiąca. Dla porównania pragnę podać, że w ubiegłym roku, przy mniejszym niż obecnie bezrobociu, Powiatowy Urząd Pracy w Elblągu aktywnymi formami zwalczania bezrobocia objął trzy tysiące pięciuset pięciu bezrobotnych.

Mam nadzieję, że obecnie przyznana kwota jest jedynie wynikiem jakiegoś nieporozumienia i dlatego zwracam się do pana premiera Komołowskiego o spowodowanie weryfikacji decyzji Krajowego Urzędu Pracy dotyczącej tegorocznego limitu środków na aktywizację osób bezrobotnych, która uwzględniać będzie dzisiejszą sytuację rejonu Elbląga i związane z tym rzeczywiste potrzeby środków finansowych na realizację aktywnych programów rynków pracy w skali całego 2001 r.

NSZZ "Solidarność" przy przedsiębiorstwie państwowym Kopalnia Odkrywkowa Surowców Drogowych w Kielcach, mieszczącym się na ulicy Ściegiennego 177, zwróciła się do mnie - odpowiednie pismo załączam - o pomoc w żywotnej sprawie dotyczącej ich przedsiębiorstwa. Zdaniem związków zawodowych sprzedaż kopalni "Głuchowiec" w Małogoszczy w województwie świętokrzyskim przez zarządcę komisarycznego i wojewodę jest celowym i świadomym działaniem w celu doprowadzenia do upadłości ich przedsiębiorstwa.

Pragnę nadmienić, że nie tylko dla mnie jest niezrozumiałe całe postępowanie wojewody w stosunku do tego przedsiębiorstwa. I dlatego też proszę o zbadanie sprawy Kopalni Odkrywkowej Surowców Drogowych w Kielcach. Ponadto pragnę poinformować pana ministra, że posiadam oświadczenia pracowników wymienionego przedsiębiorstwa będące przykładem zastraszania ich przez zarządcę komisarycznego.

Uprzejmie proszę o rozważenie możliwości wstrzymania działań związanych ze sprzedażą kopalni "Głuchowiec" w Małogoszczy w województwie świętokrzyskim, wchodzącej w skład przedsiębiorstwa państwowego Kopalnia Odkrywkowa Surowców Drogowych w Kielcach. Zdaniem NSZZ "Solidarność" wymienionego przedsiębiorstwa - to pismo przedstawiam w załączeniu - krok ten jest celowym i świadomym działaniem zarządcy komisarycznego oraz wojewody i ma na celu doprowadzenie ich firmy do upadłości. Nadmieniam, że w tej sprawie skierowałem odpowiednie kroki do prokuratury.

Kolejne oświadczenie kieruję do głównego inspektora Państwowej Inspekcji Pracy w Warszawie.

Uprzejmie proszę o wyjaśnienie sposobu postępowania zarządcy komisarycznego Kopalni Odkrywkowej Surowców Drogowych w Kielcach w stosunku do pracowników tego przedsiębiorstwa. Od dłuższego czasu atmosfera pracy w tym przedsiębiorstwie jest daleka od oczekiwań i prowadzić może jedynie do trwałego konfliktu. Posiadam stosowne pisemne oświadczenia niektórych pracowników, którzy sądzą, że są zastraszani przez aktualnego zarządcę komisarycznego, gdyż ośmielają się w celu ratowania przedsiębiorstwa zwracać się o pomoc między innymi do parlamentarzystów.

Poważne niezadowolenie wyrażają przewoźnicy transportu drogowego posiadający zestawy koncesji, którzy z tytułu ograniczonego obszaru nie mogą świadczyć usług przewozowych w kierunku zachodnim - brak zezwolenia na przewozy do Niemiec i dalej na zachód - przy znacznym spadku przewozów w kierunku wschodnim. Tworzy się kolejny problem dotyczący sprawnego i szybkiego przemieszczania ładunków do Rumunii, Jugosławii, Chorwacji, Słowenii, Bułgarii, Albanii czy Grecji z pominięciem Węgier. Przejazdy przez Ukrainę wiążą się ze znacznymi kosztami, wynikającymi z wydłużonej trasy przewozu towarów, zwłaszcza z zachodniej czy środkowej części Polski, oraz wysokimi opłatami stosowanymi przez stronę ukraińską.

Za nieszczęśliwe rozwiązanie tej sprawy uznałbym działanie polegające na wyłączeniu obszaru Węgier z koncesji zestawu na wszystkie kraje i włączeniu tego obszaru przy poszerzeniu zakresu zestawu na kraje łatwo dostępne. Pytanie tylko, co mają zrobić przewoźnicy, którzy nie posiadają koncesji o zasięgu na wszystkie kraje, a przewożą ładunki z Polski do Rumunii, Chorwacji, Słowenii itp. Uważam, że sprawa ta może być pozytywnie załatwiona przy utrzymaniu obszaru Węgier w zestawie krajów łatwo dostępnych i w zestawie tych o poszerzonym zasięgu.

Art. 5 pkt 4 ustawy - Karta Nauczyciela wprowadza zasadę, że trenerom zatrudnionym w szkołach i klasach z rozszerzonym programem wychowania fizycznego, szkołach i klasach sportowych oraz mistrzostwa sportowego, placówkach wychowania pozaszkolnego oraz w uczniowskich klubach sportowych, dla których praca z dziećmi i młodzieżą stanowi podstawowe zajęcie, przysługują uprawnienia nauczycieli.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do pana ministra z wnioskiem o podjęcie działań w zakresie zadań konwojowania wykonywanych przez policję. Zgodnie z ustawą o Policji na polecenie sądu, prokuratury oraz innych uprawnionych organów policja konwojuje lub przetransportowuje osoby osadzone w areszcie śledczym. Wskazane dodatkowe zadania nie mają odzwierciedlenia ani w dodatkowych środkach finansowych, ani w dodatkowo przyznanych etatach osobowych. Tym samym komendy Policji, w których znajdują się areszty śledcze, są w zdecydowanie gorszej sytuacji finansowo-osobowej niż pozostałe jednostki.

Dodatkowo należy zauważyć, że w tych powiatach pogarsza się stan bezpieczeństwa, bo kosztem zapewnienia prawidłowego konwoju aresztantów nie realizuje się zadań prewencyjnych. Zdarza się też, że ze względu na zapewnienie ochrony wspomnianym konwojom konieczne jest skierowanie policjantów z pionów dochodzeniowo-śledczych i kryminalnych do służby prewencyjnej, których podstawowe zadania są zgoła inne.

Jedynym zakładem produkującym w Polsce sprężarki hermetyczne, czyli komponent konieczny do wytwarzania sprzętu chłodniczego, były Zakłady EDA Poniatowa, a następnie w wyniku realizacji ustawy o prywatyzacji i komercjalizacji jedna z powstałych w ten sposób spółek, to jest Zakład Produkcji Rynkowej. Tenże Zakład Produkcji Rynkowej otrzymał pomoc z Banku Światowego w postaci grantu o wielkości około 1 miliona 600 tysięcy USD, w celu unowocześnienia o czynnik ekologiczny produkowanych tam sprężarek hermetycznych. Niewykorzystanie tego grantu miało doprowadzić do wycofania się Banku Światowego z realizacji tej pomocy. W wyniku jednak nagłośnienia tego faktu przez mass media udało się przedłużyć czas realizacji tej pomocy, najpierw do 30 października ubiegłego roku, a następnie do 30 kwietnia bieżącego roku, który to termin jest ostateczny i nieprzekraczalny.

Tymczasem Zakład Produkcji Rynkowej w lipcu 2000 r. został postawiony przez wierzycieli w stan upadłości i tym samym jedynym rozwiązaniem dla zagospodarowania grantu Banku Światowego stało się powołanie nowego podmiotu gospodarczego, którym została spółka EKOPON, powołana do życia 28 września ubiegłego roku. Bazą, na której powstał zakład, jest, oprócz grantu, część majątku dawnych Zakładów EDA Poniatowa, będącej we władaniu syndyka masy upadłościowej. Do uruchomienia przynajmniej produkcji próbnej konieczne jest wykupienie od syndyka masy upadłościowej hali wraz z częścią znajdujących się tam maszyn. Do uruchomienia produkcji próbnej potrzebny jest też kapitał w wysokości około 200 tysięcy zł, a docelowo - 1 miliona zł.

Te warunki obiecała zrealizować Agencja Rozwoju Przemysłu, jeśli tylko grant Banku Światowego w pełni zostanie przekazany Zakładom EDA Poniatowa. Mimo że ostatni z elementów składających się na grant Banku Światowego, to jest kalorymetr, został przekazany Zakładom EDA Poniatowa, to do tej pory Agencja Rozwoju Przemysłu nie przekazała obiecanych wcześniej środków koniecznych do uruchomienia produkcji. Sytuacja jest o tyle poważna, że nieuruchomienie produkcji w firmie EKOPON do końca 30 kwietnia bieżącego roku spowoduje wycofanie się Banku Światowego z pomocy, albowiem ta data jest ostateczna.

Za niedopuszczalną należy uznać sytuację, że z jednej strony państwo polskie otrzymuje pomoc międzynarodową, pomoc z Banku Światowego w wysokości 1 miliona 600 tysięcy USD, a z drugiej strony Agencja Rozwoju Przemysłu, która - jak to wynika z §5 jej statutu - "zarządza mieniem i udziałami Skarbu Państwa na zlecenie organów Państwowych, wspiera procesy restrukturyzacji, zagospodarowuje mienie przejęte od Skarbu Państwa". Mimo tych zapisów statutowych agencja wstrzymuje się z przekazaniem sumy około 200-300 tysięcy zł, a docelowo 1 miliona zł, doprowadzając do utraty przez Polskę pomocy międzynarodowej, a tym samym do ryzyka nieudzielenia w przyszłości pomocy innym polskim podmiotom.

Powodem mojego wystąpienia na forum Senatu jest bardzo trudna sytuacja związana z wdrażaniem reformy systemu wynagrodzeń w zawodzie nauczycielskim. Minął I kwartał tego roku, a do tej pory nie mogło zacząć funkcjonować nowe rozporządzenie płacowe ministra edukacji narodowej. Stało się tak wskutek zablokowania przez ministra finansów działań legislacyjnych związanych z wdrożeniem tego rozporządzenia.

Szanowny Panie Inspektorze!

Właściciel składowiska spółka Sater w Kętrzynie przed przystąpieniem do eksploatacji składowiska odpadów komunalnych w Mażanach uzyskała prawem wymagane uzgodnienia i zezwolenia. Postępowanie administracyjne przebiegało wyjątkowo sprawnie, czego dowodem jest między innymi wydana przez kierownika Urzędu Rejonowego w Kętrzynie decyzja, następnego dnia po złożeniu wniosku, zezwalająca na użytkowanie pierwszej kwatery składowiska oraz budynku socjalnego.

Niepokojący wydaje się fakt, że istnieją dwie decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z tą samą datą, identycznie oznakowane, ale różniące się treścią oraz podpisane przez różne osoby (jedna z upoważnienia wójta, druga przez samego wójta). Gdyby decyzje te różniły się datą, to można byłoby stwierdzić nieważność decyzji późniejszej, jako wydanej po raz drugi w tej samej sprawie, rozważając jednocześnie nieważność wszystkich następnych decyzji, w tym budowlanych. W konsekwencji spowodowałoby to uznanie, że już istniejące składowisko jest składowiskiem nielegalnym.

Szanowny Panie Ministrze!

Główne zobowiązania powiatowych urzędów pracy wynikają z realizacji kontraktu. Pomimo jego wypowiedzenia w dniu 31 grudnia 2000 r. pozostały jeszcze zobowiązania z realizacji programów specjalnych rozpoczętych w 1999 r. oraz innych aktywnych form zwalczania bezrobocia rozpoczętych jeszcze przed podpisaniem kontraktu.

Błędne jest także kryterium służące do wyliczania kwoty środków Funduszu Pracy, gdyż przyjęte tam parametry w zbyt małym stopniu pozwalają na finansowanie regionów szczególnie zagrożonych strukturalnym bezrobociem.

Mimo wcześniejszych publicznych deklaracji zarządu spółki, dotyczących zachowaniu zbliżonego stanu zatrudnienia przez co najmniej trzy lata, oraz tego, że odejścia z pracy będą dotyczyły wyłącznie pracowników, którzy nabyli prawo do emerytury lub w drodze przekwalifikowań znaleźli inną pracę, obecnie przewiduje się radykalne zwolnienia bez zachowania trybu konsultacji.

Pragnę nadmienić, że pani minister została poinformowana o stanowisku Zarządu Regionu Warmińsko-Mazurskiego NSZZ "Solidarność", w związku z czym zwracam się do pani minister z gorącą prośbą o podjęcie działań zmierzających do zmiany decyzji zarządu spółki Telekomunikacja Polska SA w sprawie redukcji zatrudnienia.

Szanowny Panie Ministrze!

W dwóch kolejnych wydaniach, w dniach 8 i 9 marca bieżącego roku, dziennik "Rzeczpospolita" w dodatku "Ekonomia i Rynek" informował o wyprowadzaniu przez zagranicznych właścicieli zysków z polskich spółek kosztem skarbu państwa i drobnych akcjonariuszy. Jak oceniają pracownicy izb skarbowych, zjawisko to stało się niemal masowe. Nielegalne nadużywanie cen transferowych wśród spółek kontrolowanych przez zachodnie firmy stało się popularnym sposobem zaniżania cen w eksporcie, przy wysyłce towaru do zagranicznej firmy należącej do tej samej grupy. Manipulowanie cenami w transakcjach z podmiotami powiązanymi kapitałowo lub rodzinnie (tak zwane ceny transferowe) to proceder nagminny na całym świecie. Jednak w większości rozwiniętych państw istnieją mechanizmy, które pozwalają na dość skuteczną kontrolę cen transferowych. Mimo iż izby skarbowe w Polsce nie mają możliwości kontrolowania cen na zagranicznych rynkach, to jednak zastrzeżenia powinien budzić fakt, że potężna korporacja, działająca w Polsce od wielu lat, nie wykazuje zysków. Co ciekawe, często taka firma świetnie prosperuje na innych rynkach. Wyprowadzanie zysków za granicę inspektorzy kontroli skarbowej wykrywają w firmach różnych branż, również w bankach, z których wiele po wejściu zagranicznych inwestorów notuje gwałtowne pogorszenie wyników.

Znowelizowana ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadziła od początku 2001 r. obowiązek dokumentowania transakcji podmiotów powiązanych. Ale to tylko pierwszy sygnał dla firm zagranicznych, że Ministerstwo Finansów i urzędy kontroli skarbowej traktują te kwestie poważnie. Jest jeszcze wiele do zrobienia. Konsekwencją istniejących luk w polskim prawie, niejasności i nieprecyzyjności przepisów oraz powtarzających się błędów postępowań podatkowych i celnych, są skargi kierowane do NSA przez polskie spółki kontrolowane przez międzynarodowe korporacje. Trudności w udowodnieniu wyprowadzania zysków w połączeniu z błędami postępowań powodują, że sąd te skargi uwzględnia. Konieczne są dalsze kroki legislacyjne w celu wyeliminowania tego procederu.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana w sprawie, która jest istotna dla lokalnej społeczności wałbrzyskiej, a która w mojej opinii wymaga jednoznacznego wyjaśnienia. Rzecz dotyczy podatku od nieruchomości. Gmina Wałbrzych w 1997 r., wykorzystując między innymi pomoc zagraniczną, utworzyła Wałbrzyski Inkubator Przedsiębiorczości. Obiekt jest własnością urzędu miejskiego, natomiast działalność związaną z inkubowaniem nowopowstałych firm prowadzi w nim organizacja pozarządowa - Fundacja "Wałbrzych 2000", działająca na zasadach non-profit. Aktualnie w inkubatorze znajduje się trzydzieści jeden małych firm dających łącznie trzysta jeden miejsc pracy. Ponad trzyletni okres działalności inkubatora zaowocował stworzeniem czterystu czterdziestu siedmiu trwałych nowych miejsc pracy.

W poprzednich latach prezydent miasta Wałbrzycha, mając na uwadze ważny cel społeczny, jakim jest wspieranie rozwoju drobnej przedsiębiorczości w regionach wysokiego bezrobocia, udzielał Wałbrzyskiemu Inkubatorowi Przedsiębiorczości ulgi od podatku od nieruchomości, w formie zaniechania poboru podatku. Ulgi, o których mowa, udzielane były do końca ubiegłego roku w sytuacjach absolutnie wyjątkowych i ważnych ze względów społecznych, głównie z uwagi na ochronę miejsc pracy w przedsiębiorstwach. Jest to szczególnie istotne w regionie wałbrzyskim, w którym stopa bezrobocia (dla powiatu ziemskiego i grodzkiego) kształtuje się na poziomie ponad 25% i wykazuje tendencję rosnącą.

W roku bieżącym prezydent Wałbrzycha informuje, że w "związku ze zmianą art. 22 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (DzU nr 137, poz. 926 z późniejszymi zmianami) wprowadzoną ustawą z dnia 8 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (DzU nr 122 poz. 1315) organy podatkowe od dnia 1 stycznia 2001 r. nie mogą orzekać w sprawie zaniechania poboru podatku". Organizacja pozarządowa, prowadząca inkubator na zasadzie non-profit, nie jest w stanie zapłacić wymienionego podatku od nieruchomości (49 tysięcy zł w skali roku). Pozyskanie środków zewnętrznych na ten cel nie jest możliwe, gdyż nie są znane źródła pomocowe przyznające środki na sfinansowanie podatków. Przerzucenie ciężaru zapłaty podatku na firmy inkubowane jest zaprzeczeniem misji inkubatorów, jaką jest tworzenie preferencyjnych warunków dla małych nowotworzonych firm, i co ważniejsze, jest nie do zaakceptowania przez lokatorów Wałbrzyskiego Inkubatora Przedsiębiorczości.

Samorządy lokalne z mojego okręgu wyborczego sygnalizują, że warunki dopuszczalności i zasady udzielania omawianych ulg zostały dodatkowo ograniczone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowania pomocy publicznej dla przedsiębiorców (DzU nr 60 poz. 704). Podejmowanie jakichkolwiek decyzji przez samorządy w tym względzie, w uzasadnionych przypadkach, jest niemożliwe, gdyż do chwili obecnej nie ma przepisów wykonawczych dotyczących możliwości i zakresu udzielania ulg podatkowych.

W zaistniałej sytuacji proszę o poinformowanie mnie o stanowisku resortu finansów w powyższej sprawie.

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana w sprawie dotyczącej sytuacji finansowej budżetów gmin. Przy tak katastrofalnym stanie finansów publicznych jednostek samorządowych zagrożona jest prawidłowa realizacja zadań własnych gmin, określonych w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Jak dramatycznie przedstawiają się budżety gmin, chcę pokazać na przykładzie gminy Świebodzice.

- poważne niedofinansowanie przez budżet państwa zadań oświatowych, w związku z czym budżet gminy Świebodzice musiał wyasygnować ze swoich środków kwotę 204 tysięcy 166 zł na pokrycie wszystkich zobowiązań wynikających z ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela; podwyżka płac dla nauczycieli odbyła się kosztem innych grup społecznych, na przykład bezrobotnych i osób korzystających ze środków opieki społecznej,

- zmniejszenie podatku od osób fizycznych, wynikające ze wzrostu składki na ubezpieczenia zdrowotne z 7,5% do 7,75%,

Już w pierwszym kwartale bieżącego roku dochody budżetowe gminy Świebodzice na rok 2001 musiały zostać zmniejszone o kwotę 660 tysięcy 863 zł wynikającą z pisma ministra finansów nr ST-3-4820-4/2001 z dnia 30 stycznia 2001 r. W załączniku wymienionego pisma zmniejszono gminie Świebodzice projektowane na rok 2001: część podstawowej subwencji ogólnej, część rekompensującej subwencji ogólnej, udziały gminy w podatkach stanowiących dochód budżetu państwa, co spowodowało zwiększenie deficytu budżetowego o kwotę 538 tysięcy 65 zł.

Narastające w szybkim tempie problemy społeczne związane z poszerzaniem się sfery ubóstwa oraz rosnącym bezrobociem nakładają na samorządy gminne dodatkowe zadania w zakresie zapewnienia członkom wspólnot samorządowych chociażby minimalnych środków do egzystencji. Z drugiej strony społeczności lokalne wymagają od władz samorządowych realizacji zadań własnych, między innymi w zakresie inwestycji związanych z infrastrukturą komunalną, ochrony zdrowia, ładu i porządku publicznego, kultury i sportu, na które to zadania przy istniejącym stanie finansów gminnych nie ma środków.

Reprezentanci gmin chcieliby wykonywać nałożone na nich zadania w sposób odpowiedzialny wobec swojej społeczności lokalnej i dlatego też oczekują od rządu: po pierwsze, docelowej ustawy o finansach samorządowych; po drugie, przestrzegania konstytucyjnego zapisu adekwatności środków finansowych do powierzonych zadań publicznych; po trzecie, opracowania programów walki z ubóstwem, zwalczania bezrobocia, przeciwdziałania negatywnym skutkom bezrobocia; po czwarte, uwzględnienia głosów płynących z samorządów gminnych, powiatowych i wojewódzkich przy uchwalaniu budżetu państwa.

Szanowny Panie Ministrze!

Chcę przedstawić Panu sprawę, z którą zwrócił się do mnie przewodniczący konferencji specjalnych stref ekonomicznych, która odbyła się w Zakopanem w dniu 26 stycznia 2001 r. Na konferencji tej podjęto uchwałę głoszącą, iż niezbędne jest dokonanie nowelizacji ustawy z dnia 12 stycznia o podatkach i opłatach lokalnych (DzU nr 9 poz. 31, ze zmianami), polegającej na przywróceniu ustawowego zwolnienia od podatku od nieruchomości w brzmieniu obowiązującym do dnia 31grudnia 2000 r., tj. art. 7 ust. 1 pkt 12. W myśl tego przepisu, zwolnione z podatku od nieruchomości były "grunty budowle i budynki położone na terenie specjalnych stref ekonomicznych, których właścicielem lub użytkownikiem wieczystym jest zarządzający strefą, lub które służą do prowadzenia na podstawie zezwolenia działalności gospodarczej na terenie strefy".

Dokonana zmiana i pozbawienie przedsiębiorców prawa do zwolnienia z podatku od nieruchomości powoduje nieprzewidziany wzrost kosztów prowadzonej działalności inwestycyjnej, co może doprowadzić do ograniczenia wielkości inwestycji i zmniejszenia liczby zatrudnionych.

Zdaniem konferencji wprowadzone zmiany uniemożliwiają zarządzającym specjalnymi strefami ekonomicznymi wypełnianie ustawowych zadań. Ponieśli oni i nadal ponoszą nakłady na budowę infrastruktury technicznej. Z powstałego w ten sposób majątku (instalacji wodno-kanalizacyjnej, dróg, sieci energetycznych) korzystają nie tylko przedsiębiorcy z terenów stref, ale również jednostki samorządu terytorialnego. Wprowadzony podatek od nieruchomości ograniczy dalszy rozwój tej infrastruktury, a przez to możliwość pozyskania kolejnych inwestorów.

Mając na uwadze składane wcześniej zapewnienia o wspieraniu specjalnych stref ekonomicznych, likwidacja zwolnienia z podatku od nieruchomości stawia w bardzo złym świetle polski rząd i stanowione w Polsce prawo, szczególnie w oczach inwestorów zagranicznych.

W regionach zagrożonych strukturalnym bezrobociem, takich jak miasto Wałbrzych i wałbrzyski powiat ziemski oraz powiat dzierżoniowski i kłodzki, sprawa inwestowania w specjalnych strefach ekonomicznych oraz tworzenia miejsc pracy jest bardzo istotna. Dlatego też zwracam się do Pana Ministra o rozważenie możliwości wprowadzenia zmian w ustawie, aby utrzymać przepis obowiązujący do dnia 31 grudnia 2000 r. tj. art. 7 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (DzU. nr 9 poz. 31 z późn. zm.).

Wielu użytkowników mieszkań lokatorskich zamierzało skorzystać z przysługującej im premii gwarancyjnej, wynikającej z posiadania książeczki mieszkaniowej, przy nabyciu własności lokalu mieszkalnego. Z przyczyn niezależnych od właścicieli książeczek, a wynikających z powolnego działania administracji, wiele spraw nie mogło być zakończonych przed 24 kwietnia. Jednym z warunków uzyskania premii było złożenie w banku razem z książeczką mieszkaniową aktu notarialnego potwierdzającego fakt zakupu i własności mieszkania. Według oświadczeń właścicieli książeczek, którzy dwadzieścia, trzydzieści lat temu wpłacili pełne kwoty do spółdzielni na mieszkanie M4, czują się oni oszukani przez rząd RP sposobem i terminem wprowadzenia w życie rozporządzenia zmieniającego zasady udzielania premii gwarancyjnej.

Bogdan Tomaszek
Senator RP

Szanowny Panie Premierze!

Mając na względzie dobro miasta Radomia i jego mieszkańców, zwracam się do Pana Premiera z uprzejmą prośbą o podjęcie stosownych działań umożliwiających przejęcie przez miasto byłej siedziby Urzędu Wojewódzkiego w Radomiu, mieszczącego się przy ul. Żeromskiego 53.

3. Pismem z dnia 28.02.2000 r. (GGN.IV/7224/KM/460/00) pan Jerzy Pindelski, działając z upoważnienia wojewody mazowieckiego, zaproponował przekazanie na własność gminy miasta Radomia udziału 290/9048 w przedmiotowej nieruchomości.

4. Pismem z dnia 02.05.2000 r. (ZN.II.7220/11/2000) prezydent miasta Radomia ustosunkował się do wyżej wymienionej propozycji, podtrzymując treść wniosku "powiatyzacyjnego" o przekazanie udziału wynoszącego 1705/9048 części przedmiotowej nieruchomości.

5. Decyzją GGN-R-7723/55/00/WM z dnia 19.06.2000 r. wojewoda mazowiecki odmówił nabycia przez powiat Radomia z mocy prawa z dniem 01.01.1999 r. własności części nieruchomości zabudowanej oraz własności lokali o łącznej powierzchni 424,08 m² w omawianym budynku.

6. Decyzją GK.VII-3-7224/U/16/99 z dniem 18.07.2000 r. dyrektor Wydziału Geodezji i Gospodarki Nieruchomościami Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego, działając z upoważnienia wojewody mazowieckiego, przekazał na rzecz miasta na prawach powiatu nieodpłatnie, na własność, udział wynoszący 290/9048 części zabudowanej nieruchomości, położonej w Radomiu przy ul. Żeromskiego 53.

8. Minister skarbu państwa decyzją z dnia 31.01.2001 r. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez organ pierwszej instancji.

9. Zarząd Miasta Radomia pismem z dnia 8 marca 2001 r. (AR.0717/12/2001) przedstawił dyrektorowi Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego propozycję podziału przedmiotowej nieruchomości, uwzględniającą potrzeby Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego - Delegatury w Radomiu oraz Instytutu Pamięci Narodowej, wraz z deklaracją woli szybkiego uregulowania spraw własnościowych całej nieruchomości, ponoszenia nakładów finansowych na remonty i bieżące utrzymanie oraz kontynuacji umów z dotychczasowymi najemcami przejętej przez miasto Radom części nieruchomości, po zaspokojeniu potrzeb lokalowych podległych służb.

Szanowny Panie Ministrze!

W związku z powyższym proszę o wyjaśnienie spornej sprawy dotyczącej zwrotu podatku od spłaty zadłużenia bankowego spowodowanego wykorzystaniem skradzionych czeków. Sprawa dotyczy skradzionej książeczki czekowej - wykorzystanych zostało czternaście czeków na kwotę 7000 zł. Kradzież miała miejsce w dniu 8 marca 1999 r. Osoba pokrzywdzona spłaciła w roku 1999, w ratach, kwotę 5005 zł. W zeznaniu podatkowym za rok 1999 dokonała odliczenia, dokumentując to dowodami: zgłoszeniem kradzieży do prokuratury, pismem z prokuratury zawiadamiającym o wszczęciu dochodzenia, zaświadczeniem z banku o spłacie zadłużenia w kwocie 5005 zł. W ubiegłym roku sprawa została potraktowana indywidualnie i zwrócono nadpłatę podatku. Odpisy za rok 1999 i rok 2000 zostały dokonane z uwzględnieniem kradzieży jako darowizny przymusowej. W roku 2000, zgodnie z zaświadczeniem z banku, odpisano kwotę 1995 zł. Osobą pokrzywdzoną jest emerytka, która spłacała zadłużenie do banku od marca 1999 r. do maja 2000 r., było to związane niejednokrotnie z licznymi wyrzeczeniami i oszczędnościami czynionymi na zakupie żywności i lekarstw. Osoba ta jest pod stałą opieką kardiologa, endokrynologa i gastrologa. Spłacenie odliczonego za rok 1999 podatku w kwocie 760 zł stanowi dla tej osoby bardzo duże obciążenie, któremu nie jest w stanie sprostać.

W ostatnim czasie otrzymuję liczne sygnały od zawodowych kuratorów sądowych, które dotyczą pogarszających się warunków ich pracy i płacy. Rozgoryczenie tej grupy zawodowej powodują nie tylko pogarszające się warunki pracy, ale jednocześnie zwiększające się obowiązki służbowe oraz niskie wynagrodzenia. Niezadowolenie budzi również utrzymywanie jednego z najniższych mnożników wynagrodzenia w resorcie sprawiedliwości. Dla porównania urzędnik ze średnim wykształceniem - sekretarz sądowy - wykonujący czynności administracyjne, niezwiązany w pracy ze środowiskiem zdemoralizowanym, ma ten mnożnik ustalony na poziomie 2,8, podczas gdy kurator specjalista - zaledwie na poziomie 1,3. Poprawa sytuacji w zakresie wynagrodzenia dla tej grupy zawodowej mogłaby nastąpić przy uwzględnieniu zwiększenia mnożnika uposażenia.

Informując o powyższej sytuacji, liczę na to, że zechce Pan Minister osobiście zainteresować się tą tak ważną sprawą i spowoduje podjęcie stosownych działań, które wpłyną nie tylko na poprawę warunków pracy, ale przede wszystkim na poprawę wynagrodzenia tej grupy pracowników.

W ostatnim czasie lawinowo wzrasta liczba osób, które utraciły prawo do zasiłku dla bezrobotnych. Jedynym źródłem utrzymania tych osób pozostaje więc opieka społeczna, która nie jest przygotowana finansowo do realizacji tak zwiększonych zadań. W tej sytuacji wspomniane osoby, a także ich rodziny, pozostają praktycznie bez środków do życia. Ta sytuacja w większości małych ośrodków i gmin przekracza możliwości władz lokalnych i wymuszona jest czynnikami obiektywnymi, z których najważniejszym jest brak miejsc pracy. Aby przeciwdziałać tym nieprawidłowym i groźnym zjawiskom, konieczne jest zwiększenie środków dla urzędów pracy przeznaczonych na roboty interwencyjne i publiczne.

Szanowny Panie Ministrze!

Zgodnie z art. 18 ust. 7 ustawy, możliwe jest cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w przypadku nieprzestrzegania zawartych w ustawie zasad obrotu napojami alkoholowymi, a w szczególności sprzedaży alkoholu osobom nieletnim i nietrzeźwym, a także w przypadku powtarzającego się w miejscu sprzedaży lub najbliższej okolicy zakłócania porządku publicznego w związku ze sprzedażą napojów alkoholowych przez daną placówkę. W obu przypadkach cofnięcie zezwolenia wymaga zasięgnięcia opinii właściwej komisji rady gminy. Trzeba w tym miejscu podkreślić, że późniejsza decyzja wójta, burmistrza czy prezydenta o cofnięciu albo nie zezwolenia na sprzedaż jest powieleniem opinii komisji rady gminy.

W ten sposób komisja rady gminy, która nie jest organem i nie ma uprawnień do rozstrzygania spraw indywidualnych z zakresu administracji publicznej, staje się poprzez art. 18 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi uczestnikiem postępowania, zobowiązanym do stosowania wszystkich zasad postępowania administracyjnego, a także przeprowadzania w razie potrzeby dowodów, przesłuchiwania świadków itp. Konieczność sprostania wymogom kpa przy wydawaniu opinii powoduje praktycznie paraliż pracy jednej z komisji rady gminy, gdyż zamiast zajmować się sprawami związanymi z tworzonym prawem lokalnym, musi ona rozpatrywać wnioski o cofnięcie zezwolenia na sprzedaż alkoholu z zachowaniem wszystkich rygorów kpa.

W większości przypadków komisja nie jest również w stanie właściwie ocenić faktycznych i prawnych okoliczności sprawy, z którą wiąże się wydawana opinia. Materiały przygotowywane przez pracowników urzędów gmin praktycznie nie pozwalają na stwierdzenie, że sprzedaż alkoholu w określonym miejscu spowodowała zakłócenie porządku publicznego w jego najbliższej okolicy, a jedynie czynią taką ewentualność prawdopodobną. W każdym z takich przypadków należałoby przeprowadzić szczegółowe postępowanie dowodowe. W przeciwnym razie samorządowe kolegium odwoławcze ma podstawy do uwzględnienia zażalenia strony. Powoduje to dalsze przedłużenie postępowania i angażuje członków komisji rady gminy w pracę mającą niewiele wspólnego z wykonywaniem mandatu radnego.

Zbigniew Zychowicz

Mieszkańcy Lidzbarka w powiecie działdowskim, znajdującego się do czasu reformy administracyjnej w granicach województwa ciechanowskiego, a więc moi wyborcy, czują się zagrożeni zwożeniem do ich miejscowości popiołów z elektrociepłowni na Żeraniu w Warszawie i składowaniem ich w wyrobiskach piasków powstałych po ich eksploatacji na potrzeby cegielni. Wyrobiska należą do przedsiębiorstwa "Stolbudex" będącego własnością Grzegorza Cegiełki, mieszczącego się w Lidzbarku, przy ul. Główny Dworzec 10, 13-213 Lidzbark koło Działdowa. Popioły przewozi spółka "Elstat", ul. Płochocińska 33, 03-044 Warszawa. W ciągu dziesięciu lat ma ona przewieźć z Warszawy do Lidzbarka i umieścić w wyrobiskach przeszło 400 tysięcy ton popiołów, pochodzących ze spalania węgla w elektrociepłowni na Żeraniu.

Składowanie popiołów w wyrobiskach nazywa się ich rekultywacją, a według założeń na popiołach tych ma być posadzony las. Starostwo Powiatowe w Działdowie wydało zgodę na taką "rekultywację" wyrobisk, mimo że została ona oprotestowana przez władze miasta. Jak wynika z mojego rozeznania, decyzja wydana w tej sprawie przez starostwo nie ma cech decyzji administracyjnej i była przez pewien czas ukrywana przed samorządem miasta Lidzbarka.

Trzeba też podkreślić, że miasto Lidzbark i wspomniane wyrobiska znajdują się na terenie Welskiego Parku Krajobrazowego, mającego chronić unikalną przyrodę w otulinie rzeki Wel. Parkowe rygory ochroniarskie ograniczają inwestowanie, zabraniają też składowania na terenie parku jakichkolwiek odpadów przywożonych z zewnątrz. Poza tym Lidzbark jest miejscowością wczasowo-turystyczną, opierającą swoją gospodarkę na organizacji wypoczynku na terenach, które nie są skażone negatywnymi skutkami cywilizacji.

Mieszkańcy Lidzbarka obawiają się, że zwiezienie i składowanie w wyrobiskach tak ogromnych ilości odpadów pocegielnianych przyniesie szkody i podważy podstawy ich egzystencji. Przede wszystkim, w opinii miłośników wypoczynku i rekreacji na łonie przyrody, zwózka odpadów do miejscowości turystycznej przekreśli ją jako miejsce, gdzie natura nie została jeszcze skażona, zniweczy też starania ochroniarskie, związane z troską o naturę i ideę samego Welskiego Parku Krajobrazowego.

Mimo iż we wszystkich pismach urzędowych składowanie 400 tysięcy ton popiołów nazywa się rekultywacją z zamiarem sadzenia lasu, mieszkańcy Lidzbarka powątpiewają w samo przyszłe sadzenie lasu na składowisku. Ich zdaniem chodzi tylko o zarobek na składowaniu odpadów, z którymi producent ma kłopot, nie zaś o las, który - jak twierdzą leśnicy - i tak na hałdach mocno zasadowego popiołu (pH około 13) i tak nie urośnie.

Ostatnia historia zlekceważenia skutków wycieku z cysterny oleju opałowego w okolicach Ciechocinka, gdzie urzędnicza bierność dopuściła niemal do katastrofy ekologicznej, jest kolejnym dowodem, że z ekologią nie ma żartów i lekceważenie, bądź niedocenianie wpływu wytworów techniki na przyrodę może mieć skutki opłakane, a nawet katastrofalne.

Kilka dni temu otrzymałem pismo od pani dyrektor Powiatowej Biblioteki Publicznej w Sieradzu Krystyny Brodowskiej. Przytaczam pełny tekst tego pisma:

"Szanowny Panie Senatorze! Zwracam się do Pana z prośbą o poparcie naszych starań dotyczących pozyskania środków finansowych na dalsze funkcjonowanie Powiatowej Biblioteki Publicznej w Sieradzu. Jest ona jedną z trzydziestu dwóch bibliotek do niedawna państwowych, które utraciły status placówki wojewódzkiej. Wraz z jego utratą sieradzka biblioteka utraciła także możliwości nie tylko rozwoju, ale i realizacji swych zadań statutowych na poziomie najbardziej elementarnym - gromadzenia, opracowywania i udostępniania zbiorów, a także działalności informacyjnej.

Placówka ta nie zmieściła się pod ochronnym parasolem, który miał być rozpostarty nad instytucjami kultury (bibliotekami) przejmowanymi przez samorządy w momencie reformy administracyjnej kraju. Nie zmieściła się, ponieważ fundusze państwowe wspomagające celowo działalność byłych bibliotek wojewódzkich przekazywane są za pośrednictwem starostw grodzkich. W Sieradzu starostwa grodzkiego nie powołano i żadnych dodatkowych funduszy na funkcjonowanie biblioteki budżet państwa nie przekazuje.

Ponadto wojewoda łódzki, jako jeden z nielicznych w kraju, nie przejął żadnej z istniejących placówek kultury. Starostwo ziemskie w Sieradzu jest więc jedyną władzą samorządową na terenie powiatu, utrzymującą cztery byłe wojewódzkie instytucje kultury. Jest to ewenementem na skalę krajową i rzutuje w sposób negatywny na działalność Powiatowej Biblioteki Publicznej w Sieradzu.

Ze zbiorów tej biblioteki korzysta rocznie dwanaście tysięcy czytelników. Wśród nich jest między innymi duża grupa bezrobotnych, dla których książka jest jedynym dostępnym dobrem kultury. Czytelnikami są dzieci i młodzież poszukująca lektur niedostępnych w bibliotekach szkolnych. Znaczną część naszych użytkowników stanowi młodzież wiejska, której nie stać na zakup licznych i kosztownych podręczników. Z naszych usług korzysta ponad dwa tysiące studentów i nauczycieli akademickich.

Żaden powiat w kraju nie może pochwalić się tak zaawansowanym procesem komputeryzacji bibliotek samorządowych. Niemal 100% bibliotek gminnych posiada komputery i tworzy swoje bazy katalogowe. Na serwerze Powiatowej Biblioteki Publicznej (www.pbp.sieradz.pl) rozpoczęliśmy udostępnianie katalogów bibliotek terenowych. Dążyliśmy do tego, aby w każdej gminnej bibliotece publicznej był co najmniej jeden komputer z dostępem do Internetu i by w każdej placówce powstał punkt informacji europejskiej. Jeżeli w dalszym ciągu nie otrzymamy możliwości modernizacji sprzętu komputerowego, dotychczasowe nakłady finansowe na rozwój usług informacyjnych zostaną zmarnowane.

Biblioteka znalazła się w tak tragicznej sytuacji z powodu niefortunnego splotu bardzo niekorzystnych okoliczności wspomnianych na wstępie: braku starostwa grodzkiego w Sieradzu i nieprzejęcia przez wojewodę łódzkiego żadnej z placówek kultury. Jeśli w najbliższym czasie biblioteka nie otrzyma wsparcia finansowego na poziomie zbliżonym do środków przekazanych innym byłym bibliotekom wojewódzkim, nie będzie w stanie realizować swych obowiązków statutowych."

Tak przedstawia się sytuacja Powiatowej Biblioteki Publicznej w Sieradzu. Ze swojej strony potwierdzam wzorowe funkcjonowanie tej placówki. Problem degradacji bibliotek publicznych nie ogranicza się, niestety, do jednego miasta - Sieradza. W całym kraju z roku na rok kurczy się liczba tego rodzaju placówek kulturalnych. Od 1989 r. w Polsce ubyło grubo ponad tysiąc bibliotek publicznych i ich filii. Łączy się je z domami i ośrodkami kultury, co jeszcze można w wielu przypadkach zrozumieć i usprawiedliwić. Wielkim błędem jest natomiast łączenie bibliotek z innymi instytucjami, np. z ośrodkami rekreacji i turystyki. Systematycznie zmniejsza się dopływ nowych książek do bibliotek. Jeszcze w latach osiemdziesiątych kupowano rocznie po około 18 woluminów na stu mieszkańców. W roku 1998 - 6 woluminów, a w roku 1999 - tylko 5,6 wolumina. Normy międzynarodowe przewidują 25 woluminów na stu mieszkańców i 3 woluminy na terenach o rozproszonym osadnictwie.

Wielu ludzi w dzisiejszej sytuacji społeczno-gospodarczej nie stać na korzystanie z dóbr kultury, w tym na zakup książek. A nawet i ci, którym powodzi się stosunkowo nieźle, nie są w stanie zgromadzić książek w takiej liczbie, która gwarantowałaby ich prawidłowy rozwój kulturalny. Rozwój nauki i techniki następuje w tempie niezwykle szybkim i aby nadążyć za nim, trzeba korzystać z fachowej literatury, którą można zgromadzić tylko w bibliotekach. Obniżanie roli bibliotek publicznych stanowi poważne zagrożenie dla kultury narodu, a przez to i dla jego żywotnych interesów.

Mam nadzieję, że Pan Minister podejmie odpowiednie działania mające na celu ochronę i rozwój polskich bibliotek, w tym Powiatowej Biblioteki Publicznej w Sieradzu.

Z wyrazami szacunku