Oświadczenie pierwsze. Nie pamiętam już, który raz z rzędu występuję z tej trybuny z oświadczeniem w sprawie zobowiązań finansowych rządu wobec samorządów. Za każdym razem mój głos jest wsparty protestami, stanowiskami, apelami kierowanymi do mnie przez moich wyborców - najczęściej są to różne gremia samorządowe. Za każdym też razem, choć zawsze z dużym opóźnieniem, otrzymuję odpowiedzi, z których wynika, że władza czuwa, władza zna problemy i wie, jak je rozwiązać. Po czym nic się nie dzieje. Mimo to uparcie będę pukał do ministerialnych drzwi, monitował i domagał się odpowiedzi, bo jestem uparty i tego wymagają ode mnie moi wyborcy.

Tym razem moje oświadczenie chcę wesprzeć wnioskami sformułowanymi na posiedzeniu Zgromadzenia Przedstawicieli Gmin i Powiatów Nadnoteckich. Domagają się oni: po pierwsze, zwiększenia subwencji na oświatę w 2001 r., która mocno odbiega od ustawowych zobowiązań rządu w tej sprawie; po drugie, rozpatrzenia możliwości wspierania inwestycji oświatowych z funduszy przedakcesyjnych SAPARD; po trzecie, spowodowania, aby środki dla samorządów były dzielone według jasnych kryteriów. Jako niedopuszczalne uznano bowiem zastosowanie przez niektóre agendy rządowe kryterium kolejności zgłoszeń, bez merytorycznej oceny wniosku. Sposób uzyskiwania wsparcia metodą "kto pierwszy, ten lepszy" samorządowcy słusznie, moim zdaniem, uważają za nieuczciwy i ośmieszający rząd. Przyczynę tych zdań upatrywać należy w zaniepokojeniu samorządów wskaźnikami podanymi do konstrukcji budżetów oraz brakiem pieniędzy na udział własny w inwestycjach niezbędnych na przykład do wcielenia reformy edukacji.

Oświadczenie drugie. Ilekroć do tej pory występowałem z oświadczeniem w sprawie bezrobocia, wspierałem zawsze swe pytania materiałami, które otrzymywałem z powiatowych urzędów pracy lub od samorządowców z terenów byłego województwa pilskiego. Można więc było zjawiska w nich przedstawione traktować jako incydentalne lub charakterystyczne dla słabiej rozwiniętych gospodarczo regionów Polski.

Dziś mam przed sobą opinię Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia w Poznaniu, dotyczącą sytuacji na rynku pracy w całej Wielkopolsce, a więc w jednym z największych i najzasobniejszych regionów kraju. Jest ona alarmistyczna, wynika z faktu, że w ostatnich miesiącach bezrobocie w Wielkopolsce wzrastało dwukrotnie szybciej niż w całym kraju. Na domiar złego przez cały miniony rok, przy zwiększającej się z miesiąca na miesiąc liczbie zarejestrowanych bezrobotnych, urzędy pracy naszego województwa borykały się z trudnościami finansowymi. Środki finansowe przekazywane bezpośrednio z Krajowego Urzędu Pracy na konta bankowe powiatowych urzędów pracy przeznaczone były przede wszystkim na wypłatę świadczeń obligatoryjnych, a nie na realizację aktywnych programów przeciwdziałania bezrobociu.

Z powodu braku pieniędzy dramatycznie wygląda także realizacja powierzonego powiatom zadania państwa w zakresie opłacania składek zdrowotnych za osoby bezrobotne bez prawa do zasiłku. Powstające z tego tytułu zobowiązania powodowały, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych podejmował działania egzekucyjne wobec urzędów pracy, blokując konta bankowe, zarówno te budżetowe, z których płacone są także wynagrodzenia dla pracowników, jak i konta Funduszu Pracy i Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Sytuacja ta wzbudzała niepokój zarówno wśród władz samorządowych, ponieważ uniemożliwiała wykonywanie zadań ustawowych, jak i wśród osób bezrobotnych, oczekujących wywiązywania się państwa ze swych zobowiązań. W konsekwencji naruszona została wiarygodność powiatów jako wykonawców zadań związanych z bezrobociem, co zniszczyło wypracowany przez lata wizerunek solidnego i kompetentnego partnera, jakim na lokalnych rynkach pracy były urzędy pracy.

Wobec tych faktów Wojewódzka Rada Zatrudnienia sformułowała dwa wnioski. Po pierwsze, uznała sposób przekazywania środków budżetowych i środków z Funduszu Pracy za niedopuszczalny i zaprzeczający założeniom reformy przekazującej powiatom zadania związane z bezrobociem. Po drugie, stwierdziła, iż znacznie większe środki z Funduszu Pracy winny być przekazywane na wniosek starostów w części dotyczącej organizowania nowych miejsc pracy w systemie robót publicznych. Wobec braku wzrostu gospodarczego kraju aktywizowanie zawodowe osób bezrobotnych, zwłaszcza zamieszkałych na wsi, oraz osób o niskich kwalifikacjach jest możliwe głównie poprzez zatrudnienie w ramach robót publicznych. Dostrzegają to samorządy gminne, inicjując przedsięwzięcia zmierzające do ograniczania skali bezrobocia poprzez realizację inwestycji infrastrukturalnych. Tę inicjatywę gmin rząd powinien wesprzeć środkami finansowymi.

W związku z tymi postulatami mam do pana ministra finansów dwa pytania. Pytanie pierwsze: w jaki sposób zamierza się usprawnić system przekazywania starostom pieniędzy z Funduszu Pracy, by uniknąć ubiegłorocznych błędów? Pytanie drugie: jakie środki i w jakim trybie otrzymają powiaty wielkopolskie na finansowanie robót publicznych?

Uprzejmie proszę o wyjaśnienie i skorygowanie błędnego wyliczenia etatów nauczycielskich w szkołach, dla których organem prowadzącym jest powiat Przysucha. W piśmie MEN z dnia 25 września 2000 r. znajduje się informacja o stu dziewięćdziesięciu dwóch etatach nauczycielskich w powiecie, natomiast ze sprawozdania EN-3 i z danych zawartych w wypełnionej ankiecie wynika, że w szkołach średnich i w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych pracuje dwustu sześćdziesięciu czterech nauczycieli na trzystu czterdziestu ośmiu etatach. Dane te nie zostały uwzględnione przez MEN i na pismo nr ED/0718/65/00 z dnia 5 października 2000 r. do dnia dzisiejszego brakuje odpowiedzi. Z poważaniem, Jerzy Suchański.

Z zupełnie niezrozumiałych względów rozporządzenie to przyznaje prawo do wynagrodzenia prowizyjnego tylko osobom zajmującym niższe stanowiska w Korpusie Służby Cywilnej. Jednocześnie dyskryminuje ono pracowników zajmujących wyższe stanowiska, na przykład stanowisko specjalisty, komisarza czy starszego komisarza, zatrudnionych w działach egzekucyjnych. Nie mają oni prawa do wynagrodzenia prowizyjnego, chociaż wykonują te same czynności, co pozostali pracownicy.

Szczególnemu upośledzeniu ulega przy tym pozycja komornika skarbowego, który pełni funkcję kierownika działu egzekucyjnego. A zatem osoba kierująca komórką egzekucyjną, organizująca jej pracę, podejmująca najistotniejsze decyzje, ponosząca pełną i całkowitą odpowiedzialność za wyniki pracy swojego działu, jest jednocześnie najgorzej wynagradzanym pracownikiem tej komórki. Tworzy to swoistego rodzaju patologię, bowiem osoby o wyższych kwalifikacjach i większym doświadczeniu zawodowym absolutnie nie są zainteresowane awansem na wyższe stanowiska służbowe.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2000 r., w sprawie przyjęcia programu wsparcia na lata 2001-2002 ustaliło zasady podziału środków przeznaczonych na sfinansowanie tego programu. Ustalony sposób podziału środków między poszczególne województwa jest, zarówno zdaniem władz wojewódzkich, jak i moim, niczym nieuzasadniony, a co więcej - wręcz sprzeczny z celami programu.

Z ustalonego w §8 ust. 5 rozporządzenia sposobu podziału środków między województwa wynika, iż 80% środków będzie dzielonych proporcjonalnie do liczby ludności. Zasada ta utrzymuje więc dotychczasową dyskryminację województw, już i tak z tej przyczyny opóźnionych w rozwoju gospodarczym, i prowadzić będzie do ich dalszej degradacji. Ponadto w załączniku 3a do rozporządzenia ustalona wysokość środków na realizację programu wojewódzkiego dla podlaskiego zmniejszona została o 10 milionów 410 tysięcy zł.

Zwracam się do pana premiera z prośbą o zmianę zasad podziału środków na województwa i proponuję następujące proporcje. Po pierwsze, 50% środków dzielone pomiędzy województwa proporcjonalnie do liczby ich ludności. Po drugie, 30% środków dzielone proporcjonalnie do liczby mieszkańców pomiędzy województwa, w których poziom produktu krajowego brutto na mieszkańca jest niższy od 80% średniego poziomu produktu krajowego brutto na mieszkańca. Po trzecie, 20% środków dzielone proporcjonalnie do liczby mieszkańców w powiatach, w których stopa bezrobocia przekracza w każdym z ostatnich trzech lat 150% średniej krajowej stopy bezrobocia.

W rozporządzeniu ministra finansów z dnia 18 listopada 1997 r. w sprawie ustanowienia norm ilościowych lub wartościowych towarów, których przywóz z zagranicy jest wolny od cła oraz ograniczenia uprawnień do korzystania ze zwolnień od cła na niektóre towary przywożone przez osoby przekraczające wielokrotnie granicę państwową, ustalono dla pojazdów samochodowych przeznaczonych do działalności gospodarczej normę 200 l materiałów pędnych zwolnionych od cła przy przywozie do Polski.

Tymczasem od końca września 2000 r. przepis ten nie jest stosowany przez pojazdy samochodowe przyjeżdżające z terenu Litwy, Łotwy, Estonii, a także Białorusi i Rosji do Polski. Spowodowało to znaczny spadek sprzedaży materiałów pędnych w stacjach paliw na terytorium Polski, szczególnie na terenach przygranicznych. Stało się też przyczyną zmniejszenia wpływów z podatku dochodowego, akcyzy i podatku drogowego, osłabiając dochody budżetu państwa, w tym także dochody samorządów. Sytuacja ta wywołana została, jak sądzę, zawieszeniem pobierania ceł od niektórych paliw płynnych wprowadzonym rozporządzeniem Rady Ministrów z 20 września 2000 r.

W nawiązaniu do wydanego przez pana ministra rozporządzenia, określającego siedziby i obszary właściwości wydziałów gospodarczych Krajowego Rejestru Sądowego, na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, wyrazić należy ubolewanie i zaniepokojenie powstałą sytuacją. Uważam, że wydanie przepisu wykonawczego do art. 2 ust. 1 winno być poprzedzone szczegółową analizą aktualnego podziału administracyjnego kraju, a następnie konsultacją z samorządami terenowymi i gospodarczymi.

Po przeprowadzeniu konsultacji z samorządami terytorialnymi szczebla powiatowego, z izbami gospodarczymi i Stowarzyszeniem Głównych Księgowych, działającym na terenie byłego województwa kaliskiego, wnoszę o zmianę omawianego rozporządzenia uwzględniającą siedzibę w Kaliszu wydziału gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego, obejmującego dotychczasowy teren działania sądu rejonowego.

W uzasadnieniu należy zwrócić uwagę na fakt, że Sąd Rejonowy w Kaliszu jest przygotowany do prowadzenia tego zakresu spraw, przygotowany pod względem kadrowym i sprzętowym, że jest to dla podmiotów gospodarczych z tego terenu odległość maksymalnie 50-60 km, podczas gdy odległość do Poznania wynosi 150 km. W okresie przygotowywania się Polski do wejścia do Unii Europejskiej winniśmy stwarzać warunki sprzyjające funkcjonowaniu podmiotów gospodarczych we wszystkich rejonach województwa wielkopolskiego, a nie tylko na terenie miasta Poznania.

W ostatnich dniach zostaliśmy zaszokowani informacjami o śmierci młodych ludzi, bywalców dyskotek w Trójmieście, po użyciu nowego typu pigułek narkotykowych, nazywanych potocznie UFO. Zgony te zadały kłam rozpowszechnianej od kilku lat skutecznie wśród młodzieży tezie o trwałej nieszkodliwości, w tym braku uzależnienia się organizmu, od używania tak zwanych miękkich narkotyków w mniej inwazyjnej postaci, a więc między innymi w pigułkach. Dobrze, że służby policyjne szybko zareagowały na pierwsze informacje dotyczące pojawienia się na rynku nowego śmiercionośnego środka odurzającego i zlikwidowały w Świętokrzyskiem jedną z fabryk produkujących te narkotyki.

Historycznie rzecz ujmując, według ustawy o zapobieganiu narkomanii z 1985 r. samo posiadanie środka odurzającego nie podlegało karze. Sankcjami grożono dopiero za produkcję, pozyskiwanie i rozpowszechnianie narkotyków. Na podstawie tej ustawy stworzono system leczenia, uwzględniający specyfikę uzależnionych od tak zwanej polskiej heroiny, czyli makowego kompotu. Pierwszym etapem było trwające do dwóch tygodni odtrucie w szpitalu, mające na celu zlikwidowanie objawów abstynencyjnych. Kontynuacja leczenia wymagała co najmniej rocznego pobytu w placówce stacjonarnej. Tam pacjent pod kierunkiem terapeutów, uwolniony od wpływu środowiska narkomanów, pracował nad swoim uzależnieniem psychicznym.

W tym okresie w kraju powstało wiele placówek ambulatoryjnych i stacjonarnych. W 1986 r. w odpowiedzi na wzrost liczby narkomanów utworzono w Sieradzkiem Wojewódzką Poradnię Profilaktyki, Leczenia i Rehabilitacji Osób Uzależnionych z siedzibą w Zduńskiej Woli - mieście o najwyższym w województwie sieradzkim zagrożeniu narkomanią. Dla jej potrzeb wykupiono i stosownie zaadaptowano budynek, korzystając ze środków wojewódzkiego funduszu zapobiegania narkomanii. Zatrudniono tam kadrę z wysokimi kwalifikacjami.

W kwietniu 1997 r. powstał kolejny akt prawny określający zasady przeciwdziałania narkomanii. Objął on działalność wychowawczą i zapobiegawczą, leczenie, rehabilitację i adaptację osób uzależnionych, nadzór nad substancjami, których używanie może prowadzić do narkomanii, zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzanie, przetwarzanie, przerób i posiadanie takich substancji oraz nadzór nad uprawami roślin, które je zawierają. Karano już za posiadanie narkotyków, z wyjątkiem tych przeznaczonych na własny użytek lub posiadanych w nieznacznych ilościach. Jak wiemy, tę lukę prawną natychmiast wykorzystali akwizytorzy, handlując bezkarnie narkotykami w porcjach, które mogły być uznane za przeznaczone do własnego użytku. A więc w kolejnej ustawie, tej z ubiegłego roku, uzupełniliśmy tę lukę.

Proszę państwa, dziś jednak wszelkie prognozy, poparte rzetelnymi badaniami, wskazują na dalszy wzrost zjawiska, zwłaszcza jeśli chodzi o zażywanie środków psychoaktywnych. Ten wzrost notujemy również w regionie sieradzkim. W latach 1997-1998 wskaźnik przyjętych do leczenia z powodu zaburzeń psychicznych, zaburzeń zachowania spowodowanych używaniem substancji psychoaktywnych, wzrósł z 6,5 do 8,0. Jak informuje były dyrektor Wojewódzkiej Poradni Antynarkotykowej w Zduńskiej Woli Bogdan Andruszkiewicz, młodzież intensywnie eksperymentuje z różnymi narkotykami i wie, gdzie je kupić. Gdy okazjonalne zażywanie staje się problemem, niektórzy zaczynają szukać profesjonalnej pomocy, szukają jej też ich rodzice.

Niestety, za wzrostem zagrożenia narkomanią oraz penalizacją walki z osobami uzależnionymi nie poszły niezbędne rozwiązania logistyczne i nakłady finansowe. Stało się wręcz odwrotnie. Z chwilą likwidacji województwa sieradzkiego oraz wprowadzenia reformy systemu ochrony zdrowia zlikwidowano również Wojewódzką Poradnię Profilaktyki, Leczenia i Rehabilitacji Osób Uzależnionych z siedzibą w Zduńskiej Woli. Nie pomogły interwencje w Radzie Miasta i starostwie zduńskowolskim, Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Sieradzu, sejmiku wojewódzkim czy Łódzkiej Kasie Chorych. A więc wraz z powstaniem regionalnych kas chorych zabrakło środków na leczenie narkomanów. Doszło do ograniczenia i likwidacji wielu specjalistycznych poradni, a także, poprzez nieprzemyślane, świadczące o braku wyobraźni decyzje, doprowadzono do likwidacji wielu placówek ambulatoryjnych, zapaści ośrodków stacjonarnych. Jednocześnie zdezintegrowano kształconą przez wiele lat w tym zakresie specjalistyczną kadrę.

Panie Premierze, biorąc pod uwagę fakt, że problem walki z narkomanią winien być - myślę, że nie tylko moim zdaniem - jednym z priorytetów państwowej polityki ochrony zdrowia, proszę o dokonanie przez podległe panu służby analizy możliwości wypełnienia zadań w tym zakresie, szczególnie w aspekcie ubiegłorocznej nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz o podjęcie działań, które zabezpieczą niezbędne środki na profilaktykę antynarkotykową oraz terapię osób uzależnionych.

Pierwsze oświadczenie kieruję do ministra gospodarki i prezesa Agencji Rozwoju Przemysłu SA w Warszawie.

Przypomnę, że obowiązkiem rządu jest zabezpieczenie środków na ten cel, wyłonienie wykonawcy do koniecznego dokończenia rozpoczętej modernizacji oddziału nitrocelulozy do opłacalnego poziomu minimalnego 2,5 tysiąca t rocznie, w drodze publicznego przetargu. Najlepiej byłoby, gdyby zostali do niego dopuszczeni wykonawcy krajowi.

Ponownie zwracam się z prośbą o przyspieszenie wykupienia od syndyka masy upadłościowej byłych Zakładów Metalowych "Łucznik" dla nowo powstałej fabryki broni, która powinna prowadzić produkcję zbrojeniową. Okresowo prowadzi ją bowiem syndyk i są z tym kłopoty. Aby to się stało, ARP winna spowodować regulację własności majątku i zabezpieczyć nakłady finansowe na produkcję i zatrudnienie.

Proszę pana ministra finansów o informację dotyczącą zmiany systemu finansów publicznych, polegającej na zwiększeniu udziału jednostek samorządu terytorialnego w całości wydatków publicznych. Brak takich działań ze strony rządu obniżył jakość powszechnych usług publicznych o charakterze powiatowym i powoduje dalszą degradację cywilizacyjną powiatów i Radomia jako miasta, które utraciło status województwa.

W załączeniu przedkładam pisma powiatowego urzędu pracy i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z uprzejmą prośbą o zapoznanie i zajęcie stanowiska.

Szanowny Panie Ministrze! Uprzejmie proszę o dofinansowanie remontu zabytkowych organów w kościele ewangelicko-augsburskim w Radomiu. Obecnie organy te są nieczynne z powodu uszkodzeń mechanicznych i zanieczyszczeń. W latach osiemdziesiątych przeprowadzono kapitalny remont tego kościoła i wykonano niezbędne kosztorysy remontu zabytku, czyli organów. Kosztorysy te opiewają na kwotę 42 tysięcy zł. Parafia ewangelicko-augsburska nadal nie posiada wystarczających środków własnych na przeprowadzenie prac remontowych.

We wrześniu bieżącego roku przypada sto siedemdziesiąta piąta rocznica istnienia tej parafii. Uroczyste obchody mogą być bardziej znaczące, gdy organy wpisane do rejestru zabytków będą czynne, zwłaszcza że zwierzchnik Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego zamierza zaprosić do udziału w tych uroczystościach prezesa Rady Ministrów.

Z wyrazami szacunku,

Skreślenie z listy powiatów zagrożonych bezrobociem zbiega się z kilkoma innymi, mającymi równie negatywny wydźwięk, decyzjami. Rzeszę bezrobotnych zasilą wkrótce oficerowie, żołnierze i pracownicy cywilni Bałtyckiej Dywizji Obrony Wybrzeża, której grozi likwidacja. Również wcześniejsze decyzje ministra transportu, dotyczące obniżenia kategorii dróg ekspresowych S-6 i S-11, mają podobny skutek, degradują region.

Panie Premierze, sprawa, do której powracam, ciągnie się od ubiegłego wieku, bowiem pierwsze oświadczenia na ten temat złożyłem do pana w dniu 22 kwietnia 1999 r., a drugie w dniu 9 czerwca 2000 r. Dziś mamy 11 stycznia 2001 r., a sprawa uregulowania ponoszenia kosztów badań członków ochotniczych straży pożarnych ciągle pozostaje niezałatwiona. W tym czasie już trzy razy zdążył pan zmienić ministrów resortów odpowiedzialnych za uregulowanie tej sprawy, a ona ciągle czeka na załatwienie.

Proszę zdać sobie sprawę z tego, że w Polsce jest ponad czterysta siedemdziesiąt tysięcy czynnych strażaków ochotników, którzy codziennie naruszają ustawę, bo bez obowiązkowych badań wyjeżdżają z narażeniem swojego życia do setek akcji dziennie. Wyjeżdżają do tych akcji bez obowiązujących badań, bo bezduszni urzędnicy w pana rządzie, odpowiedzialni za uregulowanie tej kwestii, przez dwa lata, mimo dwóch oświadczeń, nie potrafili przygotować najprostszej nowelizacji.

Szanowny Panie Ministrze!

Powstanie takiego zakładu podyktowane jest wzrostem zapotrzebowania na opiekę pielęgnacyjną. Spowodowane jest to postępującym procesem starzenia się miejscowego społeczeństwa. Odsetek ludzi powyżej sześćdziesiątego roku życia wynosi 22%. Ludności w tak zwanym wieku poprodukcyjnym towarzyszy często wzrost zachorowań na przewlekłe choroby, prowadzące niejednokrotnie do inwalidztwa i niepełnosprawności. Ponadto z uwagi na zmniejszającą się liczbę urodzeń w miejscowym szpitalu nie była w pełni wykorzystana baza łóżkowa. Dlatego zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy zlokalizowano w części wydzielonej z oddziału położniczego oraz z pomieszczeń zmniejszanej administracji szpitala (obecnie prowadzona jest restrukturyzacja ZOZ).

Obecnie w zakładzie przebywają pacjenci, którzy częściowo ze swoich niskich rent bądź emerytur pokrywają koszty pobytu. W tym samym miesiącu podpisana została umowa z Mazowiecką Kasą Chorych na dofinansowanie dla dwudziestu dwóch pacjentów. W związku z wydłużającą się kolejką oczekujących na przyjęcie do zakładu 8 lipca 2000 r. została podpisana kolejna umowa z kasą chorych, dotycząca poszerzenia działalności o dalsze dwadzieścia sześć łóżek (razem dla czterdziestu ośmiu pacjentów).

Z wyrazami szacunku

Przyjmując za prawdę to oraz to, że każdy urzędnik państwowy zajmuje około 10 m² powierzchni, ale uwzględniając, że nie dotyczy to wszystkich, że było zagęszczenie, że niektórzy siedzieli w piwnicach itd., załóżmy o połowę mniej, to jest 5 m² na jedną osobę. Zatem winna zwolnić się powierzchnia 40.000 x 5 m² = 200.000 m². Ta powierzchnia winna być zwolniona w Warszawie i byłych urzędach wojewódzkich.

A więc stawiamy pytanie: dlaczego w Warszawie nie znalazło się około 5 tysięcy m² dla urzędu marszałka województwa mazowieckiego, wobec czego urząd ten musi wynajmować pomieszczenia prywatne, płacąc za to naszymi, to jest podatnika, pieniędzmi? Dlaczego Mazowiecka Kasa Chorych została zmuszona do zakupu budynku? Czy nie było miejsca w zwolnionych pomieszczeniach po urzędnikach administracji rządowej w Warszawie? Dlaczego w Radomiu przez dwa lata powierzchnia lokalowa i samochody po byłym urzędzie wojewódzkim były wolne, a starostwo powiatowe nie mogło z tego korzystać?

Zbigniew Kruszewski

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 grudnia 2000 r., obowiązujące od dnia 1 stycznia 2001 r. i dotyczące siedzib oraz obszarów właściwości wydziałów gospodarczych Krajowego Rejestru Sądowego, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (DzU nr 121) budzi zrozumiały protest różnych podmiotów gospodarczych.

Zbigniew Kruszewski

Uprzejmie proszę o wyjaśnienie, czy prawdą jest, że Rada Nadzorcza Fabryki Pojazdów Ciężarowych ZREMB-Wrocław SA naruszyła prawo, podejmując w dniu 21 grudnia 2000 r. uchwałę o odwołaniu dwóch dotychczasowych członków zarządu spółki i powołaniu na ich miejsce dwóch nowych osób. Paragraf 11 ust. 3 statutu spółki, zatwierdzonego przez Ministerstwo Skarbu Państwa, stanowi, że członkowie zarządu spółki są powoływani i odwoływani przez walne zgromadzenie akcjonariuszy, zaś radzie nadzorczej przysługuje prawo składania wniosków w powyższej materii.

Z wyrazami głębokiego szacunku

Marian Noga

Środowisko naukowe zaniepokojone jest sytuacją, w jakiej znalazła się Biblioteka Polska w Paryżu. Ta bezcenna dla kultury narodowej placówka, którą założył Adam Mickiewicz, została kilka miesięcy temu zamknięta z powodów finansowych. Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że niejasny jest status prawny Biblioteki Polskiej, a co za tym idzie, nie można wykluczyć sytuacji, że wszystkie te unikalne dla dziedzictwa narodowego zbiory mogą stać się własnością francuskiego skarbu państwa.

Dlatego też, w imieniu środowiska naukowego i swoim własnym, zadajemy poniższe pytania. Czy rząd RP jest poinformowany o tym, w jakiej sytuacji prawnej i finansowej znajduje się Biblioteka Polska w Paryżu? Jeżeli tak, to czy zamierza podjąć jakieś działania, aby tak cenna i unikalna placówka nie stała się własnością obcego państwa, i jakie zamierza poczynić kroki?

Z wyrazami szacunku

Marian Noga

Zbigniew Zychowicz

Szanowny Panie Premierze!

Warmińsko-Mazurska SSE została w uzgodnieniach międzyresortowych potraktowana szczególnie niekorzystnie. Przykładem nierównego traktowania Warmińsko-Mazurskiej SSE jest to, że otrzymała ona dwudziestoprocentową pomoc publiczną dla inwestorów. W innych, bardziej uprzywilejowanych strefach, wskaźnik ten sięga nawet 50%. Planuje się również podniesienie limitu wysokości inwestycji w Warmińsko-Mazurskiej SSE do 450 tysięcy euro, dotychczas limit ten wynosił 300 tysięcy euro.

W związku z przedstawionymi powyżej danymi proszę Pana Premiera o podjęcie działań zmierzających do zmiany zasad funkcjonowania Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

Z wyrazami szacunku

senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

W związku z rozporządzeniem Pana Ministra dotyczącym określenia szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli szkół i placówek artystycznych zwracam się do Pana Ministra z uwagami dotyczącymi treści wyżej wymienionego rozporządzenia. Jest ono bowiem sprzeczne z obowiązującą ustawą o szkolnictwie wyższym z dnia 12 września 1990 r. (studia odbywają się na kierunkach, a nie na wydziałach czy typach uczelni, jak stanowi projekt rozporządzenia).

Nowa regulacja prawna pozbawia również możliwości zatrudnienia w zawodzie absolwentów studiów edukacji artystycznej w zakresie sztuki muzycznej oraz absolwentów kierunku instrumentalistyka.

§2 ust. 1 powinien otrzymać następujące brzmienie: Kwalifikacje do nauczania w szkołach muzycznych I i II stopnia, w ogólnokształcących szkołach muzycznych I i II stopnia oraz w policealnych szkołach muzycznych posiadają osoby z przygotowaniem pedagogicznym, legitymujące się dyplomem ukończenia studiów magisterskich na kierunku (specjalności) zgodnym z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych zajęć. Wykreśla się wyrazy "w akademii muzycznej".

Z wyrazami szacunku

senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana Ministra z apelem o podjęcie zdecydowanych działań mających na celu poprawę stanu bezpieczeństwa publicznego na obszarach wiejskich.

We wsiach województwa warmińsko-mazurskiego popełnianych jest w ostatnim okresie coraz więcej przestępstw. Liczba etatów przypadających na komisariaty policji zlokalizowane w gminach wiejskich jest zdecydowanie za niska, poza tym policjanci z komisariatów wiejskich posługują się starym, bardzo awaryjnym sprzętem. Osoby pokrzywdzone często nie składają zawiadomień o popełnionych na ich szkodę przestępstwach, gdyż komisariaty wiejskie są czynne do godziny 16.00. Przestępcy czują się więc bezkarni, a ofiary są bezsilne i zastraszone.

Rozwiązania proponowane przez MSWiA w "Krajowym Programie Przeciwdziałania Przestępczości" nie zostały skonsultowane z samorządami. Narzucają im większościowe finansowanie zadań mających na celu poprawę bezpieczeństwa. W przypadku niezapewnienia gminom wystarczających środków na realizację programu przeciwdziałania przestępczości stopień jego realizacji będzie nikły i nie osiągnie się zawartych w nim zamierzeń.

Z wyrazami szacunku

senator RP

Szanowny Panie Premierze!

Pragnę Panu zasygnalizować, że projekt nowej regulacji prawnej w postaci rozporządzenia ministra kultury i dziedzictwa narodowego w sprawie określenia szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli szkół i placówek artystycznych budzi poważne kontrowersje w środowiskach naukowych.

Problem wynika z faktu, że jego treści nie zostały skonsultowane z Departamentem Nauki i Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Edukacji Narodowej. Za słusznością tej oceny przemawiają zawarte w nim treści, sprzeczne z obowiązującą ustawą z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym - studia odbywają się na kierunkach, a nie na wydziałach czy typach uczelni, jak stanowi projekt rozporządzenia. Ponadto rozporządzenie praktycznie pozbawia możliwości zatrudnienia w zawodzie absolwentów studiów edukacji artystycznej w zakresie sztuki muzycznej oraz absolwentów instrumentalistyki, na przykład na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim.

§2 ust. 1 powinien otrzymać następujące brzmienie: kwalifikacje do nauczania w szkołach muzycznych I i II stopnia, w ogólnokształcących szkołach muzycznych I i II stopnia oraz w policealnych szkołach muzycznych posiadają osoby z przygotowaniem pedagogicznym legitymujące się dyplomem ukończenia studiów magisterskich na kierunku (specjalności) zgodnym z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych zajęć. Wykreśla się tu więc: w akademii muzycznej.

§2 ust. 3 powinien otrzymać następujące brzmienie: kwalifikacje do nauczania w szkołach muzycznych I stopnia i w ogólnokształcących szkołach muzycznych I stopnia oprócz osób wymienionych w ust. 1 posiadają również osoby z przygotowaniem pedagogicznym, legitymujące się dyplomem ukończenia studiów zawodowych na kierunku (specjalności) zgodnym z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych zajęć. Wykreśla się tu więc: w ust. 2 oraz w akademii muzycznej.

Po zapoznaniu się z projektem rozporządzenia ministra kultury i dziedzictwa narodowego oraz proponowanymi przez środowiska naukowe poprawkami stwierdzam, że są one uzasadnione i winny być uwzględnione w treści projektu.

Janusz Lorenz

Szanowny Panie Premierze!

Poddawany obecnie międzyresortowym uzgodnieniom projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie zasad funkcjonowania specjalnych stref ekonomicznych w Polsce zakłada w przypadku WMSSE dwudziestoprocentowy udział pomocy publicznej dla inwestorów. Zakrawa to na kpinę, gdyż województwo warmińsko-mazurskie - a na jego terenie działa WMSSE - z racji swej, wręcz dramatycznej sytuacji ekonomicznej, gospodarczej i społecznej, winno być pod szczególną ochroną i opieką.

Tymczasem dzieje się wręcz odwrotnie. Z możliwej do uzyskania pięćdziesięcioprocentowej pomocy publicznej dla inwestorów pozostała dwudziestoprocentowa - przy jednoczesnym podniesieniu limitu wartości inwestycji z 350 do 450 tysięcy euro. Nie znam źródła pochodzenia danych, na podstawie których zostały ustalone powyższe limity, niemniej uważam za stosowne wzięcie tu pod uwagę kondycji regionów, w których działają strefy.

Województwo warmińsko-mazurskie ma najwyższy w kraju poziom bezrobocia. Wycofują się z niego kolejni inwestorzy, kolejne przedsiębiorstwa decydują się na oszczędności poprzez zwalnianie pracowników lub wręcz ogłaszają upadłość. W tej sytuacji tak drastyczne obniżenie poziomu pomocy publicznej dla potencjalnych inwestorów w strefie i podwyższenie limitu wartości inwestycji prowadzi nie tylko do całkowitego zahamowania napływu nowych inwestorów, ale wręcz do znacznego pogorszenia stanu regionu. A w Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefie Ekonomicznej mamy w chwili obecnej pięćdziesiąt jeden zezwoleń na rozpoczęcie działalności dla podmiotów gospodarczych i gwarancję miejsc pracy dla trzech tysięcy osób.

W świetle przedstawionego  powyżej stanu regionu konieczne są natychmiastowe kroki zmierzające do podniesienia atrakcyjności Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Niestety, zawarte w projekcie rozporządzenia propozycje uplasują WMSSE w gronie stref najmniej interesujących dla inwestorów i pod znakiem zapytania postawią sens jej istnienia. Trudno przy tym nie zauważyć, że biorąc pod uwagę propozycje dotyczące innych działających w kraju stref, warmińsko-mazurska znalazła się wśród tych trzech, dla których ustalono najmniej korzystne warunki inwestycyjne.

Janusz Lorenz

Panie Premierze!

Natomiast w piśmie z dnia 29 grudnia 1999 r., podpisanym przez tę samą panią prezes Teresę Kamińską i skierowanym do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych wydał decyzję zmniejszenia kwoty, jaką winien przekazać ZUS do LKCh w 2000 r., o 45 milionów 862 tysiące 130 zł. O tej dyspozycji dla ZUS, praktycznie zmniejszającej plan finansowy LKCh na 2000 r. (już wcześniej, to jest 30 listopada 1999 r., zatwierdzony prze UNUZ), nie została poinformowana ani rada, ani zarząd kasy.

W dniu 30 listopada 2000 r. zarząd LKCh zwrócił się do Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych o wyjaśnienie sprawy i metody zmiany planu finansowego na 2000 r., którego realizacja w wysokości kwoty zatwierdzonej przez UNUZ dobiegała już końca. Do 7 stycznia 2001 r. kasa nie otrzymała odpowiedzi. Otrzymała natomiast kolejną decyzję o odmowie zatwierdzenia uchwały rady kasy przyjmującej sprawozdanie finansowe zarządu związane z przekroczeniem wydatków.

Zapytujemy:

Jolanta Danielak

Szanowny Panie Ministrze!

Restrukturyzacja zakładów opieki zdrowotnej zbyt często przebiega według następującego scenariusza: zmniejsza się liczbę łóżek szpitalnych, redukuje zatrudnienie. Zarządzający w ten prosty sposób uzyskuje oszczędności, poprawia wyniki ekonomiczne zakładu zazwyczaj bez oglądania się na to, w jaki sposób odbije się to na poziomie i dostępności usług zdrowotnych.

Ponieważ w dalszym ciągu jest Pan organem założycielskim Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 we Wrocławiu, uprzejmie proszę o wpłynięcie na zarządzającego tak, aby rozważył zamierzoną redukcję liczby łóżek w klinice dermatologicznej, bo przyniesie to więcej strat niż doraźnych korzyści. Myślę, że należałoby, wykorzystując potencjał usługowy kliniki, dążyć do zawarcia odpowiednich kontraktów z Dolnośląską Kasą Chorych i Opolską Kasą Chorych na unikatowe usługi lecznicze, które może zaoferować klinika. Oczekując na rychłe zajęcie stanowiska w tej sprawie, pozostaję z należytym szacunkiem.

Janusz Bielawski