Warszawa, 2000-11-13

W związku z pismem BS.11/10/00 Pana Senatora w sprawie przekazania Wojewodzie Warmińsko-Mazurskiemu nadzoru nad działalnością spółki EL-CORN Sp. z o.o. w Olsztynie uprzejmie informuję, iż Minister Skarbu Państwa w spółce prawa handlowego dysponuje wyłącznie prawami przysługującymi wspólnikowi stosownie do postanowień kodeksu handlowego i umowy spółki. Prawa te odnoszą się do udziału w decyzjach zgromadzenia wspólników i udziału w organach kontrolnych spółki.

Z opisanej przez Pana Senatora sytuacji wynika oczekiwanie, by spółka E-CORN Sp. z o.o. przejęła ciężar stymulowania interesów rolników i Agencji Rynku Rolnego i dla kontrolowania przebiegu realizacji tego procesu - właściwym byłby nadzór Wojewody.

W tej sytuacji nie znajduję uzasadnienia by wystąpić do Rady Ministrów, stosownie do postanowienia art. 17 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 roku o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa, o wyrażenie zgody na przekazanie Wojewodzie Warmińsko-Mazurskiemu praw z udziałów Skarbu Państwa w spółce EL-CORN Sp. z o.o.

Andrzej Chronowski

Warszawa, 17 listopada 2000 r.

w odpowiedzi na Pani pismo znak AG/043/377/200/IV dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Stanisława Cieślę w sprawie protestu głodowego pielęgniarek ze Szpitala im. Prymasa Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Sieradzu uprzejmie informuję, iż od początku jego trwania Zarząd Województwa Łódzkiego uczestniczył w negocjacjach, pełniąc rolę mediatora. W wyniku prowadzonych rozmów Dyrekcja Szpitala znając i rozumiejąc trudną sytuację finansową protestujących pielęgniarek oraz wychodząc naprzeciw ich postulatom zaproponowała po raz kolejny podwyższenie wynagrodzenia, tym razem o kwotę 130 zł. brutto. Pielęgniarki przyjęły proponowaną podwyżkę płac i zawiesiły akcję protestacyjną po 13 dniach jej trwania. Jednakże podjęta decyzja wywołała wzrost niezadowolenia pozostałych grup pracowniczych zatrudnionych w placówce i spowodowała rozpoczęcie akcji protestacyjnej przez Związek Zawodowy Lekarzy, której celem jest uzyskanie znacznego wzrostu wynagrodzenia o około 600 zł do płacy zasadniczej. Realizowanie żądań płacowych zgłaszanych przez pracowników spowoduje wzrost zadłużenia jednostki, której kondycja finansowa jest już i tak bardzo zła.

Niewątpliwie znane są Pani Marszałek trudności finansowe występujące w ochronie zdrowia oraz fakt nieprzygotowania zakładów opieki zdrowotnej do reformy. W przypadku Samodzielnego Publicznego Z.O.Z. w Sieradzu spowodowało to między innymi zwolnienie ok. 1000 pracowników w okresie ostatnich dwóch lat w celu dostosowania struktury zatrudnienia do zadań, które są przez zakład realizowane. Działania restrukturyzacyjne przeprowadzone w placówce poprawiły strukturę organizacyjną, lecz niski poziom finansowania świadczeń medycznych przez Kasę Chorych może wymusić na kierownictwie Z.O.Z. dalsze zmniejszenie zatrudnienia oraz ograniczenie działalności placówki.

Z wyrazami szacunku

Leszek Konieczny

Warszawa, 21 listopada 2000 r.

W odpowiedzi na Pani pismo nr AG/043/364/2000/IV z dnia 3 listopada br. przekazuję stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych ws. oświadczenia złożonego przez senatora Ryszarda Gibułę podczas 67 posiedzenia Senatu RP.

Polska z dużą uwagą śledzi prace nad Kartą Praw Podstawowych UE. Inicjatywa opracowania Karty stanowi naturalny wynik rozwoju Unii Europejskiej. Poszanowanie praw podstawowych stanowi bowiem jedną z fundamentalnych zasad, na których opiera się Unia Europejska i jest niezbędnym warunkiem jej demokratycznej legitymacji.

Jako przyszły członek Unii, wyrażamy nadzieję, że przyjęta na szczycie Rady Europejskiej w Nicei Karta powinna mieć charakter dokumentu porządkującego oraz systematyzującego prawa. Poprzez kodyfikację w jednolitym tekście praw podstawowych gwarantowanych przez Unię Europejską wzmocni się stopień ochrony praw człowieka w państwach członkowskich.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 21.11.2000 r.

Warszawa

2. AWF od lat, mimo pogarszającej się kondycji materialnej, wspiera sport w Klubie AZS-AWF m.in. przez stypendia, miejsca w akademiku, preferencje w egzaminach wstępnych, nieodpłatne obiekty sportowe, liczącą ponad 400 m² siedzibę Klubu. W sumie w skali roku pomoc ta szacowana jest na około dwa miliony złotych.

Z wyrazami szacunku

REKTOR

Warszawa, 21.11.2000 r.

Szanowna Pani Marszałek

Jak wynika z treści protokołu ustaleń 17/97 z posiedzenia Rady Ministrów z dnia 29.04.1997 roku, Rada Ministrów wyraziła zgodę na prywatyzację KGHM S.A. oraz zezwoliła Ministrowi Skarbu na zbycie do 26% akcji spółki, będących własnością Skarbu Państwa, bankowi depozytariuszowi w celu przeprowadzenia emisji GDR.

Decyzja Rady Ministrów nie oznacza, iż prywatyzacja spółki jest ograniczona do zbycia jedynie 51% akcji KGHM S.A. Ponadto z treści protokołu wynika, iż Minister Skarbu może zbyć bankowi depozytariuszowi do 26% akcji spółki tj. do 52.000.000 sztuk akcji. Do dnia dzisiejszego, Skarb Państwa w procesie prywatyzacji zbył na rzecz banku depozytariusza 35.732.200 akcji spółki (17,86% ogólnej liczby akcji spółki). Biorąc pod uwagę powyższe ograniczenie, w chwili obecnej Skarb Państwa może zbyć na rzecz banku depozytariusza do 16.267.800 sztuk akcji (8,13% ogólnej liczby akcji spółki).

Ponadto należy podkreślić, iż KGHM S.A. nie znajduje się na liście przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa o szczególnym znaczeniu dla gospodarki.

Andrzej Chronowski

Warszawa, 2000-11-22

W związku z przesłanym, przy piśmie z dnia 3 listopada 2000 r. Nr AG/043/353/2000/IV, oświadczeniem Pana Ireneusza Michasia Senatora Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie przyspieszenia przesłania odpowiednich środków Urzędowi do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w celu przeznaczenia ich na dotację dla Państwowego Funduszu Kombatantów, którego środki są rozdysponowywane m.in. na pomoc dla kombatantów realizowaną przez ośrodki pomocy społecznej - uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zmianami) - Minister Finansów, w porozumieniu z dysponentami części budżetowych, opracował harmonogram realizacji dochodów i wydatków budżetu państwa. Przy uruchamianiu środków dla poszczególnych dysponentów brany jest pod uwagę harmonogram oraz przeprowadzana jest szczegółowa analiza takich czynników, jak: stan rachunków bieżących budżetu państwa i możliwości finansowania deficytu budżetowego, stan środków na rachunku dysponentów, zgłoszone przez nich potrzeby oraz aktualny plan wydatków budżetowych po zmianach.

Na dzień 31 października br. na rachunek bankowy części 54 - urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych zostały przekazane środki w wysokości 106.73 tys. zł (co stanowi 87,7% planu po zmianach wydatków części 54), w tym na dotację dla Państwowego Funduszu Kombatantów została przeznaczona kwota 99.480 tys. zł, co stanowi 94,4% dotacji zaplanowanej na 2000 r.

Podsekretarz Stanu
Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 22.11.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Podzielam stanowisko Pana Senatora, iż sytuacja w grupie zawodowej pielęgniarek budzi obawy. Pod względem zatrudnienia kadry pielęgniarskiej (6,07 na 1000 mieszkańców) Polska znajduje się na dość odległej pozycji wśród krajów europejskich (w Wielkiej Brytanii wskaźnik ten wynosi 13,9 na 1000 mieszkańców, w tym pielęgniarek o niepełnych kwalifikacjach), przy czym liczba zatrudnionych pielęgniarek w naszym kraju systematycznie spada. W porównaniu z 1997 r. stan zatrudnienia pielęgniarek zmniejszył się o 4063 tj. o 1,8%.

Zmiany sytuacji będziemy upatrywać w rozwiązaniach systemowych zmierzających do znacznej poprawy warunków pracy i płacy pielęgniarek oraz transformacji kształcenia poprzez wdrożenie nowego modelu kształcenia. Nowy model ma zachęcać do podejmowania kształcenia zawodowego w szkołach wyższych, a uruchomienie instrumentów socjoekonomicznych umożliwi zdobycie wykształcenia zawodowego większej grupie młodzieży.

Wprowadzanie reformy systemu ochrony zdrowia na przełomie lat 1998/99 zbiegło się z akcjami protestacyjnymi grup zawodów medycznych. Takie reakcje środowisk medycznych wynikały przede wszystkim z obawy, iż nowy kształt rynku usług medycznych ujawniając np.: nieefektywność w zarządzaniu zakładami opieki zdrowotnej, dysproporcje w zatrudnieniu pracowników, pogorszy warunki pracy. Oczekiwano, iż reforma automatycznie spowoduje wzrost płac w ochronie zdrowia, co wynikało z niezrozumienia jej mechanizmów.

Wobec powyższego pierwszym miesiącom funkcjonowania powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego towarzyszyła atmosfera napięcia i niepewności. W tej sytuacji społeczny odbiór reformy, mimo akcji informacyjno-promocyjnych prowadzonych przez Biuro Pełnomocnika Rządu do Spraw Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego, Kasy Chorych i Ministerstwo Zdrowia (różnego rodzaju publikacje, dystrybucja broszur i ulotek informacyjnych, infolinia, audycje i programy informacyjne w radio i telewizji, informacje na stronach internetowych), nie mógł być właściwy. Pełną akceptację wprowadzonych zmian w systemie ochrony zdrowia uniemożliwiały m.in. środki masowego przekazu, które nie były obiektywne - prezentując wyłącznie negatywne zjawiska związane z systemem ochrony zdrowia.

W nawiązaniu do zarzutu zawartego w oświadczeniu, iż "Kasy Chorych nie są odpowiednimi gospodarzami przekazywanych im pieniędzy osób ubezpieczonych" należy wskazać, iż ubezpieczeni niezależnie od faktycznie przekazanych środków finansowych - składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosi 7,5% podstawy wymiaru składki - mają takie samo prawo korzystania ze świadczeń zdrowotnych określonych w ustawie z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 ze zmianami) - zgodnie z zasadą solidarności społecznej. Zasada solidarności społecznej, służąca zabezpieczeniu interesów ubezpieczonych, odnosi się również do gospodarki finansowej Kas Chorych. Kasy chorych uczestniczą bowiem w wyrównaniu finansowym dokonywanym między Kasami Chorych ze względu na zróżnicowanie przychodów i kosztów.

Wyjaśniam, iż średnio, w skali kraju Kasy Chorych, na swoje funkcjonowanie wydają 0,98% wpływów, co oznacza, że na finansowanie świadczeń zdrowotnych udzielanych ubezpieczonym, wydawane jest 99,02% wpływów (dane za rok 1999). Podane dane są sprzeczne z oceną zawartą w przekazanym oświadczeniu a dotyczącą prowadzenia gospodarki finansowej przez Kasy Chorych.

Jednocześnie należy wskazać na centralny organ administracji rządowej Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, który sprawuje nadzór nad gospodarką finansową Kas Chorych stosując kryterium legalności, rzetelności, celowości i gospodarności oraz zgodności dokumentacji ze stanem faktycznym. Urząd Nadzoru może wydawać zalecenia mające na celu usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości i dostosowanie działalności kontrolowanego podmiotu do przepisów prawa. Uprawienia te realizuje Urząd Nadzoru w stosunku do wskazanej przez Pana Senatora Kasy Chorych jako przykładu niewłaściwego gospodarowania środkami finansowymi.

W podsumowaniu nawiązując do wniosku Pana Senatora Stanisława Cieśli o zmiany: "które zapewnią lepszą niż obecnie realizację art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej" zasadne jest podkreślenie, iż w normach programowych, a więc także w art. 68 jest zawarte minimum praw obywatela jako odpowiednik obowiązków władzy państwowej. Jednocześnie istnieje konieczność na wskazanie ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 ze zm.), która została wprowadzona w życie 1 stycznia 1999 r. - w art. 1a stanowi, iż ubezpieczenie zdrowotne jest oparte w szczególności na zasadach: solidarności społecznej, samorządności, samofinansowania, prawa wolnego wyboru lekarza i Kasy Chorych, zapewnienia równego dostępu do świadczeń, działalności Kas Chorych nie dla zysku, gospodarności i celowości działania. Zasadne jest wskazanie na prowadzone prace, które mają na celu usprawnienie mechanizmów wprowadzonej reformy - przykładem jest rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz zmianie niektórych ustaw (druk 1456).

Grzegorz Opala

Warszawa, 23.11.2000 r.

1. Wzrost liczby bezrobotnych, jaki obserwujemy w ciągu ostatnich dwóch lat w Polsce, w tym także w województwie śląskim, wynika przede wszystkim z następujących powodów:

- Spadku tempa przyrostu liczby miejsc pracy, szczególnie w małych i średnich przedsiębiorstwach oraz dużej fluktuacji zatrudnienia w tym sektorze, co w efekcie zwiększyło wpływ pracowników na rynek pracy. Było to spowodowane głównie czynnikami zewnętrznymi - np. kryzysem rosyjskim, a także nadmiernym fiskalizmem oraz (co bardzo podkreślają pracodawcy) mają elastycznością przepisów prawa pracy.

- "Wygaszania" pakietów socjalnych.

2. Uwzględniając ograniczoną skuteczność dotychczasowej polityki rynku pracy dla zmniejszenia bezrobocia, a także wyzwania jakie stoją przed polską gospodarką, w tym integrację z Unią Europejską, niezbędne są zdecydowanie inne działania obok tradycyjnych programów rynku pracy. Mając powyższe na uwadze 4 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła do realizacji "Narodową Strategię Wzrostu Zatrudnienia i Rozwoju Zasobów Ludzkich w latach 2000-2006". Strategia zawiera pogłębioną diagnozę sytuacji na rynku pracy w Polsce oraz zbiór kierunków działań, których realizacja przyczyni się do wzrostu produktywnego zatrudnienia, a więc także do ograniczenia bezrobocia i jego negatywnych skutków.

4. wdrożenie polityki równości szans na rynku pracy.

Na podstawie Strategii został opracowany i przyjęty przez rząd w dniu 20 czerwca br. "Narodowy Plan Działań na Rzecz Zatrudnienia na lata 200-2001", stanowiący jej uszczegółowienie. Dokument ten należy traktować jako kompleksowy program zwalczania bezrobocia w latach 2000-2001.

- obniżenie ryzyka prowadzenia działalności gospodarczej, ułatwienie procesów adaptacji przedsiębiorstw do zmieniających się wymagań rynku i zwiększenie mobilności pracowników,

- redukcja kosztów pracy,

- preferowanie projektów z obszaru rozwoju zasobów ludzkich w programowaniu środków pomocowych,

3. Uwzględniając trudną sytuację na rynku pracy w województwie śląskim decyzją rządu 27 powiatów wraz z miastami na prawach powiatu z tego województwa zostało zaliczonych do powiatów zagrożonych strukturalną recesją i degradacją społeczną. Znalazło to swój wyraz w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1999 r. w sprawie określenia powiatów (gmin) zagrożonych strukturalną recesją i degradacją społeczną, w których stosuje się szczególne instrumenty ekonomiczno-finansowe i inne preferencje oraz przyznaje się prawo do zasiłku i stypendium zamieszkałym w nich bezrobotnym.

3. zjawisko wahań sezonowych w zatrudnieniu,

Z szacunkiem

Warszawa, dnia 2000-11-23

I. Zgodnie z ustawą z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 414 z późn. zm.), gwarantowany zasiłek okresowy przysługuje osobie, która utraciła prawo do zasiłku dla bezrobotnych, pobieranego na podstawie przepisów o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, z powodu upływu okresu jego pobierania oraz posiadającej dochód niższy od ustalonego w ustawie o pomocy społecznej kryterium dochodowego. Zasiłek ten przysługuje przez okres do 36 miesięcy, pod warunkiem że w dniu utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych oraz w okresie pobierania gwarantowanego zasiłku okresowego, osoba ta samotnie wychowuje co najmniej 1 dziecko, nie dłużej jednak niż do 15 roku życia.

Przez pierwszy rok gwarantowany zasiłek okresowy przysługuje w wysokości maksymalnej tj. w kwocie równej kryterium dochodowemu osoby samotnie gospodarującej (od 1 czerwca br. 410 zł, przez kolejne 2 lata - 80% tej kwoty (320,80 zł). Kwoty te podlegają waloryzacji - w zależności od wskaźnika wzrostu cent towarów i usług konsumpcyjnych - raz w roku od 1 czerwca lub dwa razy w roku - od 1 marca i 1 września.

Od gwarantowanego zasiłku okresowego ośrodek pomocy społecznej opłaca składki na ubezpieczenie zdrowotne, emerytalne i rentowe.

W ramach współpracy ośrodków pomocy społecznej i urzędów pracy z osobami otrzymującymi gwarantowany zasiłek okresowy prowadzone są działania wpierające trudny proces poszukiwania zatrudnienia, między innymi poprzez szkolenia, czasowe subsydiowane zatrudnienie, np. w ramach prac interwencyjnych czy też uczestnictwo w kursach umożliwiających przekwalifikowanie zawodowe. W przypadku czasowego zatrudnienia, wypłata gwarantowanego zasiłku okresowego jest wstrzymywana, a w sytuacji ponownej utraty pracy - jego wypłacanie jest ponownie przywracane.

Jednocześnie pragnę podkreślić, że ustawą z dnia 27 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 93, poz. 569), wprowadzony został w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu przepis art. 24 ust. 4, zgodnie z którym okres pobierania gwarantowanego zasiłku okresowego podlega zaliczeniu do okresu, od którego zależy wysokość zasiłku dla bezrobotnych oraz prawo do zasiłku przedemerytalnego.

W przypadku osób bezrobotnych, korzystających ze świadczeń pomocy społecznej, prowadzone mogą być pewne działania zmierzające do aktywnego poszukiwania pracy np. poprzez wizyty w zakładach pracy. Często ośrodki pomocy społecznej udostępniają telefony i ogłoszenia o ofertach pracy, a także pokrywają koszty komunikacji związanej z poszukiwaniem zatrudnienia. Podstawowym problemem w przypadku tych podopiecznych pomocy społecznej jest przywrócenie ich na rynek pracy, co powinno być realizowane także w formie aktywności własnej osoby bezrobotnej.

III. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.), w rejonach w których stopa bezrobocia (30 czerwca ubiegłego roku) nie przekracza przeciętnej stopy bezrobocia w kraju, okres pobierania zasiłku wynosi 6 miesięcy. Natomiast na terenie powiatowych urzędów pracy, w których stopa bezrobocia przekracza przeciętną stopę bezrobocia w kraju okres pobierania zasiłku wynosi do 12 miesięcy, a w szczególnych sytuacjach określonych w ustawie okres pobierania zasiłku może wynosić do 18 miesięcy.

- stopa bezrobocia, przeciętna dla kraju i poszczególnych powiatowych urzędów pracy, ogłaszana jest przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego jest znana po upływie miesiąca za miesiąc poprzedni. Ponadto przekazanie i opublikowanie obwieszczenia w "Monitorze Polskim" i jego ukazanie się następuje po upływie kolejnego miesiąca. Np. obwieszczenie stopy bezrobocia wg stanu na dzień 30 czerwca 2000 r. opublikowane zostało w "Monitorze Polskim" z dnia 27 września 2000 r. (M.P. Nr 30, poz. 636). Gdyby przyjmowana była np. stopa bezrobocia z października lub późniejszego miesiąca, wówczas zarówno osoby rejestrujące się w styczniu następnego roku, jak i urzędy pracy nie wiedziałyby, na jaki okres przysługiwałby zasiłek oraz nie byłoby możliwe wydanie prawidłowej decyzji w tym zakresie.

Ponadto uprzejmie informuję, że nie jest prawdą, że stopa bezrobocia 30 czerwca jest zawsze niższa niż w końcu roku, np. 30 czerwca wyższa niż 31 grudnia była stopa bezrobocia w 1994, 1995, 1996 i 1997 roku. Nadmieniam, że jeżeli wyższa jest stopa bezrobocia w poszczególnych urzędach pracy w końcu roku, to wyższa jest również przeciętna stopa bezrobocia w całym kraju, co nie miałoby wpływu (z pewnymi wyjątkami) na uprawnienia do okresu pobierania zasiłku.

z szacunkiem

Warszawa, 2000-11-23

Szanowna Pani Marszałek,

W wyniku sygnalizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego niedoborów środków na wynagrodzenia powołany został przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego Zespół ds. Oceny Skutków Wdrożenia Karty Nauczyciela. Komisja przyjęła kwotę 1 196 000 tys. zł jako niedobór zawartych w części oświatowej subwencji ogólnej środków niezbędnych na pokrycie pełnych kosztów wdrożenia zmian w Karcie Nauczyciela w roku 2000 oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 maja br. W trakcie prowadzonych prac wstępnie uzgodniono metodologię naliczania skutków finansowych oraz zaproponowano harmonogram działań wspierających samorządy znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji. Na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 28 sierpnia 2000 roku strona rządowa zobowiązała się do pilnego zrealizowania działań wspierających jednostki samorządu terytorialnego, w tym do wypłacenia:

Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało jednostkom samorządu terytorialnego informację o wysokości niedoboru części oświatowej subwencji ogólnej na realizację Karty Nauczyciela, a Rząd Rzeczypospolitej Polskiej rozpoczął już przekazywanie stosownych decyzji i środków finansowych jednostkom samorządu terytorialnego. Ponadto, jak wynika z zapewnień Ministra Finansów, Rząd dołoży wszelkich starań, aby w budżecie w roku 2000 znaleźć dodatkowe środki, które pozwolą na pełne zrekompensowanie skutków zmian w Karcie Nauczyciela możliwie wielu jednostkom samorządu terytorialnego (w tym zwłaszcza otrzymującym subwencję wyrównawczą) jeszcze w tym roku (ok. 727 127 tys. zł). Natomiast tym jednostkom, które nie uzyskają pełnej rekompensaty w br., zostanie zapewnione ich pokrycie w roku 2001, z uwzględnieniem kosztów, poniesionych przez te jednostki w związku z późniejszym otrzymaniem środków, w tym ewentualnych kredytów.

Ministerstwo Finansów do końca września br. przekazało do samorządów poprzez budżety wojewodów 292,8 mln zł (600 zł na etat nauczycielski). Do połowy października w budżetach samorządów znalazły się dodatkowe środki w wysokości 595,2 mln zł, z tego ponad 40 mln zł z 1% rezerwy subwencji oświatowej. Oznacza to, iż 1692 jednostek samorządu terytorialnego uzyskało całkowite pokrycie tegorocznych skutków wdrożenia Karty Nauczyciela. Następna rata należności - do wysokości 728 mln zł - uruchomiona będzie po ponownym przeanalizowaniu sytuacji finansowej samorządów, tak aby w bieżącym roku w całości zasilić przede wszystkim te jednostki, które znajdują się w sytuacji najtrudniejszej i nie mają możliwości zaciągnięcia kredytu.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 23 listopada 2000 r.

Przygotowywane w Ministerstwie Sprawiedliwości zmiany struktury organizacyjnej sądownictwa powszechnego mają na celu przeprowadzenie korekt obszarów właściwości jednostek sądowych dostosowujących je do administracyjnych granic województw.

Potrzeba przeprowadzenia powyższych zmian podyktowana jest głównie koniecznością poprawy merytorycznego nadzoru nad pracą sądów. Ponadto nastąpi usprawnienie współpracy organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości z Policją.

Konieczność dostosowania obszarów właściwości do granic województw dyktują także przepisy ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. Stanowią one bowiem, iż "obszar sądu prowadzącego KRS stanowi województwo lub jego część". W granicach jednego województwa funkcjonować mogą więc dwa lub więcej takich sądów, lecz nie mogą one wykraczać poza jego granice.

Zmianie uległby jednak obszar właściwości miejscowej wymienionej jednostki. Zgodnie z powyższym sądy rejonowe znajdujące się w granicach innego województwa przeniesione zostaną do sąsiedniej jednostki. W przypadku okręgu suwalskiego dotyczy to Sądów Rejonowych w: Ełku, Giżycku i Piszu, które znajdą się w zakresie działania Sądu Okręgowego w Olsztynie (województwo warmińsko-mazurskie).

Z upoważnienia

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 24 listopada 2000 r.

Aktualna struktura organizacyjna sądownictwa powszechnego ukształtowana w latach siedemdziesiątych, w innych warunkach ustrojowych, gospodarczych i politycznych, gdy zakres kognicji sądów był znacznie węższy, nie zabezpiecza właściwych warunków funkcjonowania polskiego wymiaru sprawiedliwości działającego w nowej rzeczywistości ustrojowej.

Negatywne stanowisko, co do braku synchronizacji obszarów jednostek wymiaru sprawiedliwości z podziałem administracyjnym kraju wyraziła także część członków Nadzwyczajnej Sejmowej Komisji ds. Spraw Reform Administracyjnych Państwa. Wskazano na fakt, iż większość organów administracji rządowej i samorządowej, współdziałających z jednostkami wymiaru sprawiedliwości, posiada zakresy działania zgodne z podziałem administracyjnym kraju. Brak zgodności powoduje więc podniesienie kosztów i komplikuje dostęp obywateli do sądu i prokuratury.

Celem powyższego działania jest zniwelowanie najbardziej drastycznych dysproporcji między wielkością jednostek szczebla okręgowego oraz zapewnienie wszystkim sądom porównywalnych warunków funkcjonowania.

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 27.11. 2000 r.

Decyzją nr 225 z dnia 4 lipca 2000 r., Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji powołał Zespół do Określenia Zasad Powołania Jednostki Organizacyjnej Wykonującej Zadania Operatora Krajowego Systemu Radiokomunikacyjnego Standardu TETRA dla Służb Bezpieczeństwa Publicznego (załącznik). W skład Zespołu weszli przedstawiciele wszystkich służb podległych MSWiA wraz z osobami delegowanymi z Departamentu Legislacyjnego MSWiA oraz Departamentu Porządku Publicznego MSWiA. Ponadto, pan Minister Marek Biernacki zaprosił do uczestniczenia w pracach Zespołu Przedstawicieli: Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, urzędu Ochrony Państwa oraz Ministerstwa Łączności, Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej, Ministerstwa Sprawiedliwości oraz Ministerstwa Zdrowia. Przewodniczącym Zespołu został Doradca Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji - Pan Wojciech Wróblewski.

Marek Biernacki

Warszawa, 2000-11-24

Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Jerzego Pieniążka podczas 64 posiedzenia Senatu RP, w dniu 9 sierpnia 2000 r., w pełni podzielam bardzo słuszne stanowisko dotyczące odbiurokratyzowania polskiej gospodarki. Nie może to jednak wpływać na pogorszenie bezpieczeństwa ruchu. Homologacja typu pojazdu nie ma bowiem nic wspólnego z koncesjonowaniem, będącym z natury rzeczy rodzajem często nieuzasadnionego rozdzielnictwa. Jest ona niezbędnym w nowoczesnym państwie sprawdzeniem konstrukcyjnego bezpieczeństwa pojazdów. W rozwiniętych krajach Europy jest to system powszechnie obowiązujący w odniesieniu do nowych pojazdów wprowadzanych do eksploatacji. Problemy dotyczące definiowania pojazdów poruszone w oświadczeniu mogły wystąpić przed wprowadzeniem w końcu 1999 r. nowych zasad homologacji, wzorowanych na przepisach UE. Obowiązujące obecnie rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 7 października 1999 r. w sprawie homologacji pojazdów (Dz.U. Nr 91, poz. 1039 z późniejszymi zmianami) w załączniku nr 2 (co stanowi wg "białej księgi" jeden z priorytetowych elementów dostosowania prawa polskiego do przepisów UE) precyzuje pojęcie typu pojazdu, wariantu i wersji w taki sposób, że zmiana rodzaju nadwozia nie stanowi o zmianie typu pojazdu. Ponadto praktyka homologacyjna obowiązująca przed wprowadzeniem ww. rozporządzenia umożliwiała uzyskanie świadectwa homologacji dla wielu wariantów i wersji pojazdów w ramach jednej procedury badawczej, o czym dobrze wiedzą firmy, które przeszły przez tę procedurę z wynikiem pozytywnym. Nowe rozporządzenie wprowadza pojęcie homologacji wielostopniowej, która umożliwia dokonywanie wielu zabudów na podwoziu, które uzyskało już homologację pierwszego etapu.

Problem zapewnienia bezpieczeństwa konstrukcyjnego pojazdów ciągniętych, o których mowa w wystąpieniu Pana Senatora, nie zawiera się bowiem w zawiłościach procedury homologacji typu pojazdu lecz w osiągnięciu przez nie zgodności z obecnie obowiązującymi przepisami cząstkowymi z zakresu hamowania pojazdów, urządzeń sprzęgających, urządzeń oświetleniowo-sygnalizacyjnych, urządzeń przeciw-najazdowych i innych. W celu stwierdzenia zgodności z tymi przepisami niezbędne są istotnie kosztowne i czasochłonne badania w odpowiednio wyposażonych i akredytowanych laboratoriach, przy czym istnieje możliwość unifikacji wielu z tych cech lub zespołów w dużej liczbie pojazdów.

Propozycja dopuszczenia do ruchu większej liczby pojazdów danego typu tylko na podstawie badań technicznych stoi w sprzeczności z definicją tych badań, które zarówno w Polsce jak i w krajach UE są przeznaczone do sprawdzania stanu technicznego pojazdów w eksploatacji i w swej zawartości technicznej mają wymagania techniczne o niższym poziomie, znacznie różne w stosunku do wymagań homologacyjnych. Zakres i zawartość merytoryczna procedury okresowych badań technicznych ma bowiem wykazać, na podstawie punktowego sprawdzenia niektórych, przyjętych jako reprezentatywne, parametrów technicznych pojazdu, poprawność jego stanu technicznego dopuszczają dalszą eksploatację. Dopuszczenie więcej niż jednego pojazdu danego typu rocznie bez kompleksowej weryfikacji jego cech bezpieczeństwa, zapewnionej przez procedury homologacji typu, może stanowić zdaniem ekspertów polskich i międzynarodowych istotne obniżenie poziomu i tak zaliczanego do najniższych w Europie, bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Problem definicji tzw. małych producentów krótkich serii pojazdów, zwłaszcza zróżnicowania w takich przypadku kryteriów homologacyjnych, natrafia na sprzeciw europejskich władz państwowych odpowiedzialnych za techniczne aspekty bezpieczeństwa pojazdów (w załączeniu odpowiednie fragmenty sprawozdania ze 116 i 117 sesji WP.29 EKG ONZ), które także upatrują w takim ulgowym traktowaniu elementy nieuczciwej konkurencji. Nie ma bowiem żadnego istotnego powodu aby producent małoseryjny, a więc dysponujący mniejszym doświadczeniem z eksploatacji produkowanych przez siebie pojazdów, mógł je dopuszczać w drodze zaniechania ich kompleksowej oceny i uniknięcia w ten sposób kosztów z nią związanych. Prowadziłoby to do paradoksalnego pogorszenia sytuacji rynkowej doświadczonych producentów pojazdów o gwarantowanych cechach bezpieczeństwa, w stosunku do okazjonalnie pojawiających się na rynku małych firm.

Jeśli chodzi o zgodność produkcji z typem homologowanym, to zagadnienie to, zgodnie z wnioskiem Pana Senatora, znajduje uregulowanie w nowo obowiązujących, ujednoliconych z UE procedurach homologacyjnych (załącznik nr 10 do ww. rozporządzenia MTiGM). Można zatem stwierdzić, że najważniejszą konsekwencją i praktycznym skutkiem dopełnienia procedury homologacyjnej jest zobligowanie prawne producenta do tego, aby każdy wyprodukowany pojazd danego typu był zgodny z dokumentacją i w ten sposób zgodny z przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa jego konstrukcji z punktu widzenia ruchu drogowego. Prawo dotyczące okresowych badań technicznych nie zawiera i nie może zawierać tego typu zobowiązań z racji wspomnianego wcześniej ukierunkowania na badania stanu technicznego, a nie zgodności z cząstkowymi przepisami homologacyjnymi.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Krzysztof J. Tchórzewski

Warszawa, 24.11. 2000 r.

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka złożone podczas 67 posiedzenia Senatu RP w dniu 26.10.2000 r. i następnie przesłane pismem nr AG/043/357/2000/IV uprzejmie wyjaśniam, że organami rejestrującymi pojazdy oraz wydającymi uprawnienia są właściwe jednostki samorządu terytorialnego określone w art. 73 ust. 1 i 2 i art. 97 ust. 1 ww. ustawy, które zgodnie z art. 80 i 99 cytowanej ustawy oraz zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 31.03.2000 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 43 poz. 483) mają zakaz przekazywania tych zadań gminom, a zawarte z gminami porozumienia na wykonywanie tych zadań tracą moc z dniem 31.12.2000 r.

W okresie ostatnich dwóch lat Sejm kilkakrotnie zajmował się tą kwestią rozpatrując także w ostatnich dniach poselski projekt ustawy zmieniającej ustawę - prawo o ruchu drogowym w myśl którego gminy miałyby wykonywać przedmiotowe zadania. Projekt ten został dnia 09.11.2000 r. odrzucony przez Sejm w pierwszym czytaniu.

Z poważaniem

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Krzysztof J. Tchórzewski

Warszawa, dn. 24 listopada 2000 r.

Likwidacja Jednostki Wojskowej Nr 3466 w Czerwonym Borze jest wynikiem realizacji postanowienia art. 134 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (sprawowanie zwierzchnictwa nad siłami Zbrojnymi przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej za pośrednictwem Ministra Obrony Narodowej) oraz określenie art. 29 ust. 3 dot. możliwości podporządkowania jednostek wojskowych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych w ustawie z dnia 4 września 1997 roku o działach administracji rządowej (tekst jednolity Dz.U. z 1997 r. Nr 82, poz. 28). W związku z powyższym, podjęto decyzję o likwidacji Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSWiA. Zadania formacji przyjęło, wraz z komplementarną częścią struktur organizacyjnych, Biuro Ochrony Rządu oraz resort obrony narodowej, który w swoje podporządkowanie nie przyjął jednak żadnej jednostki wojskowej.

W dniu 6 października 2000 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wydał decyzję nr 437 w sprawie rozformowania JW 3466. Harmonogram likwidacji zakłada rozformowanie jednostki do dnia 30 czerwca 2001 r. (oddział jest likwidowany w ostatniej kolejności). Decyzję tę podjęto po zakończonych niepowodzeniem próbach przekazania jednostki w podporządkowanie resortowi obrony narodowej, w którym funkcjonowała do 1991 roku.

Kadra zawodowa likwidowanej jednostki, która nie zostanie zagospodarowana z braku możliwości lub w wyniku odmowy przyjęcia zaproponowanego stanowiska służbowego, otrzyma wypowiedzenia od właściwego organu wojskowego.

Rozumiejąc szczególnie skomplikowaną sytuację kadry zawodowej i pracowników cywilnych JW 3466, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (w decyzji o rozformowaniu) polecił dyrektorom Biura Kadr, Szkolenia i Rozwoju Zawodowego oraz Biura Budżetu i Finansów MSWiA podjęcie - w porozumieniu z Dowódcą - Likwidatorem NJW MSWiA - działań zmierzających do znalezienia zatrudnienia zwalnianych żołnierzy zawodowych i pracowników cywilnych jednostki, oraz minimalizację skutków likwidacji.

W dniu 7 sierpnia 2000 roku Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wydał rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad i trybu przyuczenia do zawodu bez przekwalifikowania, doradztwa zawodowego, odbywania praktyk zawodowych oraz pośrednictwa pracy, a także szczegółowych zasad i warunków korzystania z pomocy w tym zakresie przez żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej, pełnionej w jednostkach podporządkowanych Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz.U. Nr 70 poz. 827). Pomoc ta obejmuje ogół przedsięwzięć realizowanych z urzędu lub na wniosek, mających na celu przygotowanie żołnierzy zwalnianych (i już zwolnionych) z zawodowej służby wojskowej do podjęcia zatrudnienia na cywilnym rynku pracy. Dzięki zabezpieczeniu na ten cel środków finansowych, proces rekonwencji już dziś realizowany jest płynnie i bez opóźnień; nabiera przyspieszenia w miarę napływania wniosków od zainteresowanych. Temu samemu procesowi będą podlegać wszyscy żołnierze zawodowi JW 3466 natychmiast po otrzymaniu wypowiedzenia stosunku służbowego.

Mimo niepowodzenia rozmów z Ministerstwem Obrony Narodowej w zakresie przejmowania jednostek wojskowych - od czerwca bieżącego roku, pomimo faktycznych własnych problemów, MON przyjmuje kadrę zawodową NJW MSWiA do dalszej służby. Założone kryteria są wprawdzie wysokie, ale trudno też - w świetle planowanych redukcji w MON - postępować inaczej. Takie możliwości mają specjaliści oraz młodsza kadra dowódcza.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji czyni wszystko, aby rozformowane jednostki w Czerwonym Borze odbyło się jak najmniejszym kosztem społecznym. Aktualnie prowadzone są rozmowy z Ministerstwem Sprawiedliwości w sprawie utworzenia na bazie tej jednostki zakładu penitencjarnego, w którym mogłaby znaleźć zatrudnienie znaczna część kadry i pracowników wojska. Z przeprowadzonego rekonesansu przez przedstawicieli Centralnego Zarządu Służby Więziennej wynika, iż dotychczasowy obiekt - po dostosowaniu - znakomicie nadaje się do utworzenia zakładu karnego o charakterze półotwartym oraz usytuowania aresztu śledczego. Istnieje możliwość zatrudnienia w nim - jako funkcjonariuszy i pracowników cywilnych służby więziennej - wszystkich żołnierzy (zawodowych nadterminowej zasadniczej służby wojskowej) i pracowników wojska oraz dodatkowo 100 do 150 osób, co może poważnie wpłynąć na zmniejszenie lokalnego bezrobocia. Powstanie zakładu penitencjarnego powinno również być bodźcem do rozwoju miejscowego rynku produkcji i zbytu. Potrzeby w zakresie dostaw produktów będą zdecydowanie wyższe niż dotychczasowego odbiorcy - jednostki wojskowej.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 24 listopada 2000 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Zbigniewa Kruszewskiego, przekazane przy Pani piśmie z dnia 20 listopada br., znak: AG/043/386/2000/IV wyrażające zaniepokojenie problemem pracy "na czarno" oraz zainteresowanie podejmowanymi przez rząd działaniami w celu przeciwdziałania temu zjawisku uprzejmie informuję, że zakres oraz specyfikę tych działań reguluje art. 60 i 61 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jedn. Dz.U. 25 poz. 128 z 1997 r., z późn. zm.), a także rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 1995 r. w sprawie organizacji i trybu przeprowadzania przez urzędy pracy kontroli oraz zasad współdziałania z innymi organami (Dz.U. 81, poz. 408 z 1995 r., z późn. zm.).

obejmując działaniami kontrolnymi pracodawców, jednoosobowych przedsiębiorców i inne instytucje oraz osoby fizyczne a zatem również firmy budowlane i należące do nich place budowy. W zakresie kontroli, jeżeli wymaga tego jej specyfika, powiatowe urzędy pracy współdziałają w szczególności ze związkami zawodowymi, Państwową Inspekcją Pracy, Policją, Zakładem Ubezpieczeń Społecznych oraz urzędami kontroli skarbowej.

- osoby zatrudniające lub powierzające inną pracę cudzoziemcowi, nie posiadającemu karty stałego pobytu lub statusu uchodźcy w Rzeczypospolitej Polskiej bez zezwolenia lub zgody starosty, a także w sposób niezgodny z tym zezwoleniem,

Na zakończenie pragnąłbym Panią poinformować, że podejmowane działania kontrolne mają charakter ciągły, stanowiąc instrument przeciwdziałania temu problemowi, jednakże na ich podstawie można mówić jedynie o wycinkowym obrazie fenomenu pracy "na czarno". Specyfika tego typu zatrudnienia uniemożliwia bowiem dokonywanie pomiaru statystycznego, a zatem również prezentację skali tego zjawiska w kraju.

Z szacunkiem

Rząd podziela zaniepokojenie Pana senatora stanem bezrobocia wśród młodzieży polskiej. Wg. naszych szacunków w końcu września 2000 r. w urzędach pracy zarejestrowanych było 786,4 tys. bezrobotnych w wieku 15 - 24 lata (wzrost w porównaniu z grudniem 1999 r. wyniósł ponad 56 tys. osób), co stanowiło 31,1% ogółu zarejestrowanych absolwentów (wobec 148,3 tys. w końcu września 1999 r.). Udział bezrobotnych absolwentów w ogólnej liczbie bezrobotnych wyniósł we wrześniu br. 6,2%. Natomiast wskaźnik płynności zatrudnienia w całym 1999 r. w grupie bezrobotnych absolwentów wyniósł 28,5% wobec 34,9% w roku poprzednim. W całym roku 1999 zarejestrowano także w urzędach pracy 35,3 tys. absolwentów szkół wyższych tj. o 13 tys. więcej niż w okresie 1998 roku.

O trudnej sytuacji młodzieży na rynku pracy świadczy również fakt, że ponad ¼ (26,3%) osób młodych poszukuje pracy ponad rok od momentu zarejestrowania się w urzędzie pracy. Począwszy od 1997 roku następuje także spadek udziału absolwentów podejmujących pracę w stosunku do nowo rejestrujących się. I tak:

- w 1998 roku - 34,9%,

- w 1999 roku - 25,9%,

Trudno jednak byłoby uznać, że wzrost bezrobocia spowodowany jest głównie napływem absolwentów na rynek pracy. W roku szkolnym 1998/99 szkoły opuściło 802,6 tys. absolwentów, a w roku szkolnym 1999/2000 - 961,5 tys. (tj. o 158 tys. więcej). Jednakże napływ absolwentów do urzędów pracy w okresie czerwiec-wrzesień 2000 r. wyniósł 309,9 tys. i w porównaniu z analogicznym okresem roku ubiegłego był wyższy tylko o 9,7 tys. W końcu września 2000 r. udział absolwentów w ogóle bezrobotnych ukształtował się na poziomie 6,2% a w końcu września ubiegłego roku na poziomie 6,8%.

Propozycje rozwiązania problemu bezrobocia zostały zawarte w dokumencie przyjętych przez Radę Ministrów w styczniu br. pn.: "Narodowa Strategia Wzrostu Zatrudnienia i Rozwoju Zasobów Ludzkich w latach 2000-2006", który zawiera opis koniecznych działań, jakie należy podjąć w najbliższych latach na rzecz wzrostu zatrudnienia w Polsce. Działania te zawierają się w czterech podstawowych kategoriach:

- Powiązanie edukacji z rynkiem pracy.

- Upowszechnianie komputera w nauczaniu szkolnym i pozaszkolnym.

- Przygotowanie pakietu rozwiązań prawnych stwarzających preferencje w dostępie do szkoleń i rynku pracy dla młodzieży nie objętej reformą systemu edukacji narodowej.

Wielu rozwiązań problemu ludzi młodych na rynku pracy należy poszukiwać w skali lokalnej. We wrześniu br. Prezes Krajowego Urzędu Pracy, w związku z trudną sytuacją młodzieży na rynku pracy wysłał do ok. 300 podmiotów (organizacji, stowarzyszeń, instytucji, samorządów, marszałków, etc.) pismo z prośbą o zgłaszanie pomysłów, programów i projektów, które wsparłyby Krajowy Urząd Pracy w działaniach na rzecz młodzieży. Wykonanie pierwszego wstępnego projektu działań na podstawie otrzymanych odpowiedzi zaplanowano na koniec 2000 roku.

Z szacunkiem

Warszawa, 29 listopada 2000 r.

Problem zagospodarowania części zasobów po likwidowanych Nadwiślańskich Jednostkach Wojskowych MSWiA był przedmiotem uzgodnień międzyresortowych między Ministerstwem Obrony Narodowej a Ministerstwem Spraw Wewnętrznych i Administracji. W ich wyniku uzgodniono podjęcie działań mających na celu "zagospodarowanie" niektórych żołnierzy zawodowych oraz nieodpłatne przejęcie wybranego sprzętu i części zapasów materiałowych.

Pragnę jednakże w tym miejscu przypomnieć, że ograniczenie liczebności jednostek wojskowych dotyczy nie tylko jednostek pozostających w dyspozycji MSWiA, lecz także i podległych resortowi Obrony Narodowej. Jest to konsekwencją przyjęcia przez Radę Ministrów RP limitu liczebności Sił Zbrojnych RP na poziomie 150 tys. żołnierzy w czasie pokoju. Powoduje to konieczność likwidacji całych garnizonów i pozbycia się znacznej części nieruchomości wojskowych (przewiduje się zredukowanie zasobu nieruchomości o ok. 30%). Takie działania oszczędnościowe przewidujące restrukturyzację i zmniejszenie liczebności sił zbrojnych prowadzone są nie tylko w Polsce, lecz także w większości krajów europejskich.

Warszawa, 29.11. 2000 r.

Odnosząc się do postulatu związanego z kontraktowaniem świadczeń zdrowotnych, informuję, iż zawieranie przez kasy chorych umów o udzielanie świadczeń odbywa się po uprzednim przeprowadzeniu konkursu ofert (art. 54 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, Dz.U. z 1997 r., Nr 28, poz. 153). Procedury kontraktowania świadczeń zdrowotnych na rok 2000 określa Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 27 listopada 1998 r. w sprawie konkursu ofert na zawieranie przez Kasy Chorych umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych (Dz.U. Nr 148, poz. 978, z póź. zm.). Konkurs ofert wprowadza równość podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych.

Podmioty uprawnione do kontroli działalności kas chorych, w tym zawieranych kontraktów, (Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych i Najwyższa Izba Kontroli) oraz zakres tej kontroli ustalają przepisy ustawowe.

Należy jednocześnie zauważyć, iż zamierzeniem wprowadzonych zmian w systemie ochrony zdrowia jest racjonalne gospodarowanie posiadanymi środkami, pochodzącymi ze składek, oraz wprowadzenie mechanizmów motywacyjnych (rynek usług zdrowotnych, zasada konkurencji) w celu uzyskania oczekiwanej efektywności, jakości oraz dostępności świadczeń. Realizując ten cel odstąpiono od dotychczasowego finansowania podaży świadczeń na korzyść finansowania uzasadnionych potrzeb ubezpieczonych, które wyznaczają strukturę i liczbę świadczeniodawców.

- odprawy i odszkodowania dla zwalnianych pracowników

- zakup aparatury i sprzętu medycznego

W ramach realizacji tego programu Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej im. S. Wyszyńskiego w Sieradzu otrzymał środki na restrukturyzację zatrudnienia w kwocie 917 947 zł oraz środki na zadania inwestycyjne w kwocie 400 000 zł. Wojewódzki Szpital Opieki Długoterminowej i Hospicyjnej przy ul. Nenckiego - 300 000 zł na adaptację pomieszczeń, natomiast Szpital Powiatowy przy ul. Warszawskiej w Łasku -240 000 zł na zakup aparatury medycznej.

W związku z podniesionym przez strajkujące pielęgniarki postulatem dotyczącym zmiany wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne, uprzejmie informuję, że dokonano wnikliwej analizy nakładów finansowych w pierwszym roku od wprowadzenia nowego systemu finansowania opieki zdrowotnej w Polsce. W Sprawozdaniu Pełnomocnika Rządu do Spraw Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego z przebiegu wdrażania w życie przepisów ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.), przedłożonym w dniu 24 maja br. Radzie Ministrów, zawarto wniosek o zwiększenie składki na ubezpieczenie zdrowotne, poparty przez Ministra Zdrowia.

Z wyrazami szacunku

Grzegorz Opala

Warszawa, dnia 29 listopada 2000 r.

Pani
Senator Jolanta Danielak

Szanowna Pani Senator,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Panią Senator na 67 posiedzeniu RP w dniu 26 października 2000 r., przekazane przez Marszałka Senatu Ministrowi Sprawiedliwości w dniu 3 listopada 2000 r., uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Sprawiedliwości zaawansowane są prace nad projektem aktu wykonawczego stanowiącego wykonanie delegacji z art. 87 § 5 Kodeksu karnego wykonawczego (Kkw), w formie rozporządzenia, ponieważ uznano, że materia, która ma być regulowana tym aktem prawnym, rzeczywiście wymaga rangi rozporządzenia.

W Ministerstwie Sprawiedliwości dobiegają też końca prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, w którym wprowadza się następujące nowe brzmienie delegacji z art. 87 § 5 Kkw:

Nie wydaje się jednak, aby zachodziła konieczność regulacji przedmiotowym rozporządzeniem także trybu wydawania dzieci z domów dla matki i dziecka przy zakładach karnych, w sytuacji, gdy decyzje w przedmiocie oddzielenia dziecka od matki, przedłużenia lub skrócenia okresu pobytu dziecka z matką wymagają zgody sądu opiekuńczego, który kieruje się dobrem dziecka jako naczelną zasadą polskiego systemu prawa rodzinnego.

Zgodnie z art. 569 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego (Kpc), w sprawach małoletnich wyłącznie właściwy jest sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania osoby, której postępowanie ma dotyczyć, a w braku miejsca zamieszkania - sąd opiekuńczy miejsca pobytu tej osoby.

Problematykę związaną z miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską regulują przepisy art. 26 Kodeksu cywilnego (Kc), z których wynika, że jeżeli dziecko przebywałoby np. w domu matki i dziecka przy zakładzie karnym, z matką nie pozbawioną władzy rodzicielskiej, to jego miejsce zamieszkania ustala się według miejsca pobytu matki (art. 26 § 2 Kc). Zgodnie z tym, właściwym do rozstrzygnięcia kwestii, o których mowa w art. 87 § 4 Kkw, byłby sąd opiekuńczy miejsca położenia zakładu, w którym matka przebywa z dzieckiem (arg. z art. 569 § 1Kpc).

Niezależnie od powyższego należy podnieść, że - jak wynika z dodatkowych wyjaśnień udzielonych w przedmiotowej sprawie przez Centralny Zarząd Służby Więziennej - jeżeli z jakichkolwiek przyczyn zachodzi konieczność opuszczenia przez dziecko domu przed zwolnieniem matki z zakładu karnego, administracja zakładu karnego umożliwia matce podjęcie starań o oddanie dziecka pod opiekę rodzinie, względnie o umieszczenie dziecka w placówce opiekuńczo-wychowawczej położonej w pobliżu zakładu karnego, w którym przebywa matka, oraz że każdorazowo gdy matka wraz z dzieckiem opuszcza zakład karny i udaje się do domu, domu pomocy społecznej lub domu samotnej matki, administracja zakładu karnego zapewnia, niezależnie od pomocy materialnej i odzieży dla dziecka, także bezpłatny transport karetką pogotowia do celu podróży.

Janusz Niemcewicz

Podsekretarz stanu

Warszawa, 29 listopada 2000 r.

Skarb Państwa posiada wierzytelności w stosunku do Kopalni Węgla Kamiennego "Budryk" S.A .w związku ze spłatą przez Ministra Finansów poręczonych kredytów bankowych przeznaczonych na realizowaną przez kopalnię inwestycję centralną pn. "Budowa Kopalni Węgla Kamiennego "Budryk" o zdolności wydobywczej 20 tys. t/dobę". Powyższa inwestycja centralna realizowana od 1979 r., przerwana w 1990 r., a następnie wznowiona w 1991 r., finansowana była przede wszystkim kredytami bankowymi poręczonymi przez Skarb Państwa. W roku 1994 Skarb Państwa objął ww. kredyty 100% poręczeniem.

W wyniku trwałej utraty zdolności kredytowej przez KWK Budryk S.A. Ministerstwo Finansów spłaca kredyt bankowy wykorzystywany przez tę kopalnię w kwocie ok. 900 mln zł, z tego do dnia 30 czerwca br. spłaciło kwotę 408 mln zł (Ministrowi Finansów przysługują również odsetki ustawowe od powyższej kwoty).

Budryk S.A. nie realizuje spłaty zadłużenia objętego układem w stosunku do wierzycieli instytucjonalnych, co daje wierzycielom podstawy do żądania uchylenia układu i w konsekwencji ogłoszenia upadłości. Ogłoszenie upadłości Kopalni skutkowałoby utratą przez Kopalnię koncesji na wydobywanie węgla, co wiązałoby się z koniecznością fizycznej likwidacji nowoczesnego, nowopowstałego zakładu górniczego.

Należy zauważyć, iż § 3 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie warunków i trybu sprzedaży Skarbu Państwa z tytułu udzielonych poręczeń i gwarancji, zmiany wierzytelności na akcje (udziały), rozłożenia na raty oraz umorzenia wierzytelności w całości lub w części (Dz.U. Nr 106, poz. 683) przewiduje możliwość sprzedaży przez Ministra Finansów wierzytelności z pominięciem publicznych trybów ze względu na szczególne znaczenie dla gospodarki narodowej.

Oferta sprzedaży wierzytelności o tak dużej wartości w trybie publicznych może doprowadzić do wrogiego przejęcia kopalni i w przyszłości zagrozić jej dalszej egzystencji. Biorąc pod uwagę specyfikę podmiotu oraz fakt, że kopalnia ta jest nowoczesnym obiektem, uzasadniona jest konieczność skierowania oferty sprzedaży na rzecz inwestora, który zapewni uzdrowienie jej kondycji finansowej, w konsekwencji umożliwi dalsze funkcjonowanie kopalni.

Należy zaznaczyć, że ewentualną sprzedaż Kopalni "Budryk" S.A. inwestorowi strategicznemu poniżej wartości wynikającej z prawidłowego obliczenia, uwzględniającego wartość spłaconych rat kredytów, wymagać będzie odrębnej akceptacji Rady Ministrów zgodnie z art 39 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późniejszymi zmianami).

Z wyrazami szacunku

Janusz Steinhoff

Warszawa, dn. 29.11. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych województwa (Dz.U. Nr 66, poz. 798) i analogicznego rozporządzenia odnoszącego się do kosztów podróży służbowych radnych powiatu (Dz.U. Nr 66, poz. 799), podróżą służbową jest wykonywanie przez radnego zadania mającego bezpośredni związek z wykonywaniem mandatu, określonego przez przewodniczącego rady lub sejmiku województwa, poza miejscowością, w której znajduje się siedziba tegoż organu.

W związku z powyższym należy uznać, iż dojazd na sesje sejmiku (rady) nie będzie podróżą służbową w rozumieniu ww. rozporządzenia. Zasadny jest zatem pogląd, iż dojazdy radnych z miejsca ich zamieszkania do siedziby organów, powinny być pokrywane z diety przysługującej radnemu w związku z wykonywaniem mandatu. Należy zaznaczyć, iż wskazane uregulowania były przedmiotem prac Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.