W opracowanym obecnie projekcie rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej, zawierającym listę powiatów szczególnie zagrożonych bezrobociem w roku 2001, nie znalazło się miasto Elbląg jako powiat grodzki. Wywołało to olbrzymie zaniepokojenie władz i mieszkańców naszego miasta, przyjęcie takiego rozwiązania będzie bowiem kolejną decyzją władz o negatywnych konsekwencjach dla Elbląga, dla jego stabilizacji, poczucia bezpieczeństwa oraz perspektyw i poziomu życia jego mieszkańców.

Gdy przed dwoma laty wdrażano reformę administracyjną i Elbląg tracił status miasta wojewódzkiego, uspakajano nas, że władze państwowe nie dopuszczą, by powodowało to negatywne konsekwencje dla miasta i mieszkańców, że będą podejmowane i wdrażane określone decyzje oraz programy, które zagwarantują nie tylko utrzymanie dotychczasowego poziomu miasta, ale przyniosą też gwarancję jego dalszego, równomiernego rozwoju. Płonne były jednak nadzieje związane z realizacją tych obietnic. Praktyka wdrażania reformy administracyjnej przez olsztyńskie władze województwa warmińsko-mazurskiego była brutalna i bezwzględna, nie liczyła się zupełnie z sytuacją i potrzebami miasta oraz jego mieszkańców. I tak zlikwidowano oraz przeniesiono do Olsztyna z dotychczasowych elbląskich struktur władz wojewódzkich oraz powiązanych z nimi urzędów i instytucji wszystko, co tylko było możliwe.

W połączeniu ze zmianą statusu, a więc i pozycji miasta, z sytuacją i perspektywami rozwoju elbląskich przedsiębiorstw oraz z narastającymi ogólnokrajowymi napięciami związanymi z gospodarką spowodowało to radykalny, stale postępujący wzrost bezrobocia w naszym mieście. W efekcie pod koniec września bieżącego roku zarejestrowano dwanaście tysięcy dwieście dwadzieścia dwie osoby bez pracy, a więc stopa bezrobocia wyniosła 20,6%. W porównaniu z wrześniem ubiegłego roku liczba zarejestrowanych bezrobotnych wzrosła o trzy tysiące sześćdziesiąt jeden osób, co stanowi w tym okresie przyrost o 33,4%. Ta dynamika należy do jednej z najwyższych i jest wyjątkowo groźna dla sytuacji elblążan, szczególnie biorąc pod uwagę brak jakichkolwiek przesłanek wskazujących na to, że przyrost ten zostanie ograniczony, bowiem z racji wspomnianych już napięć i trudności gospodarczych w wielu firmach następowało i nadal następuje ograniczanie produkcji lub daleko idąca restrukturyzacja zatrudnienia. W ostatnich miesiącach tylko z dotychczasowych przyczyn dotyczących zakładów pracy i zwolnień grupowych straciło w Elblągu pracę blisko tysiąc czterysta osób. Niestety proces ten trwa nadal. Szczególnie napięta jest sytuacja w dużym zakładzie, który produkuje armaturę samochodową w ramach koncernu Daewoo. Obecnie to tam szykowana jest nowa fala zwolnień.

Sytuacja Elbląga jest więc wyjątkowo groźna, a nawet - można to już chyba tak określić - wprost tragiczna. Uwzględnić bowiem należy dodatkowo, że wśród tych ponad dwunastu tysięcy pozostających bez pracy bardzo wysoki, bo wynoszący prawie 44%, jest udział bezrobotnych pozostających bez zatrudnienia powyżej dwunastu miesięcy oraz to, że blisko osiem tysięcy osiemset osób, a więc ponad 72%, pozbawionych jest prawa do zasiłku.

Zarządy dróg, a w szczególności zarządy dróg powiatowych, organizują wykonawstwo robót w ramach swoich struktur. Nie sądzę, aby to było zgodne z intencją rządu, gdyż praktyka pokazuje, że własne wykonawstwo jest znacznie droższe od realizacji robót przez firmy wybrane w ramach przetargu. Uprzejmie proszę o informację o występującym zjawisku, gdyż na tę patologię zwróciła uwagę Ogólnopolska Izba Gospodarcza Drogownictwa.

Dotychczasowe decyzje wydawane przez wojewodę w sprawie samodzielnej funkcji technicznej w budownictwie pozbawione są możliwości nadawania uprawnień budowlanych w zakresie budowy dróg. Ta sytuacja jest mocno niepokojąca, gdyż blokuje to możliwości rozwoju kadry technicznej w sytuacji, gdy następują zwiększone zadania w zakresie budownictwa drogowego. Proszę o przyspieszenie prac związanych z załatwieniem problemu.

Nasze społeczeństwo jest w coraz większym stopniu poddawane oddziaływaniu jawnej lub ukrytej reklamy przeróżnych niekonwencjonalnych metod leczenia. Literatura dotycząca tego przedmiotu opisuje około dwustu różnych metod paramedycznych, począwszy od dotykania i tak zwanego odpromieniania, a skończywszy na magicznych zaklęciach i talizmanach. Trzeba jednak jasno powiedzieć, że wszystkie te metody nie służą pacjentowi. Są to działania podejmowane wyłącznie z chęci zysku, bogacenia się na nieszczęściu oraz nieświadomości pacjentów i ich rodzin.

Medycyna nie jest wiedzą tajemną, dostęp do niej nie jest ograniczany. Lekarz osiąga pełną fachową wiedzę w swojej dziedzinie po dwunastu, czternastu latach od podjęcia studiów. Wielu biologów, chemików, a nawet fizyków i inżynierów pisze prace naukowe i ogłasza ich wyniki przed wydziałami lekarskimi akademii medycznych. Ale bywa też inaczej. Każda bzdura ujęta w odpowiedni żargon naukowy i podsunięta chorym może ich łudzić i wprowadzać w błąd. Płacą oni za to najpierw znacznymi sumami pieniędzy, a potem zdrowiem lub życiem. Na taki stan nie wolno się dalej godzić.

Pragnę przypomnieć, że w 1995 r. byłem autorem inicjatywy legislacyjnej, która na wzór rozstrzygnięć prawnych przyjętych w tej dziedzinie w innych krajach europejskich proponowała ograniczenie i ewentualne koncesjonowanie stosowania różnych praktyk, rzekomo leczniczych, przez osoby nieposiadające wykształcenia medycznego. Inicjatywa ta, mimo znaczącego poparcia w Senacie, nie uzyskała później akceptacji w Sejmie. W efekcie do dzisiaj istnieje luka prawna w tej dziedzinie.

Obecnie jednak sytuacja jest nie tylko tak samo mętna pod względem prawnym, ale wręcz jeszcze bardziej się komplikuje. Z jednej strony tak zwani niekonwencjonalni terapeuci dążą bowiem do tego, aby ich działalność była finansowana przez kasy chorych z systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, a z drugiej strony reklamują się, korzystając z autorytetu Ministerstwa Zdrowia.

Przypomnę, że 23 września 1999 r. w moim oświadczeniu przedstawiłem wiele nieprawidłowości, sugerując powołanie komisji do ich zbadania i wskazując, żeby zrobiły to osoby, które znają szczegóły tej sprawy. Po siedmiu tygodniach, zamiast po trzech, otrzymałem odpowiedź od ministra gospodarki, z której nie wynika, żeby te nieprawidłowości kogoś zainteresowały. Trzeba było czekać ponad rok, żeby poruszyła ten temat "Gazeta Wyborcza" z dnia 6 listopada 2000 r., potwierdzając te nieprawidłowości.

Gdyby pan premier powołał wtedy komisję, zgodnie z moją sugestią, to sprawa światłowodów już wtedy byłaby znana. Bo to, że był zakładany światłowód, było powszechnie wiadome, nie przypuszczałem tylko, że nie ma na to żadnej zgody. A w dniu 21 listopada bieżącego roku jadąc do Senatu wysłuchałem rozmowy pani Moniki Olejnik z panem Geremkiem. Sugerował on przyznanie najwyższej nagrody redaktorom, którzy, w cudzysłowie, wyciągnęli na jaw sprawę światłowodu, bo rząd nic nie wiedział na ten temat.

Trudno sobie wyobrazić, żeby tego typu inwestycja mogła być realizowana bez dokumentacji technicznej, bez wszelkiego rodzaju uzgodnień, bez inspektorów nadzoru, bez dziennika budowy, bez nadzoru budowlanego itp. Trudno też uwierzyć, że po tylu incydentach, które miały miejsce przy realizacji tego przedsięwzięcia, nie były prowadzone żadne kontrole. Jeżeli ta inwestycja jest prowadzona, w cudzysłowie, na specjalnych zasadach, to zapewne rząd nie wie jeszcze wielu innych rzeczy na jej temat bądź udaje, że nie wie. Zapewne czeka nas jeszcze wiele niespodzianek, które będą wynikiem realizacji tej inwestycji.

Proszę też o zbadanie sposobów finansowania budowy magazynu gazu w Mogilnie. Zbudowanie podziemnych magazynów gazu o pojemności 30% rocznego zużycia to wymóg Unii Europejskiej. I tyle jest potrzebne dla naszego kraju. Tymczasem powstaje magazyn o pojemności odpowiadającej mniej więcej dwunastu pałacom kultury, zlokalizowany na terenie gazociągu w miejscu niekorzystnym dla naszego kraju. Jego główną funkcją ma być podobno zapewnienie trwałości i ciągłości dostaw gazu przez Gazprom SA na Zachód. Inwestycja ta kosztuje podobno ponad 1,5 miliarda dolarów i jest finansowana z naszych środków. Skarb państwa, reprezentowany przez PGNiG, jest w nim właścicielem mniejszościowym i nie ma żadnego wpływu na to, że spółka nie przynosi żadnego zysku i nie płaci dywidendy.

Szanowny Panie Premierze!

Tym bardziej niezrozumiały wydaje się fakt, że są w państwowej kasie pieniądze przeznaczone na program rozwoju zaniedbanej infrastruktury wiejskiej, które nie docierają do realizujących te programy. Chodzi o środki zarezerwowane w planie finansowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na współfinansowanie programu SAPARD. Polska wieś potrzebuje pomocy państwa między innymi poprzez nakłady na infrastrukturę. To nie podlega dyskusji. Wszyscy zgodziliśmy się na takie przeznaczenie środków, zapisując je w pozycji: współfinansowanie programu SAPARD w budżecie na rok 2000. Dzisiaj wiemy, że nie możemy liczyć na pieniądze z Unii Europejskiej. W tej sytuacji musimy zadbać o efektywne wykorzystanie naszych środków.

Dlatego też my, niżej podpisani senatorowie, zwracamy się do pana premiera z prośbą o wyrażenie zgody na przesunięcie kwoty 90 milionów zł ze wspomnianych środków na program rozwoju i poprawy infrastruktury technicznej obszarów wiejskich.

* * *

Jeszcze w tym okresie, kiedy wszystkie urzędy pracy stanowiły jednolity pion administracji rządowej, z braku etatów, przy równoczesnym wzroście zadań, zezwolono na zatrudnienie pracowników tych instytucji w ramach tak zwanych robót publicznych, co - jak wiadomo - obciąża Fundusz Pracy. Taki stan przekazano powiatom i trwa on do dzisiaj. Jest to wysoce niewłaściwe, ukrywa się bowiem faktyczny stan zatrudnienia w administracji publicznej i jednocześnie obciąża się i tak już niewystarczającą część Funduszu Pracy przeznaczoną na roboty publiczne.

Jednocześnie, u progu usytuowania i ustanowienia trybu i zasad wykonywania budżetu w 2001 r., wnoszę o dokonanie radykalnej w stosunku do tej z roku bieżącego zmiany, polegającej na innym podziale środków z Funduszu Pracy - na część będącą od początku roku w dyspozycji powiatowego urzędu pracy i wojewódzkich urzędów pracy oraz na część pozostającą jako rezerwa w gestii Krajowego Urzędu Pracy. Rozwiązanie zastosowane w bieżącym roku jest fatalne i nie daje podstaw do kreowania właściwej polityki w zakresie walki z bezrobociem w terenie. O wysokości dotacji decyduje się dzisiaj na podstawie pięknie napisanych dokumentów, programów i zabiegów o wsparcie tych czy innych osób.

Drugie oświadczenie kieruję do kierownika Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, a dotyczy ono wykonywania ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o szczególnych zasadach i warunkach oraz trybie mianowania na wyższe stopnie wojskowe żołnierzy uczestniczących w walkach o wolność i niepodległość Polski podczas drugiej wojny światowej.

Ustawa ta, jak wiemy, przewiduje awanse na stopień oficerski podporucznika wszystkich żołnierzy podoficerów, a na wyższe stopnie oficerskie do stopnia pułkownika wszystkich pozostałych oficerów. Wyłoniły się jednak pewne trudności podczas jej realizacji. Mianowicie obywatele polscy walczyli z faszyzmem o wolną i niepodległą Polskę nie tylko w polskich formacjach. Walczyli także w partyzantce jugosłowiańskiej, słowackiej, w jednostkach Armii Czerwonej i w wielu innych formacjach. Dziś są oni wszyscy członkami polskich związków kombatantów, jednak nie są benificjentami wymienionej ustawy. A przecież w większości przypadków nie oni decydowali o wyborze miejsca walki i nazwie formacji.

Pan minister stwierdził wówczas, po pierwsze, że docelowa sieć izb i urzędów skarbowych ustalona będzie na podstawie delegacji dla ministra finansów w projektowanej ustawie o administracji skarbowej i do tego czasu nie przewiduje się zmian sieci i likwidacji jednostek. Po drugie, że przy dokonywaniu zmian organizacyjnych aparatu skarbowego brane będą pod uwagę opinie samorządów lokalnych i gospodarczych oraz związków zawodowych. Po trzecie, że zmiany w aparacie skarbowym nie spowodują odchodzenia doświadczonych i posiadających wysokie kwalifikacje pracowników resortu finansów.

Tymczasem w dniu 18 października bieżącego roku pan Józef Dolata, dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu, poinformował pracowników, że zapadła decyzja o budowie w tym mieście nowego biurowca tej izby o powierzchni 4 tysięcy 500 m² dla trzystu pięćdziesięciu etatów. W związku z tym w 2004 r. zlikwidowane zostaną ośrodki zamiejscowe w Jeleniej Górze, w Legnicy i w Wałbrzychu.

Na terenie województwa dolnośląskiego działają trzysta czterdzieści sześć tysięcy czterysta trzydzieści trzy podmioty gospodarcze. Izba Skarbowa we Wrocławiu obsługuje 44,7% tych podmiotów, a trzy ośrodki zamiejscowe - 55,3%. Na jeden etat we Wrocławiu przypada średnio tysiąc pięćset osiemdziesiąt osiem podmiotów gospodarczych, w trzech ośrodkach zamiejscowych - tysiąc sześćset pięćdziesiąt trzy, w jeleniogórskim - tysiąc sześćset dwadzieścia siedem. W swoim oświadczeniu pomijam porównawcze wskaźniki obciążenia pracą Izby Skarbowej we Wrocławiu i ośrodków zamiejscowych, ponieważ metodyka ich obliczania budzi poważne wątpliwości.

Zwracam się do pana ministra z uprzejmą prośbą o rozważenie możliwości pozostawienia w docelowej strukturze Izby Skarbowej w województwie dolnośląskim trzech ośrodków zamiejscowych, mianowicie w Jeleniej Górze, Legnicy i w Wałbrzychu albo - po uwzględnieniu odległości z Jeleniej Góry do Wrocławia oraz specyficznych warunków działania jeleniogórskiego ośrodka zamiejscowego - pozostawienia tego ośrodka na dotychczasowych warunkach.

W tej sytuacji nie dziwią rozlewające się szeroką falą strajki pielęgniarek. Te kobiety są zdesperowane, ponieważ ich uposażenie, to, co otrzymują na rękę, wynosi od 500 do 600 zł. Wynika to nie tylko z kiepskiej gospodarki i z kiepskiego zarządzania jednostkami ochrony zdrowia. Jednostki ochrony zdrowia są tak finansowane przez kasy, jak na to pozwala budżet kas. Wobec tego podwyższenie składki na ubezpieczenie zdrowotne o ćwierć punktu procentowego  jest w tej sytuacji kpiną. Występując w telewizji nowy minister zdrowia uznał, że ta podwyżka wystarczy prawie na wszystko. Wydaje mi się, że liczy on gorzej od ministra Handkego.

Zadaję bardzo konkretne pytanie: co pan premier zrobi z problemem uposażeń pielęgniarek? Bo nie można w dalszym ciągu twierdzić, że to nie jest sprawa rządu, ponieważ organy założycielskie zakładów ochrony zdrowia to albo samorząd powiatowy, albo samorząd gminny, oraz że w zasadzie to dyrektor zakładu, czyli jak to mówimy, menedżer, dysponuje tym i ma możliwości podniesienia uposażeń pielęgniarek. On nie może tego uczynić, bo nie ma z czego.

Jak to się ma do gospodarki kas chorych? Przeciętne wynagrodzenie w kasach chorych, od dyrektora do osoby sprzątającej, wynosi 3 tysiące 733 zł miesięcznie. Są kasy, które więcej wydają na zarobki pracowników. Koszty administracyjne - bez kosztów, jakie poniósł budżet na wyposażenie i utworzenie kas chorych - wyniosły w 1999 r. 215 milionów zł. Na 2000 r. zaplanowano wzrost kwot na administrację o 79,5%. Przeciętne zatrudnienie w kasach wzrasta w roku 2000 o około 50%. To, co ma być przeznaczone na bezpośrednie finansowanie ochrony zdrowia, a więc na uposażenie i koszty leczenia pacjentów, koszty operacji itd, składa się z sumy naszych składek, od której 7,5% zostanie odjęte na pensje w kasach chorych, na administrację, na bardzo luksusowe wyposażenie. Zresztą podam tu pewien przykład. Jak ktoś wejdzie na ulicę Joannitów we Wrocławiu, to nie musi czytać szyldu, od razu trafi do kasy chorych, ponieważ wyróżnia się ona dzięki wyglądowi samej elewacji.

Ta reforma została wprowadzona ze zbyt małym zabezpieczeniem finansowym. I rzeczywiście, przypomina mi się w tym momencie taki szmoncesowy dowcip, jak to pewnego Żyda spytano, czy wierzy, że Pan Jezus nakarmił rzeszę siedmiu tysięcy ludzi. Żyd odpowiedział: no wierzę, ale co by się oni najedli, to w to nie wierzę.

* * *

W związku z tym chciałbym zapytać pana ministra o to, jak doszło do wprowadzenia do ustawy z 9 listopada bieżącego roku art. 52 pkt 1 lit. c. Kto go wprowadził i dlaczego ministerstwo nie podjęło tej kwestii? Jakie były racje społeczne bądź gospodarcze związane z wprowadzeniem tego przepisu i jaka jest generalnie wielkość strat skarbu państwa wynikających z wprowadzonego zwolnienia od podatku? I wreszcie, czy pan minister finansów zamierza podjąć jakieś radykalne działania, które mogłyby uchronić nasz budżet od straty kilkudziesięciu milionów dolarów?

W dniu 10 października bieżącego roku skierowałem do pana ministra pismo, w którym wyraziłem mój stosunek do zamiaru zlikwidowania wielu sądów okręgowych. Zestawiając wskaźniki trwania postępowania w sprawach karnych i cywilnych w kraju, a także w dużym sądzie, jakim jest sąd okręgowy w Łodzi oraz w niewielkim sądzie okręgowym w Sieradzu, wykazałem, że w małym sądzie wskaźniki te są znacznie lepsze niż ogółem w kraju i o wiele lepsze niż w dużych sądach. Podobnie sprawa wygląda pod względem stabilności orzeczeń.

Zamierzona przez resort, którym kieruje pan minister, likwidacja kilkunastu sądów okręgowych jest w moim przekonaniu bardzo poważnym błędem. Oddaliłaby ona nas od standardów europejskich. Polska jest stroną europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. W zakresie zapewnienia obywatelowi prawa do sądu standard ochrony wyznacza między innymi art. 6 tejże konwencji. Aktualnie obowiązująca konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 45 ust. 1 stanowi, że każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy, bez nieuzasadnionej zwłoki, przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd. A nieuzasadnionej zwłoki nie da się wyeliminować, jeżeli sieć sądownictwa w Polsce będzie się kurczyć. O tym, że u nas jest wiele do zrobienia pod względem szybkości i sprawności postępowania, czyli rozpatrywania spraw w rozsądnym terminie bez nieuzasadnionej zwłoki, świadczą liczne skargi obywateli wnoszone do Europejskiej Komisji Praw Człowieka i do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Zadania, kompetencje sądów powszechnych poszerzają się w niezwykle szybkim tempie. Liczba załatwionych spraw każdego roku wzrasta. Jednocześnie wzrastają zaległości sądowe i w konsekwencji niepokojąco wydłuża się czas postępowania. Zamierzona likwidacja wielu sądów okręgowych spotęgowałaby jeszcze tę niekorzystną tendencję.

Aby zostały zrealizowane słuszne założenia pana ministra w dziedzinie zwalczania narastającej fali przestępczości w Polsce, konieczne jest moim zdaniem utrzymanie wszystkich istniejących sądów okręgowych w naszym kraju, a także poszerzenie sieci sądów rejonowych poprzez utworzenie sądu rejonowego dla obszaru każdego powiatu. Jest społeczna akceptacja dla takiej polityki, jak również zrozumienie ze strony polityków.

Panie Premierze!

W powiatowych urzędach pracy w województwie lubuskim sto sześćdziesiąt dziewięć zatrudnionych tam osób opłacanych jest ze środków Funduszu Pracy. Ta anormalna sytuacja, która zapewne występuje także w innych województwach, trwa od 1991 r. przy milczącej aprobacie urzędów centralnych. Przy braku środków budżetowych, ten sposób zwiększania zatrudnienia jest jedynym możliwym. Jest on niezbędny, aby sprostać ciągle rosnącym zadaniom urzędów pracy w związku ze stałym wzrostem bezrobocia. Łączna liczba zatrudnionych w powiatowych urzędach pracy jest i tak za mała w stosunku do potrzeb.

Dotacje celowe na ubezpieczenie osób bezrobotnych przekazane Bydgoszczy przez wojewodę kujawsko-pomorskiego osiągnęły kwotę 3 milionów 342 tysięcy 200 zł. Stanowi to 56% potrzeb. Aby opłacić składki na ubezpieczenie zdrowotne dla dziewiętnastu tysięcy osób bezrobotnych bez prawa do zasiłku, potrzebna jest dodatkowa dotacja w wysokości 2 milionów 670 tysięcy 800 zł.

Podobna sytuacja istnieje w powiecie nakielskim, w którym brak środków na składkę na ubezpieczenie zdrowotne tego samego typu wynosi 80 tysięcy złotych, zaś odsetki z nierealizowania tego oraz innych zadań wynoszą aktualnie 130 tysięcy zł.

Najgorsze w tej sytuacji jest to, że w odpowiedzi na moje interwencje Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przekazuje nieprawdę. W piśmie dotyczącym sytuacji w powiecie brodnickim pisze bowiem tak: "Napięta sytuacja finansowa Funduszu Pracy (…) jest wynikiem (…) wyższej od założonej w ustawie budżetowej (planie Funduszu Pracy) liczby wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych, a także wyższej od planowanej ich wysokości". I to może jest prawda, lecz w następnym zdaniu ministerstwo stwierdza: "przekazywane w ostatnich miesiącach przez Krajowy Urząd Pracy samorządom powiatowym środki Funduszu Pracy umożliwiały finansowanie przede wszystkim wypłat o charakterze obligatoryjnym". A to, w świetle przedstawionych przeze mnie danych, jest całkowitą nieprawdą.

Pierwszy cytat, który przytoczyłam, budzi następującą refleksję: Ministerstwo Edukacji Narodowej nie potrafi wyliczyć skutków finansowych wynikających z nowelizacji Karty Nauczyciela, a Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie potrafi zaplanować odpowiedniej liczby wypłacanych zasiłków dla bezrobotnych oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych. Nie potrafi również, mimo że to główne jego zadanie, przewidzieć, czy nastąpi wzrost, czy spadek bezrobocia w wyniku prowadzonej polityki gospodarczej i fiskalnej rządu.

Okazuje się, że te same błędy chce się powielać w 2001 r. Bydgoszczy przyznano na ten rodzaj ubezpieczenia 4 miliony 182 tysiące 700 zł. Przy obecnych stopach bezrobocia: w mieście Bydgoszczy - 9,9%, a w powiecie bydgoskim - 16,6%, kwota ta jest odpowiednia do sześcioprocentowej stopy bezrobocia.

Liczba osób bez prawa do zasiłku w przyszłym roku wzrośnie i z tej przyczyny, że ogranicza się fundusze na roboty publiczne, nie realizuje się refundacji wobec pracodawców, z którymi urzędy podpisały umowy, nie realizuje się refundacji młodocianych itp. Wielu pracodawców rezygnuje z podpisywania umów z nierzetelnymi partnerami.

Dorota Kempka

Szanowny Panie Premierze!

Zwracam się do Pana Premiera w sprawie, która bulwersuje opinię publiczną i wymaga zajęcia stanowiska oraz udzielenia wyjaśnień. Dziennik "Trybuna" w nr 265, z dnia 14 listopada bieżącego roku, zamieścił artykuł pod tytułem "Prezes Jamroży robi uniki", dotyczący wydarzeń wokół Totalizatora Sportowego, a w szczególności wyboru nowego operatora, co według obserwatorów stanowi dalszy ciąg gry o totolotka. Najpierw został odwołany wieloletni dyrektor, Pan Sykucki, który uczynił totolotka dochodowym. Na stanowisko to został powołany nowy dyrektor, Władysław Jamroży. Wraz z powołaniem nowego dyrektora rozpoczął się nowy etap gry o TS. Tym razem chodzi o to, która firma zostanie nowym operatorem. Kontrakt z dotychczasową amerykańską firmą GTECH wygasa z końcem października 2001 r. Decyzję w sprawie wyboru operatora należy podjąć wcześniej, tak by ewentualny inny operator miał czas na instalację i sprawdzenie swojego systemu.

Postępowanie w sprawie wyboru operatora toczy się w TS od ponad roku. O kontrakt ubiegają się cztery firmy, spośród nich komisja przetargowa wybrała dwie: AWI i Telenor. Prezes Jamroży zaczął ponownie rozważać możliwość przedłużenia umowy z GTECH. Choć umowa ta jest tajna, do opinii publicznej docierały szczątkowe informacje na temat nierównoprawnych warunków dla strony polskiej. Także z różnych krajów napływają niezbyt pochlebne opinie na temat spółki GTECH i jej wysokich przedstawicieli.

Dlatego rodzi się pytanie: czy spółka ta powinna nadal świadczyć swoje usługi na rzecz Totalizatora Sportowego? Dlaczego nie zostały dotąd upublicznione wyniki przetargu? Czy jest to decyzja zarządu, czy rady nadzorczej totalizatora? Dlaczego podejmuje się działania o spowolnieniu przetargu, skoro oznacza to przedłużenie umowy z GTECH? A jeżeli spółka ta ma nadal udzielać licencji, trzeba wynegocjować nowe warunki umowy, w tym inną cenę za tę usługę.

senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

"Gazeta Wyborcza" w swoich wydaniach z 2 i 3 listopada bieżącego roku przedstawiła problem dotyczący włocławskiej filii Zachodniopomorskiej Szkoły Biznesu w Szczecinie. Do Instytutu Kształcenia Menedżerów włocławskiej filii ZSB można się było zapisać, nie mając matury. Podczas dwuletniej nauki w Biznes College, szkole policealnej działającej w strukturach uczelni, można było zdać egzamin dojrzałości i od razu otrzymać indeks studenta III roku studiów licencjackich, a następnie można było kontynuować kształcenie na uzupełniających studiach magisterskich. Łączenie szkoły policealnej w jednym pięcioletnim cyklu ze studiami jest zaś niezgodne z obowiązującym prawem.

Prawdopodobnie uczelnia działa nielegalnie, nie figuruje bowiem w rejestrze szkół wyższych MEN. Placówka ta ma jedynie uprawnienia do kształcenia na poziomie szkoły pomaturalnej. Studenci są rozgoryczeni. Zależało im na zdobyciu wykształcenia i otrzymaniu dyplomu renomowanej szkoły wyższej. Niepokoją się, czy po ukończeniu studiów otrzymają zatrudnienie, o jakim marzyli. Zastanawia jednak to, czy są jeszcze takie szkoły, a jeśli tak, to ile ich funkcjonuje w naszym kraju? Czy resort oświaty kontroluje nowo otwierane placówki szkolnictwa wyższego, podające się za renomowane uczelnie?

Czy nie należałoby przed wydaniem zezwolenia na uruchomienie takiej filii zbadać, czy placówka będzie spełniać wymogi wyższej uczelni? Czy nie powinna ona powstawać pod nadzorem uczelni macierzystej? Czy nie powinien być powoływany specjalny pełnomocnik właściwej uczelni, odpowiedzialny za uruchomienie i poziom kształcenia? Czy ministerstwo nie powinno zadbać, by zatrudniano odpowiednio wykształconą kadrę naukową?

senator RP

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana z prośbą o przeanalizowanie możliwości umieszczenia w budżecie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rok 2001 sprawy dofinansowania modernizacji i remontu zabytkowego założenia stacyjnego w Tarnowie. Podstawę prawną dającą możliwość decyzji stanowi rozporządzenie ministra kultury i dziedzictwa narodowego z dnia 6 września 2000 r. w sprawie warunków wykorzystania zabytków nieruchomych na cele użytkowe oraz zasad i trybu przyznawania dotacji z budżetu państwa, przeznaczonych dla użytkowników zabytków prowadzących prace konserwatorskie przy tych zabytkach. Dokument ten został ogłoszony w "Dzienniku Ustaw" nr 86, poz. 964.

Na zespół stacyjny w Tarnowie składają się: budynek dworca kolejowego, dwa budynki towarzyszące, perony i przejście podziemne oraz ich otoczenie. Najważniejszym spośród nich i wymagającym fachowej renowacji oraz modernizacji obiektem jest budynek dworca kolejowego. Został on wzniesiony w latach 1906 - 1910 według projektu E. Baudischa z 13. Departamentu Austriackiego Ministerstwa Kolei w stylu neobarokowym, z elementami wystroju secesyjnego, na miejscu wcześniejszego budynku powstałego w 1861 r. Jest to jeden z najbardziej okazałych, największych, a przy tym nielicznych już tego typu obiektów zabytkowych w Małopolsce. Decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków z dnia 3 listopada 1975 r. budynek dworca kolejowego w Tarnowie został wpisany do rejestru zabytków ówczesnego województwa tarnowskiego.

Budynek dworca kolejowego w Tarnowie oraz jego otoczenie na skutek wieloletnich zaniedbań ulegają coraz większej dewastacji. Dotychczasowe remonty były przeprowadzane niefachowo, a ich efektem było niszczenie kolejnych elementów zabytkowego wystroju i budynku. Zamierzonym celem kilkuletnich prac wokół dworca kolejowego w Tarnowie stałoby się przywrócenie budynkowi oraz całemu otoczeniu zanikającego wystroju secesyjnego.

Tarnów należy do jednego z najważniejszych ośrodków przemysłowych, akademickich i kulturalnych Małopolski. Szczególnie prężnie rozwija się w ostatnich latach. Uznawany jest za jedną z pereł polskiego renesansu oraz wyjątkowy skansen architektury secesyjnej. Obecny zarząd miasta uczynił w ostatnich latach bardzo wiele dla prezentacji Tarnowa jako ośrodka szczególnie dbającego o zabytki. Renowacja zespołu stacyjnego znacznie wpłynęłaby na estetykę Tarnowa, a jednocześnie stałaby się godną wizytówką miasta, pretendującego do głównego po Krakowie ośrodka kulturalnego w Małopolsce.

Mając na uwadze te argumenty, proszę Pana Ministra o wyasygnowanie środków z budżetu resortu kultury i dziedzictwa narodowego na remont i modernizację zespołu stacyjnego w Tarnowie. Ewentualne prace byłyby wykonywane przez Zakład Nieruchomości PKP w Krakowie, który jest właścicielem obiektu, przy deklarowanym wielokrotnie dużym wsparciu Zarządu Miasta Tarnowa.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Sikora

Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana z prośbą o przeanalizowanie możliwości umieszczenia w budżecie Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej na rok 2001 sprawy dofinansowania modernizacji i remontu zabytkowego założenia stacyjnego w Tarnowie. Dworzec kolejowy w Tarnowie jest własnością Zakładu Nieruchomości PKP w Krakowie i od kilkunastu lat wymaga przeprowadzenia fachowego remontu, prowadzonego pod fachowym nadzorem konserwatora zabytków, ze względu na unikatową w skali kraju wartość obiektu jako jednego z nielicznych przykładów budynków użyteczności publicznej utrzymanych w stylu secesji.

Na zespół stacyjny w Tarnowie składają się: budynek dworca kolejowego, dwa budynki towarzyszące, perony i przejście podziemne oraz ich otoczenie. Najważniejszym spośród nich i wymagającym fachowej renowacji oraz modernizacji obiektem jest budynek dworca kolejowego. Został on wzniesiony w latach 1906 - 1910 według projektu E. Baudischa z 13. Departamentu Austriackiego Ministerstwa Kolei w stylu neobarokowym, z elementami wystroju secesyjnego, na miejscu wcześniejszego budynku powstałego w 1861 r. Jest to jeden z najbardziej okazałych i największych, a przy tym nielicznych już tego typu obiektów zabytkowych w Małopolsce. Decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków z dnia 3 listopada 1975 r. budynek dworca kolejowego w Tarnowie został wpisany do rejestru zabytków ówczesnego województwa tarnowskiego.

Tarnów należy do jednego z najważniejszych ośrodków przemysłowych, naukowych i kulturalnych Małopolski. Szczególnie prężnie rozwija się w ostatnich latach jako wiodący ośrodek akademicki w Małopolsce. Obecny zarząd miasta uczynił w ostatnich latach bardzo wiele dla prezentacji Tarnowa jako drugiego po Krakowie głównego ośrodka w Małopolsce. Dworzec kolejowy w obecnym stanie w żadnym wypadku nie może być jednak wizytówką miasta mającego jakiekolwiek aspiracje. Wystawia niechlubną cenzurkę nie tylko Tarnowowi, ale także Polskim Kolejom Państwowym, ze względu na widoczne zaniedbania w kwestii jego utrzymania.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Sikora

Oświadczenie senatora Jerzego Mokrzyckiego skierowane do ministra edukacji narodowej Edmunda Wittbrodta:

Zmniejszenie zadań, które nastąpi w wyniku braku naboru do klas pierwszych w roku szkolnym 2001/2002, nie pociąga za sobą zmniejszenia finansowania szkół i placówek - wynika to z konieczności wypłaty odpraw odchodzącym nauczycielom - ale wręcz przeciwnie: może spowodować zwiększenie wydatków, bowiem w przypadku jednorazowej wypłaty odprawy obejmie ona miesiące styczeń i luty roku 2002.

senator Rzeczypospolitej Polskiej

Jerzy Mokrzycki

Realizując decyzję Ministerstwa Przemysłu i Handlu, w dniu 24 maja 1994 r. Sąd Gospodarczy w Bytomiu ogłosił upadłość huty. W celu utrzymania miejsc pracy pracownicy utworzyli nowe podmioty gospodarcze, czyli trzy spółki pracownicze: JUPOL SA, DUOSTAL Sp. z o.o. i Zakłady Metalurgiczne Sp. z o.o. Wykupując od syndyka masy upadłościowej majątek produkcyjny huty za 25 miliardów starych złotych, nie przejęły zobowiązań upadłego przedsiębiorstwa. Musiały jednak wykupić zapasy oraz bieżącą produkcję, których wartość obliczona została na 31 maja 1995 r., czyli na ostatni dzień funkcjonowania huty.

W grudniu 1994 r. Centrala Zaopatrzenia Hutnictwa podpisała z Zakładami Metalurgicznymi Sp. z o.o. list intencyjny o współpracy. Ze spółką DUOSTAL rozpoczął współpracę katowicki STALEXPORT, zapewniając jej zaopatrzenie i zbyt. STALEXPORT miał współfinansować modernizację tak zwanej linii stali, co pozwoliłoby rozszerzyć asortyment spółki o finalne wyroby hutnicze. Koszt inwestycji szacowany był na około 3 miliony USD.

Spółka JUPOL SA, która przejąła warsztaty mechaniczne, elektryczne i automatyki, miała świadczyć usługi na rzecz nowych podmiotów powstałych na gruzach Huty "Bobrek", zamierzała także produkować przyczepy do traktorów. Dealerem sprzedającym te przyczepy miała być firma AGROMA.

1. Podatek VAT - 7 milionów 629 tysięcy 376 zł i 98 gr.

9. Opracowanie dokumentacji kadrowej - 800 tysięcy zł.

W momencie podejmowania decyzji o zgłoszeniu upadłości właściciel, to znaczy Ministerstwo Przemysłu i Handlu oraz Izba Skarbowa w Katowicach, miały pełną świadomość, że upadłość musi być dotowana w wysokości minimum 600 miliardów starych złotych.

W latach 1999 i 2000 syndyk wielokrotnie występował do różnych organów administracji państwowej, Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej oraz nowego właściciela i sukcesora, czyli Ministerstwa Skarbu Państwa, o dotacje na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego i wierzytelności pracowniczych. Do dnia dzisiejszego wszystkie te działania są bezskuteczne.

6) powszechnym procederem dorabiania do emerytury przez osoby starsze, a także byłych żołnierzy zawodowych i policjantów.

Coraz powszechniejsza jest opinia, że osoby wymienione w punktach piątym i szóstym zagrażają w znacznym stopniu pasażerom i innym użytkownikom dróg. Równocześnie pojawiają się wątpliwości co do zasadności przyznawania przez ZUS rent z tytułu niezdolności do wykonywania pracy osobom, które później wykonują zawód taksówkarza, wymagający dużego wysiłku i dużej sprawności ruchowej. Zgłaszane są też zastrzeżenia co do nierówności warunków ekonomicznych wykonywania tego zawodu przez "prawdziwych" taksówkarzy oraz emerytów i rencistów wykonujących ten zawód dorywczo. Nieograniczony w praktyce dostęp do wykonywania tego zawodu powoduje znaczne obniżenie dochodów taksówkarzy. Tym samym brakuje im środków na zakup nowych i obszernych samochodów oraz systematyczną ich konserwację i remonty.

Wystąpienia do wielu władz miejskich o limitowanie liczby taksówkarzy oraz określenie warunków techniczno-eksploatacyjnych dla taksówek spotykają się często z następującymi opiniami: zasady gospodarki rynkowej oraz interes społeczny wymagają, by zawód taksówkarza mogła wykonywać dowolnie duża liczba osób konkurujących ze sobą; brak podstaw prawnych do ograniczenia emerytom i rencistom dostępu do wykonywania zawodu taksówkarza, brak także dodatkowych wymogów, jakie winna spełniać taksówka itp.

Do ministra transportu i gospodarki morskiej:

Do ministra finansów:

- czy obciążenia podatkowe i im podobne są takie same dla wszystkich osób wykonujących zawód taksówkarza?

Tadeusz Rzemykowski

Panie i Panowie Senatorowie!

Pracujemy na obecnym posiedzeniu Senatu nad jedną z ustaw "górniczych". Zastanówmy się więc dzisiaj i w najbliższym czasie, co możemy zrobić dla przywrócenia polskiemu górnictwu dawnego blasku, a górnikom i ich rodzinom - dumy z wykonywanego zawodu i pewności dostatniego życia.

Tadeusz Rzemykowski

Od pewnego czasu problemy środowiska pielęgniarek i położnych województwa śląskiego są przedmiotem mojego zainteresowania poprzez m.in. kilkakrotne wystąpienia do ministra zdrowia, pełnomocnika rządu do spraw wprowadzenia powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego oraz do Śląskiej Regionalnej Kasy Chorych w Katowicach.

Z szacunkiem

Jerzy Markowski

W tym stanie rzeczy zwracam się uprzejmie do Pana Ministra o poinformowanie mnie o podjętych decyzjach w tej sprawie.

Z szacunkiem

Jerzy Markowski

Szanowny Panie Ministrze!

Z dużym zaskoczeniem dowiedzieliśmy się z lektury prasy lokalnej w województwie podkarpackim o wniosku, jaki skierował do Pańskiego resoru wojewoda podkarpacki Z. Sieczkoś, mającym na celu zamknięcie przejścia pieszego w Medyce. Nasze zaskoczenie budzi nie tylko fakt, iż o możliwości tak ważnej decyzji zarówno parlamentarzyści jak i miejscowy samorząd dowiadują się za pośrednictwem mediów, ale również brak jakiejkolwiek sensownej argumentacji w tej sprawie. Nie wytrzymuje bowiem krytyki stwierdzenie, że powodem zamknięcia przejścia jest uprawianie tam przemytu. A jeżeli to ma być przyczyna, to należałoby zamknąć nie jeden punkt graniczny w kraju, ale wszystkie.

Otwarte dwa lata temu przejście piesze w Medyce dało szansę na intensyfikację kontaktów międzynarodowych, a przede wszystkim gospodarczych. Wokół niego powstała po obu stronach granicy infrastruktura, a wraz z nią miejsca pracy, co w regionie o dużym bezrobociu ma ogromne znaczenie. Zamknięcie przejścia spowoduje ich likwidację i wzrost napięcia w stosunkach z naszymi sąsiadami Ukraińcami. Nie bez znaczenia jest fakt, iż z możliwości przekraczania granicy pieszo korzysta wielu ubogich obywateli ukraińskich pochodzenia polskiego.

Wnosimy do Pana Ministra o odrzucenie wniosku Wojewody Podkarpackiego, zmierzającego do zamknięcia przejścia pieszego w Medyce, i podjęcia przy pomocy odpowiednich służb działań, które ukrócą proceder przemytu.

Witold Kowalski

Andrzej Krzak

Jacek Sauk

Zygmunt Ropelewski

Marek Waszkowiak

Stefan Konarski

Krystyna Czuba

Bogdan Tomaszek

Otrzymuję od poszczególnych osób oraz organizacji społecznych i kombatanckich pisma i uchwały z protestami przeciwko zamiarowi dokonania takiej "rekonstrukcji" Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie, która miałaby usunąć z jego wystroju emblemat wojennego Orderu Krzyża Grunwaldu, znajdujący się tam obok emblematów Orderu Wojennego Virtuti Militari i Krzyża Walecznych.

Order Krzyża Grunwaldu ustanowiony został w latach drugiej wojny światowej i nagradzano nim za bohaterskie czyny, męstwo okazane w polu walki oraz umiejętne dowodzenie w boju ponad pięcioma tysiącami osób: żołnierzy Września 1939 (w tym wszystkich obrońców Westerplatte), żołnierzy 1 i 2 Armii Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Wschodzie, uczestników walki podziemnej w szeregach AL, AK, BCh i innych formacji. Odznaczono nim także ponad sto miejscowości, których mieszkańcy wyróżnili się w latach 1939-1945 zbiorowym bohaterstwem i ofiarnością.

Usunięcie Orderu Krzyża Grunwaldu oznacza, że odrzucony przez Sejm RP projekt ustawy o "dekomunizacji" pomników i innych miejsc pamięci narodowej zostaje wprowadzony tylnymi drzwiami, dotykając miejsca szczególnego kultu narodowego; że wziął górę u prawicowych polityków zamysł moralnego pognębienia i zdeprecjonowania odznaczonych tym orderem kombatantów oraz rodzin poległych i zmarłych. Tendencyjną, fałszywą argumentacją posługują się w tym celu między innymi minister kultury i dziedzictwa narodowego (!) Kazimierz Michał Ujazdowski, sekretarz generalny Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (!) Andrzej Przewoźnik, wojewoda mazowiecki Antoni Pietkiewicz, niektórzy dworscy historycy oraz inne osoby pełne nienawiści i zawiści.

Swój sprzeciw wobec tego pomysłu wyraziły: największy w Polsce, ponadpółmilionowy, Związek Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych, Związek Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego, Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy, szereg organizacji kombatanckich i społecznych, rodziny poległych i zmarłych odznaczonych tym krzyżem. Z uznaniem odnotowuję, iż podobne stanowisko zajął przewodniczący Klubu Parlamentarnego Unii Wolności Jerzy Wierchowicz.

Ryszard Jarzembowski

Szanowny Panie Premierze!

9 listopada bieżącego roku senator Józef Frączek, przewodniczący senackiej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w imieniu komisji skierował do Pana Premiera list, w którym między innymi ocenia działalność Stowarzyszenia Ekologiczno-Kulturalnego "Klub Gaja" z Bielska-Białej. W opinii senatora Frączka ocena ta wypada negatywnie. Nie to jest jednak przedmiotem mojego zaniepokojenia, lecz fakt, że senator Frączek "w porozumieniu ze środowiskiem polskich hodowców" zwrócił się do Pana Premiera z prośbą o "zainteresowanie Urzędu Ochrony Państwa działalnością ŤKlubu Gajať". Według senatora Frączka UOP powinien ujawnić "źródła finansowania i inspiracji" oraz wyjaśnić "czy i kto manipuluje młodzieżą". Tego rodzaju żądania pod adresem Premiera, sformułowane przez przewodniczącego senackiej komisji, wywołują mój ogromny niepokój.

Stowarzyszenie Ekologiczno-Kulturalne "Klub Gaja" jest jedną z najstarszych i najbardziej cenionych organizacji ekologicznych w Polsce. Działalność "Klubu Gaja" wielokrotnie była doceniana zarówno na forum ogólnopolskim (między innymi nagrody ministra ochrony środowiska), jak i międzynarodowym (między innymi klub jest polskim partnerem najbardziej wpływowej organizacji ochrony przyrody - WWF). Klub wielokrotnie brał udział w konsultacjach dotyczących wielu aktów prawnych i jest uznawany za współtwórcę niektórych z nich (na przykład ustawy o ochronie zwierząt). Zdaję sobie sprawę, że niektóre działania "Klubu Gaja" mogą budzić niezadowolenie pewnych środowisk. Tak było na przykład w kwestii zakazu niezwykle okrutnej hodowli gęsi na stłuszczone wątroby, kiedy to swój gwałtowny sprzeciw wobec zakazu wyrażali hodowcy i dystrybutorzy tego specyficznego produktu. W społeczeństwie demokratycznym takie różnice poglądów i interesów są czymś zwyczajnym, co więcej mogą stanowić siłę napędową społecznych i ekonomicznych przemian. Ostre polemiki czy publiczne spory, o ile tylko mieszczą się w granicach dobrego obyczaju, służą umacnianiu demokracji, natomiast wykorzystywanie służb specjalnych przeciw organizacjom społecznym może być dla demokracji wręcz zabójcze.

Szanowny Panie Premierze!

Janusz Okrzesik

Senator RP

Szanowny Panie Premierze!

Święto Niepodległości 11 Listopada jest tak drogie Polakom, ale nie wszystkim. W ten dzień supermarkety w wielu miastach Polski, w tym w Gorzowie Wielkopolskim, czynne były w ramach promocji do godziny 24. Pracownicy musieli pracować w to święto dwanaście godzin, po czym w niedzielę także przez dwanaście godzin, do godziny 24. Pomijając fakt pracy w dni wolne od pracy, przede wszystkim w niedziele, to zwykłe handlowe dni w święta narodowe, takie jak 3 Maja, 11 Listopada, a także w święta chrześcijańskie, w Wielkanoc i Boże Narodzenie, w cywilizowanym świecie, na przykład w Niemczech, są traktowane jako dni o szczególnym znaczeniu.

Szanowny Panie Premierze!

Niestety, wspomniana ustawa jest kolejnym dowodem na to, że obecny rząd nie ma pomysłu na prywatyzację resztek polskiego sektora bankowego, resztek, gdyż w Polsce już czterdzieści trzy banki komercyjne są kontrolowane przez zagranicznych inwestorów. Ponad 70% kapitałów akcyjnych oraz 67% aktywów sektora bankowego jest kontrolowanych przez kapitał zagraniczny.

Jak wynika z powyższego, rząd nie bierze pod uwagę udziału tego sektora i znaczenia jego polskości w prowadzeniu przez państwo suwerennej polityki gospodarczej. Prywatyzację traktuje jako narzędzie, źródło jednorazowych dochodów państwa. Logika i rozsądek nakazywałyby stworzenie na podstawie resztek polskiego sektora bankowego silnych polskich grup bankowych. Należy dążyć do zachowania kontroli nad pozostałymi instytucjami finansowymi znajdującymi się w rękach kapitału o polskim rodowodzie.

Realizacji tego postulatu można upatrywać w zbudowaniu wokół banków BGŻ SA i PKO BP SA, gromadzącego przecież ponad 30% oszczędności polskiego społeczeństwa, takich właśnie grup. Wzmocnienia kapitałowego i sieciowego PKO BP SA można dokonać między innymi przez połączenie go z Bankiem Pocztowym SA, wykorzystanie środków budżetowych oraz wyemitowanie i wprowadzenie akcji na giełdę papierów wartościowych. Emisję taką należy skierować wyłącznie do drobnych akcjonariuszy, dbając jednocześnie, aby nie utracić kontroli nad bankiem. Błędem byłoby dopuszczenie, by oszczędności polskiego społeczeństwa zostały wykorzystane na sfinansowanie przedsięwzięć gospodarczych zgodnie z preferencjami zagranicznych grup kapitałowych, a nie interesem rządu i społeczeństwa polskiego. Wzmocni to polskich przedsiębiorców, gospodarkę i zmniejszy transfer tak potrzebnych nam kapitałów za granicę.

Podstawą drugiej grupy bankowej winien stać się Bank Gospodarki Żywnościowej SA, połączony z funkcjonującymi bankami spółdzielczymi. Ta grupa obsługiwałaby obszary wiejskie i gospodarstwa rolne oraz realizację projektów restrukturyzacji polskiego rolnictwa. Słabość polskiego sektora finansowego na poziomie regionalnym może być istotną przeszkodą w realizowaniu polityki regionalnej państwa, a także uniemożliwić efektywne przejęcie i wykorzystanie środków pomocowych Unii Europejskiej.

Przez ostatnie lata politycy rządzącej koalicji ingerowali, niestety nie zawsze słusznie, w decyzje personalne na najwyższym poziomie zarządzania bankami. Zaowocowało to nie tylko destabilizacją tego sektora, ale również utratą przez skarb państwa kontroli nad wieloma kluczowymi dla naszej gospodarki instytucjami finansowymi i ich zasobami. Szansą wyjścia z tego impasu mogą być właśnie dwie grupy bankowe, skonstruowane według powyższego wzorca, które dzięki połączonym oszczędnościom ludności i kapitałowi własnemu oraz skarbu państwa stanowiłyby jedne z największych w krajach Europy Centralnej.

Janusz Lorenz

Liczni pracodawcy zapowiadają zwolnienia zatrudnionych na podstawie umów, gdyż bez refundacji środków finansowych nie są w stanie wypłacać wynagrodzenia za pracę. Dotyczy to szczególnie pracowników zatrudnionych w ramach robót publicznych. W sytuacji zaległości finansowych  rosnących w urzędach pracy i nieregulowania zawartych umów z pracodawcami oraz przerzucania przez rząd odpowiedzialności za rosnące bezrobocie na samorządy doprowadzi do poważnych problemów społecznych. Rząd ma obowiązek wywiązać się z przyjętych zobowiązań i realizować zadania przyjęte w programie przeciwdziałania bezrobociu.

Wielce Szanowni Panowie Ministrowie!

Tradycje piwowarstwa w Warce sięgają XIV wieku. W okresie międzywojennym nakładami finansowymi i dużym wysiłkiem państwo wybudowało duży, nowoczesny browar w Warce. Przy budowie tegoż największego zakładu pracy w Warce bardzo aktywnie pomagał warecki samorząd lokalny.

Obecnie dwudziestotysięczne miasto i gmina Warka znajdują się w bardzo trudnej sytuacji, jeśli chodzi o bezrobocie. W związku z dużą redukcją zatrudnienia, a tym samym mniejszymi dochodami, samorząd lokalny ma bardzo poważne kłopoty z zapewnieniem swym mieszkańcom minimum środków niezbędnych do życia. Społeczeństwo Ziemi Wareckiej liczyło na to, iż w tej jakże trudnej sytuacji przynajmniej browar zachowa niezbędną, znaczną liczbę miejsc pracy. Próba przeniesienia dyrekcji wareckiego browaru do browaru w Elblągu wiąże się z dalszą redukcją zatrudnienia. Dobrze dotychczas prosperujący warecki browar ma posłużyć do ratowania upadającego browaru EB w Elblągu.

Z tych też względów uprzejmie proszę Panów Ministrów o spowodowanie wszelkimi dostępnymi środkami utrzymania zakładu jako odrębnej jednostki organizacyjnej lub jednostki nadrzędnej nad browarem z Elbląga, chociażby ze względu na centralne położenie w naszym kraju, tradycję, lepsze wyniki ekonomiczne i unowocześnioną technologię.

Z wyrazami szacunku

Moje oświadczenie dotyczy nowelizacji z 13 października 2000 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a konkretnie głośnego już art. 52 pkt. 1 lit. c, dzięki któremu dochód ze sprzedaży akcji objętych przez osoby fizyczne w prywatnych ofertach przed debiutem spółki na giełdzie będzie zwolniony z podatku dochodowego pod warunkiem, że akcje zostaną sprzedane po upływie trzech lat, licząc od dnia debiutu giełdowego.

Panie Premierze, jakie było ratio legis, czyli cel wprowadzenia tego zwolnienia? Czy chodziło o znaczne powiększenie dochodów niewielkiej grupy inwestorów, w sytuacji kiedy posiadacze akcji pracowniczych nie korzystają ze zwolnień? Wyjaśnienia wymagają kulisy wprowadzenia wspomnianego przepisu. Dlaczego odbyło się to kuchennymi drzwiami, w ostatniej chwili, bez rzetelnej dyskusji? Wyjaśnienia wymaga także kwestia autorstwa tej poprawki i roli Ministerstwa Finansów w jej przemyceniu i przeforsowaniu na forum sejmowej Komisji Finansów Publicznych. Argumenty na rzecz tej ulgi, według których miała ona zachęcić spółki do wchodzenia na giełdę, nie wytrzymują krytyki, ponieważ ulga dotyczy tylko firm, które już istnieją na giełdzie lub wejdą na nią do końca tego roku. Jak to się stało, że nie przedstawiono konsekwencji finansowych tych zwolnień dla budżetu państwa? Czy dzisiaj są już one znane?