Warszawa, 2000.08.11

Pan
Andrzej Sikora
Senator RP
ul. Narutowicza 38
33-100 Tarnów

Szanowny Panie Senatorze,

Sposób i wysokość uiszczania opłat za udzielenie koncesji, zgodnie z ust. 2 art. 20a ustawy o łączności, określony jest w rozporządzeniu Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za udzielenie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz za udostępnienie dokumentacji przetargu (Dz.U. Nr 118, poz. 572 z późn. zm.).

Powyższe przepisy nie regulują kwestii odraczania terminów płatności rat jak też rozkładania na raty lub umarzania zaległości powstałych z tytułu nieuiszczenia poszczególnych rat opłaty w terminie określonym w koncesji. Do ulg i umorzeń w spłacie należności pieniężnych z tytułu opłaty koncesyjnej należy stosować przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm. Dz.U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.)

W stosunku do spłaty rat opłaty, co do których koncesjonobiorca pozostaje w zaległości, Ordynacja podatkowa stwarza możliwość rozłożenia na raty tej zaległości wraz z odsetkami, a nawet umorzenia w części lub w całości tych zaległości. Jednak przy ich zastosowaniu, należy mieć w szczególności na uwadze, iż zasadniczo powinny one zapewnić w przyszłości spłatę odroczonych lub rozłożonych na raty zaległości w opłacie koncesyjnej albo co najmniej kontynuowanie działalności przez koncesjonobiorcę. Stosowanie ulg i zwolnień w wypełnianiu zobowiązań wynikających z danin publicznych, do których należą opłaty koncesyjne, ma wyjątkowy charakter ze względu na złamanie konstytucyjnej zasady sprawiedliwości i równości opodatkowania. Ponadto, ze względu na fiskalny interes budżetu państwa, przez który rozumie się przede wszystkim potrzebę osiągnięcia zaplanowanych dochodów, ze zwolnień i ulg należy korzystać jedynie w należycie uzasadnionych i odpowiednio udowodnionych przez składającego wniosek przypadkach. Nawet jednak ustalenie przez organ, iż koncesjonobiorca ma rzeczywiście ważny interes w domaganiu się zastosowania ulg nie nakłada na ten organ obowiązku wydania decyzji uwzględniającej wniosek. Wg NSA, zaniechanie poboru podatku (opłaty koncesyjnej) to instytucja o wyjątkowym charakterze możliwa do zastosowania jedynie w nadzwyczajnych przypadkach.

W związku z powyższymi zaległościami, po licznych próbach dobrowolnego uzyskania ich spłaty, została wszczęta egzekucja administracyjna zaległych rat opłat koncesyjnych od Telefonów Rzeszowskich "TELER S.A.

Zgodnie z art. 6 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wierzyciel - w razie uchylania się zobowiązanego od wykonania obowiązku - ma obowiązek podjąć czynności zmierzające do zastosowania środków egzekucyjnych. Ewentualne nieuzasadnione lub niezgodne z przepisami umorzenie lub dopuszczenie do ich przedawnienia stanowi naruszenie dyscypliny finansów publicznych (art. 138 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych - Dz.U. Nr 155, poz. 1014 ze zm.).

Egzekucja administracyjna zaległych rat opłat koncesyjnych od Telefonów Rzeszowskich "TELER" S.A. przez Ministerstwo Łączności została wszczęta - sporządzone zostały tytuły wykonawcze nr TW-3/2000 z 22.03.2000 r. dla należności z tytułu koncesji Nr 399/98 i Nr 400/98 oraz nr TW-7/2000 z 15.05.2000 r. dla należności z tytułu koncesji Nr 313/97 z 31.12.1997 r.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku z problemami płatności rat opłat koncesyjnych przez niektórych operatorów, w tym Telefonów Rzeszowskich "TELER" S.A., w Ministerstwie Łączności są prowadzone prace nad zmianą rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 9 października 1995 r. w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat z udzielenie koncesji na świadczenie usług telekomunikacyjnych i pocztowych oraz za udostępnienie dokumentacji przetargu, które zmierzają w kierunku innego rozłożenia obciążeń z tytułu rat opłat koncesyjnych, tj. takiej zmiany zasad płatności tych rat, umożliwiających bardziej korzystne warunki spłaty rat przez operatorów.

Z poważaniem

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 18 sierpnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do przesłanego przez Panią Marszałek tekstu oświadczenia złożonego przez Senatora RP Jerzego Suchańskiego, dotyczącego prawidłowości ustalenia ceny zakupu akcji byłych Państwowych Zakładów Zbożowych w Brzegu, uprzejmie powiadamiam, że kontrolę w tej sprawie przeprowadzi Departament Kontroli Doraźnych NIK. Czynności kontrolne zostaną podjęte niezwłocznie po rozpatrzeniu aktualnego stanu prawnego Zakładów i opracowaniu tematyki kontroli.

Janusz Wojciechowski

Warszawa, 21.08. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Kontrolowanie świadczeń zdrowotnych z zakresu medycyny sądowej, udzielanych przez te zakłady zostanie powierzone Akademii Medycznej w Warszawie, która zawrze odpowiednie umowy z wymienionymi w piśmie Pana Senatora "nieakademickimi" zakładami medycyny sądowej. Nastąpi to w najbliższym czasie.

SEKRETARU STANU

w Ministerstwie Zdrowia

Maciej Piróg

Warszawa, dn. 23 sierpnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani

W nawiązaniu do oświadczenia Senatora Jerzego Suchańskiego, złożonego podczas 62 posiedzenia Senatu RP w dniu 20 lipca br. w sprawie przekazania Zakładu Gospodarstwa Pomocniczego do Sejmiku Samorządowego Województwa Świętokrzyskiego, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, przedkładam poniższe wyjaśnienia.

Świętokrzyski Kurator Oświaty wystąpił do Sejmiku Samorządu Województwa Kieleckiego o przejęcie ww. Zakładu zgodnie ze sporządzonymi jesienią 1998 r. planami budżetowymi na 1999 r., według nowego podziału kompetencji między administracją rządową a poszczególne szczeble samorządu terytorialnego, zgodnie z nowym podziałem zadań publicznych realizowanych przez jednostki organizacyjne świadczące usługi o charakterze użyteczności publicznej. Stanowisko władz sejmiku w tej sprawie było negatywne. Brak zgody na przejęcie ZDSPO z siedzibą w Kielcach przez samorząd województwa świętokrzyskiego był podtrzymywany podczas późniejszych rozmów Kuratora Oświaty w Kielcach z przedstawicielami urzędu marszałka.

Wobec negatywnych opinii uzyskanych w Ministerstwie Finansów, odnośnie utrzymania gospodarstwa pomocniczego przy Kuratorium Oświaty w Kielcach a w konsekwencji konieczności przystąpienia do likwidacji przedmiotowego Zakładu, do Starostwa Powiatowego w Kielcach skierowana została propozycja przejęcia jednostki przez samorząd powiatowy. Według wstępnych ustaleń propozycja ta spotkała się z zainteresowaniem. Obecnie Kurator Oświaty w Kielcach oczekuje na oficjalne stanowisko zarządu starostwa.

Przedmiotowy Zakład cieszy się w środowisku oświatowym znaczną popularnością, wiele rodzin nauczycielskich z województwa świętokrzyskiego korzysta z różnorodnych form jego działalności socjalnej. Jest gospodarstwem dochodowym. Jednakże, poza względami prawnymi wskazanymi w stosunku Ministerstwa Finansów, także ze względów merytorycznych ww. Zakład nie powinien dłużej działać jako gospodarstwo pomocnicze przy Kuratorium Oświaty w Kielcach. Wobec powyższego, dalsze istnienie ZDSPO z siedzibą w Kielcach zależne jest od pozytywnego rozpatrzenia przedstawionej Starostwu Powiatowemu w Kielcach ww. propozycji.

Marek Biernacki

Warszawa, 2000-08-24

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- stworzenia regulacji organizacyjnych, finansowych i prawnych w zakresie funkcjonowania rynku produktów rolnych i żywnościowych.

- numer konta, na które zwracane jest wadium.

Jednocześnie fundacja na Rzecz Giełdy Zbożowo-Paszowej zastrzegła sobie prawo swobodnego wyboru oferty, przeprowadzenia dodatkowo rokowań ustnych, przedłużenia terminów podanych w zaproszeniu, unieważnienia przetargu lub odstąpienia od niego bez podania przyczyn.

4. Zarząd Fundacji w wyniku przeprowadzonych negocjacji, uzyskał potwierdzenie pisemne od 2 oferentów o cenie zakupu w kwocie 72.050 zł za akcję i 72.000 zł za akcję. W związku z powyższym, Zarząd w dniu 06.07.2000 r. skierował wniosek do Rady Nadzorczej WGT S.A. o udzielenie zezwolenia na sprzedaż akcji dla oferenta, który zaoferował cenę 72.050 zł na akcję, a w przypadku nie udzielenia takiego zezwolenia, Zarząd Fundacji wniósł o wskazanie nabywcy na podstawie § 7 ust. 3 statutu w osobach oferentów proponujących cenę 72.000 zł za akcję.

5. W dniu 06.07.2000 r. Zarząd Fundacji przedłożył do akceptującej wiadomości Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi informację o zakończonej procedurze wyboru oferenta na zakup akcji WGT S.A.

- Jerzy Gajda z Krakowa - 25 akcji,

- Jacek Buchacz z Warszawy - 26 akcji,

- ZPH "STALTEX" S.A. w Warszawie - 26 akcji,

- "BORAL" Sp. z o.o. w Piasecznie - 17 akcji,

- Barbara i Zbigniew Komorowscy - 15 akcji,

- Piotr Komorowski - 15 akcji,

- Roman Jasiewicz - 4 akcje,

7. Zarząd Fundacji przeprowadził negocjacje z oferentami wskazanymi przez Radę Nadzorczą Giełdy w sprawie ustalenia szczegółów sprzedaży akcji. Po tych negocjacjach Zarząd przedstawił Kapitule Fundacji do zatwierdzenia projekt umowy przedwstępnej kupna-sprzedaży 8 akcji WGT S.A. zabezpieczonych przez Sąd oraz projekty umów kupna - sprzedaży pozostałych 86 akcji. Zgodnie z tymi umowami sprzedaż i wydanie akcji nastąpi po zapłaceniu przez kupujących 100% ceny nabycia akcji.

8. W dniu 26.07.2000 r. Kapituła Fundacji zatwierdziła warunki sprzedaży akcji dla nabywców wskazanych przez Radę Nadzorczą WGT S.A. zawarte w przedstawionych projektach umów z zastrzeżeniem, że w umowach kupna - sprzedaży należy uwzględnić zapisy § 7 pkt 5 Statutu WGT S.A. oraz, że na sprzedaż akcji WGT S.A. należących do Fundacji na rzecz Giełdy Zbożowo-Paszowej musi wyrazić zgodę Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie z § 5 Statutu WGT S.A. akcjonariusze Spółki z wyjątkiem Fundacji na rzecz Giełdy Zbożowo-Paszowej nie mogą posiadać więcej niż piętnaście procent kapitału akcyjnego Spółki, chyba, że Walne Zgromadzenie wyrazi zgodę na posiadanie przez inne podmioty gospodarcze więcej niż 15% kapitału akcyjnego. Zakaz ten dotyczy również tzw. podmiotów zależnych od akcjonariuszy. Przy czym za podmiot zależny należy rozumieć podmiot gospodarczy, w którym akcjonariusz posiada bezpośrednio lub pośrednio większość głosów w zgromadzeniu wspólników (akcjonariuszy), a także na podstawie porozumień z innymi wspólnikami i akcjonariuszami lub jest uprawniony do powoływania albo odwoływania większości członków organów zarządzających tego podmiotu gospodarczego. Ponadto za zależny uważa się podmiot gospodarczy, gdy więcej niż połowa członków zarządu tego podmiotu jest jednocześnie członkami zarządu albo osobami pełniącymi funkcje kierownicze w przedmiocie reprezentowanym przez akcjonariusza lub innego podmiotu, pozostającego z akcjonariuszem w stosunku zależności.

Uwzględniając nabyte przez Barbarę i Zbigniewa Komorowskich 15 akcji, ZPZ Szymanów 10 akcji oraz posiadaniu przez "Bakoma" sp. z o.o. 1 akcji, w których to podmiotach Pan Komorowski posiada udziały daje to w sumie posiadanie przez Pana Zbigniewa Komorowskiego wraz z podmiotami zależnymi 26 akcji, a więc zgodnie z wymogami Statutu.

Z up. MINISTRA ROLNICTWA

ROZWOJU WSI

PODSEKRETARZ STANU

Feliks Klimczak

Warszawa, 2000.08.25

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1) zgodnie z art. 3 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983, Nr 162, poz. 1119) dochodami gminy są udziały w podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiącym dochód budżetu państwa, w wysokości 27,6% wpływów z podatku dochodowego od osób fizycznych, zamieszkałych na terenie gminy, ustalonych w sposób określony w art. 5 oraz odpowiednio, zgodnie z art. 8 pkt 1, dochodami powiatu są udziały w wysokości 1% wpływów z podatku dochodowego od osób fizycznych, zamieszkałych na terenie powiatu,

3) w świetle art. 26 ust. 1 pkt 1 i art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 ze zmianami) kwoty dochodów, w tym podatku dochodowego od osób fizycznych, ujęte w budżecie państwa stanowią prognozę ich wielkości; zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 należne jednostkom samorządu terytorialnego udziały w podatku dochodowym od osób fizycznych liczone są od uzyskanych wpływów w danym okresie sprawozdawczym,

Warszawa, 2000.08.25

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do Oświadczenia Pana Senatora pragnę poinformować, że prace nad reorganizacją zaplecza badawczo-rozwojowego resortu trwają już kilka lat. Jest to proces trudny i często związany z koniecznością restrukturyzacji zatrudnienia, naprawy finansów jednostki oraz dostosowania prac badawczych do aktualnych potrzeb gospodarki narodowej.

Dyrektor Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin Pan Prof. dr hab. Edward Arseniuk również przygotował projekt przekształceń Instytutu, przedłożył go Radzie Naukowej, która w dniu 12 października 1999 r. podjęła uchwałę akceptującą przedłożony program restrukturyzacji IHAR. Projekt ten został pozytywnie zaopiniowany przez resort, którym kieruję.

1. Dane z informatora nasiennego Inspekcji Nasiennej, GI, z marca 2000 roku nie wskazują na to, że "w hodowli polskich odmian ziemniaka obserwuje się regres i wyraźną ekspansję odmian europejskich".

Powierzchnia plantacji nasiennych polskich odmian ziemniaka zakwalifikowanych w 1999 r. wynosiła 6 409,9 ha (repartycja -88,4%), zagranicznych 843,4 ha (repartycja -11,6%), w tym niemieckich 335,2 ha (repartycja -4,6%), a holenderskich 508,2 ha (repartycja -7,0%).

Jest prawdą, że firmy zagraniczne starają się "wejść" na polski rynek, ale wynika to ze zmiany systemu społeczno-gospodarczego i przejęcia reguł gospodarki rynkowej otwierającej polski rynek dla firm zachodnich, nie tylko hodowlanych ale i przetwórczych, które preferują odmiany zachodnie. Trzeba przyznać, że brakuje polskich odmian ziemniaka spełniających wymogi przemysłu przetwórczego, ale w kraju zbyt późno rozpoczęto hodowlę odmian ziemniaka dla przetwórstwa. Na efekty w hodowli trzeba długo czekać.

W wyniku działań Dyrektora IHAR i Komisji ds. restrukturyzacji Zakładów Doświadczalnych zostały utworzone trzy silne spółki hodowlano-nasienne z ograniczoną odpowiedzialnością, mające za cel osiągnięcie czołowej pozycji na rynku oraz skutecznego konkurowania z firmami zagranicznymi. Jedną z nich jest spółka ziemniaczana pn. "Hodowla Ziemniaka Zamarte" Spółka z o.o. z siedzibą i zakładem wiodącym Zamarte. Do tej spółki wszedł także Zakład Doświadczalny Stare Olesno oraz - po wyłączeniu z Oddziału Instytutu w Boninie - Zakład Naukowy Hodowli Jakościowej Ziemniaka z 14 jego pracownikami. Do spółki przystąpiła także, obecnie podległa Oddziałowi Terenowemu Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa w Warszawie, Spółka "Hodowli Roślin w Szydlaku" SP. z o.o., współpracująca dotychczas z ZDHAR Stare Olesno w zakresie hodowli ziemniaka. Ufam, że zadowolę Pana Senatora planami przeniesienia siedziby spółki ziemniaczanej do Oddziału IHAR w Boninie.

Dokonana w 1999 r. prawie 44% redukcja personelu zmieniła parametry przeliczeniowe, co podniosło ranking Oddziału w Boninie do poziomu naukowego pozostałych Oddziałów IHAR prowadzących prace naukowo-badawcze nad ziemniakiem. Ponadto Oddziały IHAR w Jadwisinie (43 etaty) i Młochowie (51 etatów) zajmujące się ziemniakiem nie są liczebniejsze, niż Oddział IHAR w Boninie (51 etatów + 14 etatów w Spółce z o.o. = 65). Te dane, myślę pozwolą zmienić punkt widzenia Pana Senatora na tę kwestię.

3. Pragnę podkreślić, że IHAR powołany jest przede wszystkim do tworzenia postępu biologicznego. Środki finansowe uzyskiwane z Komitetu Badań Naukowych na działalność statutową są wysoce niewystarczające. Dotychczas ich niedobór był uzupełniany środkami z Funduszu Postępu Biologicznego (FPB), ale z chwilą przekazania środków z FBB do ww. spółek hodowlanych sytuacja finansowa Instytutu stanie się trudniejsza i wymusi, niestety, konieczność likwidacji merytorycznie najsłabszych Oddziałów. Z tym należy się liczyć.

Jestem przekonany, że po restrukturyzacji, Instytut stanie się jednostką o nowoczesnych strukturach organizacyjnych, z mocnymi finansami i silną kadrą naukową - zdolną do realizacji programów badawczych na najwyższym poziomie naukowym, do konkurowania z nauką krajów wysokorozwiniętych oraz opracowywania praktycznych rozwiązań, na które oczekuje polskie rolnictwo.

Jednak, aby te działania restrukturyzacyjne zaplecza naukowego resortu powiodły się, konieczne jest zapewnienie niezbędnych środków finansowych na naukę w budżecie państwa, dlatego też zwracam się z prośbą do Pani Marszałek jak i do Pana Senatora o podjęcie skuteczniejszych działań w Parlamencie RP w celu zabezpieczenia środków budżetowych państwa na naukę, w tym również w obszarze rolnictwa, rynków i obszarów wiejskich.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA ROLNICTWA

I ROZWOJU WSI

SEKRETARZ STANU

Robert Gmyrek

Warszawa, dn. 25.08. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jerzego Pieniążka podczas 60 posiedzenia senatu RP w dniu 9 czerwca 2000 r. - dotyczącego działalności Wojewody Łódzkiego - działając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, iż w świetle poczynionych ustaleń, brak jest podstaw dla formułowania zarzutu wobec Wojewody Łódzkiego o kierowanie się preferencjami politycznymi przy dokonywaniu rozdziału dotacji na zadania inwestycyjne w zakresie oświaty, dla poszczególnych gmin województwa łódzkiego.

Z budżetów wojewodów - w roku 1999 - finansowane były zadania oświatowe nie objęte systemem części oświatowej subwencji ogólnej. Udzielanie z budżetu państwa dotacji celowych w 1999 r. gminom, powiatom i województwom na finansowanie placówek oświatowych i innych jednostek systemu oświaty, odbyło się zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983). Wysokość dotacji celowych określona została przez byłych 49 wojewodów, zgodnie z przyjętymi przez Radę Ministrów założeniami do projektu budżetu na 1999 r. W przypadku wydatków bieżących, zasady podmiotowej kalkulacji budżetowej przewidywały:

- wzrost wydatków relacjonowanych do wynagrodzeń, również o 2 punkty procentowe powyżej wspomnianej stopy inflacji.

- gminy ( przedszkola specjalne);

- powiaty (poradnie psychologiczno-pedagogiczne i inne poradnie specjalistyczne, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze, młodzieżowe ośrodki wychowawcze, placówki opiekuńczo-wychowawcze i resocjalizacyjne, młodzieżowe ośrodki socjoterapii, centra kształcenia ustawicznego i praktycznego, ośrodki politechniczne, młodzieżowe domy kultury, pałace młodzieżowe i inne placówki pracy pozaszkolnej, domy wczasów dziecięcych, świetlice i kluby środowiskowe, ośrodki adopcyjno-opiekuńcze oraz świadczenia dotyczące różnych form pomocy materialnej dla wychowanków placówek opiekuńczo-wychowawczych);

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zm.), w ustawach budżetowych ujmowane są rezerwy celowe, które przekazywane są m.in. jednostkom samorządu terytorialnego, poprzez budżety wojewodów.

W efekcie szerokiej dyskusji z przedstawicielami samorządów oraz zaakceptowaniu zasad i kryteriów podziału środków przez Zespół ds. Edukacji i Kultury Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, Ministerstwo Edukacji Narodowej poinformowało wojewodów oraz Ministerstwo Finansów, o przyznaniu limitów na określone zadania. Następnie na wnioski wojewodów (jako dysponentów części budżetowych) Minister Finansów zwiększa plany ich wydatków w omawianym zakresie. Dalszego podziału środków między jednostki samorządu terytorialnego dokonują wojewodowie.

b) stypendia socjalne i zasiłki losowe;

- rezerwa Nr 56, tj. "środki niezbędne na inwestycje w oświacie, zakup podręczników...", w ramach której dokonano centralnego zakupu autobusów szkolnych (w skali kraju 190 sztuk z czego Województwo Łódzkie otrzymało 8); Wojewoda Łódzki wytypował następujące gminy: Warta, Nowy Kawęczyn, Brzeziny, Żelechlinek, Łęki Szlacheckie, Łęczyca, Dalików, Sulejów; natomiast na dofinansowanie zakupu podręczników szkolnych Województwo Łódzkie otrzymało 495.200 zł;

Natomiast w ustawie budżetowej na rok 2000 (Dz.U. Nr 7, poz. 85), na dofinansowanie zadań oświatowych ujętych zostało sześć rezerw celowych:

Podobnie jak w roku ubiegłym - w Ministerstwie Edukacji Narodowej - opracowano programy zagospodarowania powyższych rezerw celowych. Po akceptacji przez stronę samorządową, wszyscy wojewodowie oraz Ministerstwo Finansów poinformowani zostali o przyznanych limitach na określone cele. Program zagospodarowania rezerw celowych umieszczono również na stronie MEN w Internecie. O zasadach i kryteriach podziału środków informowano wojewodów właściwymi pismami, natomiast kuratorów oświaty na naradach roboczych w ministerstwie.

Począwszy od dnia 1 stycznia br., zadania oświatowe przejęte do prowadzenia przez jednostki samorządu terytorialnego - poza placówkami przejętymi przez pomoc społeczną - finansowane są poprzez jednolity system części oświatowej subwencji ogólnej, której parytet określony jest w art. 34 ww. ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, natomiast kwota została określona w ustawie budżetowej na rok 2000.

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 16 grudnia 1999 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 111, poz. 1284 oraz 2000 r. Nr 6, poz. 74), wprowadza kilka istotnych zmian naliczania. Trzy podstawowe cele tych zmian to: wprowadzenie zasady "pieniądz idzie za uczniem", skorygowanie nierównowagi podziału środków na oświatę podstawową i ponadpodstawową oraz ułatwienie restrukturyzacji sieci szkolnej i szkolnictwa zawodowego.

Po raz pierwszy część szkolna subwencji oświatowej, jest naliczana wyłącznie na podstawie liczby uczniów uczęszczających do szkół prowadzonych bądź dotowanych przez daną jednostkę samorządu terytorialnego. Zasada ta jest wprowadzona przez konsekwentne stosowanie pojęcia "ucznia przeliczeniowego". Oznacza to przejęcie zróżnicowanych uwag dla wybranych grup uczniów i wybranych typów szkół, w celu określenia uzasadnionych zwiększonych potrzeb oświatowych. Kwota subwencji na ucznia przeliczeniowego stanowi finansowy standard A podziału subwencji i jest swoistym kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia.

Przyjęty system wag zrównuje - z punktu widzenia naliczanej subwencji - uczniów w miejskich szkołach podstawowych i uczniów liceów ogólnokształcących. Jednocześnie rozporządzenie odchodzi od stosowania dolnych i górnych ograniczeń dla poziomu całej subwencji oświatowej, a więc od gwarancji stałej realnej wartości subwencji, niezależnie od malejącej skali zadań oświatowych. Stanowi to pierwszy krok do skorygowania opisanej powyżej nierównowagi w finansowaniu oświaty podstawowej i ponadpodstawowej.

W istniejących uwarunkowaniach ekonomicznych związanych z finansowaniem z budżetu państwa zadań oświatowych, ważne znaczenie ma wyodrębniona z subwencji rezerwa ustawowa. Pozwala ona na zwiększenie subwencji tym jednostkom samorządu terytorialnego, w których właśnie rozdrobniona sieć szkolna, w porównaniu do wynikających ze standardowych wskaźników przyjętych w algorytmie, wymaga większych środków na wydatki bieżące - przede wszystkim na wynagrodzenia - niezbędnych do zapewnienia działalności prowadzonych szkół.

Jednostki samorządu terytorialnego poinformowane zostały o sposobie naliczania subwencji oświatowej na 2000 r., w tym również o środkach na realizację postanowień ustawy Karty Nauczycieli, jak również o tym, iż w uzasadnionych uwarunkowaniach ekonomicznych następować będzie korekta subwencji w ramach ustawowej 1% rezerwy. Wnioski samorządów o korektę subwencji, są wnikliwie analizowane i systematycznie przedstawiane na posiedzeniach Zespołu ds. Edukacji i Kultury Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.

W załączeniu przekazuję zestawienia tabelaryczne obrazujące podział niektórych rezerw celowych pomiędzy jednostki samorządu terytorialnego dokonany przez Wojewodę Łódzkiego w 1999 r.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 28 sierpnia 2000 r.

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Na podstawie informacji przekazanych przez Departament Budżetu i Majątku Skarbu Państwa oraz Prezesa Sądu Okręgowego w Koszalinie stwierdzono, iż nie było nieprawidłowości w wypłacaniu ryczałtów kuratorom społecznym.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie kuratorów sądowych (Dz.U. Nr 43, poz. 212 z późn. zm.), kuratorowi społecznemu przysługuje ryczałt z tytułu zwrotu kosztów ponoszonych w związku ze sprawowanym dozorem lub nadzorem w wysokości do 3% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, ogłoszonego przez prezesa GUS stosownie do przepisów emerytalnych w kwartale poprzedzającym wypłatę tej należności. Suma ryczałtów w miesiącu nie może przekraczać 30% tego wynagrodzenia.

Janusz Niedziela

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2000-08-28

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

W ramach harmonizacji polskiego systemu podatku akcyzowego w zakresie struktury i wysokości stawek akcyzy od papierosów do wymogów wynikających z dyrektyw Unii Europejskiej, ustawą z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 95, poz. 1100) wprowadzono zasadę konstrukcji podatku akcyzowego od papierosów w systemie mieszanym, w którym stawki podatku akcyzowego są wyrażone w procencie ceny detalicznej i w kwocie na jednostkę wyrobu. Zgodnie z art. 37 ust. 3 pkt 1 lit. e) ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) część procentowa stawki podatku akcyzowego została określona w wysokości 25% maksymalnej ceny detalicznej, zaś część kwotowa stawki została określona rozporządzeniem z dnia 28 marca 2000 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 21, poz. 267). Pełne wdrożenie nowego systemu opodatkowania podatkiem akcyzowym papierosów nastąpiło z dniem 1 czerwca 2000 r.

Oznacza to, że od dnia 1 czerwca 2000 r. tj. po wejściu w życie mieszanego systemu opodatkowania papierosów i rozliczania podatku akcyzowego od papierosów producenci i importerzy są zobowiązani do oznaczania i drukowania maksymalnych cen detalicznych na jednostkowym opakowaniu papierosów.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach (Dz.U. z 1988 r. Nr 27, poz. 195 ze zm.) w obrocie stosuje się ceny urzędowe, ceny regulowane oraz ceny umowne. Na papierosy obowiązują ceny i marże umowne, zgodnie z art. 11 ust. 3 i art. 15 ust. 4 pkt 1 ustawy o cenach, które winny być uzgadniane przez strony zawierające umowę tj. producenta papierosów i jednostkę handlową. W przypadku uzgodnienia marży i ceny umownej na papierosy, jednostka handlowa nie może bez zgody producenta dokonać sprzedaży papierosów po cenie wyższej tj. zawierającej wyższą marżę niż uzgodniono, co wynika z art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r.

Sankcje za nieprawidłowe stosowanie cen (np. w przypadku sprzedaży papierosów po cenie wyższej niż wydrukowana na paczce) określają przepisy ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach. Zgodnie z art. 19 ust. 1 tej ustawy w przypadku stosowania przez pracodawcę, jednostkę handlową, ceny wyższej od uprzednio uzgodnionej, urząd skarbowy wstrzymuje dalsze stosowanie tej ceny i zobowiązuje sprzedawcę do stosowania ceny prawidłowej.

Ponadto pragnę poinformować, że w rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym zawarty został przepis, określający, iż w przypadku sprzedaży papierosów powyżej ceny wydrukowanej na paczce stosowane są sankcje wynikające z przepisów art. 20 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 2000-08-29

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przede wszystkim pragnę podtrzymać - w aspekcie merytorycznym - stanowisko resortu Obrony Narodowej zawarte w odpowiedzi (nr pisma 604/519/2000 z 7 sierpnia br.) udzielonej przez mojego zastępcę Ministra Romualda Szeremietiewa, na oświadczenia Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka, złożone na 60. posiedzeniu Senatu w dniu 9 czerwca br.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W 1999 r. rozprowadzono krajowym systemem gazowniczym 10,9 mld m³ (48,6%), gazu ziemnego w przeliczeniu na gaz ziemny wysokometanowy. Sprzedaż gazu dla przemysłu wyniosła 5,3 mld m³ (48,6%), natomiast dla odbiorców indywidualnych i na pozostałe cele 5,6 mld m³ (51,4%). Krajowe źródła gazu stanowiły 3,6 mld m³ (33,0% popytu krajowego), zaś import gazu wyniósł 7,3 mld m³ (67,0%), w tym import gazu z Niemiec 0,4 mld m³ (3,7%) a import z Rosji (63,3%).

PGNiG S.A. realizuje program zaopatrzenia Polski w gaz ziemny zgodnie z decyzjami Rządu i Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.

"Założenia polityki energetycznej Polski do 2020 r." przyjęte w dniu 22 lutego br. przez Radę Ministrów określają zwiększenie zużycia gazu ziemnego za jeden z podstawowych kierunków polityki energetycznej kraju. W dokumencie tym przewiduje się wzrost zapotrzebowania na gaz z 10,9 mld m³ w 1999 roku do 18,4 - 22,0 mld m³ w 2010 r. i 26 - 29,3 mld m³ w roku 2020 w zależności od konkurencyjności gazu w stosunku do innych nośników energetycznych.

Prace nad programem rozwoju gazyfikacji kraju są procesem systematycznie weryfikowanym przez PGNiG S.A. w oparciu o prognozy zmian w zakresie:

Polskie udokumentowane zasoby gazu ziemnego wysokometanowego i ziemnego zaazotowanego, w przeliczeniu na gaz ziemny wysokometanowy są na ok. 110 mld m³. Obecnie z tych zasobów wydobywa się 3,6 mld m³/rok, a w roku 2010 będzie można wydobyć 2,8 mld m³ gazu ziemnego rocznie. Zakłada się natomiast, że kolejne 1,4 mld m³ będzie można pozyskiwać w wyniku zagospodarowania udokumentowanych zasobów oraz udokumentowania i zagospodarowania nowych zasobów. W roku 2020 wydobycie z zasobów spadnie poniżej 2,0 mld m³, co oznacza, że utrzymanie wydobycia krajowego na poziomie 3,6 mld m³ będzie wymagało udokumentowania i zagospodarowania nowych zasobów. Zbilansowanie potrzebnych ilości gazu będzie możliwe tylko pod warunkiem podpisania długoterminowych umów na import gazu ziemnego.

Zapotrzebowanie na gaz musi być realizowane z zachowaniem bezpieczeństwa energetycznego państwa, w tym bezpieczeństwa dostaw gazu z importu, które można osiągnąć wyłącznie na drodze dywersyfikacji dostępu do złóż gazu ziemnego eksportera bezpośrednim połączeniem z terytorium Polski opartej na długoterminowych kontraktach.

W 1996 roku Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A. podpisało z GAZPROM S.A. kontrakt na dostawy gazu ziemnego z Rosji do Polski. Kontrakt przewiduje dostawę 250 mld m³ gazu ziemnego w ciągu 25 lat za pośrednictwem gazociągu tranzytowego Jamal - Europa Zachodnia. Gazociąg tranzytowy łączy największe udokumentowane źródła gazu na świecie znajdujące się w Rosji z terytorium Niemiec.

W latach 1992 - 1998 zrealizowano 3 lokalne połączenia gazociągowe z systemem przesyłowym Niemiec w rejonie Świnoujścia, Zgorzelca i Gubina, przez które realizowana jest wymiana i dostawy gazu z Niemiec. Przez połączenie w Zgorzelcu realizowany będzie import w ilości ok. 440 mld m³ rocznie w okresie do 30.09.2006 r. w ramach zawartego w lipcu br. pięcioletniego kontraktu z niemieckimi firmami gazowniczymi VNG/Ruhrgas.

Podstawowym, spośród potencjalnych partnerów strategicznych dla dywersyfikacji gazu jest Norwegia, reprezentowana przez Norweski Komitet Negocjacyjny (GFU), w którego skład wchodzą przedstawiciele firm właścicieli zagospodarowanych złóż. Wiodącą rolę w GFU pełni państwowa firma Statoil. Priorytetowe traktowanie oferty norweskiej wynika z faktu, że największe złoża europejskie występują na szelfie norweskim oraz możliwe jest poprowadzenie połączenia infrastrukturalnego łączącego bezpośrednio złoża szelfowe z wybrzeżem polskim. Zgodnie z przyjętą w lipcu br. wspólną deklaracją premierów Polski i Norwegii w okresie do końca br. przewiduje się zawarcie długoterminowego kontraktu na dostawy tą drogą do Polski ok. 5,3 mld m³ gazu ziemnego rocznie. Wcześniej, bo już w październiku br. przez terytorium Niemiec i istniejące połączenie systemów Niemiec i Polski w Zgorzelcu (niezależnie od dostaw 440 mln m³ gazu zakontraktowanego z VNG/Ruhrgas) rozpocznie się realizacja dostaw gazu w ramach kontraktu pięcioletniego zawartego w maju ubiegłego roku i zaktualizowanego w lipcu br. między PGNiG S.A. i norweskim GFU w ilości do 500 mln m³ rocznie.

W okresie od października 2000 r. do końca września 2001 r. przez połączenie w Zgorzelcu zostanie przesłane 200 mln m³ gazu norweskiego. W następnym roku i kolejnych latach do końca września 2006 r. przez połączenie w Zgorzelcu realizowane więc będą dostawy gazu łącznie ok. 940 mln m³ - w tym z Norwegii w ilości 500 mln m³/rok i z Niemiec w ilości 440 mln m³/rok.

PGNiG S.A. realizuje politykę Rządu RP zgodnie z wytycznymi zawartymi w "Założeniach polityki energetycznej Polski do 2020 r." w zakresie dywersyfikacji i bezpieczeństwa dostaw gazu ziemnego. PGNiG S.A. w swoich programach zaopatrzenia rynku w gaz uwzględnia różne warianty popytu oraz różne źródła jego pokrycia. Pod uwagę brana jest zarówno produkcja krajowa jak i wszystkie realne kierunki importu gazu ze szczególnym uwzględnieniem bezpieczeństwa energetycznego kraju.

Prognozowanie zapotrzebowania na gaz ma charakter procesu ciągłego i uwzględnia wszelkie zmiany zachodzące w możliwościach i potrzebach zaopatrzenia gospodarki w paliwa i energię. Przewidywane zużycie gazu w 2010 roku na poziomie około 20 mld m³ rocznie uzależnione jest od tempa rozwoju gospodarki, procesów modernizacji, nowych kierunków wykorzystania gazu i sytuacji na rynku paliw konkurencyjnych.

- cena energii zawartej w gazie,

- cena za transport gazu.

W kontraktach wieloletnich wymienione powyżej elementy składowe ceny gazu są indeksowane w zależności od zmiany sytuacji rynkowej. Opłata za moc i transport jest najczęściej uzależniona od inflacji i/lub wzrostu średniej płacy, natomiast cena gazu od zmiany cen konkurencyjnych źródeł energii, za które najczęściej uważa się ciężki i lekki olej opałowy. Stosuje się również element stały stabilizujący ruch cen.

W ostatnim czasie media nagłośniły możliwość zapłacenia przez PGNiG S.A. za gaz norweski o 20-30% wyżej od ceny gazu rosyjskiego. Informacje takie, które publicznie pojawiły się w ostatniej fazie negocjacji kontraktu zakupowego postawiły PGNiG S.A. w bardzo trudnej pozycji negocjacyjnej, gdyż wskazywały jednoznacznie, że jesteśmy skłonni zapłacić za dostawy ze źródeł alternatywnych do rosyjskich znacznie drożej niż było to stawiane przez ekspertów zachodnich podczas wcześniejszych rozmów.

Zupełnie inaczej wygląda sytuacja cen gazu ziemnego, po których gaz ziemny sprzedawany jest odbiorcom. Wprowadzone przez Prawo energetyczne zasady oznaczają odejście od dotychczasowej praktyki określania cen gazu corocznie przez Ministra Finansów i nałożenie obowiązku ustalania taryf przez URE w oparciu o koszty tzw. uzasadnione. Ustalone raz w roku taryfy nie uwzględniają zmian cen zakupu gazu.

Budowa gazociągu łączącego złoża norweskie z polskim wybrzeżem jest bardzo istotne ze względu na możliwość bezpośredniego uczestnictwa PGNiG S.A. w obrocie gazem na rynku europejskim. Analizowany jest również rozwój rynku gazu poprzez rozbudowę systemu odbioru gazu na terenie północno-zachodniej Polski (stworzenie możliwości zasilania rejonu Trójmiasta, zasilanie zespołu miejskiego w Szczecinie i Zakładów Chemicznych Police oraz Elektrowni w Żarnowcu i innych), jak również połączenie gazociągowe z krajami nadbałtyckimi, tranzyt gazu norweskiego do Europy Południowej.

Obszar północno-zachodniej Polski może być połączony z systemem niemieckim, co pozwoli skierować część dostaw norweskich do północno-wschodnich Niemiec dając możliwość obrotu gazem. Projekt budowy tego gazociągu jest postrzegany jako bardzo ważny projekt w rozszerzeniu Unii Europejskiej o Polskę i kraje nadbałtyckie. Koszt budowy bezpośredniego gazociągu łączącego złoża norweskie z polskim wybrzeżem, wraz z terminalem w Niechorzu, szacowany jest na ok. 900 mln USD.

Ad. 3. Czy w związku z przygotowywanym kontraktem na import 5 mld m³ gazu rocznie z Norwegii planuje się docelowo zmniejszyć import gazu rosyjskiego?

Kontrakt zawarty pomiędzy PGNiG S.A. i RSA Gazprom zawiera klasyczną dla wieloletnich kontraktów gazowych klauzulę "take or pay", która zakłada elastyczność odbioru gazu w poszczególnych latach kontraktowych w % dostaw rocznych i wieloletnich.

Poziom 5 mld m³ rocznie gazu norweskiego jest poziomem docelowym, a jego osiągnięcie przewiduje się w okresie 2-3 lat począwszy od pierwszego roku rozpoczęcia dostaw kontraktowych z Norwegii do Polski.

Zakłada się, że odpowiednia koordynacja strumieni gazu z obu podstawowych kierunków dostaw tj. Rosji i Norwegii wystarczy na zaplanowanie odbioru w ilościach umożliwiających realizację obu kontraktów. W poszczególnych latach umożliwi tę realizację odpowiednia elastyczność przewidziana w warunkach kontraktów. PGNiG S.A. jest przygotowany do prowadzenia bieżących negocjacji w miarę potrzeb.

Wzmocnienie bezpieczeństwa energetycznego państwa w zakresie dostaw gazu wymaga budowy podziemnych magazynów gazu dla potrzeb handlowych w celu pokrycia sezonowej nierównomierności zapotrzebowania na gaz oraz przygotowania warunków do tworzenia strategicznych zapasów gazu. Potrzeby handlowe magazynowania gazu w celu pokrywania sezonowej nierównomierności zapotrzebowania na gaz wynikającej z zawieranych z odbiorcami umów sprzedaży gazu ocenia się na 4,1 - 5,1 mld m³ w 2010 roku i 5,3 - 6,8 mld m³ w roku 2020. W Polsce istnieją korzystne warunki dla budowy podziemnych magazynów gazu w wyeksploatowanych złożach gazu ziemnego zlokalizowanych zarówno na Niżu Wielkopolskim jak i na Podkarpaciu oraz w złożach soli. Realizowana jest budowa zbiornika w złożu soli w Mogilnie (I-szy etap obejmujący 8 kawern o pojemności ok. 400 mln m³ ) oraz budowa w wyeksploatowanym złożu gazu ziemnego Wierzchowice o pojemności 3,5 mld m³ i rozbudowa zbiornika Husów do pojemności 400 mln m³ . Rozpatrywane są również możliwości budowy małych zbiorników lokalnych w wyeksploatowanych złożach gazu i starych wyrobiskach górniczych.

Ustawa z dnia 30 maja 1996 roku o rezerwach państwowych oraz zapasach obowiązkowych paliw, a także rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 20 kwietnia 1998 roku nakłada na dostawców obowiązek tworzenia odpowiednich rezerw magazynowych paliw, w tym gazu. Dla realizacji tego zobowiązania konieczne jest przygotowanie koncepcji i zapewnienie odpowiednich środków. Wielkość PMG, która umożliwia magazynowanie rezerw strategicznych, jak również źródło finansowania przedsięwzięć w tym zakresie, będą możliwe do określenia po wydaniu niezbędnych regulacji prawnych. Przygotowania PGNiG S.A. do prywatyzacji powinny uwzględniać w programach restrukturyzacji zabezpieczenie środków na wspomaganie finansowania inwestycji, szczególnie podziemnych magazynów gazu, aby przenoszenie tych obciążeń na taryfy gazowe nie powodowało hamowania rozwoju rynku gazu w Polsce.

Krajowe udokumentowane zasoby gazu ziemnego mają szczególnie ważne znaczenie w sytuacji, gdy nie posiadamy jeszcze zapasów strategicznych.

Podstawą zaopatrzenia w gaz odbiorców zlokalizowanych w zasięgu oddziaływania systemu gazu ziemnego zaazotowanego stanowi obecnie gaz stabilizowany do podgrupy GZ-35.

Na Niżu Polskim w rejonie Kościana, Brońska, Wielichowa i Ruchocic zostały odkryte i udokumentowane nowe duże złoża gazu ziemnego, głównie podgrupy GZ-41,5, o łącznych zasobach wydobywalnych 30,9 mld m³ . Przeprowadzone analizy potwierdzają, że zagospodarowanie gazu ziemnego podgrupy GZ-41,5 z tych złóż w ilości do 1,5 mld m³ /rok w wydzielonej części systemu gazu ziemnego zaazotowanego w rejonie Zielonej Góry jest możliwe z punktu widzenia warunków technicznych i ekonomicznie efektywne.

Utrzymanie ciągłości dostaw gazu ziemnego zaazotowanego do odbiorców przy wzrastającym zapotrzebowaniu na gaz, szczególnie w okresach zimowych, wymaga etapowego przestawiania odbiorców z poboru gazu ziemnego zaazotowanego GZ-35 na pobór gazu ziemnego wysokometanowego GZ-50 i gazu ziemnego zaazotowanego GZ-41,5.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 29 sierpnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W okresie przejściowym administracja rządowa wspiera samorządy powiatowe przeznaczając, dotację celową na dofinansowanie mieszkańców domów pomocy społecznej. Poziom dotacji celowej wynika z wysokości zaplanowanych środków finansowych przez wojewodów na rok 1999, które z kolei były planowane w oparciu o wykonanie budżetu roku poprzedniego, poziom dotacji wynika z faktycznych nakładów na funkcjonowanie domów pomocy społecznej w latach ubiegłych.

Dotacja celowa została obniżona jedynie o wpływy z odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej, które na zgodnie z ustawą o dofinansowaniu jednostek samorządu terytorialnego są dochodami powiatu, z założeniem, że środki z ponoszonej przez mieszkańców odpłatności są podstawą pokrywania kosztów utrzymania mieszkańców domów pomocy społecznej a dotacja jej uzupełnieniem (powiększona o poziom inflacji). Dotacja celowa z budżetu państwa została rozdysponowana w ubiegłym roku według zasad zawartych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 grudnia ub.r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania dotacji celowych z budżetu państwa na dofinansowanie ponadgminnych domów pomocy społecznej. Tak więc dofinansowanie dla każdego powiatu zostało wyliczone z funkcji iloczynu liczby mieszkańców powiatu przebywających w domach i miesięcznego kosztu utrzymania jednego mieszkańca nie więcej niż średnia miesięczna wojewódzka kwota dotacji.

- podziale środków finansowych znajdujących się u wojewody w sposób polegający na rozdziale posiadanej dotacji celowej zgodnie z liczbą miejsc w domach pomocy społecznej znajdujących się w powiecie i liczbą miesięcy w roku - wyliczając w ten sposób średnią miesięczną kwotę dotacji;

- przekazaniu do powiatu posiadającego domy miesięcznie dotacji celowej w wysokości iloczynu liczby osób znajdujących się w tych domach i średniego miesięcznego kosztu utrzymania w domu, nie więcej niż średnia miesięczna wojewódzka kwota dotacji z możliwością zróżnicowania wysokości przekazanej powiatom dotacji w zależności od rodzaju niepełnosprawności mieszkańców domu i wysokości dochodu powiatu otrzymywanego z tytułu opłaty ponoszonej przez mieszkańców domu nie więcej jednak niż o 10%.

Z posiadanych przez resort informacji wynika, że faktycznie w poszczególnych województwach średnia miesięczna kwota dotacji na jednego mieszkańca jest zróżnicowana ale różnice kształtują się na poziomie 100-200 złotych. Wpływa na nie głównie różny koszt funkcjonowania domów wynikający z różnic wynikających z bieżącego utrzymania domów pomocy społecznej (głównie koszty związane z zatrudnieniem personelu - wyższe w dużych aglomeracjach miejskich).

MINISTER

Up.

Sekretarz Stanu

Warszawa, 30 sierpnia 2000 r.

Szanowna Pani
Profesor dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zwróciłem się do Pana Roberta Kwiatkowskiego, prezesa Zarządu Spółki "Telewizja Polska" S.A. z prośbą o odniesienie się do zarzutów podniesionych przez Pana Senatora.

Juliusz Braun

Warszawa, 30 sierpnia 2000 r.

Szanowna Pani
prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji na posiedzeniu 24 sierpnia br. w sprawie braku w "Telewizji Polskiej" S.A. bezpośredniej transmisji z uroczystości otwarcia i poświęcenia Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, wyraziła swoje stanowisko w oświadczeniu.

W załączeniu uprzejmie przekazuję treść powyższego oświadczenia.

Juliusz Braun

Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji

Warszawa, 31 sierpnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Chcę bardzo mocno podkreślić, że jestem zdecydowanym zwolennikiem prowadzenia przez Rząd RP szerokiego zakresu działań służących rozwojowi obszarów wiejskich. Wiem, że Województwo Świętokrzyskie również wymaga wsparcia w tym zakresie. Rząd jednak ciągle dysponując bardzo ograniczonymi funduszami, stara się nimi gospodarować tak, aby w pierwszej kolejności zaspokajać najpilniejsze potrzeby. Tak jest również w przypadku Programu aktywizacji obszarów wiejskich częściowo finansowanego z kredytu zaciągniętego w Banku Światowym.

Krajowy Komitet Sterujący ds. Programu aktywizacji obszarów wiejskich w oparciu o jasne kryteria wybrał pięć województw, w których zjawisko bezrobocia wiejskiego ma największe nasilenie. Podstawowym kryterium był poziom "popegeerowskości" a kryterium uzupełniającym liczba bezrobotnych zamieszkałych na wsi. Trzy wybrane województwa charakteryzuje duży udział obszarów i osiedli po byłych Państwowych Gospodarstwach Rolnych. Pozostałe dwa województwa wybrano w oparciu o liczbę bezrobotnych zamieszkałych na wsi. Pragnę zwrócić uwagę, że również w nie zakwalifikowanym Województwie Lubelskim na wsi zamieszkuje ponad 85 tys. bezrobotnych zaś w Województwie Świętokrzyskim niecałe 62 tys. Na czele listy województw kwalifikowanych do tego komponentu, wybranych w oparciu o kryterium uzupełniające, znalazły się województwa podkarpackie i małopolskie.

Zbigniew Chrzanowski

Warszawa, 31 sierpnia 2000 r.

Szanowna Pani
Profesor Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Tadeusza Rzemykowskiego z dnia 11 sierpnia br. w sprawie wykorzystania artykułów rolnych do produkcji paliw i energii uprzejmie informuję Panią Marszałek, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi od szeregu lat poszukuje możliwości poszerzenia rynków zbytu dla produktów rolniczych. Szczególnie istotny z punktu widzenia interesów rolnictwa, z uwagi na okresowo pojawiające się na rynku trudności ze zbytem produktów rolnych (szczególnie zbóż), jest rozwój wykorzystywania surowców rolniczych na cele nieżywnościowe, w tym także na cele energetyczne. Największym dotychczas zainteresowaniem w tym względzie cieszy się w Polsce rynek paliwowy.

Korzystnie rozwinęła się w Polsce produkcja spirytusu etylowego wykorzystywanego jako dodatek do benzyn. Ostatnich kilka lat zaliczyć należy do szczytowego odbioru etanolu przez przemysł paliw płynnych. Wykorzystanie etanolu w benzynach w latach 90-tych na skalę przemysłową, zapoczątkowane zostało w końcu 1993 r. Dodawanie etanolu w ilościach nie przekraczających 5% V/V umożliwiło wprowadzenie nowej normy na paliwa benzynowe PN92 C-96025. Normę tą wzorowano na normie stosowanej w UE (EN 228 dla benzyn bezołowiowych - wprowadzonej Dyrektywą 85/536/EEC). Od 1999 r. obowiązują znowelizowane normy zgodne z normami UE (PN-EN228 wraz z załącznikiem krajowym i nowej normy dla benzyn etylizowanych (ołowiowych) (PN-C-96025). Dopuszczają one również stosowanie związków tlenowych w tym etanolu w ilościach do 5% V/V. Limit 5% dodatku etanolu w normie wynika m.in. z uzgodnień między producentami paliw i przemysłem samochodowym. Normy dla paliw benzynowych PN92 C-96025 są obowiązujące na mocy Rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 30 grudnia 1993 r. w sprawie wprowadzenia obowiązku stosowania niektórych Polskich Norm i Norm Branżowych (Dz.U. 1994 r. Nr 20, poz. 71 zm. Dz.U. 1997 r. Nr 129, poz. 8438).

Dopuszczenie w normie paliwowej stosowania etanolu jako dodatku do benzyn było jednym z przełomowych działań.

Drugim, niezwykle istotnym czynnikiem wpływającym na dodawanie etanolu do benzyn jest zachęcająca producentów paliw, obniżona stawka w podatku akcyzowym dla producentów benzyn, którzy dodają etanol w ilościach od 4,5 do 5% objętości paliwa. Mechanizm zachęt dla przemysłu paliwowego poprzez obniżanie stawek w podatku akcyzowym od benzyn etylizowanych (ołowiowych) zastosowano po raz pierwszy w IV kwartale 1993 r. i do czerwca 1999 roku obejmował wyłącznie benzyny ołowiowe (etyliny).

1997 r. - produkcja benzyn ołowiowych z dodatkiem etanolu wynosiła 1827 tys. ton przy zużyciu bioetanolu 86,7 tys. ton (110 mln litrów),

1998 r. - produkcja benzyn ołowiowych z dodatkiem etanolu wynosiła 1510 tys. ton przy zużyciu bioetanolu 75,47 tys. ton (95,66 mln litrów).

1999 r. - produkcja benzyn ołowiowych (ogółem) wyniosła 1218 tys. ton podczas gdy benzyn bezołowiowych zużyto ponad 4308 tys. ton.

W pierwszym półroczu 1999 roku obserwowano bardzo gwałtowny spadek zapotrzebowania na etanol o około 37% w porównaniu z tym samym okresem 1998 r. Z tego względu w rozporządzeniu z 23 czerwca 1999 r. Minister Finansów rozszerzył obniżoną stawkę podatku akcyzowgo z tytułu dodawania etanolu do benzyn na wszystkie benzyny (rozporządzenie zaczęło obowiązywać od 1 lipca 1999 roku), ale z jednoczesną redukcją jej poziomu ze 180 zł/t do 120 zł/t (91 zł/1000 l). Skutkiem wprowadzonych uregulowań był miesięczny wzrost sprzedaży etanolu z 4,952 mln l w czerwcu do 10,805 mln l w lipcu 1999 roku. Zwiększony popyt pozwolił na utrzymanie sprzedaży rocznej na poziomie zbliżonym do poprzednich lat.

W roku bieżącym utrzymana została obniżona o 91 zł/1000 l (120 zł/t) stawka podatku akcyzowego od benzyn zawierających dodatek 4,5 do 5% etanolu. (rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1999 roku w sprawie podatku akcyzowego - Dz.U. Nr 105, poz. 1197, § 28 ust. 1 pkt 2). Zwolnienie podatkowe o którym mowa w rozporządzeniu obowiązywać ma do 31 grudnia 2000 roku. Rozwiązanie takie - corocznie i na jeden rok określana wysokość zwolnienia w podatku akcyzowym od benzyn z tytułu dodawania etanolu, stosowane jest od 1994 roku. Wysokość ustalanego corocznie zwolnienia ma ścisły związek z przygotowywaną ustawą budżetową. Z drugiej strony przemysł paliwowy stale podkreśla trudności w długofalowym planowaniu ze względu na niepewność co do wysokości stawek podatkowych w kolejnych latach. Taka sytuacja nakazuje producentom paliw zachowanie daleko idącej ostrożności w inwestowaniu.

Na rynku podstawowych produktów rolnych, które stanowią surowiec do produkcji spirytusu nastąpił wyraźny wzrost cen. Szczególnie drożało żyto stanowiące podstawowy produkt w produkcji gorzelniczej. W listopadzie 1999 roku cena żyta gorzelniczego przekroczyła 300 zł/t. W tym czasie rosła średnia cena żyta na targowiskach z 340 zł/t w październiku 1999 r. do 420 zł/t w marcu 2000 r. Średnia giełdowa cena żyta w październiku 1999 r. wynosiła 340 zł/t osiągając maksimum 390 zł/t w styczniu 2000 r. by spaść do poziomu około 355 zł/t w marcu 2000 r. W lutym 2000 r. zanotowano na giełdzie cenę żyta gorzelniczego w wysokości 250 zł/t.

Gorzelnie dążąc do obniżenia kosztów produkcji (i ceny etanolu dla przemysłu paliwowego) miały częściowy udział w imporcie taniego żyta z zagranicy. Wydaje się, że 2,1 zł/l jest obecnie granicą akceptowalnej ceny przez przemysł paliwowy. Przy rosnących cenach zbóż cena ta może okazać się zbyt niska i nie do zaakceptowania przez przemysł paliwowy.

Z drugiej strony informowano o konieczności zmian w polityce wspierania stosowania etanolu w paliwach przez dostosowanie jej do nowoczesnych technologii. Rozwiązaniem takim mogłoby być rozszerzenie preferencji podatkowych na produkcję eteru EETB (eter etylo-tert-butylowy). Eter ten może być stosowany jako substytut eteru metylo tert butylowego (EMTB) dodawanego obecnie do benzyn. Wymagałoby to jednak odpowiedniej zmiany w rozporządzeniu Ministra Finansów. Wg niektórych cen już w IV kwartale br. producenci paliw i komponentów paliwowych mogliby być znaczącym odbiorcą etanolu pochodzenia rolniczego wykorzystując go do produkcji EETB.

Wychodząc naprzeciw potrzebom, Ministerstwo Finansów przygotowało projekt rozporządzenia (datowany na 28 lipca 2000 r.) zmieniającego rozporządzenie w sprawie podatku akcyzowego. Jest ono aktualnie na etapie opiniowania przez zainteresowane strony.

Dotychczasowe doświadczenia z biopaliwem rzepakowym nie są zadowalające głównie z powodu wysokiej ceny produktu, zupełnie niekonkurencyjnej w stosunku do oleju napędowego. Wg ceny Ministerstwa Rolnictwa o Rozwoju Wsi jest to jedyna istotna bariera uniemożliwiająca funkcjonowanie tego rynku. Poniżej przekazujemy szereg informacji o naszych dotychczasowych doświadczeniach przy tworzeniu tego rynku w minionych latach.

Szacuje się plony rzepaku jarego i ozimego w 2000 roku na 750 - 850 tys. ton (wobec 1132 tys. ton w 1999 roku i 1099 tys. ton w roku 1998).

Generalnie korzystne warunki spowodowały, że również na rynku międzynarodowym pojawiła się nadwyżka nasion rzepaku, co z kolei oddziałuje na spadek cen tego surowca. Ceny w skupie roku 1999 kształtowały się na poziomie od 560 do 710 zł/tonę na rzepak zakontraktowany standaryzowany a za niestandaryzowany ceny były niższe i wyniosły 450-600 zł/tonę.

Niskie ceny skupu rzepaku szczególnie wobec cen zbóż i interwencji na rynku zbożowym spowodowały spadek zainteresowania rolników tą uprawą. Ceny w porównaniu do roku 1998 spadły o około 30% (tabela)

W marcu br. zanotowano kontrakt loco olejarnia w cenie 750 zł/t oraz poprzez giełdę w cenie 835/t. W lipcu notowano kontrakty na poziomie 840 do 855 zł/t ziarna rzepakowego. Na rynkach międzynarodowych w kwietniu br. cena rzepaku w skupie od producenta po przeliczeniu na złote utrzymywała się na poziomie od 659-736 zł/t w Niemczech, 735-776 zł/t w Wielkiej Brytanii. Światowe ceny rzepaku w dostawach 30-to dniowych w dniu 13 kwietnia 2000 r. utrzymywały się na poziomie od 857 zł/t do 886 zł/t.

Proces chemiczny polegający na przetworzeniu oleju rzepakowego na estry metylowe - zwane popularnie biopaliwem z rzepaku, w zasadzie znany jest od dawna, bo z przełomu wieku XIX i XX. Z chemicznego punktu widzenia biopaliwo (biodiesel) są to estry metylowe kwasów tłuszczowych. Znanych jest wiele technologii uzyskiwania tego produktu.

Obecnie nadal możliwościami produkcyjnymi dysponuje przemysł chemiczny np. Zakłady Azotowe Kędzierzyn S.A. Do tego 1998 r. niewielkie ilości biodiesla wytwarzała Innowacyjno Wdrożeniowa Spółka z o.o. "SOPUR" umiejscowiona w bydgoskim Zachemie. Głównym odbiorcą biodiesla była Wrocławska Dyrekcja Okręgowa CPN. Rocznie dla celów paliwowych w latach 1997-09 produkowano kilkadziesiąt ton biopaliwa. CPN występował do Ministra Finansów o objęcie oleju napędowgo ulgą podatkową z tytułu dodawania do niego biodiesla. Ponieważ nie wprowadzono wnioskowanej ulgi podatkowej, CPN zawiesił począwszy od marca 1998 r. produkcję oleju napędowego z dodatkiem biodiesla.

Pozytywnym efektem podejmowanych inicjatyw jest przetestowanie cyklu produkcyjnego paliwa na skalę przemysłową. Ponieważ paliwo sprzedawano na otwartym rynku wprowadzony był odpowiednio wysoki reżim technologiczny i jakościowy. Ostre wymogi stawiane przez CPN, by paliwo spełniło warunki określone w projekcie normy opracowanej przez Instytut Lotnictwa w Warszawie, po początkowych niepowodzeniach udało się dotrzymać.

W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej zamówiło w KBN projekt badawczy pt. "EPAL polskie paliwo rzepakowe do silników wysokoprężnych" - PBZ 056 01. Głównym wykonawcą był IBMER. W wyniku realizacji projektu wybudowana została agrorafineria w Mochełku k/Bydgoszczy. Jednym z celów projektu realizowanego przy współpracy Instytut Lotnictwa, "CHEMADEX-u, Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy, było m.in. zapoznanie czy w warunkach niewielkich instalacji możliwe jest wytworzenie substytutu oleju napędowego z rzepaku, oraz jakiej jakości paliwo można otrzymać w takich obiektach. W Instytucie Lotnictwa zdefiniowano i przygotowano projekt polskiej normy dla paliwa (PrPN-C-40030). Wykonano przy tym szereg badań silnikowych i eksploatacyjnych. Uzyskano szereg interesujących dodatkowych wyników np. odnośnie bezpieczeństwa pożarowego, oddziaływania na powierzchnię skóry stykających się z paliwem, itp.

Koszt postawionej w warunkach projektu instalacji o wydajności 300 kg/h ziarna rzepaku przy pracy ciągłej wynosił około 600 tys. zł. Cały projekt opiewał na kwotę 1,1 mln zł. Po zakończeniu projektu badawczego instalacja znalazła się pod zarządem IBMER.

Wracając do spraw normalizacji, trzeba pamiętać, że wymogi normy na których opierał się CPN spełniło paliwo przygotowane przez SOPUR. Paliwo produkowane w Mochełku nie zawsze osiągało potrzebne parametry. Kluczową rolę odgrywa tutaj przestrzeganie reżimu technologicznego co mogą zapewnić jedynie wykwalifikowani chemicy. Nie należy więc oczekiwać, że rolnik bez dobrego przygotowania chemicznego byłby zdolny do wytworzenia biodiesla o właściwych parametrach.

Koszt wytworzenia biodiesla jest ściśle uzależniony od ceny wytłoczonego oleju. Operując cenami rzeczywistymi z SOPUR-u (rok 1999), cena estru czyli biodiesla wynosiła około 5,2 zł/kg (przy 2,2 zł/kg ówczesnej ceny za olej napędowy). Nie można jednak zapominać, że SOPUR kupował olej rzepakowy z zakładów tłuszczowych konkurując z rynkiem spożywczym. Niejasna pozostaje jednak kwestia jakości produktu i zagospodarowania odpadów. Odpady powstające przy produkcji biopaliwa w zakładach tłuszczowych lub chemicznych były na miejscu utylizowane. W przypadku agrorafinerii trzeba poszukiwać zakładu, który mógłby przyjąć odpad do dalszego przetwarzania w celu odzyskania np. gliceryny.

W Polsce prowadzone są działania badawcze i wdrożeniowe instalacji do fermentacji metanowej odpadów organicznych, zmierzające do pozyskania biogazu i zmniejszenia zagrożenia ekologicznego. Największe możliwości pozyskania biogazu mają gospodarstwa rolne specjalizujące się w produkcji zwierzęcej o koncentracji ponad 60 sztuk dużych o masie 500 kg, w których rocznie szacunkowo powstaje 38 mln m³ gnojowicy i 51 mln ton obornika. Przyjmując podstawową masę obornika równą 0,6 t/m³, pozyskana roczna ilość obornika wynosi 85 mln m³ . Jak wykazały badania doświadczalnych biogazowni eksploatowanych w rolnictwie, z 1m³ płynnych odchodów można uzyskać średnio 20 m³ biogazu, a 1 m³ obornika - 30 m³ biogazu o wartości energetycznej ok. 23MJ/m³ . Obliczono, że rocznie z pozyskanej ilości odchodów zwierzęcych można uzyskać 3310 mln m³ biogazu. Jest to wielkość czysto teoretyczna, ponieważ w gospodarstwach rolnych o małej obsadzie zwierząt brak jest podstaw techniczno-ekonomicznych do budowy urządzeń pozyskujących biogaz z odchodów. Pozyskanie biogazu z obornika jest również ograniczone z uwagi na bardziej skomplikowaną technologię w porównaniu z technologią stosowaną przy odchodach płynnych.

- biogazownia z komorą fermentacyjną (stalową) o pojemności 25m³ i 2x25 m³ przeznaczona dla gospodarstw o obsadzie 20-60 SD, odpowiednio do wielkości komory;

- biogazownia z komorą fermentacyjną żelbetową o pojemności 50 m³ przeznaczona dla gospodarstw o obsadzie 40-60 SD;

- biogazownia z komorą fermentacyjną żelbetową o pojemności 100, 200 i 500 m³ i ich wielokrotność. Biogazownie te przeznaczone są dla gospodarstw o obsadzie 100 do 1000 SD odpowiednio do wielkości komory.

W ramach międzynarodowego programu "EUREKA" realizowanego przez IBMER (Polska), BIOMET (Szwecja) i Instytut Biotechnologii (Węgry), opracowana została nowoczesna technologia utylizacji gnojowicy poprzez fermentację metanową "BIOMET-IBMER"-EUROTECHNOLOGY" pozwalająca uzyskać jednocześnie biogaz i wysokogatunkowy kompost. Technologia może być zastosowana w gospodarstwach stosujących bezściółkowe systemy chowu zwierząt o koncentracji powyżej 100 SD jak również do utylizacji ścieków bytowych, komunalnych mieszanych z gnojowicą. Koszty budowy instalacji biogazowej przeznaczonej dla 200 SD, z komorami gnojowymi i płytą kompostową, kształtują się w granicach 250 000 - 350 000 zł w zależności od systemu budowy i wykonania. Według wyżej opisanej technologii można poddać utylizacji odpady z innych gałęzi produkcji rolno-przemysłowej, np. z mleczarni. Głównym produktem ubocznym powstającym w procesach przetwórstwa mleka jest serwatka stanowiąca około 75% masy. Zapotrzebowanie tlenu do chemicznego utleniania substancji organicznych zawartych w serwatce (ChZT) dochodzi często do 60 kg O₂/ m³, a biologiczne zapotrzebowanie tlenu (BZT₅) wynosi 35 kg O₂/ m³. Badania przeprowadzone na początku lat dziewięćdziesiątych w Instytucie Maszyn Spożywczych, wskazują na biogazownie jako bardzo skuteczną technologię umożliwiającą otrzymanie dodatnich efektów ekologicznych i ekonomicznych.

Analogiczne warunki w rolnictwie pojawiają się w wyspecjalizowanych dużych gospodarstwach chowu zwierząt o wysokiej obsadzie sztuk dużych na hektar gdzie niezbędna staje się utylizacja dużych ilości odchodów zwierzęcych. Jednakże nawet wówczas najważniejszym źródłem dochodu z biogazowni nie jest gaz (metan) lecz produkcja kompostu. Produkcja biogazu jako podstawowego surowca jest przy obecnym stanie wiedzy, zupełnie niekonkurencyjna w stosunku do oferowanych innych nośników energii. Natomiast wytworzony w biogazowni w ramach utylizacji odchodów zwierzęcych gaz (metan - CH₄) jako gaz zwiększający "efekt cieplarniany" powinien być wykorzystany na cele energetyczne. Poszukiwane są i stosowane inne technologie utylizacji odchodów z produkcji zwierzęcej jak np. kompostowanie, które nie wywołuje tak intensywnej produkcji metanu. Zapobiega to tworzeniu efektu cieplarnianego.

Innym rozwiązaniem są technologie gazyfikacji biomasy (słoma, drewno -. Sprawność konwersji mieści się w granicach 25 - 40%. Obecnie nie wydaje się aby proces ten znalazł szersze zastosowanie komercyjne, z uwagi na niską efektywność energetyczną. Ciepło spalania drewna (słomy) wynosi bowiem około 14-16 MJ/kg i uwzględniając sprawność konwersji uzyskuje się po przeliczeniu około 4 - 6 MJ/kg pierwotnego nośnika energetycznego. Znacznie bardziej opłacalne jest bezpośrednie wykorzystanie tych nośników w procesach spalania.

W Polsce pozyskuje się w lasach państwowych około 2,5 mln m³ drewna opałowego (w 1997 r.). Rocznie produkuje się natomiast ponad 20 mln t słomy równoważne ok. 10 mln t węgla, a ze zbioru słomy z 2 ha (~2,5 t/ha) można uzyskać ciepło do ogrzania domu mieszkalnego o powierzchni użytkowej 70 m² w miesiącach zimowych. Wg niektórych ocen nadwyżki słomy w Polsce mogłyby dostarczyć energii zaspokajającej 5% zapotrzebowania gospodarki narodowej.

Z drugiej strony spotyka się opinie, że gleba nie powinna być pozbawiona w całości resztek pożniwnych, gdyż zubaża się warstwę próchniczną. Stąd przyjmowane są oceny, iż jedynie 25 do 30% słomy zebranej z pola mogłoby być wykorzystane dla celów energetycznych. Ze względu na wartość ciepła spalania słomy oraz stosunkowo niewielką gęstość nieopłacalny jest jej transport na większe odległości w porównaniu z paliwami płynnymi, węglem, lub gazem. Dla celów grzewczych granicą opłacalności jest odległość do kilkunastu km. Nie należy także sądzić by gospodarstwom rolnym opłacało się utrzymywać kilka systemów grzewczych. Z tego wynika, że jedynie większe gospodarstwa rolne, specjalizujące się w produkcji zbożowej, mogą w najbliższym czasie wykazywać zainteresowanie inwestowaniem w systemy ogrzewania oparte na słomie. Niebagatelną rolą będzie odgrywać cena słomy. Obecnie rejestrowany przez GUS obrót słomą jest bardzo niewielki. Tym niemniej pozwala na wyrobienie sobie poglądu o jej przybliżonych cenach.

Pojawiło się kilku producentów małych kotłów do spalania słomy (Elektromontaż Gdańsk, Fabryka Kotłów w Pleszewie, Gizex w Zamościu). Na rynku działa około 20 producentów i importerów oferujących instalacje kotłowe opalane odpadami drzewnymi. Powstały też cztery większe kotłownie c.o. opalane słomą. Pierwsza z nich mieści się we wsi Szropy k. Malborka (1 MW), druga w Grabowcu k. Zamościa (1 MW), trzecia w Wieńcu k. Gdańska (0,6 MW), czwarta w Bączku k. Starogardu Gdańskiego (0,3 MW) oraz w Lubaniu Śląskim (1 MW).

Są też podejmowane próby energetycznego wykorzystania osadów ściekowych, których parametry zbliżone są do torfu, a ilość dochodzi w Polsce do 0,5 mln t suchej masy rocznie. Zbudowana została kotłownia do spalania osadów w palenisku fluidalnym w Oczyszczalni Ścieków w Dębogórzu koło Gdyni (1,5 MW). Uruchomiono też pierwszą kotłownię c.o. opalaną osadem ściekowym w Oczyszczalni Ścieków w Swarzewie koło Pucka (0,3 MW). Kotły tego typu pracują też od roku 1997 w innych oczyszczalniach ścieków w Polsce (Radziejów k. Konina, Brzozów k. Krosna).

Wydaje się, że w najbliższym okresie z biomasy słoma i drewno mają szansę na ekonomicznie uzasadniony rozwój ze względu na konkurencyjną cenę w stosunku do paliw kopalnych.

Sprawa rozwoju wykorzystywania surowców rolniczych na cele nieżywnościowe jest dla Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi szczególnie istotna. W miarę możliwości działania w tym zakresie wspierane są ze środków publicznych. Podstawą rozwoju stosowania etanolu do benzyn jest wprowadzona ulga w podatku akcyzowym. Podatnikom podatku rolnego przysługuje ulga z tytułu prowadzonych inwestycji dla zastosowania niekonwencjonalnych źródeł energii (w tym energii z biomasy). Ponadto istnieje możliwość otrzymania również wsparcia w tym zakresie w ramach środków PHARE. W ten sposób finansowany był program rozwoju stosowania w Polsce słomy na cele energetyczne. Polskie jednostki naukowo badawcze uczestniczą również w międzynarodowych programach badawczych UE np. Synergy, Alterner. Ponadto w działaniach wspomagających rozwój przemysłowego wykorzystania surowców rolniczych uczestniczą inne różnego rodzaju fundusze i organizacje.

Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi jest w pełni świadome, że sprawa rozwoju nieżywnościowego wykorzystywania surowców rolniczych jest dla Polski szczególnie istotna również z uwagi na prowadzone negocjacje i proces dostosowywania prawa polskiego do standardów europejskich. Możliwość uprawy roślin na cele przemysłowe na terenach odłogowych w krajach UE mimo otrzymywania z tego tytułu premii pieniężnych dodatkowo przemawia za wzmożeniem w Polsce działań w tym względzie.

Przekazując powyższe chciałbym jednocześnie złożyć na ręce Pani Marszałek serdeczne podziękowania dla Pana Senatora Tadeusza Rzemykowskiego za jego troskę o sprawy rozwoju wykorzystania artykułów rolnych do produkcji paliw i energii w Polsce i wyrazić nadzieję, że powyższa odpowiedź w pełni odpowiada na problemy postawione przez Pana Senatora.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2000-08-31

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pozwolę sobie zaznaczyć, iż pismo Pana Ministra Janusza Onyszkiewicza z 15 września 1999 r., stanowiące odpowiedź na wcześniejsze wystąpienie Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka w omawianej sprawie, wyraźnie podkreśla rzeczywiste zainteresowanie Ministerstwa Obrony Narodowej popularyzacją tradycji wojskowej. Jednocześnie wskazuje ono niemożność przejęcia przez resort zadań związanych z remontami i bieżącą konserwacją licznych obiektów muzealnych i ekspozycji oręża.

Zadanie to - stosownie do obowiązujących ustaw spoczywa na samorządach i ośrodkach władzy administracyjnej, które są dysponentami (właścicielami) tych obiektów. Dostrzegam oczywiście ogromne potrzeby, przerastające możliwości samorządów w tym zakresie, jednakże pomoc Ministerstwa Obrony Narodowej może dotyczyć tylko działań doraźnych. Obowiązujące przepisy prawa nie pozwalają bowiem na wydzielanie środków rzeczowych ani finansowych z budżetu MON na tego typu zadania.

Przekazując powyższe wyjaśnienia - wobec licznych, ponawianych próśb osób prywatnych i instytucji o pomoc w utrzymaniu obiektów i ośrodków propagujących historię i tradycje oręża polskiego - raz jeszcze muszę podkreślić, że Ministerstwo Obrony Narodowej nie ma prawnych i finansowych możliwości partycypacji w stałym ich utrzymywaniu.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 2000-09-1

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z pismem Pani Marszałek z dnia 4 lipca 2000 r. w sprawie udzielenia odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Jana Chojnowskiego na 61. posiedzeniu Senatu w dniu 29 czerwca 2000 r., dotyczącego nowelizacji rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad usuwania, wykorzystywania i unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych (Dz.U. Nr 45, poz. 942) oraz po otrzymaniu stanowiska Ministra Gospodarki zawartego w piśmie z dnia 8 sierpnia 2000 r. (PP-12/46/460/17/2340W/00), pragnę przedstawić poniżej następujące stanowisko.

Ustosunkowując się do propozycji wydawania ocen techniczno-ekologicznych pod rygorem odpowiedzialności finansowej, pragnę zwrócić uwagę, iż stanowiłoby to nowość w polskim systemie prawnym. Istnieje obawa, że status majątkowy wykonawcy takiej opinii musiałby być odpowiednio wysoki, co stwarzałoby pewne ograniczenia lub wręcz uniemożliwiałoby znalezienie takiego wykonawcy. Dochodzenie ewentualnych roszczeń finansowych wymagałoby udowodnienia "błędu w sztuce".

Pragnę zwrócić uwagę na fakt, że podstawowym zagadnieniem, które należy rozpatrywać przy unieszkodliwianiu odpadów medycznych, jest konieczność pozbawienia ich właściwości zakaźnych, które stwarzają zagrożenie dla zdrowia lub życia ludzi. Kwestia zagrożeń dla środowiska zajmuje w tym przypadku drugie miejsce. W związku z tym w art. 58 ust. 2 projektu ustawy o odpadach upoważniono minister właściwego do spraw zdrowia - jako najbardziej kompetentnego - do określenia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska, dopuszczalnych sposobów i warunków unieszkodliwiania odpadów medycznych i weterynaryjnych, kierując się zagrożeniami stwarzanymi przez odpady powstające w placówkach opieki zdrowotnej lub weterynaryjnej. Udział obu ministrów w przygotowywaniu stosownego rozporządzenia zagwarantuje, że zagadnienia ochrony zdrowia i życia, jak i ochrony środowiska będą odpowiednio uwzględnione. W związku z powyższym uważam, że wydanie aktów wykonawczych do projektowanej ustawy o odpadach, która ma obowiązywać od 2001., pozwoli na rozwiązanie problematyki związanej z unieszkodliwianiem odpadów medycznych.

Antoni Tokarczuk

Warszawa, dnia 4.09. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Złagodzeniu niekorzystnych następstw reformy administracyjnej kraju dla miast, które w jej wyniku miały utracić status miasta wojewódzkiego, służyć miał, przyjęty przez Radę Ministrów jeszcze przed wprowadzeniem samej reformy, program "Dialog i Rozwój". Posiadał on formę programu pilotażowego, dlatego środki jakie w jego ramach zostały uruchomione były stosunkowo niewielkie (ok. 120 tys. złotych na jedno miasto). Program zakładał możliwość dofinansowania projektów o charakterze prorozwojowym. W tym celu spełniać one musiały określone kryteria ustalone przez koordynatora Programu.

Jak wynika ze sprawozdania z realizacji programu "Dialog i Rozwój", które zostało przedstawione Radzie Ministrów przez jego koordynatora - Panią Grażynę Gęsicką, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej - wsparcie na realizację konkretnych przedsięwzięć otrzymały 24 miasta, w tym:

Legnica - na dofinansowanie Centrum Szkolenia Kadr Menedżerskich przy Wyższej Szkole Zawodowej,

Jednocześnie na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 7 grudnia 1999 r. Prezes Rady Ministrów zobowiązał rządowe Centrum Studiów Strategicznych do opracowania i przedstawienia Radzie Ministrów analizy dotyczącej wpływu reformy administracyjnej na sytuację byłych miast wojewódzkich. Dokument RCSS, przyjęty przez RM na posiedzeniu w dniu 9 lutego 2000 r., nie dawał podstaw do stwierdzenia, że reforma administracyjna w sposób negatywny wpłynęła na sytuację społeczno-gospodarczą tych miast. W dokumencie tym znalazły się rekomendacje dotyczące byłych miast wojewódzkich. Miały one formę zaleceń zorientowanych na wykorzystanie już istniejącego potencjału miast, wzmocnienie ich konkurencyjności czy uwzględnienie tych ośrodków w powstających strategiach rozwoju regionalnego. Jako bardzo ważne zadanie uznano opracowanie programu pomocowego dla tych miast, który by umożliwił zwiększenie ich możliwości absorpcyjnych w zakresie korzystania z funduszy i programów pomocowych, w tym przede wszystkim z funduszy zagranicznych. Projekt programu mającego na celu wsparcie rozwoju i przekształceń funkcjonalnych byłych miast wojewódzkich opracowała Polska Agencja Rozwoju Regionalnego.

Reforma administracyjna, której istotą było zwiększenie uprawnień samorządów w zarządzaniu krajem, stworzyła byłym miastom wojewódzkim nowe szanse rozwoju. Przyjmując status powiatów grodzkich miasta te pozyskały zwiększony zakres zadań i kompetencji. Sytuacja ta stanowi wyzwanie dla władz samorządowych, gdyż do nich, w większym stopniu niż było to dotychczas, należy podejmowanej działań mających na celu rozwój miasta. Dotyczy to także starań o sprawy tak konkretne, jak uwzględnienie interesów miasta w przygotowywanych strategiach rozwoju województw.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Kropiwnicki

Warszawa, 04.09. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

2) umowa zamiany,

3) umowa darowizny,

5) faktura VAT lub rachunek uproszczony,

Jeżeli po zarejestrowaniu pojazdu zaistnieją dodatkowe okoliczności wskazujące, że przedstawiony do rejestracji dowód własności pojazdu jest sfałszowany organ rejestrujący, zgodnie z art. 156 § 1 ustawy z dnia 14.06.1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 1980 r. Nr 9 poz. 26 z późn. zm.) stwierdza nieważność decyzji w sprawie rejestracji pojazdu wydanej w oparciu o ten dokument.

System rejestracji pojazdów praktycznie we wszystkich krajach oparty jest na udokumentowanym prawie własności pojazdu. Jednym z celów rejestracji pojazdów jest więc ochrona interesów właścicieli samochodów. Identycznie określił to ustawodawca w ustawie - Prawo o ruchu drogowym i niedopuszczalne jest poszukiwanie rozwiązań mających na celu stworzenie instytucji np. "warunkowej rejestracji pojazdu" do czasu ustalenia prawa własności.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTSRA

SEKRETARZ STANU

Krzysztof Tchórzewski

Warszawa, dnia 5.09.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Ireneusza Michasia, przekazanym przy piśmie nr AG-043-246-2000, dotyczącym udzielenia pomocy w kontynuacji budowy Szpitala w Pułtusku - z poważnienia Prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu z Ministrem Finansów przedstawiam stanowisko w tej sprawie.

Z dniem 1 stycznia 1999 r., organem założycielskim dla Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Pułtusku - stał się Starosta Pułtuski i na niego nałożony został obowiązek wykonywania zadań publicznych w zakresie promocji i ochrony zdrowia (art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. nr 91 poz. 578 z późniejszymi zmianami).

W odniesieniu do kwestii finansowania inwestycji w 2001 r., uprzejmie informuję Panią Marszałek, że zgodnie z ustawą z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (Dz.U. nr 48, poz. 550), budżet państwa będzie współfinansował tylko te inwestycje prowadzone przez jednostki samorządu terytorialnego, które zostaną ujęte w ramach ogólnego planu rozwoju województwa.

Zainteresowana jednostka samorządu terytorialnego, ubiegająca się o umieszczenie w kontrakcie inwestycji własnej, zobowiązana jest do złożenia stosownego wniosku do samorządu województwa (art. 17 ust. 3 w/w ustawy).

Jednocześnie pragnę poinformować Panią Marszałek, że Ministerstwo Zdrowia zleciło dokonanie przeglądu wytypowanych inwestycji wieloletnich w ochronie zdrowia, w tym również szpitala w Pułtusku. Zakres prac niezbędnych do przygotowania raportu na ten temat, obejmuje analizą medyczną, techniczną oraz ekonomiczno-finansową.

w Ministerstwie Zdrowia

Maciej Piróg

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zakaz przejazdu ulicą Nowy Świat nie jest wynikiem braku "opieki" czy "gościnności" wobec kogokolwiek, lecz jest konsekwencją obowiązujących przepisów organizacji ruchu w tym rejonie Warszawy, ustalonych i wprowadzonych przez instytucję zarządzającą drogami w Warszawie tj. Zarząd Dróg Miejskich.

Parlamentarzyści nie mogą uzurpować sobie specjalnych praw i czynić starań o odstępstwa od obowiązujących przepisów, do przestrzegania których, pełniąc funkcję Prezydenta Warszawy, jestem również zobowiązany.

Przez dotychczasowy okres pełnienia przeze mnie funkcji Prezydenta Warszawy stołeczne władze wielokrotnie dawały świadectwo, iż przezwyciężenie najistotniejszych problemów, które kładą cień na dzisiejszym wizerunku Warszawy, jest priorytetem naszych działań. Tak bowiem rozumiemy obowiązki wynikające ze stołecznego charakteru naszego miasta. Przy obecnym poziomie finansów samorządowych stolica kraju nie jest i nie będzie w stanie samodzielnie podołać tym wszystkim zadaniom.

Oczekujemy akceptacji i poparcia dla naszych działań i pracy na rzecz Warszawy, szczególnie ze strony przedstdawici8eli Sejmu i Senatu RP, uważając, iż obowiązki stołeczne Warszawy powinny przede wszystkim znajdować odzwierciedlenie w budżecie kraju pomocnym i sprzyjającym realizacji zadań wynikających ze stołeczności Warszawy.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 5.09.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Opracowany przez Regionalną Grupę Wsparcia projekt Regionalnego Programu Restrukturyzacji był propozycją zmian w systemie ochrony zdrowia dla województwa warmińsko-mazurskiego. Regionalna Grupa wsparcia nie została powołana do przeprowadzenia procesu restrukturyzacji służby zdrowia w poszczególnych województwach, ale do udzielania profesjonalnej, fachowej pomocy oraz doradztwa w zakresie reorganizacji zakładów opieki zdrowotnej. Regionalne Programy Restrukturyzacji były więc propozycją przedstawianą do przeanalizowania i przyjęcia przez Regionalne Komitety Sterujące w ramach, których pracują przedstawiciele jednostek samorządu terytorialnego będącego organami założycielskimi samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Projekt przygotowany przez Grupę mógł być modyfikowany i mogły być nanoszone poprawki.

Projekt został zaakceptowany przez Krajowy Komitet Sterujący, który przyjął propozycje podziału środków dla województwa - 70% środków, przyznawanych według liczby mieszkańców - kwota 8 590 362 zł i ewentualnie 30% środków, przyznawanych w zależności od jakości Programu, po wskazaniu przez Regionalny Komitet Sterujący ze względu na wcześniejsze przekroczenie kwoty, którą może otrzymać województwo, które zakłady i w jakiej wysokości otrzymają środki finansowe - kwota 3 681 584 zł - łącznie kwota 12 271 945 zł. Ostateczną decyzję co do podziału środków podejmie Minister Zdrowia. po ostatecznym zaakceptowaniu przyznanych kwot nastąpi przekazanie środków.

Warszawa, dnia 5.09.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Opracowany przez Regionalną Grupę Wsparcia projekt Regionalnego Programu Restrukturyzacji był propozycją zmian w systemie ochrony zdrowia dla województwa warmińsko-mazurskiego uwzględniającą lokalne wskaźniki epidemiologiczne, demograficzne i społeczno-ekonomiczne. Regionalny Program Restrukturyzacji był więc propozycją przedstawioną do przeanalizowania i przyjęcia przez Regionalny Komitet Sterujący w ramach, którego pracują przedstawiciele jednostek samorządu terytorialnego.

Jednocześnie informuję, że ustawa o zakładach opieki zdrowotnej w art. 36 stanowi, iż likwidacja publicznego zakładu opieki zdrowotnej następuje w drodze uchwały właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego, czyli organu założycielskiego placówki służby zdrowia. Uchwała taka wymaga opinii wojewody oraz opinii właściwych organów gminy i powiatu, których ludności zakład udziela świadczeń zdrowotnych. Likwidacja zakładu nie może nastąpić ani w drodze decyzji Ministra Zdrowia ani też w drodze decyzji Regionalnego Komitetu Sterującego. To organy założycielskie, a więc samorząd gminny, powiatowy lub wojewódzki, do zadań których należy zaspokojenie potrzeb ludności m.in. w zakresie ochrony zdrowia, decyzją czy zakład będzie funkcjonował, czy też należy go zlikwidować.

- 70% środków, przyznawanych według liczby mieszkańców - kwota 8 590 362 zł i ewentualnie 30% środków, przyznawanych w zależności od jakości Programu, po wskazaniu przez Regionalny Komitet Sterujący ze względu na wcześniejsze przekroczenie kwoty, którą może otrzymać województwo, które zakłady i w jakiej wysokości otrzymają środki finansowe - kwota 3 681 584 zł - łącznie kwota 12 271 945 zł. Ostateczną decyzję co do podziału środków podejmie Minister Zdrowia. Po ostatecznym zaakceptowaniu przyznanych kwot nastąpi przekazanie środków.

Warszawa, 2000-09-6

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 18 lutego 2000 r. (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spaw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

Jak wynika z wskazanych powyżej przepisów i w nawiązaniu do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw - średnie wynagrodzenie nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego w 2000 roku kształtuje się następująco:

a) nauczyciel stażysta - 1 222 zł

b) nauczyciel kontraktowy - 1 479 zł

W wyniku sygnalizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego niedoborów środków na wynagrodzenia powołany został przez komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego Zespół ds. Oceny Skutków Wdrożenia Karty Nauczyciela. W trakcie prowadzonych prac wstępnie uzgodniono metodologię naliczania skutków finansowych oraz zaproponowano harmonogram działań wspierających samorządy znajdujące się w trudniejszej sytuacji. Na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 28 sierpnia 2000 roku strona rządowa zobowiązała się do pilnego zrealizowania działań wspierających jednostki samorządu terytorialnego, w tym do wypłacenia:

Jednocześnie zostanie utworzona specjalna rezerwa, która zostanie przeznaczona dla jednostek samorządu terytorialnego znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji, w których środki konieczne na sfinansowanie wynagrodzeń nauczycieli przekraczają wysokość otrzymanej subwencji na zadania oświatowe. W najbliższym czasie przygotowane zostaną również rozwiązania finansowe i legislacyjne, które skorygują system wdrażania skutków Karty Nauczyciela w perspektywie dwóch lat.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dn. 06.09.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do oświadczenia Pani Senator Jolanty Danielak - złożonego podczas 63 posiedzenia Senatu RP w dniu 8 sierpnia 2000 r. - uprzejmie informuję, iż o zasygnalizowanej sprawie dotyczącej utrudnionego dostępu do świadczeń zdrowotnych dla osób mieszkających na terenie województwa lubuskiego, korzystających z usług samodzielnego publicznego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej Zarządu Służby Zdrowia MSWiA w Zielonej Górze, poinformowany został Dyrektor Branżowej Kasy Chorych dla Służb Mundurowych.

Niepokoje wyrażane przez podopiecznych samodzielnego publicznego ZZOZ ZSZ MSWiA w Zielonej Górze, dotyczące - w ocenie tych osób - prób prywatyzacji placówki są nieuzasadnione. Działania dyrektora placówki - polegające na wydzierżawieniu sprzętu i pomieszczeń w pełni niewykorzystywanych lub w godzinach pracy komórek je użytkujących - zmierzają do uzyskania dodatkowych środków finansowych, które przeznaczane są na potrzeby zarządu, a w efekcie służą podopiecznym.

Pragnę podkreślić, iż zgodnie z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.), wydzierżawienie lub wynajęcie majątku trwałego samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, może być dokonane przez zakład na zasadach określonych przez organ, który ten zakład utworzył i za jego zgodą - po uprzednim zaopiniowaniu przez radę społeczną działającą przy spzoz. W skład rady wchodzą przedstawiciele służb mundurowych z terenu działania danej jednostki (§ 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad tworzenia, przekształcania, likwidacji, organizacji, zarządzania i kontroli zakładów opieki zdrowotnej utworzonych przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji - Dz.U. Nr 132, poz. 870). Ich obecność w składzie tejże rady oraz możliwość wydawania opinii, mają na celu zapewnienie ochrony interesów pacjentów.

Marek Biernacki

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Minister właściwy ds. rozwoju regionalnego jest odpowiedzialny za przygotowanie, a następnie wdrożenie programu Phare - spójność społeczna i gospodarcza, którego pierwsza edycja rozpoczęła się w ramach alokacji środków Phare na rok 2000. Program ten dotyczy wsparcia dla projektów infrastrukturalnych, w zakresie sektora produkcyjnego oraz rozwoju zasobów ludzkich i jest realizowany w wybranych regionach Polski. Podstawowym dokumentem określającym priorytety i zasady funkcjonowania programu jest Wstępny Narodowy Plan Rozwoju, który został przyjęty przez Komitet Integracji Europejskiej w dniu 22 grudnia 1999 r.

Wstępny Narodowy Plan Rozwoju określił cztery rodzaje kryteriów, które mają być stosowane przy wyborze województw uczestniczących w programie na rzecz spójności społeczno-gospodarczej Phare:

Wstępny Narodowy Plan Rozwoju określił także haromonogram realizacji programu w poszczególnych województwach w oparciu o powyższe kryteria. Z uwagi na ograniczone środki i zasady finansowania programu Phare - spójność społeczna i gospodarcza nie było możliwe objęcie programem wszystkich województw. Dlatego dokonano podziału województw na trzy grupy (5-6-5), biorąc pod uwagę kryteria przedstawione powyżej. I tak, beneficjentami Phare 2000 zostały województwa: podlaskie, warmińsko-mazurskie, lubelskie, podkarpackie oraz śląskie; Phare 2001 miały zostać objęte województwa: świętokrzyskie, kujawsko-pomorskie, opolskie, lubuskie, małopolskie oraz łódzkie; kolejna edycja Phare w roku 2002 miała zgodnie z WNPR być realizowana w województwach: dolnośląskim, zachodniopomorskim, pomorskim, wielkopolskim i mazowieckim.

W rozmowach z przedstawicielami Komisji Europejskiej strona polska wielokrotnie podkreślała, że beneficjentami programu Phare - spójność społeczna i gospodarcza powinny być wszystkie województwa. Po pierwsze, spełniają one kryteria dotyczące objęcia Celem 1 polityki strukturalnej Unii Europejskiej (poziom PKB na głowę mieszkańca niższy od poziomu 75% średniej unijnej), po drugie, uczestnictwo w realizacji programu pozwoliłoby wszystkim polskim regionom zapoznać się z zasadami zarządzania programami pomocowymi w oparciu o reguły rządzące programami Celu i Funduszy Strukturalnych.

W trakcie spotkań dotyczących Phare na rok 2001 Komisja Europejska zakwestionowała planowane wcześniej objęcie pomocą grupy kolejnych sześciu województw. Komisja Europejska stanęła na stanowisku, iż konieczne jest utrzymanie wsparcia jedynie dla województw korzystających z programu Phare 2000. Argumenty podniesione przez stronę unijną dotyczyły głównie koncentracji ograniczonej puli środków finansowych, co miałoby mieć bardziej efektywne i zintegrowane oddziaływanie na rozwój społeczno-ekonomiczny obszarów objętych wsparciem.

W wyniku prowadzonych przez stronę polską negocjacji Komisja Europejska zgodziła się jednak na rozszerzenie grona beneficjentów programu, nie więcej jednak niż o trzy nowe województwa. Powstał więc problem wyselekcjonowania ich spośród sześciu województw przewidzianych do Phare 2001 we Wstępnym Narodowym Planie Rozwoju. Zgodnie z kryteriami wyboru województw uczestniczących w programie Phare do grupy pięciu województw z Phare 2000 dołączono także województwa: świętokrzyskie, kujawsko-pomorskie oraz łódzkie.

Przy wyborze tych właśnie województw wzięto również pod uwagę dodatkowy czynnik: dostępność innych regionalnych programów pomocowych o zintegrowanym charakterze. Województwo lubuskie od kilkunastu lat objęte jest programem Phare CBC. W nowych warunkach programowania (od roku 1999) program realizowany jest we wszystkich, za wyjątkiem jednego, powiatach województwa. Zmiany w funkcjonowaniu programów współpracy przygranicznej umożliwiają także finansowanie znacznie szerszego spektrum działań niż dotychczas, nadając programowi charakter zintegrowany. Również alokacje finansowe otrzymywane rokrocznie przez województwo są wyższe niż środki jakie województwo otrzymywałoby z programu Phare - spójność społeczna i gospodarcza - w ramach alokacji CBC na rok 2000 województwo lubuskie otrzyma około 17 mln euro.

Na zakończenie pragnę raz jeszcze podkreślić, iż wraz z corocznym zwiększaniem alokacji na program Phare - spójność społeczna i gospodarcza, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i Budownictwa będzie dążyć do objęcia programem jak największej liczby województw, tak by jeszcze w okresie przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej polskie regiony nabyły praktyczne umiejętności związane z programowaniem i wykorzystaniem środków przeznaczonych na rozwój regionalny z zasobów Funduszy Strukturalnych.

Z wyrazami szacunku

Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i Budownictwa

wz Podsekretarz Stanu