Warszawa, 26 lipca 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenia Pana Senatora Jerzego Markowskiego podczas 61 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 29 czerwca 2000 r., przekazane przy piśmie znak: AG/043/209/2000/IV, uprzejmie informuję, że w celu wyjaśnienia przedmiotowych spraw zwrócono się do Śląskiej Regionalnej Kasy Chorych.

Odnosząc się do oświadczenia Pana Senatora w sprawie prawidłowego funkcjonowania Instytutu Onkologii w Gliwicach w świetle niepełnego finansowania usług i porad medycznych przez Śląską Regionalną Kasę chorych w Katowicach uprzejmie informuję, iż zgodnie z informacją uzyskaną w Śląskiej Regionalnej Kasie Chorych w zakresie kontraktu na rok 2000 z Instytutem Onkologii w Gliwicach, efekt finansowy powyższego jest o 13,5% wyższy w porównaniu do roku ubiegłego.

Wymieniony świadczeniodawca realizuje usługi medyczne dla ubezpieczonych w Śląskiej Regionalnej Kasie Chorych w ramach: lecznictwa stacjonarnego, specjalistycznej opieki ambulatoryjnej, diagnostyki i terapii wysokospecjalistycznej. Możliwości Instytutu w zakresie wykorzystania zasobów kadrowych oraz sprzętu oszacował i przedstawił świadczeniodawca w ofercie. Liczba zakontraktowanych przez Kasę Chorych świadczeń jest zgodna z przedstawioną ofertą lub niewiele odbiega od propozycji zakładu, co widać w tabeli nr 1, natomiast zmniejszenie osobodni na oddziale chemioterapii wynika z wprowadzenia odrębnego rozliczania hospitalizacji związanych z wykonywaniem zabiegów chemioterapii.

Należy podkreślić, że odpowiadając na zwiększone zapotrzebowanie na świadczenia z zakresu onkologii, Śląska Regionalna Kasa Chorych w dniu 23 maja 2000 roku przeprowadziła z powyższą jednostką renegocjacje, które doprowadziły do zakontraktowania w bieżącym roku większej ilości świadczeń w każdym z omawianych powyżej zakresów, mimo że nie wszystkie pracownie i poradnie zrealizowały w pełni ubiegłoroczną umowę.

Tabela 1.

Tabela 2.

Ponadto, Instytut realizuje procedury wysokospecjalistyczne finansowane z budżetu Ministerstwa Zdrowia.

Należy dodać, iż stosownie do przepisów ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) Kasa Chorych jest samorządną instytucją ubezpieczenia zdrowotnego, reprezentującą ubezpieczonych, posiadającą osobowość prawną. Kasa Chorych zapewnia ubezpieczonym w ramach posiadanych środków finansowych świadczenia określone w ustawie; w tym celu gromadzi środki finansowe, zarządza nimi oraz zawiera umowy ze świadczeniodawcami.

Z posiadanych środków i uzyskiwanych przychodów pokrywa koszty działalności i zobowiązań oraz samodzielnie gospodaruje przekazanymi w nieodpłatne używanie nieruchomościami i majątkiem Skarbu Państwa lub komunalnym oraz majątkiem własnym (otrzymanym i zakupionym).

Nie można pominąć także przepisu 54 ust. 1 pkt 3, na mocy którego zakład może uzyskiwać środki finansowe z wydzielonej działalności gospodarczej.

Ubezpieczenie zdrowotne realizowane przez Kasę Chorych oparte jest na zasadach gospodarności i celowości. Przy zawieraniu umów Kasa Chorych obowiązana jest do przestrzegania zasady zrównoważenia wydatków z przychodami Kasy Chorych. Świadczenia zdrowotne są udzielane ubezpieczonym w ramach środków finansowych posiadanych przez Kasę Chorych.

W tej sytuacji składki na ubezpieczenie zdrowotne nie mogą być traktowane jako wyłączne źródło przychodów zakładów opieki zdrowotnej oraz zapewniające finansowanie wszystkich potrzeb bieżących, do tego likwidacji zaniedbań i braków.

Odpowiadając na zarzut nieprawidłowości powstałych w trakcie przejmowania majątku byłego już Górnośląskiego Szpitala Onkologicznego przez Instytut Onkologii pod nadzorem Ministerstwa Zdrowia uprzejmie informuję, że zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 10 listopada 1999 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Zdrowia (Dz.U. Nr 91, poz. 1036 oraz z 2000 r. Nr 8, poz. 106) - Górnośląski Szpital Onkologiczny w Gliwicach oraz Centrum Onkologii - Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie (którego oddział znajduje się w Gliwicach) znalazły się w wykazie organów i jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Ministra Zdrowia.

Uprzejmie informuję Pana Senatora, że zostały spełnione wymogi określone w art. 43 ust. 2 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej; projekt zarządzenia o likwidacji Górnośląskiego Szpitala Onkologicznego poparła Komisja Promocji i Ochrony Zdrowia Sejmiku Wojewódzkiego (uchwałą z dnia 11 stycznia 2000 r. Komisja podtrzymała swoje wcześniejsze stanowisko o utworzeniu jednej jednostki, wyrażone w uchwale z dnia 26 kwietnia 1999 r. nr I/7/2/9) oraz przewodniczący Sejmiku Województwa Katowickiego (pismo z dnia 12 stycznia 2000 r., znak: KS/88/2000) i Wojewoda Śląski (pismo z dnia 10 stycznia 2000 r., znak: SZ.IV.53/1/00).

Należy dodać, iż na mocy porozumienia zawartego w dniu 3 lutego 2000 r. w sprawie przejęcia przez Centrum Onkologii - Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie w Gliwicach likwidowanego Górnośląskiego Szpitala Onkologicznego w Gliwicach pomiędzy Ministrem Zdrowia reprezentowanym przez Sekretarza Stanu Macieja Piróga a Centrum Onkologii - Instytutem im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie reprezentowanym przez Dyrektora Naczelnego Instytutu im. M. Skłodowskiej-Curie, pana Marka Nowackiego oraz Dyrektora Gliwickiego Oddziału instytutu im. M. Skłodowskiej-Curie, Pana Bogusława Maciejewskiego ustalono, że:

- Minister Zdrowia przekazuje Centrum Onkologii - Instytutowi im. M. Skłodowskiej-Curie w Warszawie zadania i mienie likwidowanego szpitala, prawa i zobowiązania likwidowanego szpitala na dzień 10 maja 2000 r.

- Przekazanie szpitala nastąpi w drodze protokolarnej: w tym celu została powołana 5 osobowa Komisja zdawczo-odbiorcza.

Należy dodać, iż wszelkie czynności wymienione w zarządzeniu i porozumieniu przeprowadzono pod nadzorem Komisji zdawczo-odbiorczej, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, w szczególności art. 56-58 i 61 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, w związku z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości - Dz.U. Nr 121, poz. 591 z późn. zm.), oraz przepisami dotyczącymi amortyzacji środków trwałych (z wymienionych czynności Komisja zdawczo-odbiorcza sporządziła protokoły). Powyższe zweryfikuje także badany przez biegłych bilans.

Z up. MINISTRA ZDROWIA

Pełnomocnik Rządu do Spraw Wprowadzenia

Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego

PODSEKRETARZ STANU

Anna Knysok

Warszawa, 26.07. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenia Pana Senatora Jerzego Markowskiego podczas 61 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 29 czerwca 2000 r., przekazane przy piśmie znak: AG/043/209/2000/IV w sprawie pominięcia przez Śląską Regionalną Kasę Chorych w Katowicach w ogłoszeniu konkursu ofert na świadczenie medyczne w 2000 r. pielęgniarek i położnych podstawowej opieki zdrowotnej uprzejmie informuję, że Minister Zdrowia nie posiada prawa do ingerowania w postępowanie konkursowe w zakresie zawierania umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych.

Zdaniem Śląskiej Regionalnej Kasy Chorych postępowanie konkursowe mające na celu zakontraktowanie usług medycznych na rok 2001 przeprowadzono na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 lutego 1997 roku o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. z 1997 r. Nr 28 poz. 153 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie konkursu ofert na zawieranie przez Kasy chorych umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych (Dz.U. z 1998 r. Nr 148 poz. 978 z późniejszymi zmianami), w tym opracowano i opublikowano przyjęte uchwałą Zarządu Kasy "Szczegółowe warunki konkursu ofert oraz szczegółowe informacje o przedmiocie konkursu ofert poprzedzającego zawieranie umów o udzielenie świadczeń zdrowotnych dla osób ubezpieczonych w Śląskiej Regionalnej Kasie Chorych na rok 2001" określające wykaz kontraktowanych świadczeń zdrowotnych. Zgodnie z tym dokumentem nie przewiduje się bezpośredniego kontraktowania usług pielęgniarek środowiskowych, wyłączając je w zakres czynności przedmiotu konkursu - 03 - Podstawowa opieka zdrowotna.

Śląska Regionalna Kasa Chorych stoi na stanowisku, że pielęgniarstwo środowiskowo-rodzinne, w tym również działalność położnych środowiskowych, stanowi jedną z części składowych podstawowej opieki zdrowotnej integralnie związaną z działalnością lekarza rodzinnego. A to oznacza, iż część świadczeń pielęgniarki udzielana jest na podstawie skierowania lekarza. Podnoszone przez grupę zawodową pielęgniarek i położnych ustawowe prawo ubezpieczonego do wyboru pielęgniarki i położnej jest niezaprzeczalne.

Zdaniem Śląskiej Regionalnej Kasy Chorych nie można pomijać faktu, że ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w art. 60 ust. 1 pkt 4 gwarantuje ubezpieczonemu możliwość wyboru również innych świadczeniodawców. Psycholodzy, rehabilitanci medyczni, analitycy medyczni, technicy protetycy to również grupy zawodów medycznych, które upominały się o swoje prawo do bezpośredniego podpisywania umów z Kasą Chorych na świadczenia zdrowotne (a co nie znajduje merytorycznego uzasadnienia). Zgodnie z art. 58 ust. 4 wymienionej ustawy, świadczenia z zakresu diagnostyki, rehabilitacji leczniczej oraz zabiegi ambulatoryjne, a także świadczenia innych, niż lekarze świadczeniodawców, są udzielane ubezpieczonemu na podstawie skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego.

Wobec powyższego Śląska Kasa Chorych przyjęła zasadę, że świadczeniem medycznym jest tylko wspólne działanie lekarza, pielęgniarki, położnej i innych świadczeniodawców z kręgu zawodów medycznych, a ponadto fakt, iż przepisy wymienionej ustawy, gwarantując z jednej strony prawo ubezpieczonego do wyboru pielęgniarki, położnej i innych świadczeniodawców, równocześnie w tym samym art. 60 ust. 2 zezwalają ubezpieczonemu na zmianę tylko wybranego przez siebie lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. W świetle powyższego zmiana pielęgniarki i/lub położnej według Śląskiej Kas Chorych może dokonać się jedynie poprzez zmianę tego lekarza.

Zdaniem Śląskiej Regionalnej Kasy Chorych takie rozwiązania w sprawie sposobu kontraktowania usług z zakresu pielęgniarstwa środowiskowego stosowane przez Kasę w roku 2000 oraz proponowane analogicznie na 2001 są optymalne. Umowy na wykonanie świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej nakładają na świadczeniodawców obowiązek zapewnienia środowiskowej opieki pielęgniarskiej w wymiarze zatrudnienia co najmniej 40 godzin tygodniowo na każde 2500 zadeklarowanych do lekarza ubezpieczonych oraz środowiskowej opieki położniczej w wymiarze zatrudnienia co najmniej 40 godzin tygodniowo na każde 6000 zadeklarowanych osób płci żeńskiej. Obowiązek zapewnienia świadczeń wykonywanych przez pielęgniarki i położne środowiskowe na powyżej opisanych zasadach spoczywa na każdym świadczeniodawcy, chcącym podpisać umowę ze Śląską Regionalną Kasą Chorych na wykonywanie świadczeń zdrowotnych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej. Daje to wymienionym świadczeniodawcom między innymi możliwość zawierania kontraktów z pielęgniarkami i położnymi środowiskowo-rodzinnymi na realizację zadań z zakresu opieki środowiskowo-rodzinnej oraz położniczo-środowiskowej. Warunkiem podpisania powyższego kontraktu z podmiotem realizującym świadczenia z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej jest utworzenie przez pielęgniarki środowiskowe i/lub położne niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej lub zarejestrowanie indywidualnych praktyk.

Śląska Regionalna Kasa Chorych umożliwiając zawieranie kontraktów pomiędzy podmiotami wykonującymi obowiązki z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, a podmiotami realizującymi świadczenia zdrowotne z zakresu położnictwa środowiskowego, działa zgodnie z przepisami w zakresie samodzielności zawodu pielęgniarki i położnej zawartymi w ustawach z dnia 05 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz.U. Nr 91 poz. 410 z późn. zm.) oraz z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej.

Zdaniem Kasy powyższe rozwiązania umożliwiają podmiotom tworzonym przez pielęgniarki i położne włączenie się i działanie w przekształcający się obecnie system ochrony zdrowia, natomiast Kasie Chorych występującej w interesie ubezpieczonego, a nie świadczeniodawcy, umożliwia zgodnie z art. 1a pkt 5 wymienionej ustawy, stworzenie systemu dającego możliwość równego dostępu do świadczeń zdrowotnych. Kontraktowanie usług lekarskich i pielęgniarskich, w tym samym realizującym je podmiocie lub w podmiocie, który zawarł umowę z innym świadczeniodawcą w zakresie jego kompetencji, w obecnej sytuacji jest jedynym sposobem spełniającym powyższe wymogi.

Ponadto Śląska Regionalna Kasa Chorych wyjaśnia, że niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej prowadzone przez pielęgniarki mogą na rok 2001 składać oferty w zakresie części przedmiotu konkursu - 09 Opieka w zakładach opiekuńczo-leczniczych oraz w zakresie części przedmiotu konkursu - 05 - Opieka w miejscu nauczania i wychowania. Zadania z tego ostatniego zakresu konkursu mogą być również realizowane przez indywidualne lub grupowe praktyki pielęgniarskie.

Z up. MINISTRA ZDROWIA

Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego

PODSEKRETARZ STANU

Anna Knysok

Warszawa, 26 lipca 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Zainteresowany uzyskał uprawnienia kombatanckie w b. ZBoWiD 27 kwietnia 1984 r. wyłącznie z tytułu: działalność w utrwalaniu władzy ludowej od 8.X.1949 do 8.XI.1949 r. łącznie 1 miesiąc. Podstawą ich przyznania było zaświadczenie Wojskowej Komendy Uzupełnień w Kielcach z 26 października 1982 r., stwierdzające, że p. Zapała pełnił służbę w Ludowym Wojsku Polskim od 8 października 1949 r. do 26 lutego 1952 r. w tym w jednostce, która prowadziła walki z reakcyjnym podziemiem od 8.X.1949 - 19.III.1950, 19.V.1950 - 9.IX.1950, 30.X.1950 - 20.XI.1950, 10.II.1951 - 18.III.1951, 30.VI.1951 - 2.II.1952 r.

W dniu 8 lutego 1983 r. ww. został poinformowany pismem wiceprezesa Zarządu Wojewódzkiego ZBoWiD w Kielcach, mgr Jana Rogielli, że nie spełnia warunków przyjęcia do ZBoWiD. W wyniku odwołania do Głównej Komisji Weryfikacyjnej ZBoWiD (w którym ww. podał, że służył w tym czasie w jednostce wojskowej na terenie woj. olsztyńskiego i zwalczał resztki reakcyjnego podziemia) - został przyjęty do tej organizacji.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych wyda następną decyzję. W przypadku utrzymania w mocy decyzji poprzedniej, czyli o pozbawieniu uprawnień kombatanckich, zainteresowany będzie mógł złożyć skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, o czym zostanie poinformowany w decyzji.

Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych działa na podstawie cyt. ustawy "o kombatantach...", decyzje administracyjne wydawane są na podstawie przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, a Kierownik Urzędu w zakresie rozstrzygania spraw dotyczących uprawnień kombatanckich kieruje się również orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego, wyrokami Trybunału Konstytucyjnego oraz uchwałami NSA i SN. Ustawa "o kombatantach..." nie jest wykorzystywana - jak twierdzi Pan Senator Jerzy Suchański - do walki politycznej. Jej realizacja wynika bowiem z intencji Ustawodawcy, zawartej w jej preambule, uznającej szczególne zasługi dla tych wszystkich obywateli, którzy walczyli o suwerenność i niepodległość Ojczyzny (...), oraz art. 1 ust. 1: Kombatantami są osoby, które brały udział w wojnach, działaniach zbrojnych i powstaniach narodowych, wchodząc w skład formacji wojskowych lub organizacji walczących o suwerenność i niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej.

Działalność p. Mieczysława Zapały wyłącznie w charakterze "uczestnika walk o ustanowienie i utrwalenie władzy ludowej" nie mieści się w dyspozycji art. 1 ust. 1 ustawy "o kombatantach..." co jest potwierdzone dotychczasowym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego.

Warszawa, 24 lipca 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1) sposób szacowania postulowanych wydatków kas chorych wskazujący na przyjęcie założenia. że struktura kosztów w ochronie zdrowia jest racjonalna i optymalna, a czynnikami generującymi wzrost kosztów są jedynie uwarunkowania zewnętrzne (inflacja, potrzeby zdrowotne, wzrost wynagrodzeń pracowników ochrony zdrowia); tymczasem reformy w ochronie zdrowia dopiero się rozpoczęły; trwają prace np. nad:

- gromadzeniem rzeczywistych informacji o potrzebach zdrowotnych poddawanych weryfikacji poprzez kontrolę, itp.,

2) proponowaną przez Pełnomocnika Rządu do spraw Wprowadzania Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego metodę oszacowania wysokość składki mającą charakter uproszczony; oszacowania dokonano poprzez rachunek arytmetyczny z pominięciem oceny realizacji zamierzonych celów reformy oraz analizy faktycznej sytuacji poszczególnych kas chorych i jednostek ochrony zdrowia; postulat podniesienia składki nie został w żaden sposób powiązany z oceną możliwości jego realizacji w powiązaniu z sytuacją całego sektora finansów publicznych,

W pierwszym roku funkcjonowania kas chorych, tj. w 1999 r., łączne nakłady na ochronę zdrowia były wyższe o 12,9% w porównaniu z 1998 r., co stanowiło realny wzrost o 5,2%. Jednak mimo tak znacznego wzrostu w odczuciu społecznym nie nastąpiła poprawa warunków udzielania świadczeń zdrowotnych.

Uprawnione wnioskowanie co do wysokości składki, w mojej ocenie, wymaga co najmniej 1-2 letniego funkcjonowania systemu ubezpieczeń. Z jednej strony jest to niezbędny okres do wypracowania metodologii sporządzania krótko i długoterminowych prognoz przychodów ze składek, a z drugiej strony czas niezbędny na dokończenie reform w organizacji i funkcjonowaniu ochrony zdrowia. Procesy dostosowawcze tak po stronie służby zdrowia jak i kas chorych już się rozpoczęły i sądzę, że nie byłoby uzasadnione ich przerywanie poprzez dostarczenie dodatkowej puli środków finansowych. W mojej ocenie może to spowodować konieczność ponownego podniesienia składki w następnym okresie. Ponadto wydaje się, że problem wysokości składki powinien być rozpatrywany dopiero po uruchomieniu wszystkich rezerw tkwiących obecnie w systemie ochrony zdrowia oraz po wyeliminowaniu z systemu powszechnego zjawiska przerzucania kosztów oraz indukowania popytu na kosztowne procedury medyczne.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 28 lipca 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ewentualne zwiększenie wydatków na określone zadania może być dokonane przez Radę Ministrów w trakcie prac nad projektem budżetu na 2001 r.

Dodatkowo zauważyć należy, iż kwestia zabezpieczenia przeciwpowodziowego jako inwestycja poprawiająca stan środowiska, może być ujęta w kontrakcie wojewódzkim, zgodnie z art. 5 ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (Dz.U. Nr 48, poz. 550). Wówczas, przy uwzględnieniu procedury zawartej w ustawie, możliwe jest uzyskanie wsparcia finansowego ze środków budżetu państwa.

Podsekretarz Stanu

Krzysztof J. Ners

Warszawa, 29 lipca 2000 r.

Pani Prof. dr hab.
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Tak Rząd Rzeczypospolitej Polskiej jak i Wojewoda Warmińsko-Mazurski, w pełni zdając sobie sprawę z sytuacji społecznej i gospodarczej regionu, starają się podejmować działania zmierzające do rozwiązania trudności istniejących w tym zakresie. Dowodem świadczącym o takich właśnie działaniach, może być polityka społeczna prowadzona przez wojewodę.

Najważniejszym zadaniem z zakresu administracji rządowej realizowanym przy współpracy z samorządami - w ramach polityki społecznej - jest realizacja świadczeń zagwarantowanych ustawą z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 z późn. zm). Należy zaznaczyć, iż w 1999 r. oraz w pierwszej połowie 2000 r., zwiększono wydatki zaplanowane na świadczenia pomocy społecznej. Przykładem mogą być gminy byłego województwa elbląskiego, dla których zaplanowana została kwota 12.911.000 zł, (co stanowiło 15,7% budżetu wojewody w rozdziale 8613 § 88). W efekcie dokonanych zmian, budżet wspomnianych gmin uległ zwiększeniu do kwoty 15.392.855 zł (tj. 16,23 % w budżecie wojewody w rozdziale jw.). Zwiększenia dokonane zostały w oparciu o informacje nadesłane przez właściwe ośrodki pomocy społecznej. W roku 2000, na świadczenia z pomocy społecznej dla wspomnianych gmin regionu elbląskiego, zaplanowano kwotę 14.956.000 zł - co stanowi 17,23 % budżetu wojewody w rozdziale 8613 § 88. Po zmianach spowodowanych zwiększeniem środków na ten cel z rezerw celowych budżetu państwa, budżet wynosi 16.685.00 zł - co stanowi 17,38 % budżetu wojewody w rozdziale jw. W całym województwie całkowicie zapewniono wypłatę świadczeń obligatoryjnych oraz fakultatywnych.

Wśród zadań własnych najważniejszym jest prowadzenie domów pomocy społecznej. Wojewoda stara się dofinansowywać to zadanie. W powiatach elbląskim ziemskim i grodzkim oraz braniewskim, dofinansowano 7 domów pomocy społecznej. W 1999 r. przyznana kwota dotacji na wspomniane powiaty, z przeznaczeniem na dofinansowanie domów pomocy społecznej, wyniosła 5.577.838 zł - co stanowiło 13% budżetu wojewody w rozdziale 8613 § 88. Jednocześnie poczynione zostały starania o przyznanie dodatkowych środków z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, na inwestycje i doposażenie domów pomocy społecznej, związane z likwidacją barier architektonicznych.

Organ założycielski zaaprobował koncepcję prywatyzacji - w trybie art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o komercjalizacji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 118, poz. 561 z późn. zm.), tj. poprzez dodatnie do odpłatnego korzystania - Przedsiębiorstwa Robót Drogowo-Mostowych w Braniewie. Poza warunkami cenowymi, istotnymi elementami rokowań ze spółką pracowniczą będą zobowiązania inwestycyjne spółki oraz gwarancje zatrudnienia dla pracowników przedsiębiorstwa.

Wykonując uprawnienia organu założycielskiego, podjęto między innymi działania zmierzające do zapobieżenia upadłości Przedsiębiorstwa Przemysłu Zbożowego w Pieniężnie. Rokowania z Agencją Rynku Rolnego - prowadzone z inicjatywy wojewody i przy udziale samorządu lokalnego - doprowadziły do zawarcia porozumienia, dotyczącego warunków przejęcia przez agencję mienia przedsiębiorstwa. W wyniku rokowań ustalono, że wszyscy dotychczasowi pracownicy przedsiębiorstwa zostaną zatrudnieni w nowo tworzonym podmiocie gospodarczym. Utrzymanie przedsiębiorstwa w zmienionej formie organizacyjnej - przy zachowaniu dotychczasowego profilu działalności - pozwoli na zapewnienie rynku zbytu dla producentów zbóż konsumpcyjnych i paszowych oraz pośrednio wpłynie na rozwój tej dziedziny rolnictwa.

Ponadto pragnę dodać, że Wojewoda Warmińsko-Mazurski obok wspomnianych działań, podejmował także inne inicjatywy w zakresie rozwoju inwestycji i infrastruktury, jak również przyczyniał się do promowania przedsiębiorczości w regionie. Nowe możliwości rozwiązywania problemów, wynikających z trudnej sytuacji społeczno-gospodarczej poszczególnych regionów, daje ustawa z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (Dz.U. Nr 48, poz. 550).

Marek Biernacki

Warszawa, 31 lipca 2000 r.

Pani Prof. dr hab.
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do przesłanego przy piśmie z dnia 4.07.2000 r. Nr AG/043/211/2000/IV oświadczenia senatora Józefa Kuczyńskiego, złożonego podczas 61 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 czerwca br., w sprawie zabezpieczenia przeciwpowodziowego Żuław, pozwalam sobie przedstawić stanowisko w powyższej sprawie.

Po katastrofalnej w skutkach powodzi 1983 r. uruchomiono ogromny front inwestycyjny. Z rezerwy budżetu centralnego przyznana została dotacja celowa dla województwa elbląskiego na usuwanie skutków powodzi. Opracowany został "Program działań w zakresie zabezpieczenia przeciwpowodziowego Żuław Wiślanych w latach 1983-1985". Założenia programu zakładały osiągnięcie następujących celów: likwidacja skutków powodzi, odbudowę zniszczonych urządzeń melioracyjnych i przeciwpowodziowych, poprawę zabezpieczenia Żuław przed zagrożeniem powodziowym, niezbędną modernizację systemu melioracyjnego i przeciwpowodziowego, zahamowanie regresu produkcyjnego i rozwoju produkcji rolnej na Żuławach Wiślanych. Po roku 1985, działania związane z zabezpieczeniem przeciwpowodziowym Żuław miały być kontynuowane. Do końca 1991 r. zmodernizowano prawie 165 km wałów przeciwpowodziowych na najbardziej zagrożonych odcinkach, w tym na Jez. Drużno. Prace te wykonano w ramach uchwały Rady Ministrów 73/83 z dnia 12 maja 1983 r. Mimo tak wielkiego wysiłku inwestycyjnego nie zakończono modernizacji wszystkich wałów.

Do 1998 roku, na wniosek Ministra OŚZNiL była uruchamiana "rezerwa powodziowa" ujmowana w budżecie państwa, którą można było przeznaczyć na najbardziej niezbędne prace w zakresie usuwania skutków powodzi i zabezpieczenia przeciwpowodziowego. Od 1999 r. rezerwy takiej w budżecie państwa już nie ma.

Podczas narady poświęconej problemom zabezpieczenia przeciwpowodziowego Żuław w dniu 24 listopada 1999 r., w którym udział wzięli: p.o. Szefa Kancelarii Prezesa RM Pan Jerzy Widzyk, Podsekretarz Stanu w MSWiA Pan Józef Płoskonka oraz Wojewodowie: Pomorski Pan Tadeusz Sowiński i Warmińsko-Mazurski Pan Zbigniew Babalski, ustalono, że do końca I kwartału 2000 r. przedstawiony zostanie program zabezpieczenia Żuław przed powodzią. Na naradę nie został zaproszony przedstawiciel Ministerstwa Środowiska ani Głównego Komitetu Przeciwpowodziowego i w związku z tym nie uczestniczył w niej.

W nawiązaniu do spotkania u Pana Marszałka Macieja Płażyńskiego, które odbyło się w dniu 12 kwietnia 2000 r. w Warszawie, z udziałem Pana Ministra Jerzego Widzyka oraz Przewodniczącego Pomorskiego Komitetu Przeciwpowodziowego Pana Krzysztofa Pusza i Wicewojewody Pomorskiego w sprawie środków na modernizację urządzeń przeciwpowodziowych na Żuławach Wiślanych, Marszałek Województwa Pomorskiego w dniu 10 maja 2000 r. przy piśmie DROWOŚ.I.133/2000, przekazał do Pana Macieja Płażyńskiego - Marszałka Sejmu RP i Pana Jerzego Widzyka Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów List Intencyjny podpisany przez Panów Wojewodów i Marszałków Województw Pomorskiego i Warmińsko-Mazurskiego w sprawie wspólnego działania w zakresie odbudowy, modernizacji i utrzymania urządzeń melioracyjnych i osłony przeciwpowodziowej na obszarze Żuław Wiślanych oraz "Program modernizacji systemu zabezpieczenia i budowy osłony przeciwpowodziowej na Żuławach Wiślanych na lata 2001-2010", z prośbą o zabezpieczenie środków finansowych na realizację przedłożonego programu.

Antoni Tokarczuk

Warszawa, 31 lipca 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Należy zauważyć, iż zgodnie z przepisami art. 35b ust. 1 oraz art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.), posiadający osobowość prawną samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pokrywa ujemny wynik finansowy we własnym zakresie. Również art. 40 ust. 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że Skarb Państwa nie odpowiada za zobowiązania innych osób prawnych. Datą decydującą o usamodzielnianiu, a więc o uzyskaniu osobowości prawnej jest data wpisu do rejestru sądowego.

W związku ze zgłaszanymi zarzutami, iż w wielu przypadkach zobowiązania w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej powstały w wyniku nie wywiązywania się wojewodów z umów zawartych z tymi zakładami w sprawie świadczenia odpłatnych usług zdrowotnych, a więc niewątpliwie są to zobowiązania Skarbu Państwa, podjęta została decyzja o rozszerzeniu roli Banku Handlowego w zakresie regulowania zobowiązań ochrony zdrowia powstałych do dnia 31 grudnia 1998 r.

c) ustalona została cena jednostkowa świadczenia lub ogólna kwota zapłaty oraz limit zakupionych świadczeń, który miał podlegać renegocjacjom w razie wcześniejszego wykonania. W tych sytuacjach powinna zostać poddana ocenie ta część umowy, która zobowiązywała do dokonania zmian w razie zaistnienia określonych warunków (na ile precyzyjnie wyrażono intencje stron) oraz powinno nawiązać się pomocniczo do sytuacji historycznej (liczby świadczeń udzielanych w takim samym okresie w latach ubiegłych).

Bankowi Handlowemu w Warszawie S.A. powierzono także dokonywanie spłat zobowiązań Skarbu Państwa wynikających z zawieranych przez Wojewodów umów/ugód z samodzielnymi publicznymi zakładami opieki zdrowotnej.

Zdarzały się sytuacje, w których pomimo usamodzielnienia zakładu opieki zdrowotnej Wojewoda kontynuował dotychczasowe zasady jego finansowania. Nie podpisanie umowy nie oznacza, że umowa nie została zawarta. Strony potwierdziły istnienie wzajemnych zobowiązań realizując swoje świadczenia - z jednej strony wykonując usługi zdrowotne, z drugiej strony przekazując środki na utrzymanie zakładu. W takich sytuacjach Wojewodowie muszą stwierdzić, czy i które należności stanowią ewentualne zobowiązanie Skarbu Państwa. W przypadku, gdy zobowiązanie nie wynika z nie wywiązania się Wojewody z jednoznacznie określonych w umowie obowiązków, ale w wyniku analizy danych historycznych, Wojewoda stwierdza bezsporność zobowiązania, konieczne jest sporządzenie umowy/ugody, w której samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej potwierdzi, że określona przez Wojewodę kwota zobowiązania stanowi zaspokojenie wszelkich roszczeń finansowych z tytułu, którego dotyczy. W przypadku gdy strony nie dojdą do porozumienia w zakresie całego roszczenia, a Wojewoda uzna część roszczeń jako bezsporne, powinien sporządzić oświadczenie o uznaniu tej części rozliczenia jako zobowiązanie Skarbu Państwa.

Bankowi zostało powierzone również dokonywanie spłat zobowiązań Skarbu Państwa objętych wyrokami i ugodami sądowymi, łącznie z kosztami sądowymi, o ile wynikają one z tytułów objętych przedmiotem umowy.

Niektóre sprawy zostały skierowane przez SPZOZ-y lub innych wierzycieli do sądów. W tych sprawach Wojewodowie również powinni dokonać samodzielnej analizy stanu zobowiązań i w zależności od jej wyniku albo dążyć do zawarcia przed sądem ugody albo kontynuować spór sądowy. Odpowiednio do podjętych działań, Bank dokona spłaty zobowiązań Skarbu Państwa wynikających z zawartych przez Wojewodów przed sądem ugód z wierzycielami lub objętych wyrokami sądowymi, łącznie z kosztami sądowymi.

Wyodrębnienie z budżetu państwa środków na finansowanie ochrony zdrowia w postaci składki na ubezpieczenie zdrowotne (będącej częścią podatku) i przekazanie ich instytucjom ubezpieczenia zdrowotnego - kasom chorym, które w imieniu ubezpieczonych zakupują świadczenia zdrowotne, gwarantuje przejrzystość w gospodarce finansowej. Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym określa organy decyzyjne i kontrolne - Rady Kas Chorych wybierane spośród ubezpieczonych oraz Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, zatwierdzający plany finansowe kas i sprawujący nadzór nad zasadnością podejmowanych decyzji finansowych przez kasy chorych. Zapewniają one dodatkowo prawidłowy podział środków na świadczenia zdrowotne, koszty administracyjne i wyrównanie finansowe między kasami chorych. Trudno więc mówić o braku wpływu ubezpieczonych na sposób wykorzystania tych środków.

Kasy chorych zawierając umowy ze świadczeniodawcami realizują cel zapewnienia ubezpieczonym, odpowiedniego zakresu, jakości i dostępności świadczeń zgodnie z preferencjami ubezpieczonych. Niestety, często jeszcze obserwuje się naganne zachowania świadczeniodawców, które utrudniają i opóźniają prawidłowe funkcjonowanie wprowadzonych rozwiązań. Niezrozumienie nowych zasad, błędna interpretacja, a często nieznajomość obowiązujących przepisów powodują nieracjonalne i sprzeczne nie tyko z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym ale także z zasadami etyki i zdrowego rozsądku działania, których konsekwencją są m.in. wydłużające się terminy wizyt u specjalistów, odmowy wydawania skierowań, trudności z przejęciem do leczenia szpitalnego i uzdrowiskowego, co faktycznie utrudnia dostęp pacjentów do świadczeń zdrowotnych i wpływa na negatywną ocenę reformy i krytykę rozwiązań systemowych.

Niewątpliwie większość zgłaszanych problemów wynika z ograniczonych możliwości finansowych, kas chorych. Limity świadczeń, dopłaty pacjentów do leków, udział ubezpieczonych w finansowaniu świadczeń diagnostycznych powyżej standardów, które w najbliższym czasie zostaną określone przez Ministra Zdrowia w odnośnym rozporządzeniu są wynikiem niewystarczających nakładów na ochronę zdrowia.

Monitorowanie funkcjonowania systemu przyspiesza sukcesywne wprowadzanie zmian, które są korygowane na bieżąco lub w drodze zmian legislacyjnych (aktualnie trwają prace Sejmowej Komisji Zdrowia nad nowelizacją ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym). Po upływie pierwszego roku funkcjonowania reformy ochrony zdrowia prowadzona jest analiza danych dotyczących głównie finansowania świadczeń zdrowotnych i analiza potrzeb ubezpieczonych (będących od momentu wprowadzenia ustawy przedmiotem szczegółowej analizy i okresowych weryfikacji). Dokonuje się również analizy ocen różnych środowisk - ubezpieczonych, świadczeniodawców, związków zawodowych, organizacji społecznych, czy organów założycielskich.

Ochrona zdrowia w sferze prywatnej - w tym obszarze dominuje odpowiedzialność indywidualna, a rolą państwa jest prowadzenie polityki wspierającej (np. polityki prorodzinnej).

Ochrona zdrowia w sferze publicznej - tutaj dominuje odpowiedzialność państwa szczególnie za stan zdrowia publicznego, za sprawne funkcjonowanie sektora usług medycznych, za bezpieczeństwo zdrowotne.

a) Podniesieniu rangi i wzmocnieniu praw pacjenta

Ustrój ochrony zdrowia jest projektowany, przede wszystkim, w celu lepszego zaspokojenia potrzeb obywateli. Jednym z elementów wzmocnienia pozycji pacjenta na rynku usług medycznych jest katalog praw pacjenta. Istnieje konieczność wyrównania praw pacjenta i konsumenta. Pacjentowi powinna przysługiwać ochrona praw co najmniej taka jak przysługuje konsumentowi. Jest to model istniejący w innych państwach np. w Hiszpanii urząd ministra zdrowia jest powiązany z urzędem ochrony konsumentów. Dlatego też przewiduje się powołanie rzecznika praw pacjenta, przewodnika po systemie i obrońcy, w ramach administracji rządowej w województwie. Innym instrumentem rządu działającym w interesie praw pacjenta jest Inspekcja Usług Medycznych.

b) Otwartym rynku usług medycznych

Cechą rynku jest otwartość co oznacza, że rynek usług medycznych powinien zakładać pluralizm podmiotów w nim działających i powinien być w całości regulowany przez prawo o działalności gospodarczej. Na rynku istnieją zatem podmioty jednolitej natury - przewidzianej w prawie o działalności gospodarczej (dotyczy to zarówno świadczeniodawców jak i płatników).

c) Wprowadzeniu gwarancji bezpieczeństwa zdrowotnego

Państwo, z racji na zapewnienie bezpieczeństwa zdrowotnego, wyłącza z ogólnej zasady otwartego rynku usług medycznych pewien zasób usług i środków, który musi być utrzymywany niezależnie od bieżącego popytu. Elementem zapewnienia bezpieczeństwa zdrowotnego jest koncepcja sieci szpitali na poziomie krajowym i regionalnym oraz gwarancja utrzymania w nich minimum łóżek z zapewnionymi kontraktami.

d) Prowadzeniu polityki zdrowotnej państwa w oparciu o Narodowy Program

Zdrowia

e) Jasnym podziale zadań pomiędzy podmioty władzy publicznej w państwie

Każdy podmiot władzy publicznej posiada jasno określone, zgodnie z zasadą pomocniczości, zadania w ramach ustroju ochrony zdrowia.

Zasada pluralizmu podmiotów działających na rynku usług medycznych i ich równości wobec prawa skłania do podporządkowania ich regulacjom prawa o działalności gospodarczej. Ma to być działalność oparta na zasadach: uczciwej konkurencji, wysokiej etyki biznesu, ale fundamentem dla niej pozostaje etyka wykonywania zawodów medycznych.

W 2000 r. kontynuowany jest Program Restrukturyzacji w Ochronie Zdrowia, w którym uwzględniając propozycje wielu jednostek i organów założycielskich, zdecydowano się na zdecentralizowanie podziału środków oraz przyjmowanie jedynie kompleksowych programów restrukturyzacji. Środki finansowe z budżetu zostaną rozdysponowane głównie na Regionalne Programy Restrukturyzacji, które zostaną opracowane przez firmy konsultingowe tzw. Regionalne Grupy Wsparcia i zaakceptowane przez samorządy terytorialne. Programy te powinny być dostosowane do lokalnych wskaźników epidemiologicznych, zgodne z prognozowanymi przemianami demograficznymi regionu oraz powinny uwzględniać planowany rozwój społeczno-ekonomiczny regionu.

Z poważaniem

Sekretarz Stanu

w Ministerstwie Zdrowia

Maciej Piróg

Warszawa, 2 sierpnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Po zapoznaniu się z tym oświadczeniem nie mogę się zgodzić z zawartymi w nim zarzutami. Sekretariat senatora Sławińskiego dwukrotnie (6.04.00 i 2.06.00) prosił telefonicznie o szybkie - w ciągu kilku najbliższych dni - ustalenie terminu spotkania, wyznaczając daty odpowiadające panu senatorowi, tj. w dniach posiedzeń Senatu. Nie mogłem zaakceptować proponowanych terminów ze względu na inne, wcześniej przyjęte i potwierdzone zobowiązania służbowe.

Kazimierz M. Ujazdowski

Warszawa, 2 sierpnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Otrzymane w dniu 26.02.1999 r. z Ministerstwa Środowiska Republiki Czeskiej informacje o planowanej realizacji projektów "Budowa bloku 110MW w rejonie kopalni CSM Stonawa" i "Budowa bloku 110MW w rejonie Trzynieckiej Huty Żelaza" oraz zawiadomienie o realizacji projektu "Źródło energetyczne Karwina", które do Ministerstwa Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa wpłynęło w dniu 13.04.1999 r., Ministerstwo, w celu przygotowania stanowiska strony polskiej, postanowiło rozpatrzyć na forum Komisji ds. Ocen Oddziaływania na Środowisko - organu doradczego Ministra, skupiającego wybitnych specjalistów w zakresie ocen oddziaływania na środowisko (OOŚ), w tym przedstawicieli ekologicznych organizacji pozarządowych. W celu przygotowania na posiedzenie ww. Komisji wymaganego koreferatu określającego transgraniczne oddziaływanie inwestycji planowanych po stronie czeskiej, otrzymana dokumentacja, po przetłumaczeniu, została przekazana Panu prof. dr hab. Stanisławowi Hławiczce z Instytutu Ekologii Terenów Uprzemysłowionych w Katowicach.

Ze względu na braki w przekazanej przez stronę czeską dokumentacji Minister OŚZNiL zwrócił się do Ministra Środowiska RC z prośbą o uzupełnienie dokumentacji o niezbędne dla oszacowania oddziaływania transgranicznego raporty oddziaływania na środowisko dla projektów "Budowa bloku 110MW w rejonie kopalni CSM Stonawa" i "Budowa bloku 110MW w rejonie Trzynieckiej Huty Żelaza". Raporty te Ministerstwo OŚZNiL otrzymało w dniu 21.09.1999 r. i przekazało koreferentowi.

Rozpatrując kwestię ww. inwestycji energetycznych po stronie czeskiej, na posiedzeniu, które odbyło się w dniu 16 grudnia 1999 r. z udziałem przedstawicieli organów rządowych, samorządowych oraz reprezentantów pozarządowych organizacji ekologicznych z terenów narażonych. Komisja ds. Ocen Oddziaływania na Środowisko stwierdziła, że dostarczone raporty oddziaływnaia na środowisko nie dają podstawy do jednoznacznego określenia wpływu planowanych inwestycji na obszar Polski i powinny być uzupełnione o następujące elementy:

- rozpatrywane warianty lokalizacyjne,

- bilans gospodarki wodno-ściekowej, ze szczególnym uwzględnieniem wpływu na ewentualne pogorszenie parametrów rzeki Olzy,

- gospodarka odpadami.

Ponadto Komisja wskazała na celowość powołania polsko-czeskiego zespołu ekspertów do oceny planowanych inwestycji energetycznych, a także postanowiła rozpatrzyć, na swoim kolejnym posiedzeniu, przygotowaną przez ten zespół opinię do raportów oddziaływania na środowisko, z uwzględnieniem wyników przeprowadzonych dodatkowych analiz oraz ze szczególnym zwróceniem uwagi na procedury wynikające z Konwencji o Ocenach Oddziaływania na Środowisko w Kontekście Transgranicznym (Konwencji z Espoo).

Zgodnie z wnioskami Komisji, w dniu 25 stycznia 2000 r. zwróciłem się do Ministra Środowiska RC z prośbą o uzupełnienie brakującej dokumentacji o informacje niezbędne do dokonania oceny transgranicznego oddziaływania na środowisko ww. przedsięwzięć oraz z propozycją powołania polsko-czeskiego zespołu ekspertów do oceny planowanych przygranicznych inwestycji energetycznych. Jednocześnie wystąpiłem pismem do Wojewody Śląskiego i Wojewody Opolskiego, zawierającym między innymi informacje o stanowisku Komisji oraz prośbę o zaproponowanie kandydatów do ww. polsko-czeskiego zespołu ekspertów.

W odpowiedzi na moje wystąpienie z 25.01.2000 r., zostałem przez stronę czeską, pismem z dnia 24.02.2000 r., powiadomiony, że przedłożenie informacji nie jest możliwe z uwagi na fakt, że na obecnym etapie postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko dla projektów "Budowa bloku 110MW w rejonie kopalni CSM Stonawa" i "Budowa bloku 110MW w rejonie Trzynieckiej Huty Żelaza" zostało zamknięte, a Ministerstwo Środowiska Republiki Czeskiej wydało negatywne stanowisko w tej sprawie, natomiast postępowanie w sprawie OOŚ dla projektu "Źródło energetyczne Karwina" zostało przerwane na wniosek inwestora.

Republika Czeska od 1993 roku jest Sygnatariuszem Konwencji z Espoo, bierze udział w spotkaniach organizowanych pod auspicjami Konwencji i posiada wyznaczony organ właściwy do jej realizacji (tzw. "focal point"), natomiast, zgodnie z Art. 3 Umowy między Rządem RP a Rządem RC o współpracy w dziedzinie ochrony środowiska z 15 stycznia 1998 r., obie Umawiające się Strony zobowiązane są "... współpracować przy zapobieganiu, zmniejszaniu i eliminowaniu transgranicznych zanieczyszczeń w takim zakresie, aby nie powodowały one szkodliwych skutków w środowisku na terytorium państwa drugiej Umawiającej się Strony". Dlatego też korespondencja kierowana była do Ministra Środowiska RC nie tylko jako do prowadzącego, zgodnie z prawem czeskim, procedurę w sprawie OOŚ, lecz również jako władzy kompetentnej w rozumieniu Konwencji z Espoo oraz strony umowy międzyrządowej, odpowiedzialnej za ich wykonanie.

W związku z powyższym, informacje otrzymane od Ministra Środowiska Republiki Czeskiej zostały zinterpretowane jako tymczasowe odstąpienie przez stronę czeską od realizacji ww. inwestycji, ponieważ zarówno w świetle postanowień Konwencji z Espoo jak i Umowy między Rządem RP a Rządem RC o współpracy w dziedzinie ochrony środowiska, odmowa ze strony Rządu RC przekazania dalszych informacji dotyczących tych trzech projektów wskazywała na to, że na aktualnym etapie proces inwestycyjny, w tym ewentualne prace budowlane, nie jest prowadzony i że strona czeska nie dysponuje materiałami, o które wystąpiłem pismem z dnia 25.01.2000 r.

Z uwagi na powyższe, pismem z dnia 19.05.2000 r. zaproponowałem Ministrowi Środowiska RC rozwiązanie bardziej systemowe, tj. przystąpienie do prac nad sporządzeniem Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej o realizacji Konwencji o Ocenach Oddziaływania na Środowisko w Kontekście Transgranicznym. Umowa taka gwarantowałaby jak najwcześniejsze wzajemne informowanie o inwestycjach mogących spowodować znaczące oddziaływanie transgraniczne, zawierałaby procedury umożliwiające wypracowanie wspólnego stanowiska oraz zapewniałaby udział społeczeństwa obu stron w podejmowanych rozstrzygnięciach. Ponadto proponowane w Umowie zapisy mówiące o konieczności przekazywania przez stronę pochodzenia dokumentacji w języku strony narażonej w znacznym stopniu wpłyną na usprawnienie i skrócenie procedury OOŚ w kontekście transgranicznym, Umowa taka powinna stanowić gwarancję bezpieczeństwa ekologicznego Polski i dostosowywać zapisy Konwencji z Espoo do specyfiki obu państw. Projekt tej Umowy został opracowany w Ministerstwie Środowiska, w trybie pilnym i przesłany jako załącznik pisma do Ministra Środowiska RC z 19 maja 2000 r.

Z uwagi na brak odpowiedzi ze strony czeskiej oraz ze względu na duże zaniepokojenie polskiej opinii publicznej i nadsyłane do Ministerstwa Środowiska zapytania i wątpliwości, w dniu 14 lipca br. przesłałem do Ministra Środowiska RC pismo, prosząc o jednoznaczne potwierdzenie, czy proces inwestycyjny, w tym ewentualne prace budowlane dla projektów "Budowa bloku 110MW w rejonie kopalni CSM Stonawa" i "Budowa bloku 110MW w rejonie Trzynieckiej Huty Żelaza" oraz projektu "Źródło energetyczne Karwina" został tymczasowo zaniechany. W piśmie tym ponowiłem również prośbę o ustosunkowanie się do mojej inicjatywy podjęcia prac nad sporządzeniem dwustronnej Umowy w sprawie realizacji Konwencji z Espoo oraz o przekazanie informacji dotyczących budowy elektrowni w Detmorovicach.

Dla upowszechnienia informacji o podejmowanych działania w tej sprawie, zwróciłem się do właściwych wojewodów z prośbą o podanie do publicznej wiadomości treści ww. pisma do Ministra Środowiska RC oraz przekazanie go zainteresowanym organizacjom społecznym.

Jeżeli okaże się, iż w przypadku przynajmniej dla jednego z ww. projektów energetycznych proces inwestycyjny, w tym ewentualne prace budowlane, jest lub będzie kontynuowany, natychmiast rozpocznę działania w celu doprowadzenia do utworzenia dwustronnego zespołu ekspertów i jak najszybszego rozpoczęcia jego prac.

Z wyrazami szacunku

Z up. Ministra

Podsekretarz Stanu

Janusz Radziejowski

Warszawa, 2 sierpnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Z wyrazami szacunku

Przesłaniem IV Światowej Konferencji ws. Kobiet w Pekinie w 1995 roku było zwrócenie uwagi narodów świata na palące problemy społecznej sytuacji kobiet oraz wypracowanie rekomendacji umożliwiających tworzenie warunków dla pełnego korzystania przez kobiety z wszystkich praw człowieka i podstawowych wolności. Podkreślono jednocześnie, że "Przedmiotem Platformy działania, która jest w pełni zgodna z celami i zasadami Karty Narodów Zjednoczonych oraz z prawem międzynarodowym, jest przyznanie pełni praw kobietom. Wdrażanie tej Platformy, przy uwzględnieniu prawa narodowego i sformułowaniu strategii, polityk, programów i opracowywanych priorytetów, jest suwerenną odpowiedzialnością każdego państwa, [...]" (par. 9, Platforma działania).

- 8 mln kobiet choruje na AIDS,

- 2,5 mln osób umiera każdego roku z powodu niedoboru wody zdatnej do spożycia,

W dokumentach pekińskich podkreślono zarazem, że rozwój cywilizacyjny w skali globalnej wymaga rozwiązania problemu zadłużenia krajów biednych, upowszechnienia edukacji, ochrony zdrowia, transferu wiedzy i technologii.

23 sesja specjalna Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych miała na celu: a) dokonanie oceny realizacji przez poszczególne państwa działań rekomendowanych w Deklaracji pekińskiej i Platformie działania, b) wskazanie na trudności w procesie wdrażania przyjętych rozwiązań, c) wytyczenie kierunków i sposobów osiągania celów sformułowanych pięć lat temu. Również Rezolucja A/RES/50/42 z dnia 17 stycznia 1996 r., z 50 Sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych, stwierdza przyjęcie podczas konferencji w Pekinie Deklaracji pekińskiej oraz Platformy działania (§ 3. Zaaprobowana Deklaracja pekińska i Platforma działania jako przyjęta na Konferencji 15 września 1995). Zgodnie z powyższymi referencjami dokumenty przyjęte przez konsensus nie mogą być renegocjowane. Potwierdzone to zostało w § 2 Raportu Komisji Statusu Kobiet obradującej w Nowym Jorku w dniach 3-17 marca 2000 r. jako Komitet przygotowawczy do XXIII sesji specjalnej Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych (UN, New Supplement No. 2 (A/S-23/2) annex I), § 2. Delegacje potwierdziły ich zobowiązanie do nie otwierania renegocjacji Pekińskiej platformy działania, która jest dokumentem podstawowym.

Zgodnie z dokumentem Narodów Zjednoczonych znak E/CN.6/2000/PC/L.6, dotyczącym przyjętych procedur nie przewidywano przedkładania stanowiska rządu podczas 23 sesji specjalnej Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych. W dokumentach ONZ określono również procedury akredytowania członków delegacji innych niż delegacje rządowe, co umożliwiło uczestnictwo przedstawicieli wielu instytucji i organizacji.

Członkowie delegacji polskiej, podczas prac nad dokumentem końcowym 23 sesji specjalnej Zgromadzenia Ogólnego NZ, dążyli do przyjęcia w nim zapisów zalecających podejmowanie skutecznych działań chroniących równe prawa kobiety i mężczyzny. Wystąpienia członków delegacji polskiej na 23 sesji specjalnej Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych "Kobiety 2000: równość płci, rozwój i pokój w XXI wieku" były zgodne z prawem obowiązującym w Rzeczypospolitej Polskiej oraz procedurami i dokumentami przyjętymi przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Dotyczyło to również nie rozszerzania płaszczyzny przyjętej w Pekińskiej platformie działania o nowe słownictwo nie zdefiniowane przez ONZ w żadnym z przyjętych dokumentów. Próby naruszenia tych zasad wywołały sprzeciw ze strony licznych parlamentarzystów Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych oraz Kanady wyrażony w pismach skierowanych odpowiednio do swoich stałych przedstawicielstw przy ONZ w Nowym Jorku. Wystąpienia delegacji polskiej znalazły swoje odzwierciedlenie w ostatecznej treści dokumentu końcowego tej sesji pt. "Dalsze działania i inicjatywy w celu wdrażania Deklaracji pekińskiej i Platformy działania", który został przyjęty przez konsensus przez przedstawicieli ponad 180 delegacji rządowych. Należy podkreślić, że dokumenty przyjęte w Pekinie i w Nowym Jorku w całości opowiadają się za poszanowaniem godności i praw człowieka, równymi prawami kobiet i mężczyzn, eliminacją wszelkich form dyskryminacji oraz przeciwdziałaniem przemocy, a rząd Rzeczypospolitej Polskiej jest sygnatariuszem tych dokumentów.

Program uczestnictwa przewodniczącego delegacji RP w 23 sesji specjalnej Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych kształtowany był zgodnie z priorytetami przedstawionymi przez Organizację Narodów Zjednoczonych, instytucje międzynarodowe, przedstawicieli instytucji polskich z siedzibą w Nowym Jorku oraz tamtejszych środowisk polonijnych. Zgodnie z przyjętym programem przewodniczący delegacji uczestniczył w obradach sesji specjalnej, a ponadto odbył kilkadziesiąt spotkań dwustronnych i wielostronnych. W Nowym Jorku nie doszło do spotkania przewodniczącego delegacji polskiej z pięcioma przedstawicielkami organizacji pozarządowych akredytowanych do udziału w sesji specjalnej, gdyż nie wyraziły one zainteresowania takim spotkaniem przed wyjazdem z Polski na tę sesję.

W Polsce chronione są równe prawa mężczyzn i kobiet. Rząd RP, realizując ustalenia zawarte w Platformie działania, kieruje się zawartymi w niej zaleceniami, a mianowicie, że "poszanowanie różnych wartości religijnych i etycznych, uwarunkowań kulturowych oraz przekonań filozoficznych jednostek i ich środowisk społecznych, powinno mieć pozytywny wpływ na korzystanie w pełni przez kobiety z przysługujących im praw człowieka w celu osiągnięcia równości, rozwoju i pokoju". Rząd Rzeczypospolitej Polskiej akceptował tę rekomendację, a w swoich działaniach dąży do jej realizacji. Przykładów takich działań jest wiele, a jednym z kluczowych jest przyjęcie i realizacja "Programu polityki prorodzinnej Państwa".

Warszawa, 2 sierpnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Prawdą jest, że ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych nie jest objęte powszechnym obowiązkiem. Niemniej, w świetle art. 35 ust. 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) istnieje od dnia 5 grudnia 1997 r. obowiązek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ciążący na podmiotach, które wykonują świadczenia zdrowotne na podstawie umowy o przyjęciu zamówienia na udzielanie takich świadczeń, o której mowa w art. 35a powoływanej wyżej ustawy (rozporządzenie Ministra Finansów z 17 listopada 1998 r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu przyjmującego zamówienie na świadczenia zdrowotne za szkody wyrządzone przy udzielaniu tych świadczeń [Dz.U. Nr 143, poz. 921]).

W związku z powyższym Minister Zdrowia rozważa możliwość wprowadzenia w przepisach prawnych obowiązku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych. Należy jednak mieć świadomość faktu, że obowiązek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiązać się będzie z koniecznością opłacania, prawdopodobnie, dość wysokiej składki na rzecz ubezpieczyciela, co zwłaszcza w przypadku nowo powstałych podmiotów, stanowić będzie kolejne znaczne obciążenie finansowe, skutkujące zapewne podniesieniem kosztu (ceny) udzielanego świadczenia zdrowotnego.

Warszawa, 2 sierpnia 2000 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przesyłam w załączeniu odpowiedź na oświadczenie senatora Ryszarda Stanisława Gibuły złożone podczas 61. posiedzenia Senatu RP w dniu 29 czerwca 2000 r.

Z wyrazami szacunku

Delegacje rządowe uczestniczące w IV Światowej Konferencji nt. Kobiet w Pekinie w 1995 roku przyjęły przez konsensus Platformę działania oraz Deklarację pekińską. Delegacji Rządu RP na tę konferencję przewodniczył Aleksander Łuczak ówczesny wiceprezes Rady Ministrów, przewodniczący Komitetu Badań Naukowych. Zasady wdrażania przyjętej Platformy działania są określone w § 9 "Wdrażanie tej Platformy, przy uwzględnieniu prawa narodowego i sformułowanych strategii polityk, programów i opracowywanych priorytetów, jest suwerenną odpowiedzialnością każdego państwa, zgodnie ze wszystkimi prawami człowieka i jego podstawowymi wolnościami, przy pełnym poszanowaniu różnych religii i wartości etycznych, uwarunkowań kulturowych i przekonań filozoficznych jednostek i środowisk społecznych, powinno przyczynić się do pełnego wykorzystania przez kobiety ich praw człowieka w celu osiągnięcia równości, rozwoju i pokoju". Również Rezolucja A/RES/50/42 z dnia 17 stycznia 1996 r., z 50 sesji Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych stwierdza przyjęcie podczas konferencji w Pekinie Deklaracji Pekińskiej oraz Platformy działania, § 3. Zaaprobowana Deklaracja pekińska i Platforma działania jako przyjęta na Konferencji 15 września 1995 r. Zgodnie z powyższymi referencjami dokumenty przyjęte przez konsensus nie mogą być renegocjowane. Potwierdzone to zostało w § 2 Raportu komisji Statutu Kobiet obradującej w Nowym Jorku w dniach 3-17 marca 2000 r. jako Komitet Przygotowawczy do 23 sesji specjalnej Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych (UN, New Supplement No. 2 (A/S-23/2) annex I), § 2. Delegacje potwierdziły ich zobowiązanie do nie otwierania renegocjacji Pekińskiej platformy działania, która jest dokumentem podstawowym.

23 sesja specjalna Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych pt. "Kobiety 2000: równość płci, rozwój i pokój w dwudziestym pierwszym wieku", która odbyła się w dniach 5 - 9 czerwca 2000 r. w Nowym Jorku, miała na celu dokonanie przeglądu i oceny realizacji działań, rekomendowanych w Platformie działania podejmowanych w ciągu pięciu lat przez poszczególne państwa. W rozdziale II wydanego bez komentarzy dokumentu końcowego tej sesji, "pt. "Dalsze działania i inicjatywy w celu wdrażania Deklaracji pekińskiej i Platformy działania" (Unedited final outcome document, Further actions and initiatives to implement the Beijing Declaration and the Platform for Action), zostały wskazane osiągnięcia w realizacji działań, trudności występujące w procesie wdrażania tych rozwiązań oraz zostały wskazane kierunki i sposoby osiągania celów sformułowanych w dokumentach przyjętych na konferencji pekińskiej.

Wystąpienia członków delegacji polskiej na 23 sesji specjalnej Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych "Kobiety 2000: równość płci, rozwój i pokój w XXI wieku" były zgodne z prawem obowiązującym w Rzeczypospolitej Polskiej oraz procedurami i dokumentami przyjętymi przez Organizację Narodów Zjednoczonych. Dotyczyło to również nie rozszerzania płaszczyzny przyjętej w platformie działania o nowe słownictwo nie zdefiniowane przez ONZ w żadnym z przyjętych dokumentów. Próby naruszenia tych zasad wywołały sprzeciw ze strony licznych parlamentarzystów Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych oraz Kanady wyrażony w pismach skierowanych odpowiednio do swoich stałych przedstawicielstw przy ONZ w Nowym Jorku. Wystąpienia delegacji polskiej znalazły swoje odzwierciedlenie w ostatecznej treści dokumentu końcowego tej sesji pt. "Dalsze działania i inicjatywy w celu wdrażania Deklaracji pekińskiej i Platformy działania, który został przyjęty przez konsensus przez przedstawicieli ponad 180 państw członkowskich ONZ. Należy podkreślić, że dokumenty przyjęte w Pekinie i Nowym Jorku w całości opowiadają się za poszanowaniem godności i praw człowieka, równymi prawami kobiet i mężczyzn, eliminacją wszelkich form dyskryminacji oraz przeciwdziałaniem przemocy, a rząd Rzeczypospolitej Polskiej jest sygnatariuszem tych dokumentów.

- Przedmiotem szczególnej troski są dla Polski warunki rozwoju rodziny, jej odpowiedzialność za wychowanie potomstwa oraz zapewnienie kobietom możliwości wyboru kariery życiowej i godzenia roli matki z aktywnością zawodową, społeczną i polityczną.

- Prawo polskie chroni życie od momentu poczęcia aż do naturalnej śmierci.

Rezultaty XXIII sesji specjalnej Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych przedstawione zostały na konferencji prasowej w Warszawie w dniu 6 czerwca b.r., gdzie podkreślone zostało, że przyjęty dokument końcowy tworzy przesłanki realizacji Platformy Działania przez poszczególne państwa (Further actions and initiatives to implement the Beijing Declaration and the Platform for Action), ale nie zawiera niezdefiniowanej przez ONZ terminologii. Podczas konferencji prasowej zwrócono także uwagę na konieczność zachowania szczególnej ostrożności w posługiwaniu się nowymi niezdefiniowanymi pojęciami, zwłaszcza w oficjalnych dokumentach.

Warszawa, 200-08-02

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 26 lipca br. Nr AG-043-228-2000-IV oświadczeniem złożonym przez Senatora Janusza Lorenza podczas 62 posiedzenia Senatu RP w dniu 20 lipca 2000 roku - uprzejmie wyjaśniam:

I. gwarantuje się wzajemną niezależność finansową poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego,

Udziały dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego zostały zwiększone odpowiednio:

a) w podatku dochodowym od osób fizycznych:

- dla gmin z 27,6% do 47,8%,

- dla powiatów z 1% do 7,8%,

- dla województw z 1,5% do 2,5%,

b) w podatku dochodowym od osób prawnych:

- dla gmin z 5% do 25%,

- dla powiatów z 0,5% do 7,6%

oraz dodatkowo wprowadzono udział w podatku dochodowym od osób prawnych dla powiatów w wysokości 5%,

5) z uwagi na fakt, iż finansowanie większości zadań w formie dotacji ogranicza samodzielność finansową jednostek samorządu terytorialnego (środki muszą być wykorzystane zgodnie z przeznaczeniem, organ dotujący określa cel, na jaki przeznaczona jest dotacja), w projekcie ustawy zaproponowano przekształcenie większości zadań, realizowanych obecnie jako zadania z zakresu administracji rządowej, w zadania własne jednostek samorządu terytorialnego, zapewniając jednocześnie odpowiednio zwiększone dochody własne na wykonywanie tych zadań,

7) projekt ustawy zawiera nowe zasady dotowania zadań własnych. Zadania własne, zarówno bieżące jak i inwestycyjne, nie ujęte w zwiększonych dochodach, będą po 2001 roku realizowane w ramach kontraktów wojewódzkich, zawieranych zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o zasadach wspierania rozwoju regionalnego. Warunki i procedury ubiegania się o te dotacje będą określały kontrakty, co zagwarantuje jednostkom samorządu terytorialnego otrzymanie środków z budżetu państwa w terminach ustalonych w kontrakcie wojewódzkim,

8) projekt ustawy zapewnia "płynne" przejście do nowych zasad dotowania poprzez wprowadzenie regulacji, iż do czasu opracowania przez samorządy wojewódzkie kontraktów wojewódzkich, zostaną utrzymane dotychczasowe zasady dotowania zadań własnych. Pozwoli to jednostkom samorządu terytorialnego na podjęcie odpowiednich działań w zakresie dostosowania się do nowych zasad dotowania,

- zmieniono sposób ustalania dochodów podstawowych, stanowiących podstawę do wyliczania subwencji, przyjęto bowiem zasadę, że dochody na jednego mieszkańca ustalane będą w oparciu o dane o wykonaniu dochodów za cały rok, a nie jak dotychczas - za pierwsze półrocze, ponadto zwiększony został katalog dochodów, zaliczanych do dochodów podstawowych. Obecnie do wyliczania subwencji brany jest niepełny potencjał dochodowy jednostek samorządu terytorialnego. Dane dotyczą głównie dochodów podatkowych, zrealizowanych w I półroczu, co nie odzwierciedla faktycznej sytuacji finansowej jednostki samorządu terytorialnego,

10) w celu dostosowania przepisów ustawy do założeń, przyjętych w Europejskiej Karcie Samorządu Terytorialnego, zgodnie z którymi należy zapewnić ochronę społeczności lokalnych, finansowo słabszych, poprzez zastosowanie procedur wyrównawczych, mających na celu korygowanie skutków nierównego podziału potencjalnych źródeł dochodów, a także wydatków, jakie te społeczności ponoszą, wprowadzona została zasada, iż jednostki samorządu terytorialnego o najwyższych dochodach w przeliczeniu na jednego mieszkańca będą dokonywać wpłat na część wyrównawczą subwencji ogólnej, dla odpowiednich jednostek o dochodach niższych od średniej. Przyjęto zasadę, że wpłaty będą równały się części wyrównawczej subwencji ogólnej, przeznaczonej dla tych jednostek. System taki przyczyni się do wyrównywania rozkładu dochodów i zlikwiduje dysproporcje w potencjale dochodowym poszczególnych jednostek,

12) w nowej ustawie zmienia się sposób finansowania zadań oświatowych. Poziom wydatków na oświatę powinien być stabilny i to zapewnia mechanizm zaproponowany w projekcie ustawy. W projekcie ustawy proponuje się bowiem, by subwencję oświatową zastąpić udziałem we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych (pewne, stabilne źródło dochodów) i uzupełniająco subwencją oświatową o charakterze subwencji wyrównawczej.

W związku z tym, zgodnie z nową koncepcją finansowania zadań oświatowych, im większa będzie kwota wynikająca z udziałów we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych, w tym mniejsza będzie część oświatowa subwencji ogólnej i na odwrót. Taka metoda ustalania części oświatowej subwencji ogólnej zapewni jednakowy dopływ środków do wszystkich jednostek samorządu terytorialnego, bez względu na wysokość uzyskiwanych dochodów z udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych. Należy również zauważyć, że jeżeli wykonane wpływy z podatku dochodowego od osób fizycznych okażą się w ciągu roku budżetowego wyższe niż planowano, to samorządy zyskają dodatkowe środki na oświatę, chyba że zadecydują o przeznaczeniu ich na inne cele. Ponieważ podstawą subwencji oświatowej jest bon oświatowy (i to w nowej ustawie się nie zmieni, bon będzie nadal kształtowany według tych samych zasad), nie zmniejszy się więc realny poziom nakładów na oświatę. Bon oświatowy będzie rosnąć z roku na rok w zakresie wydatków płacowych w stopniu, przewidzianym w Karcie Nauczyciela, a w zakresie pozapłacowych wydatków bieżących tak, jak wydatki w sferze budżetowej. Subwencja oświatowa, jako uzupełnienie wydatków podatkowych PIT do poziomu bonu oświatowego gwarantuje samorządowi bez względu na wysokość jego dochodów własnych, możliwość wydatkowania na zadania oświatowe kwot w przeliczeniu na 1 ucznia, nie mniejszych niż ustalony standard finansowy (bon oświatowy),

13) w projekcie ustawy zrezygnowano w całości z części drogowej subwencji ogólnej, otrzymywanej dotychczas przez powiaty i województwa. W zamian za to przewiduje się zwiększone udziały w podatkach dochodowych. Obecnie wysokość subwencji drogowej uzależniona jest od wysokości wpływów do budżetu państwa podatku akcyzowego od paliw silnikowych. Podatek akcyzowy stanowi w 100% dochód budżetu państwa, na którego wielkość jednostki samorządu terytorialnego nie mają wpływu. W przypadku udziałów w podatkach dochodowych jednostki te mogą oddziaływać na wysokość wpływów z tego tytułu. Wielkość wpływów z podatków dochodowych uzależniona jest bowiem od kwot podatków wpłacanych przez podatników zamieszkałych (mających siedzibę) na terenie jednostki. Jednostki samorządu terytorialnego poprzez np. kształtowanie rynku pracy, tworzenie nowych miejsc pracy, tworzenie odpowiednich warunków w celu pozyskania podmiotów gospodarczych, mogą w sposób rzeczywisty wpływać na wzrost wpływów podatkowych. Należy więc zauważyć, iż realnie dochody pochodzące ze zwiększonych udziałów w podatkach dochodowych, w porównaniu z wysokością części drogowej subwencji ogólnej będą wyższe, a ponadto system ten będzie oddziaływał bardziej motywacyjnie na jednostki, które będą zainteresowane generowaniem jak najwyższych dochodów własnych,

14) w projekcie ustawy ograniczono wielkość subwencji rekompensującej dla gmin, rezygnując z części ulg ustawowych i nakładając na podmioty dotychczas zwolnione (jednostki badawczo-rozwojowe, zakłady pracy chronionej oraz zakłady aktywności zawodowej, obowiązek płacenia podatków, stanowiących dochody budżetów gmin. Kierowano się bowiem zasadą, że podmioty te powinny uiszczać należne podatki na rzecz budżetów gmin, a jednostkom tym przysługiwałoby wyrównanie kwot z tytułu zapłaconych podatków z budżetu państwa. Wprowadzenie tej zasady pozwoli na zwiększenie przejrzystości i ujednolicenie zasad opodatkowania wszystkich podmiotów.

Zlikwidowano także rekompensatę z tytułu utraconych dochodów na skutek częściowej likwidacji podatku od środków transportowych z uwagi na to, iż kwota rekompensująca z tego tytułu nie jest związana z aktualną liczbą pojazdów, siecią dróg, itp., a o kierunkach rozdysponowania tej kwoty decyduje rada gminy. Dlatego też zamiast kwoty rekompensującej dochody utracone w związku z częściową likwidacją podatku od środków transportu bardziej racjonalne jest zastąpienie tej części subwencji zwiększonymi dochodami własnymi,

- opiniowania projektów aktów prawnych, wydawanych na podstawie ustawy,

Postanowiono także, iż ustawę docelową należy uchwalić jak najszybciej, tak aby mogła ona wejść w życie z początkiem roku 2002. Natomiast w trybie pilnym należy znowelizować w niezbędnym zakresie obecną ustawę o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000, przedłużając jej działanie na rok 2001.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 3 sierpnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Mianowania na kolejne stopnie wojskowe osób nie będących żołnierzami zawodowymi realizowane są na podstawie ustawy z dnia 21 listopada 1997 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1992 r. Nr 4, poz. 16 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 lipca 1992 r. w sprawie zasad, warunków i trybu mianowania na stopnie wojskowe (Dz.U. Nr 59, poz. 300 z późn. zm.).

Z uwagi na bardzo ogólny charakter zauważeń oraz sposób sformułowania pytań przez Pana Senatora, pozwolę sobie w swej odpowiedzi skoncentrować się na przedstawieniu możliwości awansowania absolwentów wyższych uczelni cywilnych w korpusie oficerów rezerwy.

Pragnę poinformować Panią Marszałek, że absolwent wyższej uczelni podlega powołaniu do odbycia przeszkolenia wojskowego w okresie osiemnastu miesięcy od otrzymania absolutorium. Jeżeli jednak - z przyczyn od niego niezależnych - nie zostanie powołany, to jest przenoszony do rezerwy i otrzymuje stopień szeregowego. Natomiast jeśli powołanie nie doszło do skutku z przyczyn zależnych od absolwenta, to możliwość jego powołania przedłużana jest o kolejne osiemnaście miesięcy. W przypadku nie odbycia przeszkolenia również i w tym okresie - bez względu na powody - zostaje on przenoszony do rezerwy otrzymując stopień wojskowy "szeregowego".

Niech mi wolno będzie ponadto poinformować Panią Marszałek, że z uwagi na szczupłość budżetu MON, w roku 1992 częściowo zawieszono szkolenie wojskowe absolwentów wyższych uczelni cywilnych, zaś w latach 1993 - 1994 do szkół podchorążych rezerwy kierowano tylko ochotników. Z kolei na przestrzeni lat 1995 - 1999 szkolono tylko niewielką liczbę absolwentów, zależnie od przydzielanych środków budżetowych.

Żołnierze rezerwy, na postawie § 29 pkt 1 przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej, ze względu na potrzeby sił zbrojnych mogą być mianowani na stopień podporucznika "/.../ jeżeli posiadają specjalność wojskową w grupie osobowej lekarzy korpusu osobowego medycznego bądź w grupie osobowej pilotów korpusu osobowego lotnictwa". Mianowanie na kolejne stopnie wojskowe może nastąpić po odbyciu ćwiczeń wojskowych. Ponadto, niezależnie od sytuacji przedstawionych powyżej, na podstawie art. 77 ust. 1 ustawy o powszechnym obowiązku obrony RP (przepis obowiązywał do końca 1998 r.) oraz § 33a cytowanego rozporządzenia MON, żołnierze mogą być mianowani na wyższe stopie wojskowe za dokonanie czynu świadczącego o szczególnym męstwie lub za wyjątkowe zasługi. Chodzi tu przede wszystkim o zasługi położone dla obronności kraju w trakcie prowadzonej działalności społecznej w organizacjach paramilitarnych lub podczas wykonywania obowiązków na stanowiskach w administracji państwowej.

w.z. ROMUALD SZEREMIETIEW

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 3.08.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Od początku 2000 roku ogółem 2067 cudzoziemców złożyło wnioski o nadanie statusu uchodźcy. W 1999 r. 49 osób deklarujących narodowość czeczeńską złożyło wnioski o nadanie statusu uchodźcy, natomiast w okresie od 1 stycznia do 26 lipca 2000 r. złożonych zostało kolejnych 257 wniosków przez takie osoby. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji rozpatrywał i wydawał decyzje w sprawach Czeczenów w ciągu ubiegłego roku oraz w trakcie pierwszych miesięcy roku bieżącego. W 1999 r. wydano 6 decyzji o odmowie nadania statusu uchodźcy, 1 decyzję umarzającą postępowanie, 2 decyzje o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania oraz 1 decyzję o nadaniu statusu uchodźcy. W 2000 r. wydano 56 decyzji o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania w związku z faktem, iż wnioskodawcy opuścili ośrodki dla uchodźców bez powiadamiania organu co do adresu doręczeń (brak możliwości kontynuacji postępowania - według oceny podległych mi służb większość z tych osób przekroczyła nielegalnie granicę państwową kierując się do krajów Unii Europejskiej) lub po złożeniu wniosku na granicy RP nie zgłosili się do Departamentu Ochrony Granic, Migracji i Uchodźstwa MSWiA w celu kontynuowania procedury. Ponadto umorzono postępowanie w stosunku do 1 osoby, a 5 osobom nadano status uchodźcy. W stosunku do 2 osób wydano decyzje o odmowie nadania tego statusu.

Jak wynika z danych statystycznych, wymienione powyżej decyzje wydawane były w różnym terminie, m.in. ze względu na różne terminy składania wniosków, indywidualny charakter każdej sprawy oraz zasady Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie 28 lipca 1991 r. (Dz.U. z 1991 r., Nr 119, poz. 515). Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji traktuje sprawy dotyczące osób narodowości czeczeńskiej z uwagą właściwą dla stopnia ich skomplikowania, co z kolei wpływa na czas rozpatrywania wniosków. Obecnie średni czas oczekiwania na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawach o nadanie statusu uchodźcy wynosi ok. 7 miesięcy. Sytuacja ta jest uwarunkowana nawarstwionymi zaległościami z lat ubiegłych oraz znacznie większą liczbą wniosków złożonych przez cudzoziemców w roku bieżącym, w stosunku do analogicznego okresu 1999 r. Podjęte przeze mnie decyzje organizacyjne już spowodowały, że zaległości te są sukcesywnie zmniejszane. Nie jest jednak możliwe, aby w krótkim czasie sytuacja uległa radykalnej poprawie. Niemniej, w drugiej połowie lipca przyspieszono wydawanie decyzji osobom narodowości czeczeńskiej (w tym również decyzji pozytywnych).

Osoby oczekujące na rozpatrzenie ich wniosków o nadanie statusu uchodźcy przebywają w ośrodkach dla osób ubiegających się o taki status, które mają charakter otwarty (można je swobodnie opuszczać) i zapewniają osobom zakwaterowanym w nich bezpłatne wyżywienie, opiekę lekarską, szkołę dla dzieci oraz inne uzdodnienia (pralnia, biblioteka, sala telewizyjna). Cudzoziemcom tym wydawane są dokumenty tożsamości, wizy, obejmuje ich zakaz wydalania. Organizacja i zakres ochrony cudzoziemców ubiegających się o nadanie im statusu uchodźcy w Polsce są aprobowane przez warszawskie Biuro Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do Spraw Uchodźców, które stale monitoruje sytuację tej kategorii cudzoziemców.

Mam świadomość, iż w chwili obecnej zarówno aspekty formalne, związane z przyznawaniem statusu uchodźcy, jak i kwestie dotyczące ochrony tej kategorii cudzoziemców są dobrze znane Panu Senatorowi Z. Romaszewskiemu, po przeprowadzeniu przez Niego, wraz z grupą senatorów, wizytacji ośrodka dla uchodźców w Lublinie na przełomie czerwca i lipca, podczas której byli obecni również przedstawiciele Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do Spraw Uchodźców oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Pan Senator porusza w swoim oświadczeniu problem rozdzielenia czteroosobowej rodziny czeczeńskiej. W następstwie próby nielegalnego przekroczenia granicy RP i przedostania się do Niemiec, trzy osoby, w tym matka z dzieckiem, zostały zatrzymane i na mocy decyzji sądu osadzone w areszcie deportacyjnym, natomiast psychicznie chora kobieta została umieszczona w szpitalu dla umysłowo chorych. Jej choroba determinuje fakt, że rodzina nie może przebywać razem. Umieszczenie bowiem osoby ciężko chorej psychicznie w areszcie deportacyjnym jest równie niewykonalne, jak zakwaterowanie zatrzymanych, zdrowych psychicznie nielegalnych imigrantów w szpitalu dla umysłowo chorych. Należy jednak podkreślić, że w omawianej sprawie, co również wynika z oświadczenia Pana Senatora, nie zostało naruszone prawo. Jednocześnie zwracam uwagę na to, że osadzenie w areszcie deportacyjnym następuje na mocy orzeczenia sądu i Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie ma na to żadnego wpływu.

Zwracając uwagę na zasygnalizowany w oświadczeniu problem braku zorganizowanej akcji przyjmowania i udzielania mocy osobom uciekającym przed działaniami wojennymi w Czeczenii (na wzór akcji z czasów wojen w Bośni lub Kosowie), pragnę zaznaczyć, że obecnie każda osoba (nie tylko z Czeczenii) składająca wniosek o status uchodźcy, jest obejmowana opieką - w ramach obowiązujących przepisów - przez władze Rzeczypospolitej Polskiej. Przykłady ewakuacji przez władze polskie grupy uciekinierów wojennych z Bośni czy udzielenia czasowej opieki na terytorium Polski uciekinierom wojennym z Kosowa są przykładami działań podjętych w ramach szerszej akcji społeczności międzynarodowej, uzgodnionych z innymi państwami europejskimi i przeprowadzonych przy współpracy organizacji międzynarodowych.

Z poważaniem

Marek Biernacki

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- Czy ustawa uwłaszczeniowa jest próbą zadośćuczynienia sprawiedliwości dziejowej i podziału majątku narodowego wypracowanego w czasach PRL - jeżeli zgadzają się państwo z takim twierdzeniem proszę dzwonić 0 700 25 011 (telefon zaznaczony kolorem czerwonym)

W trakcie trwania programu zmieniły się, co było błędem technicznym, kolory identyfikujące opcje. Jednak zawsze pojawiała się informacja na jakie pytanie odpowiadają widzowie, jaki jest numer telefonu, zmienił się więc jedynie kolor identyfikujący pytanie na tak i na nie. Nigdy nie doszło do sytuacji, że pojawiał się wybór między opcjami oznaczonymi tylko kolorem, a widzowie, co podkreślam, zawsze otrzymywali informację o pytaniu na które mogą odpowiedzieć.

Pod koniec programu prowadzący poinformował o wyniku głosowania. 8072 widzów uważa, że ustawa uwłaszczeniowa jest próbą zadośćuczenienia sprawiedliwości dziejowej i podziału majątku narodowego wypracowanego w czasach PRL (graficznie zilustrowane kolorem zielonym). Natomiast 12 477 widzów uważa, że to ustawa w wyniku której niesprawiedliwie przydzieli się prawa własności i może ona doprowadzić do problemów państwa finansowych. (graficznie zilustrowane kolorem czerwonym).

Z wyrazami szacunku

Robert Kwiatkowski

Warszawa, 2000-08-04

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Informacje te były niezbędne w celu zapewnienia realizacji zadań eksploatacyjno-przewozowych, ochrony mienia kolejowego, nieprzerwanej pracy obiektów, urządzeń i instalacji, których unieruchomienie mogło stanowić zagrożenie dla zdrowia lub życia ludzkiego, bezpieczeństwa ruchu kolejowego, a także normalnej działalności jednostek organizacyjnych PKP.

Chciałbym ponadto poinformować, że decyzją Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 26.06.2000 r. została przeprowadzona kontrola uchwał i decyzji Zarządu PKP podejmowanych w dniach 13-26 czerwca br. pod względem zgodności z prawem. Zespół kontrolujący stwierdził, że żadna z uchwał i decyzji Zarządu w tym okresie nie dotyczyła działań podejmowanych przez zarząd PKP w zakresie sytuacji strajkowej lub spraw osobowych w przedsiębiorstwie i nie stwierdzono w tym zakresie naruszenia przepisów prawa.

w/z MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Krzysztof J. Tchórzewski

Warszawa, 4 sierpnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237) - 56% kwoty środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu podzielonych zostało wg wzoru algorytmu. Natomiast 44% stanowiło rezerwę Prezesa Krajowego Urzędu Pracy. Przyznanie powiatom dodatkowych środków Funduszu Pracy z rezerwy Prezesa Krajowego Urzędu Pracy, poprzedzone zostało tzw. "konkursem wniosków" złożonych przez Starostów.

W ramach pierwszej tury rozpatrzonych wniosków podpisane zosta³y kontrakty ze starostami na ¾ kwoty rezerwy tj. 363.870,7 tys. zł (z łącznej kwoty rezerwy 484.502 tys. zł).

Z przeprowadzonych szacunków potrzeb na środki niezbędne na opłacenie składek zdrowotnych za bezrobotnych nie posiadających prawa do zasiłku wynika, że przewidziane na ten cel w budżetach wojewodów kwoty wraz z uruchomioną rezerwą zabezpieczają te potrzeby w ok. 72% (łącznie z opłaceniem składek zaległych za 1999 r. - w kwocie ok. 90 mln zł).

Jednocześnie uprzejmie informuję, że odrębnym problemem jest kwestia przekazywania środków przez Ministerstwo Finansów wojewodom oraz przez wojewodów starostom na opłacanie tych składek.

W celu zapewnienia płynności finansowej Funduszu Pracy i uregulowania powstałych zobowiązań powiatowych urzędów pracy, w dniu 18 lipca br. Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu przewidujący możliwość zaciągania przez Fundusz Pracy kredytów i pożyczek.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 4.08. 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W sprawie oświadczenia, dotyczącego przemysłu obronnego a w szczególności Zakładów Metalowych "Łucznik S.A., uprzejmie informuję, że dane zebrane między innymi przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA. w ramach przygotowania projektu restrukturyzacji spółki, nie potwierdzają tezy, iż w najbliższym dziesięciu latach na polskim rynku będzie zapotrzebowanie na broń w ilościach przytoczonych w tym oświadczeniu. W Ministerstwie Obrony Narodowej trwają prace nad 6-letnim planem modernizacji technicznej SZ RP. Według wstępnych danych przewiduje się utrzymanie wielkości zakupów broni strzeleckiej na niezmienionym poziomie. Również, biorąc pod uwagę materiał opracowany przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji pod tytułem "Modernizacja uzbrojenia funkcjonariuszy Policji i Straży Granicznej w latach 2001-2003", który konsultowany był z różnymi instytucjami administracji państwowej, nie wynika aby poziom zakupów broni strzeleckiej na potrzeby tych służb w przedstawionym okresie wyniósł 100 tys. szt.

Wyjaśniając sprawę zakupu pistoletów WIST należy zwrócić uwagę na to, że zakupy dla Sił Zbrojnych RP realizowane są zgodnie z ustawą o zamówieniach publicznych co oznacza, że zaoferowane uzbrojenie i sprzęt wojskowy musi spełniać określone przez użytkownika kryteria. Zgodnie z wyjaśnieniami Ministerstwa Obrony Narodowej z przeprowadzonych badań partii próbnej pistoletów MAG i WIST oferowanych Siłom Zbrojnym RP wynika, że występują istotne odstępstwa parametrów pistoletu MAG-95 w zakresie masy i gabarytów broni w stosunku do postawionych wymagań. Pomimo tego, w orzeczeniu z badań partii próbnej, Ministerstwo Obrony Narodowej sugerowało uruchomienie procedury wprowadzenia pistoletu MAG-95 na wyposażenie Wojska Polskiego, warunkując ją usunięciem wad i niedociągnięć. Inicjatywa resortu nie została przez ZM "ŁUCZNIK" S.A. podjęta. W świetle powyższego Szef Sztabu Generalnego WP wprowadził na wyposażenie Sił Zbrojnych RP pistolet WIST, który spełniał omawiane kryteria, co potwierdziły wojskowe badania odbiorcze. Jednocześnie Ministerstwo Obrony Narodowej oczekuje od ZM "ŁUCZNIK" S.A. zakończenia, z pozytywnym skutkiem, niedokończonych prac nad uzyskaniem parametrów oferowanej broni zgodnych z postawionymi wymaganiami i przystąpienia do przetargu na dostawę pistoletu wojskowego dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej na ogólnie obowiązujących warunkach.

Odnosząc się do sprawy dotyczącej ZTS Pronit S.A. uprzejmie wyjaśniam, że trudna sytuacja ekonomiczno-finansowa jest znana Ministerstwu Gospodarki. W celu przygotowania projektu głębokiej restrukturyzacji spółki podjęto stosowne prace przy współudziale Agencji Rozwoju Przemysłu. Równocześnie informuję, że uznając zasadniczą odpowiedzialność zarządu spółki za sytuację gospodarczą spółki, Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy Zakładów Tworzyw Sztucznych "PRONIT" S.A. w dniu 26 czerwca 2000 r. dokonało zmian w Zarządzie Spółki. Ponadto podjęta została decyzja o wydzieleniu z ZTS "PRONIT" S.A. podmiotu gospodarczego pod firmą PRONIT NC Spółka z o.o. z udziałem kapitału Agencji Rozwoju Przemysłu.

Z wyrazami szacunku

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Środki Funduszu Pracy przekazywane są w trybie określonym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237). Oznacza to, że Krajowy Urząd Pracy przekazuje środki bezpośrednio samorządom powiatowym, a nie gminie. Do kompetencji starosty należy podjęcie decyzji o zorganizowaniu robót publicznych na terenie podległego mu powiatu - do niego więc powinny zwracać się władze gmin z propozycjami zorganizowania takich robót, zgodnie z przepisami art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.).

Stopa ponownego zatrudnienia po robotach publicznych wynosiła w 1999 r. ok. 11%, natomiast po pracach interwencyjnych ok. 50%, po szkoleniu również ok. 50%. Koszt przywrócenia do pracy bezrobotnego skierowanego do robót publicznych wynosił 24.722 zł., do prac interwencyjnych 3.379 zł., a na szkolenie jedynie 1.569 zł.

Jednocześnie przejmie informuję, że napięta sytuacja finansowa Funduszu Pracy uniemożliwia zwiększenie przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy limitów na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, w tym na roboty publiczne.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2000-08-07

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W zakresie pierwszej sprawy informuję, że Ministerstwo Obrony Narodowej wystosowało zaproszenie do udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego 29 lutego br. z terminem rozpatrzenia ofert w dniu 21 marca br. Umowa z Zakładami Tworzyw Sztucznych "Pronit" S.A. w Pionkach została podpisana dopiero w dniu 19 maja br. Termin ten został ustalony na pisemną prośbę zakładu.

Odpowiadając na oświadczenie w sprawie sytuacji w ZM "Łucznik" informuję, że mając na względzie długotrwały kryzys w tym zakładzie Ministerstwo Obrony Narodowej podpisało w 1999 r. umowę na zakup broni strzeleckiej w ilości odpowiadającej dwuletnim planom zakupów w tej grupie sprzętu. Ze względu na ograniczone możliwości finansowe ministerstwa transakcja została zawarta za pośrednictwem Agencji Rozwoju Przemysłu (ARP) z zachowaniem formuły odroczonej płatności. Zobowiązania finansowe ministerstwa wobec tej agencji są realizowane w cyklach roboczych z planowych środków budżetowych przyznawanych na modernizację techniczną Sił Zbrojnych RP. W roku bieżącym Ministerstwo Obrony Narodowej opłaciło zobowiązania wobec ARP w kwocie 6.362 tys. zł. W roku przyszłym pozostanie do uregulowania kwota 6.363 tys. zł.

W kwestii wyboru i zakupu pistoletu wojskowego uprzejmie informuję Panią Marszałek, że zakupy dla Sił Zbrojnych RP realizowane są zgodnie z ustawą o zamówieniach publicznych (Dz.U. z 1998 r. Nr 119, poz. 773). Oznacza to, że oferowane uzbrojenie i sprzęt wojskowy muszą spełniać kryteria określone przez użytkownika. Są one zawarte w Założeniach Taktyczno-Technicznych Szefostwa Badań i Rozwoju Techniki Wojskowej z 1992 r. Przeprowadzone badania partii próbnej oferowanych pistoletów MAG i WIST stwierdziły istotne odstępstwa parametrów pistoletu MAG-95w zakresie masy i gabarytów broni. Pomimo tego, w orzeczeniu z badań partii próbnej, Ministerstwo Obrony Narodowej sugerowało uruchomienie procedury wprowadzania pistoletu MAG-95 na wyposażenie wojska pod warunkiem usunięcia ujawnionych wad.

w.z. Romuald SZEREMIETIEW

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 8 sierpnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu

Przekształcenie to nie jest dokonywane z mocy samego prawa (ex lege), lecz na podstawie indywidualnych decyzji administracyjnych, wydawanych na wniosek osób zainteresowanych, jeżeli spełniają wymagania określone w ustawie. Wydane w tych sprawach decyzje ostateczne mają charakter prawnokształtujący i opatrzone wzmianką o ich ostatecznym charakterze stanowią podstawę wpisu o księgach wieczystych.

Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu do wyroku z dnia 12 kwietnia wskazał, iż mimo niekonstytucyjnego charakteru całego mechanizmu przekształcenia prawa przewidzianego w ustawie z dnia 4 września 1997 r. - uznał za konieczne utrzymanie tytułów własności nadanych użytkownikom wieczystym w wyniku realizacji ustawy. Niemniej, wobec zakwestionowania przez Trybunał Konstytucyjny warunków finansowych na jakich nastąpiło uwłaszczenie użytkowników wieczystych - poszczególne gminy wznawiają postępowanie administracyjne zakończone prawomocnymi decyzjami wskazując, iż przekształcenie będzie mogło obecnie nastąpić na warunkach odpłatności odpowiadającej rynkowej wartości nabywanego prawa.

Nie ulega wątpliwości, iż wyrok Trybunału Konstytucyjnego wywołał zaburzenie na rynku przekształceń własnościowych i zachodzi potrzeba ustawowego uregulowania skutków prawnych wynikłych w związku z bezpośrednimi skutkami tego wyroku, usuwającymi z porządku prawnego część przepisów nadal obowiązującej ustawy. Dla dalszego funkcjonowania ustawy powstałą lukę prawną należy wypełnić nową regulacją pozostającą w zgodzie z przyjętym przez Trybunał wzorcem konstytucyjnym.

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Janusz Niemcewicz

Podsekretarz Stanu

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Kancelaria Senatu
ul. Wiejska 6
00-902 Warszawa

dotyczy: oświadczenia złożonego przez Pana senatora Tadeusza Lewandowskiego podczas 62. posiedzenia senatu RP w dniu 20 lipca 2000 r.

W chwili obecnej przygotowywany jest kolejny aneks do umowy zawartej z Regionalnym Zarządem Gospodarki Wodnej we Wrocławiu, na dofinansowanie budowy zbiornika wodnego "Sosnówka", na kwotę 6.182 tys. zł.

Kazimierz Kujda

Warszawa, dn. 08.08.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

1. Pan Senator stawia zarzut Prezesowi Krajowego Urzędu Pracy, że jako dysponent Funduszu Pracy nie wywiązuje się należycie ze swoich zadań, bowiem urzędy pracy otrzymują zbyt małe środki finansowe na walkę z bezrobociem. Tymczasem, jak Pan Senator sam stwierdza, to ustawa budżetowa na 2000 r. ustaliła wysokość limitów Funduszu Pracy, tak na świadczenia obligatoryjne, jak i tzw. formy aktywne.

Jednocześnie, w I półroczu br. Krajowy Urząd Pracy przekazał samorządom powiatowym limity w wysokości umożliwiającej całkowitą wypłatę świadczeń obligatoryjnych. Wydatki na zasiłki dla bezrobotnych, zasiłki przedemerytalne i świadczenia przedemerytalne okazały się jednak wyższe od zaplanowanych w budżecie. W okresie 6 miesięcy br. ich wypłaty pochłonęły o 551,6 mln zł więcej niż wynika to z planu na rok 2000. Taki stan rzeczy jest przyczyną niskich wydatków na aktywne formy przeciwdziałania skutkom bezrobocia. Na wydatki o charakterze fakultatywnym, w tym dotyczące tzw. form aktywnych, Krajowy Urząd Pracy w I półroczu br. przekazał środki pozwalające pokryć 40% wypłat. Sytuacja ta powodować może duże trudności samorządów z wywiązywaniem się z zaciągniętych już zobowiązań. Krajowy Urząd Pracy pragnie także zapewnić, że czyni nieustanne starania o pozyskanie środków dla FP. Uchwalona przez Sejm 26 lipca br. nowelizacja ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu wyposaża Prezesa Krajowego Urzędu Pracy w prawną kompetencję do zaciągania kredytów i pożyczek na uzupełnienie środków Funduszu Pracy przeznaczonych na wypłaty zasiłków i innych świadczeń obligatoryjnych. Dzięki tak uzyskanym środkom Fundusz Pracy powinien zachować płynność finansową w okresach między terminami wpływu składek i dotacji budżetowej a terminami płatności obligatoryjnych zobowiązań, a tym samym możliwe będzie skierowanie środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu. Ustawa ta ma wejść w życie z chwilą ogłoszenia.

Tymczasem kwota od której tworzona jest w tym roku rezerwa to 1 055 000 tys. zł przeznaczonych w ustawie budżetowej na aktywne formy przeciwdziałania skutkom bezrobocia. Z tej kwoty samorządy otrzymały 591 474 tys. zł, na które składają się: 527 638 tys. zł wyliczonych w oparciu o tak zwany algorytm oraz 63 836 tys. zł z korekt, których pochodzenie wymaga odrębnego wyjaśnienia. Część powiatowych urzędów pracy nie zastosowała się do mojego polecenia aby ograniczyć zobowiązania przechodzące na rok bieżący z roku 1999 do wysokości maksimum 20% kwoty przeznaczonej na formy aktywne, w części zaś okazało się, że algorytm nie pokrywa zobowiązań. W rezultacie powstała sytuacja, w której starostowie musieliby pokrywać z własnych środków powstałe ujemne różnice. Podjęłam wobec tego decyzję o wyrównaniu tych różnic z rezerwy. Dodatkowo starostowie otrzymali wyrównanie z tytułu umorzeń pożyczek udzielanych bezrobotnym na rozpoczęcie samodzielnej działalności gospodarczej. Łącznie w dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy pozostało 484 502 tys. zł. Tymczasem, Fundusz Pracy to blisko 6 mld złotych, zatem rezerwa obejmuje nie więcej niż 45% ogólnej kwoty przeznaczonej na formy aktywne i około 8% całego Funduszu.

Należy podkreślić, że tryb przekazywania środków Funduszu Pracy, w tym sposób ich podziału, znajduje podstawę prawną w przepisie art. 57 a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tj. Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 ze zm.) oraz w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. 109 poz. 1237). Ponieważ procedury podziału rezerwy nie zostały ujęte w cytowanym rozporządzeniu, Prezes Krajowego Urzędu Pracy ustalił "Zasady i kryteria przyznawania środków Funduszu Pracy z rezerwy...", które - po zaopiniowaniu przez Naczelną Radę Zatrudnienia - stały się podstawą do przeprowadzenia konkursu projektów. Rozstrzygnięcia w konkursie są oparte o analizę bieżącej sytuacji na lokalnych rynkach pracy - własną i prezentowaną przez lokalne samorządy jako podstawa do przedstawianych projektów. Projekty zostały ujęte w sformalizowane wnioski, zawierające podstawowe informacje o planowanych przedsięwzięciach na lokalnych rynkach pracy, o zaangażowanych partnerach, większych zamierzeniach o charakterze strategicznym oraz o przewidywanych środkach przeznaczanych z Funduszu Pracy i własnych. Ponadto wniosek zawiera harmonogram realizacji oraz opis zarządzania projektem. Liczba wniosków, jaką mógł złożyć starosta nie była niczym ograniczona.

Także w oparciu o wymienione "Zasady..." powołana została komisja, która ocenia wnioski starostów. Do udziału w jej posiedzeniach zostali zaproszeni przedstawiciele samorządu, dwóch największych central związkowych i przedstawiciele zrzeszeń pracodawców (w posiedzeniach nie brał jedynie udziału - pomimo zaproszenia - przedstawiciel Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych). Komisja ustaliła swój regulamin, w którym przyjmuje, że najwyższe preferencje stosowane są do wniosków gwarantujących trwałe zatrudnienie i wpływających korzystnie na przemiany lokalnego rynku pracy.

W tym miejscu pragnę podkreślić, że rezygnacja z tych procedur znacznie zubożyłaby rynek pracy: zamierzenia samorządów koncentrują się bowiem nie na przebudowie lokalnych warunków ale na najmniej efektywnych i najbardziej kosztownych przedsięwzięciach, którymi są roboty publiczne. Roboty publiczne aktywizują około dwudziestokrotnie mniejszą liczbę bezrobotnych niż uruchamiane za te same nakłady inne programy aktywnego przeciwdziałania bezrobociu a środki publiczne z rezerwy miały być w planie samorządu przeznaczone na ten cel w ponad 30%. Negocjacje kontraktów zostały wykorzystane do powtórnego przedyskutowania efektywności projektów i kosztów ich realizacji. Relacje pomiędzy poszczególnymi formami uległy przy tym znaczącej poprawie: roboty publiczne zostały zredukowane z 30,2 do 17,6% a prace interwencyjne wzrosły z 17,9 do 24,1%. Udział szkoleń wzrósł z 7,8 do 11% a także zdecydowanie wzrósł udział form aktywizujących absolwentów. Powiększył się zatem udział form o najwyższej skuteczności, zmniejszony natomiast został udział propozycji nieefektywnych.

Roboty publiczne zostały ograniczone do powiatów znajdujących się na liście zagrożonych strukturalnym bezrobociem oraz tych, w których wystąpiły największe trudności a stopa bezrobocia przekroczyła w lutym br. 20% - z przeznaczeniem na realizację inwestycji infrastrukturalnych. Nie mogę zatem zgodzić się z twierdzeniem, że przedstawiony tryb konkursowy jest przejawem niepotrzebnej biurokracji. Niemniej jednak dziękuję za przedstawione uwagi, które, jak rozumiem, są wyrazem troski o podejmowanie właściwych działań przeciwdziałających bezrobociu.

Warszawa, 9 sierpnia 2000 r.

Sz. Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Kontrolą pojazdów przekraczających dopuszczalną ładowność zajmują się przeszkoleni pracownicy zarządów dróg. Wyposażeni są oni w specjalistyczny sprzęt - przede wszystkim stacjonarne i przenośne wagi, przy pomocy których dokonywane są pomiary nacisku osi pojazdu. Oczywiście patrole policyjne stanowią w takich przypadkach asystę, dokonując fizycznie czynności zatrzymania pojazdu.

Do kontroli stanu technicznego pojazdów uprawnione są przede wszystkim stacje diagnostyczne dokonujące dopuszczenia pojazdów do ruchu. Policja dysponuje natomiast specjalistycznymi patrolami pod nazwą "Ekipa Techniki Drogowej i Ekologii". Ich radiowozy wyposażone są w analizatory spalin i dymomierze umożliwiające eliminowanie z ruchu pojazdów wydzielających spaliny nie odpowiadające normom ekologicznym. Niestety ekipy nie dysponują specjalistycznym sprzętem do pomiaru hałasu. Nasze doświadczenia wskazują przy tym jednoznacznie, że najskuteczniejszym sposobem eliminacji niesprawnych pojazdów jest rzetelna praca stacji diagnostycznych.

Poruszony przez Pana Senatora problem hamowania ruchu przez pojazdy jadące lewym pasem na jezdniach dwu i trzypasmowych nie może być jednoznacznie oceniony. Na podstawie art. 19 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w związku z art. 90 Kodeksu Wykroczeń, policjanci egzekwują właściwe zachowanie kierujących, także przy wykorzystaniu wideoradarów. Z drugiej strony jednak należy pamiętać, że dozwolona na polskich drogach prędkość wynosi 90 a w określonych przypadkach 100 km/godz. Osoby twierdzące, że inni tarasują i hamują ruch z reguły prędkość dozwoloną przekraczają.

Z wyrazami szacunku

Ireneusz Wachowski

Warszawa, 2000-08-9

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 18 lutego 2000 (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6 Karty) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenie nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

a) nauczyciel stażysta - 1 222 zł

b) nauczyciel kontraktowy - 1 479 zł

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

Dotychczasowe prace analityczne wskazują jednak, iż ze względu na konstrukcję art. 30 ust. 5 i 6 Karty Nauczyciela wynagrodzenia nauczycieli ukształtowały się w wielu jednostkach samorządu terytorialnego na poziomie wyższym niż pierwotnie zakładano, co oznacza, że już w pierwszym roku wdrażania nowego systemu wynagradzania nastąpiło przyspieszenie planowanego na trzy lata wzrostu.

W ramach prac powołanego przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Zespołu ds. Oceny Skutków Karty Nauczyciela wstępnie przyjęto algorytm symulacyjnego naliczania wynagrodzeń nauczycieli, wynikających ze znowelizowanej Karty Nauczyciela. Po stosownej korekcie bazy danych będzie on mógł stanowić w roku 2000 podstawę do obliczania symulacyjnych skutków wynagrodzeń nauczycieli dla każdej jednostki samorządu terytorialnego (wraz z pochodnymi) oraz ewentualnego dofinansowania danej jednostki samorządu terytorialnego.

Niezależnie jednak od powyższego ze strony resortu podjęte zostały pilne działania zmierzające do finansowego wspomożenia jeszcze w tym miesiącu tych jednostek samorządu terytorialnego, w których środki uruchomione na wynagrodzenia nauczycieli przekraczają uzgodniony próg zaangażowania subwencji oświatowej.

Ostateczna decyzja w sprawie dofinansowania zarówno Powiatu Bialskiego, jak i Miasta Zambrów zostanie podjęta po zbilansowaniu skutków wynikających z analizy wszystkich zweryfikowanych wniosków nadesłanych przez jednostki samorządu terytorialnego oraz ustaleniu ostatecznych kryteriów ich rozpatrywania.

Warszawa, 9 sierpnia 2000 r.

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu

Andrzej Ananicz

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Janusz Radziejowski

W roku bieżącym przedsięwzięcie inwestycyjne pod nazwą "budowa zbiornika wodnego Sosnówka na potoku Czerwonka" realizowane jest wyłącznie ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Ten tryb finansowania, zapisany w ustawie budżetowej, zrodził wiele problemów wynikających z zaistnienia po raz pierwszy stacji finansowania dużych przedsięwzięć inwestycyjnych wyłącznie środkami funduszu celowego. Musiały więc zostać przygotowane odpowiednie procedury realizacji zapisów ustawy budżetowej i konieczność rozstrzygnięcia szeregu wątpliwości odnośnie zakresu finansowego zaangażowania NFOŚGW wobec obowiązującego tam regulaminu dotyczącego przedmiotu i zakresu przekazywania środków.

Obecnie, po rozstrzygnięciu wszelkich wątpliwości i zmianie odpowiednich wytycznych obowiązujących w NFOŚiGW wiadomo, że na zbiornik Sosnówka zostaną w 2000 r. przekazane środki w wysokości potrzebnej do zakończenia inwestycji.

W roku bieżącym mogą zostać zakończone roboty budowlano-montażowe i usługi towarzyszące. Rozpoczęty też będzie rozruch technologiczny wraz z pierwszym napełnieniem zbiornika, którego efekt może zostać uzyskany dopiero w I kwartale 2001 r. /po wiosennych roztopach/. Zakończenie rozruchu może nastąpić po uzyskaniu pełnego napełnienia zbiornika i wyeliminowaniu ujemnych skutków piętrzenia.

Reasumując, zbiornik wodny Sosnówka w podstawowym zakresie realizacyjnym zostanie zakończony w roku bieżącym, natomiast efekt będzie uzyskany dopiero w 2001 r.

Warszawa, 2000-08-10

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z pismem pani Marszałek w sprawie oświadczenia, złożonego przez senatora Jerzego Markowskiego na 62 posiedzeniu Senatu w dniu 20 lipca 2000 r., informuję że zgodnie z art. 29 Ustawy o ochronie danych osobowych organy państwowe, jako administratorzy danych, są zobowiązane do udostępniania danych osobowych posiadanych w zbiorze w celach innych niż włączenie do zbioru, podmiotom uprawnionym do ich otrzymania na mocy przepisów prawa. W takim przypadku dane osobowe udostępnia się na pisemny, umotywowany wniosek, chyba że przepis innej ustawy stanowi inaczej. Wniosek powinien zawierać informacje umożliwiające wyszukiwanie w zbiorze żądanych danych osobowych oraz wskazywać ich zakres i przeznaczenie bowiem udostępnione dane osobowe można wykorzystać wyłącznie zgodnie z przeznaczeniem, dla którego zostały udostępnione. W przepisach art. 19 Ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora wskazano, że w wykonywaniu mandatu poseł lub senator ma prawo, jeżeli nie narusza dóbr osobistych innych osób, do uzyskania informacji i materiałów oraz wglądu w działalność organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego, a także spółek z udziałem Skarbu Państwa oraz zakładów i przedsiębiorstw państwowych i samorządowych, z zachowaniem przepisów o tajemnicy ustawowo chronionej.

2. wniosek jest umotywowany oraz zawiera informacje umożliwiające wyszukanie żądanych danych, a ponadto wskazuje niesprzeczny z ustawą zakres i cel uzyskania żądanych w odniesieniu do każdego przypadku z osobna

Uprzejmie informuję, że wniosek Senatora Markowskiego nie odnosi się do mienia Skarbu Państwa, lecz do mienia podmiotów, w których Skarb Państwa był reprezentowany w latach 1995-2000. Minister Skarbu Państwa nie był i nie jest uprawniony do gospodarowania tym mieniem, w szczególności nie jest uprawniony do sprzedaży tego majątku ani do prowadzenia bazy danych zawierającej informacje na temat nabywców tego mienia - nie jest zatem organem właściwym w sprawie.

O udostępnienie żądanych danych pan Senator może natomiast zwrócić się bezpośrednio do podmiotów, których mienie podlegało sprzedaży we wskazanym przez niego okresie. W tym celu powinien do tych podmiotów wnioskować o udostępnienie danych w sposób przewidziany w Ustawie o ochronie danych osobowych oraz w wydanym na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 czerwca 1998 r. w sprawie określenia wzorów wniosku o udostępnienie danych osobowych, zgłoszenia zbioru danych do rejestracji oraz imiennego upoważnienia i legitymacji służbowej Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych.

z up. PODSEKRETARZ STANU

Jan Buczkowski

Warszawa, 11 sierpnia 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na skierowane do Prezesa Rady Ministrów Pana Jerzego Buzka oświadczenie Senatora RP Pana Krzysztofa Majki, złożone w dniu 20 lipca 2000 r., podczas 62 posiedzenia Senatu, uprzejmie informuję, iż w Dzienniku Ustaw RP z dnia 28 lipca 2000 r. , Nr 61, pod poz. 710 zostało opublikowane rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 26 lipca 2000 r. w sprawie maksymalnej wysokości diet przysługujących radnemu gminy. Powyższe rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 sierpnia 2000 r.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2000.08.17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Uprzejmie informuję, że dnia 10.04.2000 r. wyraziłem zgodę na wydanie zarządzenia Wojewody Wielkopolskiego w sprawie prywatyzacji bezpośredniej Gostyńskiego Przedsiębiorstwa Drogowego w Gostyniu w trybie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych.

W związku z tym, iż prywatyzacja Gostyńskiego Przedsiębiorstwa Drogowego w Gostyniu nie została sfinalizowana oraz z uwagi na trudną sytuację ekonomiczno-finansową Przedsiębiorstwa, z dniem 14 lipca br. Wojewoda Wielkopolski ustanowił nad Gostyńskim Przedsiębiorstwem Drogowym zarząd komisaryczny, który ma na celu m.in. poprawę efektywności i restrukturyzację Przedsiębiorstwa.

Pragnę jednocześnie poinformować, że Wojewoda Wielkopolski ustanawiając zarząd komisaryczny poprzez wszczęcie postępowania naprawczego widzi szansę na poprawę obecnej sytuacji i wyjście z kryzysu. Zgodnie z art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych może w każdej chwili uchylić zarząd komisaryczny, jeżeli postępowanie nie rokuje poprawy gospodarki przedsiębiorstwa.

Jan Buczkowski

Warszawa, 2000-08-17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 26 lipca br. (AG-043-224-2000-IV) skierowane do Prezesa Rady Ministrów, dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Jerzego Mokrzyckiego w sprawie środków finansowych przeznaczonych na wdrożenie znowelizowanej ustawy Karta Nauczyciela, uprzejmie informuję, co następuje:

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 18 lutego 2000 (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6 Karty) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenie nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

b) nauczyciel kontraktowy - 1 479 zł

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

Dotychczasowe prace analityczne wskazują jednak, iż ze względu na konstrukcję art. 30 ust. 5 i 6 Karty Nauczyciela wynagrodzenia nauczycieli ukształtowały się w wielu jednostkach samorządu terytorialnego na poziomie wyższym niż pierwotnie zakładano, co oznacza, że już w pierwszym roku wdrażania nowego systemu wynagradzania nastąpiło przyspieszenie planowanego na trzy lata wzrostu. W ramach prac powołanego przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Zespołu ds. Oceny Skutków Karty Nauczyciela wstępnie przyjęto algorytm symulacyjnego naliczania wynagrodzeń nauczycieli, wynikających ze znowelizowanej Karty Nauczyciela. Po stosownej korekcie bazy danych będzie on mógł stanowić w roku 2000 podstawę do obliczania symulacyjnych skutków wynagrodzeń nauczycieli dla każdej jednostki samorządu terytorialnego (wraz z pochodnymi) oraz ewentualnego dofinansowania danej jednostki samorządu terytorialnego.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2000-08-17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 26 lipca br. (AG-043-222-2000-IV) skierowane do Prezesa Rady Ministrów, dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Janusza Lorenza w sprawie środków finansowych przeznaczonych na wdrożenie znowelizowanej ustawy Karta Nauczyciela, uprzejmie informuję, co następuje:

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 18 lutego 2000 (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6 Karty) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenie nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

Jak wynika ze wskazanych powyżej przepisów i w nawiązaniu do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw - średnie wynagrodzenie nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego w 2000 roku kształtuje się następująco:

b) nauczyciel kontraktowy - 1 479 zł

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

Dotychczasowe prace analityczne wskazują jednak, iż ze względu na konstrukcję art. 30 ust. 5 i 6 Karty Nauczyciela wynagrodzenia nauczycieli ukształtowały się w wielu jednostkach samorządu terytorialnego na poziomie wyższym niż pierwotnie zakładano, co oznacza, że już w pierwszym roku wdrażania nowego systemu wynagradzania nastąpiło przyspieszenie planowanego na trzy lata wzrostu. W ramach prac powołanego przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Zespołu ds. Oceny Skutków Karty Nauczyciela wstępnie przyjęto algorytm symulacyjnego naliczania wynagrodzeń nauczycieli, wynikających ze znowelizowanej Karty Nauczyciela. Po stosownej korekcie bazy danych będzie on mógł stanowić w roku 2000 podstawę do obliczania symulacyjnych skutków wynagrodzeń nauczycieli dla każdej jednostki samorządu terytorialnego (wraz z pochodnymi) oraz ewentualnego dofinansowania danej jednostki samorządu terytorialnego.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2000-08-17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 18 lutego 2000 (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6 Karty) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenie nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

a) nauczyciel stażysta - 1 222 zł

b) nauczyciel kontraktowy - 1 479 zł

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

Dotychczasowe prace analityczne wskazują jednak, iż ze względu na konstrukcję art. 30 ust. 5 i 6 Karty Nauczyciela wynagrodzenia nauczycieli ukształtowały się w wielu jednostkach samorządu terytorialnego na poziomie wyższym niż pierwotnie zakładano, co oznacza, że już w pierwszym roku wdrażania nowego systemu wynagradzania nastąpiło przyspieszenie planowanego na trzy lata wzrostu. W ramach prac powołanego przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Zespołu ds. Oceny Skutków Karty Nauczyciela wstępnie przyjęto algorytm symulacyjnego naliczania wynagrodzeń nauczycieli, wynikających ze znowelizowanej Karty Nauczyciela. Po stosownej korekcie bazy danych będzie on mógł stanowić w roku 2000 podstawę do obliczania symulacyjnych skutków wynagrodzeń nauczycieli dla każdej jednostki samorządu terytorialnego (wraz z pochodnymi) oraz ewentualnego dofinansowania danej jednostki samorządu terytorialnego.

Niezależnie jednak od powyższego ze strony resortu podjęte zostały pilne działania zmierzające do finansowego wspomożenia, jeszcze w tym miesiącu, tych jednostek samorządu terytorialnego, w których środki uruchomione na wynagrodzenia nauczycieli przekraczają uzgodniony próg zaangażowania subwencji oświatowej.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2000-08-17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 18 lutego 2000 (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6 Karty) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenie nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

b) nauczyciel kontraktowy - 1 479 zł

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

Dotychczasowe prace analityczne wskazują jednak, iż ze względu na konstrukcję art. 30 ust. 5 i 6 Karty Nauczyciela wynagrodzenia nauczycieli ukształtowały się w wielu jednostkach samorządu terytorialnego na poziomie wyższym niż pierwotnie zakładano, co oznacza, że już w pierwszym roku wdrażania nowego systemu wynagradzania nastąpiło przyspieszenie planowanego na trzy lata wzrostu. W ramach prac powołanego przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Zespołu ds. Oceny Skutków Karty Nauczyciela wstępnie przyjęto algorytm symulacyjnego naliczania wynagrodzeń nauczycieli, wynikających ze znowelizowanej Karty Nauczyciela. Po stosownej korekcie bazy danych będzie on mógł stanowić w roku 2000 podstawę do obliczania symulacyjnych skutków wynagrodzeń nauczycieli dla każdej jednostki samorządu terytorialnego (wraz z pochodnymi) oraz ewentualnego dofinansowania danej jednostki samorządu terytorialnego.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2000-08-17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 18 lutego 2000 (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenie nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

b) nauczyciel kontraktowy - 1 479 zł

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

Zgodnie z zapisem art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. nowe wynagrodzenie nauczycieli powinno zostać ustalone przez dyrektora szkoły lub organ prowadzący w ciągu jednego miesiąca (z wyrównaniem za okres od dnia 1 stycznia br.)od dnia wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie art. 30 ust. 5-6 Karty Nauczyciela, czyli zarówno rozporządzenia przez ministra Edukacji narodowej, jak i regulaminu przez jednostki samorządu terytorialnego. Powyższy zapis w praktyce oznacza, iż nowe miesięczne wynagrodzenie nauczycieli powinno być ustalone w ciągu miesiąca od dnia wejścia w życie regulaminu.

Dotychczasowe prace analityczne wskazują jednak, iż ze względu na konstrukcję art. 30 ust. 5 i 6 Karty Nauczyciela wynagrodzenia nauczycieli ukształtowały się w wielu jednostkach samorządu terytorialnego na poziomie wyższym niż pierwotnie zakładano, co oznacza, że już w pierwszym roku wdrażania nowego systemu wynagradzania nastąpiło przyspieszenie planowanego na trzy lata wzrostu. W ramach prac powołanego przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Zespołu ds. Oceny Skutków Karty Nauczyciela wstępnie przyjęto algorytm symulacyjnego naliczania wynagrodzeń nauczycieli, wynikających ze znowelizowanej Karty Nauczyciela. Po stosownej korekcie bazy danych będzie on mógł stanowić w roku 2000 podstawę do obliczania symulacyjnych skutków wynagrodzeń nauczycieli dla każdej jednostki samorządu terytorialnego (wraz z pochodnymi) oraz ewentualnego dofinansowania danej jednostki samorządu terytorialnego.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2000-08-17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelizacją z dnia 18 lutego 2000 (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6 Karty) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenie nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

b) nauczyciel kontraktowy - 1 479 zł

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

Dotychczasowe prace analityczne wskazują jednak, iż ze względu na konstrukcję art. 30 ust. 5 i 6 Karty Nauczyciela wynagrodzenia nauczycieli ukształtowały się w wielu jednostkach samorządu terytorialnego na poziomie wyższym niż pierwotnie zakładano, co oznacza, że już w pierwszym roku wdrażania nowego systemu wynagradzania nastąpiło przyspieszenie planowanego na trzy lata wzrostu.

W ramach prac powołanego przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Zespołu ds. Oceny Skutków Karty Nauczyciela wstępnie przyjęto algorytm symulacyjnego naliczania wynagrodzeń nauczycieli, wynikających ze znowelizowanej Karty Nauczyciela. Po stosownej korekcie bazy danych będzie on mógł stanowić w roku 2000 podstawę do obliczania symulacyjnych skutków wynagrodzeń nauczycieli dla każdej jednostki samorządu terytorialnego (wraz z pochodnymi) oraz ewentualnego dofinansowania danej jednostki samorządu terytorialnego.

Ostateczna decyzja w sprawie dofinansowania powiatów: łaskiego, pajęczańskiego, poddębickiego, sieradzkiego, wieluńskiego, wieruszowskiego oraz zduńskowolskiego zostanie podjęta po bilansowaniu skutków wynikających z analizy wszystkich zweryfikowanych wniosków nadesłanych przez jednostki samorządu terytorialnego oraz ustaleniu ostatecznych kryteriów ich rozpatrywania.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 18.08.2000

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W nawiązaniu do pisma Ministra Zdrowia z dnia 20.07.2000 r. znak: OZO-412/121/2000/RK w sprawie planowanej likwidacji oddziału obserwacyjno-zakaźnego SP ZOZ w Kłodzku oraz w odpowiedzi na oświadczenie Pana Kazimierza Drożdża Senatora RP złożone na 61 posiedzeniu Senatu w dniu 29 czerwca 2000 r. uprzejmie wyjaśniam, iż Ministerstwo Zdrowia podjęło wszelkie niezbędne działania mające na celu wyjaśnienie przedmiotowej sprawy.

Ustalono, że w związku z brakiem środków z Kasy Chorych na prowadzenie oddziału obserwacyjno - zakaźnego SP ZOZ w Kłodzku podjęto decyzję o likwidacji tego oddziału.

z up. MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 18 sierpnia 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

W dniu 19 lipca br. parlament austriacki uchwalił "Ustawę o dobrowolnych świadczeniach Republiki Austrii na rzecz byłych robotników przymusowych reżimu narodowosocjalistycznego", która ustanowiła Fundusz Pojednawczy, mający na celu dokonywanie jednorazowych wypłat m.in. dla osób fizycznych, które w czasie wojny wykonywały pracę niewolniczą lub przymusową na terenie dzisiejszej Republiki Austrii. Wysokość Funduszu ustalona została na 6 miliardów szylingów austriackich.

Aktualnie na ukończeniu są prace zmierzające do przygotowania tekstu i podpisania Umowy między Rządem RP i austriackim Rządem Federalnym o współpracy w dziedzinie dobrowolnych świadczeń Republiki Austrii na rzecz byłych robotników przymusowych reżimu narodowosocjalistycznego, której zawarcie stanowi jeden z warunków wejścia w życie powołanej wyżej ustawy. Zgodnie z przewidywaniami strony austriackiej pierwsze wypłaty z Funduszu Pojednawczego powinny nastąpić jeszcze przed końcem bieżącego roku.

Andrzej Ananicz

Warszawa, 2000.08.18

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 26 lipca 2000 r., Nr AG-043-229-2000-IV, oświadczeniem Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, Pana Tadeusza Lewandowskiego, dotyczącym opóźnień w finansowaniu w 2000 r. inwestycji wieloletniej p.n. "Budowa zbiornika wodnego Sosnówka na potoku Czerwonka, gmina Podgórzyn, woj dolnośląskie", po uzyskaniu stanowiska Ministra Środowiska, pragnę przedłożyć następujące wyjaśnienia.

Analiza informacji opracowanej przez Ministerstwo Środowiska zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad planowania i finansowania inwestycji dotowanych z budżetu państwa (Dz.U. Nr 109, poz. 702), wskazuje, że w okresie 7 miesięcy br. środki z zaplanowanego w ustawie budżetowej źródła finansowania nie zostały uruchomione. Stan zobowiązań do niezwłocznego uregulowania określony jest natomiast znaczącą kwotą 2.612 tys. zł.

Ministerstwo Środowiska prezentuje pogląd, że tryb finansowania zapisany w ustawie budżetowej (wyłącznie środkami NFOŚiGW) zrodził wiele problemów wynikających z zaistnienia po raz pierwszy sytuacji finansowania dużych przedsięwzięć inwestycyjnych wyłącznie środkami funduszu celowego. Musiały zostać przygotowane odpowiednie procedury realizacji zapisów ustawy budżetowej i zaistniała konieczność rozstrzygnięcia szeregu wątpliwości odnośnie zakresu finansowego zaangażowania NFOŚiGW wobec obowiązującego tam regulaminu dotyczącego przedmiotu i zakresu przekazywania środków.

Obecnie, po rozstrzygnięciu wątpliwości i zmianie odpowiednich wytycznych obowiązujących w NFOŚiGW, wiadomo, że na zbiornik Sosnówka zostaną w 2000 r. przekazane środki w wysokości potrzebnej do zakończenia procesu inwestycyjnego. Z uwagi na opóźnioną decyzję o pełnym finansowaniu przedsięwzięcia, ze względów technicznych nie jest już możliwe przekazanie zbiornika do eksploatacji w 2000 r. W roku bieżącym mają zostać zakończone roboty budowlano-montażowe i usługi towarzyszące. Rozpoczęty też będzie rozruch technologiczny wraz z pierwszym napełnieniem zbiornika, którego efekt może zostać uzyskany dopiero w I kwartale 2001 r. (po wiosennych roztopach). Zakończenie rozruchu może nastąpić po uzyskaniu pełnego napełnienia zbiornika i wyeliminowaniu ujemnych skutków spiętrzenia. W związku z powyższym zajdzie konieczność przeniesienia niewielkiej części nakładów na rok 2001. Zbiornik wodny Sosnówka w podstawowym zakresie realizacyjnym powinien zatem zostać zakończony w roku bieżącym, natomiast efekt inwestycyjny będzie uzyskany w 2001. W roku przyszłym zbiornik powinien w pełni realizować swoje funkcje.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski