Prawdą jest, że zadłużenie służby zdrowia w naszym kraju narasta od 1991 r. Prawdą jest również, że koalicja SLD-PSL w poprzedniej kadencji parlamentu nie była w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb zdrowotnych naszego społeczeństwa. Strategicznym założeniem polityki zdrowotnej w tamtym okresie było jednak kierowanie rosnących nakładów na ochronę zdrowia, przede wszystkim na ratowanie pacjentów będących w stanach bezpośredniego zagrożenia życia. W konsekwencji w latach 1993-1996 zwiększyła się na przykład liczba operacji w krążeniu pozaustrojowym o blisko 43%, operacji na naczyniach wieńcowych - o ponad 80%, liczba dializ pozaustrojowych - o blisko 100%. Zakupiono również dwieście pięćdziesiąt zachodnich karetek reanimacyjnych. Dlatego jestem głęboko zaniepokojony coraz częściej mi obecnie sygnalizowanym brakiem środków na ratowanie pacjentów będących w stanie zagrożenia życia. Pora uświadomić sobie, że obecna sytuacja wynika przede wszystkim z błędnych decyzji rządzącej koalicji, podjętych w 1998 r.

W czasie prac nad budżetem państwa na 1998 r. oraz nad reetykalną nowelizacją ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym przez koalicję AWS i UW krytycznie oceniałem ograniczanie nakładów na ochronę zdrowia. Mam więc dzisiaj prawo przypomnieć panom, że po pierwsze, w 1997 r. na oddłużenie usamodzielniających się publicznych zakładów opieki zdrowotnej wydano 1 miliard 750 milionów zł. Nie wszystkie zakłady zostały oddłużone, ponieważ w drugim półroczu tego roku środki z rezerwy budżetowej skierowane zostały w trybie awaryjnym na tereny dotknięte katastrofalną powodzią. W 1998 r. na oddłużenie zaplanowano tylko 310 milionów zł, z czego wykorzystano 162 miliony zł.

Jestem przekonany, że dominujące w badaniach opinii społecznej krytyczne oceny skutków reformy są panom znane. Przypomnę więc tylko, że blisko 75% respondentów stwierdza pogorszenie dostępności i ciągłości świadczeń zdrowotnych przy szybko rosnących obciążeniach społeczeństwa kosztami leczenia. Przykładem może być najwyższy w Europie sześćdziesięcioprocentowy udział pacjentów w opłatach za leki. Najbardziej niepokojący jest brak środków finansowych na skuteczne leczenie pacjentów będących w stanach zagrożenia życia. W kwietniu dotarł do mnie list otwarty do rzecznika praw obywatelskich i ministra zdrowia, który podpisało stu sześćdziesięciu czterech mieszkańców gminy Stara Kamienica w powiecie jeleniogórskim. Autorzy listu słusznie zwracają uwagę, że kilkumiesięczny okres oczekiwania pacjentów po operacyjnym leczeniu nowotworów złośliwych na konieczną radioterapię niweczy efekty operacyjnego leczenia. Jeżeli pominiemy medyczne i moralne aspekty tej sytuacji, to również z często ekonomicznego punktu widzenia, jak się wydaje dominującego w polityce społecznej rządu, środki wydawane na diagnozowanie i operacje tych nowotworów są po prostu marnowane. Mieszkańcy gminy przekonani są, że opisana sytuacja stanowi ewidentne naruszenie konstytucyjnej gwarancji ochrony zdrowia obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. (...)

Znam założenia budżetu państwa na 2000 r., które uważam za zbyt optymistyczne i nierealne. Znam również budżety kas chorych, które nie zapewniają pacjentom świadczeń na poziomie zgodnym ze współczesnym stanem wiedzy medycznej. Narastające zadłużenia samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej uważam za dramatyczne. Stwierdzam, że z powodu braku środków na rzeczywistą restrukturyzację tych zakładów, reforma ograniczona została do zamrożenia płac pracowników służby zdrowia na żenująco niskim poziomie, zwolnień grupowych pracowników i likwidacji szpitali w oderwaniu od rzeczywistych potrzeb zdrowotnych mieszkańców poszczególnych regionów.

Dekoniunktura na zachodzie ustąpiła, wyraźnie poprawia się sytuacja gospodarcza w Rosji. Nie można już spadku dynamiki wzrostu gospodarczego w Polsce usprawiedliwiać czynnikami zewnętrznymi. Warunkiem zwiększenia dochodów budżetowych jest natychmiastowa zmiana złego programu gospodarczego i społecznego realizowanego przez rząd, za działalność którego jesteście panowie współodpowiedzialni.

Wyrażam swoje zaniepokojenie sposobem przygotowania i wprowadzania prywatyzacji jednoosobowej spółki skarbu państwa "Uzdrowisko Lądek Długopole". Jako senator Rzeczypospolitej, wybrany przez społeczeństwo Dolnego Śląska, zobowiązany jestem do tego wystąpienia w trosce o dobro mieszkańców oraz o zachowanie walorów uzdrowisk.

Mimo niedokonania przez ministra skarbu wyboru form i ścieżek prywatyzacji dla spółek uzdrowiskowych, trwają aktualnie pospieszne działania, mające na celu cząstkowe prywatyzowanie wyżej wymienionej spółki. Firma wyrażająca wolę zakupu uzdrowiska nie jest zainteresowana prowadzeniem lecznictwa uzdrowiskowego. Grozi to zaprzepaszczeniem ponadsiedmiusetletniej tradycji leczniczej najstarszego uzdrowiska w Polsce oraz trwałą degradacją naturalnych zasobów leczniczych, które stanowią dobro ogólnonarodowe.

- wstrzymanie prywatyzacji w takiej formie, w jakiej obecnie jest ona przygotowywana,

- konsultowanie sposobu prywatyzacji z funkcjonującymi w spółce związkami zawodowymi,

Ostatnio prasa podała, że w Świnoujściu decyzją lokalnych władz rozwalono Obelisk Braterstwa Marynarzy Polskich i Radzieckich. Nie przeciwstawił się temu wojewoda zachodniopomorski, Władysław Lisewski. Wręcz odwrotnie, spotkało się to z jego pełną aprobatą oraz, jak to zilustrowano w tamtejszym miesięczniku "Nowy Wyspiarz", publicznie demonstrowanym zadowoleniem, mimo że był uprzedzony przez sekretarza generalnego Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, pana Andrzeja Przewoźnika, że obelisk ten - zgodnie z umową między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Federacji Rosyjskiej o grobach i miejscach pamięci ofiar, mogił i represji, podpisaną 22 lutego 1994 r. - znajduje się w wykazie miejsc pamięci i spoczynku zawierającym polskie i rosyjskie pomniki i obie strony zobowiązały się do bezwzględnej ochrony i konserwacji zapisanych w tym wykazie obiektów. Tak więc bez zgody strony rosyjskiej żadnych działań wobec tego obiektu nie wolno było podejmować.

Dlaczego władze państwowe do tej pory zachowują milczenie wobec tego aktu barbarzyństwa, wandalizmu dziejącego się za przyzwoleniem i aprobatą najwyższego urzędnika reprezentującego te władze w województwie zachodniopomorskim, urzędnika bezpośrednio podległego premierowi Rzeczypospolitej Polskiej i działającego w jego imieniu? Dlaczego co innego mówi się publicznie z trybuny sejmowej, a co innego realizuje i toleruje w praktyce działania przedstawicieli władz? Czy milcząc w tej sprawie, władze chcą doprowadzić do podobnych reakcji, jak to miało miejsce po ostatnich chuligańskich i barbarzyńskich zajściach w Poznaniu, kiedy to zdeptano rosyjską flagę?

Pytania te kieruję zarówno do premiera rządu Jerzego Buzka, jak i do ministra spraw zagranicznych Bronisława Geremka, w imieniu własnym i grupy senatorów.

W swoim drugim exposé, na drugą część bieżącej kadencji parlamentu, pod hasłem nowego otwarcia, mówił pan o konieczności naprawiania błędów powstałych podczas wdrażania czterech wprowadzanych przez obecną koalicję reform, by to, co rząd czyni, przybliżyć ludziom. Idąc tą drogą, pozwalam sobie przedstawić panu niektóre problemy powiatu poddębickiego, reaktywowanego z dniem 1 stycznia 1999 r. z pięciu gmin byłego województwa sieradzkiego i gminy Uniejów z województwa konińskiego. Ich rozwiązanie poprawi malejące wciąż poparcie dla reform, a przede wszystkim polepszy obsługę mieszkańców powiatu

Otóż abonenci telefoniczni wspomnianych pięciu gmin poddębickich, to znaczy: Dalikowa, Wartkowic, Pęczniewa, Zadzimia i miasta powiatowego, do dziś łączą się ze stolicą województwa, Łodzią, poprzez połączenie międzymiastowe pięciokrotnie droższe w godzinach szczytu telefonicznego od tak zwanych rozmów lokalnych. Nadmienię, że odległość z Poddębic do aglomeracji łódzkiej to zaledwie 25 km, zaś na przykład do Wielunia na południu byłego województwa sieradzkiego, a dziś łódzkiego, jest około 100 km, a tam poddębiczanie dzwonią według taryfy lokalnej, a więc pięciokrotnie taniej.

Jednocześnie proszę szanownego pana premiera o rozważenie możliwości obsługi wszystkich mieszkańców powiatu poddębickiego, w tym miasta i gminy Uniejów, przez powiatowe jednostki Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i Prokuraturę Powiatową w Poddębicach. Do Poddębic, Panie Premierze, bliżej wszak z Uniejowa niż z Turku w Wielkopolsce. Ponadto, zgodnie z kierunkiem reform wprowadzonych przed szesnastoma miesiącami przez pana rząd, całość podstawowej obsługi społeczności powiatowej w założeniu miała być skoncentrowana właśnie na terenie każdego powiatu.

Jest to zbiornik, którego powierzchnia zalewu przy maksymalnej rzędnej piętrzenia wynosi 550 ha, a pojemność 25 milionów 100 tysięcy m³. Zbiornik ten posiada dużą rezerwę przeciwpowodziową.

Zbiornik, którego budowę zakończono w 1978 r., wybudowany został ze środków huty Częstochowa jako zbiornik jednozadaniowy wyrównawczy i stanowi własność huty, natomiast grunty pod zbiornikiem stanowią własność skarbu państwa, będącą w zarządzaniu huty. Zbudowanie tego zbiornika zlikwidowało problem ciągłego zalewania terenów położonych poniżej tamy, do dzielnic Częstochowy włącznie. Po powodzi, które nawiedziła tamte tereny w 1996 r., wojewoda częstochowski podjął decyzję o zmianie charakteru zbiornika w Poraju z jednozadaniowego wyrównawczego na dwuzadaniowy: wyrównawczy i przeciwpowodziowy.

W wyniku ograniczenia i przerwania procesu rozbudowy huty od pewnego czasu zbiornik ten stał się dla huty zbędny, a jednak przez długi czas nadal ponosiła ona znaczne koszty związane z jego eksploatacją. W 1997 r. huta powiadomiła wojewodę częstochowskiego, że nie zamierza występować o przedłużenie pozwolenia wodnoprawnego na dalszą eksploatację zbiornika w Poraju. Od tego czasu rozpoczęła się korespondencja, która trwa do tej pory. Prowadzona jest: między wojewodą częstochowskim a ministrem ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa, między wojewodą śląskim i tymże ministrem, między hutą Częstochowa i ministrem, starostą myszkowskim i ministrem oraz regionalnym Zarządem Gospodarki Wodnej w Poznaniu, Polskim Związkiem Wędkarskim a ministrem itd. Odbywają się roczne spotkania, jak na przykład 4 października 1999 r., gdzie była reprezentacja zainteresowanych stron i zapadły kompetentne ustalenia obligujące strony do ich realizacji.

Ostatnio osobiście wizytowałem ten teren i wierzę w mądrość zarządu huty, że nie zdecyduje się on na drastyczne obniżenie poziomu wody w zbiorniku, gdyż spowodowałoby to katastrofę ekologiczną. Dno tego zbiornika, jak pamiętam, w znacznym stopniu było torfiaste, a więc po jego odsłonięciu i osuszeniu, podniesienie poziomu wody spowoduje oderwanie się tego podłoża. Nie mówi już o tym, że obniżenie poziomu wody w okresie wiosennym spowoduje zniszczenie tarliska ryb i złożonej wcześniej ikry.

Proszę pana premiera o spowodowanie podjęcia w terminie bardzo pilnym skutecznych działań, powodujących właściwe uregulowanie formalnoprawne, bez szkody dla środowiska, w które ten zbiornik wpisany jest na trwałe ze względów bezpieczeństwa przeciwpowodziowego, powiększenia skromnych zasobów wodnych regionu, łagodzenia okresowych deficytów wody i przyjmowania nadmiaru wód powierzchniowych, jak również ze względu stworzonych walorów krajobrazowych i rekreacyjnych. Z poważaniem, Grzegorz Lipowski.

Szanowny Panie Premierze!

Służba zdrowia jest finansowana z budżetu państwa, a więc z podatków. Pacjent jednak, po odprowadzeniu podatku i opłaceniu składki na ubezpieczenie zdrowotne, nie ma wpływu na sposób wykorzystania tych środków, jak również nie ma gwarancji dostępu do niektórych świadczeń medycznych. Pacjenci skarżą się na utrudniony dostęp do tych świadczeń. Twierdzą, że nawet korzystanie z karetek pogotowia bywa kłopotliwe. W takim przypadku chorym zaleca się korzystanie z prywatnych taksówek. W konsekwencji, w izbie przyjęć czy szpitalu, pacjent traktowany jest nie jako chciany petent, ale jako klient, o którego walczyć nie warto. Nawet po odprowadzeniu należnych składek pacjenci zmuszeni są ponosić koszty niektórych badań diagnostycznych, między innymi wprowadzono obowiązkowe opłaty za przewozy pacjentów karetkami pogotowia między zakładami opieki zdrowotnej, żonom inwalidów wojennych odebrano prawo korzystania z bezpłatnych przejazdów oraz darmowego zakupu leków. Ponadto do 50% wzrosły opłaty za protezy zębowe i usługi z zakresu ortodoncji. Ludzie czują się bardzo rozgoryczeni zaistniałą sytuacją i sposobem, w jaki są traktowani.

W województwie warmińsko-mazurskim, w takiej sytuacji znajduje się pięć szpitali. Głównym tego powodem, jak podaje Warmińsko-Mazurska Regionalna Kasa Chorych, jest zadłużenie szpitali i ich nierentowność. A przecież zła sytuacja finansowa tych jednostek jest spowodowana brakiem oddłużenia przez Skarb Państwa w momencie ich usamodzielnienia i nie dotyczy wszystkich jednostek szpitalnych, na przykład szpitala w Nidzicy.

Panie Premierze, problemy służby zdrowia poruszałem na forum Senatu już ośmiokrotnie, kierując oświadczenia zarówno do Pana, jak i ministra zdrowia i opieki społecznej i jestem rozczarowany brakiem konkretnych działań. Niemniej jednak, mając na uwadze bardzo skomplikowaną sytuację w służbie zdrowia, występuję do Pana Premiera z apelem o zainicjowanie debaty parlamentarnej na temat funkcjonowania służby zdrowia w naszym kraju oraz podjęcie działań zmierzających do:

- wypracowania jasnych zasad finansowania usług medycznych, opartych na rzeczywistych kosztach oraz według rzetelnych i jasnych kryteriów;

- przekazania Samorządnym Publicznym Zakładom Opieki Zdrowotnej środków finansowych na realizację zadań wynikających z rzeczywistych potrzeb w zakresie lecznictwa i restrukturyzacji;

senator RP

Szanowny Panie Premierze!

Mając powyższe na względzie, proszę Pana Ministra o zainteresowanie się tym problemem oraz interwencję, dzięki której zainteresowani otrzymają należne im świadczenia.

Z wyrazami szacunku

senator RP

Szanowna pani Minister!

Już wielokrotnie zwracałem się do różnych instytucji z petycjami i oświadczeniami w sprawie oddłużenia szpitali, które brały udział w programie pilotażowym, a nie zostały oddłużone po wprowadzeniu reformy ubezpieczeń zdrowotnych. Zadłużenie to w konsekwencji doprowadziło do dramatycznej sytuacji finansowej tych placówek, a niektóre z nich, jak na przykład szpital w Węgorzewie, są już na progu bankructwa. Zwracam się więc do Pani minister z wnioskiem, aby problem ten był pilnie i jednoznacznie rozwiązany, oczywiście na korzyść tych placówek. Jednocześnie proszę o wyznaczenie nienależnej komisji, która na miejscu zbadałaby sytuację szpitala w Węgorzewie.

Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w Węgorzewie popadł w zadłużenie w trakcie realizacji programu pilotażowego, a nieoddłużony w momencie wprowadzenia reformy ubezpieczeń zdrowotnych generował dalsze straty. W chwili obecnej posiada ponad 4 miliony zł zadłużenia i nie jest w stanie realizować statutowych zadań.

Węgorzewo, mimo ogromnych starań wielu instytucji nie zostało siedzibą powiatu i należy do powiatu giżyckiego, jednej z największych w Polsce. W tej sytuacji starostwo powiatowe dąży do ograniczenia ważnych funkcji węgorzewskiego szpitala. Dnia 29 lutego bieżącego roku Rada Powiatu Giżyckiego podjęła, zdaniem części radnych, niezgodną z obowiązującymi przepisami, uchwałę w sprawie powiatowego programu restrukturyzacji SP ZOZ Węgorzewo i Giżycko. W sprawie tej toczy się postępowanie. W wyniku jej realizacji likwidowane są trzy podstawowe oddziały w węgorzewskim szpitalu, mianowicie oddział ginekologiczno-położniczy, chirurgiczny i dziecięcy.

Węgorzewo to ważny ośrodek turystyczny, na terenie którego w sezonie letnim, miesięcznie, przebywa około trzydziestu pięciu tysięcy turystów. Brak bliskiego dostępu do podstawowej opieki zdrowotnej grozi zahamowaniem napływu przyjezdnych na ten teren, a w konsekwencji zamarciem turystyki w tym regionie, a co za tym idzie zahamowaniem egzystencji miasta i jego rozwoju. W rezultacie wielu chorych z terenu Węgorzewa i sąsiednich gmin będzie oddalonych od szpitala o kilkadziesiąt kilometrów. Już dziś zdarzają się przypadki, że pacjenci przychodzą do szpitala pieszo z odległości piętnastu kilometrów i więcej.

senator RP

Szanowna Pani Minister!

Ostatnio wciąż docierają do mnie niepokojące informacje dotyczące nasilającego się zjawiska narkomanii na terenie województwa warmińsko-mazurskiego. Coraz częściej słyszy się tu o licznych przypadkach rozprowadzania narkotyków na ulicach i w szkołach. Problem ten zaczyna obejmować coraz szersze i młodsze grupy dzieci i młodzieży, które niejednokrotnie nie zdają sobie sprawy z konsekwencji zażywania narkotyków.

Przeprowadzane działania policji nie zawsze przynoszą spodziewane i satysfakcjonujące efekty w tej sprawie. Dlatego uważam, iż należy podejmować skuteczniejsze i ostrożniejsze środki do walki z narkotykowymi dealerami. Nie można pozostawać biernym oraz obojętnym wobec tego zagrożenia, mając nadzieję na samoistne jego rozwiązanie. W ostatnim czasie dużym sukcesem działań policyjnych było odkrycie na naszym terenie największej wytwórni amfetaminy w Polsce, nie oznacza to jednak końca narkotykowego handlu na ulicach, tylko wyeliminowanie jednego dostawcy.

Z wyrazami szacunku

senator RP

Pan Minister pismem z dnia 14 kwietnia 2000 r. odrzucił mój wniosek i stwierdził, iż, cytuję: "brak jest obiektywnych podstaw do anulowania decyzji o likwidacji KWK "Dębieńsko".

Szanowny Panie Ministrze!

W latach 1984-1986 w rejonie Ustronia Morskiego wykonano 320 mb Opaski brzegowej (ścianki Larsena), a następnie, w latach 1992-1996 dalsze 845 mb. opaski te wprawdzie zabezpieczyły brzeg morski, ale spowodowały całkowity zanik plaży oraz niebezpieczne pogłębienie dna morskiego. Najskuteczniejszym sposobem na zatrzymanie tego procesu jest odtworzenie ostróg falochronownych. Niestety dla podjęcia tego rodzaju inwestycji potrzebne są środki finansowe znacznie przekraczające możliwości samorządu. Z własnych środków finansowych gminy wykonano cztery ostrogi długości 74 mb, jednak jest to stanowczo za mało. Zabiegi samorządowców w rządzie RP, jak i bezpośrednio w Urzędzie Morskim nie przyniosły rezultatów. Odpowiedź jest jedna "macie rację", ale nie mamy pieniędzy".

Jednym ze sposobów rozpoczęcia inwestycji jest przekazanie środków z budżetu państwa na rzecz Urzędu Morskiego. Ważne jest również i to, by Urząd Morski, opracowując własną "Strategię Ochrony Brzegu Morskiego", konsultował je z zainteresowanymi samorządami, a sama "Strategia..." nie może być kolejnym zadaniem inwestycyjnym pozostającym na papierze.

Jerzy Mokrzycki

Oświadczenie w sprawie przydziału środków przez Krajowy Urząd Pracy na aktywne formy walki z bezrobociem dla powiatów województwa kujawsko-pomorskiego.

Nowe rozwiązania, bez dokładnego opracowania i bez uprzedzenia, wprowadza się w sytuacji, kiedy np. w mieście i powiecie bydgoskim w styczniu br. liczba bezrobotnych wzrosła o 1332 osoby w stosunku do grudnia 1999 r., w powiecie świeckim od października 1999 r. o 475 osób, na początku tego roku o dalsze 230 osób, zaś w powiecie mogileńskim stopa bezrobocia od czerwca do grudnia wzrosła z 16,2% do 18,9%, a więc o 2,7%. Taka sytuacja dotyczy wszystkich powiatów w naszym województwie.

Polityka rządu, której istotnym elementem, od dwóch lat powodującym systematyczny wzrost bezrobocia, jest "schładzanie gospodarki", wzbogacona została obecnie o przyjmowanie do wyliczenia algorytmów stanu z czerwca 1999 r., a na dodatek wprowadzenie "konkursu".

Dorota Kempka

Jednym z najwartościowszych darów, jaki można ofiarować drugiemu człowiekowi, jest krew. Dar ten w wielu przypadkach ratuje życie ludzkie i nie może być zastąpiony żadnym substytutem. Krew można ofiarować tylko dobrowolnie, gdyż nikogo nie można do tego zmusić. Zatem honorowi dawcy krwi zasługują na szczególne uznanie i powinni być otaczani szczególną opieką przez władze państwowe.

Panie Premierze, ten, kto oddawał wiele swojej krwi innym i jest "Zasłużony dla Zdrowia Narodu", musi być przez ten Naród, a w szczególności przez jego największe władze, jaką jest m.in. Rząd kierowany przez Pana Premiera, traktowany w sposób szczególny. Nie może być pozostawiony tylko sobie, wówczas gdy sam znajdzie się w potrzebie. W takich przypadkach wszelkie argumenty formalne i ekonomiczne nie mają najmniejszego uzasadnienia. Tę sprawę należy oceniać w zupełnie innej skali wartości.

Łączę wyrazy szacunku i poważania.

senator RP

Przyczyn, dla których ludzie są zadłużeni, jest wiele. Niewątpliwie są tacy, którzy nie płacą z powodów usprawiedliwiających eksmisję. Jednak często przyczyną powstającego zadłużenia są trudne warunki materialne, w jakich ludzie znaleźli się nie ze swojej winy. Tracą pracę na skutek upadłości przedsiębiorstw lub ograniczenia zatrudnienia przez pracodawców, a to często wynika z coraz gorszych warunków gospodarczych, jakie funduje społeczeństwu obecna ekipa rządowa. Miernikiem jakości obecnej polityki gospodarczej jest stały wzrost bezrobocia.

Zapytuję Panią Minister, jakimi kryteriami kieruje się wymiar sprawiedliwości przy podejmowaniu wyroków o eksmisję? Jaka jest skala tego zjawiska w kraju i jakie resort podejmuje działania, aby wyrokami o eksmisji obejmowano lokatorów, którzy złośliwie uchylają się od płacenia czynszu, a nie tych, którzy muszą wybierać: czynsz lub nakarmienie dzieci? Czy, zdaniem Pani Minister, w świetle dotychczasowych doświadczeń, ustawa - Prawo lokalowe, w części dotyczącej eksmisji, nie wymaga nowelizacji, która wyeliminowałaby nieludzkie traktowanie obywateli, pozbawiając ich dachu nad głową?