Warszawa, dnia 09.03.2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przesyłam w załączeniu stanowisko Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Krzysztofa Majkę na 46 posiedzeniu Senatu w dniu 2 grudnia 1999 r.

Anna Popowicz

Stanowisko Ministra Kultury

i Dziedzictwa Narodowego

na 46 posiedzeniu Senatu w dniu 2 grudnia 1999 roku

Instytucja kultury - Bałtycki Teatr Dramatyczny w Koszalinie została przejęta przez samorząd Miasta Koszalina na mocy ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa (Dz.U. Nr 106, poz. 668), ponieważ nie znalazła się, jak wiele innych, w wykazie instytucji kultury o charakterze regionalnym wpisanych do rejestrów prowadzonych przez wojewodów, podlegających przekazaniu do samorządów województw. Fakt nieumieszczenia tej instytucji w wykazie nie był wynikiem błędu, natomiast rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów nie podlega nowelizacji ze względu na fakt, iż było ono aktem jednorazowym, ustalającym stan prawny na dzień 1 grudnia 1999 roku.

Nowy system specjalizacji lekarskich, został wprowadzony rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów (Dz.U. Nr 31 z póź. zmianami), które weszło w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, to jest od 14 kwietnia 1999 r. Tak szybki termin wprowadzenia w życie nowych przepisów, był spowodowany ogromnym naciskiem środowiska lekarskiego na uruchomienie szkolenia specjalizacyjnego, bowiem dotychczasowe, odnośne przepisy straciły swoją moc 27 września 1998 r.

Wydłużenie prac nad przedmiotowym rozporządzeniem spowodowane było przyczynami obiektywnymi, wynikającymi z konieczności dostosowania nowego systemu szkolenia, tak pod względem organizacyjnym jak i finansowym - do realiów reformowanej ochrony zdrowia. Szkolenie specjalistów polega bowiem na zdobywaniu przez lekarzy szczególnych kwalifikacji zawodowych, w oparciu o udzielanie świadczeń zdrowotnych w ramach programów specjalizacyjnych. Nie bez znaczenia dla stworzenia właściwych zabezpieczeń organizacyjnych tego typu szkolenia, był również - nowy administracyjny podział kraju.

Zatem, konieczność dostosowania trybu i zasad szkolenia specjalizacyjnego do struktur i mechanizmów wprowadzonych w ramach w/w reform (1 stycznia 1999 r.), spowodowała kilkumiesięczną przerwę w możliwości rozpoczynania przez lekarzy szkolenia specjalizacyjnego, czego konsekwencją jest wdrażanie nowego systemu specjalizacji, równocześnie - w zakresie wszystkich procedur przewidzianych w tym systemie (limitowanie miejsc szkoleniowych, postępowanie kwalifikacyjne obejmujące lekarzy ubiegających się o specjalizację, redagowanie programów specjalizacji, ocena jednostek ubiegających się o prowadzenie szkolenia specjalizacyjnego itp.).

Wobec powyższego, nie do uniknięcia są pewne rozbieżności pomiędzy założeniami dotyczącymi określania limitów, w ramach których prowadzone jest postępowanie kwalifikacyjne na poszczególne specjalizacje a możliwościami przyjęcia zakwalifikowanych na szkolenie lekarzy - przez uprawnione jednostki szkolące. Tym bardziej, że nie wszystkie województwa posiadają placówki, które mogą sprostać założeniom programów wąskich specjalizacji (np. urologia, psychiatria, chirurgia twarzowo-szczękowa).

W celu wyeliminowania powyższych trudności, zwróciliśmy się z prośbą do Krajowych Konsultantów w zakresie poszczególnych dziedzin medycyny o wskazanie jednostek szkolących w województwach posiadających na swym terenie wyższą uczelnię medyczną lub inne wysoko specjalistyczne placówki ochrony zdrowia, które będą zabezpieczały odpowiednią liczbę miejsc specjalizacyjnych dla lekarzy z ościennych województw, nie posiadających odpowiedniej bazy szkoleniowej.

SEKRETARZ STANU

w Ministerstwie Zdrowia

Maciej Piróg

Warszawa, dnia 15 marca 2000 r.

Pani
prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szczegółowe zasady, tryb i terminy opracowania materiałów do projektu budżetu państwa na rok 2000 określone zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 8 kwietnia 1999 r.

Biorąc pod uwagę określony harmonogram konstruowania budżetu - dyrektor Muzeum Narodowego w Poznaniu - prof. Konstanty Kalinowski - nie zgłosił w wyznaczonym do dnia 26.04.1999 r. terminie, nowych potrzeb rzeczowo-finansowych, przewidzianych do realizacji w roku 2000.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać postępowanie dyr. K. Kalinowskiego za nieodpowiedzialne i wysoce naganne. Nie przestrzegając terminów wyznaczonych do składania wniosków na nowe zadania Muzeum w 2000 roku - występuje o coraz większe kwoty na zakończenie inwestycji i pozostałe wydatki, obarczając winą za zaistniałą sytuację Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, stawiając je w sytuacji bez wyjścia.

Pozostałe potrzeby zostaną rozpatrzone przez Kierownictwo Resortu, w ramach możliwości uchwalonego budżetu na rok 2000, w wyniku przedstawienia przez dyrektora muzeum na nowo opracowanych, rzetelnych i realnych wniosków.

Dyrektor Konstanty Kalinowski, pisząc do parlamentarzystów, że "Wielkopolski nie stać na niegospodarność" zapomniał, że właśnie on jest gospodarzem Muzeum Narodowego i do jego obowiązków należy bezpośredni nadzór nad przebiegiem i kosztami inwestycji, jak również opracowania realnej, perspektywicznej, merytoryczno-organizacyjnej wizji działalności Muzeum.

Efekty działań dyrektora K. Kalinowskiego w zdobywaniu środków pozabudżetowych są niewspółmiernie niskie w stosunku do wyników osiąganych przez dyrektorów wielu polskich muzeów.

Z wyrazami szacunku

Anna Popowicz

Warszawa, dnia 21 marca 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z pismem z dnia 8 lutego br. Nr AG-043-32-2000/IV przesyłającym tekst oświadczenia złożonego przez senatora Henryka Stokłosę podczas 51 posiedzenia Senatu RP w dniu 5 lutego 2000 roku, a dotyczącego likwidacji funkcjonujących w Czarnkowie roków sądowych - uprzejmie informuję, iż wymieniona jednostka pozostaje nadal w strukturze organizacyjnej wymiaru sprawiedliwości.

Janusz Niemcewicz

Warszawa, 2000-03-21

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z otrzymanym przy piśmie z dnia 8.02.2000 r. Nr AG/043/26/2000/IV zapytaniem Pani Senator Doroty Kempki w sprawie kształtowania się wysokości odprowadzanych podatków do budżetu państwa w okresie, kiedy prywatyzowane przedsiębiorstwa były przedsiębiorstwami państwowymi oraz po ich przekształceniu w spółki prawa handlowego - w spółki prawa handlowego - w rozbiciu na branże - uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Finansów nie dysponuje danymi statystycznymi dotyczącymi wpływów podatkowych w układzie branżowym. Z punktu widzenia dochodów budżetu nie jest bowiem istotne, jaką część wpływów budżetowych stanowią podatki płacone przez poszczególne sektory gospodarki narodowej. Dlatego też Ministerstwo Finansów nie zbiera informacji w tym zakresie.

Trudności finansowe szeregu podmiotów istotnie powodują zmniejszenie wpływów podatkowych. Ponadto skutkiem ustawowego odroczenia terminu płatności znacznych kwot zobowiązań podatkowych ciążących na sektorach górnictwa węgla kamiennego oraz przemysłu obronnego jest wzrost zaległości podatkowych, których ściągnięcie nie jest obecnie możliwe. Przyczyny złej kondycji ekonomicznej wymienionych powyżej podmiotów są jednak bardziej złożone i nie można ich upatrywać przede wszystkim w przeprowadzonych procesach prywatyzacyjnych. Znacznie większy wpływ na taki stan rzeczy miała restrukturyzacja całej gospodarki narodowej, w tym zmiana zasad finansowania podmiotów "państwowych", a także utrata rynków zbytu przez firmy należące do niektórych działów gospodarki narodowej.

Natomiast informacje odnośnie regulowanych na przestrzeni lat zobowiązań podatkowych zbierane są przez ministerstwo w rozbiciu na tytuły podatkowe i takie dane chciałbym przedstawić Pani Marszałek.

Załączona tabela obrazuje dynamikę kształtowania się pobranych przez organy podatkowe w latach 1995-99 kwot należności w poszczególnych rodzajach podatków. Wynika z niej, że na przestrzeni tych lat występował stały wzrost kwot zrealizowanych zobowiązań podatkowych. Natomiast w roku 1999 wystąpiło istotne zmniejszenie tej wielkości (również kwot do pobrania) w porównaniu z rokiem poprzednim - w podatku dochodowym od osób fizycznych (o ponad 13 miliardów zł), co znalazło odzwierciedlenie we wpływach w skali globalnej (zmniejszenie o około 1,7 mld zł). Dane te nie są jednak porównywalne, gdyż od początku 1999 r. wprowadzona została m.in. składka na ubezpieczenie zdrowotne, której naliczanie powoduje tak istotne zmniejszenie wpływów na podatek dochodowy od osób fizycznych. Dochody z tytułu tej składki w 1999 r. wyniosły w skali kraju 18,8 miliarda zł (według danych z marca br. przekazanych przez Ministerstwo Finansów do protokołu kontroli NIK), co po zsumowaniu obydwu wielkości daje znacznie większe wpływy niż w roku 1998. Przy uwzględnieniu wpływów z tytułu tej składki, realizacja podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 1999 wyniosłaby 51.332.787 tys. zł, zaś wskaźnik dynamiki w tym podatku -113,0%. Natomiast wpływy ogółem za 1999 r. z tytułu podatków, o których mowa w załączonej tabeli, wyniosłyby wówczas 141.953.873 tys. zł, a wskaźnik dynamiki w tym zakresie - 113,1%.

PODSEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, dnia 23 marca 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z Pani pismem z dnia 8 lutego 2000 r., przy którym otrzymałem tekst oświadczenia złożonego przez senator Panią Dorotę Kempkę, uprzejmie informuję, że ocena efektywności poszczególnych prywatyzacji jest także dla NIK problemem o dużym i ważnym znaczeniu, a jednocześnie skomplikowanym i trudnym. Wynika to z faktu, iż dla konkretnych projektów prywatyzacyjnych nie są z reguły określane - przez przedstawicieli Skarbu Państwa, przed rozpoczęciem konkretnych projektów prywatyzacyjnych - cele jakie zamierza się osiągnąć. Na kwestię tę NIK zwracała już niejednokrotnie uwagę. Mogą one być różnorodne, począwszy od kwestii finansowych, w tym wielkości płaconych podatków, ale także i inwestycyjnych lub społecznych.

NIK nie prowadziła badań w zakresie, o którym mowa w oświadczeniu p. senator Doroty Kempki, niemniej jednak rozważę podjęcie kontroli, która mogłaby skoncentrować się na analizie i ocenie przyczyn występujących różnic w wysokości podatków płaconych na rzecz budżetu państwa. Samo natomiast porównanie wysokości płaconych podatków przed i po prywatyzacji, w globalnych wielkościach, przy uwzględnieniu wskaźników inflacyjnych, mógłby - moim zdaniem - wyjaśnić GUS, gromadzący m.in. dane z tego zakresu.

Janusz Wojciechowski

Warszawa, dnia 27 marca 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP
Warszawa

Swoboda prowadzenia działalności gospodarczej jest podstawą gospodarki rynkowej; warunkuje ona rozwój konkurencji i przyczynia się do lepszego zaspokojenia potrzeb konsumentów. Jej ograniczenie może nastąpić tylko ze względu na ważny interes społeczny. W opinii Urzędu, brak jest uzasadnienia dla wprowadzenia tego typu ograniczeń w sferze sprzedaży węgla.

Odrębną sprawą jest natomiast nadużywanie swobody gospodarczej przez nierzetelnych przedsiębiorców, co może godzić zarówno w interesy państwa jak i konsumentów. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów jak i podległa mu Inspekcja Handlowa - w zakresie swych ustawowych kompetencji - konsekwentnie przeciwdziałają tego typu praktykom rynkowym. Pragnę poinformować, że dystrybucja węgla i koksu przeznaczonych na cele bytowe była w przeszłości przedmiotem kontroli IH, a wynikające z niej ustalenia i wnioski posłużyły do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

Tadeusz Aziewicz

Warszawa, dnia 30 marca 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Sytuacja taka występuje w Węgorzewie, w związku z czym wydane zostało zarządzenie Ministra Sprawiedliwości o zaprzestaniu odbywania w tym mieście stałych posiedzeń sądowych.

Z poważaniem

Janusz Niemcewicz

Warszawa, 2000-03-31

Pani
prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W ślad za pismem z dnia 10 marca br., znak: AP/4407-2/2000/MS, w związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Grzegorza Lipowskiego, podczas 47 posiedzenia senatu RP, w sprawie nieprawidłowości stwierdzonych w Śląskiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej oraz potwierdzonych zarzutów wobec Pani dr n. med. Ewy Zbrojkiewicz Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, z upoważnienia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, pragnę przedstawić dodatkowe informacje w przedmiotowej sprawie.

Pan Marek Kempski Wojewoda Śląski pismem z dnia 24 marca br. poinformował, iż Główny Inspektor Sanitarny, mając na uwadze wyniki kontroli przeprowadzonej w dniach 20 - 21 stycznia 2000 r. we wszystkich działach i oddziałach Śląskiej Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Katowicach oraz nie stwierdzenie istotnych nieprawidłowości, decyzją z dnia 28 lutego br. (GIS-OPR-0221-11/00) uchylił decyzję z dnia 29 lipca 1999 r. (nr MG-135/99) w sprawie odwołania Pani dr n. med. Ewy Zbrojkiewicz z funkcji Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego.

Z wyrazami głębokiego szacunku

Warszawa, 31.03.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senatora Henryka Stokłosę w sprawie podjęcia działań w celu zahamowania wzrostu bezrobocia, załączone przy piśmie z dnia 22 marca 2000 r. nr AG/043/56/2000/IV, uprzejmie informuję, że rząd podziela niepokój Pana Senatora związany z pogarszającą się sytuacją na rynku pracy. W styczniu br. rząd przyjął do realizacji Narodową Strategię Wzrostu Zatrudnienia i Rozwoju Zasobów Ludzkich na lata 2000-2006, która zawiera opis szeregu przedsięwzięć i kierunków działań stymulujących rynek pracy. Koncentrują się one wokół czterech zasadniczych kategorii:

- wspieranie procesów dostosowawczych do rynku pracy (m.in. przez liberalizację kodeksu pracy i ograniczanie kosztów pracy.

Jednym z zasadniczych celów Strategii jest także niwelowanie niekorzystnych z punktu widzenia spójności społeczno-gospodarczej kraju różnic pomiędzy regionami i wyrównywanie szans rozwojowych regionów. Powinno to być osiągane przez wspieranie inicjatyw regionalnych i lokalnych promujących konkurencyjność regionów i ich endogeniczny potencjał.

Warto jednak zaznaczyć, że w dużej mierze instrumenty polityki zmierzającej do zażegnania przyczynom i skutkom bezrobocia znajdują się od 1 stycznia 2001 r. w gestii samorządów lokalnych. Decentralizacja działań w tej mierze wiązała się z przekonaniem, że na szczeblu lokalnym istnieje większa możliwość koordynowania różnorakich działań pomocowych (w tym także w oparciu o fundusze zagraniczne) o charakterze prozatrudnieniowym, niż może mieć to miejsce na szczeblu centralnym. Na ocenę trafności tego założenia i jego skutków należy jednak jeszcze poczekać.

W nawiązaniu do pytania o zasady finansowania z Funduszu Pracy aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu i dysponowania tymi środkami przez Krajowy Urząd Pracy, informuję, że zgodnie z art. 57a ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) od dnia 1 stycznia 2000 r. Prezes Krajowego Urzędu Pracy obowiązany jest przekazywać środki Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym na realizacją należących do ich zakresu zadań wg. aglorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie aglorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237). Na podstawie tych przepisów, pismem z dnia 1 lutego 2000 r. Prezes Krajowego Urzędu Pracy przekazał samorządom powiatowym decyzje określające na 2000 r. kwoty środków Funduszu Pracy na finansowanie programów na rzecz przeciwdziałania bezrobociu oraz inne fakultatywne wydatki. Kwoty środków na finansowanie programów przeciwdziałania bezrobociu ustalone zostały w wyniku podziału według wzoru aglorytmu połowy kwoty Funduszu Pracy przewidzianej w ustawie budżetowej na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu. Natomiast pozostałą kwotę, w ramach 50% rezerwy, Prezes Krajowego Urzędu Pracy rozdysponuje po przedstawieniu przez starostów wniosków o zwiększenie ustalonego limitu na realizację zadań zaproponowanych w kontraktach zawieranych z samorządami powiatowymi.

Jednocześnie informuję, że Prezes Krajowego Urzędu Pracy w końcu marca br. skorygował (zwiększył) dotychczasowe limity środków Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu przyznane samorządom powiatowym. Powiaty (powiatowe urzędy pracy) województwa wielkopolskiego otrzymały dodatkowo 5.757.496 zł., w tym powiat pilski 276.228 zł., chodzieski 224.408 zł., trzecianiecko-czarnkowski 235.395 zł., wągrowiecki 167.523 zł., złotowski 60.124 zł. Dalsze powiększenie limitu w ramach utworzonej rezerwy nastąpi bezzwłocznie po rozpatrzeniu wszystkich wniosków.

- do 1999 r. podział środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, dokonywany był przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy na poszczególne województwa, natomiast limity dla powiatowych urzędów pracy ustalane były przez dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy, po zasięgnięciu opinii wojewódzkich rad zatrudnienia. Na szczeblu zarówno Krajowego Urzędu Pracy, jak i województw tworzone były także rezerwy środków, rozdzielanych w ciągu roku z uwzględnieniem i preferowaniem rejonów, na terenie których nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji na rynku pracy. Istniała więc możliwość bardziej selektywnego, uwzględniającego istniejące potrzeby i zmiany na lokalnych rynkach pracy rozdziału środków Funduszu Pracy.

- w przypadku rozdziału na 2000 r. pełnej przewidzianej w ustawie budżetowej kwoty na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, według jednolitego dla całego kraju (sztywnego) wzoru aglorytmu, niektóre powiatowe urzędy pracy otrzymałyby w stosunku do roku ubiegłego nawet znacznie wyższy limit środków, natomiast inne na poziomie zaledwie połowy tego limitu. Dlatego też utworzona 50-cio procentowa rezerwa środków ma na celu umożliwienie nie tylko uwzględnienia zmian jakie dokonały się na lokalnych rynkach pracy po dniu 30 czerwca 1999 r., ale także wyeliminowanie dotacji, nie mających uzasadnienia w zmianie sytuacji na rynku pracy.

Chciałbym także zaznaczyć, że przy najbliższej nowelizacji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie aglorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym uwagi i wnioski zgłoszone w tym zakresie zostaną wzięte pod uwagę. Jednocześnie informuję, że zasady finansowania z Funduszu Pracy aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu określone zostały w ustawie o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz przepisach wykonawczych do ustawy i ewentualne zmiany przepisów ustawy wymagają decyzji Parlamentu.

Z szacunkiem

Warszawa, 31 marca 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 22 marca 2000 r. znak: AG/043/54/2000/IV oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Kruszewskiego na 52 posiedzeniu Senatu w dniu 16 marca 2000 r. w sprawie środków Funduszu Pracy przyznanych powiatowym urzędom pracy na 2000 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu uprzejmie informuję, co następuje:

Ustalony przez Sejm RP plan finansowy Funduszu Pracy na 2000 r. (w ramach przyjętej w dniu 21 stycznia br. ustawy budżetowej), na aktywne formy przeciwdziałaniu bezrobociu przewiduje (w ujęciu kasowym) kwotę 1.195,3 mln. zł. tj. o 3% wyższą niż w 1999 r. (1.160,5 mln. zł.). W związku z powyższym łączna kwota środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu ustalona dla powiatów nie może być wyższa od określonej w ustawie budżetowej, pomimo występujących i zgłaszanych w tym zakresie znacznie wyższych potrzeb.

Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 57a ustawy z dnia 14 grudnia 1974 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) od dnia 1 stycznia 2000 r. Prezes Krajowego Urzędu Pracy obowiązany jest przekazywać środki Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym na realizację należących do ich zakresu zadań wg. aglorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie aglorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237).

Na podstawie powyższych przepisów, pismem z dnia 1 lutego 2000 r. Prezes Krajowego Urzędu Pracy przekazał samorządom powiatowym decyzje określające na 2000 r. kwoty środków Funduszu Pracy na finansowanie programów na rzecz przeciwdziałania bezrobociu oraz inne fakultatywne wydatki. Kwoty środków na finansowanie programów przeciwdziałania bezrobociu ustalone zostały w wyniku podziału, według wzoru aglorytmu, połowy kwoty Funduszu Pracy przewidzianej w ustawie budżetowej na finansowanie aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu.

Przy rozdziale tej rezerwy, dodatkowe kwoty przyznane zostaną przede wszystkim tym powiatom, na terenie których jest najtrudniejsza sytuacja na rynku pracy.

- do 1999 r. podział środków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, dokonywany był przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy na poszczególne województwa, natomiast limity dla powiatowych urzędów pracy ustalane były przez dyrektorów wojewódzkich urzędów pracy, po zasięgnięciu opinii wojewódzkich rad zatrudnienia. Na szczeblu zarówno KUP jak też województw tworzone były także rezerwy, rozdzielane w ciągu roku uwzględniając i preferując rejony, na terenie których nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji na rynku pracy. W wyniku powyższego istniała możliwość bardziej selektywnego rozdziału środków Funduszu Pracy, uwzględniającego istniejące potrzeby i zmiany w ciągu roku na lokalnych rynkach pracy,

- w przypadku rozdziału na 2000 r. pełnej przewidzianej w ustawie budżetowej kwoty na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, według jednolitego dla całego kraju (sztywnego) wzoru aglorytmu, niektóre powiatowe urzędy pracy otrzymałyby w stosunku do roku ubiegłego znacznie wyższy limit, natomiast inne na poziomie zaledwie połowy tego limitu. Dlatego też utworzona 50% rezerwa ma na celu umożliwienie nie tylko uwzględnienia zmian jakie dokonały się na lokalnych rynkach pracy po dniu 30 czerwca ub.r. ale także wyeliminowanie znacznych dysproporcji, nie mających uzasadnienia w zmianie sytuacji na rynku pracy.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że Prezes Krajowego Urzędu Pracy w końcu marca br. (skorygował) zwiększył dotychczasowe limity środków Funduszu Pracy na formy aktywne przeciwdziałania bezrobociu przyznane samorządom powiatowym. Powiaty (powiatowe urzędy pracy) województwa mazowieckiego otrzymały dodatkowo 5.327.162 zł., w tym dla powiatu gostynińskiego 227.932 zł., a dla powiatu sierpeckiego 210.181 zł. Dalsze podwyższenie limitu w ramach utworzonej rezerwy nastąpi bezzwłocznie po rozpatrzeniu wszystkich wniosków.

Z szacunkiem

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Moje kompetencje w konstruowaniu budżetu ograniczają się do współudziału w tworzeniu i podziale rezerw celowych, przeznaczonych na uzupełnienie braków finansowych powstałych z budżetu wojewodów w ciągu roku.

Limit wydatków budżetowych na rok 2000 przekazany wojewodzie Mazowieckiemu przez Ministerstwo Finansów ustalony został zgodnie z przyjętymi przez Radę Ministrów założeniami do projektu budżetu państwa na rok 2000. Podziału tego limitu na poszczególne działy, rozdziały, a także na poszczególne jednostki samorządowe dokonał samodzielnie Wojewoda Mazowiecki.

W dniu 24 marca uruchomione zostały również środki przeznaczone na opłacenie składek na ubezpieczenia zdrowotne za osoby korzystające ze świadczeń z pomocy społecznej. Województwo mazowieckie otrzyma na to zadanie w najbliższych dniach - 4 040 000 zł.

W dniu 1 marca br. wystosowany został także wniosek do Ministra Finansów o uruchomienie 70% środków z ogólnej puli 76 153 tys. zł, znajdujących się w rezerwie celowej, zaplanowanej w budżecie państwa na dożywianie uczniów w szkołach. Dla województwa mazowieckiego przewidziana została kwota w wysokości - 6 098 935 zł.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 2000-04-04

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wraz z przyjęciem przez samorządy odpowiedzialności za realizowanie zadań oświatowych wprowadzono algorytm mający na celu przezwyciężenie częstokroć uznaniowego, historycznie ukształtowanego rozdziału środków. Algorytm ten zobiektywizował metody alokacji środków na oświatę dla jednostek samorządu terytorialnego, tym niemniej nie mogły wprowadzić zasady "pieniądz idzie za uczniem" w tym sensie, że wysokość subwencji oświatowej zależy wyłącznie od liczby uczniów oraz typów i rodzajów szkół (art. 35 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 Dz.U. Nr 150, poz. 983).

W odniesieniu do subwencji oświatowej dla gmin, dotychczasowe podstawowe rozwiązania nie odzwierciedlały zasady "pieniądz idzie za uczniem", gdyż gwarantowały gminom, że niezależnie od zmniejszającej się liczby uczniów, realna wartość subwencji oświatowej nie będzie zmniejszana. W efekcie w niektórych gminach, przy dużym spadku liczby uczniów szkół podstawowych, subwencja jednostkowa na ucznia stawała się nieracjonalnie wysoka.

Wstępne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego na rok 2000 naliczone zostały według aglorytmu zawartego w projekcie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w sprawie podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego, na bazie danych statystycznych GUS na rok szkolny 1998/1999 co znalazło się w odpowiednich informacjach Ministerstwa Finansów i Ministerstwa Edukacji Narodowej. Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego naliczone zostały natomiast na podstawie:

- bazy danych statystycznych GUS na rok szkolny 1999/2000.

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że powyższe rozporządzenie wprowadza parę istotnych zmian naliczania części oświatowej subwencji ogólnej. Trzy podstawowe cele tych zmian to: wprowadzenie zasady "pieniądz idzie za uczniem", skorygowanie nierównowagi podziału środków na oświatę podstawową i ponadpodstawową oraz ułatwienie restrukturyzacji sieci szkolnej i szkolnictwa zawodowego.

Po raz pierwszy część szkolna subwencji oświatowej jest naliczana wyłącznie na podstawie liczby uczniów uczęszczających do szkół prowadzonych bądź dotowanych przez daną jednostkę samorządu terytorialnego. Zasada ta jest wprowadzona przez konsekwentne stosowanie pojęcia "ucznia przeliczeniowego". Oznacza to przyjęcie zróżnicowanych wag dla wybranych grup uczniów i wybranych typów szkół w celu określenia uzasadnionych zwiększonych potrzeb oświatowych. Kwota subwencji na ucznia przeliczeniowego stanowi finansowy standard A podziału subwencji i jest swoistym, kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia.

Przyjęty system wag zrównuje - z punktu widzenia naliczanej subwencji - uczniów w miejskich szkołach podstawowych i uczniów liceów ogólnokształcących. Jednocześnie rozporządzenie odchodzi od stosowania dolnych i górnych ograniczeń dla poziomu całej subwencji oświatowej, a więc od gwarancji stałej realnej wartości subwencji niezależnie od malejącej skali zadań oświatowych. Stanowi to pierwszy krok do skorygowania opisanej powyżej nierównowagi w finansowaniu oświaty podstawowej i ponadpodstawowej.

2) ogromnych dysproporcji organizacyjnych, kadrowych, materialnych i finansowych pomiędzy regionami kraju, różnymi jednostkami samorządu terytorialnego i różnymi szkołami. Wprowadzenie narodowego bonu oświatowego musi być poprzedzone:

- wyrównaniem materialnych warunków realizacji zadań oświatowych w zakresie rozbudowy i modernizacji szkół, racjonalizacji sieci szkół, doskonalenia kadr pedagogicznych i zarządzających oświatą, bezpiecznego dowozu uczniów do szkół.

W przypadku środków na wydatki majątkowe (inwestycyjne) uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w planach wydatków na rok 2000 poszczególnych wojewodów ujęte zostały środki w omawianym zakresie. Zgodnie z art. 44 ustawy z dnia 26 listopada 1999 o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983) zasady i kryteria udzielania organom prowadzącym dotacji na inwestycje ustalane są przez wojewodę po zasięgnięciu opinii samorządu województwa.

- rezerwa Nr 22 (racjonalizacja sieci szkolnej, w tym zakup autobusów szkolnych) 122.976 tys. zł.,

Ponadto uprzejmie informuję Panią Marszałek, że określona decyzją Ministra Finansów ostateczna część oświatowa subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego z terenu Województwa Łódzkiego na rok 2000 wynosi łącznie 1.206.598.146 zł (107,51% roku 1999) - co stanowi wzrost subwencji na ucznia o 8,80% - z tego:

Ostateczna kwota części oświatowej subwencji ogólnej dla gminy Tomaszów Mazowiecki wynosi:

Przedstawiając powyższe informacje pragnę zaakcentować, że reforma oświaty jest procesem długofalowym, w którym każdy kolejny etap jest następstwem poprzedniego i zarazem przygotowaniem następnego. W następnych latach, zapewne przy mniejszych już ograniczeniach ekonomicznych, w budżecie państwa będą rezerwowane środki w wysokości zapewniającej sprawne wdrażanie kolejnych komponentów programowych i strukturalnych tej reformy.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki

Warszawa, 2000.04.04

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W załączeniu przesyłam stanowisko w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Ireneusza Michasia podczas 52 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 15 marca 2000 r. w kwestii zakresu funkcjonowania Oddziału Celnego w Ciechanowie.

Zbigniew Bujak

Ustosunkowując się do poszczególnych kwestii zawartych w oświadczeniu Pana senatora Ireneusza Michasia złożonym podczas 52 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 15 marca 2000 r., uprzejmie pragnę przedstawić następujące wyjaśnienia:

W okresie 2 lat obowiązywania ww. ustawy Kodeks celny pozwolenia takie były wydawane w siedzibie Urzędu Celnego w Warszawie oraz w Oddziałach Celnych w Ciechanowie i Radomiu, natomiast ich rozliczanie dokonywane było w Warszawie przez Dział Powtórnej Kontroli Celnej a od 1.10.1999 r. przez Dział Pozwoleń, Kontroli i Rozliczeń Gospodarczych Procedur Celnych.

- 188 pozwoleń na procedurę uszlachetniania czynnego dla 74 firm,

p.o. DYREKTORA

GABINETU PREZESA

Jacek Kapica

Warszawa, 2000.04.05

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

Nowelizacja rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustalenia sieci autostrad i dróg ekspresowych stała się koniecznością ze względu na fakt, że dotychczas obowiązujące rozporządzenie z bardzo bogatym programem budowy autostrad i dróg ekspresowych napotkało na istotny problem realizacyjny, głównie z powodu wysokich kosztów budowy i pozyskania gruntów. Ograniczenie długości przewidzianych do zbudowania autostrad i dróg ekspresowych podyktowane jest możliwościami inwestycyjnymi ze środków publicznych, a także wielkością prognozowanego ruchu drogowego.

Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że omawiany projekt rozporządzenia nie jest dokumentem końcowym, ale propozycją, która została przekazana do zaopiniowania wszystkim zainteresowanym stronom celem uzyskania możliwie najszerszego obrazu opinii użytkowników dróg. Uwagi zgłoszone przez Pana Senatora Stanisława Cieślę oraz zebrane opinie, posłużą do dalszych prac nad układem sieci autostrad i dróg ekspresowych, których celem jest osiągnięcie możliwie optymalnego rozwiązania spełniającego potrzeby użytkowników oraz możliwości realizacyjne.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dnia 5 kwietnia 2000 r.

Pani
Prof. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z oświadczeniem senatora Wiesława Pietrzaka złożonym podczas 50 posiedzenia Senatu RP w dniu 27 stycznia 2000 roku w sprawie zmian przepisów mających na celu umożliwienie przekazania samorządowi województwa warmińsko-mazurskiego kin instytucji filmowych należących do samorządów województw mazowieckiego i pomorskiego uprzejmie informuję, że wydanie przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego stanowiska w tej sprawie uzależnione jest od wnikliwej ekspertyzy obowiązujących regulacji prawnych, a także będących w przygotowaniu projektów zmian ustawy o kinematografii. Ze względu na nie przesądzony jeszcze kierunek zmian w projekcie ustawy o kinematografii, dotyczący majątku kinematografii, określenie stanowiska Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego wymaga większej ilości czasu. Po uzyskaniu niezbędnych opinii prawnych Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego prześle swoje stanowisko ww. sprawie na ręce Pani Marszałek.

Z wyrazami szacunku

Arkadiusz Rybicki

Warszawa, 2000.04.06

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z tym w prowadzonych pracach planistyczno-programowych przyjmujemy, że korzystniej jest w niektórych sytuacjach zrezygnować z wysokiej klasy technicznej dróg na rzecz przyśpieszenia realizacji poprawy fragmentów dróg, gdzie stopień zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego i zatłoczenia są największe. W znacznej liczbie przypadków lokalne zabiegi usprawniające (np. zbudowanie obwodnic miast i miejscowości) pozwolą uzyskać poprawę przejezdności, a ponadto będzie się unikać rezerwacji na czas bliżej nie określony, często cennych terenów.

Pragnę nadmienić jednocześnie, że wspomniany projekt Rozporządzenia Rady Ministrów jest jeszcze w trakcie opiniowania przez zainteresowane instytucje. Wnioski zawarte w oświadczeniu pana Senatora Jerzego Mokrzyckiego i zebrane opinie posłużą do dalszych prac nad układem sieci autostrad i dróg ekspresowych w Polsce i być może pewne korekty tego dokumentu okażą się niezbędne z zastrzeżeniem jednak zasady realizmu oraz celowości.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, 2000.0406

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do pisma Pani Marszałek z dnia 22 marca 2000 r. znak: AG/043/50/2000/IV do Prezesa Rady Ministrów Pana Jerzego Buzka w sprawie oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Jerzego Pieniążka podczas 52 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2000 r. oraz otrzymanym upoważnieniem, uprzejmie informuję o zajętym stanowisku.

Ograniczenie zakresu rzeczowego przewidzianych do zbudowania w Polsce autostrad i dróg ekspresowych zostało spowodowane głównie możliwościami inwestycyjnymi ze środków publicznych, wielkością prognozowanego ruchu drogowego oraz względami lokalizacyjnymi. Przyjęliśmy bowiem zasadę, że niejednokrotnie zrezygnowanie z budowy drogi wysokiej klasy technicznej umożliwi przyspieszenie realizacji najpilniejszych fragmentów trasy drogi w miejscach gdzie stopień zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego i zatłoczenia są największe. W znacznej liczbie przypadków poprawę będzie można osiągnąć poprzez budowę obwodnic miast i miejscowości oraz lokalne modernizacje dróg.

- zapoczątkowanie modernizacji dróg krajowych do parametrów technicznych dróg ruchu szybkiego,

Z podanych wyżej powodów, w przygotowywanych w resorcie transportu i gospodarki morskiej projektach dokumentów koncepcyjno-planistycznych:

- "Narodowa strategia rozwoju transportu na lata 2000-2006",

Jednocześnie uprzejmie informuję, że we wspomnianym projekcie Rozporządzenia Rady Ministrów (mającym zastąpić obowiązujące dotychczas Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 stycznia 1996 r. w sprawie ustalenia sieci autostrad i dróg ekspresowych, opublikowanym w Dz.U. Nr 12, poz. 63) do dróg ekspresowych została zaliczona droga krajowa nr 8 (S8) o następującym (zmodyfikowanym) przebiegu: (Kowno) granica państwa z Litwą - Budzisko - Augustów - Białystok - Ostrów Mazowiecka - Warszawa - Piotrków Trybunalski - Kępno - Wrocław - A-4. Wśród przedsięwzięć przewidzianych do realizacji w "Narodowej strategii rozwoju transportu na lata 2000-2006" uwzględniono dostosowanie (wzmocnienie) nawierzchni do przenoszenia nacisków 115 kN/oś pojazdu na drodze krajowej Nr 8 na odcinkach: Piotrków Trybunalski - Wrocław i Mszczonów - Janki.

- przyspieszenia nowelizacji ustawy o budowie autostrad i wykorzystania do tego celu m.in. środków z podatku drogowego zbieranego od użytkowników poprzez akcyzę włączoną w cenę paliw silnikowych,

1. projekt nowelizacji ustawy o autostradach płatnych jest w Sejmie - obecnie analizowany przez Podkomisję nadzwyczajną do rozpatrzenia rządowego projektu ustawy o autostradach płatnych.

- wpływy z obligacji emitowanych przez Agencję Budowy i Eksploatacji Autostrad.

Tadeusz Syryjczyk