Warszawa, dnia 2 marca 2000 r.

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Krzysztofa Głuchowskiego podczas 51. posiedzenia Senatu RP w dniu 5 lutego 2000 roku uprzejmie informuję, że przedstawiona przez senatora propozycja ograniczenia handlu węglem przez "grupy kupców" jest sprzeczna z podstawową zasadą społecznej gospodarki rynkowej, która oparta jest na swobodzie działalności gospodarczej.

Ustawa wprowadza, w stosunku do przedsiębiorców zamierzających podjąć i wykonywać działalność gospodarczą, jedynie obowiązek uzyskania wpisu do rejestru przedsiębiorców, wskazując równocześnie, że działalność ta powinna być prowadzona na zasadach uczciwej konkurencji i poszanowania dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsumentów.

Z wyrazami szacunku

Janusz Steinhoff

Warszawa, 2000-03-06

Szanowny Pan
Marian ŻENKIEWICZ
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Senatorze

W związku z pismem Pana Senatora z dnia 11 lutego 2000 r. oraz oświadczeniem złożonym na 48 posiedzeniu Senatu w dniu 30 grudnia 1999 r. w sprawie realizacji zadań wynikających z postanowień ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (tj. Dz.U. z 1999 r. Nr 66, poz. 572), uprzejmie informuję, że zgodnie z postanowieniami art. 34 w/w ustawy weterynaryjnej oraz art. 11 ustawy z dnia 13 października 1998 r. wprowadzającej przepisy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872), z dniem 1 stycznia 1999 r. utworzony został Główny Inspektorat Weterynarii.

Natomiast na zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt przewidziano w budżetach wojewodów w części 85 działu 40 rozdziału 4404 kwotę 22.524 tys. zł. oraz w rezerwach celowych w części 83 w dziale 97 rozdziale 9718 w poz. 19 kwotę 13.403 tys. zł. Środki te na zwalczanie chorób zwierzęcych okazały się niewystarczające, bo znacznie niższe niż ustalone w ustawie budżetowej na 1998 r. w tym w budżetach wojewodów niższe o 18,5% oraz w rezerwach celowych niższe o 25%. Jak z powyższego wynika wystąpił niedobór środków budżetowych, który zadecydował o niepełnym wykonaniu w 1999 r. zadań w zakresie zwalczania chorób zakaźnych zwierząt w tym głównie enzootycznej białaczki bydła, gruźlicy i wścieklizny m.in. w województwie kujawsko-pomorskim.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Senatora, że w celu realizacji zadań wynikających z postanowień ustawy weterynaryjnej z dnia 24 kwietnia 1997 r., wydanych zostało 36 rozporządzeń Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej regulujących podstawowe zagadnienia weterynaryjne objęte ustawą. Niezależnie od powyższego planowane jest podjęcie w bieżącym roku prac związanych z nowelizacją samej ustawy weterynaryjnej oraz w miarę możliwości przygotowanie projektów aktów wykonawczych do znowelizowanej ustawy.

Przeprowadzona przez Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w Bydgoszczy w okresie 18.02.-03.03.2000 r. ocena stanu epizootycznego województwa kujawsko-pomorskiego w zakresie wścieklizny oraz opracowany na jej podstawie i zgłoszony ostatnio wniosek Wojewody potwierdzają konieczność rozszerzenia obszaru profilaktycznych szczepień przeciwko wściekliźnie lisów dziko żyjących na wybrane tereny z powiatów chełmińskiego, grudziądzkiego, gminy Płużnica z powiatu wąbrzeskiego oraz terenów z powiatów aleksandrowskiego, radziejowskiego i toruńskiego, co zwiększy efektywną powierzchnię szczepień o ca 3500 m², a łączny koszt dwukrotnych szczepień wiosną i jesienią 2000 r. wzrośnie dodatkowo o około 320 tys. zł.

Rozszerzenie obszaru immunizacji listów dziko żyjących powinno poprawić sytuację w najbliższych latach i zlikwidować występujące zagrożenie wścieklizną dla zdrowia i życia ludzi oraz zwierząt w województwie kujawsko-pomorskim

Ryszard Brzezik

Warszawa, dn. 07.03.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W nawiązaniu do wystąpienia nr AG/043/447/99/IV z dnia 24 listopada 1999 r. - w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatorów Jolantę Danielak i Wiesława Pietrzaka podczas 45. posiedzenia Senatu RP w dniu 19 listopada 1999 r. - uprzejmie informuję, że "Wytyczne Centralnej Komisji Lekarskiej MSWiA z dnia 21 lipca 1999 r. zmieniające wytyczne Centralnej Komisji Lekarskiej z dnia 1 kwietnia 1997 r. w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do służby z powodu choroby funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, strażaków Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej oraz żołnierzy jednostek wojskowych podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji", zostały uchylone.

Jednocześnie informuję, że wejście w życie nowych regulacji prawnych dotyczących orzekania o czasowej niezdolności do pracy, a w szczególności ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich, wzoru zaświadczenia lekarskiego i zaświadczenia lekarskiego wydanego w wyniku kontroli lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 65, poz. 741), spowodowało konieczność określenia nowego trybu wystawiania zaświadczeń o czasowej niezdolności do służby za okres, którego dotyczył pkt 15 wytycznych z 1 kwietnia 1997 r.

W myśl art. 54 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, upoważnienia do wystawiania zaświadczeń lekarskich mogą uzyskać lekarze, lekarze stomatolodzy, felczerzy i starsi felczerzy po złożeniu w ZUS pisemnego oświadczenia o przestrzeganiu zasad orzekania o czasowej niezdolności do pracy oraz wykonywania obowiązków wynikających z przepisów ustawy. Tylko wymienione wyżej osoby mają prawo do pozyskiwania formularzy zaświadczeń lekarskich ZUS ZLA w trybie art. 55 ust. 4 ww. ustawy oraz - jak wspomniano wyżej - do ich wystawiania. Wyklucza to możliwość pozyskiwania druków, a co za tym idzie wystawiania zaświadczeń o czasowej niezdolności do służby, przez komisje lekarskie podległe MSWiA.

Marek Biernacki

Warszawa, 07.03.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 2 marca 2000 r.

Szanowna Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP
Warszawa

W odpowiedzi na Pani list z dnia 18 stycznia br., dotyczący oświadczenia Senatora Henryka Stokłosy, złożonego na 49. posiedzeniu Senatu RP, uprzejmie informuję, że Duma Ryska jak dotąd nie podpisała umowy negocjowanej od 1990 r. ze Stowarzyszeniem "Wspólnota Polska" i Związkiem Polaków na Łotwie o budowie nowego gmachu dla szkoły polskiej. Na przeszkodzie stanęły kwestie własności gruntu, sposobu finansowana budowy i dalszego utrzymywania nowej szkoły. Władze ryskie zwracały uwagę, że gdyby nowy budynek był własnością "Wspólnoty Polskiej", to szkoła musiałaby zostać uznana za prywatną i nie mogłaby być utrzymywana ze środków budżetowych miasta Rygi. Duma nie zgadza się również, by kuratorium w Rydze finansowało ze środków na oświatę działalność instytucji pozaedukacyjnej (centrum kultury), która miałaby działać w tym samym budynku szkolnym. W maju 1998 r. Komisja Oświaty i Sportu Dumy Miasta Rygi zdecydowała o rozbudowie istniejącej szkoły im. Ity Kozakiewicz - prace budowlane mają być sfinansowane z funduszy łotewskim, zaś wyposażenie z polskich. Tę propozycję zaakceptowały władze ZPŁ, wyłoniono biuro projektowe i sporządzono projekt rozbudowy, trwają przetargi na wykonanie prac budowlanych. W najbliższym czasie planowana jest wizyta mera w tej szkole. Jednakże dnia 19 lutego br. podczas Zjazdu ZPŁ podjęto uchwałę (są poważne wątpliwości co do jej prawomocności - w momencie głosowania na sali nie było quorum), w której powrócono do pierwotnego projektu budowy nowej szkoły w Rydze. Stało się to wbrew opinii większości delegatów z Rygi, którzy są zwolennikami szybkiej rozbudowy szkoły już istniejącej. Należy oczekiwać, że kwestia ta zostanie w najbliższym czasie ostatecznie rozstrzygnięta przez środowisko polskie na Łotwie.

Wspomniany w oświadczeniu Pana Senatora H. Stokłosy pan Edward Fiskowicz pracuje w Polskiej Szkole Podstawowej w Rydze, stąd przedstawione oceny dotyczą głównie tejże szkoły, której sytuacja jest diametralnie inna od sytuacji szkoły im. Ity Kozakiewicz. Dwukrotnie (w latach 1996 i 1999) zyskała ona negatywne oceny w trakcie przeglądu szkół, a dyrektor nie przeszedł tzw. atestacji. W praktyce oznacza to, że szkołę pozbawiono prawa wydawania świadectw szkolnych na Łotwie, zlikwidowano klasy wyższe, a dyrektorowi odebrano prawo kierowania szkołą. Był to kolejny tego typu wypadek pośród sześciu istniejących na Łotwie szkół polskich, które z reguły uzyskują wysokie oceny. Działania Ambasady doprowadziły do zawarcia kompromisu z ryskimi władzami oświatowymi, polegającego na tym, że szkoła funkcjonuje nadal, lecz przy zmienionym kierownictwie. W konkursie wyłoniono nowego dyrektora, doświadczonego pedagoga. Starania nowej dyrekcji, Komitetu Rodzicielskiego i ambasady koncentrują się na stworzeniu dobrych warunków dla rozwoju szkoły, w tym na poszukiwaniu nowego budynku. Jest na to nadzieja, gdyż na Łotwie trwa tzw. "analiza optymalizacji wykorzystania budynków szkolnych".

W związku z odejściem klas starszych ze szkoły podstawowej, pojawiły się problemy - spowodowane zbyt małą liczbą uczniów - z działalnością drużyn harcerskich. Dyrektor szkoły udostępniła pomieszczenia dla drużyn, prosząc by z braku środków na remont, zostały one zaadoptowane przez samych harcerzy. Ambasada przeznaczyła środki na zakup materiałów na ten cel. Na spotkanie wszystkich polskich drużyn w lutym br. zgłoszono uczniów z obu działających przy szkole drużyn. Twierdzenie, że drużyny zostały rozwiązane, nie odpowiada rzeczywistości.

Obecnie na Łotwie funkcjonuje siedem polskich szkół: dwie w Rydze i po jednej w Dyneburgu, Krasławiu, Jakabpils i Rezekne (ta ostatnia pracuje w gmachu, którego 20% kosztów budowy pokryło Stowarzyszenie "Wspólnota Polska", 80% zaś władze łotewskie) oraz, istniejąca od 1999 r., w Jegławie (Mitawie). Dodatkowo nauka j. polskiego odbywa się w dziesięciu miejscowościach w szkółkach niedzielnych, w kilku szkołach są prowadzone zajęcia fakultatywne. W Dyneburgu od 1962 r. działa przedszkole polskojęzyczne, istnieje 6 oddziałów przedszkolnych przy szkołach polskich. Na trzech uczelniach: Łotewskiej Akademii Kultury i Uniwersytecie Łotewskim w Rydze oraz Uniwersytecie Łotewskim w Rydze oraz Uniwersytecie Pedagogicznym w Dyneburgu wykładowcy z polski prowadzą lektoraty j. polskiego, uczestniczy w nich ok. 120 studentów. W roku szkolnym 1999/2000 na Łotwie pracuje 146 nauczycieli miejscowych i 24 nauczycieli oraz 2 wykładowców wyższych uczelni z Polski. Języka polskiego uczy się ok. 1300 osób.

Szkoły polskie funkcjonują na ogół w trudnych warunkach, najczęściej w budynkach dawnych przedszkoli. Źle wyposażone są pracownie biologii, chemii, fizyki, co wpływa na wyniki okresowej oceny szkół oraz obniża ich konkurencyjność w porównaniu ze szkołami łotewskimi i rosyjskimi. Dnia 20.09.1999 r. troje posłów pochodzenia polskiego zwróciło się do Premiera RŁ Andrisa Skele z prośbą o jednorazowe dofinansowanie szkół polskich kwotą ok. 60-100 tys. USD z przeznaczeniem na zakup mebli i pomocy naukowych. Jesienią 1999 r. na prośbę deputowanej narodowości polskiej pani Wandy Kezika partia "Łotewska Droga", z funduszy własnych, wsparła polską szkołę średnią w Daugavpilsie. Polepszenie stanu materialnego szkół jest jednym z najważniejszych celów działania Związku Polaków na Łotwie wspieranego, również finansowo, przez Ambasadę. Opisana sytuacja prowadzi bowiem do tego, że część rodziców dzieci polskich posyła je do lepiej wyposażonych szkół rosyjskich czy łotewskich. Z tego samego powodu w roku szkolnym 1999/2000 po raz pierwszy wystąpiły problemy w naborze dzieci do grup przedszkolnych. Według szacunków ambasady RP w Rydze, opartej na obliczeniach dyrekcji Szkół, na pomoce dydaktyczne i wyposażenie pracowni potrzeba ok. 144 tys. USD.

Łotewskie ustawy o oświacie i języku państwowym przewidują, że w szkołach średnich, począwszy od 2005 r. nauczanie prowadzone będzie w języku państwowym. Jednakże Traktat polsko-łotewski z 1992 r. jednoznacznie określa prawa mniejszości w tym zakresie. Po interwencjach Ambasadora RP w Sejmie RŁ, Ministerstwach Spraw Zagranicznych oraz Oświaty i Nauki potwierdzono nadrzędność międzynarodowych uregulowań w tym zakresie. Możliwość nauczania języka ojczystego w szkołach średnich mniejszości narodowych zapewniają też zapisy ustawy o szkolnictwie średnim.

Łączę wyrazy szacunku

Warszawa, 2000.03.08

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z § 59 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1245) za usługi zagranicznej turystyki przyjazdowej, o których mowa w art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), uznaje się usługi świadczone przez podatników na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz oraz zlecenie nierezydenta w rozumieniu przepisów prawa dewizowego, nie będącego podatnikiem.

Natomiast zgodnie art. 25 ust. 1 pkt 3b lit. a) cyt. ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych poprzez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyczne, jeżeli w skład usługi turystycznej wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne, bądź jedne i drugie, a całość usługi turystycznej zostanie opodatkowana stawką 7%. A zatem w sytuacji, gdy podatnicy świadczący usługi turystyczne podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 0% nabywają usługi noclegowe i gastronomiczne, to nie mają prawa do obniżenia kwoty lub zwrotu podatku należnego z tytułu nabycia tych usług.

Jednocześnie należy zauważyć, iż w czasie drugiego czytania projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (druk nr 1741), które odbyło się w dniu 2 marca 2000 r., Pan Poseł Stanisław Kracik zgłosił poprawkę umożliwiającą zwrot podatku VAT z tytułu nabycia usług noclegowych i gastronomicznych również w przypadku świadczenia usług turystycznych opodatkowanych stawką VAT w wysokości 0%. Poprawka ta będzie rozpatrywana na wspólnym posiedzeniu Komisji Finansów Publicznych oraz Rolnictwa i Rozwoju Wsi w dniu 9 marca br.

Dodatkowo uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Finansów trwają prace nad przygotowaniem przepisów w sprawie opodatkowania usług turystycznych w pełni zgodnych z postanowieniami Szóstej dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC).

PODSEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 2000-03-08

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z otrzymanym przy piśmie Pani Marszałek z dnia 8 lutego 2000 r. Nr AG-043/27/2000/IV oświadczeniem złożonym przez Senatora Wiesława Pietrzaka podczas 51 posiedzenia Senatu RP w dniu 5 lutego 2000 r. dotyczącym przyznawania odszkodowania za szkody wyrządzone na terenie województwa warmińsko-mazurskiego przez zwierzęta chronione, uprzejmie informuję:

Nowelizacja ww. ustawy o ochronie przyrody (art. 18 pkt 3 ustawy z dnia 19 marca 1997 r. o zmianie niektórych upoważnień do wydawania aktów wykonawczych - Dz.U. Nr 43, poz. 272) umożliwiła dochodzenie roszczeń z tytułu poniesionych szkód wyrządzonych przez ww. zwierzęta od Skarbu Państwa na drodze sądowej.

Pragnę poinformować Panią Marszałek, że Minister Środowiska zwrócił się do Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z prośbą o wyjaśnienie dlaczego Urząd Wojewódzki pouczał mieszkańców gminy Węgorzewo o możliwości dochodzenia swych roszczeń na drodze sądowej, w sytuacji gdy istnieje możliwość polubownego załatwienia sprawy.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia wyrażam przekonanie, że problem przedstawiony przez Pana Senatora Wiesława Pietrzaka wystąpił w końcu 1999 r., gdy środki zapłacone na ten cel w ustawie budżetowej na rok 1999 zostały całkowicie przez województwo wykorzystane.

SEKRETARZ STANU

Jerzy Miller

Warszawa, 2000 -03-10

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

"Regionalny program restrukturyzacji gospodarki i przeciwdziałania bezrobociu w województwach Polski Północnej" obejmował swym działaniem dawne województwa: elbląskie, koszalińskie, olsztyńskie, pilskie, słupskie, suwalskie i toruńskie. Generalnymi celami programu były m.in. restrukturyzacja obszarów wiejskich mająca na celu wielofunkcyjny rozwój obszarów wiejskich, prowadząca do wzrostu liczby miejsc pracy poza rolnictwem oraz poprawa konkurencyjności regionu dla pozyskiwania kapitału inwestycyjnego. Dla wspierania realizacji tego programu oraz trzech innych zintegrowanych programów regionalnych, Rząd uzyskał w ramach Krajowego Programu Operacyjnego Polska-Phare '97 środki pomocowe Unii Europejskiej w postaci programu Phare-Inred. Zgodnie z Memorandum Finansowym tego programu, uzgodnionym przez Rząd RP i Komisję Europejską, województwa Polski Północnej otrzymują wsparcie jedynie w zakresie działań podejmowanych w ramach komponentu 01 "Rozwój Instytucji Regionalnych" (szkolenia i usługi doradcze wspierające proces budowy strategii, dostawy sprzętu komputerowego dla Urzędów Marszałkowskich). Środki na tzw. "twarde inwestycje", zgodnie z Memorandum Finansowym, zostały preliminowane dla województw małopolskiego, podkarpackiego i świętokrzyskiego.

Począwszy od 2000 roku zmieniły się zasady wspomagania ze środków funduszu Phare programów regionalnych. Przygotowane w latach 1996-97 pod potrzeby Phare w/w tzw. zintegrowane programy rozwoju regionalnego (w tym i "Regionalny program restrukturyzacji gospodarki i przeciwdziałania bezrobociu w województwach Polski Północnej"), stanowiące namiastki programów regionalnych wg standardów Unii Europejskiej, utraciły rację bytu zarówno z tytułu zmian ustrojowych (samorządy poszczególnych województw są odpowiedzialne za politykę rozwoju prowadzoną na swoim terenie) jak i z tytułu zmian w zasadach działania funduszu Phare i dostosowania pomocy przedakcesyjnej UE do reguł działania Funduszy Europejskich (w tym m.in. reguł programowania, koncentracji geograficznej i działania w obszarach statystyki NUTS, które pokrywają się z obszarami administracyjnymi danego kraju - obszarem programowania jest w Polsce województwo).

Forma udzielania pomocy nie przewiduje wsparcia dla jednostkowych inwestycji ale dla programów rozwoju regionów wg priorytetów zgodnych z Narodowym Planem Rozwoju. Na okres do roku 2002 tj. na czas funkcjonowania funduszy przedakcesyjnych, funkcję takiego Planu pełni Wstępny Narodowy Plan Rozwoju, którego projekt został przyjęty przez KIE w grudniu ub. roku. Komponentami WNPR są między innymi: wspieranie infrastruktury biznesu, w tym inkubatorów przedsiębiorczości i centrów biznesu oraz innych działań na rzecz rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw.

Zamierzeniem Rządu jest objęcie w/w pomocą poszczególnych województw. Będzie się to odbywało sukcesywnie z uwzględnieniem poziomu rozwoju społeczno-gospodarczego (głównie PKB oraz stopa bezrobocia), skali procesów restrukturyzacji sektorowej, a także zdolności województw do absorpcji środków wsparcia rozwoju regionalnego. Według wstępnego Narodowego Planu Rozwoju województwo wielkopolskie przewidziane jest do objęcia pomocą ze środków finansowych Unii Europejskiej od 2002. Przewidywana kwota alokacji wynosi 35 mln EURO.

W odniesieniu do koncepcji utworzenia Centrum Inkubatorów Przedsiębiorczości w Pile (CIP), w regionie, w którym brak jest tego typu infrastruktury otoczenia biznesu, uważam, że idea jest słuszna. Rząd RP popiera inicjatywy służące popularyzacji przedsiębiorczości oraz sprzyjające rozwojowi i zwiększaniu konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw. Postawą polityki Rządu wobec tego sektora jest przyjęty w ubiegłym roku dokument "Kierunki działań Rządu wobec małych i średnich przedsiębiorstw do 2002 r.".

- "Opracowanie założeń Krajowego Centrum Inkubatorów Przedsiębiorczości w Pile" na kwotę 17.000 zł, oraz

Wnioski o dofinansowanie powyższych projektów zostały zaakceptowane i przyjęte do realizacji we wrześniu 1998 roku przez Regionalny Komitet Sterujący Województw Polski Północnej. Łącznie RKS WPP zaaprobował projekty o łącznej wartości 504.642 zł. co wyczerpało alokację przyznaną przez Rząd dla "Regionalnego Programu Restrukturyzacji Gospodarki i Przeciwdziałania Bezrobociu w Województwach Polski Północnej". Realizacja w/w projektów zakończona została w 1999 r.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy podkreślić, że ewentualna realizacja projektu utworzenia "Regionalnego Centrum Inkubatorów Przedsiębiorczości w Pile" możliwa jest w ramach realizacji priorytetów przygotowywanej strategii rozwoju województwa wielkopolskiego przez włączenie projektu do programu operacyjnego województwa, stanowiącego podstawę do wspierania ze środków pomocowych Unii Europejskiej i towarzyszących im w postaci montażu finansowego innych środków publicznych.

MINISTER

z up.

Tadeusz Donocik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2000-03-10

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Grzegorza Lipowskiego podczas 47 posiedzenia Senatu RP, w dniu 16 grudnia 1999 r., w sprawie nieprawidłowości stwierdzonych w Śląskiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej oraz potwierdzonych zarzutów wobec Pani dr n. med. Ewy Zbrojkiewicz Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, po przeprowadzeniu wnikliwej analizy wyjaśnień złożonych przez Wojewodę Śląskiego oraz informacji Głównego Inspektora Sanitarnego, z upoważnienia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, pragnę przedstawić, co następuje.

1. Główny Inspektor Sanitarny, na mocy art. 11 ust. 5 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 1998 r., Nr 90, poz. 575 z późn. zm.) w związku z art. 104 kpa, decyzją z dnia 28 lipca 1999 r. odwołał Panią dr n. med. Ewę Zdrojkiewicz ze stanowiska Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dniem 28 czerwca 1999 r. (data odwołania została sprostowana postanowieniem z dnia 5 sierpnia 1999 r.).

3. Pismem z dnia 5 sierpnia 1999 r. Wojewoda Śląski poinformował Głównego Inspektora Sanitarnego, iż wyznaczył, Panią E. Zbrojkiewicz do dalszego wykonywania funkcji Wojewódzkiego Inspektora.

W świetle obowiązujących przepisów, należy jednoznacznie stwierdzić, iż ocena zarzutów merytorycznych stawianych Pani dr n. med. E. Zbrojkiewicz nie należy do kompetencji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Natomiast Główny Inspektor Sanitarny na podstawie art. 11 ust. 5 ustawy o Inspekcji Sanitarnej mógł odwołać Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego, jeżeli przemawiał za tym interes służby, a w szczególności, gdy uznano, że działalność tego inspektora lub podległej mu jednostki zagrażała prawidłowemu wykonywaniu zadań Inspekcji Sanitarnej, a zwłaszcza, jeżeli zostało naruszone bezpieczeństwo sanitarne na terenie właściwości danej jednostki.

Jednakże w decyzji Głównego Inspektora Sanitarnego w sprawie odwołania ze stanowiska Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego nie zostało podane, czy odwołanie skutkuje rozwiązaniem stosunku pracy za wypowiedzeniem czy też bez wypowiedzenia. Dlatego też, pismem z dnia 5 sierpnia 1999 r., w zastępstwie wojewody Śląskiego, I Wicewojewoda powierzył Pani dr n. med. Ewie Zbrojkiewicz pełnienie obowiązków Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Katowicach.

Chciałbym również zauważyć, iż art. 12 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz.U. Nr 91, poz. 577 z późn. zm.) stanowi, iż "spory między wojewodami oraz między wojewodą a właściwym ministrem rozstrzyga Prezes Rady Ministrów". Ilekroć w tej ustawie jest mowa o właściwym ministrze, ze wskazaniem działu, którym kieruje - należy przez to rozumieć ministra członka Rady Ministrów, natomiast bez wskazania określonego działu - ministra członka Rady Ministrów lub centralny organ administracji rządowej. Tak więc, Główny Inspektor Sanitarny może bezpośrednio zwrócić się do Prezesa Rady Ministrów o rozstrzygnięcie zaistniałego sporu dotyczącego obsady stanowiska Śląskiego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego. Powyższa kompetencja, w świetle art. 13 powołanej ustawy, należy do Prezesa Rady Ministrów. Główny Inspektor Sanitarny nie informował Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o zamiarze takiego wystąpienia.

Warszawa, dnia 2 marca 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek

Konwojowanie i doprowadzanie osób na zlecenie uprawnionych organów (przede wszystkim sądu i prokuratora) należy do ustawowych zadań Policji i wynika z przepisów art. 15 § 1 Kodeksu postępowania karnego i art. 10 § 1 Kodeksu karnego wykonawczego oraz wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych:

Skala obciążenia Policji tymi zadaniami oraz trudności w ich realizacji sygnalizowane są od dawna. Przede wszystkim takie rozwiązanie angażuje znaczne siły policjantów służby prewencji. Kompanie konwojowe zasilane są policjantami ze służb patrolowych, dzielnicowych a nawet dochodzeniowo-śledczych, co oznacza pozbawienie mieszkańców większych miast podstawowej ochrony ze strony Policji.

W ocenie Ministra Sprawiedliwości nie ma obecnie możliwości prawnych, organizacyjnych i finansowych wyłączenia Policji z czynności konwojowych. Proponuje zmniejszenie obciążenia poprzez poprawę organizacji pracy sądów i prokuratur. Na przykład należyte i terminowe wypełnienie dokumentów przez organ zlecający przestrzeganie czasu doprowadzenia i dbałość o to, aby czas pracy konwojentów był jak najkrótszy. Temu celowi służy pismo Prokuratora Krajowego z dnia 8 lutego br. (załącznik nr 1) do wszystkich prokuratorów apelacyjnych, zlecające podjęcie określonych działań zmierzających do zwiększenia w toku postępowań przygotowawczych skuteczności czynności poszukiwawczych, m.in. poprzez zdecydowanie szersze wykorzystywanie listów gończych.

Powyższe działania mogą oczywiście wpłynąć w nieznaczny sposób na poprawę sytuacji w sferze konwojowania. MSWiA jednak bierze pod uwagę przede wszystkim bezpieczeństwo obywateli i ono powinno być argumentem rozstrzygającym w sprawie obciążenia Policji od wykonywania konwojów. Projekt odpowiednich zmian w ustawie Kodeks postępowania karnego, ustawie o Policji i ustawie o Służbie Więziennej oraz o aktach wykonawczych - zgodnych z propozycjami zawartymi w Krajowym Programie Zapobiegania Przestępczości - przygotowuje Komendant Główny Policji. Ich przyjęcie zależy od woli Rządu RP i w dalszej kolejności od Sejmu.

Odnosząc się do podniesionej sprawy dostosowania limitu etatów kalkulacyjnych i budżetu województwa lubuskiego do potrzeb Policji, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Finansów (pismem z dnia 26 lipca 1999 r.) przekazało Panu Janowi Majchrowskiemu - Wojewodzie Lubuskiemu limit wydatków dla części 85/18, ustalony zgodnie z założeniami do projektu budżetu państwa oraz zasadami wyznaczania limitów wydatków dla opracowania projektu budżetu państwa na 2000 r.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 14 marca 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Szanowna Pani Marszałek,

W przypadku umowy z "Radiem Maryja" została wykorzystana ta druga forma współpracy. Oznacza to, że wpłaty na konto "Radia Maryja" nie zostały zwolnione od opłat - zwolnieni z opłat zostali tylko wpłacający, natomiast należność za tę czynność ponosi strona Umowy "Radia Maryja". Niestety szczegóły podpisanej Umowy są objęte tajemnicą handlową i nie mogą zostać ujawnione osobom trzecim (prawnym lub fizycznym).

Jeśli chodzi o pomoc finansową w postaci opustów lub zwolnień od ponoszenia kosztów przez osoby indywidualne potrzebujące pomocy, czy organizacje działające na rzecz osób chorych lub ubogich, Poczta Polska w przypadku otrzymania prośby o wsparcie, nie podchodzi obojętnie do takich wystąpień i w miarę swoich możliwości stara się przyjść z pomocą. I tak, hospicjum chorych dzieci zwróciło się o pomoc, ale tylko w kampanii informacyjnej i Decyzją Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej nr 49 z dnia 30 grudnia 1999 r. opust taki utrzymało, jeśli chodzi o organizację zrzeszającą artystów malujących ustami i nogami, to w roku 1999 organizacji tej również były przyznane opusty odpowiednimi pismami Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej Nr BPC-PC/T-103/99 z dnia 11 lutego 1999 r. i Nr BFC-PC/T-446/99 z dnia 13 września 1999 r.

Powyższe zasady, dotyczące zarówno ponoszenia opłat jak i otrzymywania opustów i zwolnień są takie same dla wszystkich klientów Poczty Polskiej.

Maciej Srebro

Warszawa, dnia 13 marca 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1. Pan Jerzy Buzek, Prezes Rady Ministrów RP, powołał zarządzeniem Nr 38 z dnia 7 lipca 1999 r. Zespół ds. opiniowania wniosków organizacji społecznych dotyczących uzyskiwania środków finansowych z Funduszu na Rzecz Ofiar Prześladowań Hitlerowskich. Przewodniczącym Zespołu został p. Mirosław Koźlakiewicz, Sekretarz Stanu - Zastępca Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów RP, a w jego skład weszli przedstawiciele resortów spraw zagranicznych, sprawiedliwości, finansów oraz Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych. Obsługę prac Zespołu, z uwagi na konieczność prowadzenia korespondencji z Zarządcą Funduszu, którym jest brytyjskie ministerstwo spraw zagranicznych, zapewnia Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

3. W dniach 25 października 1999 r. oraz 22 listopada 1999 r. odbyły się posiedzenia Zespołu, który rozpatrzył wszystkie wnioski złożone przez organizacje społeczne. Wśród wniosków znajdowały się zarówno wnioski złożone przez zarządy główne poszczególnych organizacji jak i przez oddziały terenowe. Uwzględniając zainteresowanie poszczególnych oddziałów i ich aktywność w zdobywaniu środków finansowych na pomoc osobom potrzebującym, Zespół postanowił przyznać środki finansowe zarządom głównym z zaznaczeniem, iż z przyznanych funduszu powinny zostać sfinansowane, w stopniu proporcjonalnym do przyznanych pieniędzy, projekty zgłoszone przez oddziały terenowe. Przed przystąpieniem do wnikliwej analizy nadesłanych wniosków Zespół przyjął następujące kryteria decydujące o przydziale środków pomocowych.

b) zakres dotychczas udzielanej pomocy organizowanej przez organizacje,

6. W wyniku otrzymanego w dniu 11 stycznia 2000 r. przez Ministra M. Koźlakiewicza, Przewodniczącego Zespołu, pisma brytyjskiego ministerstwa spraw zagranicznych, w którym Zarządca Funduszu poprosił o dodatkowe informacje dotyczące dwóch spośród 16 organizacji społecznych, które znalazły się na liście beneficjentów Funduszu, nastąpiło nieznaczne opóźnienie w uruchomieniu środków finansowych znajdujących się w Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż brak formalnej odpowiedzi na wniosek złożony zarówno przez Związek Wysiedlonych Ziemi Łódzkiej jak i pozostałe organizacje społeczne wynika z faktu, iż dotychczas nie został zakończony, wymagany postanowieniami dokumentów konstytuujących Fundusz, formalny etap zatwierdzania wniosków. Z tego też powodu żadna z 16 organizacji, którym udzielenie pomocy finansowej ze środków Funduszu zostało zaproponowane przez Zespół, nie została formalnie poinformowana o wysokości przyznanego wsparcia finansowego.