Warszawa, 1999-10-06

Nawiązując do pisma znak: DT-043/383/99/IV z dnia 30 września 1999 r., dotyczącego oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka podczas 42. posiedzenia Senatu RP w dniu 23 września 1999 r. w sprawie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o społecznej inspekcji pracy - uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Uprzejmie informuję, że prawo Unii Europejskiej przewiduje konieczność powoływania przez pracodawcę przedstawicielstwa pracowniczego dla konsultacji problemów związanych z bezpieczeństwem i ochroną zdrowia pracowników - w sposób przyjęty w danym kraju. Obowiązek taki wynika dla Polski, jako przyszłego członka Unii Europejskiej, z art. 11 Dyrektywy Rady 89/391/EWG z 12 czerwca 1989 r. o wprowadzeniu środków w celu zwiększania bezpieczeństwa i poprawy zdrowia pracowników podczas pracy. Prawo do powoływania przedstawicielstwa pracowniczego nie jest uzależnione od wielkości oraz formy własności zakładu pracy.

Obecnie - zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1983 r. o społecznej inspekcji pracy (Dz. Nr 35, poz. 163 ze zm.) - funkcjonowanie takiego przedstawicielstwa jest możliwe tylko w zakładach pracy, w których działają zakładowe organizacje związkowe. Natomiast poselski projekt ustawy zmieniającej ustawę o społecznej inspekcji pracy przewiduje możliwość powoływania społecznych inspektorów pracy także w tych zakładach, w których nie działają zakładowe organizacje związkowe - w celu zapewnienia przedstawicielstwa pracowniczego we wszystkich zakładach pracy, w myśl postanowień Dyrektywy 89/391/EWG.

Niezależnie od powyższego pragnę poinformować, że w Ministerstwie Pracy i Polityki Socjalnej przygotowano projekt stanowiska Rządu w sprawie sprawozdania Komisji Małych i Średnich Przedsiębiorstw oraz Komisji Polityki Społecznej Sejmu RP o poselskim projekcie ustawy o zmianie ustawy o społecznej inspekcji pracy. Intencją tego stanowiska jest zmniejszenie obciążeń związanych z funkcjonowaniem społecznej inspekcji pracy, zwłaszcza dla tzw. małych zakładów pracy.

Podsekretarz Stanu

Zgodnie z art. 37 ustawy o referendum gminnym, jeżeli referendum zakończy się wynikiem rozstrzygającym w sprawie poddanej referendum, rada gminy niezwłocznie podejmie czynności w celu jej realizacji. Wskazany przepis nie stoi jednak - jak się wydaje - w sprzeczności z kompetencją rady gminy do odwołania zarządu gminy. Wyniki referendum nie powodują odwołania zarządu z mocy prawa, lecz zobowiązują radę gminy do podjęcia stosownych czynności, wypełniających wolę mieszkańców gminy wyrażoną w referendum. Nie jest to więc sytuacja analogiczna do odwołania rady gminy w drodze referendum, kiedy to podanie do publicznej wiadomości wyników referendum - rozstrzygających o odwołaniu radcy (przed upływem kadencji) - oznacza zakończenie jej działalności i z mocy prawa, zarządu gminy (art. 40 ust. 1 ustawy o referendum gminnym).

Nawiązując do przedmiotowej sprawy pragnę dodać, iż przewidziany w art. 96 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym środek w postaci rozwiązania rady gminy - a co za tym idzie i zarządu gminy - i wyznaczenia osoby do pełnienia funkcji tych organów, jest najsilniejszym instrumentem przysługującym organom nadzorującym działalność gminną, spośród przewidywanych przez wspomnianą ustawę. Jest to środek, który powinien być stosowany w nadzwyczajnych okolicznościach i po wyczerpaniu innych, mogących przywrócić sprawne funkcjonowanie organów gminy. Organem bieżącego nadzoru nad działalnością gminną jest wojewoda - do którego kompetencji należy orzekanie o nieważności uchwał (w całości lub w części) organów gmin, przedkładanych w trybie art. 90 ustawy o samorządzie gminnym.

Warszawa, 1999-10-13

W odpowiedzi na Pani wystąpienie z dnia 30 września 1999 r., znak: DT-043-365/99/IV, dotyczące dwóch oświadczeń złożonych przez senator Annę Bogucką-Skowrońską w dniu 23 września br. w sprawie wspierania środkami budżetu państwa na 1999 r. lokalnych programów restrukturyzacyjnych, pragnę poinformować Panią Marszałek, iż wydane w tej sprawie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 sierpnia 1999 r. (Dz. U. Nr 72, poz. 808) ma na celu wsparcie środkami budżetu państwa działań podejmowanych w nowopowstałych województwach, w których jednocześnie wyrażono wolę kontynuowania strategii wymienionych w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

Ze względu na to, że rok 1999 traktowany jest jako przejściowy, w którym dokonuje się zmiana podziału administracyjnego kraju, a jednocześnie kontynuowane są działania podjęte jeszcze przed wejściem w życie reformy administracyjnej, przygotowany przez resort pracy projekt rozporządzenia bazował na programach - strategiach realizowanych przed 1999 r. Wymienione w załączniku nr 2 ww. rozporządzenia powiaty Polski Północnej zostały wyłonione w oparciu o mocno akcentowany w tym regionie problem bezrobocia popegeerowskiego. We wszystkich strategiach wojewódzkich Polski Północnej priorytetem było przeciwdziałanie bezrobociu na terenach popegeerowskich. Dlatego też, rozdzielając środki rezerwy na wspieranie lokalnych programów restrukturyzacyjnych Rada Ministrów postanowiła objąć wsparciem powiaty popegeerowskie. Skonstruowany został wskaźnik, określający "pegeerowskość" poszczególnych powiatów w województwach Polski Północnej. Wskaźnik określający powiat popegeerowski opracowano w odniesieniu do danych agregowanych na poziomie gminy:

- Udział gospodarstw domowych, których podstawowym źródłem utrzymania było rolnictwo uspołecznione w ogólnej liczbie gospodarstw domowych (1988).

- Stosunek liczby bezrobotnych do ogółu ludności w wieku produkcyjnym (XII 1992).

Podsekretarz Stanu

Odpowiadając na przesłane mi przez Panią Marszałek przy piśmie nr DT-043/392/99/IV z dnia 30 września br. oświadczenie złożone przez Senatora Zbigniewa Gołąbka w sprawie wypowiedzenia umowy o pracę pielęgniarkom zatrudnionym w Domu Dziecka w Kozienicach pragnę podzielić się następującymi uwagami i poinformować o działaniach MEN w tej sprawie.

3. Do końca 1998 r. stałą opiekę pielęgniarek w siedzibie placówki regulowało rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 5 listopada 1992 r. w sprawie zakresu, organizacji oraz form opieki zdrowotnej nad uczniami (Dz. U. nr 87, poz. 441). W związku z wejściem w życie z dniem 1 stycznia br. ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) zmieniła się postawa finansowania świadczeń pielęgniarskich w tych placówkach.

Po zebraniu informacji od 16 kuratorów oświaty wystąpiono w tej sprawie do P. Anny Knysok - pełnomocnika Rządu do Spraw Wprowadzania Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego. W wyniku tej interwencji P. Anna Knysok przekazała pismo (z dnia 31 stycznia 1999 r.) do Dyrektorów Kas Chorych w sprawie zatrudniania personelu medycznego w domach małego dziecka (kopia w załączeniu). Zostało również wysłane do P. A. Knysok pismo Podsekretarza Stanu MEN w sprawie rozważenia możliwości systemowego rozwiązania problemu zapewnienia opieki pielęgniarskiej i lekarskiej w placówkach opiekuńczo-wychowawczych z uwzględnieniem we wprowadzanych reformach służby zdrowia sytuacji wychowanków.

Przekazując powyższe pragnę poinformować Panią Marszałek, iż w większości domów dziecka dla dzieci małych kasy chorych zapewniły opiekę medyczną. Wyrażam więc nadzieję, iż nasze działania wsparte przez senatorów przyczynią się do zapewnienia przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej takiej opieki wszystkim placówkom, w których jest ona niezbędna a niewątpliwie do takich należy Dom dziecka w Kozienicach.

Warszawa, 1999.10.11

Stały mechanizm waloryzacji emerytur i rent w latach 1990-1995 oparty był o dynamikę wzrostu wynagrodzeń. Była to tzw. waloryzacja płacowa. Analiza skutków jej stosowania wykazała, że metoda waloryzacji, w której skalę podwyżki wyznacza jedynie wzrost przeciętnego wynagrodzenia a pomijana jest relacja między liczbą emerytów i rencistów a liczbą pracujących, może doprowadzić do załamania się systemu finansowania ubezpieczeń społecznych. Przeciwdziałając temu zagrożeniu w 1996 roku wprowadzono nowy mechanizm waloryzacji emerytur i rent. Opierał się on na założeniu, że emerytury i renty będą rosły realnie nieco wolniej niż płace oraz, że będą corocznie waloryzowane w celu zachowania co najmniej ich realnej wartości, tzn. aby nie traciły swej siły nabywczej w relacji do kosztów utrzymania. Określając końcowy efekt waloryzacji w danym roku kalendarzowym, ustawodawca ustalał dynamikę wzrostu emerytur i rent na tle kształtowania się dochodów pozostałej ludności w kraju, możliwości gospodarki oraz sytuacji finansowej Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z uwagi na to, że końcowy efekt waloryzacji uwzględniał wszystkie parametry określające dynamikę wzrostu emerytur i rent, pojęcie kwoty bazowej w tej formule waloryzacji stało się nieaktualne. Kwota bazowa jest natomiast nadal elementem ustalania wysokości nowo przyznawanych świadczeń. Zmiana formuły waloryzacji, wbrew niektórym opiniom, nie powoduje obniżenia świadczeń dawniej przyznanych. Z dostępnych danych ZUS za lata 1996-1998 wynika, że świadczenia przyznane dawniej są wyższe od świadczeń obecnie przyznawanych. Dla przykładu:

Obowiązujący od 1 stycznia br. mechanizm waloryzacji opiera się na założeniu, że emerytury i renty będą corocznie waloryzowane w celu zachowania co najmniej ich realnej wartości, tzn. aby nie traciły swej siły nabywczej w relacji do kosztów utrzymania. Wysokość podwyżki świadczeń i wskaźniki waloryzacji będą corocznie ustalane w ustawie budżetowej na podstawie prognozowanego na dany rok średniorocznego wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych charakterystycznego dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo mierzonego ogółem, jeżeli ma być wyższy. Prognozowany wzrost kosztów utrzymania jest zatem punktem wyjścia do ustalenia, o ile świadczenia powinny wzrosnąć w danym roku, aby nie straciły swej siły nabywczej.

Nie powinien on powodować dysproporcji w poziomie świadczeń dawniej i obecnie przyznawanych. Świadczenia nowo przyznawane będą wprawdzie zyskiwać w wyniku przywrócenia 100% kwoty bazowej, będą jednak równocześnie traciły z powodu wydłużenia okresu, z jakiego ustala się podstawę wymiaru świadczeń. W dalszej perspektywie mogą powstawać ewentualnie niewielkie zróżnicowania w wysokości wypłacanych i nowo przyznawanych emerytur i rent, różnice te nie będą jednak jak dawniej efektem działania inflacji a skutkiem wahań dynamiki realnego wzrostu wynagrodzeń.

W indywidualnych przypadkach trudnej sytuacji materialnej niektórych rodzin emerytów lub rencistów istnieje możliwość skorzystania z określonych świadczeń z pomocy społecznej. Kryterium dochodowe warunkujące dostęp do świadczeń z pomocy społecznej jest ustalone na poziomie zapewniającym potencjalnie wszystkim odbiorcom niskich świadczeń dostęp do świadczeń uzupełniających z pomocy społecznej. W 1998 r. wydatki budżetu państwa na pomoc społeczną wyniosły łącznie z rezerwami celowymi 3 985 mln zł, w roku bieżącym wyniosą 4 211 mln zł.

Minister

Sekretarz Stanu

Ewa Lewicka

Warszawa, 1999.10.13

Pan
Donald TUSK
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Kancelaria Senatu RP
Warszawa

W związku z nadesłanym przy piśmie Pana Marszałka z dnia 30 września 1999 r., Nr DT-043/378/99/IV, tekstem oświadczenia złożonego przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, Pana Mariana Cichosza, podczas 42 posiedzenia Senatu RP w dniu 23 września 1999 r., dotyczącym udzielenia pomocy finansowej na kontynuację budowy warsztatów szkolnych w Zespole Szkół Rolniczych Centrum Kształcenia Ustawicznego w Okszowie (pow. chełmski, woj. lubelskie), pragnę uprzejmie wyjaśnić, co następuje.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dn. 13.10.99 r.

Zasady wystawiania zaświadczeń lekarskich, stanowiących podstawę do wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego, zostały uregulowane ustawą z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz rozporządzeniem wykonawczym do tej ustawy, z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich, wzoru zaświadczenia lekarskiego i zaświadczenia lekarskiego wydanego w wyniku kontroli lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Druki te, z uwagi na wprowadzenie przez ZUS (na podstawie art. 55 ust. 5 ustawy) rejestru zaświadczeń lekarskich - co możliwe jest tylko w formie komputerowej - muszą zawierać niezbędne dane identyfikacyjne w postaci numerów PESEL, NIP, jak również numeru identyfikacyjnego lekarza, który zwolnienie wystawił.

Jednocześnie pragnę poinformować, że zgodnie z opublikowanymi przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych "Zasadami upoważniania lekarzy do wystawiania zwolnień lekarskich" formularze zaświadczeń lekarskich wydawane są w bloczkach po 25 kompletów (oryginału plus 2 kopie). Formularze są wydawane każdemu lekarzowi, który wcześniej otrzymał decyzję upoważniającą do wystawienia zaświadczeń lekarskich, bez ograniczania liczby bloczków do jednej sztuki oraz bez wymogu, aby warunkiem otrzymania nowego bloczku było wyczerpanie poprzedniego bloczku.

Na zakończenie pragnę zapewnić, że chętnie zgodziłbym się z sugestią Pana Senatora dotyczącą zaufania do lekarzy co do zasadności wystawiania przez nich zwolnień lekarskich, gdyby nie fakt, że na przestrzeni ostatnich lat nastąpił ogromny wzrost liczby dni orzeczonej absencji chorobowej, finansowanej z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - ze 123157 dni w roku 1994 do 169027 dni w roku 1998 - co nie wiąże się z nagłym pogorszeniem stanu zdrowia ubezpieczonych, a raczej ze wzrostem liczby zwolnień wydawanych przez lekarzy bez uzasadnienia.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 1999.10.12

1/ Podręczniki Szkolne dla uczniów niewidomych i słabo widzących oraz czasopisma brajlowskie i powiększoną czcionką ("Światełko" i "Promyczek"), jak również książki pomocnicze (lektury szkolne, słowniki: języka polskiego i języków obcych, książki do usprawniania czytania) drukowane są w każdym roku zgodnie z zamówieniami szkół. Wydawnictwa te stanowią własność bibliotek szkolnych, a uczniom udostępniane są nieodpłatnie do użytku na cały rok szkolny. W wydawnictwa te zaopatrywani są zarówno uczniowie szkół specjalnych, jak i niewidomi i słabo widzący uczniowie szkół ogólnodostępnych i klas integracyjnych.

W roku 1998, na druk podręczników, o których mowa, Ministerstwo przeznaczyło kwotę 3.235.040,00 zł. W bieżącym roku ograniczony został druk tych wydawnictw do wymienionych czasopism, dwóch książek pomocniczych do usprawniania czytania i dwóch podręczników szkolnych które będą aktualne przez najbliższe dwa lata szkolne. Takie ograniczenie druku wydawnictw, o których mowa, podyktowane zostało potrzebą wyboru najlepszych podręczników szkolnych dla uczniów zreformowanej szkoły, które będą adaptowane na brajla i druk powiększony, a które sukcesywnie ukazują się na rynku wydawniczym. Wspólnie z dyrektorami i nauczycielami szkół specjalnych dla niewidomych i słabo widzących uczniów oraz odpowiednimi wizytatorami kuratoriów oświaty, opracowany został wykaz podręczników szkolnych i książek pomocniczych, które powinny zostać wydrukowane w roku 2000. Ministerstwo podejmie również stosowne działania mające na celu poszerzenie oferty wydawniczej dla tej grupy uczniów, o wszystkie tytuły podręczników dla poszczególnych przedmiotów nauczania będących na rynku wydawniczym (dotychczas drukuje się po jednym tytule do poszczególnych przedmiotów nauczania).

3/ Reforma strukturalna i programowa kształcenia specjalnego przebiega równolegle z reformą szkolnictwa ogólnodostępnego. Z dniem 1 września br. powstały 6-letnie szkoły podstawowe specjalne i 3-letnie gimnazja specjalne. Do końca roku 2000 zostaną zakończone prace nad nowym modelem kształcenia zawodowego na podbudowie gimnazjum. Dobiegają końca prace nad programami nauczania uczniów z lekkim upośledzeniem umysłowym. Programy te oparte są o podstawę programową kształcenia ogólnego ogólnodostępnych szkół podstawowych i gimnazjów. Na ukończeniu są również prace nad podstawą programową kształcenia uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym i znacznym. Obecnie ta grupa uczniów niepełnosprawnych kształcona jest w oparciu o "Program wychowania i nauczania dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu umiarkowanym i znacznym" (wyd. w 1997 r.), które daje ogólne założenia i kierunki do opracowania indywidualnych programów pracy z dzieckiem. Ukończone zostały prace nad programami nauczania uczniów z uszkodzonym słuchem. Uczniowie z uszkodzonym wzrokiem, z niepełnosprawnością ruchową i przewlekle chorzy korzystają z programów nauczania szkół ogólnodostępnych.

Warszawa, 1999.10.13

W związku z pismem z dnia 30 września 1999 r. Nr DT-043/377/99/IV w sprawie oświadczenia Senatora Jana Chojnowskiego złożonego podczas 42 posiedzenia Senatu RP w sprawie nieuwzględnienia województwa podlaskiego przy podziale rezerwy celowej, określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy budżetowej na 1999 r., pn. "wspieranie realizacji lokalnych programów restrukturyzacyjnych" (Dz. U. Nr 17, poz. 154) uprzejmie informuję.

Środki z powyższej rezerwy są przekazywane wojewodom na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 sierpnia 1999 r. w sprawie warunków wspierania środkami budżetu państwa na 1999 r. lokalnych programów restrukturyzacyjnych (Dz. U. Nr 72, poz. 808). Rozporządzenie to zostało przygotowane przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej i wydane na podstawie art. 37i ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zmianami).

Z upoważnienia Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Halina Wasilewska-Trenkner

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senatora Zbigniewa Gołąbka na 42 posiedzeniu Senatu w dniu 23 września 1999 r. dotyczące prośby o spowodowanie wypełnienia dyspozycji wojewody mazowieckiego z zakresu orzekania o stopniu niepełnosprawności w sprawie proporcjonalnego wydzielenia należnych środków z planu wydatków na ten cel przewidzianych na II półrocze bieżącego roku dla byłego województwa radomskiego - przesłane do Ministra Pracy i Polityki Socjalnej pismem z dnia 30 września 1999 roku, znak DT-043/383/99/IV uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z art. 6 ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) wydatki związane z tworzeniem i działalnością zespołów orzekających o stopniu niepełnosprawności pokrywane są z budżetu państwa, bowiem jest to zadanie administracji rządowej realizowane przez samorząd powiatowy, na które to zadanie otrzymuje dotację celową z budżetu wojewody.

Zgodnie z ustawą budżetową na 1999 rok wydatki związane z tworzeniem i działalnością zespołów do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności założono w budżecie województwa mazowieckiego w kwocie 1251 tys. zł. Z kwoty tej wydzielono na działalność powiatowych zespołów do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności w formie dotacji 1190 tys. zł oraz na wydatki bieżące wojewódzkiego zespołu 61 tys. zł. Środki te uwzględniają konieczne potrzeby w zakresie orzekania o stopniu niepełnosprawności w skali województwa i zabezpieczają działalność w tym zakresie do 31 grudnia 1999 roku.

Z informacji nadesłanych przez powołane zespoły do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności do Biura Pełnomocnika do Spraw Osób Niepełnosprawnych wynika, że wydatki zespołów orzekających województwa mazowieckiego za I półrocze 1999 roku wyniosły 574.264 zł, co stanowi 48,2% wydatków rocznych założonych w ustawie budżetowej na 1999 r. w województwie mazowieckim. Wojewoda zaś przekazał powiatowym zespołom w tym okresie 782.832 zł tj. 65,8% wydatków założonych na ten cel na 1999 rok.

Utworzenie w Radomiu drugiego powiatowego zespołu działającego równolegle, spowoduje konieczność zwolnienia części osób pracujących w obecnym zespole i wypłacenia im kosztownych odpraw, co znacznie uszczupli przyznaną dotację celową, a także zmniejszenie liczby wydawanych przez zespół orzeczeń, co z kolei podniesie koszt jednostkowy wydawanych orzeczeń o koszty tworzenia zespołu, wyposażania lokalu i obsługi administracyjnej.

Powyższe przesłanki zadecydowały, że powoływanie drugiego zespołu orzekającego w tym samym mieście nie jest możliwe w roku bieżącym w związku z wielkością kwoty zapisanej w budżecie państwa w dziale 86 - Opieka społeczna w rozdziale 8619 - Zespoły orzekające o stopniu niepełnosprawności. Wojewoda mazowiecki jako dysponent środków na zadania w zakresie orzekania o stopniu niepełnosprawności jest odpowiedzialny za sposób ich wydatkowania. Nie oznacza to, że powołanie tego zespołu w 2000 r. nie jest możliwe, jeżeli środki budżetu na 2000 r. na to pozwolą.

Minister

Up. Sekretarz Stanu

Warszawa, 1999.10.14

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jerzego Suchańskiego złożone na 42 posiedzeniu Senatu RP w dniu 23 września 1999 r. dotyczące interpretacji rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 22.05.1998 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania, oprocentowania, spłaty i umarzania pożyczek dla osób niepełnosprawnych, przekazane pismem z dnia 30 września 1999 r. znak: DT-043/386/99/IV - pragnę wyjaśnić, że zgodnie z § 10 w/w rozporządzenia zwrot pożyczki, spowodowany niewłaściwym realizowaniem umowy z winy pożyczkobiorcy, powinien nastąpić w terminie nie dłuższym niż dziewięćdziesiąt dni od daty wypowiedzenia umowy wraz z odsetkami w wysokości ustalonej rozporządzeniem, a więc stanowiącej 15% kwoty udzielonej pożyczki.

Intencją powyższego rozwiązania było stworzenie sytuacji, w której wydatkowanie środków finansowych przyznanych w formie pożyczki zgodnie z przeznaczeniem stanowi nienaruszalną podstawę kontynuacji umowy.

Jednak z uwagi na fakt, iż istotnie problem ten pojawia się w przypadku zawinionych przez pożyczkobiorcę nieprawidłowości innego rodzaju, występujących już w trakcie w realizacji umowy i spłaty pożyczki - pragnę podziękować za zwrócenie uwagi na ten problem i zapewnić, że zostanie on wnikliwie przeanalizowany. Niewątpliwie zapis w rozporządzeniu powinien jasno odzwierciedlać intencje prawodawcy i jednoznacznie określać zobowiązania pożyczkobiorcy.

Minister

Up. Sekretarz Stanu

Warszawa, 1999-10-14

Szanowna Pani Marszałek,

W najbliższym czasie prawdopodobnie rozpatrzony zostanie przez Sejm RP poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz niektórych ustaw (druk 1279), w którym proponuje się między innymi utrzymanie funkcjonowania (po 1 stycznia 2000 r.) urzędów pracy jako administracji specjalnej, przy równoczesnym zwiększeniu kompetencji samorządów w zakresie realizacji polityki zatrudnienia i przeciwdziałania bezrobociu.

Pragnę jednocześnie poinformować, Panią Marszałek, że w kwestii usytuowania urzędów pracy wyrażane są rozbieżne stanowiska. Za przekazaniem urzędów pracy samorządom opowiadają się przede wszystkim organy samorządu terytorialnego. Natomiast za utrzymaniem urzędów pracy jako administracji specjalnej opowiadają się m. innymi KK NSZZ "Solidarność", OPZZ, Konfederacja Pracodawców Polskich oraz Naczelna Rada Zatrudnienia.

Warszawa, 1999-10-15

Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej nie ma aktualnie żadnych możliwości dofinansowania w/w obiektu z uwagi na to, że w ustawie budżetowej na 1999 r. nie zaplanowano w rezerwach celowych budżetu państwa żadnych dodatkowych środków na finansowanie inwestycji w domach pomocy społecznej. Wszelkie wydatki związane z działalnością domów pomocy społecznej mogą być w bieżącym roku finansowane wyłącznie w ramach budżetu będącego w dyspozycji Pana Wojewody Śląskiego.

Uprzejmie informuję, iż w projekcie budżetu na 2000 rok przewidziano środki na działalność inwestycyjną w domach pomocy społecznej zarówno w budżecie Pana wojewody śląskiego, jak również w rezerwach celowych budżetu państwa. Wyrażam nadzieję, że po zatwierdzeniu budżetu wniosek Pana starosty powiatu częstochowskiego o dofinansowanie Domu Opieki Społecznej w Lelowie będzie załatwiony przez Pana wojewodę pozytywnie.

Minister

Warszawa, 1999-10-18

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senatora Ireneusza Michasia na 42 posiedzeniu Senatu RP w dniu 23 września 1999 roku w sprawie zakładów pracy chronionej, przekazane pismem z dnia 30 września 1999 r. znak: DT-043/373/99/IV - z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów - pragnę wyjaśnić, że trwają obecnie prace nad kompleksowym systemem wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Zagadnienia związane z funkcjonowaniem miejsc pracy i zakładów odpowiednio dostosowanych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności są zasadniczym elementem tych prac.

W ocenie dotychczasowych doświadczeń dominuje przekonanie, że obecny system zachęt jest zbyt mało powiązany z rzeczywistym wkładem pracodawców w zatrudnianie osób o niepełnosprawności znacznie utrudniającej pracę zawodową. Podzielam ten pogląd. Ponadto kumulowanie różnych form wspierania zakładów pracy chronionej prowadzi często do nieracjonalnego wykorzystywania finansowych środków publicznych przeznaczonych na promowanie osób niepełnosprawnych na rynku pracy.

Zakłady pracy chronionej, w tym także spółdzielnie inwalidów i spółdzielnie niewidomych, stanowią jednak jedną z form zapewnienia miejsc pracy dla ciężej poszkodowanych osób niepełnosprawnych i niewątpliwie pracodawcy prowadzący te zakłady powinni korzystać z preferencji ekonomicznych. Preferencje te powinny być odpowiednie do skali zatrudnienia osób niepełnosprawnych i możliwe do uzyskania w ścisłym powiązaniu z rolą jaką konkretny zakład spełnia na rynku pracy.

Podzielam opinię wyrażoną w stanowisku Pana Senatora, iż szanse osób niepełnosprawnych poszukujących miejsc pracy na otwartym rynku pracy są bardzo ograniczone. Aby ułatwiać osobom niepełnosprawnym dostęp do pracy i umożliwić im - w miarę możliwości - swobodny wybór drogi zawodowej konieczne jest także skuteczne promowanie zatrudnienia poza zakładami pracy chronionej, a przede wszystkim inwestowanie bezpośrednio w rozwijanie możliwości życiowych i zawodowych samych osób niepełnosprawnych.

Projekt zmian do ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych został przekazany Krajowej Radzie Konsultacyjnej Osób Niepełnosprawnych, Ogólnopolskiemu Porozumieniu Związków Zawodowych, Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność", Konfederacji Pracodawców Polskich oraz Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych w dniu 1 września 1999 r. - z prośbą o opinię. Uwagi i opinie do projektu nadesłali wszyscy uczestnicy konsultacji, z wyjątkiem Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych. Znaczna część uwag została uwzględniona.

Pragnę też poinformować, że z uwagi na fakt iż system promowania osób niepełnosprawnych na rynku pracy należy traktować kompleksowo, został opracowany także projekt zmian w funkcjonowaniu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Jednym z najistotniejszych zagadnień wymagających skutecznego rozwiązania było sprawne zapewnienie starostom powiatowym środków finansowych na zadania realizowane wobec osób niepełnosprawnych. Projekt zmian przewiduje m.in. rezygnację z algorytmu i ustalanie limitu środków finansowych według planu działania na dany rok.

Minister

up. Sekretarz Stanu

Warszawa, 1999-10-18

Zagrożenia gazowe, będące skutkiem wieloletniej eksploatacji złóż węgla, powinny być usuwane w ramach fizycznej likwidacji kopalń oraz działań polikwidacyjnych, finansowanych ze środków budżetu państwa. W procesie likwidacji Wałbrzyskich Kopalń Węgla Kamiennego możliwość takich zagrożeń została uwzględniona. Wykonany został program badań, którego wyniki potwierdziły istnienie realnego zagrożenia gazowego w strefie przypowierzchniowej w niecce wałbrzyskiej. W związku z tym prowadzony jest monitoring w obiektach budowlanych w zagrożonych strefach oraz bieżąca analiza wyników pomiarów. Dla wskazania zagrożonych rejonów miasta i okolic konieczne jeszcze będzie:

- prowadzenie monitoringu w obiektach budowlanych,

Pełniejszych informacji w tym zakresie może udzielić Minister Gospodarki, nadzorujący proces likwidacji w/w kopalń i dysponujący środkami budżetowymi na finansowanie tego procesu.

Nie można jednak wykluczyć sytuacji, w której skala zjawiska i związana z tym wielkość wydatków koniecznych na jego wyeliminowanie będzie znaczna, przekraczająca wysokość zarezerwowanych na ten cel środków budżetowych. Celowym więc byłoby uzyskanie dodatkowego źródła finansowania dla zabezpieczenia środków finansowych w wysokości umożliwiającej pełne i szybkie wykonanie niezbędnych robót likwidujących zagrożenie gazowe. Źródłem takim mogłyby być np. Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, wojewódzki i gminne fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej, których środki służą finansowaniu ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w tym m.in. finansowaniu potrzeb górnictwa dla zmniejszenia uciążliwości dla środowiska, wynikających z wydobywania kopalin. W konkretnym przypadku uciążliwość ta ma szczególne znaczenie, stanowi bowiem zagrożenie dla życia i zdrowia mieszkańców Wałbrzycha i jego infrastruktury komunalnej.

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 1999-10-19

Lekarze wykonujący zadania służby medycyny pracy muszą spełniać dodatkowe wymagania kwalifikacyjne określone w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 roku w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332). Nie obejmują one jednak sprawowania kontroli nad prawidłowym orzekaniem o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby.

Jednocześnie pragnę zaznaczyć, iż zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa właściwym do podjęcia decyzji w sprawie rozszerzenia osób uprawnionych do wykonywania kontroli prawidłowości orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich jest minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 1999-10-19