Wbrew temu, co zapowiadali niektórzy entuzjaści reformy samorządowej, byłe ośrodki wojewódzkie, w tym także Piła, boleśnie odczuły fakt utraty statusu miasta wojewódzkiego. Odczuła to ich gospodarka, handel, a nade wszystko rynek pracy. Pojawiło się też zjawisko frustracji w środowiskach działaczy społecznych i u części inteligencji. Stąd wyczulenie tych środowisk na wszelkie decyzje obniżające rangę miasta, nawet na tak z pozoru mało istotne jak likwidacja połączenia kolejowego ze stolicą. Telefonicznie i listownie, a nawet w formie petycji moi wyborcy zwrócili się więc do mnie z żądaniem interwencji w tej sprawie.

Ostatnio wiele samorządów, między innymi z Wolsztyna i Chodzieży, nadesłało do mnie uchwały swoich rad powiatów. Zwracają w nich uwagę na bezzasadność prób utrzymania scentralizowanych struktur służb zatrudnienia i gospodarowania Funduszem Pracy. Domagają się, jak piszą, zaprzestania przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej działań zmierzających do nieprzekazywania z dniem 1 stycznia 2000 r. urzędów pracy samorządowi. Podkreślają, że inicjatywy ustawodawcze prowadzące do utrzymania służb zatrudnienia i środków przewidzianych na ten cel w strukturach administracji rządowej są sprzeczne z ustawą o samorządzie powiatowym.

Społeczność lokalna oczekuje od rządu, który słusznie jest pozytywnie oceniany za zmiany dokonane na polu samorządności, odstąpienia od działań wstrzymujących przekazywanie kompetencji z zakresu zatrudnienia i gospodarowania Funduszem Pracy. Oczywiste jest, że szybkie i sprawne przekazywanie kompetencji w tej kwestii może tylko poprawić wizerunek rządu.

W 1997 r. prezes ZUS podjął decyzję o utworzeniu regionalnych ośrodków obliczeniowych pod przyszły system reformy. W 1998 r. ówczesny prezes Stanisław Alot kontynuował ich finansowanie. Zgodnie z przyjętą koncepcją ośrodek taki miał powstać między innymi w Opatowie w województwie świętokrzyskim, który miałby obsługiwać między innymi Rzeszów, Jasło, Krosno. W tym celu wykupiono budynek i za blisko 8 milionów 400 tysięcy zł wyremontowano go. Zbudowano nową sieć strukturalną, nowocześnie wyposażoną. Budynek ten został oddany do użytku w październiku 1998 r. W końcu 1998 r. pan Stanisław Alot zmienił decyzję i za kolejne pieniądze wybudował ośrodek komputerowy w Rzeszowie. W 1999 r. podjęto nową decyzję, aby ośrodek w Opatowie za dodatkowe 4 miliony 400 tysięcy zł przerobić na ośrodek szkoleniowy i hotel.

Przepisy art. 19 ustawy z dnia 20 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych ustalają przesłanki obligatoryjnego wykluczenia oferentów z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Z ubiegania się o udzielenie zamówienia publicznego wyklucza się dostawców lub wykonawców, którzy w ciągu ostatnich trzech lat przed wszczęciem postępowania wyrządzili szkodę, nie wykonując zamówienia lub wykonując je z nienależytą starannością. To wierny cytat art. 19 pkt 1 ustawy o zamówieniach publicznych.

Pragnę podkreślić, że przesłanką wykluczenia jest szkoda wyrządzona poprzez niewykonanie lub nienależyte wykonanie zamówienia. Ustawa o zamówieniach publicznych nie wskazuje jednak instytucji rozstrzygającej o tym, czy zaszła szkoda. Powstaje wątpliwość, czy do tej oceny są upoważnieni zamawiający, opierający się wyłącznie na własnych informacjach o przebiegu innych postępowań z udziałem tych samych oferentów. Może należałoby przyjąć, że wykluczenie w trybie art. 19 wspomnianej ustawy nie powinno następować bez wyroku sądu cywilnego, potwierdzającego zajście szkody. Zdarzają się bowiem sytuacje, w których postępowanie w tych sprawach zamawiających, w szczególności administracji publicznej, budzi poważne wątpliwości. Oferent nie ma możliwości obrony, jeśli któryś z zamawiających zarzuci mu wyrządzenie szkody. Inni zamawiający automatycznie są zobowiązani do wykluczenia tego oferenta.

Czy rząd ma w przygotowywanych zmianach prawa o zamówieniach publicznych koncepcję rozstrzygnięcia tego problemu, to jest uchronienia oferentów przed bezpodstawnymi zarzutami?

Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że tylko w niewielu gminach i w małym stopniu dokonano zmian, czy też opracowano nowe plany miejscowe, zgodnie z wymogami nowej ustawy. Również tylko w niewielu gminach przygotowano wymagane ustawą studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, które stanowić miały podstawę prowadzenia polityki przestrzennej i przygotowania miejscowych planów ustalania warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. W zdecydowanej większości gmin z przyczyn często od nich niezależnych, jak brak koncepcji zagospodarowania kraju, a także brak uprawnionych urbanistów, czy też środków finansowych, przedmiotowych studiów nie opracowano.

Powstała z tego powodu sytuacja, w której brak aktualnych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego uniemożliwi prowadzenie jakiejkolwiek polityki przestrzennej, gdyż nie będzie podstaw prawnych do wydawania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Doprowadzi to też do zablokowania wszelkich nowych inwestycji. Aby temu zapobiec, potrzebna jest nowelizacja ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z 1994 r., zakładająca przedłużenie terminu ważności obecnych planów zagospodarowania, a także podjęcie działań zapewniających terminowe wypełnienie przez wszystkie podmioty wymogów wynikających z tej ustawy.

Zwrócili się do mnie przedstawiciele związków zawodowych strażaków, przedstawiając problem niskich wynagrodzeń funkcjonariuszy państwowych straży pożarnej, które znacznie odbiegają od płac pozostałych formacji mundurowych. Służba w zawodowej straży pożarnej wiąże się z pełną dyspozycyjnością, a także z narażaniem życia i zdrowia podczas akcji ratowniczych, nie tylko pożarowych, ale także powodziowych czy komunikacyjnych. Również wymagane kwalifikacje zawodowe i ogólne funkcjonariuszy nie znajdują właściwego odniesienia w systemie płacowym. Ta sytuacja powoduje różne działania zastępcze w postaci na przykład dodatkowego zatrudnienia, co na pewno niekorzystnie wpływa na dyspozycyjność funkcjonariuszy. Następuje także proces odchodzenia ze służby wysoko kwalifikowanych fachowców.

Mieliśmy niedawno okazję spotkać się i wysłuchać uwag oraz opinii funkcjonariuszy i pracowników Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych, przed którymi stoi życiowe pytanie: co ich czeka w najbliższym czasie i kto będzie wypełniał wykonywane przez nich zadania? Minęło już sporo czasu od wejścia w życie ustawy o działach administracji rządowej, która w sposób zamierzony podważyła istniejący stan prawny tej formacji, a jak dotąd nikt nie przedstawił konkretnej propozycji, w jakim kierunku będą zmierzały proponowane zmiany ich przyszłego bytu i funkcjonowania. Problem ten dotyczy z jednej strony ludzi, o których mówiłem, a którzy obecnie stanowią kadrę tej formacji, a z drugiej strony stanowi poważne zagadnienie całego zakresu zadań, jakie ta formacja wypełnia w sferze zabezpieczenia warunków funkcjonowania wielu instytucji publicznych, a mówiąc ogólniej, bezpieczeństwa wewnętrznego państwa.

Na początku bieżącego roku, na szóstej sesji Sejmiku Województwa Łódzkiego, skierowałem interpelację w sprawie budowy obwodnicy drogowej miasta Wielunia w ciągu drogi krajowej nr 8, którą marszałek województwa przekazał do rozpatrzenia łódzkiemu biuru Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych. W odpowiedzi na tę interpelację przeczytałem: "Budowa obwodnicy miasta i skierowanie na nią ruchu tranzytowego byłoby z pewnością rozwiązaniem znacznie korzystniejszym, zarówno pod względem bezpieczeństwa ruchu, jak również ochrony środowiska, lecz wymagałoby ono przyznania specjalnych środków inwestycyjnych. Środki finansowe, jakimi od wielu lat dysponujemy, nie pozwalają w pełni zaspokoić nawet potrzeb bieżącego utrzymania sieci dróg krajowych. W tej sytuacji nie widzimy realnej możliwości budowy obwodnicy Wielunia w najbliższych latach. Jeżeli nastąpi zwiększenie nakładów na drogi publiczne, to w miarę posiadanych środków będą wprowadzane zadania inwestycyjne, mające na celu wyprowadzenie ruchu tranzytowego z miasta".

Panie Premierze! Właśnie o to zabezpieczenie finansowe toczy się dyskusja. Od dwóch lat obowiązuje wszak podatek drogowy, wliczony w cenę paliw silnikowych, a postępu - zarówno w zakresie budowy autostrad, jak i modernizacji dróg - nie widać. Jesteśmy jednak w trakcie debaty nad budżetem państwa na 2000 r., który wreszcie zakłada w projekcie wzrost nakładów na drogownictwo. Oby tak się stało!

Dlatego też w tej chwili, na wniosek rady miasta Wielunia, po raz kolejny podnoszę problemy budowy obwodnicy drogowej przez to miasto, posiłkując się tym razem argumentacją pochodzącą z pierwszej ręki, to jest od przewodniczącego rady miasta Wielunia, prof. dr. hab. Stanisława Tadeusza Olejnika. Cytuję: "Wielkie, dynamiczne rosnące nasilenie ruchu drogowego na tej trasie, przebiegającej niemal przez środek dwudziestosześciotysięcznego Wielunia, stwarza znaczne utrudnienie dla płynności ruchu pojazdów, jak też dla bezpieczeństwa mieszkańców. O ile w 1995 r. przejeżdżało tą drogą średnio siedem tysięcy sześćset pojazdów na dobę, to obecnie przejeżdża ich już ponad dziesięć tysięcy. W tej liczbie znaczny odsetek stanowi ciężki transport samochodowy. To wielkie nasilenie ruchu pojazdów stanowi wielką uciążliwość dla mieszkańców Wielunia. Droga krajowa nr 8 na odcinku 9 km przechodzi przez największe wieluńskie osiedla mieszkaniowe, w pobliżu wieluńskich szkół podstawowych i średnich. Przebiega też przez wsie Dąbrowa i Widoradz, stanowiące integralną część składową miasta. Wieluń, jako jedno z najstarszych zabytkowych polskich miast, posiada wiele cennych zabytków architektury sakralnej i świeckiej, stanowi więc dziedzictwo polskiej kultury narodowej. Z tej więc racji podlega szczególnej ochronie. Emitowane przez pojazdy samochodowe toksyczne spaliny wywierają szkodliwy wpływ na zabytkową substancję miejską. Ważny aspekt ochrony dziedzictwa kulturowego również nie może być nie brany pod uwagę. Wiele innych miast położonych przy drodze nr 8 już od lat posiada obwodnicę: Kępno, Wieruszów, Szczerców, Bełchatów. Wąskim gardłem dla kierowców nadal pozostaje Wieluń. Jest więc rzeczą niezmiernie pilną w interesie mieszkańców Wielunia, jak też poprawy i bezpieczeństwa ruchu drogowego na tej trasie, budowa obwodnicy północnej wokół Wielunia".

Panie Premierze!

Przykładem niech będzie naprawa dróg gminnych na terenie gminy Poddębice w województwie łódzkim, niegdyś sieradzkim, zniszczonych przez rzekę Ner. Rzeka ta zbiera wodę z aglomeracji łódzkiej i w czasie ulewnych deszczy, kumulując opady z dużych zabetonowanych czy zaasfaltowanych powierzchni Łodzi, nagle przybiera, tocząc swe wody ciasnym, ogroblowanym korytem, swą prastarą doliną, do rzeki Warty. W ostatnich latach rzeka ta spowodowała wiele szkód, zarówno w budowlach hydrotechnicznych, uprawach rolnych, jak i w ciągach komunikacyjnych. Rada miasta w Poddębicach po pierwszej powodzi podjęła w dniu 18 sierpnia 1997 r. uchwałę zgłaszającą zadania do tak zwanego wykazu gmin powodziowych, według kryteriów określonych przez Radę Ministrów. Wśród wielu zgłoszonych zadań popowodziowych znalazła się między innymi naprawa dróg gminy łącznej długości 4 tysięcy 50 m bieżących oraz 62 m bieżących przepustów drogowych; w tym naprawa drogi Góra Bałdrzychowska-Feliksów na długości około 900 m bieżących. Stosowne dokumenty w tej sprawie burmistrz Poddębia przekazał wojewodzie sieradzkiemu, a ten pełnomocnikowi rządu do spraw usuwania skutków powodzi. Niestety, czas mijał, a środków na naprawę tych dróg gmina do czerwca 1999 r. nie otrzymała; do czerwca bieżącego roku, bo właśnie w tym okresie Ner wylał po raz kolejny. Tym razem straty w nadwerężonej dwa lata temu, a nie naprawionej infrastrukturze, były większe, woda bowiem zniszczyła między innymi aż 25 m dróg gminnych oraz prawie 7 km dróg powiatowych, w tym znowu drogę Góra Bałdrzychowska-Feliksów na długości około 4,5 km.

Pozwalam sobie zatem prosić pana premiera o zbadanie powyższej sprawy i udzielenie stosownej pomocy gminie Poddębice, a tym samym wiejskiej społeczności, dla której przejezdne drogi w gminie to nie tylko bezpieczny dojazd ich dzieci do zreformowanej, coraz odleglejszej od wsi szkoły, ale również możliwość odbioru przez mleczarnię w Wartkowicach mleka, dziś stanowiącego podstawę utrzymania poddębickich rolników.

Wierzę, że decyzja taka będzie stanowić element budowania partnerskiej współpracy między społecznościami Koszalina i Szczecina oraz współdecydowania we wspólnym województwie. Wierzę, że decyzja ta uwzględni dotychczasowy dorobek likwidowanego województwa koszalińskiego oraz stworzy szansę zrównoważonego rozwoju województwa zachodniopomorskiego. Stan niepewności i tymczasowości nie sprzyja sprawności funkcjonowania urzędów.

Ze względu na różną interpretację tych przepisów w kraju, o czym donosił między innymi "Głos Pomorza" z dnia 12 października 1999 r., a mianowicie, że inaczej interpretuje się te przepisy na przykład w Warszawie i Szczecinie, a inaczej w Krakowie i Koszalinie, proszę o jednoznaczną wykładnię prawną.

Już po raz drugi zwrócił się do mnie zarząd Huty "Stalowa Wola" Fabryki Maszyn spółka z o.o. w Janowie Lubelskim z prośbą o pomoc w uwzględnieniu spółki w rozszerzonym programie osłon socjalnych, przewidzianych w ramach restrukturyzacji przemysłu obronnego. Tymczasem w odpowiedzi, jaką w tej sprawie otrzymałem od pani Anny Skowrońskiej-Łuczyńskiej, sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki, w dniu 7 czerwca 1999 r., zapewniono mnie, że obecnie przygotowywany jest projekt rozszerzenia wykazu spółek, które mogłyby skorzystać z podpisanego pakietu osłon socjalnych. W wykazie tym miałaby być ujęta również fabryka maszyn w Janowie Lubelskim spółka z o.o.

Wykaz ten miał stać się w najbliższym czasie przedmiotem konsultacji zespołu trójstronnego do spraw restrukturyzacji przemysłu obronnego. Jednak do dnia dzisiejszego nie ukazała się, zapowiadana w piśmie ministra gospodarki, zmiana rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 kwietnia 1999 r., w sprawie ustalenia świadczeń przedemerytalnych dla osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy z podmiotów gospodarki narodowej objętych programem restrukturyzacji przemysłu obronnego i wsparcia w zakresie modernizacji technicznej sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Spółka ta jest największym podmiotem gospodarczym w powiecie janowskim. Znaczne zmniejszenie zamówień ze strony Ministerstwa Obrony Narodowej zmusza do redukcji zatrudnienia. Z uwagi na fakt, że powiatowy urząd pracy nie posiada propozycji zatrudnienia dla zwalnianych pracowników, sytuacja taka jest bardzo niepokojąca.

Zarząd miasta w Hrubieszowie zwrócił się do mnie z prośbą o pomoc w rozeznaniu problemów, które zaistniały w związku z wejściem w życie rozporządzenia ministra gospodarki z 6 października 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz zasad rozliczeń w obrocie ciepłem, w tym rozliczeń z indywidualnymi odbiorcami w lokalach - "Dziennik Ustaw" nr 132, poz. 867.

Przedmiotowe rozporządzenie zostało wydane na podstawie art. 46 ustawy z 10 kwietnia 1997 r "Prawo energetyczne" - "Dziennik Ustaw" nr 54 poz. 348, z późniejszymi zmianami. Ale § 54 ust. 2 wyżej wymienionego rozporządzenia stanowi, iż przedsiębiorstwo energetyczne nie może podwyższać ostatnio stosowanych cen i stawek opłat o więcej niż 15%. Zapis ten jest słuszny, ponieważ chroni interesy odbiorców. Jednakże minister gospodarki, korzystając z tej samej delegacji ustawowej zawartej w art. 46 prawa energetycznego, powinien tak samo zablokować wzrost cen paliw służących do produkcji energii cieplnej.

Gmina miejska Hrubieszów w 1998 r. zakończyła budowę nowoczesnej kotłowni opalanej gazem propan-butan. Wykonana inwestycja została nagrodzona w czwartym ogólnopolskim konkursie na najefektywniejsze osiągnięcia w dziedzinie ochrony powietrza. Zastosowane technologie, biorąc pod uwagę ceny paliw na rynku, zapewniały wzrost poniesionych nakładów inwestycyjnych i umiarkowane ceny energii cieplnej dla mieszkańców Hrubieszowa. Tymczasem do 19 października 1999 r. cena tego gazu wzrosła o 83% w porównaniu z poprzednim sezonem grzewczym. Tak drastyczna podwyżka ceny gazu propan-butan - gaz jest kupowany od przedstawiciela koncernu naftowego "Petro" w Płocku, ale u innych dostawców ceny są zbliżone - spowoduje, że energia cieplna będzie sprzedawana poniżej kosztów produkcji.

Dotyczy ono zapowiadanych zmian na kolei.

W związku z zapowiadaną przez lubelski zakład przewozów pasażerskich PKP likwidacją linii kolejowych: Lublin-Łuków, Zamość-Hrubieszów i Chełm-Włodawa, wyrażamy obawę, że podjęcie takiej decyzji jeszcze bardziej oddali województwo od centralnej i zachodniej Polski. Będzie tak przede wszystkim dlatego, że właśnie posiadanie połączenia kolejowego było i jest jedynym czy jednym z głównych czynników w procesie podejmowania decyzji co do inwestycji gospodarczych w regionie. Zarówno tereny, które mają być pozbawione połączeń kolejowych, jak i w ogóle cała Lubelszczyzna potrzebują nowych inwestycji. Potencjalnych inwestorów nie zainteresuje teren, na którym nie tylko nie buduje się nowych dróg i kolei, ale na dodatek te, które są, ulegają likwidacji.

Jeżeli są możliwości uruchomienia bardzo dochodowych połączeń, takich jak ekspres "Czartoryski" czy InterCity "Bystrzyca", to czy nie byłoby wskazane przesuwanie dochodów z tych połączeń na utrzymanie linii kolejowych, które są mniej dochodowe, lecz tak ważne społecznie. A wszystko po to, aby stworzyć pozytywny również pod względem połączeń kolejowych obraz Lubelszczyzny, obraz, który zachęci potencjalnych inwestorów. Jeżeli bowiem takiego wizerunku nie stworzymy, to mam prawo podejrzewać, że nie będą to ostatnie linie kolejowe na Lubelszczyźnie przeznaczone do likwidacji.

Jeśli chodzi o połączenie kolejowe Lublin-Łuków, to do wcześniej przedstawionych argumentów przeciwko jego likwidacji należy dołączyć i ten, że byłoby źle z pozycji zintegrowanego, nowego, dużego województwa lubelskiego likwidować połączenie kolejowe z powiatem Łuków, który jest w nim dopiero od kilku miesięcy.

Zapytuję, czy jest możliwe kierowanie środków z powiatowego funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej na inne cele niż przewidziane w ustawie? Nadmieniam, że wedle obowiązującej ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska jej art. 88j, środki z powiatowych funduszy przeznacza się na realizację przedsięwzięć związanych ze składowaniem i unieszkodliwianiem odpadów, w tym na współfinansowanie inwestycji ekologicznych o charakterze ponadgminnym. Dla porównania, środki gminnych funduszy przeznacza się na edukację ekologiczną, wspomaganie systemów kontrolno-pomiarowych badających stan środowiska, realizowanie zadań modernizacyjnych i inwestycyjnych służących ochronie środowiska, urządzanie i utrzymywanie terenów zielonych, realizację przedsięwzięć związanych z gospodarczym wykorzystaniem oraz składowaniem odpadów, wspieranie działań zapobiegających powstawaniu zanieczyszczeń, profilaktykę zdrowotną dzieci na obszarach szczególnej ochrony środowiska i inne zadania służące ochronie środowiska wynikające z zasady zrównoważonego rozwoju gminy, a ustalone przez radę gminy.

Z analizy wyżej wymienionych zapisów ustawy wynika, że skromne środki powiatowych funduszy nie mogą być wykorzystane na najbardziej efektywne przedsięwzięcia chroniące środowisko, ale tylko na takie, które dotyczą składowania i unieszkodliwiania odpadów. Budowa składowisk odpadów komunalnych innych niż niebezpieczne jest zadaniem gmin i z roku na rok ulega poprawie, natomiast nie jest racjonalne tworzenie w każdym powiecie zakładów unieszkodliwiających odpady niebezpieczne, na co nie będzie ani zgody społeczności lokalnej, ani poważniejszych środków finansowych wymaganych dla takich inwestycji.

Powiat ma wiele innych istotnych potrzeb, których załatwienie poprawi stan środowiska. Na przykład, w przejętych szkołach średnich wymagana jest modernizacja kotłowni i instalacji ogrzewania, ocieplenie budynków, modernizacja systemu kanalizacyjnych oraz budowa oczyszczalni ścieków. Powiaty przyjęły również znaczną część dróg. Wody opadowe spływające z tych terenów do rzek powinny być oczyszczone, co również wymaga inwestycji chroniących środowisko. Starosta może udzielać pomocy rolnikom w zalesieniu gruntów rolnych, lecz w budżecie nie otrzymuje żadnych środków na ten cel. A las spełnia wiele bardzo ważnych funkcji: pochłania zanieczyszczenia z powietrza, wodę opadową, ma funkcje glebochronne, wodochronne i inne.

Należy podkreślić szczupłość środków powiatowego funduszu, będącą wynikiem nie tylko sytuacji ekologiczno-gospodarczej na danym terenie, ale również wynikającą z rozdzielnika wpływów, także wedle ustawy. Należy podkreślić, że ustawodawca zabezpieczył się przed wystąpieniem takiego nadzwyczajnego wypadku, aby dochody niektórych funduszy gminnych, powiatowych nie były zbyt duże. Art. 87 ust. 1 mówi, że gminy i powiaty, w których dochody funduszy ochrony środowiska są większe niż piętnastokrotność średniej krajowej dochodów z roku poprzedniego, liczonej odpowiednio dla gminy i powiatu, przekazują nadwyżkę dochodów do właściwego funduszu wojewódzkiego.

W przededniu II Kongresu Spółdzielczości istnieją przeróżne inicjatywy ustawodawcze, mające uzdrowić zasady działania spółdzielczości - tak mówią autorzy projektów ustaw.

Kiedy spółdzielczość dostosowuje się do gospodarki rynkowej, próba jej restrukturyzacji, to znaczy przekształcenia spółdzielczości w spółki, postrzegana jest jako kolejny zamach na polską spółdzielczość. Jest to po prostu zamach na spółdzielczą kasę. Dlatego też setki spółdzielni oraz ich związków podjęły walkę w obronie tej formy gospodarowania, która ma tradycję od ponad stu pięćdziesięciu lat. Spółdzielcy występują przeciwko przekształceniu spółdzielni w spółki prawa handlowego, uznając, że są to propozycje absurdalne, niekonstytucyjne, godzące w dobro spółdzielni. Potrzebne jest takie prawo spółdzielcze, które będzie dawać poczucie własności spółdzielcom, dawać poczucie sensu organizowania się i umożliwiać im rozwój, dawać możliwość wprowadzenia rozwiązań, w których kapitał prywatny, kapitał zagraniczny będzie partnerem dla spółdzielczości, a nie będzie konkurentem, i to uprzywilejowanym dla spółdzielczości. Należałoby o to zapytać spółdzielców i uzyskać ich poparcie.

Pragnę pana premiera poinformować, że z obiegowych opinii mieszkańców Piły i moich własnych obserwacji wynika, że miasto to nie otrzymało żadnego wsparcia i przeżywa szereg trudności gospodarczych oraz społecznych. Z Piły wycofywane są przez poszczególne ministerstwa i podległe im instytucje, kolejne jednostki organizacyjne, oddziały i filie, jak choćby dywizja wojsk lotniczych wraz z pułkiem bombowo-szturmowym, oddział Narodowego Banku Polskiego, zakład przewozów kolejowych PKP, zakład naprawy lokomotyw spalinowych PKP, oddział Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, oddziały wielu banków, organizacji gospodarczych, społecznych i firm. Wzrosło więc znacząco bezrobocie w mieście i aktualnie pracy poszukują nawet pracownicy z wyższym wykształceniem. Dużo młodzieży po ukończeniu studiów i szkół średnich opuszcza Piłę.

Tadeusz Rzemykowski.

Szanowny Panie Premierze!

Wiesław Pietrzak

Szanowny Panie Premierze!

Utworzenie tak zwanego centralnego urzędu emerytalnego dla służb mundurowych spowoduje, zdaniem przedstawicieli organizacji związanych z wojskiem, wystąpienie antagonizmów i nieporozumień między poszczególnymi grupami służb mundurowych - takich jak policja, wojsko, więziennictwo itp. - na tle załatwiania różniących się spraw związanych z naliczaniem i wypłacaniem należności z tytułu nabytych praw emerytalnych czy rentowych.

Szanowny Panie Premierze!

Województwo podlaskie, mimo że na jego terenie znajdują się trzy powiaty objęte taką formą pomocy w 1998 r., to jest sejneński, augustowski i suwalski, nie zostało ujęte w grupie województw otrzymujących środki z rezerwy celowej. Takie rozwiązanie jest szczególnie bolesne dla Suwałk, miasta które w wyniku reformy administracyjnej straciło status miasta wojewódzkiego, konsekwencją czego jest znaczny wzrost bezrobocia w tym mieście.

W związku z wystąpieniem rady sołeckiej oraz grupy radnych gminnych ze wsi Przyborów w gminie Koszarawa w województwie śląskim, zwracam się do Pana Ministra z prośbą o jak najpilniejsze rozstrzygnięcie sprawy będącej przedmiotem wystąpienia.

- wojewoda bielski - uchwala z 31 października 1997 r.,

Zważywszy na pozytywną opinię rządowego zespołu opiniującego wnioski dotyczące zmian w podziale terytorialnym kraju, proszę o spowodowanie jak najszybciej decyzji w tej sprawie. Nie istnieją żadne formalne i merytoryczne przeszkody, by odpowiednie rozporządzenie weszło w życie od 1 stycznia 2000 r. W innym przypadku administracja rządowa bierze na siebie odpowiedzialność za kontynuowanie niepotrzebnego konfliktu lokalnego, ze skutkami opłakanymi zarówno dla społeczności lokalnej, jak i autorytetu samorządu terytorialnego.

Janusz Okrzesik

Na czterdziestym trzecim posiedzeniu Senatu RP IV kadencji w dniu 6 października 1999 r., zabierając głos w dyskusji dotyczącej ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych, powołałem się na raport "Palenie a zdrowie", opracowany przez Królewskie Towarzystwo Lekarskie w Wielkiej Brytanii. Podałem między innymi, że "najbardziej wyrazista część raportu to obliczenie, o ile skraca się życie po wypaleniu jednego papierosa. Otóż o osiemnaście minut".

Informację tę podał w wątpliwość senator Zbigniew Kulak. W związku z powyższym potwierdzam moją informację, podając jej źródło: Krzysztowski T. J. Tytoniowa zasłona dymna, Zakroczym, 1991, str. 29.

Andrzej Krzak

W związku z prośbą zarządu naczelnego Stowarzyszenia Represjonowanych Polaków przez III Rzeszę w obozach "Baudienst" w sprawie udzielenia pomocy materialnej dla tych, którzy byli w okrutny sposób wykorzystywani przez okupanta w czasie II wojny światowej, uprzejmie proszę Pana Premiera o zajęcie stanowiska oraz przyjęcie przez rząd postulatów członków stowarzyszenia zgłoszonych na zebraniach oddziałów w Rzeszowie, Sanoku, Przemyślu, Szydłowcu, Radomiu i Kielcach. W okresie okupacji niemieckiej chłopcy z roczników poborowych byli przymusowo wcielani do tak zwanej służby budowlanej "Baudienst". Na mocy zarządzenia wydanego przez gubernatora generalnego Franka w 1940 r. wszyscy mężczyźni powyżej 18 roku życia musieli odbyć przymusową służbę najpierw przez 8 miesięcy, potem rok, następnie 1,5 roku, a nawet 2 lata. Powoływanie młodych do przymusowej pracy miało na celu zarejestrowanie wszystkich chłopców, którzy mogli pójść do partyzantki czy działać w podziemiu, a z drugiej strony przy pomocy tych ludzi można było za darmo wykonywać różne prace na rzecz III Rzeszy. Przeważająca część tej młodzieży pracowała w zakładach zbrojeniowych. Duża część tych ludzi pracowała na kolei, przy budowie i remontach szlaków kolejowych.

Osadzeni w obozach w Przeworsku, Jarosławiu, Pełkiniach i Szówsku byli zatrudnieni przy budowie nowej linii kolejowej Przeworsk-Kijów. Obozy pracy "Baudienst" w niczym nie ustępowały innym obozom karnym, jeśli chodzi o przymuszanie do niewolniczej pracy i skandaliczne warunki zakwaterowania i wyżywienia. Niektóre z nich, np. Wapienniki koło Krakowa, tak zwany "Liban", były typowymi obozami koncentracyjnymi, gdzie więźniów przykuwano do taczek , zaś śmiertelność była ogromna. Dla przykładu podajemy, że w tych obozach osadzono około 45 tysięcy ludzi, z czego do dnia dzisiejszego dożyło około 4 tysięcy osób. Ci, którzy przeżyli, to dziś ludzie w podeszłym wieku: powyżej 75 lat. Są oni schorowani, a wielu z nich to inwalidzi z bardzo niskimi rentami. Wszyscy oni wymagają pomocy, gdyż muszą się leczyć, potrzebują środków na leki, które są drogie, na poprawę warunków materialnych. Otrzymane środki przeznaczyliby więc na zakup lekarstw, na leczenie szpitalne, sanatoryjne, na zakup protez, wózków inwalidzkich i pomoc materialną dla najbardziej potrzebujących.

Zbigniew Gołąbek