Ale jak wyrazić swój los, swój smutek, swoją radość i swoje najgłębsze uczucia? Swoją wdzięczność, swoją ufność, swoją nadzieję? Można je wysłowić, namalować, wyrzeźbić - ale można i wyśpiewać. Dziś nie pamiętajmy smutków, biedy, rozczarowań i porażek. Cieszmy się, że możemy być razem. Dzisiaj Wy jesteście świadectwem wiary i nadziei, której zniszczyć nikt nie zdołał i - jestem pewna - nikt zniszczyć nie zdoła.

Z zachwytem patrzę na każdego z Was! Myślę z podziwem o wielkiej pracy, jaką wykonaliście. Myślę o Waszych Rodzicach, którym gratuluję odwagi w przekraczaniu barier. Dziękuję Organizatorom Ogólnopolskiego Przeglądu Twórczości Artystycznej Dzieci i Młodzieży Specjalnej Troski za piękną pracę, za trud, za serce, które włożyli w przygotowanie tego festiwalu. Ich wrażliwość pozwoliła dostrzec piękno tam, gdzie inni widzą jedynie ból i smutek. Dziękuję Państwu za to.

Ludzkość właściwie od początku swych dziejów fascynowała się morzem, ale przecież historyk bez trudu może wskazać epoki, gdy fascynacja ta była ogromna. Uważano, że niezbędnym atrybutem niepodległości i rozwoju państwa jest dostęp do morza, a o mocarstwowości decyduje panowanie nad morzami. Nawet nasza królowa Anna Jagiellonka twierdziła: "Wolnością morską (czyli dostępem do morza) państwo ku górze się wznosi".

Generał Józef Haller napisał w swoich pamiętnikach, że podczas zaślubin Polski z morzem w Pucku 10 lutego 1920 r., gdy - na znak zaślubin - rzucił w morze pierścień, ofiarowany przez polską ludność Gdańska, za pierścieniem pobiegło po lodowatej tafli, lśniącej pod wodą, kilku Kaszubów, lecz żaden z nich nie pochwycił pierścienia, który połączył się z wodami Bałtyku. Generał Haller zapytał Kaszubów, dlaczego nie pochwycili pierścienia? A ci proroczo odpowiedzieli - Będziemy go mieli w Szczecinie!

Szanowni Zebrani!

Non scholae, sed vitae discimus - Uczmy się nie dla szkoły, lecz dla życia!

Sport pełni wiele funkcji. Jest ważny dla człowieka - wywiera znaczący wpływ na jego życie, zachowanie i postawy. Jest dla człowieka ważny nie tylko dlatego, że daje mu radość, jaką niesie zdrowy duch w zdrowym ciele, ale także dlatego, że człowieka promuje i wychowuje, rozwijając go i doskonaląc fizycznie i duchowo. Pozwala utrzymać mu zdrowie, rozwijać siłę, kształtować osobowość - ucząc wytrzymałości, silnej woli i poczucia obowiązku, samoograniczania, podporządkowania się pewnym regułom. Aby osiągnąć zamierzony wynik, trzeba nauczyć się ciężko pracować. Ale sport jest podwójnie ważny, bo jest ważny dla życia w społeczeństwie. Uczy takich cech, które potrzebne są człowiekowi w jego relacjach społecznych, bo go łączą we wspólnotę ludzką - uczy koleżeństwa, pełnej solidarności spotkania z innymi.

Jesteśmy jednak coraz częściej świadkami utraty pozytywnej roli sportu przez jego bezwzględną komercjalizację, gdy traktowany jest jako źródło dochodów za wszelką cenę - nawet zdrowia czy życia. To za cenę sukcesu sportowcy lub ich opiekunowie decydują się na przyjmowanie szkodliwych środków fałszujących ich wysiłek, aby pobić rekord, nawet najlepszym sportowcom zdarza się sięgać po doping. A przecież sport jest szlachetny i piękny, gdy szlachetni i dobrzy są ludzie go uprawiający - wymaga więc szlachetności i uczciwości od wszystkich - uprawiających go, organizujących zawody i oglądających sportowe zmagania.

Jan Paweł II, tyle razy spotykający się ze sportowcami i tyle razy podkreślający jego znaczenie, powiedział: "Tylko wtedy, gdy sport rzeczywiście na nowo zacznie spełniać swoje zadania oraz wykorzystywać swoje możliwości w zakresie wychowania i socjalizacji, będzie on mógł odegrać rolę naprawdę znaczącą i przyczyniać się do podtrzymywania nadziei ożywiającej serca ludzi". Tak, tylko nadzieja, miłość i pokój - to wartości, które daje sport, a sportowcy winni być szczególnymi ich świadkami. To sportowe świadectwo powinno prowadzić silnie do zbliżenia między narodami w naszych, tak bardzo zdezintegrowanych czasach.

Jako Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej witam w gmachu Senatu Rzeczypospolitej organizatorów i uczestników sesji poświęconej Stefanowi Korbońskiemu, w 10-lecie Jego zgonu.

W PRL-u o Stefanie Korbońskim wolno było mówić i pisać tylko jako "zdrajcy". Należę do pokolenia, które prawdę o Jego działalności poznawało skrycie, z wydawnictw emigracyjnych przemycanych do kraju oraz audycji radiowych "Głosu Ameryki" i "Wolnej Europy". Niektórzy z nas mają w żywej pamięci krzepiące słowa Stefana Korbońskiego, wypowiadane zwłaszcza w imieniu Zgromadzenia Europejskich Narodów Ujarzmionych, które płynęły na falach eteru do rodaków w kraju.

W 1947 r., przez kilka miesięcy, Stefan Korboński był posłem do Sejmu Ustawodawczego. Wygłosił tylko jedno przemówienie na posiedzeniu plenarnym w debacie nad ustawą amnestyjną. Było to 21 lutego 1947 r. Odważnie skrytykował represje wobec podziemia, obłudę władz, brak demokracji. Przerywano Jego wystąpienie wrzaskami i ironicznymi uwagami. Stefan Korboński niemniej deklarował wiarę w możliwość zmiany stosunków w Polsce.

Szanowni Państwo!

Jednym z tych wyzwań jest wychowywanie młodego człowieka w zgodzie z prawdziwymi wartościami. Młodego człowieka, o którym Ojciec Święty mówił, że jest wrażliwy na prawdę, sprawiedliwość, piękno, na (...) wartości duchowe (...), że pragnie odnaleźć siebie samego, dlatego szuka, czasem burzliwie szuka, prawdziwych wartości i ceni tych ludzi, którzy ich nauczają i według nich żyją. Te prawdziwe, przekazane przez tradycję, aktualne przez pokolenia wartości, które zawierają się w trzech słowach: BÓG - HONOR - OJCZYZNA, pielęgnuje również Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej. Związek, który od samego początku zachowuje i kultywuje idee skautingu. Ruchu, który na ziemiach polskich jeszcze przed uzyskaniem niepodległości w roku 1918 propagował wartości najświętsze dla naszej Ojczyzny. Ruchu, który przygotował młodych, dzielnych obrońców Ojczyzny w I i II wojnie światowej. Ruchu, który tyle przetrwał i tak pięknie działał i rozwijał się. I aby trwał i rozwijał dalej, by rósł tak, jak wzrastają harcerze w tym Związku zrzeszeni. By duch harcerstwa promieniował na wszystkich.

Wyrażając nadzieję, że przyszłe tysiąclecie przyniesie Związkowi kolejne osiągnięcia życzę, aby praca, którą z takim oddaniem wykonujecie, przynosiła jak najwięcej trwałych efektów, by budowała dobro i ku dobru wychowywała młodych. Życzę powodzenia w życiu osobistym, zawodowym, powodzenia w służbie publicznej, od której w dużej mierze zależy przyszłość naszej cywilizacji. Na najbliższe dni życzę takich obrad, które pozwolą na rozwiązanie najważniejszych problemów i wykonanie zadań postawionych przed ZHR. Zadań, które stawia przed nami Bóg. Zadań, które stawia Honor; zadań, które stawia Ojczyzna.