Warszawa, 1999-07-30

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Lecha Feszlera wygłoszone na 37. Posiedzeniu Senatu RP w dniu 18 czerwca 1999 r., w sprawie niesprawiedliwego potraktowania województwa podlaskiego przy podziale pieniędzy z rezerwy budżetowej przeznaczonych na pokrycie poniesionych wydatków związanych z wizytą Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce - działając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.

- liczba miejsc celebry w województwie,

- dla wnioskowanego Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego Akademii w Białymstoku, gdyż zabezpieczenie opieki medycznej Ojca Świętego i osób szczególnie chronionych zostało powierzone Centralnemu Szpitalowi Klinicznemu MSWiA w Warszawie,

- na zakup karetki "R".

Mając na uwadze warunki gospodarcze województwa podlaskiego, w tym Drohiczyna miejsca celebry, jak również skromnie wyposażoną bazę szpitalną, komisja MZiOS na dofinansowanie zabezpieczenia medyczno-sanitarnego przyznała dla województwa podlaskiego kwotę 145.000 zł: w tym 120.000 zł. na obsługę medyczną oraz 25.000 zł. na obsługę sanitarną /Wigry nie były wzięte pod uwagę w zakresie zabezpieczenia medycznego, ponieważ w tej miejscowości zaplanowano jedynie odpoczynek Dostojnego Gościa).

W dniu 25 maja 1999 r. Uchwałą Nr 48/99 Rady Ministrów zwiększono, z ogólnej rezerwy budżetowej określonej w art. 22 ustawy budżetowej na rok 1999 z dnia 17 lutego 1999 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 154), wydatki budżetowe w części dotyczącej budżetów województw o kwotę 2.000.000 zł. dla Komendy Stołecznej Policji oraz komend wojewódzkich na zabezpieczenie wizyty Ojca Świętego. Z kwoty tej na województwo podlaskie zostało rozdysponowane 73.000 zł.

Z wyrazami szacunku
Jerzy Widzyk

Warszawa, dnia 30.07.1999 r.

Na podstawie upoważnienia Prezesa Rady Ministrów w odpowiedzi na interpelację Pani Senator Doroty Kempki, przekazaną przy piśmie znak SJB 440-229(1)/99 w sprawie sprostowania błędnego zapisu w poz. 32 i poz. 96 cz. II wykazu stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 1998 r. uprzejmie wyjaśniam:

Warszawa, dnia 31.07.1999 r.

W odpowiedzi na pismo AG/043/255/99/IV w sprawie tekstu oświadczenia złożonego przez senatora Mariana Cichosza podczas 37 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 czerwca 1999 r. uprzejmie proszę o przyjęcie informacji uzupełniającej do odpowiedzi udzielonej przez Pełnomocnika Rządu do Spraw Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego Panią Annę Knysok.

Cytowany przez Pana senatora wyrok NSA dotyczy bezpośrednio organu samorządu terytorialnego, który wykonuje zadania o charakterze publicznym, co wynika z przepisów ustawy z dnia 8.03.1990 r. o samorządzie terytorialnym. Natomiast z ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, statuującym organy Kasy Chorych, nie wynika, że stanowisko dyrektora Kasy związane jest z funkcją publiczną.

Wynagrodzenia pracowników Kas Chorych, w tym i dyrektorów nie są ustalane przez Radę Ministrów tak jak ma to miejsce w stosunku do pracowników samorządowych. Określenie przez Radę Ministrów warunków i stawek wynagrodzenia pracowników samorządowych oznacza, że wysokość wynagrodzeń członków zarządu gminy nie należy wyłącznie do sfery prywatności osób piastujących te funkcje publiczne i dlatego mogą być ujawnione.

Warszawa, dnia 2 sierpnia 1999 r.

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 23 czerwca 1999 r. (AG/043/269/99/IV) uprzejmie przedstawiam, co następuje.

W niektórych jednakże sądach wysokość zalegających zobowiązań wobec obrońców z urzędu jest znaczna. Z informacji prezesów tych sądów wynika, że opóźnienia w wypłacaniu adwokatom należności za obronę z urzędu występują z kilku powodów. Bywa tak, iż wypłatę opóźnia niedopełnienie przez adwokata koniecznych formalności. Przed wypłatą wynagrodzenia są bowiem wysyłane do adwokatów formularze w celu wypełnienia m. innymi poprzez podanie danych osobowych, adresu, numeru NIP, właściwego Urzędu Skarbowego oraz wskazanie, kto odprowadza podatek dochodowy adwokata. Brak wypełnionego formularza uniemożliwia prawidłowe wykonanie postanowienia sądu o przyznaniu wynagrodzenia adwokatowi - obrońcy z urzędu. Adwokaci również nie zawsze informują sądy o zmianach konta bankowego - co powoduje opóźnienia w wypłatach. Nie bez znaczenia jest zwiększająca się ilość spraw, w których ustanawia się obrońcę z urzędu. W porównaniu do lat ubiegłych nastąpił w tym zakresie znaczny wzrost wydatków, co wynika również ze zwiększenia minimalnych stawek wynagrodzenia adwokatów za obronę z urzędu.

Ograniczenie zdolności płatniczej występuje w jednostkach resortu sprawiedliwości od kwietnia br. z powodu niepełnego pokrycia przez Ministerstwo Finansów zgłaszanych potrzeb w zakresie środków budżetowych. Otrzymywane bowiem obecnie środki finansowe nie zaspokajają potrzeb. Występują zatem trudności w finansowaniu bieżącej działalności sądów. W takiej sytuacji sądy przede wszystkim realizują zobowiązania od których naliczane są odsetki za nieterminową zapłatę, jak również koszty związane z bieżącą działalnością sądów (opłaty za przesyłki pocztowe, energię elektryczną, telefony itp.) i bywa tak, że należności adwokatów realizowane są w drugiej kolejności.

Odnośnie zatem możliwości zlikwidowania zaległości w wypłatach należności obrońców z urzędu - należy podkreślić, iż budżet resortu obejmuje również wydatki na ten cel. Przewiduje się więc, że do końca bieżącego roku będzie możliwe sukcesywne likwidowanie istniejących zaległości w tym zakresie w miarę przekazywania przez Ministra Finansów środków budżetowych, zaplanowanych wcześniej na potrzeby resortu sprawiedliwości.

Warszawa, dn.3-08-1999 r.

Warszawa, dn. 3 sierpnia. 1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Program ten zbudowany jest na bazie trzech komponentów:

W związku z obawą bezrobocia wśród pracowników zlikwidowanych instytucji wojewódzkich Prezes KUP powołał we wszystkich Wojewódzkich Urzędach Pracy zespoły ds. programu "Dialog i Rozwój". W wyniku prac tych zespołów, w grudniu 1998 r., została przeprowadzona ankieta obejmująca wszystkie instytucje wojewódzkie na terenie 33 miast. W grudniu 1998 r. zostało znowelizowane rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej na temat programów specjalnych. Nowelizacja pozwoliła na przygotowywanie programów specjalnych dla zwalnianych urzędników przez wojewódzkie i powiatowe urzędy pracy.

Obecnie w województwie lubelskim, wg danych z KUP, zarejestrowało się 96 urzędników dla których zabezpieczono 106 nowych miejsc pracy.

Komponent III -"Rozwój". Ideą tego komponentu było udzielenie wsparcia finansowego na rzecz projektów zgłoszonych przez przedstawicieli miast tracących status wojewódzki. Koordynator Programu od maja do września 98 roku zbierał propozycje przedstawicieli miast które to mogłyby uzyskać wsparcie ze środków Programu. Budżet Programu wynosił 3 100 000 zł. i pochodził ze środków Counterpart Funds. Zarządzanie tym funduszem powierzone zostało Polskiej Agencji Rozwoju Regionalnego. Do końca września 1998 r. Koordynator otrzymał ponad 200 projektów o charakterze rozwojowym. Zgłoszone projekty (propozycje) miast zostały przekazane komisji powołanej przez Koordynatora. W efekcie prac Komisji ds. wyboru projektów - wybrano 24 projekty które były zgodne z kryteriami Programu. Każdy wybrany projekt otrzymał wsparcie w wysokości 120 000 zł.

Mam nadzieję, że wyjaśniłam wszystkie kwestie związane z koordynowanym przeze mnie programem. Gdyby jednak było inaczej bardzo proszę o kontakt.

Warszawa, dnia 03.08.1999 r.

Tak jak ustali Sąd I instancji, sporna nieruchomość (działka nr 179/3 o pow. 1040 m²) została w 1969 r. nabyta na mocy umowy kupna - sprzedaży (akt notarialny nr 8042/69), przez Skarb Państwa.

Na wymienionej nieruchomości wybudowana została bocznica kolejowa będąca własnością Przedsiębiorstwa Handlu Sprzętem Rolniczym "Agroma" w Kielcach.

W 1975 r. wydany został na podstawie ustawy z dnia 26.10.1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, akt własności ziemi, w którym stwierdzono, że pani Helena Ratajewicz stała się z mocy prawa właścicielem nieruchomości, położonej w Kielcach (działka nr 3/3/2 o pow. 0,8639 ha) - w tym także nieruchomości spornej o pow. 1040 m² stanowiącej własność Skarbu Państwa, która została przyznana p. Ratajewicz w wyniku błędu popełnionego przez geodetę w czasie dokonywania pomiarów ziemi.

Do rozważenia pozostaje, aby zainteresowane przedsiębiorstwo PHSR "Agroma", wystąpiło - niezależnie od już rozpoczętej drogi sądowej - do Sądu wieczysto-księgowego z powództwem o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, zwłaszcza że ewentualne uwzględnienie powództwa o ustalenie prawa własności nie zmieniłoby sytuacji stron. Nadal istniałyby dwa tytuły własności na sporną nieruchomość, gdyż księga wieczysta, którą założyła pozwana, obejmowałaby także sporną działkę i nadal korzystałaby z rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych.

Warszawa, 1999-08-3

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 8 lipca br. nr AG/043/284/99/IV oświadczenie złożone przez Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka na 38. posiedzeniu Senatu w dniu 1 lipca br. w sprawie zwiększenia części oświatowej subwencji ogólnej na 1999 r. dla Powiatu Szydłowieckiego, uprzejmie informuję:

3. Kwota subwencji kalkulowana była w zakresie zadań szkolnych przy zastosowaniu kwotowego finansowego standardu nauczania dla typu i rodzaju szkół ponadpodstawowych i specjalnych oraz liczy uczniów (w ujęciu przeliczeniowym). Dokonane wyliczenia omawianej subwencji były odnoszone - w nowym układzie organizacyjnym i terytorialnym - do kalkulacji budżetowych sporządzonych przez byłe organy prowadzące z zastosowaniem wskaźników korygujących poziom naliczania subwencji w granicach nie mniej niż 95% i nie więcej niż 110% wspomnianej kalkulacji budżetowej na 1999 r.

4. W przypadku Powiatu Szydłowieckiego, wysokość subwencji wynikająca z iloczynu liczby uczniów przeliczeniowych i kwotowego standardu finansowego wynosi 3.183 tys. zł i część oświatowa subwencji ogólnej na zadania szkolne Powiatu określona została w wysokości 3.183 tys. zł. Do subwencji na zadania szkolne doliczona została kwota 397 tys. zł, określona przez były organ prowadzący, przeznaczona na finansowanie zadań internatów. Łączna kwota części oświatowej subwencji ogólnej na 1999 r. dla Powiatu Szydłowieckiego wynosi 3.580 tys. zł.

Z wyrazami szacunku
wz MINISTRA
PODSEKRETARZ STANU
Andrzej Karwacki

Warszawa, 05 sierpnia 1999 r.

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 8 lipca 1999 r. znak: AG/043/296/IV/99 przedstawiam poniżej stanowisko do oświadczenia złożonego przez senatora Pana Jerzego Markowskiego podczas 38 posiedzenia Senatu RP w dniu 1 lipca 1999 r.

Według przyjętego w dniu 30 czerwca 1998 r. przez Radę Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej programu rządowego pt. "Reforma górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach 1998-2002" oraz postanowień art. 13 ustawy o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych, całkowita lub częściowa likwidacja kopalni następuje na podstawie rozstrzygnięcia właściwego organu przedsiębiorstwa górniczego.

- Biznes plan Katowickiej Grupy Kapitałowej na lata 1998-2002 zatwierdzony uchwałą nr 3 Walnego Zgromadzenia z dnia 5.03.1999 r.,

- Uchwałę Zarządu KHW S.A. nr 79/99 z dnia 24.03.1999 r.

Ponadto kwestia umożliwienia wyeksploatowania w przyszłości około 6,0 mln ton zasobów węgla kamiennego była przedmiotem analizy przez zespoły ekspertów przy czynnym udziale przedstawicieli związków zawodowych. Zespół ekspertów uznał, że istnieje techniczna możliwość przyłączenia części zasobów KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. do sąsiedniej KWK "Mysłowice" co będzie skutkowało wydłużeniem jej żywotności około 3,5 roku przy średnim wydobyciu około 7000 t/dobę.

Z wyrazami szacunku
MINISTER GOSPODARKI
z up.
Jan Szlązak
PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 5 sierpnia 1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Po zapoznaniu się z tekstem oświadczenia złożonego przez p. Adama Glapińskiego, Senatora RP, w trakcie posiedzenia Senatu RP, odnosząc się do pierwszego z postawionych przez Senatora A. Glapińskiego pytań nie mogę stwierdzić, że p. Bogumił Król naruszył pragmatykę służbową. W roku 1998 stosunek pracy z p. B. Królem, po zakończeniu pracy na stanowisku Konsula Generalnego RP w Lipsku, został rozwiązany. Przepisy dotyczące służby dyplomatyczno-konsularnej już go nie obowiązują. Zasygnalizowaną sprawę należy rozpatrywać w dwóch płaszczyznach - etycznej oraz na gruncie konwencji wiedeńskiej z dnia 24 kwietnia 1963 r. o stosunkach konsularnych. Zgodnie z postanowieniami konwencji tytuł konsula generalnego przysługuje kierownikowi urzędu konsularnego. Jest to tytuł urzędowy związany z wykonywanymi funkcjami konsularnymi, do którego to tytułu p. B. Król utracił prawo z chwilą odwołania go ze stanowiska konsula generalnego. Użyty w przesłanej w załączeniu kserokopii wizytówki skrót a.D "an Dauer" - "na stałe" nie jest stosowany w Polsce. Z tłumaczenia wynika, iż jest to jakby odpowiednik stopnia ambasadora ad personam, który zgodnie z pragmatyką służbową, nadawany jest przez Prezesa Rady Ministrów na wniosek Ministra Spraw Zagranicznych. Z powyższego wynika, iż p. B. Król używa tytułu "konsul generalny" bezprawnie. Postępowanie p. B. Króla od strony etycznej również jest naganne. Ministerstwo Spraw Zagranicznych zwróciło się do p. B. Króla z kategorycznym żądaniem zaprzestania posługiwania się tytułem konsula generalnego.

W sprawie drugiego z pytań postawionych przez Senatora RP A. Glapińskiego wydaje mi się, iż właściwym jego adresatem byłby Minister Gospodarki, p. J. Steinhoff.

Warszawa, dnia 5.08.1999 r.

Manifestowane przez środowisko pielęgniarek i położnych problemy oraz narastające niezadowolenie tej grupy zawodowej spowodowane trudną sytuacją zawodową i społeczną pozostają przedmiotem zainteresowania rządu, czego wyrazem są prowadzone od kilku tygodni negocjacje w sprawie postulatów zgłaszanych przez środowisko pielęgniarskie. Należy jednak podkreślić, że trudna sytuacja pielęgniarek i położnych wynika przede wszystkim z wieloletnich zaniedbań w systemie ochrony zdrowia oraz opóźnień we wdrożeniu reformy. Głębokie przeobrażenia zachodzące aktualnie w reformującym się systemie opieki zdrowotnej, wynikające ze zmiany sposobu finansowania świadczeń zdrowotnych dodatkowo wyeksponowały szereg problemów w tym również pielęgniarskich, co znalazło wyraz w różnych formach protestu tej grupy zawodowej. Mając świadomość takiej sytuacji, w momencie objęcia stanowiska nawiązałam kontakt i podjęłam bezpośrednią współpracę z organizacjami reprezentującymi poszczególne środowiska medyczne.

których celem jest przygotowanie propozycji szczegółowych rozwiązań w poszczególnych obszarach.

Odnosząc się do szczegółowych spraw będących przedmiotem oświadczenia Pana Senatora pragnę podkreślić, że wielokrotnie podnoszona kwestia wypłaty "13-tek" pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej będzie mogła znaleźć ostateczne rozwiązanie. Zgodnie z przyjętą przez Radę Ministrów zmianą projektu rozporządzenia z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wymagań i kryteriów, jakim powinni odpowiadać świadczeniodawcy oraz zasad i trybu zawierania umów ze świadczeniodawcami na pierwszy rok działalności Kas Chorych suma należności określona w umowie z samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej nie obejmuje dodatkowego wynagrodzenia rocznego (skreślenie zapisów zawartych w § 7 ust. 2 ppkt 2 cyt. rozporządzenia). Jednocześnie przygotowany do przedłożenia Sejmowi RP projekt zmiany ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym precyzuje, że kwota przekazana dyrektorom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej przez Kasy Chorych przeznaczona dla pracowników uprawnionych do otrzymania dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 1998 r., nie podlega zwrotowi. Warunkiem bezzwrotnego przekazania w/wym. środków jest złożenie przez dyrektora zakładu oświadczenia o ich otrzymaniu od Kasy Chorych z przeznaczeniem na przedmiotowe dodatkowe wynagrodzenie oraz dokonaniu wypłat pracownikom z określeniem ich łącznej kwoty a także zobowiązanie spzoz o przejęciu ewentualnych dalszych roszczeń pracowników związanych z tym wynagrodzeniem. W przypadku potrąceń przez Kasy Chorych kwot już wypłaconych świadczeniodawcom - nastąpi ich zwrot.

Ponadto pragnę poinformować Pana Senatora, że zadaniem zespołu roboczego ds. finansowania systemu ochrony zdrowia będzie przeprowadzenie analizy finansowej funkcjonowania systemu ochrony zdrowia w pierwszej połowie 1999 r. a następnie przedstawienie rekomendacji dla rządu dla potrzeb prac nad budżetem 2000.

Przeciwdziałając nieuzasadnionemu procesowi redukcji zatrudnienia w grupie pielęgniarek i położnych finalizowane są prace nad rozporządzeniem w sprawie sposobu ustalania minimalnych norm zatrudnienia pielęgniarek i położnych w zakładach opieki zdrowotnej, którego wydanie będzie możliwe w najbliższych tygodniach. Rozporządzenie to umożliwi zakładom opieki zdrowotnej dokonanie obiektywnej oceny zapotrzebowania na opiekę pielęgniarską będącego podstawą do wyznaczenia potrzeb kadrowych jednostek. W celu stworzenia warunków do jak najszybszego wdrożenia w/wym. przepisu w najbliższych miesiącach Ministerstwo uruchomi system szkoleń dla pielęgniarskiej kadry kierowniczej na terenie całego kraju.

Kończąc pragnę podkreślić, że dokonująca się transformacja systemu ochrony zdrowia będzie stopniowo uruchamiać nowe mechanizmy i zasady funkcjonowania rynku świadczeń zdrowotnych, które niezależnie od przejściowych zagrożeń spowodują stopniową poprawę sytuacji pielęgniarek i położnych.

Warszawa, 1999-08-06

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 8 lipca 1999 r. znak: AG/043/281/99/IV oświadczeniem złożonym przez Pana Krzysztofa Głuchowskiego Senatora RP podczas 38. posiedzenia Senatu RP w dniu 1lipca 1999 r. w sprawie planowanych i realizowanych obecnie wydatków w domach pomocy społecznej, w tym w szczególności wydatków w Domu Pomocy Społecznej w Ryżkach, (powiat łukowski, województwo lubelskie) - uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

Od 1 stycznia 1999 r. zadanie dotyczące prowadzenia domów pomocy społecznej zostało przekazane do powiatów jako ich zadanie własne, a dochody uzyskiwane z usług świadczonych przez domy pomocy społecznej stały się dochodami własnymi powiatów. Stąd też dotacja celowa z budżetu państwa na dofinansowanie domów pomocy społecznej prowadzonych przez powiaty jako zadania własne została zaplanowana w budżecie państw na rok 1999 jako różnica między wydatkami na utrzymanie tych domów, ujętymi w projektach budżetów na rok 1999 przekazanych do Ministerstwa Finansów przez wojewodów, a dochodami planowanymi z tytułu odpłatności za usługi świadczone przez te domy. Dotacja ta została następnie zwiększona o kwotę podwyżki wynagrodzeń przewidzianą dla pracowników domów pomocy społecznej od 1 kwietnia 1999 r.

Podziału tak ustalonej dotacji celowej zaplanowanej dla domów pomocy społecznej w budżetach wojewodów - na poszczególne powiaty dokonało Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej - zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania dotacji celowych z budżetu państwa na dofinansowanie ponadgminnych domów pomocy społecznej (Dz.U. Nr 166, poz. 1246). Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia wysokość dotacji dla poszczególnych powiatów została ustalona w stosunku do liczby osób danego powiatu przebywających w domach pomocy społecznej, również położonych na terenie innych powiatów. Powiaty otrzymaną na swoich mieszkańców dotację przekazywać miały do powiatu, gdzie dana osoba przebywa. Tak ustalona dotacja dla powiatu łukowskiego na dofinansowanie utrzymania mieszkańców tego powiatu przebywających w domach pomocy społecznej wynosiła 1.974 tys. zł i ta kwota została ujęta w projekcie budżetu powiatu przekazanym przez Ministerstwo Finansów przy piśmie z dnia 3 lutego br. Nr SJM/W/531/99. Należy przy tym zauważyć, że przekazany przez Ministerstwo Finansów projekt budżetu powiatu na 1999 r. miał charakter fakultatywny. Organ stanowiący powiatu mógł, uchwałą budżetową dokonać stosownych przesunięć w planie wydatków na zasadach określonych ustawą o finansach publicznych.

W związku z sygnalizowanymi problemami związanymi z przekazywaniem dotacji pomiędzy powiatami Minister Pracy i Polityki Socjalnej wydał nowe rozporządzenie z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania dotacji celowych z budżetu państwa na finansowanie lub dofinansowanie zadań własnych powiatu z zakresu pomocy społecznej (Dz.U. Nr 47, poz. 468). Zgodnie z tym rozporządzeniem wysokość dotacji dla poszczególnych powiatów jest ustalana w odniesieniu do liczby mieszkańców domów pomocy społecznej w poszczególnych powiatach (tzn. dotacja jest kierowana tylko do tych powiatów, w których znajdują się domy pomocy społecznej, a nie jak poprzednio do wszystkich powiatów, bez względu na to, czy na jego terenie funkcjonuje dom pomoc społecznej, czy też nie).

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ustawie budżetowej na rok 1999 w części 83 - Rezerwy celowe w poz. 52 zaplanowane zostały środki na sfinansowanie wcześniejszego niż z dniem 1 kwietnia br. podwyższenia wynagrodzeń pracowników cywilnych państwowej i samorządowej sfery budżetowej. Na wniosek Wojewody Lubelskiego Minister Finansów decyzją z dnia 28 lipca br., znak: FS10-453-748/06/99 z tej rezerwy zwiększył budżet Wojewody o kwotę 191.952 zł z przeznaczeniem na sfinansowanie wcześniejszego, niż z dniem określonym w art. 26 ust. 2 ustawy budżetowej na rok 1999, podwyższenia wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w jednostkach pomocy społecznej, które w 1998 r. były objęte przepisami ustawy z dnia 23 grudnia 194 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej (Dz.U. z 1995 r. Nr 34, poz. 193 z późn. zmianami), a przekazane zostały od dnia 1 stycznia 1999 r. do jednostek samorządu terytorialnego.

Z wyrazami szacunku
Z upoważnienia Ministra Finansów
PODSEKRETARZ STANU
Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 1999.08.06

Zbigniew Bujak

Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Warszawa, 1999.08.06

Uprzejmie informuję, że w przygotowywanym w Głównym Urzędzie Ceł projekcie rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie właściwości rzeczowej i miejscowej organów celnych przewidziano włączenie całego województwa świętokrzyskiego do właściwości miejscowej dyrektora Urzędu Celnego w Krakowie. Tym samym Posterunki Celne w Staszowie i Sandomierzu będą wchodziły w skład Urzędu Celnego w Krakowie.

Likwidacja Posterunku Celnego w Skarżysku-Kamiennej przyniesie Urzędowi Celnemu w Krakowie wymierne oszczędności, co ma ogromne znaczenie w sytuacji, gdy wydatki budżetowe administracji celnej zostały w znacznym stopniu ograniczone.

Pragnę również wyjaśnić, że w niewielkiej odległości od Skarżyska-Kamiennej funkcjonuje Posterunek Celny w Starachowicach, który pod względem wyposażenia i infrastruktury w znacznym stopniu przewyższa Posterunek Celny w Skarżysku-Kamiennej. Wspomniana niewielka odległość tej komórki organizacyjnej od Skarżyska-Kamiennej nie powinna w istotny sposób wpłynąć na sprawne dokonywanie odpraw celnych przez podmioty gospodarcze z tego terenu.

Chciałbym jednak uprzejmie wyjaśnić, że w Głównym Urzędzie Ceł prowadzone są prace mające na celu usprawnienie funkcjonowania administracji celnej oraz zmniejszenie kosztów jej funkcjonowania. Założeniem tych prac jest również usytuowanie komórek organizacyjnych urzędów celnych w największych centrach gospodarczych kraju.

Ponadto uprzejmie informuję, że innym ważnym aspektem przy omawianym problemie, jest kwestia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Już teraz należy założyć, że oprócz likwidacji przejść granicznych na granicy zachodniej i południowej będziemy zmuszeni do zniesienia wielu komórek organizacyjnych administracji celnej, działających wewnątrz kraju, a w tym i prawdopodobnie niektórych urzędów celnych. Z drugiej zaś strony większość naszych sił będziemy musieli przesunąć na granicę wschodnią, która stanie się granicą Unii Europejskiej.

Reasumując, pragnę uprzejmie wyjaśnić, że na pewno ostatecznym efektem prowadzonych prac organizacyjnych, będą takie zmiany w strukturze urzędów celnych, które z jednej strony usprawnią ich fiskalny charakter działania, a z drugiej strony pozwolą podmiotom gospodarczym na sprawne dokonywanie odpraw celnych towarów handlu zagranicznego.

p.o. Dyrektora
Gabinetu Prezesa
Jacek Kapica

Warszawa, dnia 1999.08.06

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Równocześnie pragnę zauważyć, iż zgodnie z art. 21e ust. 3 ww. ustawy wydając rozporządzenie, o którym mowa w ww. pkt 1) pisma, minister właściwy do spraw finansów publicznych powinien uzgodnić z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych rodzaje i sposób zabezpieczeń dokumentu. Jak wyżej wspomniałem, projektowane rozporządzenie było rozsyłane do uzgodnień międzyresortowych a więc również do ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Warszawa, dnia 9 sierpnia 1999 r.

Z treści oświadczenia Pana Senatora złożonego na 40 posiedzeniu Senatu w dniu 23 lipca 1999 r. w którym prosi Pan mnie o "informację dotyczącą rozważenia możliwości wprowadzenia koncesji warunkowych na import broni, kiedy stosunek eksportu do importu będzie wynosił na przykład 2:1" rozumiem, że ma Pan na myśli powiązanie możliwości otrzymania koncesji na obrót bronią z zagranicą z wynikami w eksporcie.

Mając okazję korespondencji, chciałbym skierować uwagę Pana Senatora na inne kwestie związane z obronnością i zakupami jakie są niezbędne w związku z wyłączeniem się naszego kraju do struktur NATO.

Krok drugi w reformowaniu polskich sił zbrojnych to przezbrojenie armii i dopasowanie jej do zadań obronnych Sojuszu, wytypowanie jednostek wojskowych, które byłyby w stanie realizować te zadania.

Modernizacja armii i restrukturyzacja przemysłu obronnego są to sprawy od siebie wzajemnie uzależnione. Polskie wojsko powinno w jak największej części zaopatrywać się w sprzęt polskiej produkcji. Krajowe zakłady zbrojeniowe mogą i powinny produkować podstawowe uzbrojenie Nie stać ich jednak na produkcję np. samolotów bojowych..

Obecnie w naszym kraju istnieje 31 zakładów produkujących na potrzeby wojska. Ich kondycja finansowa utrudnia tym przedsiębiorstwom restrukturyzację produkcji i dostosowanie się do zaostrzonych wymagań odbiorców. Szansy uporania się z kłopotami upatruje się przede wszystkim w rozwoju kooperacji z partnerami zagranicznymi, głównie z państw NATO. Stąd większość zakładów pracujących na rzecz wojska poszukuje sposobów zawiązania współpracy z renomowanymi firmami zachodnimi, oznaczającej wzmocnienie kapitałowe i technologiczne polskich firm, a także nowe zamówienia.

Nie ulega wątpliwości, że państwa NATO widzą w Polsce interesujący rynek zbytu.

Rozwój współpracy przemysłu obronnego z partnerami zagranicznymi wymaga spełnienia przez stronę polską kilku warunków, w tym przede wszystkim unowocześnienia bazy wytwórczej sektora, dostosowania produkcji do zmienionych wymagań rynku, a także znaczącej poprawy ekonomiczno-finansowej producentów.

Celem tej inicjatywy legislacyjnej jest stworzenie podstaw do trwałych powiązań kooperacyjnych pomiędzy polskimi przedsiębiorstwami przemysłu obronnego a zagranicznymi dostawcami uzbrojenia i technologii. Projekt przewiduje, że zakupy za granicą uzbrojenia, sprzętu wojskowego lub technologii dla jego produkcji będą realizowane pod warunkiem lokowania kapitału zagranicznego w wybranych sektorach gospodarki i importu z Polski produkcji polskich przedsiębiorstw.

Projekt ww. ustawy jest obecnie przedmiotem dyskusji w Parlamencie. Mam nadzieję, że w osobie Pana Senatora znajdę orędownika rozwiązań w niej zaproponowanych.

MINISTER
Z up.
Henryk Ogryczak
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 10.08.1999 r.

Nawiązując do tekstu oświadczenia złożonego przez senatora Henryka Stokłosę podczas 40. posiedzenia Senatu RP w dniu 23 lipca 1999 r., przesłanego w załączeniu do pisma Nr AG/043/325/99/IV z dnia 28 lipca 1999 r., dotyczącego złej sytuacji placówek opiekuńczo-wychowawczych na trenie byłego województwa pilskiego, pragnę poinformować, że znane mi są kłopoty finansowe placówek opiekuńczo-wychowawczych, choć kierowany przeze mnie resort nie ma w roku bieżącym wpływu na finansowanie tych instytucji.

Z dniem 1 stycznia 1999 r., zgodnie z postanowieniami art. 10a pkt 7 ustawy o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, Nr 106, poz. 668 i Nr 117, poz. 756, Nr 162 poz. 1118 i 1126 oraz Dz.U. z 1999 r. Nr 20, poz. 170), do zadań pomocy społecznej realizowanych przez powiat zostało wprowadzone organizowanie i prowadzenie placówek opiekuńczo-wychowawczych (domy dziecka, rodzinne domy dziecka, pogotowia opiekuńcze, ogniska wychowawcze, świetlice i kluby środowiskowe).

Środki finansowe na utrzymanie placówek opiekuńczo-wychowawczych znalazły się w budżetach powiatów w części 79 - oświata i wychowanie w rozdziale 8221 - zakłady opiekuńczo-wychowawcze. Wysokość tych środków została w roku ubiegłym zaplanowana przez właściwe kuratoria oświaty. W związku z powyższym ministrem właściwym do wypowiadania się w sprawach dotyczących budżetu placówek opiekuńczo-wychowawczych w bieżącym roku jest Minister Edukacji Narodowej.

Resort pracy i polityki socjalnej, świadomy niejasnej i trudnej sytuacji, która zaistniała w zakresie realizacji zadań związanych z opieką nad dzieckiem, czyni starania mające na celu uporządkowanie w przyszłości zagadnień związanych z opieką nad dzieckiem oraz stworzenie spójnego, elastycznego systemu opieki nad dzieckiem w Polsce. Szansą na stosunkowo szybkie uporządkowanie istniejącego stanu rzeczy oraz na stworzenie podstaw do wprowadzenia dalej idących zmian w systemie opieki nad dzieckiem i rodziną stała się możliwość wprowadzenia stosownych zmian do ustawy o pomocy społecznej w ustawie o zmianie ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej. Planuje się wprowadzić do ustawy o pomocy społecznej osobny rozdział, regulujący zasady działania poradnictwa rodzinnego, rodzin zastępczych, placówek opiekuńczo-wychowawczych, ośrodków adopcyjno-opiekuńczych w ramach pomocy społecznej. Wprowadzane zmiany są przygotowywane wspólnie z Ministerstwem Edukacji Narodowej. Wprowadzenie zapisów do ustawy o pomocy społecznej będzie miało odzwierciedlenie w wykreśleniu odpowiednich zapisów w ustawie o systemie oświaty. Przepisy te mają szansę wejścia w życie już od 1 stycznia 2000 r.

Obecnie Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej jest w trakcie zbierania informacji w terenie o potrzebach finansowych placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz ośrodków adopcyjno-opiekuńczych, które w przyszłym roku prawdopodobnie przejdą do pomocy społecznej.