Warszawa, 1999.05.12

1. Odcinek linii kolejowej Grzmiąca-Połczyn Zdrój leży na linii kolejowej nr 410 Grzmiąca-Połczyn Zdrój-Złocieniec-Kalisz Pomorski-Choszczno-Pełczyce-Barlinek-Myślibórz-Kostrzyn. Odcinki tej linii: Połczyn Zdrój-Złocieniec oraz Choszczno-Pełczyce-Barlinek-Myślibórz, są obecnie całkowicie zamknięte.

2. Problemy dotyczące utrzymania ruchu na wspomnianej linii sięgają początku lat dziewięćdziesiątych, i w ciągu tego czasu wielokrotnie odżywał problem prowadzenia komunikacji pasażerskie. Jednostki PKP przekazując wyniki analiz ekonomicznych dotyczących tej linii, sugerowały władzom terytorialnym i samorządowym rezygnację z utrzymania ruchu kolejowego lub wypracowanie z PKP zasad wspólnego przedsięwzięcia, dającego podstawy do zachowania na tym odcinku przewozów kolejowych. Analizując przewozy kolejowe na tej linii od 1994 r. sytuacja przedstawia się następująco:
w 1994 r. przewieziono : 136 050 osób
w 1995 r. przewieziono : 127 968 osób
w 1996 r. przewieziono : 113 088 osób
w 1997 r. przewieziono : 96 840 osób
w 1998 r. przewieziono : 80 150 osób

3. Na łączącej 32 km długości linii Grzmiąca-Połczyn Zdrój; czas jazdy pociągu wydłużył się z 57 min. w 1994 r. (prędkość średnia - 33,62 km/h) do 96 min. w 1998 r. (prędkość średnia 19,96 km/h).

4. W związku z systematycznie pogarszającym się stanem technicznym linii w 1998 r. PKP zwróciły uwagę na bezwzględną potrzebę przeprowadzenia naprawy głównej nawierzchni wyjaśniając, że nie może ona być wykonana ze środków własnych przedsiębiorstwa ze względu na ich brak oraz prowadzenie na tej linii deficytowych przewozów pasażerskich. PKP zamierzały zaprzestać prowadzenie komunikacji pasażerskiej z dniem 24 maja 1998 r. (zmiana rozkładu jazdy na nowy w latach 98/99), jednak po interwencjach podjęto decyzję o utrzymaniu przewozów do czasu całkowitego wyeksploatowania linii kolejowej.

6. Wcześniejszy brak zaangażowania władz terenowych i samorządowych w rozwiązanie lokalnego problemu transportowego w zakresie eksploatacji linii Grzmiąca-Połczyn Zdrój doprowadził do tego, że obecny stan techniczny linii jest tak zły, że stwarza zagrożenie bezpieczeństwa ruchu pociągów, a więc i przewożonych podróżnych, co uniemożliwia dalsze prowadzenie komunikacji kolejowej. W przypadkach, gdy linia kolejowa lub jej część będzie charakteryzowała się niskim stopniem produktywności, niezbędne będą decyzje o wycofaniu się PKP z ich eksploatacji lub przewozów na tych liniach. Wycofanie się z eksploatacji lub przewozów nie jest jednak tożsame z fizyczną likwidacją linii. W przypadkach, gdy władze terenowe uznają zasadność funkcjonowania linii w wymiarze regionalnym lub lokalnym, mogą podjąć działania w kierunku ich finansowania (utrzymanie i eksploatacja) lub zamówienia i opłacenia określonych usług przewozowych lub stworzenia wspólnego z PKP przedsiębiorstwa przewozowego (art. 13 ustawy 6.07.1995 r. o przedsiębiorstwie państwowym Polskie Koleje Państwowe, Dz.U. nr 95, poz. 474, z późniejszymi zmianami). Na mocy tej ustawy możliwe jest też utworzenie przedsiębiorstwa przewozowego podległego władzom terenowym.

- dotacja do regionalnych kolejowych przewozów pasażerskich 259 mln Fr.;

- dotacje samorządów lokalnych 303 mln Fr.

- dotacje ze strony Konfederacji 485,4 mln Fr.;

- dotacje ze strony Kantonów i innych jednostek terenowych i samorządowych 200,8 mln Fr.

7. Jednocześnie informuję, że w planach strategicznych Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej przewiduje się reformę transportu kolejowego i dostosowanie go do gospodarki rynkowej. W państwach europejskich jednym z elementów reformowania transportu jest regionalizacja przewozów pasażerskich przy znacznym udziale władz terenowych i samorządowych. To zagadnienie będzie również dominować w reformie systemu transportowego w Polsce w celu osiągnięcia tak zwanego zrównoważonego rozwoju systemu transportowego.

- modernizacji infrastruktury kolejowej.

10. Marszałek Województwa Zachodniopomorskiego w piśmie nr 768/99 z dnia 27.01.1999 r. negatywnie wypowiedział się na temat projektu rozporządzenia RM w sprawie linii kolejowych o znaczeniu wojewódzkim, nie przedstawiając żadnego uzasadnienia swego stanowiska. Na temat projektu rozporządzenia RM w sprawie linii kolejowych o znaczeniu państwowym - nie przedstawiono żadnego stanowiska.

11. Odnośnie podkładów kolejowych przeznaczonych do remontu linii Grzmiąca-Połczyn Zdrój informuję, że sprawa jest w trakcie badania. Po otrzymaniu danych o tej sprawie przekażę szczegółowe informacje.

Dla wstępnego wyjaśnienia spraw związanych z remontem linii informuję, że naprawa główna linii kolejowej wymaga nie tylko wymiany podkładów, które w niedługim czasie uległyby zniszczeniu (połamaniu), ale naprawy całości. Na naprawę główną linii kolejowej składają się:
- naprawa nawierzchni (wymiana szyn, wymiana podkładów oraz czyszczenie lub wymiana podsypki);

- modernizacja układu elektroenergetycznego (oświetlenie stacji, przystanków, zasilania obiektów kolejowych, ogrzewanie rozjazdów).

12. Pozwolę sobie zasugerować kilka sposobów postępowania odnośnie transportu szynowego na linii Grzmiąca-Połczyn Zdrój (- Świdwin);
a - wykorzystanie art. 13. w związku z art. 44 ustawy o przedsiębiorstwie państwowym Polskie Koleje Państwowe, i zorganizowanie przedsiębiorstwa transportowego z udziałem PKP;
b - wykorzystanie art. 13, ust. 6 w związku z art. 44 ust. 1, punkt 2 oraz art. 2, i zorganizowanie własnego przedsiębiorstwa transportu szynowego, przy czym ze względu na ten sam rozstaw toru na przekazanym władzom terenowym odcinku linii uruchomić linię obsługiwaną tramwajami lub elektrycznymi zespołami trakcyjnymi podobnymi do eksploatowanych przez Warszawską Kolej Dojazdową.

Warszawa, 1999.05.14

Szanowna Pani Marszałek

Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej opiniując projekt "Rocznego programu działań interwencyjnych Agencji Rynku Rolnego na 1999 r." wskazał na potrzebę rozszerzenia listy produktów objętych skupem interwencyjnym m.in. o skrobię ziemniaczaną. Interwencja na rynku skrobi powinna polegać na wyeksploatowaniu około 25 tys. ton skrobi przy zastosowaniu dopłat do eksportu w wysokości 12,5 mln zł. Związane jest to jednak z przeznaczeniem dodatkowych środków finansowych z budżetu państwa na ten cel.

Aktualnie MRiGŻ przygotuje szereg rozwiązań systemowych w tym zakresie.

Przygotowywany w MRiGŻ projekt ustawy o regulacji rynku skrobi w Polsce, uwzględniający m.in. wprowadzenie dopłat do eksportu skrobi ziemniaczanej, cen minimalnych płaconych plantatorom ziemniaków przez producentów skrobi, jest aktualnie uzgadniany wewnątrz resortu rolnictwa. Z uwagi na znaczne koszty wdrożenia regulacji zawartych w ustawie , trzeba mieć na uwadze konieczność zagwarantowania w budżecie państwa określonych środków finansowych na jej realizację.

MRiGŻ przekazało do uzgodnień międzyresortowych projekt rozporządzenia, zawierający wykaz towarów rolno-spożywczych podlegających państwowemu nadzorowi standaryzacyjnemu, w tym następujące towary z branży ziemniaczanej:
- mąka, grysik, puder, płatki, granulki i grudki ziemniaczane,
- skrobia pszenna, ziemniaczana, kukurydziana, z manioku, ryżu oraz inulina,
- dekstryny i inne zmodyfikowane skrobie przeznaczone do celów spożywczych.

Jednocześnie MRiGŻ uprzejmie informuje, że od 1 stycznia 1997 r. zostały podniesione stawki celne na produkty skrobiowe do poziomu 30% minimum 0,29 EURO/kg. Z dniem 1 czerwca 1997 r. wycofane zostały preferencje celne na te produkty importowane z krajów Unii Europejskiej, Czech, Słowacji i Węgier, natomiast z dniem 1 stycznia 1999 r. również z pozostałych krajów CEFTA oraz z Litwy i Łotwy.

Uznając skrobię za towar wrażliwy, Polska nie przyznała preferencji na import skrobi pszennej, kukurydzianej z krajów CEFTA, Unii Europejskiej oraz z innych krajów, z którymi ma zawarte umowy o strefach wolnego handlu.

Ponadto, 1 stycznia 1999 r. podniesiono stawkę celną autonomiczną do wysokości stawki konwencyjnej tj. do 27,5% minimum 0,24 EURO/kg na importowane zabielacze do kawy i herbaty produkowane na bazie skrobi. Jak widać z powyższego, w ostatnich latach poziom ochrony celnej skrobi i jej pochodnych uległ podwyższeniu.

Warszawa, 14 maja 1999 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Senatora Zdzisława Jarmużka w sprawie niedoboru środków finansowych na pokrycie kosztów utrzymania domów pomocy społecznej w województwie lubuskim, pragnę poinformować, że:
Z dniem 1 stycznia 1999 roku organizowanie i zapewnienie usług w domach pomocy społecznej stało się zadaniem własnym, a więc finansowym ze środków własnych samorządu powiatowego. W dwuletnim okresie przejściowym administracja rządowa dofinansowuje realizację tego zadania w postaci dotacji celowej, która została rozdysponowana zgodnie z zasadami przyjętymi w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 grudnia 1998 roku w sprawie szczegółowych zasad ustalania dotacji celowych z budżetu państwa na dofinansowanie ponadgminnych domów pomocy społecznej. Jedną z głównych wprowadzanych zasad było wprowadzenie średniej wojewódzkiej kwoty dotacji na jednego mieszkańca domu pomocy społecznej w powiecie.

"Średnia wojewódzka kwota dotacji" na jednego mieszkańca wprowadzona w rozporządzeniu do metody rozdziału środków z dotacji celowej wynika z wysokości planowanych środków finansowych przez wojewodów na rok 1999, które z kolei były planowane w oparciu o wykonanie budżetu roku poprzedniego. Dotacja celowa została obniżona o wpływy z odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej, które na etapie tworzenia budżetu zostały przypisane do dochodów powiatu z intencją aby środki te były podstawą pokrywania kosztów utrzymania domów pomocy społecznej a dotacja jej uzupełnieniem. Praktyka okazała się jednak zupełnie inna, gdyż powiaty nie przekazywały odpłatności domom lub przekazywały środki jedynie w części.

Doświadczenia pierwszych miesięcy funkcjonowania rozporządzenia skłoniły mnie do rozpoczęcia prac nad nowelizacją cytowanego rozporządzenia, aby środki jak najszybciej trafiały do adresata czyli domu pomocy społecznej jako uzupełnienie środków własnych powiatu przeznaczonych na organizowanie i zapewnienie usług w domach pomocy społecznej. Obecnie w resorcie trwają prace uzgodnieniowe z pozostałymi resortami zmodyfikowanych treści, które mają usprawnić przepływ środków finansowych w powiecie, aby w jak najkrótszym terminie trafiały do domów pomocy społecznej.

Przyjęte w projekcie rozporządzenia polegają na:
- podziale środków finansowych znajdujących się u wojewody w sposób polegający na rozdziale posiadanej dotacji celowej zgodnie z liczbą miejsc w domach pomocy społecznej znajdujących się w powiecie i liczbą miesięcy w roku - wyliczając w ten sposób średnią miesięczną kwotę dotacji;
- przekazaniu do powiatu posiadającego domy miesięcznie dotacji celowej w wysokości iloczynu liczby osób znajdujących się w tych domach i średniego miesięcznego kosztu utrzymania w domu, nie więcej niż średnia miesięczna wojewódzka kwota dotacji z możliwością zróżnicowania wysokości przekazanej powiatom dotacji w zależności od typu domu i wysokości dochodu powiatu otrzymywanego z tytułu opłaty ponoszonej przez mieszkańców domu;
- zmniejszenia lub zwiększenia kwoty dotacji na jednego mieszkańca nie więcej jednak niż 100% w zależności od rodzaju niepełnosprawności osób przebywających w domach..

Warszawa, 14 maja1999 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowna Pani Marszałek,
w odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 28 kwietnia br. Sygn. AG/043/191/99/IV chciałbym udzielić odpowiedzi na pytania zadane w oświadczeniu Pana Senatora Jerzego Suchańskiego złożonym na 34. posiedzeniu Senatu RP, a dotyczącym środków przeznaczonych na rozwój sieci elektroenergetycznej na wsi. Kwestia związana jest z pożyczką Banku Światowego, o którą wystąpił Rząd Rzeczypospolitej Polskiej w celu wsparcia programu aktywizacji terenów wiejskich.

Parlament Rzeczypospolitej Polskiej przyjmując Ustawę budżetową (Ustawa budżetowa na rok 1999 z dnia 17 lutego 1999 z dnia 17 lutego 1999, Dz.Ust. 17/99, poz. 154 - Część 83, Dział 97, Rozdział 9718, poz. 35) uznał za niezbędne przeznaczenie kredytu z BŚ - zapisanego w rezerwie celowej jako - "środki na rozwój miejsc pracy poza rolnictwem na terenach wiejskich oraz rozwój infrastruktury będące w dyspozycji Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, w tym 30.000 tys. zł na rozwój sieci elektroenergetycznej na wsi" z kwoty 152 mln zł będących równowartością 40 mln USD - pierwszej transzy kredytu BŚ.

Środki finansowe z rezerwy celowej przeznaczone na rozwój miejsc pracy poza rolnictwem na terenach wiejskich oraz na rozwój infrastruktury wsi, będą do dyspozycji Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej po uruchomieniu pożyczki. Realizacja tej decyzji parlamentu, poza wynegocjowaniem odpowiednich warunków z Bankiem Światowym, wymaga wprowadzenia stosownych zapisów do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz.U. 1994 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.).

W pierwszym kwartale 1999 r. przeprowadzono serię rozmów z przedstawicielami Banku Światowego, w trakcie których podnoszono kwestię związaną z elektryfikacją terenów wiejskich. Nie osiągnięto w tej kwestii ostatecznego porozumienia ale rozmowy nadal trwają i liczymy na ich pomyśle zakończenie.

Pragnę zapewnić Panią Marszałek , że MRiGŻ jest żywo zainteresowane rozwojem sieci elektroenergetycznych na wsi i dołoży wszelkich starań dla jak najszybszego uruchomienia środków o jakich wspomniał w swoim oświadczeniu Pan Senator.

Z wyrazami szacunku
Henryk Wujec

Warszawa, 14 maja 1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wzór formularz ZUS RMUA został zamieszczony w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 4 grudnia 1998 roku w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i raportów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika, deklaracji rozliczeniowych i deklaracji zgłoszeniowych korygujących oraz innych dokumentów (Dz.U. Nr 149 poz. 982). Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie delegacji z art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1999 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887). Nie przewidziano w nim jednak możliwości ustalenia przez Ministra Pracy i Polityki Socjalnej wzoru informacji dla ubezpieczonego, o której mowa w art. 41 ust. 8 ustawy. W związku z tym, przedstawiony wzór formularza ZUS RMUA traktować należy jedynie jako propozycję dla płatników składek. Dla większości płatników używanie druku ZUS RMUA może być ułatwieniem, a to choćby z tego powodu, że jest on drukowany przez program służący do emisji dokumentów ubezpieczeniowych "Płatnik".

Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że informowania ubezpieczonego o potrąceniu składek na ubezpieczenia społeczne nie można porównywać do informowania o potrącaniu miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy. O ile nie przekazanie przez płatnika potrąconej podatnikowi zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, rodzi konsekwencje tylko w stosunku do płatnika, to w przypadku ubezpieczeń sytuacja jest odmienna. Po pierwsze należy pamiętać, że nie opłacenie w ciągu 30 dni składek na ubezpieczenie zdrowotne powoduje utratę prawa do finansowanych przez Kasę Chorych świadczeń zdrowotnych. Po wtóre, nie opłacona składka na ubezpieczenie emerytalne nie może być przekazana do otwartego funduszu emerytalnego i tam powiększać wysokość przyszłego świadczenia na rzecz ubezpieczonego.

Nie mogę zgodzić się z propozycjami Pana Senatora dotyczącymi zmiany przepisów w tej materii. Jednym z głównych celów reformy systemu ubezpieczeń społecznych było uświadomienie ubezpieczonym faktu, że sami odpowiadają za własną przyszłość, że tworzą ją własną pracą. Bieżące przypominanie ubezpieczonemu o tym jaką składkę na ubezpieczenie emerytalne opłaca, pozwolą mu na bieżąco kontrolować poziom wydatków na obowiązujące ubezpieczenie emerytalne. W przypadku, gdy nie będzie z niego zadowolony, może poszukać alternatywnych sposobów oszczędności emerytalnych. W związku z tym nie uważam, aby stosowne było przedkładanie wyżej wymienionych informacji wyłącznie na wniosek zainteresowanej osoby lub w formie rocznego sprawozdania.

Warszawa, 17.05.1999 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Kazimierza Drożdża z dnia 22 kwietnia br. w sprawie braku środków finansowych w 1999 roku na realizację bieżących zadań zleconych gminom ziemskiego powiatu kłodzkiego z zakresu środowiskowej pomocy społecznej, przesłane pismem nr AG/043/168/99/IV z dnia 28.04.br. uprzejmie informuję, iż Minister Finansów decyzją z dnia 19.03.br. nr FS10-453-191/99 uruchomił pierwszą część rezerwy celowej w wysokości 185 467 638 zł., która ujęta jest w części 83, poz. 39 w ustawie budżetowej na rok 1999 (Dz.U. nr 17, poz. 154 z 2 marca 1999 r.).

W ramach tej kwoty budżet Województwa Dolnośląskiego z tego tytułu został zwiększony o 6 065 399 zł. Podziału tej kwoty na poszczególne jednostki dokona Wojewoda.

Środki te przeznaczone są na wypłaty świadczeń obligatoryjnych i część świadczeń fakultatywnych realizowanych w ramach rozdziału 8613 - Zasiłki i pomoc w naturze. Pozostała część rezerwy celowej będzie dzielona na poszczególne województwa sukcesywnie.

W ramach tej kwoty budżet tej kwoty budżet Województwa Dolnośląskiego został zwiększony o kwotę 3 081 457 981 zł. Pozostała część tej rezerwy będzie uruchomiona w miesiącu sierpniu br.

Ponadto uprzejmie informuję, że ustalony na 1999 r. dla Województwa dolnośląskiego limit wydatków na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu wynosi 90 700 tys zł. Na wniosek Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy we Wrocławiu, Prezes Krajowego Urzędu Pracy - Pani Grażyna Zielińska zwiększyła ten limit o 8 224 tys zł, tj. do kwoty 98n 924 tys zł. Limity dla powiatowych urzędów pracy ustala Dyrektor WUP - po zasięgnięciu opinii wojewódzkiej rady zatrudnienia.

Warszawa, 18.05.1999 r.

dotarło do nas pismo Urzędu Miejskiego w Koninie z dnia 6 kwietnia 99 r., znak SS 8026-10/99 wyrażające niezadowolenie z powodu postawy i działalności Wielkopolskiej Regionalnej Kasy Chorych oraz Uchwała Rady Powiatu Tureckiego z dnia 31.03.99 r. w sprawie oceny sytuacji w tureckim SP ZOZ. Odpowiedź na w/w pisma zostanie przekazana do Urzędu Miejskiego w Koninie oraz do Rady Powiatu Tureckiego w najbliższym czasie.

Przy podpisywaniu umów z poszczególnymi świadczeniodawcami na wykonanie usług zdrowotnych, kasy chorych mają obowiązek kierowania się, w pierwszym rzędzie, potrzebami zdrowotnymi członków danej kasy - mieszkańców województwa, regionu, powiatu, gminy. W końcu grudnia 98 r., w styczniu i lutym br. podpisywano pierwsze kontrakty ze świadczeniodawcami, w oparciu o przygotowane przez nich oferty i plany finansowe kas chorych. Jednakże, dopiero codzienne funkcjonowanie systemu wprowadza korekty do przyjętych wcześniej rozwiązań. Nie zawsze ilość usług zdrowotnych zakupionych w pierwszym okresie odpowiada rzeczywistym potrzebom osób ubezpieczonych, zamieszkujących określony obszar. Tam gdzie ilość usług okazała się niewystarczająca, prowadzi się renegocjacje wcześniejszych umów lub podpisuje umowy z nowymi podmiotami.

Rozważając problem zapewnienia przez kasy chorych dostępu do świadczeń zdrowotnych, w tym stomatologicznych, odpowiadającego rzeczywistym potrzebom ubezpieczonych (co w praktyce oznacza także zapewnienie równego dostępu do świadczeń), nie można pominąć faktu, że kasy chorych dysponują ograniczonymi środkami finansowymi, uzależnionymi przede wszystkim od wpływów ze składek na powszechne ubezpieczenie zdrowotne.

1) zasady równoważenia wydatków z przychodami Kasy Chorych,

Celem uzupełnienia powyższych wyjaśnień, pragnę nadmienić, że 1 lipca br. wejdzie w życie zapis art. 55 a ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zabezpieczeniu zdrowotnym, który zobowiązuje organy samorządu terytorialnego do opracowania i stałej aktualizacji planu zabezpieczenia ambulatoryjnej opieki zdrowotnej na obszarze ich działania. W oparciu o ten plan kasy chorych będą zawierały umowy na świadczenie usług zdrowotnych po 1 stycznia 2000 r., po przeprowadzeniu konkursu ofert. Ogłaszając konkurs ofert, kasy będą zobowiązane do wprowadzenia elementów tego planu jako wymagania konkursowego dla przyszłych świadczeniodawców.

Pozwolę sobie zwrócić uwagę, że oceniając wdrażany system i działalność kas chorych, nie można pominąć faktu, iż ochrona zdrowia należy do tych sfer życia społecznego, które charakteryzują się ogromnymi potrzebami wszystkich obywateli. Natomiast dysponowanie ograniczonym zasobem środków finansowych na ich realizację prowadzi do sytuacji, w której nawet najbogatsze społeczeństwa nie są w stanie pokryć wszystkich kosztów związanych ze świadczeniem opieki zdrowotnej swoim członkom.

Warszawa, 1999.05.18

Warszawa, 17.05.1999 r.

Szanowny Panie Senatorze

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora na 34 posiedzeniu Senatu w dniu 22 kwietnia 1999 r. w sprawie tzw. podatku katastralnego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
W Ministerstwie Finansów, zgodnie z kierunkiem wytyczonym uchwałą Sejmu z dnia 5 marca 1994 r. w sprawie zwiększenia dochodów budżetu państwa, trwają prace mające na celu zmianę istniejącego systemu opodatkowania nieruchomości, która ma zapewnić stabilne i wydajne źródło dochodów gmin oraz bardziej racjonalne rozłożenie ciężaru podatkowego z tytułu posiadania nieruchomości. W wyniku tych prac będzie przygotowany projekt ustawy o podatku od wartości nieruchomości. Nieporozumieniem jest nazywanie projektowanego podatku od wartości nieruchomości "podatkiem katastralnym". Podatku takiego nie ma w żadnym kraju, nie opodatkowuje się bowiem katastru, czyli ewidencji nieruchomości.

Istota zmiany zasady opodatkowania nieruchomości ma polegać na przyjęciu wartości jako jednej z podstawowych cech charakteryzujących nieruchomość, a nie powierzchni jak to jest obecnie. Rozwiązanie takie jest stosowane nie tylko w krajach Unii Europejskiej, ale także w innych krajach o rozwiniętej gospodarce rynkowej. Zakłada się, iż wartość nieruchomości będzie ustalana do celów podatkowych. Oznacza to, iż podstawą opodatkowania będzie wartość fiskalna nieruchomości, a nie bieżąca wartość rynkowa. Wartość fiskalna nieruchomości, nie mając bezpośredniego związku z wartością rynkową, ma służyć ustaleniu podstawy opodatkowania. Przyjmuje się, że wartość ta będzie ustalana metodami parametrycznymi. Wyceny nieruchomości dokona organ podatkowy gminy lub w określonych sytuacjach sam podatnik. Sposób wyceny nieruchomości będzie stosunkowo łatwy, a wyniki wyceny będą mogły być jednoznacznie weryfikowane. Nie zakłada się więc indywidualnej masowej wyceny nieruchomości do celów podatkowych, której koszty byłyby bardzo wysokie, a czas jej przeprowadzenia trwałby kilka lat.

Celem przygotowywanej reformy nie jest w żadnym razie wymuszanie sprzedaży nieruchomości przez ich właścicieli, poprzez stosowanie wysokich stawek podatku, co sugerują niektóre publikacje prasowe. Nieuzasadnione są więc obawy, że wprowadzenie podatku od wartości nieruchomości spowoduje zaniechanie remontów budynków i lokali mieszkalnych, drastyczne podniesienie czynszów, czy nawet zlicytowanie domów. Wyłącznie w odniesieniu do nieruchomości niezabudowanych możliwe będzie większe zróżnicowanie obciążeń z tytułu ich posiadania.

Czynnikami wpływającymi na wzrost dochodów gmin będzie obniżenie kosztów administrowania podatkiem od wartości nieruchomości, zwiększenie obciążenia podatkowe właścicieli nieruchomości o dużej wartości, ograniczenie ulg i zwolnień w tym podatku, ujawnienie nieruchomości dotychczas nie objętych opodatkowaniem bądź opodatkowanych niezgodnie z przeznaczeniem lub wykorzystaniem (w wyniku założenia i funkcjonowania katastru fiskalnego). Wymienione czynniki, jak się przewiduje, spowodują 30% wzrost dochodów gmin z tytułu opodatkowania nieruchomości.

Należy też mieć na względzie korzyści pozafiskalne. Będące skutkiem zmiany zasady opodatkowania nieruchomości. Opodatkowanie wartości nieruchomości zapewni gminom większą autonomię i dynamikę dochodów lokalnych, a co za tym idzie uwiarygodni gminy jako podmioty rynku kapitałowego (wzrost możliwości finansowania inwestycji lokalnych poprzez kredyty i obligacje komunalne). Powiązanie korzyści ekonomiczno-użytkowych lokalizacji nieruchomości z wysokością podatku spowoduje bardziej racjonalne rozłożenie ciężaru podatkowego. Obecnie obciążenie podatkiem od nieruchomości nie ma związku z zamożnością majątkową podatnika. Wprowadzenie podatku od wartości nieruchomości umożliwi gminom prowadzenie polityki pobudzania obrotu nieruchomościami. Właściciele nieruchomości będą zachęcani do wykorzystywania swoich nieruchomości zgodnie z logiką procesów gospodarczych. Podatek ten sprzyjać też będzie przyspieszeniu prywatyzacji nieruchomości komunalnych oraz rozwojowi budownictwa mieszkalnego. Szybsze zbywanie gruntów przeznaczonych pod zabudowę powinno spowodować wzrost ich podaży i obniżkę cen. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że nastąpi umocnienie bezpośredniej demokracji lokalnej. Jest to możliwe, jeżeli mieszkańcy gminy będą postrzegać bezpośredni związek między płaconymi przez siebie podatkami a wydatkami z budżetu gminy, przeznaczanymi na poprawę warunków życia społeczności lokalnej.

Reasumując, wszelkie spekulacje na temat szczegółowych rozwiązań nie mają wiele wspólnego z przygotowywanym projektem ustawy o podatku od wartości nieruchomości. Obecnie analizuje się warianty możliwych rozwiązań. Wiele kwestii nie zostało jeszcze przesądzonych, w tym podstawa opodatkowania, stawki podatku oraz termin wprowadzenia w życie podatku od wartości nieruchomości. Dopiero z chwilą wypracowania właściwych rozwiązań, składających się na projekt ustawy o podatku od wartości nieruchomości, stanie się on przedmiotem oceny społecznej.

Pragnę też przy tej okazji przypomnieć, że problematyka podatku od wartości nieruchomości była szczegółowo omówiona w dniu 20 stycznia 1999 r. w Sejmie na seminarium nt. "Reforma opodatkowania nieruchomości w Polsce w świetle doświadczeń wdrażania i rozwoju podatku ad valorem w wybranych krajach", które zostało zorganizowane przez Ministerstwo Finansów przy współudziale Amerykańskiej Agencji Rozwoju Międzynarodowego oraz Komisję Polityki Przestrzennej, Budowlanej i Mieszkaniowej Sejmu RP. W seminarium uczestniczyła liczna grupa posłów i senatorów zainteresowanych rozwiązaniami stosowanymi w podatku od wartości nieruchomości. Na podkreślenie zasługuje fakt, iż prezentowane na seminarium zagadnienia zostały życzliwie przyjęte przez jej uczestników.

Warszawa, dnia 18 maja 1999 r.

Szanowna Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Warszawa, 1999-15-19

Odpowiadając na pismo z dnia 28 kwietnia br. nr AG/043/178/99/IV, skierowane do Pana Leszka Balcerowicza Wiceprezesa Rady Ministrów - Ministra Finansów w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora Jerzego Markowskiego, dotyczącego ustalenia ostatecznej wysokości części oświatowej subwencji ogólnej na 1999 r. dla Miasta Bytomia, uprzejmie informuję:

1) Ministerstwo Edukacji Narodowej w styczniu br. zwróciło się z prośbą do wszystkich powiatów o wnikliwe przeanalizowanie i weryfikację danych przekazanych przez MEN w wykazach obrazujących wielkość zadań oświatowych w roku szkolnym 1998/99, będących podstawą do naliczenia części oświatowej subwencji ogólnej. Odpowiadając, powiaty przesłały zweryfikowane dane dotyczące przejętych do prowadzenia z dniem 1 stycznia br. zadań szkół ponadpodstawowych i specjalnych.

2) Z przekazanych materiałów wynikało, że wstępna kwota części oświatowej subwencji ogólnej dla Miasta Bytomia naliczona została na podstawie zawyżonej liczby uczniów. Do zadań szkolnych realizowanych przez Miasto Bytom wyliczeni zostali, m.in. uczniowie szkół specjalnych i zawodowych z terenu Miasta Radzionkowa oraz uczniowie pobierający naukę w Centrum Kształcenia Ustawicznego w Bytomiu (środki na prowadzenie CKU ulokowane zostały w budżecie Wojewody Śląskiego w rozdziałach 7921, 8011 w § 94 "Dotacje celowe przekazane z budżetu państwa na realizację bieżących zadań własnych powiatu").

3) Na podstawie korekty dokonanej przez powiaty w zakresie zadań szkół ponadpodstawowych i specjalnych została naliczona ostateczna kwota części oświatowej subwencji ogólnej, zgodnie z zasadami sformułowanymi w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 1998 r. w sprawie zasad podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 164, poz. 1168 z późn. zm.).

5) Przepisy art. 40 pkt 4 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 (Dz.U. Nr 150, poz. 983) określają, że minister właściwy do spraw finansów publicznych informuje jednostki samorządu terytorialnego o ostatecznych wysokościach przyznanych kwot poszczególnych części subwencji ogólnej, w tym także o kwocie części oświatowej, w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia ustawy budżetowej. W toku bieżącym ustawa budżetowa na 1999 r. została ogłoszona 2 marca.

Warszawa, 1999.05.30

W odpowiedzi na pismo z dnia 11 maja br. znak: AG/043/200/99/IV, przy którym zechciała Pani Marszałek przekazać oświadczenie złożone przez Senator Dorotę Kempkę podczas 35 posiedzenia Senatu pragnę uprzejmie przedstawić, co następuje:
Obowiązujący od początku br. mechanizm waloryzacji opiera się na założeniu, że emerytury i renty będą corocznie waloryzowane w celu zachowania co najmniej ich realnej wartości, tzn. aby nie traciły swej siły nabywczej w relacji do kosztów otrzymania. Realny wzrost emerytur i rent będzie zależał od możliwości budżetu państwa i Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość podwyżki świadczeń i wskaźniki waloryzacji będą corocznie ustalane w ustawie budżetowej.

Polityka społeczna państwa adresowana jest do ogółu społeczeństwa, w tym także do emerytów i rencistów. Emeryci i renciści w rozwiązaniach tej polityki nie są traktowani ani lepiej ani gorzej niż inne grupy ludności naszego kraju. Z tego faktu nie wynika, że w naszym kraju nie występują zagrożenia ekonomiczne w wielu rodzinach, w tym także w rodzinach emerytów i rencistów. Zagrożeń tych nie da się jednak wyeliminować z dnia na dzień. Trwałe ich wyeliminowanie jest wprost uzależnione od dalszego dynamicznego rozwoju naszej gospodarki i związanego z nim wzrostu siły nabywczej zarówno wynagrodzeń jak i świadczeń emerytalno-rentowych. Wyeliminowaniu tych zjawisk służy także wdrażana reforma ubezpieczeń społecznych.

Warszawa, 1999-05-20

W związku z oświadczeniem senatora Jerzego Pieniążka, wygłoszonym na 34. posiedzeniu Senatu RP w dniu 22 kwietnia 1999 r. w sprawie dopłat budżetowych dla przewoźników komunikacji autobusowej i skierowanym do Prezesa Rady Ministrów (pismo AG/043/174/99/IV z dnia 28 kwietnia br.), z upoważnienia udzielonego mi przez Prezesa Rady Ministrów (pismo SJB 440-156(1)99 z dnia 29 kwietnia 1998 r.) uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 29 grudnia 1998 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z wdrożeniem reformy ustrojowej państwa, zaistniała konieczność dokonania zmiany przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1999 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego.

Mimo, iż przewoźnicy autobusowi, za pośrednictwem Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej już od 1997 r. domagali się pełnego refundowania z budżetu państwa ulg przejazdowych, to jednak okazało się po wprowadzeniu ww. zmiany do ustawy o ulgach przejazdowych, że przewoźnicy ci w obecnie stosowanych kasach fiskalnych nie mogą udokumentować oddzielnie wszystkich rodzajów ulg ustawowych i komercyjnych stosowanych przez przewoźników. W kasach tych rejestrowane są oddzielnie tylko ulgowe bilety szkolne. Dlatego też przedstawione samorządom województw przez przewoźników wydruki z kas fiskalnych, dotyczące ulgowych i bezpłatnych przejazdów, nie mogły być w pełni refundowane przez budżet państwa, gdyż byłoby to sprzeczne z przepisami ustawy o ulgach.

Uprzejmie informuję, że dla rozwiązania tego problemu w dniu 12 maja 1999 r. w Ministerstwie Pracy i Spraw Socjalnych odbyło się spotkanie strony rządowej z przedstawicielami związków zawodowych i pracowników PPKS w sprawie dopłat do ulg ustawowych w krajowych pasażerskich przewozach autobusowych, na którym uzgodniono, że:

2) Po zmianie oprogramowania kas fiskalnych przez przewoźników, dopłaty do utraconych wpływów z tytułu stosowania ulg ustawowych będą dotyczyły wszystkich ulg wynikających z ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego udokumentowanych wydrukami z kas fiskalnych przez przewoźników autobusowych.

Sprawa umiejscowienia w kompetencji jednego organu zarówno zadań związanych z dopłatami do ulgowych i bezpłatnych przejazdów, jak i środków budżetowych na ich realizację jest znana zarówno Ministerstwu Finansów, jak i Ministerstwu Transportu i Gospodarki Morskiej, jednak prawne jej uregulowanie wymaga zmian legislacyjnych, które wymagają dłuższego okresu czasu.

Tadeusz Syryjczyk

Warszawa, dnia 21 maja 1999 r.

Nawiązując do przekazanego przy piśmie z dnia 28 kwietnia 1999 roku o nr AG 043/194/99/IV złożonego przez senatora Krzysztofa Lipca oświadczenia podczas 34 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 22 kwietnia 1999 roku, dotyczącego wydawania miesięcznika "Zły" prezentującego - w jego ocenie - treści mogące negatywnie, a nawet w sposób przestępny wpływać na wychowanie polskiej młodzieży - uprzejmie informuję, że poleciłam podległemu mi Prokuratorowi Apelacyjnemu w Krakowie podjęcie działań procesowych, których wyniki mogą pozwolić, w wypadku stwierdzenia przestępstwa w działalności pisma, na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej jego sprawców.

Warszawa, dn. 24 V 99 r.

Szanowna Pani Marszałek

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 1999.05.24

W związku z przekazanym przez Panią Marszałek - celem zajęcia stanowiska - (pismo z 11 maja 1999 r. znak: AG/043/211/99/IV) oświadczeniem złożonym przez senatora Krzysztofa Lipca podczas 35 posiedzenia Senatu RP w dniu 7 maja 1999 roku - pozwalam sobie na wstępie przeprosić, że moja odpowiedź nie będzie być może w pełni satysfakcjonująca, bowiem jak słusznie ocenił Pan Senator, pełniejszego wyjaśnienia przyczyn, które legły u podstaw nie objęcia spółek zależnych Huty Ostrowiec S.A. "Hutniczym Pakietem Socjalnym", mógłby udzielić Pan Janusz Steinhoff Minister Gospodarki.

Uprzejmie jednak wyjaśniam, że podstawę do określenia zakresu podmiotowego osłony socjalnej zastosowanej w hutnictwie żelaza i stali stanowił "Program Restrukturyzacji Przemysłu Hutnictwa Żelaza i Stali w Polsce" przyjęty na wniosek Ministra Gospodarki przez Radę Ministrów 30 czerwca 1998 r., w którym Rząd wskazał na konieczność zmniejszenia zatrudnienia w hutnictwie o ok. 40 tys. osób. Rząd zapowiedział więc też w Programie wprowadzenie Hutniczego Pakietu Socjalnego, po wynegocjowaniu go z partnerami społecznymi.

Osłona socjalna jest jednym z instrumentów wsparcia restrukturyzacji zatrudnienia w tym przemyśle. zaś skalę redukcji zatrudnienia i podmioty, które tej redukcji będą musiały dokonać z przyczyn ograniczania zdolności produkcyjnych, zmian technologicznych i asortymentowych produkcji restrukturyzacji organizacyjnej, likwidacji stanowisk, oddziałów i wydziałów produkcyjnych - wskazano w Programie. Przesłanki przyjętego zakresu Programu mógłby zapewne lepiej przedstawić Minister Gospodarki.

"Porozumienie w sprawie warunków osłon socjalnych procesu restrukturyzacji hutnictwa żelaza i stali - hutniczy Pakiet Socjalny" zostało zawarte przez zespół Trójstronny ds. Społecznych Warunków Restrukturyzacji Hutnictwa w dniu 7 stycznia 1999 r. po wielomiesięcznych negocjacjach. Przy czym zarówno partnerzy społeczni i pracodawcy, jak i strona rządowa Zespołu negocjując zawartości HPS, byli zobligowani do zachowania zgodności HPS z Programem. Zawarte zaś porozumienie jest wiążące dla realizujących je stron.

Dlatego też w przyjętym rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 kwietnia 1999 r. w sprawie ustalenia świadczeń przedemerytalnych dla osób zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu pracy z podmiotów gospodarki narodowej objętych programem restrukturyzacji przemysłu hutnictwa żelaza i stali w Polsce (Dz.U. Nr 36, poz. 341), stanowiącym akt wykonawczy do ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm.) ujęto podmioty gospodarki narodowej uzgodnione w Hutniczym Pakiecie Socjalnym.

Chcę przy tym zaznaczyć, że pracownicy spółek wyłonionych z Huty "Ostrowiec" S.A. nie są jedynymi, artykułującymi niezadowolenie z rozwiązań przyjętych w HPS. Wskazuje to - moim zdaniem - na brak znajomości zakresu Programu Restrukturyzacji Przemysłu Hutnictwa Żelaza i Stali w Polsce, a także przesłanek które uległy u podstaw konstrukcji Programu, a w ślad za nim HPS. W swoich wystąpieniach reprezentacje pracowników dają wyraz przekonaniu, że HPS winien dotyczyć byłych pracowników hut, nawet jeśli od lat są zatrudnieni w spółkach-córkach, czyli są pracownikami podmiotów nie podlegających procesowi restrukturyzacji hutnictwa objętemu Programem. Uwarunkowania prawne i finansowe, a także dostosowany do nich zakres podmiotowy i przedmiotowy Programu najwyraźniej nie zostały dość czytelnie i dobitnie unaocznione zainteresowanym.

W tej sytuacji rodzi się u tych pracowników poczucie krzywdy, które przy pełnej znajomości zasad rządzących Programem nie powinno mieć miejsca.

Warszawa, 1999.05.25

Szanowna Pani Marszałek

Wyjaśniając zagadnienia dotyczące dofinansowania z budżetu państwa modernizacji i budowy obiektów szkolnych na potrzeby utworzonych szkół gimnazjalnych pragnę podkreślić, że zgodnie z art. 5, ust. 5 ustawy z dnia 25 lipca 1998 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty, prowadzenie publicznych szkół podstawowych oraz gimnazjów należy do zadań własnych gmin. Oznacza to również, że w sprawach zaspokojenia potrzeb inwestycyjnych i modernizacyjnych oświaty, decyzje podejmuj samorządy gminne. Zadania te są finansowane z budżetów gminnych, zasilanych m.in. dotacjami i subwencjami z budżetu państwa.

Stan techniczny oświatowej bazy lokalowej szkolnictwa podstawowego nie jest zadowalając w skali kraju. Z ogólnej liczby około 19,5 tys. obiektów szkół podstawowych, które znajdą się w nowej sieci szkół podstawowych i gimnazjalnych, ok. 20% obiektów wybudowano przed rokiem 1920, a ok. 40% - w okresie międzywojennym, z czego większość na terenach wiejskich.

Liczną grupę stanowią obiekty wybudowane w latach 1945-1970, w większości w ramach ogólnonarodowej akcji "Tysiąc szkół na Tysiąclecie". Około 75% ogólnej liczby obiektów wybudowano w technologii tradycyjnej (ściany z cegły); okres technicznego zużycia sięga 20 lat. Pozostała część realizowana była w technologii drewnianej lub uprzemysłowionej (wielka płyta). Obecnie nastąpił powrót do tradycyjnych metod, uzupełnionych nowoczesnymi materiałami wykończeniowymi.

Stan bazy oświatowej można także opisać poprzez analizę danych o wielkości powierzchni dydaktycznej, przypadającej na jednego ucznia w gminie. W skali kraju wskaźnik ten jest mocno zróżnicowany, wynosząc 1-2 m2 ucznia w gminach o złej sytuacji w tym zakresie (występuje uciążliwa zmianowość nauczania), czy też 5-10, a sporadycznie 20-30 m2 ucznia - w gminach, w których zaspokojone zostały potrzeby lokalowe lub gwałtownie zmniejszyła się liczba uczniów.

Po przejęciu przez samorządy gminne prowadzenia szkolnictwa podstawowego, większość z nich intensywniej przystąpiła do realizacji zadań inwestycyjnych poprawiających sytuację bazy oświatowej. W roku 1998 w obszarze inwestycji oświatowych realizowano roboty o wartości kosztorysowej ok. 7.000.000 tys. złotych, obejmuje 15.363 pomieszczenia do nauczania, 1591 sal sportowych, 58 basenów i 1.223 obiekty typu internatów, bloków żywieniowych itp. Tylko w 1998 r. oddano do użytku 3.463 pomieszczenia do nauczania, 330 sal sportowych, 14 basenów i 483 obiekty inne. nakłady finansowe poniesione w 1998 r. wyniosły ogółem 1.237.020 tys zł, z czego kwota 997.297 tys. zł pochodziła ze środków pozabudżetowych, pozyskanych przez samorządy gminne. należy podkreślić, że począwszy od 1992 r. obserwuje się stały wzrost udziału środków pozabudżetowych w finansowaniu oświatowych zadań inwestycyjnych, realizowanych przez samorządy.

Ocenia się, że nakłady niezbędne do zakończenia realizowanych przez gminy inwestycji oświatowych sięgają kwoty 3.044.099 tys. złotych. W ramach tej kwoty przewiduje się uzyskanie efektów rzeczowych w postaci 8.104 pomieszczeń do nauczania, 1.120 sal sportowych, , 39 basenów i 596 innych obiektów. W miarę prognozowanego zwiększenia w przyszłości udziału nakładów na oświatę w PKB, program powiększenia bazy oświatowej oraz zapobiegania jej dekapitalizacji znajdować będzie coraz silniejsze oparcie w budżetach gmin.

Samorządy gminne przystępują do stopniowego wdrażania reformy systemu edukacji z bazą lokalową wymagającą przede wszystkim prac modernizacyjnych, adaptujących obiekty do potrzeb nowoczesnego gimnazjum. W mniejszym zakresie wymagana będzie budowa nowych obiektów, głównie sal gimnastycznych w szkołach gimnazjalnych. Ministerstwo Edukacji Narodowej będzie finansowo wspierało działania samorządów w 1999 r. i kolejnych latach reformy. O pomoc finansową zwróciło się do MEN 615 gmin (wg stanu na 17 maja 1999 r.), od 107 gmin województw wielkopolskiego, do 14 gmin województwa opolskiego, na łączną kwotę około 442.000 tys. złotych. Wnioski dotyczą ok. 200 zadań modernizacyjnych na cele tworzonych gimnazjów oraz ok. 600 zadań budowy lub rozbudowy obiektów (w tym ok. 164 sal gimnastycznych). MEN ocenia, że znaczna część tych ostatnich jest zadaniami kontynuowanymi, ze zmienionym przeznaczeniem na gimnazja.

1. Tworzenie gimnazjów

Analizowano trzy cechy:

2. powierzchnia dydaktyczna w obiektach szkolnych gminy, w przeliczeniu na jednego ucznia w gminie,

Analizowano trzy cechy w gminach:

3. wartość subwencji wyrównawczej w przeliczeniu na jednego ucznia w gminie,

Każda z cech a,b,c odrębnie usytuowała gminy na pozycjach w wykazie gmin. Zastosowane wagi, odpowiednio 0,50; 0,25 i 0,25 pozwoliły uszeregować gminy wg łącznego wskaźnika stopnia zamożności, od gminy Gielniów o najniższym stopniu zamożności do gminy Warszawa - Centrum o najwyższym stopniu zamożności.

Zasadniczy wykaz gmin uszeregowanych według dwóch kryteriów użytych łącznie, tj. oceny prawidłowości organizacji gimnazjów i stopnia zamożności - sporządzono przy zastosowaniu wagi kryteriów odpowiednio 0,65 i 0,35.

Zasady dofinansowania przewidują wyraźny podział obowiązków i uprawnień pomiędzy MEN oraz organy nadzorujące i realizujące procesy edukacyjne w regionach (województwach) - zgodnie z przemianami ustrojowymi kraju. Ministerstwo określa zasady i kryteria oraz wysokość środków finansowych budżetu państwa, a następnie kwoty, jakie mogą być skierowane do regionów. W przypadku rezerwy celowej, podziału środków dla gmin dysponują wojewodowie w porozumieniu z organem samorządowym - stosując się do wytycznych i kryteriów MEN. Ponadto, władze wojewódzkie rządowe i samorządowe, poinformowane o wysokości przewidzianych dla regionu środków, będą poproszone o przedstawienie propozycji zwiększenia wybranym gminom części oświatowej subwencji ogólnej - z przeznaczeniem na dofinansowanie programu dostosowania kosztów ich działalności do zgodnego z założeniami reformy poziomu standardowego warunków realizacji zadania szkolnego.

MEN określi wysokość środków finansowych (odrębnie z rezerwy celowej i subwencyjnej) dla 16 województw, korzystając z zasadniczego wykazu gmin, pogrupowanych w pięciu przedziałach według pozycji w wykazie. każdy z przedziałów, obejmujących kolejno od 1 do 2.489 gminy (przedziały o szerokości 500 pozycji) opatrzono wagą "zgodności z kryteriami" odpowiednio: 0,50; 0,20; 0,15; 0,10 i 0,05. Na podstawie liczby gmin w każdym z przedziałów uzyskano przeliczeniową liczbę gmin dla każdego z województw, pozwalającą określić strukturę (proporcję) podziału pomiędzy województwa kwot, przewidzianych w budżecie na ten cel.

Oczekiwane efekty rzeczowe w 1999 r. można określić przy uwzględnieniu średnich kosztów budowy obiektu oświatowego z salą gimnastyczną, wynoszących ok. 4.000 tys. złotych oraz średnich kosztów modernizacji obiektów oświatowych dla potrzeb zreformowanej szkoły - ok. 500 tys. złotych. Należy także uwzględnić, że poziom dofinansowania modernizacji lub budowy będzie uzależniony od możliwości przeznaczenia przez samorząd gminy na ten cel środków własnych (spoza budżetu państwa. MEN ocenia na tej podstawie, że przewidziane w budżecie państwa środki pozwolą w bieżącym roku przygotować ok. 900 obiektów szkolnych do przyjęcia uczniów, kształconych w nowym systemie oświaty.

26 maja 1999 r.

28 maja

przekazanie marszałkom, wojewodom i kuratorom informacji o przewidywanej kwocie zwiększenia części oświatowej subwencji ogólnej przeznaczonej na dofinansowanie wybranych gmin w celu dostosowania ich działalności do zgodnego z założeniami reformy poziomu standardowego warunków realizacji zadania szkolnego - wraz z prośbą o przedstawienie propozycji podziału, według określonych przez MEN kryteriów.