Warszawa, 11.03.99 r.

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Piwońskiego w sprawie osób, które przebywają w szpitalach psychiatrycznych na terenie Lubuskiej kasy Chorych pragnę poinformować Panią Marszałek, że problem ten jest znany Kierownictwu Resortu i Kasom Chorych. Wieloletnie przebywanie pacjentów w szpitalach psychiatrycznych wiąże się przede wszystkim z niedostatecznym zabezpieczeniem potrzeb naszych obywateli w zakresie pomocy społecznej. W obecnym systemie nie ma możliwości dofinansowania Kasy Chorych z tytułu funkcjonowania na obszarze zakładów opieki zdrowotnej w liczbie znacznie przekraczającej potrzeby danej populacji. W tej sytuacji olbrzymie zadanie spoczywa na organach samorządu terytorialnego, które jako organy założycielskie powinny stymulować procesy restrukturyzacyjne tych placówek.

Warszawa, dnia 1999-03-24

Nawiązując do oświadczenia złożonego przez Pana Wiesława Pietrzaka Senatora RP na 31 posiedzeniu Senatu w dniu 4 marca br., otrzymanego przy piśmie z dnia 10 bm. (znak: AG/043/85/99/IV) - uprzejmie wyjaśniam, iż postanowienia art. 118 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014) stanowiące, że z budżetu jednostki samorządu terytorialnego mogą być udzielane dotacje wyłącznie imiennie określonym podmiotom publicznym i tylko na cele publiczne, związane z realizacją zadań określonego stopnia samorządu terytorialnego, należałoby odnosić jedynie do wprowadzonego tym przepisem ograniczenia możliwości udzielania dotacji ze środków publicznych osobom fizycznym na zadania, które nie są związane z realizacją zadań określonego stopnia samorządu terytorialnego. Ograniczenie to nie dotyczy natomiast jednostek nie zaliczonych do sektora finansów publicznych, w tym fundacji i stowarzyszeń.

Przepis art. 118 ustawy o finansach publicznych należy interpretować w kontekście przepisów całej ustawy, w tym w szczególności w powiązaniu z:

Z upoważnienia Ministra Finansów
PODSEKRETARZ STANU
Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, dnia 25.III.99 r.

Jedynie w przypadku, gdy kwota ta była niewystarczająca, Minister Finansów przekazał dodatkowe środki z budżetu państwa na realizację tego zadania.

Warszawa, 1999.03.25

W odpowiedzi na pismo z 10 marca 1999 r. nr AG/043/96/99/IV w sprawie oświadczenia Senatora Pana Henryka Stokłosy, wygłoszonego podczas 31 posiedzenia Senatu w dniu 4 marca 1999 r., uprzejmie informuję Panią Marszałek, że Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej konsekwentnie realizuje kompleksowy program rządowy "Średniookresowa strategia rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich". Obejmuje on cele związane z poprawą sytuacji dochodowej rolników oraz warunków życia i pracy mieszkańców wsi, zwiększeniem konkurencyjności na rynkach krajowych i zagranicznych, jak również przygotowaniem do negocjacji oraz dostosowaniem polskiego rolnictwa i jego otoczenia do wymogów członkostwa w Unii Europejskiej, szczególnie pod względem prawnym i instytucjonalno-systemowym. Program ten ma charakter długofalowy, a tempo jego realizacji zależy przede wszystkim od dopływu środków na wsparcie procesu przebudowy wsi i rolnictwa. jednak główne cele i zadania określone w Średniookresowej strategii..." są realizowane, jakkolwiek powoli, konkurując o środki z bieżącymi potrzebami rolnictwa

Pragnę zwrócić uwagę Pani Marszałek, że znaczące pogorszenie się sytuacji dochodowej rolników, spowodowane jest nie tylko olbrzymimi potrzebami rolnictwa i obszarów wiejskich - wynikającymi z wieloletnich zaniedbań, o czym mówił Pan Senator, ale również kryzysem w Rosji oraz notowaną na świecie dekoniunkturą w rolnictwie. Nawet w krajach o wysokiej, systemowej interwencji na rynku rolnym i ze znacznie efektywniejszym rolnictwem, sytuacja w ostatnich latach jest w rolnictwie niekorzystna i wywołuje protesty rolników. Faktem jest, że notowany obecnie kryzys wystąpił w niespodziewanym nasileniu i zbiegł się w Polsce z ogólnie słabą kondycją gospodarstw rolnych oraz koniecznością wydatkowania znacznych środków na zasadnicze reformy ustrojowe państwa. W tej sytuacji trudno było wygospodarować środki na potrzeby rolnictwa. Niemniej zakres realizacji zadań doraźnych resortu rolnictwa w 1999 r. został zwiększony. Uwzględniono postulaty związków zawodowych zawarte w Protokole z rozmów z 8 lutego 1999 r., dotyczące: zwiększenia bieżącej interwencji na rynku rolnym, w tym zwłaszcza na rynku żywca wieprzowego, zmiany zasad w systemie preferencyjnego kredytowania na cele rolnicze (przedłużenia terminów spłat i zwiększenia kwoty kredytów preferencyjnych na 1 ha do powierzchni 100 ha) oraz ochrony rynku wewnętrznego przed importem. Przygotowywane są także zmiany w systemie interwencji na rynku zbóż po zbiorach 1999 r., polegające na stosowaniu bezpośrednich dopłat dla rolników.

Zespół ds. Wsi powołany przez Premiera Jerzego Buzka w celu wypracowania - wspólnie ze stroną związkową - propozycji rozwiązań kryzysowej sytuacji w rolnictwie, podjął także uzgodnienia w sprawach, które zapewnić mają obniżkę kosztów produkcji jak np.: podatku VAT, zastosowania spirytusu bezwodnego jako dodatku do produkcji paliw, obniżenia podatku od nieruchomości dla podmiotów gospodarczych świadczących usługi dla rolnictwa, stosowania jednolitego kryterium dochodowego w działalności rolniczej, od którego zależy możliwość uzyskania świadczeń socjalnych (zasiłek rodzinny, stypendium, świadczenie pomocy społecznej), a także w sprawach giełd towarowych i domów składowych oraz kontraktacji produkcji rolniczej.

Jakkolwiek Pan Senator w swoim oświadczeniu podkreślił złożoność sytuacji w rolnictwie i długoletnie zaniedbania, zwracając uwagę na znaczenie informacji i edukacji, to jednak zdaniem moim, zbyt małą uwagę przywiązuje do zabezpieczenia środków finansowych, tak trudnych do uzyskania w napiętym budżecie, oraz do działań programowych, które są niezbędne dla pozyskania pomocy z różnych źródeł, w tym z Unii Europejskiej.

Komisja Europejska określiła w "Partnerstwie dla Członkostwa" priorytety, które warunkują uzyskanie pomocy finansowej oraz integrację z UE. Polska w "Narodowym Programie Przygotowania do Członkostwa w Unii Europejskiej" zobowiązała się do realizacji tych priorytetów. W rolnictwie i na wsi za jedno z najważniejszych zadań uznano przygotowanie i wdrożenie "Spójnej polityki strukturalnej rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa", będącej aktualnie w końcowej fazie uzgodnień międzyresortowych. Program ten określa zamierzone działania Rządu w odniesieniu do aspektów strukturalnych rozwoju obszarów wiejskich oraz rolnictwa na okres najbliższych kilkunastu lat. Obejmuje on okres przygotowań Polski do członkostwa w Unii Europejskiej oraz kilku lat po akcesji. W czasie tym prowadzone będą także przygotowania w zakresie nowych procedur polityki strukturalnej w Polsce, dostosowanych do wymogów ustawodawstwa Unii Europejskiej. Opracowywane na szczeblu regionalnym programy będą realizowane przy wsparciu z Funduszy Przedakcesyjnych i Strukturalnych UE.

• zatrudnienia na obszarach wiejskich, tj. zwiększenia zatrudnienia poza rolnictwem: przy jednoczesnym zmniejszeniu zatrudnienia w rolnictwie,

• wykształcenia ludności wiejskiej, tak aby posiadane kwalifikacje i umiejętności umożliwiały efektywną pracę w rolnictwie lub zatrudnienie poza rolnictwem,

• agrarnej, w tym struktury obszarowej gospodarstw oraz struktury i jakości produkcji,

• ochrony zasobów krajobrazu i środowiska naturalnego, w tym przyrodniczego obszarów wiejskich, wraz z ich dziedzictwem kulturowym,

• administracyjnej i instytucjonalnej, służących rozwojowi obszarów wiejskich i rolnictwa.

"Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa" traktuje rolnictwo jako jedną z możliwych działalności gospodarczych na obszarach wiejskich i źródło utrzymania dla części ludności wiejskiej. Do tych, którzy swoją obecną pracę lub przyszłość wiążą w stopniu znaczącym z działalnością rolniczą (gospodarstwa rozwojowe) kierowane będą instrumenty pomocy państwa mające na celu zwiększenie dochodowości produkcji. Szczególną rolę w poprawie dochodowości gospodarstw rolnych będą odgrywały instrumenty służące racjonalizacji struktury agrarnej: obszarowej, produkcyjnej, jakości produkcji, kierowane do rolników tworzących gospodarstwa towarowe o parytetowych dochodach w porównaniu do ludności pozarolniczej. Do rolników traktujących działalność rolniczą jako dodatkowe źródło utrzymania, kierowane są i będą instrumenty pomagające w rozwinięciu lub uruchomieniu działalności pozarolniczej w ich miejscu zamieszkania, a także znalezieniu zatrudnienia w nowych miejscach pracy tworzonych na terenach wiejskich oraz w małych miastach i miasteczkach. Pomoc państwa jest ukierunkowana na przekwalifikowanie zawodowe osób szukających zatrudnienia poza rolnictwem. Stosowane będą zachęty m.in. do przechodzenia na wcześniejsze emerytury strukturalne i do zaprzestania działalności rolniczej.

Realizacja polityki strukturalnej w szybszym niż dotychczas tempie wymaga, obok zwiększenia środków, spełnienia szeregu warunków jak np. poprawy edukacji i rozwoju infrastruktury, które nie można osiągnąć od razu.

W realizacji celów polityki strukturalnej istotną rolę odgrywać będzie informacja i doradztwo. Sprawny przepływ informacji i efektywne doradztwo, są niezbędnymi warunkami funkcjonowania w rolnictwie mechanizmów rynkowych oraz realizacji polityki państwa. Stanowić one będą elementy obecne w realizacji każdego z celów tej polityki.

• koncentrację podaży i popytu w ramach giełd i rynków hurtowych (dotychczas zorganizowano kilkanaście rynków hurtowych, z których 6 ma znaczenie strategiczne),
• zapewnienie udziału grup producentów i marketingowych w zorganizowanym rynku hurtowym,
• ustalenie zasad finansowania i form oraz sposobów realizacji marketingu i promocji artykułów rolno-żywnościowych na rynku wewnętrznym i rynkach zagranicznych.

-zapewnienie praktycznego stosowania specjalnych klauzul ochronnych (SSG) przed nadmiernym lub konkurencyjnym, bo dotowanym w kraju eksportera, importem,

- zwiększenia kontroli jakości towarów rolno-spożywczych, przyśpieszenia prac nad regulacjami i wdrożeniami standaryzacji, normalizacji i certyfikacji produktów,

- dostosowań prawnych, których celem jest doprowadzenie do pełnej zgodności z przepisami wspólnotowymi, umożliwiającej polskiemu rolnictwu i gospodarce żywnościowej funkcjonowanie w ramach jednolitego rynku w momencie akcesji. Uzyskano istotny postęp w zakresie harmonizacji prawa dotyczącego weterynarii, hodowli i rozrodu zwierząt gospodarskich oraz ochrony zwierząt oraz wyrobów winiarskich (zakres prac legislacyjnych aktualnie prowadzonych w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej pozwalam sobie przesłać w załączeniu),

- rozwoju krajowego systemu informacji o sytuacji na rynkach rolnych,

Warszawa, dnia 26.III.99 r.

Wszyscy pracownicy samorządu terytorialnego są zatrudnieni na podstawie ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 21, poz. 124 z późn. zm.). Ustawa określa status prawny pracowników zatrudnionych w jednostkach samorządu terytorialnego wszystkich szczebli oraz reguluje, w sposób kompleksowy, kwestie związane m.in. z zatrudnianiem pracowników w jednostkach samorządu terytorialnego. Wielkości wynagrodzeń szczegółowo reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1990 r. w sprawie wynagrodzeń pracowników samorządowych (Dz.U. z roku 1993 Nr 111, poz. 483 z późn. zm.).

W związku z reformą administracji publicznej, cytowane rozporządzenie zostało znowelizowane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 12 stycznia 1999 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U. Nr 5, poz. 33). Wprowadzono szczegółowe tabele określające stanowiska, kategorie zaszeregowania oraz wymagane kwalifikacje dla pracowników samorządu terytorialnego. Organy samorządu terytorialnego mogą, na podstawie ustawy o pracownikach samorządowych oraz cytowanego rozporządzenia, kształtować wysokość wynagrodzeń w sposób samodzielny, pod warunkiem jednak, że nie przekroczą określonych w rozporządzeniu stawek. W gestii organów samorządu pozostaje więc określenie wysokości wynagrodzeń dla pracowników samorządowych. Taka zasada została przyjęta już w 1990 r. wobec pracowników samorządów (w tym członków zarządu) zatrudnionych w gminach.

Warto przy tym zauważyć, że próby ograniczenia wysokości uposażeń były podejmowane kilkakrotnie w ciągu ostatnich lat - tak w kierunku ograniczenia wysokości wynagrodzeń, jak i pozostawienia pełnej swobody poprzez rezygnację z delegacji ustawowej do wydania rozporządzenia, o którym mowa wyżej. Zawsze jednak inicjatywy te miały charakter nowelizacji ustaw, które nie spotkały się z akceptacją Parlamentu.

Odmiennie uregulowana została kwestia diet, które otrzymują radni poszczególnych szczebli samorządu terytorialnego. W stosunku do radnych powiatu i województwa została określona maksymalna wysokość diet. Rozwiązanie takie wynika z delegacji, jakie zostały zawarte w ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91, poz. 578) oraz ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. Nr 91, poz. 576 z późn. zm.), zgodnie z którymi Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji został zobowiązany do wydania stosownych rozporządzeń. I tak, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 listopada 1998 r. w sprawie maksymalnej wysokości diet przysługujących radnemu powiatu (Dz.U. Nr 146, poz. 959), maksymalna wysokość diet dla radnego powiatu nie może przekroczyć w ciągu miesiąca łącznie kwoty - 2-krotnego najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników, które ustala Minister Pracy i Polityki Socjalnej. Natomiast maksymalna wysokość diet dla radnego województwa wynosi, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 listopada 1998 r. w spawie maksymalnej wysokości diet przysługujących radnemu województwa (Dz.U. Nr 146, poz. 958), nie może przekroczyć 3-krotnego najniższego wynagrodzenia. W stosunku do radnych gminy brak delegacji w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity - Dz.U. Nr 13, poz. 74 z późn. zm) uniemożliwił wydanie podobnego rozporządzenia, które ograniczałoby wysokość diet przysługujących radnym gminy.

Przedstawiony stan rzeczy - chociaż zgodny z prawem - budzi coraz większe niezadowolenie i krytykę społeczną. Można przypuszczać, że w dalszej perspektywie może przynieść spadek akceptacji społecznej dla samorządów. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji podjęło, we współpracy z Ministerstwem Pracy i Polityki Socjalnej, działania analityczne, które w efekcie powinny doprowadzić do ewentualnej zmiany rozporządzenia w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych.

Kwestię właściwego gospodarowania środkami budżetowymi, także w części przeznaczonej na wypłatę diet dla radnych, zbadać mogą wyłącznie regionalne izby obrachunkowe, które zgodnie z prawem wynikającym z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych (Dz.U. Nr 85, poz. 428 z późn. zm.) są organem posiadającym prawne instrumenty upoważniające do tego typu ingerencji w działalność komunalną.

Rozpatrując problemy związane z płacami w administracji samorządowej, nie można jednocześnie pominąć kwestii płac pracowników zatrudnionych w administracji rządowej. Wydaje się, iż wysokość płac pracowników administracji rządowej, jak i samorządowej powinna mieć charakter zbieżny i spójny, co wymaga wypracowania rozwiązań o charakterze systemowym. Wspomniana kwestia zasługuje na to, by stać się przedmiotem szczegółowych analiz i wnikliwego zbadania zarówno w przedmiocie obowiązujących przepisów prawnych, jak i stanu faktycznego. W ramach administracji publicznej nie mogą bowiem istnieć zbyt duże dysproporcje w wysokości wynagrodzeń zatrudnionych w niej pracowników. Dlatego też, powinny zostać podjęte działania w kierunku wypracowania systemu wynagrodzeń dla całej sfery administracji publicznej, które stanowiłyby podstawę do podjęcia prac zmierzających do przygotowania regulacji prawnych ustanawiających jednolity system wynagradzania pracowników administracji publicznej. Byłoby to zgodne z zasadami przyjętymi w większości krajów Unii Europejskiej, gdzie kwestie diet i uposażeń w organach samorządu terytorialnego są zwykle przedmiotem regulacji prawnej, często rangi ustawowej i jest zrelatywizowane do wynagrodzeń w organach administracji centralnej oraz powiązanie z większością liczby mieszkańców na danym terenie.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dnia 26.03.1999 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Zbigniewa Kruszewskiego podczas 30 posiedzenia Senatu RP w dniu 17 lutego 1999 r., dotyczące kosztów działalności Kas Chorych wraz z ich oddziałami w skali całego kraju ponoszonych przez nasze społeczeństwo uprzejmie informuję, że według planu finansowego Kas Chorych na 1999 r. udział kosztów administracyjnych w całości przychodów ze składek w przeciętnej kasie Chorych wynosi poniżej 2% (dokładniej - nieco ponad 1,8%). Wyliczono tutaj koszty wynagrodzeń z narzutami, koszty rzeczowe, podatki i opłaty, a także amortyzację środków trwałych.

- preferowano osoby z wyższym wykształceniem medycznym, ekonomicznym czy prawniczym, które uzupełniały swoją wiedzę o dodatkowe kursy i szkolenia w ostatnich pięciu latach,

(w tym: wynagrodzenie zasadnicze, dodatek funkcyjny, stażowy, premia uznaniowa)

z up. Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej
SEKRETARZ STANU
Maciej Piróg

Warszawa, dnia 26 III 99 r.

Wszyscy pracownicy samorządu terytorialnego są zatrudnieni na podstawie ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. Nr 21, poz. 124 z późn. zm.). Ustawa określa status prawny pracowników zatrudnionych w jednostkach samorządu terytorialnego wszystkich szczebli oraz reguluje, w sposób kompleksowy, kwestie związane m.in. z zatrudnianiem pracowników w jednostkach samorządu terytorialnego. Wielkości wynagrodzeń szczegółowo reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 lipca 1990 r. w sprawie wynagrodzeń pracowników samorządowych (Dz.U. z roku 1993 Nr 111, poz. 483, z późn. zm.).

W związku z reformą administracji publicznej, cytowane rozporządzenie zostało znowelizowane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 12 stycznia 1999 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz.U. Nr 5, poz. 33). Wprowadzono szczegółowe tabele określające stanowiska, kategorie zaszeregowania oraz wymagane kwalifikacje dla pracowników samorządu terytorialnego. Organy samorządu terytorialnego mogą, na podstawie ustawy o pracownikach samorządowych oraz cytowanego rozporządzenia, kształtować wysokość wynagrodzeń w sposób samodzielny, pod warunkiem jednak, że nie przekroczą określonych w rozporządzeniu stawek. W gestii organów samorządu pozostaje więc określenie wysokości wynagrodzeń dla pracowników samorządowych. Taka zasada została przyjęta już w 1990 r. wobec pracowników samorządów (w tym członków zarządu) zatrudnionych w gminach.

Odmiennie uregulowana została kwestia diet, które otrzymują radni poszczególnych szczebli samorządu terytorialnego. W stosunku do radnych powiatu i województwa została określona maksymalna wysokość diet. Rozwiązanie takie wynika z delegacji, jakie zostały zawarte w ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz.U. Nr 91, poz. 578) oraz ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. Nr 91, poz. 576 z późn. zm.), zgodnie z którymi Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji został zobowiązany do wydania stosownych rozporządzeń. I tak, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 listopada 1998 r. w sprawie maksymalnej wysokości diet przysługujących radnemu powiatu (Dz.U. Nr 146, poz. 959), maksymalna wysokość diet dla radnego powiatu nie może przekroczyć w ciągu miesiąca, łącznie kwoty 2-krotnego najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników, które ustala Minister Pracy i Polityki Socjalnej. Natomiast maksymalna wysokość diet dla radnego województwa wynosi, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 listopada 1998 r. w sprawie maksymalnej wysokości diet przysługujących radnemu województwa (Dz.U. Nr 146, poz. 958), nie może przekroczyć 3-krotnego najniższego wynagrodzenia. W stosunku do radnych gminy brak delegacji w ustawie z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity - Dz.U. Nr 13, poz. 74 z późn. zm.) uniemożliwił wydanie podobnego rozporządzenia, które ograniczałoby wysokość diet przysługujących radnym gminy.

Przedstawiony stan rzeczy - chociaż zgodny z prawem - budzi coraz większe niezadowolenie i krytykę społeczną. Można przypuszczać, że w dalszej perspektywie może przynieść spadek akceptacji społecznej dla samorządów. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji podjęło, we współpracy z Ministerstwem Pracy i Polityki Socjalnej, działania analityczne, które w efekcie powinny doprowadzić do ewentualnej zmiany rozporządzenia w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych.

Kwestię właściwego gospodarowania środkami budżetowymi, także w części przeznaczonej na wypłatę diet dla radnych, zbadać mogą wyłącznie regionalne izby obrachunkowe, które zgodnie z prawem wynikającym z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych izbach obrachunkowych (Dz.U. Nr 85, poz. 428 z późn. zm.) są organem posiadającym prawne instrumenty upoważniające do tego typu ingerencji w działalność komunalną.

Wiceprezes Rady Ministrów - Minister Finansów Pan Leszek Balcerowicz zwrócił się pismem z dnia 22 lutego 1999 r. nr ST1-440-124/99 do prezesów regionalnych izb obrachunkowych z prośbą o zebranie danych dotyczących wysokości wydatkowanych środków na administrację samorządową, w tym na wynagrodzenia etatowych pracowników zarządów. Analiza tych danych pozwoli na wypracowanie wniosków i zaproponowanie kierunków dalszych zmian w systemie wynagrodzeń pracowników samorządowych.

Rozpatrując problemy związane z płacami w administracji samorządowej, nie można jednocześnie pominąć kwestii płac pracowników zatrudnionych w administracji rządowej. Wydaje się, iż wysokość płac pracowników administracji rządowej, jak i samorządowej powinna mieć charakter zbieżny i spójny, co wymaga wypracowania rozwiązań o charakterze systemowym. Wspomniana kwestia zasługuje na to, by stać się przedmiotem szczegółowych analiz i wnikliwego zbadania zarówno w przedmiocie obowiązujących przepisów prawnych, jak i stanu faktycznego. W ramach administracji publicznej nie mogą bowiem istnieć zbyt duże dysproporcje w wysokości wynagrodzeń zatrudnionych w niej pracowników. Dlatego też, powinny zostać podjęte działania w kierunku wypracowania systemu wynagrodzeń dla całej sfery administracji publicznej, które stanowiłyby podstawę do podjęcia prac zmierzających do przygotowania regulacji prawnych ustanawiających jednolity system wynagradzania pracowników administracji publicznej. Byłoby to zgodne z zasadami przyjętymi w większości krajów Unii Europejskiej, gdzie kwestie diet i uposażeń w organach samorządu terytorialnego są zwykle przedmiotem regulacji prawnej, często rangi ustawowej i jest zrelatywizowane do wynagrodzeń w organach administracji centralnej oraz powiązane z wielkością liczby mieszkańców na danym terenie.

Janusz Tomaszewski

Wierzę, że również Senat Rzeczypospolitej Polskiej troska się istotniejszymi problemami, niż podniesiony przez Senatora Zbigniewa Kulaka. Niemniej jedyne pismo, od Wysokiej Izby otrzymał Pan Prezydent w tej właśnie sprawie.

Doradca Lecha Wałęsy
Szymon Pawlicki

Warszawa, dnia 23 III 1999 r.

Janusz Tomaszewski

Warszawa, dnia 29.03.1999 r.

Ustrój komunistyczny, panujący w Polsce od 1944 roku, był - szczególnie do 1956 roku nastawiony na zniszczenie polskich elit niepodległościowych i wszelkich więzi społecznych, które potencjalnie mogłyby zagrozić monopolowi "władzy ludowej". W ramach szeroko zakrojonych represji stracono w tym czasie na podstawie wyroków sądowych około 4-5 tys. ludzi, zaś kilkakrotnie więcej zamordowano bez sądu: w publicznych egzekucjach i skrytobójczo w aresztach UB i więzieniach. Na podstawie wyroków sądownictwa wojskowego skazano na kary długoletniego więzienia około 60 tysięcy ludzi. Łącznie przez więzienia i areszty tzw. Polski Ludowej do 1956 roku przeszło kilkaset tysięcy więźniów. Około 100 tysięcy obywateli polskich w latach 1944-1945 wywieziono w głąb Związku Sowieckiego.

W latach 1952-1955 ponad 518 tysięcy chłopów ukarano za niewywiązywanie się z tzw. dostaw obowiązkowych (zboża, żywca i mleka). Osoby podejrzewane o wrogość do ustroju komunistycznego nie mogły liczyć na godziwą pracę i płacę, poprawę warunków mieszkaniowych i korzystanie ze świadczeń socjalnych w pełnym zakresie.

Trzecia Rzeczpospolita nie jest w stanie w pełnym zakresie wynagrodzić i rekompensować wszystkich krzywd, jakich doznali obywatele polscy w minionym 45-leciu Polski Ludowej. Ustawa z dnia 24 stycznia 1991 roku o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz.U. nr 142 z 1997 r., poz. 950 z późn. zmianami) ściśle określa (w art. 1 ust. 1) pojęcie kombatanta - są to osoby, które brały udział w wojnach, działaniach zbrojnych i powstaniach narodowych, wchodząc w skład formacji wojskowych lub organizacji walczących o suwerenność i niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej.

Powszechna Organizacja "Służba Polsce", istniejąca w latach 1948-1955, miała charakter paramilitarny. Powołana została m.in. w celu polityczno-ideologicznej indoktrynacji młodzieży i już w 1949 roku obejmowała około 1,2 mln osób. Nie wszyscy wcielani byli jednak do "Służby Polsce" przymusowo. Niewątpliwie charakter wybitnie represyjny miały tzw. brygady nadkontyngentowe, kierowane do prac w kopalniach i kamieniołomach. Kierowano do nich młodzież z tych grup społecznych, które uznane były przez ówczesne władze za wrogie politycznie (dzieci zamożnych rolników - tzw. "kułaków", urzędników państwowych II RP, kupców itp.).

Jacek Taylor

Warszawa, dnia 30.03.1999 r.

Pan
Zbigniew Kruszewski
Senator Rzeczypospolitej Polskiej
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora złożone na 31 posiedzeniu Senatu RP w dniu 4 bm. uprzejmie informuję, że w Prokuraturze Krajowej zapoznano się z treścią wniosku Prokuratora Rejonowego dla miasta Lublina z dnia 29 stycznia br. o zarządzenie wykonania wobec Andrzeja Leppera orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 3 kwietnia 1997 r. sygn. III k 481/96 kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata.

Analiza tego dokumentu nie daje podstaw do kwestionowania zasadności jego złożenia.

• zorganizowanie i kierowanie przez niego, bez uzyskania wymaganego zezwolenia, akcją protestacyjną rolników na terenie całego kraju, w czasie której doszło w dniach 21-23 stycznia br. do całkowitego zablokowania drogi krajowej nr 275 relacji Słubice-Zielona Góra w okolicy Terminalu Towarowych Odpraw Celnych w Świecku, co uniemożliwiło pracę funkcjonariuszom polskich i niemieckich służb granicznych oraz wyjazd i wjazd samochodów ciężarowych w ruchu granicznym, przez okres 3 dni (dziennie ok. 3000 pojazdów, głównie TIR-ów z ładunkiem),
• nawoływanie w dniu 25 stycznia br. na drodze krajowej nr 18 Warszawa-Białystok protestujących rolników do nieposłuszeństwa wobec poleceń wydawanych przez Policję oraz do kontynuowania blokady drogi i organizowania protestu w szerszym zakresie.

W praktyce orzeczniczej oraz w literaturze prawniczej przyjmuje się, że naruszeniem porządku prawnego jest zachowanie się skazanego wbrew zakazom prawa karnego (popełnienie przestępstwa) administracyjnego (popełnienie wykroczenia), a także wbrew regułom, których przestrzeganie mieści się w granicach zadań i celów, jakie prawo karne wiąże z taką instytucją, jak warunkowe zawieszenie wykonania kary.

H. Suchocka

Warszawa, dnia 30 marca 1999 r.

Dotychczas ośrodki regionalne TVP nadają swój program w oparciu o jedną stację nadawczą dużej mocy. Pokrycie zasiągiem całego regionu w oparciu o jeden nadajnik jest praktycznie niemożliwe. Rozbudowa zaś sieci nadawczej pociąga za sobą konieczność przeznaczenia na ten cel wolnych kanałów telewizyjnych, których aktualnie brakuje. Minister Łączności nie przewiduje w najbliższej przyszłości przekazania do dyspozycji KRRiT nowych kanałów.