Podstawowym celem działalności ośrodków jest gromadzenie i analiza informacji medycznych, finansowych, statystycznych oraz monitoring danych spływających z placówek ochrony zdrowia. Ośrodki te stały się pomocne przy tworzeniu wojewódzkich programów restrukturyzacji łóżek szpitalnych, wdrażaniu zadań narodowego programu zdrowia, przy zmianach form organizacyjnych jednostek ochrony zdrowia i ich przekształcaniu w samodzielne zakłady, przy budowaniu informatycznego systemu rejestru usług medycznych, a także tworzeniu metodyki oceny funkcjonowania zakładów opieki zdrowotnej.

W związku z reformą administracji publicznej oraz ustawą o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym pojawiło się uzasadnione pytanie o dalsze losy i perspektywy działalności wojewódzkich ośrodków organizacji i ekonomiki w ochronie zdrowia. Problem omawiany przeze mnie na przykładzie województwa jeleniogórskiego nie jest problemem lokalnym, lecz dotyczy innych likwidowanych w związku z reformą administracji publicznej województw. Jeleniogórski ośrodek kontynuuje pracę dawnego zespołu metodyczno-organizacyjnego, ośrodka doskonalenia kadr medycznych, ośrodka naukowo-badawczego medycyny społecznej oraz statystyki medycznej. Realizuje tradycyjne statutowe zadania, takie jak statystyka publiczna i resortowa, szkolenie pracowników medycznych, monitoring podstawowych wskaźników i kosztów funkcjonowania zakładów, koordynacja procesu informatyzacji placówek ochrony zdrowia, obsługa administracyjna specjalistów wojewódzkich, analizy zatrudnienia, a wreszcie wdrażanie zadań narodowego programu zdrowia. Ośrodek ten samodzielnie wypracował również mierniki oceny porównywalności zakładów opieki zdrowotnej w ujęciu przestrzennym, wprowadził systematyczne badania koniunktury na usługi zdrowotne i analizy dostępności tych usług. Od dwunastu lat prowadzi badania stanu zdrowia mieszkańców Jeleniogórskiego i bada problemy zdrowotne. Województwo należy do regionów o wysokim zagrożeniu zdrowia ludności. Przyczyną tego są między innymi, a może przede wszystkim, znacznie przekroczone normy zanieczyszczenia środowiska. Odzwierciedlaniem tej sytuacji jest wysoki poziom umieralności. Według danych ośrodka urodzony w 1996 r. w województwie jeleniogórskim chłopiec ma przed sobą przeciętnie o ponad dwa lata krótsze życie niż jego rówieśnik w kraju, dziewczynka ma o 0,7 roku krótsze życie. Nadal powiększa się różnica długości życia mężczyzn i kobiet - w 1996 r. wynosiła już prawie dziesięć lat.

Występuje znaczne zróżnicowanie współczynnika zgonów między gminami województwa. Pomimo spadku w kraju liczby zgonów z powodu chorób układu krążenia w województwie jeleniogórskim występuje statystycznie istotna tendencja wzrostowa w tej grupie umieralności. Stwierdzono, iż tendencja wzrostowa umieralności z powodu nowotworu złośliwego układu oddechowego u obu płci oraz nowotworu złośliwego sutka u kobiet jest również statystycznie istotna. Szczególne miejsce w strukturze zgonów zajmuje grupa takich przyczyn jak: wypadki, urazy i zatrucia. Województwo to od wielu lat znajduje się na pierwszym lub drugim miejscu niechlubnej listy zgonów z przyczyn gwałtownych.

Na początku lat dziewięćdziesiątych nie wszyscy widzieli potrzebę stosowania systemów informatycznych w ochronie zdrowia. Dziś prawie wszyscy są przekonani, że brak sprawnego systemu zbierania i przetwarzania danych w funkcjonowaniu placówki i jej otoczenia to jedna z podstawowych przyczyn uniemożliwiających sprawne zarządzanie. Systemem udostępniającym odpowiednie rozwiązania jest rejestr usług medycznych. Organizacji i koordynacji tego systemu w województwie podjął się właśnie wojewódzki ośrodek organizacji, ekonomiki i zarządzania w ochronie zdrowia z siedzibą w Jeleniej Górze,

Pierwsze moje oświadczenie wiąże się z problemem stanu bezpieczeństwa publicznego. Wszyscy wiemy, że społeczeństwo czuje się coraz bardziej zagrożone, przestępcy stali się brutalniejsi, pojawiła się nowa przestępczość o cięższym charakterze. Nic więc dziwnego, że ludzie domagają się skuteczniejszych działań ze strony policji.

Z moich kontaktów z policjantami wynika, że środowisko to jest zaniepokojone dwiema sprawami. Po pierwsze, niepokój budzą przyszłe zmiany strukturalne, które mogą spowodować liczne zwolnienia. Druga sprawa wiąże się z zabezpieczeniem emerytalnym funkcjonariuszy policji. Policjanci widzą konieczność przyszłych zmian, jednak ich zdaniem nie wszystkie inicjatywy ustawodawcze służą poprawie bezpieczeństwa. Pozwolą państwo, że zacytuję fragment listu komendanta Komendy Wojewódzkiej Policji w Pile: "Bez wątpienia zapowiedzi zmian dotyczących uregulowań prawnych, zwłaszcza w zakresie likwidacji posiadanych przez policjantów uprawnień dających poczucie stabilności życiowej i zawodowej, nie przyczynią się do stworzenia oczekiwanego przez społeczeństwo nowego sprawniejszego modelu policji. Chodzi tu głównie o kwestie dotyczące obecnie posiadanych praw emerytalnych oraz pogarszania i tak już trudnej sytuacji finansowej w tej grupie zawodowej. Skuteczność działań policji zależy w znacznej mierze od stopnia przygotowania zawodowego i posiadanej praktyki przez policjantów, a głównie przez kadrę kierowniczą na wszystkich szczeblach zarządzania". Obawy policjantów doprowadziły do tego, że w województwie pilskim po zasygnalizowaniu zmian w ustawie o Policji z zawodu odeszło już sześćdziesięciu siedmiu funkcjonariuszy, podczas gdy w całym roku poprzednim ze służby zrezygnowało jedynie trzydziestu pięciu policjantów. Komenda Wojewódzka Policji w Pile przewiduje, że do końca roku może odejść z policji około stu pięćdziesięciu doświadczonych policjantów. Trzeba dodać, że coraz większa grupa funkcjonariuszy z uwagi na trudną sytuację materialną korzysta z zapomóg. Nowe propozycje ustawowe wystraszyły część środowiska policyjnego i spowodowały ucieczkę z policji wyszkolonych i doświadczonych funkcjonariuszy. Nie jest to obiecująca prognoza dla bezpieczeństwa publicznego.

Podstawą nowego oświadczenia jest list, który otrzymałem z Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w Pile. Zmiana ustawy - Prawo o ruchu drogowym spowoduje, że w Pile zostanie zlikwidowany ośrodek egzaminacyjny. Oznacza to, że w byłym mieście wojewódzkim nie będą przeprowadzane egzaminy na prawo jazdy, gdyż miasto nie uzyskało statusu powiatu grodzkiego, podobnie zresztą jak miasta Ciechanów i Sieradz. Mam nadzieję, że jest to jedynie niedopatrzenie ustawodawcy. Jaki jest bowiem sens likwidowania ośrodków ruchu drogowego w byłych miastach wojewódzkich? Wiadomo, że z roku na rok przybywa samochodów i kierowców, którzy chcieliby zdobyć prawo jazdy. Likwidacja tych ośrodków z pewnością nie przyczyni się do poprawy bezpieczeństwa na drogach.

Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w Pile istnieje od 1 kwietnia 1998 r., przejął jednak bazę i kadrę byłego wojewódzkiego centrum egzaminacyjnego, które funkcjonowało od 1992 r. Nieopłacalne jest zatem marnowanie tak ogromnej inwestycji. Muszę tu zaznaczyć, że od tego czasu zakupiono motocykle i samochody na sumę 90 tysięcy zł, zaciągając na ten cel kredyt. Przygotowano plac manewrowy oraz obiekty z salami egzaminacyjnymi i wykładowymi z pełnym wyposażeniem. W ośrodku zostali zatrudnieni profesjonalnie przygotowani pracownicy oraz egzaminatorzy z uprawnieniami Ministerstwa Transportu i Gospodarki Morskiej.

Dalsze funkcjonowanie wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego uzasadnione jest tym, że centralne położenie stwarza dogodne warunki dojazdu oraz zapewnia niższe koszty szkoleń. Likwidacja tak dużego ośrodka ograniczy dostęp do egzaminów osobom zamieszkującym na terenie województwa pilskiego, spowoduje konieczność dojazdu około trzydziestu tysięcy osób rocznie do innych ośrodków, oddalonych o ponad sto kilometrów od ich miejsca zamieszkania.

Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że: brak jest opinii Rady Nadzorczej ZUS w Kielcach; brak jest stanowiska Rady Miejskiej w Kielcach; od 11 października 1998 r. pan Tadeusz Fatalski jest radnym.

Według mojego przekonania brak chociażby jednej przesłanki czyni to odwołanie prawnie bezskutecznym. W sierpniu 1998 r. dyrektor Tadeusz Fatalski otrzymał od prezesa ZUS nagrodę, a w niespełna dwa miesiące później został, bez podania przyczyny, odwołany. Taka sytuacja wywołuje jednoznaczne wrażenie, że decyzja prezesa Stanisława Alota jest decyzją polityczną. Tryb i forma odwołania nasuwa wiele wątpliwości. Dlatego też proszę o zbadanie zasadności i zgodności z prawem podjętych przez prezesa ZUS decyzji.

Drugie pytanie. Ustawa o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń z 1986 r. określa, że przewodniczącego Rady Nadzorczej ZUS powołuje wojewoda na cztery lata, ale brak jest podania sposobu jego odwołania. W tej samej ustawie określono, że prezesa ZUS powołuje i odwołuje premier. Czy zatem należy wyciągnąć wniosek, że odwołanie przewodniczącego Rady Nadzorczej przez wojewodę jest pozbawione podstawy prawnej?

Uprzejmie proszę o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania. Czy podjęte zostały działania w kierunku likwidacji terenowych delegatur ministerstwa skarbu w Kielcach i Toruniu? Jeżeli tak, to jakie jest uzasadnienie takich decyzji? Kto instytucjonalnie, organizacyjnie i kadrowo przejmie kontynuację prowadzonych obecnie przez wyżej wymienione delegatury spraw? Czy jest to początek tworzenia województw tak zwanej drugiej kategorii?

W oświadczeniach kierowanych do przedstawicieli rządu, w tym również do pana premiera, wielokrotnie wyrażałem głębokie zaniepokojenie działaniami wojewody kieleckiego Ignacego Pardyki. Ostatnie wydarzenia w szpitalu Świętej Anny w Miechowie po raz kolejny świadczą o nieudolności gospodarza województwa. Aprobata postępowania wojewody doprowadziła do użycia broni palnej, a mieszkańcy naszego kraju mieli możliwość oglądania w telewizji scen jakby żywcem wyjętych z westernu. A przecież do rozwiązania tego lokalnego problemu wystarczyłyby jedynie dobra wola oraz rozsądek w przewidywaniu skutków decyzji podejmowanych przez wojewodę. Szczęście, że nie doszło do tragedii, że obyło się bez ofiar w ludziach, że trzy ostre naboje utkwiły w szpitalnym suficie. Załagodzenie konfliktu stało się możliwe dopiero wtedy, gdy aż wojewódzki zespół antykryzysowy wypracował dawno oczekiwane i proponowane stanowisko, że należy odwołać z funkcji dyrektora szpitala.

Po tekście promującym posła AWS śladowo powiązanego z rolnictwem i gospodarką żywnościową wystosowałem do dyrektora odeeru list, którego treść cytuję: "Jako parlamentarzysta otrzymujący od 1993 r. biuletyn informacyjny ODR w Lesznie pragnę kategorycznie zaprotestować przeciwko próbie upolitycznienia tego wydawnictwa. Promowanie parlamentarzysty określonej opcji politycznej na okładkowej stronie nie miało dotychczas precedensu, a przypomnę tylko, że w poprzedniej kadencji parlamentarnej senator Zenon Nowak z SLD był wiceprzewodniczącym Komisji Rolnictwa Senatu".

Ustawa o samorządzie powiatowym traktuje organizowanie i zapewnianie usług o określonym standardzie w domach pomocy społecznej o zasięgu powiatowym oraz kierowanie osób ubiegających się o przyjęcie do domu pomocy jako zadanie własne realizowane przez powiat. Takie rozwiązanie pociągnie za sobą określone konsekwencje i nałoży na i tak już mocno obciążony budżet przyszłego powiatu dodatkowe koszty. Zachowanie tego zadania jako zadania rządowego zagwarantowałoby, że środki przekazane na jego realizację byłyby wykorzystywane zgodnie z ich przeznaczeniem, a także z korzyścią dla budżetu przyszłego powiatu.

Dotychczas obowiązki z zakresu pomocy społecznej były realizowane przez gminy oraz organy administracji rządowej. Włączenie do ich realizacji powiatów wpłynie, moim zdaniem, pozytywnie na ich jakość i skuteczność. Jest też zgodne z ustawą o samorządzie powiatowym, która wśród zadań publicznych, realizowanych przez powiat wymienia pomoc społeczną. W związku z tym pojawia się potrzeba przygotowania rozwiązań dających możliwość prowadzenia i finansowania domów pomocy w przyszłości przez powiat.

Nastąpiła zmiana przepisów obciążająca zakłady pracy chronionej. Od stycznia 1999 r. wprowadza się dwudziestopięcioprocentową składkę na rzecz ubezpieczeń społecznych, liczoną od wynagrodzeń osób niepełnosprawnych zatrudnionych w tych zakładach, w miejsce dotychczasowej pięcioprocentowej. Moim zdaniem, takie działania to systemowa likwidacja polskiego modelu zakładów pracy chronionej, przy jednoczesnym utrzymaniu w mocy konstytucyjnej gwarancji ochrony niepełnosprawnych, przy utrzymaniu w mocy ustawy rehabilitacyjnej, która będzie pełnić funkcję co najwyżej fasady, działania, za sprawą których znikną spółdzielcze zakłady pracy chronionej.

Pragnę przedstawić panu dramatyczną sytuację, która ma miejsce w niektórych szkołach i placówkach oświatowych podległych administracji rządowej, wynikającą z braku funduszy na zakup opału. Według mojej wiedzy problem ten nie jest problemem jednostkowym, ale dotyczy wielu placówek oświatowych, szczególnie na terenie województwa suwalskiego. Placówkom tym, pomimo zaistnienia warunków wymagających rozpoczęcia sezonu grzewczego, nie przyznano środków na ten cel. W konsekwencji dzieci uczą się obecnie w niedogrzanych salach lekcyjnych.

W piśmie z dnia 22 października bieżącego roku zwróciłem się w tej sprawie do ministra edukacji narodowej oraz powiadomiłem o panującej sytuacji wicepremiera ministra finansów. W związku z tym, że do dnia dzisiejszego nie otrzymałem na nie odpowiedzi, a sprawa, moim zdaniem, jest bardzo pilna, zwracam się do pana premiera z prośbą o głębsze zainteresowanie się tym problemem oraz pilną i skuteczną interwencję. Z poważaniem senator Wiesław Pietrzak.

Drugie moje oświadczenie kieruję do ministra kultury i sztuki, pani Joanny Wnuk-Nazarowej.

Szanowna Pani Minister!

Oświadczenie moje dotyczy sprawy przypisania placówek kultury do odpowiednich szczebli samorządowych lub pozostania przy centralnym sposobie zarządzania nimi. Sprawa ta dotyczy konkretnie Muzeum Kultury Ludowej w Węgorzewie, które jest placówką organizującą pracę merytoryczną wychodzącą daleko poza zasięg przyszłego powiatu, a nawet województwa. Muzeum to sprawuje opiekę nad twórcami ludowymi i zespołami folklorystycznymi z całej północno-wschodniej Polski. Ponadto zajmuje się kulturą grup narodowościowych i etnicznych Mazur i Suwalszczyzny. Prowadzi także badania etnograficzne i archeologiczne, organizuje duże, cykliczne imprezy o zasięgu ogólnopolskim i międzynarodowym. Sprowadzenie tej placówki do rangi powiatowej, a taki jest zamiar, byłoby niewybaczalnym błędem i jej degradacją. Najwłaściwsze, moim zdaniem, byłoby pozostawienie jej pod bezpośrednią opieką i patronatem Ministerstwa Kultury i Sztuki, a jeżeli jest to niemożliwe, to należy jej nadać status placówki wojewódzkiej.

W oświadczeniu z dnia 29 maja bieżącego roku, skierowanym do pana premiera Jerzego Buzka w imieniu Parlamentarnej Grupy Kobiet oraz kobiecych organizacji pozarządowych z nią współpracujących, wnosił o odwołanie pana Kazimierza Kapery z pełnionej funkcji, a przynajmniej ze stanowiska koordynatora w negocjacjach Polski z Unią Europejską w sprawach dotyczących równego statusu kobiet i mężczyzn. Uzasadniając ten wniosek, wykazałam, że jego konserwatywne poglądy ograniczające rolę kobiet tylko do macierzyństwa i rodziny są sprzeczne z powszechnie uznawanymi standardami europejskimi. Są one również lekceważeniem środowisk kobiecych nie związanych bezpośrednio z kościołem instytucjonalnym. Wszystko to przemawia za nieprzydatnością pana Kazimierza Kapery na tym stanowisku.

Szanowny Panie Premierze, w analizie i ocenie wpływu integracji Polski z Unią Europejską w sferze społeczno-ekonomicznej, opracowanej przez Rządowe Centrum Studiów Strategicznych - raport podzespołu zadaniowego nr 29, powołanego przez Komitet Integracji Europejskiej - zawarte zostały konkretne zadania zarówno w zakresie działań legislacyjnych, jak i edukacyjnych, których realizacja jest niezbędna dla faktycznej równości kobiet i mężczyzn w naszym kraju. Pan Kazimierz Kapera ze swoimi poglądami nie będzie, naszym zdaniem, ułatwiać tego procesu, a będzie go wręcz utrudniać.

Oświadczenie senatorskie kieruję na ręce prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka.

Panie Premierze!

W Sieradzu od dwóch lat z powodzeniem produkowane są ciągniki rolnicze dużej mocy, na polskich podzespołach, z importowanymi ze Słowacji silnikami. W ubiegłym roku, dzięki kredytowemu wsparciu polskiego, wciąż państwowego, naszego wspólnego banku, Banku Gospodarki Żywnościowej, produkcja ta nie tylko zyskała akceptację pierwszych odbiorców krajowych wysokotowarowych gospodarstw rolnych, ale i zaufanie oraz rynki w Europie. Dewizą traktorów firmy Cristal Agro Poland w Sieradzu jest, prócz wysokiej mocy, ich wysoka jakość i niezawodność działania. Ponaddwustuosobowa załoga potrafiła od podstaw zbudować fabrykę, której obecnie produkty, ciągniki o mocy 160-180 KM, a już wkrótce o mocy 230-260 KM, skutecznie konkurują z ciągnikami renomowanych firm światowych.

Pamiętamy, iż po wielu problemach, między innymi po ulicznych protestach, Zakłady Ciągników "Ursus" zostały nagrodzone przez - powtarzam to - nasz wciąż wspólny, bo polski bank BGŻ, tak długo oczekiwaną umową kredytową na zasadach zwanych dziś ursus-kredytem. Pozwoliło to tej fabryce ciągników, ale tylko tej, rozwinąć sprzedaż swych ciągników na polskich rynkach na zasadzie nieoprocentowanego kilkuletniego kredytu dla rolników. Odsetki od udzielonych indywidualnie kredytów dla kupujących pokrywa bowiem firma "Ursus". Podstawą systemu ursus-kredyt jest jednak linia kredytów dewizowych.

W związku z tym również druga polska fabryka ciągników, Cristal Agro Poland w Sieradzu, wystąpiła z wnioskiem o podpisanie umowy kredytowej na wspomnianych zasadach, tak atrakcyjnych dla polskich rolników i polskich producentów ciągników, najpierw do oddziału BGŻ w Sieradzu, a następnie, w sytuacji kilkumiesięcznego braku odpowiedzi, do centrali banku w Warszawie. Niestety, centrala polskiego banku, banku powstałego z rolniczego trudu i budżetowych dotacji, która w tym roku przeniosła się do wspaniałego, nowego lokalu przy ulicy Kasprzaka w Warszawie, również milczała.

Zatem dwukrotnie, w sierpniu i we wrześniu bieżącego roku, osobiście interweniowałem u prezesa i wiceprezesa tejże wciąż, co powtarzam, państwowej jednostki, by uruchomić kredyt dla polskiej firmy w Sieradzu. Interweniowałem, z chwilą uruchomienia ursus-kredytu dla ciągników "Ursusa" załamała się bowiem całkowicie sprzedaż ciągników Cristal Agro Poland na polskim rynku. Zakończone zaś miesiąc temu targi "Polagra" w Poznaniu potwierdziły wielkie zainteresowanie polskich rolników właśnie dużymi ciągnikami, których "Ursus" nie produkuje. Wszyscy jednak pytają: dlaczego nie macie bezprocentowego kredytu? Czy nie jesteście polską firmą? Tym bardziej że spółka "Bizon" z Płocka właśnie na "Polagrze" zaoferowała swą ofertę kombajnów, korzystając z uruchomionego właśnie dzięki BGŻ tak zwanego bizon-kredytu. Spółka "Bizon" zaś, w przeciwieństwie do Cristal Agro Poland, działa w oparciu o kapitał obcy.

Biorąc zatem pod uwagę te fakty, Panie Premierze, proszę pana o zbadanie problemu od podstaw i o podjęcie poprzez zgromadzenie wspólników BGŻ w Warszawie, tego wciąż państwowego banku, takich działań, które pozwolą, zgodnie z art. 32 Konstytucji RP, na równe traktowanie wszystkich podmiotów, wszystkich obywateli RP wobec prawa. Chodzi o to, aby polskie ciągniki, również te z Sieradza, pracowały na polskich polach, aby polski rolnik nie musiał kupować tych ciągników poprzez zachodnie firmy i banki Europy Zachodniej.

Panie Ministrze, jakie działania podjął resort i co zamierza jeszcze zrobić, aby przekształcić majątek Zakładów Mięsnych w Łukowie zgodnie z oczekiwaniami zarówno załogi, jak i kontrahentów. Nadmieniam, że majątek trwały zakładów to 500 milionów zł, zapasy - 160 milionów zł, wynik roczny netto - 31 milionów zł. Stan zatrudnienia w tej chwili to tysiąc osiemset trzydzieści osób, w przygotowaniu są zwolnienia grupowe. Moce przerobowe to dwa tysiące siedemset sztuk uboju dziennie. W tej chwili możliwość ta jest wykorzystana w 30%. Związane jest to z kryzysem dotyczącym eksportu i pewnej nadwyżki żywca. Są jeszcze rolnicy, którzy niewiele wiedzą o prywatyzacji, a tym bardziej o akcjach. W tej chwili stoją w kolejkach już w niedzielę, żeby sprzedać swój towar. Mam nadzieję, że zadanie to się powiedzie.

Powoli dobiega końca bulwersująca świat sportowy i szeroką opinię publiczną afera wywołana, jak przypuszczam, za pańskim przyzwoleniem przez prezesa UKFiT Jacka Dębskiego. W pamięci milionów sympatyków sportu zatarła się już pierwotna przyczyna konfliktu. Przypomnę zatem, że pan Dębski zażądał od PZPN unieważnienia kontraktu dotyczącego piłkarza Widzewa-Łódź Mirosława Szymkowiaka i oddania go Olimpii-Poznań. Na szczęście, tej bezprawnej decyzji przeciwstawił się prezes PZPN Marian Dziurowicz. Nim sprawa trafiła na wokandę sądową, prezes UKFiT w odwecie zdążył zawiesić prawie cały zarząd PZPN i doprowadzić do kryzysu, który o mało nie zakończył się wykluczeniem Polski z rozgrywek międzynarodowych, co jest jednoznaczne z upadkiem tej dyscypliny sportu. 9 września zapadł prawomocny i ostateczny wyrok NSA. Unieważniający decyzję Jacka Dębskiego wobec "braku jakichkolwiek podstaw prawnych do jej wydania".

W kolejności zapowiadają się następne procesy związane z łamaniem prawa przez przedstawiciela pańskiego rządu. Myślę tu o wymuszeniu poprzez szantaż nienależnej mu kontroli co do działalności gospodarczej PZPN. Prawo do takiej kontroli przysługuje przecież, jak powszechnie wiadomo, urzędom kontroli skarbowej, czy też NIK. To, co czyni prezes UKFiT w stosunku do organizacji pozarządowej, jest być może wynikiem nieprecyzyjności naszego prawodawstwa, ale dziwi mnie, że jest popierane przez prezesa Rady Ministrów. W uchwale o stowarzyszeniach jest wyraźny zapis, który stanowi o tym, że zarząd stowarzyszenia może zawiesić jedynie sąd na wniosek organu nadzorującego. Czynności tej dokonał jednak absolutnie bezprawnie pański urzędnik.

Wyrok NSA z 9 września jest ogromnym sukcesem ruchu sportowego. Sąd sprzeciwił się, by organ administracyjny wbrew art. 17 ustawy o kulturze fizycznej miał prawo bezpośrednio żądać unieważnienia uchwał i decyzji związków sportowych. Jest to podstawowa kwestia dla samorządności ruchu sportowego. Jednocześnie pragnę poinformować Pana Premiera, że cała sportowa Łódź jest wdzięczna działaczowi sportowemu z Katowic, panu Marianowi Dziurowiczowi, który nie uląkł się gróźb i szykan UKFiT i nie poparł tej haniebnej, bezprawnej decyzji, skądinąd łodzianina, Jacka Dębskiego i przeszkodził mu w odebraniu nam najlepszego łódzkiego piłkarza młodego pokolenia, Mirosława Szymkowiaka.

Jednocześnie, mając świadomość kompetencji poszczególnych organów spółki, informuję pana ministra, iż nie oczekuję odpowiedzi, która sugerowałaby przeniesienie całej odpowiedzialności na zarząd spółki, los wielomiliardowego majątku, a także kilkutysięcznej załogi nie może być bowiem obcy reprezentantowi właściciela oraz konstytucyjnie odpowiedzialnemu za przemysł wydobywczy ministrowi gospodarki.