Warszawa, 1998.08.20

Szanowna Pani Marszałek,

Z wnioskiem o wyrażenie zgody na odwołanie Kuratora Oświaty w Elblągu zwrócił się do Ministra Edukacji Narodowej Wojewoda Elbląski w maju br. ponieważ dotychczasowy kurator zrezygnował ze stanowiska w związku z przejściem na emeryturę. Zgodnie z § 1 ust. 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 lutego 1997 r. w sprawie organizacji kuratorium oświaty (Dz.U. Nr 18, poz. 19) pracą kuratorium kieruje kurator przy pomocy wicekuratora oraz dyrektorów podległych komórek organizacyjnych. Odwołanie dotychczasowego kuratora oświaty w związku z jego przejściem na emeryturę spowodowało oczywistą potrzebę obsadzenia wakującego stanowiska, którą to potrzebę uzasadnia również wielość dodatkowych zadań związanych z reformą systemu edukacji, jakie stoją w chwili obecnej przed kuratorami oświaty. Zgodnie z § 1 zarządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 31 grudnia 1996 r. w sprawie regulaminu konkursu na kandydata na stanowisko kuratora oświaty i trybu pracy komisji konkursowej (M.P. z 1997 r. Nr 2, poz. 10 i Nr 28, poz. 259) Wojewoda zobowiązany był ogłosić konkurs nie później niż w terminie 14 dni od dnia odwołania kuratora. Ponieważ konkurs został przeprowadzony zgodnie z obowiązującą procedurą Minister Edukacji Narodowej nie znajduje prawnego ani merytorycznego uzasadnienia do unieważnienia wyniku konkursu, co w konsekwencji powoduje wyrażenie zgody na powołanie wyłonionego w konkursie kandydata na stanowisko Kuratora Oświaty w Elblągu.

Jednocześnie pozwolę sobie nie zgodzić się z uwagami Pana Senatora dotyczącymi organizacji pracy kuratorium i zakresu zadań stawianych kuratorom oświaty w nadchodzących miesiącach, wynikających z wdrażania reformy ustrojowej państwa oraz rozpoczętej reformy systemu edukacji. Kierownictwo Ministerstwa wyraża głęboką troskę o stan i dobro polskiej oświaty oraz dostrzega wielość i złożoność zadań związanych z wprowadzaną reformą systemu edukacji. Dlatego specjalnego znaczenia nabiera w tym okresie rola kuratora oświaty jako ambasadora i promotora reformy, szczególnie na jej wstępnym etapie wdrażania. W związku z powyższym niezbędne staje się zapewnienie sprawnego kierownictwa kuratora, które pozwoli zagwarantować właściwą koordynację i przeprowadzenie tak istotnych społecznie zadań związanych z reformą systemu edukacji przeprowadzaną w kontekście reformy ustrojowej państwa.

Z wyrazami szacunku

wz Ministra

Sekretarz Stanu

Irena Dzierzgowska

Warszawa, dn. 21.08.1998 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Organizator manifestacji w dniu 10 lipca Krajowy Związek Rolników, Kółek i Organizacji Rolniczych uzyskał zezwolenie Wydziału Komunikacji UW w Warszawie na wykorzystanie dróg w sposób szczególny. Sprecyzowano trasę przemarszu i czas trwania zgromadzenia.

Początkowo manifestacja przebiegała spokojnie. Niestety, później organizatorzy kilkakrotnie naruszyli warunki wydanego im zezwolenia. Zablokowano na ok. 60 min. ruch na Rondzie Charlesa de Gaulle’a, zmieniono trasę przemarszu, dwukrotnie usiłowano zablokować newralgiczne dla układu komunikacyjnego stolicy Rondo Dmowskiego i Plac na Rozdrożu. Agresja tłumu skierowała się przeciwko policjantom usiłującym poprzez wystawienie kordonów nie dopuścić do bezprawnej blokady. Policjantów stojących w kordonach zaatakowano drzewcami flag, kamieniami i butelkami Tym samym naruszono kolejny warunek zezwolenia pokojowy charakter manifestacji.

Policja z mocy prawa podjęła działania zmierzające do przywrócenia naruszonego porządku. Użyto środków przymusu bezpośredniego w postaci pałki, ręcznego miotacza gazowego oraz krótkotrwale armatki wodnej, zatrzymując atakujących i hamując eskalację przemocy. Środki przymusu bezpośredniego były adekwatne do stopnia agresji tłumu i odstąpiono od ich użycia natychmiast po ustaniu zagrożenia życia i zdrowia policjantów.

Z wyrazami szacunku

K. Budnik

Warszawa, 1998.08.21

W odpowiedzi na pismo nr AG/043/176/98/IV z dnia 17.08.1998 r. w związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Stanisława Marczuka podczas 19 posiedzenia Senatu RP w dniu 6 sierpnia 1998 r. w sprawie umożliwienia pszczelarzom dokonywania zakupu leku przeciwko warrozie uprzejmie informujemy, że zasady wytwarzania i obrotu środkami farmaceutycznymi i materiałami medycznymi oraz warunki zapewniające tym środkom i materiałom odpowiednią jakość regulują przepisy zawarte w ustawie z dnia 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i nadzorze farmaceutycznym (Dz.U. Nr 105, poz. 452 wraz z późn. zm.). Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1˛w/w ustawy, o klasyfikacji środka farmaceutycznego w zakresie jego dostępności, uchwały podejmuje Komisja Rejestracji Środków Farmaceutycznych i Materiałów Medycznych i na tej podstawie następuje wpis do rejestru leków (Dziennik Urzędowy Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej Nr 3, poz. 5 z 26 lutego 1998 r.).

Uprzejmie informujemy, że zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych (Dz.U. z 1991 r. Nr 8 poz. 27) rozpoznawanie, zapobieganie i zwalczanie chorób zwierząt jest wykonywaniem zawodu lekarza weterynarii czyli zgodnie z art. 2 ustawy o zawodzie lekarza weterynarii należy uzyskać prawo wykonywania tego zawodu poprzez wpis na listę lekarzy weterynarii. W związku z powyższym osoba nie będąca lekarzem weterynarii nie może zgodnie z przepisami zajmować się leczeniem zwierząt a w konsekwencji ordynowaniem leków.

Jednocześnie, zgodnie z art. 31 ust. 1 i 2 ustawy z 10 października 1991 r. o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i nadzorze farmaceutycznym (Dz.U. Nr 105, poz. 452 wraz z późn. zm.) do obrotu detalicznego środkami farmaceutycznymi i materiałami medycznymi upoważniono apteki a przy wykonywaniu zabiegów lekarsko-weterynaryjnych lekarza weterynarii.

Jadwiga Berak

Warszawa, dn. 21.08.98 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Janusz Tomaszewski

Warszawa, 1998-08-21

Szanowna Pani Marszałek,

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Suchańskiego na 19 posiedzeniu Senatu RP w dniu 6 sierpnia 1998 r., w którym zawarta jest prośba o podjęcie stosownych decyzji w celu poprawy sytuacji finansowej spółek dystrybucyjnych energii elektrycznej pragnę poinformować Panią Marszałek, co następuje:

W celu dotrzymania ustalonego przez Rząd terminu uwolnienia cen omawianego nośnika energii Minister Gospodarki zobowiązany został do przyśpieszenia prac nad wejściem w życie następujących rozporządzeń w sprawie:

Taryfy dla energii, zapewniając pokrycie uzasadnionych kosztów działalności przedsiębiorstw energetycznych w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji oraz kosztów modernizacji, rozwoju i ochrony środowiska, umożliwiają wprowadzenie gry ekonomicznej w tym sektorze.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że mimo tego, iż począwszy od roku 1995 przyjęte w pracach nad ustawami budżetowymi podwyżki cen energii elektrycznej zwiększające przychody elektroenergetyki były niższe od wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych budziły one ostre protesty zarówno wielu parlamentarzystów jak i związków zawodowych.

Wskazać jednak trzeba, że wypracowany w latach 1990-1994 dzięki wysokim podwyżkom cen energii elektrycznej (znacznie przewyższających inflację) istotny poziom zysku zamiast na finansowanie potrzeb inwestycyjnych, w znacznej części, przeznaczony został przez przedsiębiorstwa energetyczne na inne cele, w tym głównie na wzrost płac, co wielokrotnie podnoszone było przez odbiorców energii elektrycznej, którzy kwestionowali zasadność podwyżek cen, których skala przewyższała inflację.

Należy przy tym zwrócić uwagę na fakt, iż przeciętne miesięczne wynagrodzenie wyniosło w roku 1996 873, w tym w sektorze przedsiębiorstw 957 zł podczas gdy w omawianej grupie przedsiębiorstw 1.306 zł (było zatem wyższe od dwóch pozostałych grup odpowiednio o 49,6% i 36,5%), w roku 1997 w sektorze przedsiębiorstw wynagrodzenie wyniosło 1.162 zł, w spółkach dystrybucyjnych zaś 1.570 zł.

Z wyrazami szacunku

z up. Ministra Finansów

Podsekretarz Stanu

Warszawa,1998.08.21

Szanowna Pani Marszałek,

W państwowej sferze budżetowej regulacje dotyczące poziomu i wzrostu wynagrodzeń wynikają z ustawy budżetowej, uchwalanej przez Parlament, będącej rocznym planem dochodów i wydatków. Dochody budżetu zależą od sytuacji gospodarczej przedsiębiorstw, tempa wzrostu produktu krajowego brutto, poziomu inflacji oraz rozwiązań przyjętych w systemie podatkowym. Przyjęta i realizowana zasada obniżania obciążeń podatkowych oznacza relatywne zmniejszenie dochodów budżetu, a więc także wydatków. Tak samo działają ulgi w podatkach, ponieważ zmniejszają dochody budżetu.

W miarę jednak możliwości finansowych budżetu państwa, planowane są środki finansowe na wynagrodzenia pracowników cywilnych państwowej sfery budżetowej tak, aby następowała poprawa płac tej grupy pracowników, w wysokości wyprzedzającej o kilka punktów średnioroczny wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem.

Jeśli chodzi o wynagrodzenia pracowników administracji państwowej na szczeblu wojewódzkim, to ich poziom jest zależny od możliwości finansowych budżetu państwa, natomiast w odniesieniu do pracowników samorządowych wydawane co roku rozporządzenie Rady Ministrów zmieniające rozporządzenie w sprawie wynagradzania tych pracowników określa tylko zmienione tabele miesięcznych stawek wynagrodzenia zasadniczego (uwzględniające inflację). Dodatki służbowe i inne składniki wynagrodzeń pracowników samorządowych zależą od możliwości budżetów własnych gmin i decyzji samorządów. Biorąc jednak pod uwagę wynagrodzenia pracowników urzędów wojewódzkich (administracja rządowa) i urzędów miejskich (samorządowych), przeciętne wynagrodzenie w 1997 r. kształtowało się odpowiednio: 1176,64 zł i 1142,23 zł (załącznik tabela GUS); było więc wyższe w urzędach wojewódzkich.

a) pracownicy ochrony zdrowia w przeważającej części staną się osobami zatrudnionymi na zasadach umów o pracę zawieranych z samodzielnymi publicznymi zakładami opieki zdrowotnej. Zakłady te będą gromadzić środki za usługi wykonane na rzecz pacjentów ubezpieczonych w Kasach Chorych. Dyrektor Zakładu będzie z posiadanych środków wydzielał część przeznaczoną na wynagrodzenia. O poziomie indywidualnej płacy będzie decydować zaangażowanie danej osoby w wykonywanie zadań zakładu,

Rozdzielenie zależności między wynagrodzeniami mnożnikowymi, a wynagrodzeniami pracowników cywilnych to tylko jedna z zasad wymagających zmiany. Przy czym uprzejmie informuję, że dotychczas zarówno w planowaniu jak i statystyce oddzielnie ujmowano pracowników objętych systemami mnożnikowymi i pracowników cywilnych. Problem polega jednak na tym, że przy planowaniu środków na wynagrodzenia jakikolwiek wzrost lub zmniejszenie przeciętnego wynagrodzenia pracowników cywilnych powoduje wzrost lub zmniejszenie wynagrodzeń osób objętych systemami mnożnikowymi. Powiązanie to proponuje się zlikwidować już od roku 1999.

Drugą grupę stanowiliby pracownicy administracji państwowej nie będący pracownikami służby cywilnej. Środki na wynagrodzenia dla tej grupy byłyby ustalane przez waloryzowanie środków na wynagrodzenia z roku poprzedniego wskaźnikiem wzrostu równym co najmniej wskaźnikowi prognozowanego średniorocznego wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych. Zatrudnienie w tej grupie ulegało zmniejszeniu poprzez przechodzenie pracowników do pierwszej grupy tj. do pracowników służby cywilnej.

Trzecią grupę stanowiliby pracownicy szkół wyższych, upowszechniania kultury i innych jednostek gospodarki pozabudżetowej dotowanej. Wielkość środków na wynagrodzenia w omawianych jednostkach ustalana byłaby samodzielnie w ramach posiadanych środków finansowych (łącznie z dotacjami z budżetu państwa). Dotacje dla tych jednostek kalkulowane byłyby z uwzględnieniem co najmniej stopnia inflacji.

Czwartą grupę stanowiliby pracownicy, którzy począwszy od 1999 roku przestaną być pracownikami państwowej sfery budżetowej, w tym pracownicy służby zdrowia i oświaty. Dla tej grupy pracowników Rada Ministrów przedkładałaby ogólnokrajowym organizacjom związków zawodowych, podobnie jak to czyni dla sektora przedsiębiorstw, przewidywany wzrost wynagrodzeń w następnym roku budżetowym nie niższy niż prognozowany średnioroczny wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych, to jest tak, jak dla pracowników państwowej sfery budżetowej. Powyższe zagwarantowałoby odpowiednie wynagrodzenie tym wszystkim pracownikom sfery budżetowej, którzy od roku 1999 staną się pracownikami samorządowymi. Wyższy poziom wynagrodzeń tych pracowników zależeć będzie od możliwości budżetów samorządowych i decyzji ich władz.

z up. Ministra Finansów

Sekretarz Stanu

Warszawa, 1998.08.26

Szanowna Pani Marszałek,

Proces prywatyzacji sektora cukrowniczego w Polsce odbywa się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym, natomiast szczegółowe zasady określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 1995 r. w sprawie określenia zasad i harmonogramu prywatyzacji Spółek Cukrowych. Zasady oraz tryb zbywania akcji należących do Skarbu Państwa określa ustawa z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych.

Zgodnie z przyjętymi przez Radę Ministrów kierunkami prywatyzacji gospodarki do roku 2001, prywatyzacja sektora cukrowniczego powinna rozpocząć się w 1999 r.

Odnosząc się do zarzutu "braku systemowego zabezpieczenia możliwości pozyskiwania środków przez cukrownie na tegoroczną kampanię cukrowniczą" uprzejmie wyjaśniam, że system taki funkcjonuje, a podstawę jego tworzy ustawa z dnia 5 stycznia 1995 r. o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych (Dz.U. Nr 13, poz. 60 z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania dopłat do oprocentowania kredytów na cele rolnicze (Dz.U. Nr 19, poz. 92 z późn. zm).

W myśl postanowień ww. regulacji cukrownie mogą zaciągnąć kredyt na dogodniejszych warunkach, niż gdyby to był kredyt komercyjny, bowiem budżet państwa pokrywa część odsetek należnych bankowi. Kredytobiorca pokrywa tylko 0,7 wysokości stopy redyskontowej weksli przyjmowanych od banków do redyskonta przez NBP (pozostałą różnicę pokrywa budżet). Jest to tzw. kredyt preferencyjny, który udzielany jest na okres 12 miesięcy,

Kwota dopłat do oprocentowania kredytów obrotowych na cele rolnicze w projekcie budżetu poprzedniej koalicji została ustalona na poziomie zapewniającym praktycznie tylko pokrycie skutków finansowych z tytułu kredytów udzielonych w 1997 r. na zakup środków do produkcji rolnej i na skup surowców rolnych. Powyższe założenie stwarzało zagrożenie całkowitej blokady uruchomienia w 1998 r. preferencyjnych kredytów obrotowych dla rolników oraz zaprzestania udzielania nowych kredytów preferencyjnych dla podmiotów przetwórstwa spożywczego skupiających surowce rolne.

- Parlament obniżył górną granicę oprocentowania kredytów bankowych na cele rolnicze (przez obniżenie marż bankowych) z 1,2 stopy redyskontowej weksli do 1,15 (ustawa z 4 grudnia 1997 r. o zmianie ustawy o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych Dz.U. Nr 158, poz. 1044), a następnie z inicjatywy Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w negocjacjach z bankami przeprowadzonych przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, obniżono oprocentowanie tych kredytów do 1,11,

Ponadto na dalsze złagodzenie niedoboru środków na dopłaty do oprocentowania wyżej wymienionych kredytów miało obniżenie przez NBP stopy redyskonta weksli z 24,5% do 23,5% z dniem 21 maja br. oraz z 23,5% do 21,5% z dniem 17 lipca br.

Około 34% wyeksportowanego cukru pochodziło z kwoty B, która wynosiła 200 tys. ton. Cukier ten objęty został dopłatami eksportowymi. Możliwość takiej dopłaty wnika z zapisu polskiej listy koncesyjnej do WTO. Dzięki niezwykle wysokiej dynamice eksportu (346,7%) w porównaniu z 1996 r. wystąpiła wysoka nadwyżka eksportu nad importem wynosząca 469,4 tys. ton i 149,3 mln USD. Dodatnie saldo obrotów cukrem w 1997 r. było pod względem ilościowym ponad trzykrotnie (113,3 tys. ton w 1996 r.), a pod względem wartościowym ponad czterokrotnie wyższe niż w 1996 r. (28,9 mln. USD).

W celu ochrony krajowych producentów przed nadmiernym importem tańszego cukru z Czech, od 1 stycznia 1998 r. wycofane zostały preferencje w imporcie cukru z Czech (poz. Taryfy celnej 1701 12 90 0, 1701 91 00 0, 1701 99), polegające na przywróceniu stawki celnej do poziomu 40% minimum 0,17 ECU/kg. Według danych statystycznych Centralnego Inspektoratu Standaryzacji import cukru od stycznia do 19 lipca 1998 r. wyniósł ogółem 3.061 ton, w tym z Czech 342 tony. Wskazuje to na skuteczność wprowadzonych przez Polskę działań ochronnych wobec importu cukru.

Uprawa buraków cukrowych w Polsce jest, podobnie jak w ubiegłym roku wciąż najbardziej opłacalna. W maju br. Ośrodek Doradztwa Rolniczego "Poświętne" w Płońsku sporządził kalkulację kosztów i dochodów uwzględniając dwa różne poziomy nakładów przy dwóch osiąganych plonach: 350 q/ha i 500 q/ha. Uzyskanie 350 q/ha wymaga średnio intensywnej uprawy i jednocześnie niższych nakładów, ale i dochód bezpośredni wynosi wówczas zaledwie 1500 zł/ha (w ub. roku wynosił 1700 zł/). Natomiast plon 500 q/ha wymaga bardziej intensywnej uprawy, wyższych nakładów ale i dochód w tym przypadku jest znacznie wyższy; może osiągnąć nawet 2.500 zł/ha (w ub. roku wynosił 2700 zł). Z tych kalkulacji wynika, że opłacalność uprawy buraków w stosunku do ubiegłego roku jest minimalnie niższa. W 1998 roku dochód bezpośredni z uprawy buraków cukrowych wynosi 2471 zł/ha przy 500 q/ha i 1545 zł/ha przy 350 q/ha. W 1997 roku wynosił on odpowiednio: 2673 zł/ha i 1694 zł/ha. Jest to spadek w granicach 7,6% do 8,8%.

Jacek Janiszewski