Warszawa, 2001-07-27

Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz kuratoria oświaty dysponowały w ubiegłych latach środkami finansowymi na zlecanie zadań państwowych jednostkom spoza sektora finansów publicznych oraz na pomoc dla dzieci i młodzieży z rodzin najuboższych, obejmującą także organizację letniego wypoczynku. Zadania te były zlecane różnym organizacjom na zasadzie wyboru najkorzystniejszych ofert a dotacje miały na ogół charakter tylko częściowego dofinansowania. Należy zaznaczyć, że w obecnym stanie prawnym nie ma możliwości udzielania organizacjom, w tym ZHP dotacji podmiotowych.

Z prowadzonych analiz wynika, że w ramach zlecania zadań państwowych każdego roku Ministerstwo Edukacji Narodowej i kuratoria oświaty największe kwoty przeznaczają na dofinansowanie wypoczynku dzieci i młodzieży. Tą akcją objęte są w szczególności dzieci i młodzież ze środowisk zagrożonych społecznie, rodzin ubogich, uczniowie o specjalnych potrzebach edukacyjnych, w tym niepełnosprawni oraz dzieci i młodzież polonijna. Problemem ostatnich lat jest zmniejszanie się puli środków finansowych przeznaczonych na zlecanie zadań jednostkom niepaństwowym, co miało również wpływ na dofinansowywanie akcji letniego wypoczynku.

W 2000 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej na zlecanie zadań państwowych dla jednostek spoza sektora finansów publicznych związanych z organizacją wypoczynku przeznaczyło 9 394 107 zł. Z tej kwoty Związek Harcerstwa Polskiego otrzymał 1 120 208 zł. na to zadanie.

W dyspozycji Kuratorów były również środki z rezerwy celowej budżetu państwa nr 19 w wysokości 16 595.000 zł. na sfinansowanie organizacji wypoczynku dla dzieci pochodzących z rodzin najuboższych. Kuratoria oświaty włączały w tę akcję także organizacje harcerskie, w tym ZHP.

W 2001 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej w I edycji na zadania zlecone związane z organizacją wypoczynku dla dzieci i młodzieży przeznaczyło 2.754.138 zł. Największymi zleceniobiorcami zadania związanego z organizacją wypoczynku dla dzieci i młodzieży były takie organizacje jak Związek Harcerstwa Polskiego, Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej, organizacje CARITAS, Szkolny Związek Sportowy, Ludowe Zespoły Sportowe, Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, Polski Czerwony Krzyż, Zrzeszenie Studentów Polskich, Związek Młodzieży Wiejskiej.

Kuratorzy Oświaty na wszystkie zadania zlecone w 2001 r. dysponują środkami finansowymi w wysokości 23 164.000 zł. Z informacji przesłanych do Ministerstwa Edukacji Narodowej wynika, że Kuratorzy Oświaty w ramach zlecania zadań państwowych związanych z organizacją letniego wypoczynku do 11 lipca br. przekazali Związkowi Harcerstwa Polskiego środki finansowe w wysokości 3.533.981 zł (15,25% środków finansowych przyznanych kuratorom oświaty).

Należy nadmienić, że w 2001 r. środki finansowe w wysokości 12 820.000 planowane na kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży ze środowisk najuboższych zostały przesunięte z rezerwy celowej (na etapie prac nad ustawą budżetową na 2001 r.) do budżetów poszczególnych wojewodów. Ministerstwo Edukacji Narodowej w br. zaproponowało, aby w ramach omawianych środków organizacja wypoczynku dla tej grupy dzieci i młodzieży odbywała się wg wzorów wypracowanych w roku 2000.

W/Z MINISTRA

Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia113 .07. 2001 r.

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1994 r. o ustalaniu nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych oraz o numeracji nieruchomości (Dz.U. nr 94, poz. 850 z późn. zm.), w stosunkach publicznych wolno używać nazw miejscowości jedynie w brzmieniu urzędowym. Brzmienie urzędowe zostało ustalone dla 111 tys. nazw miejscowości w "Wykazie urzędowych nazw miejscowości w Polsce", wprowadzonym w życie zarządzeniem nr 15 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 10 lipca 1980 r. w sprawie ustalenia wykazu miejscowości w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.Urz. MAGTiOŚ Nr 4, poz. 9).

Problematyka nazewnictwa omawianej miejscowości wymaga formalnego uporządkowania, gdyż od 1980 r. uległo zmianie określenie jej charakteru (z części wsi na wieś) oraz powstała możliwość dostosowania formy urzędowej do powszechnie stosowanej przez mieszkańców, tj. Maków Nowy (w latach 70-tych i 80-tych językoznawcy polecili sytuowanie członów "Stary" i "Nowy" na początku nazwy miejscowości).

Uprzejmie informuję, iż źródłem informacji zgromadzonych w Rejestrze PESEL-CBD są dane przekazywane w formie elektronicznej przez urzędy miast i gmin za pośrednictwem wojewódzkich ośrodków informatyki urzędów wojewódzkich.

MINISTER

z up. Antoni Podolski

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dn. 01. 08. 2001 r.

Przyjmując taką definicję represji, ustawodawca kierował się, jak wolno sądzić słusznym przeświadczeniem, iż nie ma możliwości zadośćuczynienia doznanych krzywd wszystkim Polakom, którzy w taki bądź inny sposób doświadczyli prześladowań ze strony okupantów. Konieczne było zatem przyjęcie możliwie ścisłego kryterium pozwalającego na precyzyjne odgraniczenie kategorii osób szczególnie dotkniętych polityką okupanta. Za takie kryterium postanowiono uznać właśnie połączenie przymusu pracy z wywiezieniem poza terytorium Polskim w przedwojennych granicach. Uznano bowiem, jak się wydaje niebezpodstawnie, iż o szczególnym charakterze represji decydował nie sam fakt zmuszenia danej osoby do wykonywania pracy na rzecz okupantów, lecz dopiero połączenie przymusu pracy z deportacją danej osoby poza obszar kraju rodzinnego.

Przy tak szerokim zdefiniowaniu represji wśród osób uprawnionych do świadczenia musiałaby się znaleźć przede wszystkim wielka liczba osób, które zmuszone zostały przez władze okupacyjne do zmiany swojego miejsca zamieszkania na terenach okupowanej Polski w związku ze stosowanym powszechnie wobec ogółu ludności Polskiej przymusem pracy.

Należy podkreślić, iż rezygnacja z precyzyjnego dookreślania terminu "deportacja", którym posłużył się ustawodawca, wprowadzając wymóg wywiezienia do pracy poza granice II Rzeczypospolitej, zrodziłaby w konsekwencji olbrzymie trudności interpretacyjne, z uwagi na brak jednoznacznej ogólnej wykładni tego pojęcia. Wydaje się wątpliwym, czy każda zmiana miejsca zamieszkania w związku ze skierowaniem danej osoby na dane stanowisko pracy może być potraktowana jako represja. W praktyce też organ realizujący ustawę niejednokrotnie nie byłby zapewne w stanie ocenić, czy zmiana miejsca zamieszkania, np. na terenie Generalnego Gubernatorstwa, była w danym przypadku wynikiem przymusu, czy też dobrowolnej zmiany miejsca pracy.

Jest rzeczą oczywistą, iż szczególnie w obecnej trudnej sytuacji gospodarczej, Państwo Polskie nie może pozwolić sobie na działania ustawodawcze, które w istotny sposób zwiększyłyby wydatki o charakterze socjalnym. Niezależnie jednak od tego wydaje się, iż proponowana zmiana ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym... byłaby niezgodna z podstawowym założeniem tego aktu prawnego, który stawiał sobie za cel częściowe zadośćuczynienie krzywd doznanych przez osoby szczególnie doświadczone przez politykę władz okupacyjnych, za jakie ustawodawca uznał (obok więźniów hitlerowskich i sowieckich obozów pracy) właśnie osoby deportowane do pracy poza terytorium Polski.

Należy również wyjaśnić, iż opisywany przez Pana Senatora Cieślę przypadek jednego z mieszkańców Sieradza wydaje się być przypadkiem nietypowym. Nie negując możliwości, iż wojenne losy tej osoby były nie mniej tragiczne od losów osób deportowanych z terytorium Polski, pragnę jednak zaznaczyć, iż akt prawny adresowany ze swej natury do pewnych ściśle określonych grup osób nie może niestety uwzględnić wszystkich indywidualnych sytuacji życiowych.

Jacek Taylor

Warszawa, 2001.08.06

W związku z otrzymanym przy piśmie z dnia 24.07.2001 r. znak: AG/043/335/01/IV oświadczeniem złożonym przez senator Jadwigę Stokarską podczas 86. Posiedzenia Senatu RP w dniu 20 lipca 2001 r. dotyczącym udzielania pomocy Wyszkowskiej Fabryce Mebli "Fama" uprzejmie informuję, że jestem pełen zrozumienia dla problemów jakie napotyka Fabryka i miasto Wyszków. Z pewnością na sytuację finansową Fabryki, ma wpływ zjawisko nieterminowych płatności przez odbiorców, zwłaszcza gdy dostawca materiałów żąda natychmiastowych zapłat gotówką.

Jednakże w odniesieniu do terminów płatności przedsiębiorstwa polskie obowiązują zasady wyrażone w prawie cywilnym. Zgodnie z art. 353(1) Kodeksu cywilnego strony umowy mogą ułożyć treść stosunku prawnego według swojej woli, Wyszkowska Fabryka Mebli powinna zatem w umowach wzajemnych określić czas spełnienia świadczenia na rzecz każdej ze stron w taki sposób, by nie był on krzywdzący dla Fabryki. W sytuacji gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, to zgodnie z art. 481 § 1 Fabryka może żądać odsetek za czas opóźnienia. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była w umowie oznaczona, należą się odsetki ustawowe, których wysokość określa rozporządzenie Rady Ministrów. Obecnie odsetki ustawowe w stosunku rocznym wynoszą 30%.

Fabryka produkująca 70% swoich wyrobów na eksport powinna rozważyć możliwość ubezpieczenia się od ryzyka kursowego, by ograniczyć straty, jakie ponosi z tytułu obniżki walut w stosunku do złotego.

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 06.08. 2001 r.

W odpowiedzi na pismo Pani Marszałek z dnia 24 lipca 2001 r. znak: AG/043/340/01/IV w sprawie wstrzymania prowadzonych działań egzekucyjnych i rozłożenia na raty spłaty zadłużenia z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne należnych od Wyszkowskiej Fabryki Mebli "FAMSA", uprzejmie wyjaśniam.

Warunkiem udzielania układu ratalnego jest uregulowanie składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonych i składek na ubezpieczenie zdrowotne wraz z należnymi odsetkami za zwłokę, za okres którego dotyczy zadłużenie. Zgodnie bowiem z art. 30 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.) do składek tych nie stosuje się ulg. Z uwagi na powyższe do czasu uregulowania przez Fabrykę składek w części finansowanej przez ubezpieczonych nie mam żadnej możliwości udzielenia ulgi w spłacie zadłużenia.

W świetle obowiązujących przepisów brak jest podstaw prawnych do zaniechania prowadzonych wobec Fabryki działań egzekucyjnych. Zgodnie z art. 17 powołanej ustawy płatnik jest zobowiązany do regulowania składek na ubezpieczenia społeczne za każdy miesiąc kalendarzowy. Nieuregulowane należności z tytułu składek podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Wstrzymanie postępowania egzekucyjnego jest możliwe w przypadku zawarcia układu ratalnego. Z przyczyn wskazanych powyżej, brak jest jednak podstaw prawnych do udzielenia tego rodzaju ulgi. Po uregulowaniu składek w części finansowanej przez ubezpieczonych wraz z odsetkami z zwłokę oraz przystąpienia do opłacania składek bieżących. Fabryka może ponownie wystąpić do Oddziału ZUS w Ostrołęce o udzielenie ulgi w płacie zadłużenia.

Nawiązując do argumentów podniesionych w oświadczeniu złożonym przez Panią Senator Jadwigę Stokarską wyjaśniam, iż rozumiem trudną sytuację finansową Fabryki, jednakże obowiązujący stan prawny nie pozwala na pozytywne rozpatrzenie wniosku dłużnika o udzielenie ulgi w spłacie zadłużenia. Zasady udzielania ulg są obowiązujące dla wszystkich płatników posiadających zadłużenie z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i wynikają z przepisów prawnych, którymi Zakład jest związany.

Warszawa, dnia 06.08. 2001 r.

Uwzględniając aktualną sytuację na rynku drzewnym, wynikającą z wielu obiektywnych czynników, regionalne dyrekcje Lasów Państwowych i nadleśnictwa podejmują działania stabilizujące warunki współpracy z odbiorcami drewna. Mają miejsce zarówno obniżki cen wywoławczych, stosowanie przetargów uzupełniających, wydłużanie terminów płatności jak również odstępowanie od naliczania odsetek. Skala i zakres tych działań jest negocjowana pomiędzy kupującym a sprzedającym i nie może być sterowana ze szczebla centralnego.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Janusz Radziejowski

Warszawa, 2001 08.06

W roku 2001 został ustanowiony odmienny, od dotychczas obowiązującego tryb uruchamiania środków budżetu państwa na finansowanie kontynuacji inwestycji wieloletnich jednostek samorządu terytorialnego. Środki te nie są bowiem - jak to miało miejsce do 2000 r. włącznie - zaplanowane w budżetach wojewodów, ale w rezerwie celowej ujętej w ustawie budżetowej na rok 2001 z dnia 1 marca 2001 r. (Dz.U. Nr 21, poz. 246) - w poz. 49 "Dotacje na wsparcie zadań wynikających z programów wojewódzkich przeznaczonych do objęcia kontraktami wojewódzkimi również inwestycje wieloletnie".

Po uzgodnieniach ze stroną samorządową - Minister Rozwoju Regionalnego i Budownictwa zwracał się do Ministra Finansów o uruchomienie rezerwy na wskazane inwestycje. Jest to zgodne z art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zmianami), stanowiącym, że Minister Finansów dokonuje podziału rezerw celowych w porozumieniu z właściwymi ministrami.

W sprawie dofinansowania budowy Szpitala w Radomiu - Józefowie Minister Rozwoju Regionalnego i Budownictwa występował do Ministra Finansów trzykrotnie, w dniach: 20 marca, 24 maja i 7 czerwca 2001 r.

Zgodnie z decyzjami Ministra Finansów z dnia 23 maja, 19 czerwca oraz z 27 czerwca 2001 r., plan wydatków inwestycyjnych części budżetowej 855/14 województwo mazowieckie, w dziale 851 Ochrona zdrowia (rozdział 85111 Szpitale ogólne, paragraf 653 Dotacje celowe przekazane z budżetu państwa na realizację inwestycji i zakupów inwestycyjnych własnych samorządu województwa), został zwiększony o 34.275 tys. zł (11.275 tys. zł, 11.000 tys. zł i 12.000 tys. zł) - ze wskazaniem, iż środki te przeznaczone są na dofinansowanie budowy Szpitala w Radomiu - Józefowie.

Środki budżetowe na realizację inwestycji własnej samorządu województwa przekaże Marszałkowi Województwa Mazowieckiego Pan Wojewoda.

Minister Finansów uruchamia dysponentom głównym budżetu państwa kwoty ogólne, bez wskazania ich przeznaczenia. Kwoty środków uruchamiane są w systemie dekadowym. O wysokości uruchamianych przez Ministra Finansów środków dla dysponentów głównych, w tym dla wojewodów, decyduje każdorazowo szczegółowa analiza takich czynników, jak: prognoza dochodów budżetowych, a następnie ich realizacja, codzienny raport o stanie rachunków bieżących budżetu państwa, możliwości sfinansowania deficytu budżetowego oraz stan środków na rachunkach dysponentów.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner

Warszawa, 2001.08.07

W nawiązaniu do pisma znak AG/043/330/01/IV z dnia 24 lipca 2001 r. w związku z wystąpieniem Pani Jadwigi Stokarskiej Senatora RP w sprawie Wyszkowskiej Fabryki Mebli w Wyszkowie uprzejmie informuje Panią Marszałek, że Minister Skarbu Państwa nie sprawował nadzoru ani nie wykonywał funkcji organu założycielskiego wobec tego przedsiębiorstwa. Organem założycielskim był Wojewoda Ostrołęcki. Z informacji uzyskanej z urzędu Wojewódzkiego w Warszawie Oddział Ostrołęka wynika, że przedsiębiorstwo państwowe od 1994 r. znajduje się w upadłości i proces ten został zakończony z dniem 20 lipca 2001 r. postanowieniem Sądu Rejonowego. Syndyk sprzedał w całości przedsiębiorstwo należące do Fabryki Mebli spółce z o.o., której współwłaścicielem były 3 osoby fizyczne krajowe (obecnie jest dwóch wspólników). Skarb Państwa nie posiadał i nie posiada żadnych udziałów w tej spółce.

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

PODSEKRETARZ STANU

Piotr Koczorowski

Warszawa, dnia 7 sierpnia 2001 r.

Zgodnie z art. 7 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (tekst jednolity: Dz.U. z 1991 r. nr 49, poz. 203 z późn. zm.) fundacja podlega obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego, do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej, stosownie do art. 49 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r, o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jednolity: Dz.U. z 2001 r. i Nr 17, poz. 209). Zgodnie z art. 10 pkt 1 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Rejestrze Sądowym, wpis fundacji do tego rejestru następuje z urzędu, jeżeli fundacja ta była wpisana do odpowiedniego rejestru przed dniem 1 stycznia 2001 r., zgodnie z przepisami rozporządzenia z dnia 13 kwietnia 1984 r. w sprawie prowadzenia rejestru fundacji (Dz.U. z 1984 r., Nr 27, poz. 139 z późn. zm.). Postępowanie rejestrowe przeprowadza sąd właściwy ze względu na siedzibę fundacji (art. 694(2) kpc). Zakres wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego określają art. 38-45 i art. 49 cytowanej ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. Biorąc pod uwagę, że zakres danych podlegających wpisaniu do Krajowego Rejestru Sądowego jest znacznie szerszy w stosunku do poprzednio obowiązujących przepisów, sąd rejestrowy może z urzędu wezwać podmiot podlegający obowiązkowi wpisu do rejestru, od uzupełnienia danych podlegających wpisowi. Dotyczy to danych dotychczas nieujawnionych, które są niezbędne do wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. Nie oznacza to jednak dla fundacji żadnych komplikacji prawnych, bowiem nabyły one już wcześniej osobowość prawną, na skutek wpisu do dotychczasowego rejestru i mogą występować w obrocie prawnym. Wobec powyższego stwierdzić należy, że postępowanie o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego nie jest nowym postępowaniem mającym na celu wpisanie fundacji do Krajowego Rejestru Sądowego, a tylko "przerejestrowaniem" tego podmiotu z dotychczasowego rejestru do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej.

Warszawa, 2001.08.07

W nawiązaniu do wystąpienia Pani Marszałek z dnia 24 lipca 2001 r. znak: AG/043/332/01/IV, dotyczącego oświadczenia senator Doroty Kempki w sprawie ministerialnej interpretacji art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej w stosunku do matek, których dzieci uczęszczają na zajęcia w warsztatach terapii zajęciowej - prezentuję poniższe stanowisko do oświadczenia.

Przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych jest zadaniem zleconym gminom przez wojewodę. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 i art. 46 ust. 1a ustawy o pomocy społecznej to wojewoda ustala sposób realizacji zadań zleconych, a ośrodek pomocy społecznej realizuje zadania zlecone gminie zgodnie z ustaleniami przekazanymi w tej sprawie przez wojewodę.

Uznając powyższe za budzącą wiele wątpliwości interpretację obowiązujących przepisów z żalem należy przyznać, że w treści opinii nie wskazano więcej szczegółów prawnych dotyczących instytucji zasiłku stałego a może i konkretnych przykładów. Zabrakło w niej przypomnienia, że każdy przypadek musi być rozpatrzony indywidualnie, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności dot. danej rodziny. Że w pomocy społecznej zwykle nie ma jednego, nienaruszalnego wzorca.

Ministerstwo w najbliższym czasie oficjalnie wyjaśni przyczynę zbierania przez ośrodek pomocy społecznej oświadczeń od rodzin korzystających z zasiłku stałego na temat, czy pragną zachować prawo do zasiłku, czy też pozostawić dorosłe dziecko w warsztatach terapii zajęciowej. Takie postępowanie byłoby usprawiedliwione sytuacją, gdy ze względu na brak miejsc w warsztatach nie mogą do nich uczęszczać dzieci wymagające terapii, których rodzice pracują zawodowo, przy uczęszczaniu na warsztaty dzieci rodziców pozostających w domu i korzystających z zasiłku stałego.

Gdyby wszakże okazało się, że wojewoda dopuścił do weryfikacji prawa do zasiłku stałego w trybie rażąco naruszającym podstawowe przepisy, tak ustawy o pomocy społecznej jak i Kpa, to już dziś, wyrażając ubolewanie z tego tytułu, prezentuję jednoznaczne stanowisko, że domaganie się od rodzin korzystających z zasiłku stałego, dokonania wyboru między zachowaniem prawa do zasiłku a uczęszczaniem dorosłego dziecka na warsztaty terapii zajęciowej, nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia tak w prawie, jak i zdrowym rozsądku.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, 8 sierpnia 2001 r.

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 10.07.2001 r. znak: AG/043/312/01/IV oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Kulaka złożonym podczas 85 posiedzenia senatu RP w dniu 5 lipca 2001 r. w sprawie zapewnienia środków na finansowanie zadań w zakresie przeciwdziałania bezrobociu oraz opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do zasiłku i stypendium uprzejmie informuję, co następuje:

Aktualna sytuacja finansowa funduszu pracy jest trudna, a jej poprawa będzie możliwa po otrzymaniu kredytu na uzupełnienie środków Funduszu Pracy, o który podjął już działania Prezes Krajowego Urzędu Pracy - dysponent Funduszu Pracy. Pragnę zaznaczyć, że zgodnie z obowiązującymi przepisami, Fundusz Pracy może w bieżącym roku zaciągnąć kredyt w łącznej wysokości 985,6 mln zł. tj. 12,5 planowanych dochodów na uzupełnienie środków niezbędnych na wypłatę zasiłków oraz zasiłków i świadczeń przedemerytalnych.

Natomiast w powyższym okresie łączne dochody Funduszu Pracy wynosiły - 4.679,9 mln zł, tj. 117,5% w stosunku do planowanych, w tym:

Z szacunkiem

Warszawa, 8.08. 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W materiałach NIK dokumentujących czynności kontrolne (protokół kontroli - str. 92) wymieniono działania podjęte przez Kujawsko-Pomorskiego Kuratora Oświaty po ujawnieniu wykorzystania niezgodnie z przeznaczeniem przyznanej dotacji. Jednym z tych działań było poinformowanie Kujawsko-Pomorskiej Chorągwi ZHP w Bydgoszczy - miało to miejsce w grudniu 2000 r. - o utracie prawa do ubiegania się o dotację przez kolejne 3 lata.

2. W związku z przedstawionym wyżej stanowiskiem Kuratora Oświaty Pani Dorota Kempka, Senator RP skierowała do Ministra Edukacji Narodowej oświadczenie. W piśmie tym podkreśliła, że wielkość środków, które uznano za wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem zamyka się stosunkowo małą kwotą - ok. 2,5 tys. zł, która to kwota została zwrócona. Zwróciła też uwagę, że odmowa przyznania dotacji niweczy wysiłek organizacyjno-finansowy włożony przez Kujawsko-Pomorską Chorągiew ZHP na rzecz zadań, których dotowania odmawia Kurator. Powyższe okoliczności, zdaniem Pani Senator przemawiają za przyznaniem dotacji Kujawsko-Pomorskiej Chorągwi ZHP, ewentualnie hufcom. Pani Senator wyraziła też przekonanie, że interwencja Ministra Edukacji Narodowej spowoduje zajęcie przez Kuratora Oświaty satysfakcjonującego ZHP stanowiska.

Ustalenie, że dotacja (jej część) została wykorzystana niezgodnie z przeznaczeniem powoduje, że dysponent części budżetowej, udzielający dotacji w trybie art. 71 ustawy o finansach publicznych nie może postąpić inaczej niż w sposób wskazany w cytowanym już art. 93 ust. 4 ww. ustawy. Gdyby Kurator Oświaty (działający w imieniu wojewody) nie respektował zakazu udzielania dotacji (sformułowanego w art. 93 ust. 4 ustawy o finansach publicznych) naraziłby się na odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (art. 138 ust. 1 pkt 9 ustawy).

Zakwestionowane przez NIK wydatki poczyniono ze środków otrzymanych na mocy umowy, której stroną była Kujawsko-Pomorska Chorągiew ZHP. Jasne jest więc, że zakaz ubiegania się o przyznanie dotacji przez kolejne 3 lata dotyczy Chorągwi. Zakazem tym należy jednak objąć też inne jednostki działające w ramach Kujawsko-Pomorskiej Chorągwi - w tym hufce. Z pisma Pani Senator jak i adresowanego do Ministra Edukacji Narodowej pisma zastępczyni Naczelnika ZHP wynika bowiem, że komendy hufców wystąpiły o dotacje "w zastępstwie" Chorągwi "do czasu wyjaśnienia zasadności rachunków przez NSA". W tej sytuacji przyznanie dotacji hufcom byłoby niedopuszczalnym obejściem art. 93 ust. 4 ustawy o finansach publicznych przewidującego określoną sankcję z powodu nieprawidłowości w postępowaniu z dotacjami. Stanowiłoby to również - jako działanie bezprawne - uchybienie art. 7 i art. 216 ust. 1 Konstytucji RP.

4. Podkreślenia jednak wymaga, że dysponentem środków publicznych, o które występuje Kujawsko-Pomorska Chorągiew ZHP, bądź hufce działające w jej ramach, nie jest Minister Edukacji Narodowej lecz Wojewoda Kujawsko-Pomorski (w jego imieniu działa Kurator Oświaty). Innymi słowy Minister nie może - byłoby to postępowanie wbrew przepisom ustawy o finansach publicznych - decydować o wydatkowaniu środków znajdujących się w gestii ww. Wojewody.

Z wyrazami szacunku