Radom, dn. 19.04. 2001 r.

Szanowna Pani

W nawiązaniu do pisma Pana Marka Biernackiego Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 1 marca 2001 roku (SMDG-397/2001 ŁK) skierowanego do Pani Marszałek w związku z oświadczeniem Senatorów RP: Pana Zbigniewa Kruszewskiego i Pana Zbigniewa Gołąbka, złożonym w dniu 11 stycznia 2001 roku podczas 73 posiedzenia Senatu RP, uprzejmie przedstawiam stan faktyczny sprawy dotyczącej byłej siedziby Urzędu Wojewódzkiego w Radomiu, a opisany w powołanym wyżej piśmie.

Czytając ten akapit zmuszony jestem zaprotestować i zaprzeczyć.

2. W dniu 12.07.1999 r. (ZN.II.7442/K/1/99) Zarząd Miasta Radomia wystąpił do Wojewody Mazowieckiego na podstawie art. 64 ustawy z dnia 13.10.1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (DZ. U. Nr 133, poz. 872) o przekazanie na własność Gminy Miasta Radomia udziału Skarbu Państwa we własności nieruchomości zabudowanej do 1705/9048 położonej w Radomiu przy ulicy Żeromskiego 53;

5. Decyzją GGN-R-7723/55/00/WM z dnia 19.06.2000 r. Wojewoda Mazowiecki odmówił nabycia przez Powiat Radomia z mocy prawa z dniem 01.01.1999 r. własności części nieruchomości zabudowanej oraz własności lokali o łącznej powierzchni 424,08 m² w omawianym budynku;

9. Zarząd Miasta Radomia pismem z dnia 8 maca 2001 r. (AR.0717/12/2001) przedstawił Dyrektorowi Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego propozycję podziału przedmiotowej nieruchomości uwzględniając potrzeby Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego - Delegatura w Radomiu oraz Instytut Pamięci Narodowej wraz z deklaracją woli szybkiego uregulowania spraw własnościowych całej nieruchomości, ponoszenie nakładów finansowych na remonty i bieżące utrzymanie oraz kontynuację umów z dotychczasowymi Najemcami przejętej przez Miasto Radom części nieruchomości, po zaspokojeniu potrzeb lokalowych podległych służb;

10. Pismem z dnia 4 kwietnia 2001 r. (OIN-R.2020-8/01) Kierownik Delegatury w Radomiu Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego nie zaakceptował złożonej przez Zarząd Miasta propozycji przedkładając jednocześnie własną.

Zarząd Miasta dokłada wszelkich starań w celu przejęcia, zabezpieczenia i właściwego wykorzystania niszczejącej substancji budynku administracyjnego przy ulicy Żeromskiego 53 w Radomiu.

Warszawa, 19.04.2001 r.

Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Pragnę wyjaśnić, że "Założenia polityki energetycznej Polski" przyjęte przez Rząd w lutym 2000 roku zawierają prognozę zużycia paliw i energii na okres 20 lat czyli do roku 2020. Horyzont czasowy jest więc o 5 lat dłuższy niż wymaga tego ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne. Długoterminową prognozę energetyczną wyznaczono w oparciu o scenariusze makroekonomicznego rozwoju kraju do roku 2020, sformułowane specjalnie dla wyznaczenia tej prognozy. Dostępne krajowe opracowania w tym zakresie nie obejmują bowiem tak długiego horyzontu czasowego. We wszystkich scenariuszach uwzględniono ustalenia zawarte w dokumentach rządowych, dotyczących zjawisk gospodarczych przewidywanych na najbliższe lata, m.in. konieczność stopniowego dostosowania gospodarki polskiej do standardów obowiązujących w krajach OECD i Unii Europejskiej, zjawisko światowej globalizacji rynków, w tym energetycznych oraz problematyka skutecznej ochrony środowiska przyrodniczego - zarówno w skali regionów jak też w skali całego świata. Scenariusze różnią się m.in. prognozowaną dynamiką zmian zjawisk makroekonomicznych, powiązanych ze zmianami w otoczeniu międzynarodowym, mającymi podstawowy wpływ na tempo rozwoju polskiej gospodarki w perspektywie 20-letniej.

Należy wziąć pod uwagę, że ze względu na dokonującą się nadal transformację ustrojową nieodłącznym elementem wszelkich wizji rozwojowych jest znaczna niepewność przyszłych stanów gospodarki, i to tym większa im dłuższy horyzont obejmuje. Wydłużenie prognozy do 30 letniego horyzontu spowodowałoby zmniejszenie jej dokładności w takim stopniu, że dane prognostyczne byłyby mało użyteczne. Dlatego w ustawie prawo energetyczne zawarty jest zapis zobowiązujący Ministra Gospodarki do przygotowywania co dwa lata prognozy krótkoterminowej wraz z ewentualną korektą założeń polityki energetycznej. Prace nad takim dokumentem zostały już uruchomione.

Prognoza zawarta w "Założeniach polityki energetycznej Polski do 2020 roku" wskazuje, że przewidywane zużycie gazu ziemnego (w mld m³) - w zależności od scenariusza - ukształtuje się na poziomie:

Z powyższych danych wynika, że we wszystkich scenariuszach rozwoju gospodarczego prawdopodobne zapotrzebowanie na gaz ziemny wzrośnie ponad dwukrotnie. Obliczenia prognostyczne wskazują, że wzrost zużycia nastąpi przede wszystkim w sektorze wytwarzania energii elektrycznej, w tym skojarzonego z produkcją ciepła. Zużycie w tym sektorze sięga w ostatnim roku prognozy 10 - 11 mld m³.

Prognozowane zużycie, bez sektora energii, wzrośnie niewiele ponad 60%, głównie w obszarze gospodarstw domowych, w których zapotrzebowanie do roku 2020 podwoi się do poziomu ok. 9 mld m³.

W takich dziedzinach jak przemysł hutniczy, ciężka chemia, pozostałych przemysłach, transporcie, budownictwie, handlu i usługach zapotrzebowanie utrzymuje się na niezmienionym poziomie lub wzrasta o kilka procent.

Wielkość zapotrzebowania sektora elektroenergetycznego na gaz ziemny jest silnie związana z prognozą zapotrzebowania na energię elektryczną. Skala wzrostu na ten rodzaj energii wydaje się być szokująco wysoka. Jednak wnioski jakie wynikają z międzynarodowych analiz porównawczych wskazują, że praktycznie w każdym kraju wraz z rozwojem gospodarczym następował wzrost zużycia energii elektrycznej, który z zasady wyprzedzał tempo wzrostu PKB. W prognozie krajowego zapotrzebowania przyjęto, że w tak odległym horyzoncie czasowym nastąpi głęboka racjonalizacja użytkowania energii elektrycznej i wzrost efektywności jej wykorzystywania. W efekcie przyrost zapotrzebowania na energię elektryczną jest niższy od tempa wzrostu PKB.

Przyrost zapotrzebowania na energię elektryczną wywołuje wyraźny przyrost zapotrzebowania na paliwo pierwotne. Przyrost ten jest na tyle wysoki, że zaspokojenie tego zapotrzebowania paliwami stałymi będzie skutkowało, już w pierwszych latach po roku 2020, przekroczeniem dopuszczalnych limitów emisji i nie dotrzymaniem podpisanych przez Polskę konwencji. W horyzoncie roku 2020 gaz ziemny jest paliwem, które umożliwia dotrzymanie norm środowiskowych przy najniższych nakładach na budowę i eksploatację obiektów wytwarzających energię elektryczną. Należy bowiem uwzględnić, że nowe źródła będą powstawały w drodze decyzji prywatnych inwestorów, którzy bardzo skrupulatnie przeanalizują opłacalność przedsięwzięcia w które zaangażują swe kapitały.

Oczywiste jest, że nie można wykluczyć zdarzeń, które mogą wpłynąć na inną wielkość zużycia niż opisana w prognozie. Z tego względu ustawodawca w ustawie Prawo energetyczne nakazał okresowe wykonywanie, co dwa lata, prognozy krótkoterminowej i ewentualnej korekty założeń polityki energetycznej. Wykaże ona na ile przyjęte do wyznaczenia prognozy warunki brzegowe uległy zmianie i jaki musi być zakres korekty założeń.

Jednocześnie pragnę zapewnić, że wielkość dostaw z Norwegii o jakie strona polska zabiega wynosi 5 mld m³ rocznie i nie są prawdą doniesienia prasowe o negocjowaniu przez Rząd dostaw gazu do Polski z Norwegii i Dani w ilości 10 mld m³.

Z wyrazami szacunku

Minister

z up. Andrzej Karbownik
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 20 kwietnia 2001 r.

W odpowiedzi na Oświadczenie Pana Senatora Ryszarda Gibuły, z dnia 15 marca br. (nr sygn. AG/043/118/01/IV), w imieniu Prezesa Rady Ministrów Jerzego Buzka, uprzejmie wyjaśniam, że obecny Rząd nie lekceważy problemu tworzenia warunków sprzyjających rozwojowi społecznej aktywności, w tym rozwoju organizacji obywatelskich. Zarówno Pan Premier osobiście, jak również poszczególni członkowie Rządu niejednokrotnie dawali publicznie wyraz poparcia dla działań sektora pozarządowego.

Wyrazem docenienia roli, jaką sektor obywatelski odgrywa i może jeszcze odegrać, w wypełnianiu zadań publicznych jest dorocznie przyznawana nagroda, w ramach konkursu Pro Publico Bono. Rosnąca ilość przedstawianych do nagrody organizacji pozarządowych wskazuje z jednej strony na życzliwe przyjęcie tej inicjatywy przez środowisko pozarządowe, z drugiej zaś na niegasnący rozkwit inicjatyw obywatelskich.

Dotychczasowe doświadczenia wskazują, że obecne ramy prawne, w których realizuje się aktywność obywatelska nie są już wystarczające. Dlatego też w planach prac legislacyjnych Rządu znalazł się projekt ustawy określającej zasady współpracy administracji publicznej z organizacjami pozarządowymi. Prace nad projektem trwają. Doceniając wagę regulacji ustawowej kwestii współpracy sektora pozarządowego z administracją publiczną w ramach Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej stworzony został specjalny zespół zadaniowy, który prowadzi prace nad projektem. Rządowy projekt ustawy o współpracy przeszedł przez etap konsultacji społecznych (otrzymało go między innymi ok. 500 organizacji pozarządowych) oraz uzgodnień międzyresortowych. Obecnie znajduje się on w fazie przed przekazaniem go na komitety Rady Ministrów.

Nowatorska i skomplikowana materia projektu spowodowały, że prace nad nim trwają dłużej, aniżeli zakładano. Wydaje się jednak, że tego rodzaju regulacja musi respektować zadanie szeregu zainteresowanych podmiotów, że wymienię tyko same organizacje pozarządowe, reprezentantów jednostek samorządu terytorialnego, czy wreszcie strażników finansów publicznych i procedur zamówień publicznych. Nie wyobrażam sobie możliwości stworzenia skutecznego prawa, w omawianej materii, bez odbycia fazy szerokich konsultacji. Pomimo opóźnień, naszą intencją jest, ażeby omawiany projekt mógł być przekazany do Sejmu jeszcze w tej kadencji.

Wzmiankowany projekt zawiera odpowiedź na wszystkie fundamentalne postulaty sektora pozarządowego, przedstawione chociażby w znanym Memorandum z listopada 1998 r., a także wyrażane w czasie II Ogólnopolskiego Forum Inicjatyw Pozarządowych (wrzesień 1999 r.). Omawiany projekt pozwoli zrealizować także większość problemów sygnalizowanych w Oświadczeniu.

Obecny projekt ustawy stanowi zatem próbę całościowego i systemowego potraktowania kwestii współpracy administracji rządowej i samorządowej wszystkich szczebli z sektorem obywatelskim. Zamierzeniem twórców projektu jest również dostosowanie polskiego prawa regulującego wzajemne relacje do standardów światowych a zwłaszcza krajów Unii Europejskiej. Nie jest to zadanie proste gdyż z jednej strony nie istnieją jednolite przepisy w Unii Europejskiej, z drugiej zaś doświadczenie poszczególnych państw członkowskich nie zawsze można zastosować w naszym systemie instytucjonalnym.

Inną kwestią pozostaje bolesny przypadek Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej. Tematyka alokacji środków przeznaczonych na zadania statutowe organizacji wymaga poważnej dyskusji. Warto jednak zauważyć, że lokowanie tych środków w formie ryzykownych inwestycji wcale nie jest pospolitym w świecie rozwiązaniem. Pragnę też zauważyć, że Naczelny Sąd Administracyjny jest niezawisłym i w żadnym razie nie podlega Rządowi.

Spośród licznych form współpracy administracji rządowej z organizacjami pozarządowymi chciałbym wskazać powołany w dniu 31 stycznia 2000 r. zarządzeniem Prezesa Rady Ministrów Zespół do spraw rozwiązań systemowych w zakresie współpracy administracji publicznej z organizacjami pozarządowymi oraz pozycji ustrojowej sektora pozarządowego w Polsce (pozwalam sobie załączyć Sprawozdanie z prac Zespołu w ub.r.). Jest to, kierowany przeze mnie, organ pomocniczy Prezesa Rady Ministrów, mający do wypełnienia m.in. poniższe zadania:

Zespół, z udziałem przedstawicieli sektora pozarządowego (zarządzenie daje możliwość przewodniczącemu zapraszania do prac zespołu przedstawicieli organizacji pozarządowych, którym przysługuje głos doradczy) rozpatrywał, m.in. Postulaty Stowarzyszenia na Rzecz Forum Inicjatyw Pozarządowych dotyczących zmian niektórych przepisów prawa oraz praktyki działania organów rządowych.

Innym problemem jest finansowy aspekt omawianej współpracy. W wyniku reformy ustrojowej, znaczna część zadań państwa przeszła na poziom samorządów wszystkich szczebli. Tam też realizuje się większa część roboczych form współpracy administracji z organizacjami pozarządowymi. Warto jednak zauważyć, że także niektóre z instytucji centralnych przekazały spore sumy na rzecz dotacji i realizacji zadań publicznych przez podmioty spoza sektora finansów publicznych. Przykładowo: Minister Edukacji Narodowej oraz Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego mieli do dyspozycji na ten cel (w ub.r.) po ok. 30 mln złotych.

Na zakończenie pragnę jeszcze raz podkreślić, iż intencją Rządu jest opracowanie prawnych reguł współpracy z organizacjami pozarządowymi i dostosowanie ich do najlepszych sprawdzonych rozwiązań światowych. Chcemy tworzyć takie warunki prawne, polityczne i finansowe aby sprzyjały rozwojowi społecznej aktywności. Jest ona bowiem jednym z istotnych elementów ładu demokratycznego.

Warszawa, dnia 23 kwietnia 2001 r.

Przeprowadzona analiza funkcjonalności struktury terytorialnej Urzędu Regulacji Telekomunikacji dowodzi, iż w chwili obecnej nie zachodzą przesłanki mające na celu zmianę struktury terytorialnej Urzędu.

Prezes

mgr Marek Zdrojewski

Warszawa, 2001-04-23

Do dnia 13 kwietnia 2000 r. paliwa żeglugowe (oleje do silników średnio i wolnoobrotowych stosowane na statkach) były zwolnione z podatku akcyzowego. Jednakże w wyniku napływających do Ministerstwa Finansów informacji o licznych nieprawidłowościach w obrocie wolnymi od podatku akcyzowego olejami, rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 marca 2000 r. (D. U. Nr 21, poz. 267) zostały opodatkowane podatkiem akcyzowym wszystkie oleje napędowe.

Należy zaznaczyć, że w myśl przepisów wynikających z powyższego rozporządzenia, dla podmiotów dokonujących bezpośredniej sprzedaży olejów napędowych dla żeglugi morskiej, w tym również rybołówstwa morskiego istniała możliwość odliczenia podatku akcyzowego zawartego w cenach tych paliw od podatku VAT. Przedmiotowe rozwiązanie dotyczyło środków transportu morskiego, nie zaś żeglugi śródlądowej.

W związku z wysokimi cenami ropy naftowej na rynkach światowych w połowie 2000 r. nastąpiła znaczna podwyżka cen detalicznych paliw w kraju, co spotkało się ze znacznym wzrostem niezadowolenia różnych grup społecznych, w tym zajmujących się rybołówstwem. Przedstawiciele Sztabu Kryzysowego Rybołówstwa za jedną z podstawowych przyczyn uznali rozwiązania stosowane w podatku akcyzowym. W celu unormowania sytuacji w obrocie olejami do silników wysoko i średnioobrotowych przedstawiciele Sztabu Kryzysowego Rybołówstwa uzgodnili z przedstawicielem Rządu, iż Ministerstwo Finansów dokona zmian rozporządzenia z dnia 28 marca 2000 r. Jednakże powrót do pierwotnego systemu oznaczałby kontynuację licznych nieprawidłowości w obrocie tymi olejami, dlatego też w projekcie rozporządzenia zaproponowano rozwiązanie, w którym zwolnienie z podatku miałoby zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy podmiotami importującymi i sprzedającymi ten olej są podmioty wyznaczone, uprawnione do zaopatrywania armatorów posiadających środki transportu morskiego, w tym także rybołówstwa morskiego. Nieuzasadnionym i nagannym byłoby bowiem tworzenie rozwiązań, które z założenia narażają budżet na straty stwarzając możliwości nadużyć.

W projekcie rozporządzenia przesłanym do uzgodnień były wymienione dwie firmy, które posiadały odpowiednie środki do bunkrowania paliw na statkach tj. Przedsiębiorstwo Usług Morskich "SHIP-SERVICE" S.A. i Porta Baltic Serwice S.A. Minister Finansów w opinii otrzymanej z Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi został poinformowany, iż armatorzy rybołówstwa są zaopatrywani, obok wyżej wymienionych przedsiębiorstw również przez PKN "ORLEN" S.A. i B.G.M. PETROTRADE sp. z o.o. Podmioty te zostały określone w Wytycznych dla okręgowych inspektorów rybołówstwa morskiego w sprawie zasad sprzedaży oleju napędowego armatorom rybołówstwa morskiego. Przedmiotowe wytyczne opracowane przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi zostały podpisane w porozumieniu z Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej i w tym brzmieniu obowiązują od dnia 1 września 2000 r. Wytyczne te określają zasady sprzedaży oleju napędowego armatorom rybołówstwa morskiego oraz przedstawiają wykaz punktów upoważnionych do sprzedaży paliwa armatorom rybołówstwa morskiego po cenach specjalnych.

W związku z tym w celu uszczelnienia systemu zwolnień paliwa żeglugowego z podatku akcyzowego w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 2000 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 113, poz. 187) znalazły się cztery firmy, w tym również PKN "ORLEN" S.A.

Jan Rudowski

Warszawa, 2001-04-23

W związku z oświadczeniem senatora Pana Jana Chojnowskiego złożonym podczas 79 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 6 kwietnia 2001 r. w sprawie przekazania subwencji z par. 15 dla Miasta i Gminy w Czarnej Białostockiej uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 kwietnia 1991 r. w sprawie klasyfikacji dochodów i wydatków budżetowych oraz innych przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 39, poz. 169) par. 15 oznacza podatek dochodowy od osób fizycznych. Według aktualnie obowiązującej klasyfikacji dochodów i wydatków oraz przychodów i rozchodów - Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 18 lipca 2000 r. (Dz. U. Nr 59, poz. 688) podatek dochodowy od osób fizycznych ujmowany jest w par. 001.

Minister Finansów każdego roku przekazuje gminom informację o planowanej kwocie ich udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych. Informacja ta nie ma charakteru dyrektywnego, a jedynie informacyjno-szacunkowy, ponieważ dochody podatkowe planowane są w budżecie państwa na podstawie szacunków i prognoz. Natomiast realizacja dochodów może być większa lub mniejsza, w porównaniu z planem, z powodów, na które Minister Finansów nie ma bezpośredniego wpływu. Faktyczne dochody gmin z tytułu udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych mogą być zatem także większe lub mniejsze od tych wielkości, które wynikają z informacji podanej przez Ministra Finansów.

Dochody budżetów gmin z tytułu udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych za poszczególne miesiące są realizowane w analogicznym stopniu, jak dochody budżetu państwa z tego tytułu w danym roku. W przypadku, gdy wpływy z podatku dochodowego od osób fizycznych są niższe od zaplanowanych w ustawie budżetowej, zarówno budżet państwa jak i gminy, uzyskują niższe dochody niż planowano. Nie może więc być mowy o zrekompensowaniu, np. z budżetu państwa, powstałego niedoboru w budżetach gmin.

Zgodnie bowiem z ustawą o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 - 2001, nie ma podstaw do podjęcia działań zmierzających do zapewnienia gminom realizacji planowanych dochodów z tytułu udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ponadto uprzejmie informuję, że wyjaśnienia dotyczące udziału gminy we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych zostały przekazane Zarządowi Miasta i Gminy Czarna Białostocka pismem z dnia 12 kwietnia 2001 r. Nr ST3-4802-194/2001.

Warszawa, dnia 24.04.2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Lecha Feszlera na 78 posiedzeniu Senatu RP w dniu 30 marca 2001 roku - przekazane pismem z dnia 4 kwietnia 2001 roku znak: AG/043/153/01/IV - uprzejmie wyjaśniam, że rozwiązania zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.) dotyczące promowania zatrudniania osób niepełnosprawnych oraz wspierania pracodawców decydujących się na pracę z osobami niepełnosprawnymi są realizowane, w miarę możliwości finansowych Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Zwykle w trakcie takich spotkań dochodzi do ustaleń o charakterze ramowym, których konkretyzacja uzależniona jest od późniejszej, szczegółowej analizy sytuacji ekonomicznej podmiotu, przeprowadzonej przez komórki merytoryczne Funduszu.

Konkludując, podstawowym kryterium udzielania pomocy danemu podmiotowi jest nie tylko jego aktualna kondycja ekonomiczna ale także realna ocena efektów możliwych do osiągnięcia po zrealizowaniu pomocy.

Minister

Up. Sekretarz Stanu

Warszawa, dnia 25 kwietnia 2001 r.

1. Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz. U. z 1999 r. Nr 98, poz. 1150, zm. Dz. U. z 2000 r. Nr 120, poz. 1268), wszelkie prace przy obiektach i na terenach wpisanych do rejestru zabytków można prowadzić wyłącznie za zezwoleniem właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków. W ustawie o ochronie dóbr kultury nie określono jednak, jakiego rodzaju roboty są dopuszczalne lub niedopuszczalne przy zabytkach, ponieważ każdy zabytek wymaga indywidualnego potraktowania. Obiekty te różni się bowiem np. otoczeniem, rodzajem posadowienia, rodzajem materiału, z którego powstały, techniką i jakością wykonania oraz czasem powstania. Z tego powodu nie można postawić ogólnej tezy, że na zabytkowych budynkach nie można budować stacji telefonii komórkowej. Każdy taki przypadek musi być oceniony indywidualnie, w trakcie odrębnego postępowania administracyjnego, prowadzonego przez wojewódzkiego konserwatora zabytków na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Postępowanie to organ wszczyna na wniosek strony, tj. właściciela lub użytkownika zabytku. Wojewódzki Konserwator Zabytków nie ma jednak kompetencji do sprawdzania, kto jest faktycznym inwestorem zamierzonych robót, ponieważ sprawę tę regulują odpowiednie umowy cywilnoprawne. W trakcie postępowania przeprowadza się natomiast postępowanie dowodowe, stosownie do art. 77 Kpa. Dowodem może być wszystko, co przyczyni się do wyjaśnienia sprawy, a zatem może to być również specjalistyczna ekspertyza konstrukcyjna, jeżeli konserwator zabytków uzna, że zachodzi potrzeba jej opracowania. Po zakończeniu postępowania dowodowego wydaje się decyzję na podstawie art. 104 Kpa.

- kościół z lat 1910-1917 został wpisany do rejestru zabytków decyzją z dnia 30.09.1981 r. pod nr rej. A-302. Brak jest dowodów na to, aby kościół został uszkodzony podczas II wojny św. Obiekt ten pełnił wówczas funkcję magazynu. Po zniszczeniach wojennych dokonano w kościele jedynie reperacji dachu i szklenia okien (Karta ewidencyjna zabytków architektury i budownictwa ODZ z 1992 r.). Oględziny obiektu nie potwierdziły odchylenia wieży kościoła od pionu. Jedyny ślad niewielkiego uszkodzenia lica muru stwierdzono na fasadzie kościoła, a nie na wieży (zob. załączona dokumentacja fotograficzna),

- w dniu 13.07.2000 r. Delegatura w Sieradzu Wojewódzkiego Oddziału Służby Ochrony Zabytków w Łodzi, działająca z upoważnienia Łódzkiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, po rozpatrzeniu wniosku proboszcza parafii w Lututowie wydała zezwolenie na zainstalowanie stacji bazowej telefonii komórkowej Era GSM na wieży tego kościoła. Zezwolenie to zostało wydane na podstawie projektu technicznego inwestycji, wykonanego przez Przedsiębiorstwo Budowlane "BUDEKO" z Warszawy. Dokumentacja pt. "Projekt techniczny konstrukcji wsporczej anten", wykonana w maju 2000 r., zawiera m.in. takie rozdziały jak: opis techniczny, wykazy stali profilowanej, obliczenia statyczne i uprawnienia projektanta;

- ze zbiorczego wykazu stali profilowanej wynika, że cała konstrukcja, umieszczona wewnątrz wieży, waży 2155,65 kg. Składają się na nią: 3 pomosty, zainstalowane w miejsce drewnianych, istniejących wcześniej, pomieszczenie techniczne, drabiny wejściowe, w miejsce drewnianych, istniejących wcześniej oraz okiennice. Na zewnątrz wieży zainstalowano 1 antenę radioliniową (tzw. talerz) o ciężarze 31 kg oraz 3 anteny sektorowe (pionowe) o ciężarze 12 kg każda;

Reasumując, należy stwierdzić, że w przypadku montażu stacji telefonii komórkowej na kościele w Lututowie, Wojewódzki Konserwator Zabytków przeprowadził prawidłowo postępowanie administracyjne, na podstawie wiarygodnego dowodu - projektu technicznego z niezbędnymi obliczeniami obciążeń budynku, opracowanego przez osoby z uprawnieniami budowlanymi. W związku z tym, po dokonaniu oceny projektu oraz stwierdzeniu, że planowane elementy nie zeszpecą zabytku, organ ten nie miał podstaw do odmowy wydania zezwolenia.

Kazimierz M. Ujazdowski

Warszawa, 25 kwietnia 2001 r.

Odpowiadając na pismo Nr AG/043/146/01/IV z dnia 4 kwietnia 2001 r. - uprzejmie informuję, że oświadczenie złożone przez senatora Wojciecha Kruka na 78 posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 30 marca 2001 r. dotyczy roszczeń reprywatyzacyjnych do bliżej nieokreślonego majątku Celestynów należącego przez II wojną światową do rodziny Koprowskich, przejętego przez Państwo w wyniku przemian ustrojowych po tej wojnie.

Z informacji uzyskanych od Polskiej Akademii Nauk wynika, że na części tego majątku, w miejscowości Lasek niedaleko Celestynowa, od dnia 12 kwietnia 1972 r. znajdują się obiekty Centrum Badań Wysokociśnieniowych Polskiej Akademii Nauk. Teren wraz z obiektami PAN otrzymała po zlikwidowanym prewentorium Dziecięcego Ośrodka Sanatoryjno-Prewentoryjnego w Świdrze na mocy uchwały Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Warszawie z dnia 5 października 1971 r.

Bez zebrania niezbędnych dokumentów nie jest możliwe odzyskanie omawianej nieruchomości na drodze administracyjnej lub na drodze sądowej.

Dopiero po odzyskaniu przez osobę uprawnioną utraconego majątku będzie możliwe jego przekazanie na rzecz stworzonej przez prof. Hilarego Koprowskiego Fundacji imienia Koprowskich.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Wiszniewski

Warszawa, 2001-04-25

Minister

z up. Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2001-04-25

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez senatora Zbigniewa Gołąbka na 79 posiedzeniu Senatu w dniu 6 kwietnia br. w sprawie braku środków na świadczenia z pomocy społecznej w powiecie radomskim, przesłane w załączeniu pisma z dnia 10 kwietnia br., znak AG/043/183/01/IV uprzejmie informuję, iż w pełni rozumiem trudną sytuację finansową tego regionu.

Sejm RP zatwierdzając ustawę budżetową na 2001 rok dokonał przesunięcia z rezerw celowych do budżetu wojewodów kwoty 350 mln zł, przeznaczonej na finansowanie świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Zmiana ta pozwoliła na zwiększenie budżetu wojewody mazowieckiego w stosunku do projektu planu o 16,1 mln tj. o 8,8%. Według informacji uzyskanej z Wydziału Spraw Społecznych Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego z puli tej miasto Radom otrzyma w najbliższych dniach decyzję zwiększającą planowane wydatki na zasiłki o 390 tys. zł. Odpowiednio zostały również dofinansowane budżety pozostałych gmin powiatu radomskiego.

Minister

Warszawa, dnia 26 kwietnia 2001 r.

W obecnym systemie prawnym urzędową granicę niskich dochodów stanowi kryterium dochodowe stosowane w pomocy społecznej. Kryterium to stosowane jest jako jeden z warunków udzielenia pomocy w ramach tego systemu. Obecnie pomoc społeczna dysponuje obszernym katalogiem świadczeń, lecz nie wszystkie mają charakter świadczeń obligatoryjny. Do świadczeń obligatoryjnych należą: zasiłek stały, zasiłek stały wyrównawczy, renta socjalna oraz zasiłek okresowy gwarantowany. Pozostałe świadczenia - takie jak zasiłki okresowe czy jednorazowe - mają charakter fakultatywny a zasięg ich oddziaływania ogranicza często szczupłość środków jakimi dysponują ośrodki pomocy społecznej.

Według przeprowadzonych szacunków, aby można było wprowadzić instytucję powszechnego dochodu gwarantowanego na poziomie obecnego kryterium dochodowego z pomocy społecznej, należałoby co najmniej podwoić środki jakimi dysponuje pomoc społeczna na wypłatę świadczeń. Ustawa o pomocy społecznej, wobec braku możliwości finansowych na realizację powszechnych gwarancji dochodowych, przyznaje w chwili obecnej takie gwarancje tylko niektórym kategoriom świadczeniobiorców. W początkowym okresie obowiązywania tej ustawy prawo takie przysługiwało osobom całkowicie niezdolnym do pracy z powodu wieku lub inwalidztwa oraz osobom rezygnującym z pracy z powodu konieczności sprawowania stałej i osobistej opieki nad dzieckiem wymagającym pielęgnacji. W kolejnych latach świadczenia o charakterze obligatoryjnym przyznano osobom pełnoletnim niezdolnym do pracy z powodu inwalidztwa powstałego w dzieciństwie, a następnie osobom, które w dniu utraty zasiłku dla bezrobotnych samotnie wychowywały co najmniej jedno dziecko w wieku do lat 16.

Gmina Jastrowie - 140 300 zł (wzrost w stosunku do projektu planu o 21,7%)

Gmina Złotów - 121 400 zł (wzrost o 20,4%)

W trakcie uruchamiania jest również rezerwa celowa przeznaczona na uzupełnienie środków na ubezpieczenie zdrowotne za osoby pobierające niektóre świadczenia z pomocy społecznej. Z ogólnej kwoty tej rezerwy w wysokości 56 mln zł dla województwa wielkopolskiego przeznaczono 2,7 mln zł. Przewiduje się, że zaplanowane na ten cel środki zabezpieczą w pełni potrzeby gmin.

Do uruchomienia w terminie późniejszym pozostanie jeszcze pewna pula środków na dofinansowanie świadczeń z pomocy społecznej, a także na finansowanie programów służących realizacji zadań z pomocy społecznej, takich jak np.: "Pomoc rodzinie" czy też "Bezdomność".

Środki z przedstawionych powyżej rezerw będą decyzjami Ministra Finansów przekazywane wojewodom, którzy zgodnie z posiadanymi kompetencjami dokonają dalszego ich podziału na poszczególne jednostki terytorialne. Gminy powiatu złotowskiego będą miały zatem jeszcze możliwości pozyskania w bieżącym roku dodatkowych środków.

- 70 mln zł - na inne (programy specjalne, umorzenie pożyczek).

Decyzje o limitach środków z Funduszu Pracy na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, jakie będą mogły być wydatkowane w 2001 r. przez poszczególne samorządy powiatów, przekazane zostały starostom powiatów w dniu 29 marca br. przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy - dysponenta Funduszu Pracy - wg wzoru algorytmu, określonego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 marca 2001 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom województw i powiatów (Dz. U. Nr 27, poz. 299).

Ponadto, zgodnie z powyższym rozporządzeniem Rady Ministrów, rezerwa środków będąca w dyspozycji Prezesa Krajowego Urzędu Pracy została obniżona do 20% środków Funduszu Pracy przewidzianych w planie Funduszu Pracy na realizację zadań na rzecz aktywnego przeciwdziałania bezrobociu. Rezerwa ta przeznaczona jest na finansowanie dodatkowych programów o wysokiej efektywności, określonych w kontraktach zawieranych z samorządami powiatów. Starosta Złotowski powinien wystąpić do Prezesa Krajowego Urzędu Pracy o przyznanie z rezerwy dodatkowych środków Funduszu Pracy, przedstawiając sposób ich wykorzystania oraz przewidywane efekty.

Dla informacji podaję, że samorząd powiatowy w Złotowie otrzymał limit wydatków na 2001 r. na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu w kwocie 1.542,2 tys. zł.

Niezależnie od powyższego w dniu 20 grudnia 2000 roku Rada Ministrów, zgodnie z art. 37 h.1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 późn. zm.) przyjęła rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia powiatów zagrożonych strukturalnym bezrobociem (Dz. U. Nr 120, poz. 1270).

W wyżej wspomnianym rozporządzeniu na liście powiatów zagrożonych znalazł się powiat złotowski. Rada Ministrów uwzględniła w wykazie powiaty, które spełniły kryterium podstawowe tj.: 150% średniej krajowej stopy bezrobocia w marcu przez trzy ostatnie lata oraz kryterium pomocnicze, czyli 125% średniej krajowej stopy bezrobocia w marcu 1998 i 1999 roku, a w których pod koniec marca ubiegłego roku stopa bezrobocia osiągnęła poziom 150% średniej krajowej stopy bezrobocia. Powyższe kryteria ustalił Zespół Społeczno-Rządowy ds. weryfikacji listy powiatów zagrożonych strukturalnym bezrobociem. Dodatkowo Rada Ministrów wprowadziła na ww. listę powiaty, w których według danych za marzec 1998-1999 roku stopa bezrobocia przekroczyła 150% średniej krajowej, a w marcu roku 2000 stopa bezrobocia była wyższa od 130% średniej stopy bezrobocia w kraju.

1. Uprawnienia do podwyższonego zasiłku przedemerytalnego - art. 37j ust. 3 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.

2. Możliwość uzyskania dotacji z budżetu państwa na dofinansowanie inwestycji infrastrukturalnych realizowanych w trybie robót publicznych - zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 sierpnia 1999 r. w sprawie trybu i warunków przyznawania dotacji z budżetu państwa na dofinansowanie inwestycji infrastrukturalnych realizowanych w systemie robót publicznych jako zadanie własne gmin zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz. U. Nr 70, poz. 781). Na podstawie art. 37h ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.

4. Stypendia dla absolwentów podejmujących dalszą naukę w szkołach ponadpodstawowych dla dorosłych - art. 27d. ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.

5. Dopłaty do dojazdów bezrobotnych uczestniczących w szkoleniach stażach, oraz zatrudnionych poza miejscem stałego zamieszkania - na podstawie rozporządzenia MpiPS z dnia 15 kwietnia 1996 r. w sprawie zwrotu kosztów dojazdów do pracy i zakwaterowania osobom, które podjęły zatrudnienie, staż lub szkolenie poza miejscem stałego zakwaterowania (Dz. U. z 1996 r. Nr 45, poz. 202 z późn. zm.).

Jednocześnie pragnę poinformować, iż problem bezrobocia na wsi, zarówno zarejestrowanego jak i ukrytego, pozostaje jedną z kluczowych kwestii w rządowych programach dotyczących restrukturyzacji i "rehabilitacji" obszarów wiejskich. Z powodu czynników takich jak wysoka stopa bezrobocia w tzw. województwach popegeerowskich, przerost zatrudnienia w gospodarstwach małorolnych województw Polski południowo-wschodniej, słaba infrastruktura na tych obszarach, słabo rozwinięte strategie rozwoju kapitału ludzkiego oraz ograniczone możliwości znalezienia zatrudnienia w okolicznych miastach, rząd wprowadził lub planuje wprowadzenie wieloaspektowych programów wsparcia i aktywizacji obszarów wiejskich.

Wspieranie takich programów zakłada "Narodowa Strategia Wzrostu Zatrudnienia i Rozwoju Zasobów Ludzkich". Tworzenie pozarolniczych miejsc pracy i rozwój przedsiębiorczości jest także jednym z priorytetów "Paktu dla Wsi i Obszarów Wiejskich".

Finansowanie działań na rzecz poprawy sytuacji osób bezrobotnych z obszarów wiejskich i miast do 15 tys. mieszkańców przewiduje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 sierpnia 2000 r. w sprawie zasad, warunków i trybu wspierania środkami z budżetu państwa programów inicjowanych przez organy samorządu województwa (Dz. U. Nr 68, poz. 806), w ramach którego wspierane są programy inicjowane przez samorząd województwa w zakresie promocji zatrudnienia i rozwoju zasobów ludzkich.

Wspomniane rozporządzenie zakłada finansowanie szkoleń, poradnictwa i pośrednictwa zawodowego, czasowego zatrudnienia, inkubatorów przedsiębiorczości, ośrodków obsługi małych przedsiębiorstw oraz lokalnych planów rozwoju gospodarczego. Osoby, które nie są emerytami albo nie nabyły prawa do świadczeń przedemerytalnych, podejmujące lub prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą mogą otrzymać jednorazową bezzwrotną dotację w wysokości 3.600 zł. Warunkiem otrzymania dotacji jest przeznaczenie jej na zakup środka trwałego oraz spłacanie pożyczek na podjęcie działalności gospodarczej lub na tworzenie nowych miejsc pracy, finansowanych ze środków własnych regionalnych i lokalnych instytucji kapitałowych.

Na finansowanie ww. działań województwo wielkopolskie otrzymało w roku 2000 z rezerwy celowej budżetu państwa na wspieranie programów inicjowanych przez samorządy województwa, których celem jest przeciwdziałanie bezrobociu i wspieranie przedsiębiorczości na wsi, środki w wysokości 5 471 684 zł. W budżecie państwa na 2001 r. wysokość wspomnianej rezerwy wynosi 49 967 tys. zł. Szacuje się, iż w roku 2001 województwo wielkopolskie otrzyma z tej rezerwy środki w wysokości ok. 4,5 mln zł.

Przeciwdziałanie bezrobociu, podnoszenie kwalifikacji kadr gospodarki w województwach, a także umiejętność zakładania i prowadzenia małych przedsiębiorstw to główne cele komponentu społecznego programu przedakcesyjnego Phare "Spójność społeczno-gospodarcza". Na podstawie oceny społeczno-gospodarczej województw (głównie stopy bezrobocia i wysokości dochodu PKB na głowę mieszkańca) do realizacji Programu Phare 2000 wybrano pięć województw: warmińsko-mazurskie, podlaskie, lubelskie, podkarpackie oraz śląskie.

- lepsze dostosowanie kwalifikacji kadr regionów do zmieniających się potrzeb rynku, a tym samym lepsze dostosowanie przedsiębiorstw (zwłaszcza MSP) do wymagań rynku i zwiększenie ich konkurencyjności; wymiernym efektem będzie zwiększenie szans na zachowanie istniejących miejsc pracy,

- przeciwdziałanie bezrobociu poprzez usługi (doradztwo, informacja, przekwalifikowania) dla osób zagrożonych bezrobociem (mieszkańcy obszarów wiejskich, młodzież, pracownicy restrukturyzowanych przedsiębiorstw); wymiernym efektem będzie zwiększenie szans na znalezienie zatrudnienia oraz samozatrudnienie,

- promocja lokalnych pakietów na rzecz zatrudnienia poprzez doradztwo i szkolenia przeznaczone dla samorządów lokalnych i partnerów społecznych; wymiernym efektem będzie powstanie (zainicjowanie paktów) porozumień lokalnych służących kreowaniu zatrudnienia.

2. szkolenia dla pracowników i kadry MŚP.

Realizacja projektów dotyczących rozwoju zasobów ludzkich będzie ściśle zintegrowana z realizacją projektów infrastrukturalnych i z zakresu rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw. Na poziomie centralnym realizacja Programu koordynowana jest przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i Budownictwa we współpracy z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej, zaś na poziomie regionalnym za realizację projektów odpowiadają władze samorządowe województw.

Minister

Warszawa, 2001.04.26

Ubezpieczenie społeczne rolników, od chwili wprowadzenia do ustawodawstwa polskiego, regulowane było odrębnie niż ubezpieczenie społeczne lub zaopatrzenie emerytalne obejmujące inne grupy zawodowe. Do końca 1998 r. odrębne systemy ubezpieczeniowe posiadały także niektóre inne grupy zawodowe, tj. górnicy, kolejarze, artyści, nauczyciele itd. Wprowadzona od 1 stycznia 1999 r. reforma zabezpieczenia społecznego, nadal odrębnie traktuje rolników. Art. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 137, poz. 887 z późn. zm.) stanowi, że ubezpieczenie społeczne rolników, jeżeli nie podlegają oni obowiązkowi ubezpieczeń społecznych na podstawie ustawy, regulują odrębne przepisy. Ubezpieczenie społeczne rolników ma więc charakter dopełniający powszechny system ubezpieczenia społecznego i dotyczy generalnie tylko tych rolników indywidualnych, dla których działalność rolnicza stanowi jedyne źródło utrzymania.

Odmienne potraktowanie rolników przez ustawodawcę wyraźnie wskazuje na specyfikę sytuacji faktycznej i prawnej tej grupy zawodowej. Konsekwencją odrębnych uregulowań prawnych są odmienne zasady regulujące zarówno prawa jak i obowiązki uczestników obu tych systemów. Ustawodawca świadomie zakłada bowiem znaczny udział budżetu państwa w finansowaniu systemu ubezpieczenia społecznego rolników (obecnie na poziomie około 90%). Natomiast zreformowany system powszechnego ubezpieczenia społecznego docelowo zakłada samofinansowanie się Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Odrębności ubezpieczenia społecznego rolników nie powinno się więc oceniać jedynie pod kątem zapewnienia analogicznej do systemu ubezpieczenia powszechnego metodyki ustalania świadczeń, bez uwzględnienia stopnia finansowania tego systemu przez samych ubezpieczonych oraz formy i zasad dotowania przez budżet państwa.

Sytuacja faktyczna rzemieślnika i rolnika tylko w pewnym sensie jest zbliżona w zakresie podlegania ubezpieczeniu społecznemu. Zarówno rzemieślnik jak i rolnik prowadząc działalność na własny rachunek (pozarolniczą lub rolniczą) opłaca składki na ubezpieczenie społeczne samodzielnie - rzemieślnik do ZUS według zasad i w wysokości określonej w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, natomiast rolnik do KRUS według zasad i wysokości określonej w ustawie z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 1998 r. nr 7, poz. 25 z późn. zm.). Minimalna składka dla rzemieślnika na fundusz rentowy i emerytalny, z którego finansowane są emerytury i renty z ubezpieczenia powszechnego wynosi obecnie 400,07 zł miesięcznie, natomiast składka rolnika na fundusz emerytalno-rentowy, z którego finansowane są emerytury i renty rolne wynosi obecnie 195,20 zł kwartalnie. Oznacza to, że udział rzemieślnika w finansowaniu funduszu, z którego wypłacane są świadczenia emerytalno-rentowe jest 8,5 raza większy niż rolnika.

Dotacja budżetowa do funduszu emerytalno-rentowego rolników, z którego finansowane są emerytury i renty rolnicze kształtuje się obecnie na poziomie 95% (w 201 r. będzie wynosić 15.337,8 mln zł). W związku z tak znaczącym udziałem budżetu państwa w finansowaniu rolniczych świadczeń emerytalno-rentowych, ustawodawca wprowadził zasadę wyraźnego oddzielenia części świadczenia wynikającej z podlegania ubezpieczeniu i opłacenia składki, od części świadczenia finansowanej wyłącznie z budżetu państwa. Dlatego emerytura i renta rolnicza podzielona została na część składkową oraz część uzupełniającą stanowiące de facto emeryturę (rentę) państwową.

Prawo do emerytury rolniczej warunkuje osiągnięcie wieku emerytalnego oraz posiadanie wymaganego okresu ubezpieczenia, natomiast uzyskanie prawa do renty inwalidzkiej rolniczej warunkuje orzeczenie istnienia długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym oraz posiadanie wymaganego okresu ubezpieczenia. Zaprzestanie prowadzenia działalności rolniczej tj., przekazanie gospodarstwa rolnego nie jest warunkiem koniecznym do uzyskania emerytury lub renty rolniczej. Zaprzestanie prowadzenia działalności rolniczej uprawia jedynie do pełnego świadczenia emerytalno-rentowego, tj. części składkowej i części uzupełniającej. Dlatego też emeryt lub rencista, który nie zaprzestał prowadzenia działalności rolniczej (nie przekazał gospodarstwa rolnego), ma prawo jedynie do wypłaty świadczenia emerytalnego w części składkowej. Jej wysokość uzależniona jest od długości stażu ubezpieczeniowego oraz wysokości opłaconej przez rolnika składki na to ubezpieczenie. Część uzupełniająca świadczenia emerytalno-rentowe rolniczego, finansowana z budżetu państwa wynosi 95-85% emerytury minimalnej. Oznacza to, że gwarantowana przez państwo dotacja budżetowa do każdego świadczenia emerytalno-rentowego rolniczego,, na poziomie nie niższym niż 85% emerytury minimalnej, przysługuje bez względu na wysokość części składkowej, tj. tej części emerytury lub renty rolniczej, której wysokość wynika bezpośrednio z "kapitału ubezpieczeniowego" zgromadzonego w okresie aktywności zawodowej emeryta lub rencisty, zarówno w rolnictwie jaki poza rolnictwem.

Tak wysoka dotacja budżetowa do każdego świadczenia emerytalno-rentowego rolniczego w pełni uzasadnia wprowadzenie pewnych ograniczeń przez ustawodawcę dotyczących warunków jej uzyskania. System ubezpieczenia społecznego rolników nie jest bowiem wyłącznie instrumentem polityki socjalnej państwa wobec wsi, ale także polityki agrarnej państwa. Ukierunkowanie przemian strukturalnych na wsi, a w szczególności stymulowanie wymiany pokoleniowej w rolnictwie i odmładzanie kadry kierowników gospodarstw rolnych nie tylko nie stoi w sprzeczności z Konstrukcją RP, ale jest ponadto zgodne z zasadami polskiej i europejskiej polityki rolnej.

Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że art. 28 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników, który reguluje zasady zawieszalności wypłat świadczeń emerytalno-rentowych rolniczych, dopuszcza szereg wyjątków od generalnej zasady wypłaty części uzupełniającej w przypadku zaprzestania działalności rolniczej. Uwzględniając pewne specyficzne i wyjątkowe warunki rodziny rolnika oraz ewentualnych trudności w zbyciu gospodarstwa po określonej cenie, ustawodawca dopuszcza kilka wariantów podjęcia częściowej wypłaty części uzupełniającej przed przekazaniem gospodarstwa rolnego.

W kwestii art. 3a ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników uprzejmie wyjaśniam, że regulacja ta wprowadzona została nowelą z 1996 r. w celu wyeliminowania wątpliwości interpretacyjnych dotyczących zasady kwartalnego opłacania składek na ubezpieczenie społeczne rolników i niepodzielności składki. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, obowiązek opłacania składki powstaje z pierwszym dniem kwartału, w którym powstało ubezpieczenie, a ustaje z ostatnim dniem kwartału, w którym ustało ubezpieczenie. Należy przy tym zaznaczyć, że przy ustalaniu prawa i wysokości świadczeń, okresy ubezpieczeniowe zalicza się także kwartalnie.

Podsekretarz Stanu
Feliks Klimczak

Warszawa, 26 kwietnia 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Dotacja celowa została obniżona jedynie o wpływy z odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej, które zgodnie z ustawą o dofinansowaniu jednostek samorządu terytorialnego są dochodami powiatu. Środki z ponoszonej przez mieszkańców odpłatności powinny być podstawą pokrywania kosztów utrzymania mieszkańców domów pomocy społecznej a dotacja jej uzupełnieniem (powiększona o poziom inflacji). Dotacja celowa z budżetu państwa została rozdysponowana na 1999 rok według zasad zawartych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania dotacji celowych z budżetu państwa na dofinansowanie ponadgminnych domów pomocy społecznej, które zostało zmienione w połowie 1999 roku upraszczając sposób dotowania mieszkańców domów i rezygnując z wprowadzenia średniej krajowej dotacji w 2000 r. Tak więc dofinansowanie dla każdego powiatu zostało wyliczone a funkcji iloczynu liczby mieszkańców domów i miesięcznego kosztu utrzymania jednego mieszkańca nie więcej niż średnia miesięczna wojewódzka kwota dotacji.

Z uzyskanych od Ministra Finansów informacji wynika, że limity wydatków na rok 2001 dla wszystkich dysponentów części budżetowych ustalono według zawartych w "Zasadach wyznaczania limitów wydatków do opracowania projektu budżetu państwa na 2001 rok". W ramach określonego limitu wydatków na rok 2001 wojewodowie dokonywali samodzielnie podziału wydatków na poszczególne działy, rozdziały i paragrafy klasyfikacji budżetowej i przekazywali projekty budżetów województwa do Ministerstwa Finansów.

Niemniej jednak w ubiegłym roku województwo warmińsko-mazurskie otrzymało z rezerwy celowej dodatkowe środki w wysokości 1 mln. złotych na inwestycje i 637 tys. na uruchomienie nowych miejsc. Dodatkowo ponadto 312 tys. na środowiskowe domy samopomocy i 435 tys. na zadania inwestycyjne prowadzone w środowiskowych domach. Biorąc pod uwagę, że w województwie planowano uruchomienie 219 nowych miejsc a z rezerwy pokryto uruchomienie jedynie 74 miejsc, wojewoda dokonał weryfikacji ogólnej liczby miejsc w domach pomocy społecznej objętych dotacją, co nie pozostało bez wpływu na poziom średniej miesięcznej dotacji na jednego mieszkańca w bieżącym roku w województwie. Z informacji uzyskanych od służb wojewody wynika, że poziom dotacji na jednego mieszkańca domu uległ w stosunku do roku ubiegłego, w związku z tą decyzją obniżeniu o 10% ale dzięki temu udało się zabezpieczyć wojewodzie środki na funkcjonowanie nowych miejsc w bieżącym roku co zważywszy na kolejkę osób oczekujących na umieszczenie jest decyzją słuszną.

Natomiast uśrednienie poziomu dotowania w skali kraju wydaje się w chwili obecnej nie zasadne gdy trwają prace nad nową ustawą o finansowaniu samorządów, która w samym założeniu odchodzi od modelu dotowania samorządów na rzecz subwencjonowania i samodzielnych decyzji samorządów o poziomie finansowania poszczególnych zadań będących w ich kompetencji. Należy ponadto zwrócić uwagę, że wprowadzenie średniej kwoty dotacji to zmniejszenie dotowania jednych domów na rzecz innych, co zaskutkowałoby przede wszystkim redukcją zatrudnienia w domach, które w skali makro jest i tak zbyt niskie i nie odpowiada wymaganym standardom. Wprowadzenie średniej krajowej nie dawałoby możliwości dostosowania zakresu usług świadczonych przez dom do rodzaju niepełnosprawności osób w nim przebywających.

Równocześnie pragnę dodać, że poziom dotowania zadań z pomocy społecznej jest efektem przyjętych przez Sejm RP zapisów w ustawie budżetowej. W trakcie prac nad projektem budżetu podejmowałam starania o zwiększenie tych kwot i utworzenie rezerwy celowej pozwalającej wspierać najsłabsze województwa jednak moje działania nie spotkały się ze zrozumieniem parlamentarzystów, którzy uchwalili budżet państwa w obecnym kształcie.

Minister

Warszawa, 26.04.2001 r.

Szanowna Pani Marszałek

Natomiast na wniosek Zarządu Nadwiślańskiej Spółki Węglowej udzielona została w lutym br. pożyczka tej Spółce w kwocie 53.268,5 tys. zł z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Decyzja w tej sprawie, przy negatywnej opinii Prezesa Krajowego Urzędu Pracy, podjęta została przez Marszałka Województwa Śląskiego w uzgodnieniu z Radą FGŚP (która w podjętej uchwale - pozytywnie zaopiniowała wniosek) - na podstawie art. 4 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 1994 r. Nr 1, poz. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 4 powyższej ustawy "w razie niewypłacenia pracownikom wynagrodzenia za pracę w związku z przejściowymi trudnościami finansowymi pracodawcy utrzymującymi się dłużej niż miesiąc. Marszałek województwa, w uzgodnieniu z Radą Funduszu, może z własnej inicjatywy, na wniosek związku zawodowego działającego u takiego pracodawcy lub na wniosek pracodawcy, zarządzić wypłacenie pracownikom jednorazowego świadczenia w wysokości nie wypłaconego wynagrodzenia za pracę za okres nie dłuższy niż 1 miesiąc, zarządzając jednocześnie udzielenie pracodawcy pożyczki w wysokości odpowiadającej kwocie składki na ubezpieczenie społeczne od należnych pracownikom, a nie wypłaconych wynagrodzeń za ten okres. W imieniu pracowników zatrudnionych u pracodawcy, u którego nie działa związek zawodowy, wniosek może złożyć każda organizacja związkowa. Marszałek województwa, o którym mowa w ust. 1, określa warunki zwrotu jednorazowego świadczenia przez pracodawcę".

Warszawa, dnia 2001-04-27

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przedmiotowy projekt wprowadza nowy załącznik do ww. rozporządzenia, który określa wymagania dotyczące samochodów ciężarowych o dopuszczalnej masie całkowitej mniejszej niż 3,5 t (kategorii N₁) powstałych z przebudowy samochodów osobowych (kategorii M₁). Opracowany projekt załącznika precyzuje wymagania dla omawianych pojazdów w zakresie dotyczącym przestrzeni ładunkowej, przegrody i zaczepów do mocowania ładunku, zachowania określonego stosunku masy ładunku do masy osób oraz nacisku osi określonego w świadectwie homologacji typu pojazdu przed przebudową.

W ostatnich latach wystąpiło dosyć powszechne zjawisko przebudowy samochodów osobowych, powodującej zmianę ich rodzaju na samochód ciężarowy. Zgodnie z art. 78 ust.2 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. nr 98, poz. 602 wraz z późn. zm.) właściciel pojazdu zarejestrowanego może dokonać zmiany stanu faktycznego pojazdu wymagającej zmiany danych zawartych w dowodzie rejestracyjnym. Dotychczasowe przepisy ww. rozporządzenia MTiGM z dnia 1.04.1999 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. Nr 44, poz. 432) nie określają wymagań szczegółowych dla takich pojazdów. Mając na uwadze powstałą konieczność ich określenia oraz poprawę bezpieczeństwa użytkowników omawianych pojazdów, Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej opracowało przedmiotowy projekt załącznika stanowiący wymagania dla ww. samochodów ciężarowych powstałych z przebudowy samochodów osobowych. Wymienione wymagania stanowiły przedmiot dodatkowych, szczegółowych uzgodnień z Ministerstwem Finansów i Ministerstwem Gospodarki, które miały na celu takie określenie tych wymagań, aby podjęte działania legislacyjne nie spowodowały negatywnych skutków dla działalności małych i średnich przedsiębiorstw, jak również dla innych środowisk (producentów, importerów pojazdów). W załączeniu przekazuję kopię uzgodnionego projektu omawianych wymagań.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pragnę zapewnić, że kierowany przeze mnie resort transportu i gospodarki morskiej przywiązuje szczególną uwagę do zagadnień bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz związanych z tym wymagań dotyczących warunków technicznych i badań pojazdów i ich dostosowywania do standardów Unii Europejskiej. O liczbie sprzedawanych w kraju samochodów decydujące są instrumenty finansowe. Należy dodać, że ochrona krajowego rynku motoryzacyjnego jest przedmiotem prac powołanego Zespołu Międzyresortowego, w pracach którego uczestniczy również resort transportu i gospodarki morskiej.

w/z Ministra
Sekretarz Stanu
Krzysztof J. Tchórzewski

Warszawa, 27.04.2001 r.

W odpowiedzi na wystąpienie Pana Senatora Ryszarda Gibuły dotyczące wyjaśnienia kwestii deputatu węglowego dla byłych pracowników zlikwidowanej Kopalni Barytu "Boguszów" w Boguszowie-Gorcach, w uzupełnieniu pisma Pani Minister Aldony Kameli-Sowińskiej, przedstawiam dodatkowe informacje.

Minister
z up. Andrzej Karbownik
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dn. 27.04.2001 r.

Na wstępie pragnę zapewnić, że cały przemysł lekki jak również zachodzące w nim procesy restrukturyzacyjne są przedmiotem szczególnego zainteresowania ze strony Ministerstwa Gospodarki.

W dniu 24 października 2000 r. Rząd przyjął do realizacji dokument pn.: "Strategia dla przemysłu lekkiego na lata 2000-2005", który zawiera rekomendacje działań skierowanych pod adresem: przemysłu, związków zawodowych, organizacji przedsiębiorców oraz urzędów centralnych, których realizacja ma zagwarantować wzrost konkurencyjności krajowych wyrobów na rynkach światowych oraz poprawę funkcjonowania przemysłu lekkiego. Dotyczą one m.in. wzrostu produktywności i eksportu, restrukturyzacji technicznej, technologicznej i organizacyjnej, doskonalenia sposobów zarządzania przedsiębiorstwem.

1. Restrukturyzację finansową polegającą m.in. na: umorzeniu zobowiązań, odroczeniu spłaty zobowiązań na czas określony, rozłożeniu spłaty zobowiązań na raty, zaniechaniu naliczania odsetek, zamianie wierzytelności na akcje, spłacie majątkiem zgodnie z art. 66 ordynacji podatkowej, w zależności od uprawnień wierzyciela.

- Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych - z tytułu należnych składek i odsetek za zwłokę z wyłączeniem składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonych oraz pobierane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych składki na ubezpieczenie zdrowotne;

1. Przeprowadzenie działań restrukturyzacyjnych w podmiotach w tym również objętych postępowaniem układowym pod kątem podniesienia konkurencyjności produkowanych wyrobów m.in. w oparciu o:

- preferencyjne kredyty udzielane przez Bank Gospodarstwa Krajowego i inne banki wspó³pracuj¹ce z Krajowym Funduszem Porźczeń Kredytowych (œrodki budæetu państwa przeznaczone na dofinansowanie czźœci oprocentowania nie wyæszego niæ ½ stopy kredytu redyskontowego NBP naleænego bankom od kredytów zaci¹gniźtych przez przedsiźbiorstwa przemysłu lekkiego na restrukturyzację techniczno-technologiczno-organizacyjną w tym zatrudnieniową);

W przypadku przyjęcia przez Sejm znowelizowanej ustawy, Rada Ministrów podejmie prace nad ostatecznym kształtem rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania dopłat do oprocentowania kredytów bankowych przeznaczonych na finansowanie zadań związanych z realizacją restrukturyzacji przemysłu lekkiego. Obecny kształt przygotowanego projektu rozporządzenia wynika ze wstępnych uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji ze stroną społeczną.

Realizacja przyjętych przez RM postanowień przebiega pod ścisłym nadzorem Zespołu Monitorującego wdrażanie zapisów "Strategii dla przemysłu lekkiego na lata 2000-2005", pod przewodnictwem Wiceprezesa Rady Ministrów - Ministra Pracy i Polityki Społecznej, w skład którego wchodzą przedstawiciele administracji, związków zawodowych i związku pracodawców.

W marcu br. Rada Ministrów przyjęła "Strategię zwiększania inwestycji", w której celem strategicznym jest przyspieszenie trwałego, zrównoważonego rozwoju Polski poprzez stały, wysoki wzrost nakładów inwestycyjnych, w tym również przez napływ bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Cel strategiczny będzie realizowany za pomocą takich celów szczegółowych jak wzrost inwestycji zapewniających wzrost: miejsc pracy, innowacji technologicznych, konkurencyjności, oraz wzrost inwestycji w regionach wymagających wsparcia rozwojowego.

W projekcie proponowane jest wsparcie finansowe na tworzenie nowych inwestycji:

- Na utworzenie co najmniej 20 nowych miejsc pracy na minimum 5 lat;

- Wydanie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 października 1999 r. w sprawie częściowego rozdysponowania rezerwy etatów kalkulacyjnych, środków i limitów na wynagrodzenia, przeznaczonej na zmiany organizacyjne w 1999 r. (Dz. U. Nr 88/99 poz. 981), dla administracji celnej przyznano 100 etatów z przeznaczeniem na rozszerzenie powtórnych kontroli celnych.

- Wzmocnienie ochrony polskiego rynku wyrobów przemysłu lekkiego, poprzez dalszą aktywizację działań Inspekcji Celnej, wyspecjalizowanej służby powołanej do przeciwdziałania i zwalczania naruszeń prawa obowiązującego w dziedzinie obrotu towarami pochodzącymi z zagranicy.

- Kontrole Inspekcji Handlowej w zakresie wyrobów tekstylno-odzieżowych i obuwia są najczęściej prowadzonymi kontrolami wśród grup towarów nieżywnościowych.

2. Wprowadzenie ograniczeń związanych z importem odzieży używanej do Polski. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 27 lipca 2000 r. w sprawie ustanowienia nieautomatycznej rejestracji obrotu w przywozie niektórych towarów, postanowieniom jego podlega odzież używana i używane artykuły włókiennicze (PCN 6309 00 00 0), które są przedmiotem normalnej wymiany towarowej.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, jednocześnie informuję, że aktualna sytuacja oraz problemy występujące w poszczególnych sektorach i branżach przemysłu lekkiego są na bieżąco monitorowane przez rząd oraz w miarę możliwości rozwiązywane w oparciu o konsultacje z aktywnym udziałem pracodawców, związków zawodowych jak też izb gospodarczych. Organizacje te są włączane do prac analitycznych oraz systemowych i legislacyjnych. Stała i ścisła współpraca z tymi organizacjami będzie wykorzystywana w dalszych działaniach na rzecz podnoszenia konkurencyjności i efektywności gospodarowania w przemyśle lekkim.

Z wyrazami szacunku

Minister
z up. Henryk Ogryczak
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2001-04-30

W związku z oświadczeniem senatora Pana Bogdana Tomaszka złożonym podczas 79 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 6 kwietnia 2001 r. w sprawie sposobu wyliczania wpłaty na zwiększenie części podstawowej subwencji ogólnej dla Miasta Kędzierzyn-Koźle - uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2001 (Dz. U. Nr 150 poz. 983 z późn. zm.) wysokość wpłaty na zwiększenie części podstawowej subwencji ogólnej zależna jest od wysokości wskaźnika dochodów podatkowych na jednego mieszkańca gminy - wskaźnika G i analogicznego wskaźnika dochodów podatkowych na jednego mieszkańca w kraju - wskaźnika P.

Podstawę do ustalenia wskaźnika G stanowią dane o podstawowych dochodach podatkowych, wykazane przez gminę w sprawozdaniu z wykonania jej budżetu za dwa kwartały roku bazowego oraz liczba mieszkańców faktycznie zamieszkałych w gminie według stanu na dzień 30 czerwca roku bazowego, ustalona przez Główny Urząd Statystyczny. Wskaźnik podstawowych dochodów podatkowych na jednego mieszkańca gminy jest wyliczany na podstawie dochodów, z których gmina faktycznie korzystała w I półroczu roku bazowego, powiększonych o skutki decyzji o udzieleniu ulg, odroczeń, umorzeń oraz stosowanie zaniechania poboru w zakresie podatków i opłat, stanowiących dochody gminy, a także skutki uchwał rad gmin o stosowaniu stawek podatkowych niższych od stawek maksymalnych.

Analogicznie wyliczany jest wskaźnik podstawowych dochodów podatkowych na jednego mieszkańca łącznie dla wszystkich gmin w kraju - wskaźnik P. Z przepisów ww. ustawy art. 21 ust. 1, ust. 4, ust. 6 i art. 23 ust. 1 wynika, że w każdym przypadku wskaźnik P, stanowiący punkt odniesienia dla wyliczenia, zarówno kwoty wyrównawczej, jak i wpłaty na zwiększenie części podstawowej subwencji ogólnej, ustalany jest w ten sam sposób, a więc uwzględniając dochody, które gmina może uzyskać z podatku rolnego, stosując średnią cenę skupu żyta określaną przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, a w przypadku innych podatków, stosując stawki maksymalne, z wyjątkiem podatku od środków transportowych, z którego dochody stanowią wpływy realizowane przy zastosowaniu stawek określanych w uchwałach Rady Gmin, bez zwolnień, odroczeń, umorzeń oraz zaniechań poboru dochodów gminy.

Niedopuszczalne byłoby porównywanie wskaźnika dochodów faktycznych gminy ze wskaźnikiem potencjalnych dochodów w kraju. Musi tu być stosowany wspólny mianownik. W przeciwnym przypadku gminy uboższe kwalifikujące się do otrzymywania kwoty wyrównawczej, byłyby traktowane surowiej niż gminy bogatsze, których zamożność często jest niezależna od samych gmin. Obowiązek dokonywania wpłat na zwiększenie części podstawowej subwencji traktowany jest, zarówno przez ustawodawcę, jak i przez same gminy, jako wyraz wspólnoty samorządowej. Omawiane wpłaty zasilają bowiem kwoty wyrównawcze dla ubogich gmin, a nie budżet państwa.

Warszawa, 2.05.2001 r.

W ciągu ostatnich tygodni na łamach poczytnych gazet i czasopism o zasięgu ogólnokrajowym przetoczyła się fala dyskusji - by nie rzec prawdziwa kampania medialna, wspierana również przez niektóre rozgłośnie radiowe - dotycząca rzekomo katastrofalnej sytuacji finansowej administrowanego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak również złej sytuacji samego Zakładu, przejawiającej się niedostatecznym postępem programu naprawczego wdrażanego w ZUS oraz nieterminowym realizowaniem zobowiązań Zakładu względem ubezpieczonych i Otwartych Funduszy Emerytalnych.

Umowy z bankami komercyjnymi zakładają dopuszczalny poziom zadłużenia FUS w wysokości ok. 3 mld zł, podczas gdy w okresie stycznia i lutego wahał się on na średnim poziomie ok. 300 mln zł - czyli dziesięciokrotnie niższym. Kredyty te służą wyłącznie sterowaniu płynnością finansową FUS.

Wpływy ze składek, które wyniosły w 1999 r. nieco ponad 56,6 mld zł, w roku 2000 osiągnęły już poziom prawie 68,6 mld zł - czyli odnotowano wzrost wpływów ze składek o ok. 12 mld zł.

ZUS co miesiąc wypłaca w terminie, ustawowo określone świadczenia dla ok. 7,5 mln emerytów i rencistów.

Podnoszone przez media zarzuty, dotyczące nierealizowania przez ZUS zobowiązań względem ubezpieczonych i Otwartych Funduszy Emerytalnych, wydają się być również co najmniej przesądzone.

ZUS przekazuje na bieżąco składki zarówno do Kas Chorych (w 2000 r. przekazano składki na sumę prawie 21,5 mld zł - co stanowi kwotę o ok. 10% wyższą od zaplanowanej). Również wyższe od planowanych są składki zdrowotne w 2001 r. Do Otwartych Funduszy Emerytalnych płynie "na bieżąco" składka - we wszystkich tych przypadkach, gdzie nie ma błędów w dokumentach rozliczeniowych oraz istnieje pewność, że prawidłowo zostali zidentyfikowani płatnicy składek i ubezpieczeni, za których mają być przekazane składki do OFE.

Zgodnie z przepisami art. 108 ustawy z dnia ˛13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.) wszystkie wspomniane oddziały terenowe dużych firm, które występowały w roli płatnika składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne - zobowiązane były w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy do uzyskania własnego, odrębnego numeru NIP.

Tymczasem wiele oddziałów nie dopełniło tego obowiązku i zaczęło zgłaszać i rozliczać swoich pracowników, podając w dokumentach ubezpieczeniowych - jako własny - numer NIP "Centrali", przez co w systemie ZUS nagromadziła się masa błędnych dokumentów.

Jak wspomniano wcześniej, wyjaśnianie błędów jest procesem żmudnym i wymagającym czasu, dlatego ZUS podjął współpracę z pracodawcami (zwłaszcza tymi dużymi, u których skala błędów była największa) w celu maksymalnego przyspieszenia korekty dokumentów i odblokowania możliwości przekazywania zaległych składek do OFE.

Istnieje wyraźny wzrost ilości środków przekazanych do OFE z ok. 2,3 mld zł w roku 1999 - do ponad 7,6 mld zł w roku 2000 oraz w 2001 - tylko za okres do 28 marca - ponad 2,4 mld zł.

W sumie ZUS przekazał do tej pory do OFE ok. 12,3 mld zł.

Problemem natomiast jest to, jak długo ubezpieczony będzie czekał na swoje odsetki, w sytuacji, gdy to nie ZUS przyczynił się do opóźnień. W wielu przypadkach żmudne dochodzenie winnego będzie kosztowne, stąd pojawiła się propozycja zaniechania dochodzenia winnych, w przypadku niewielkich kwot i przejęcia ciężaru odsetek przez budżet państwa. Jest to propozycja Izby Gospodarczej Towarzystw Emerytalnych.

Zobowiązania dotyczące realizacji harmonogramu wdrożenia Kompleksowego Systemu Informatycznego nie są realizowane terminowo tj. zgodnie z harmonogramem realizacji modułów systemu, określonym w aneksie nr 3 do tekstu jednolitego z dnia 23 kwietnia 1998 roku Umowy o Zaprojektowanie i Wykonanie Kompleksowego Systemu Informatycznego dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Przekazanie do Eksploatacji Oprogramowania Użytkowego w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, podpisanego w dniu 21 lutego 2000 r. z firmą Prokom Software S.A.

Mimo tego, złożoność przepisów pozostaje na tyle duża, że ZUS wystąpi do MPiPS o uproszczenie niektórych reguł opisanych w przepisach.

Ze względu na problemy formalne i merytoryczne nie została jeszcze podpisana umowa uzupełniająca z GRI i tym samym trudno jest określić szczegółowy harmonogram prac związanych z wprowadzeniem systemu księgowania składek na kontach indywidualnych (systemu ewidencji kont i funduszy). Prace zmierzające do sfinalizowania umowy uzupełniającej znajdują się w końcowej fazie realizacji.

Mimo wyżej przedstawionych trudności Zakład prowadzi prace zmierzające do zwiększenia poziomu składek przekazywanych do OFE. W szczególności trwa akcja bezpośredniej wymiany baz danych pomiędzy ZUS i OFE, której efektem jest wyjaśnienie przyczyn nie zaewidencjonowania lub przyczyn błędnego zaewidencjonowania danych osobowych członków OFE w OFE i w ZUS. Konsekwentnie, ale z dużym nakładem prac, korygowane są błędy dużych płatników składek, którzy na skutek dokonania nieprawidłowych zgłoszeń swoich oddziałów regionalnych doprowadzili do sytuacji, w których składka za ubezpieczonych nie jest odprowadzana lub nie jest odprowadzana regularnie. Konsekwentnie korygowane są też inne błędy przyczyniające się do nie przekazywania składek do OFE np. korygowane są błędy identyfikacji dokumentów płatniczych (zał. 4).

Przede wszystkim jednak do płatników składek wysyłane są informacje o błędach ujawnionych w procesie weryfikowania poprawności dokumentów rozliczeniowych ewidencjonowanych w kolejnych okresach rozliczeniowych, których konsekwencją jest ujawnienie braków imiennych raportów miesięcznych dla niektórych ubezpieczonych oraz ujawnienie niezgodności w przedstawianych dokumentach rozliczeniowych. Liczba wysyłanych powiadomień systematycznie wzrasta, co zilustrowano w zał. 2. Szacuje się jednak, że w początkowym okresie, bezpośrednio po przeniesieniu systemu na docelową platformę IBM S-390 trzeba będzie wysyłać co miesiąc około 1 mln raportów informujących płatników o błędach lub nieprawidłowościach w przekazanych dokumentach. Efektem działań ZUS jest systematyczny wzrost poziomu składek przekazywanych do EFE, co zilustrowano w zał. 3.

Jak wspomniano wcześniej wiele problemów pojawiło się dopiero w toku prac nad założeniami do systemu - nie mogło być zatem mowy o podjęciu jakichkolwiek wcześniejszych działań zaradczych. Jest rzeczą oczywistą, że w tym stanie rzeczy należy zmodyfikować założenia systemu SEKiF, chociaż pewne jego funkcje, w określonych warunkach, mogłyby być realizowane już dziś.

z up. Podsekretarz Stanu
Irena Boruta

Warszawa, 02.05.2001 r.

Ad. 1. W zakresie wyceny świadczeń zdrowotnych, należy zauważyć, że sytuacja finansowa poszczególnych zakładów opieki zdrowotnej jest zróżnicowana, co wynika z wielu czynników, m.in. z historycznie uwarunkowanej struktury bazy placówek, poziomu kształtowania cen i wynagrodzeń na różnych obszarach itp. Stąd też różna ocena świadczeń zdrowotnych. W Ministerstwie Zdrowia toczą się prace nad systemem, który w wielu krajach służy do finansowania świadczeń szpitalnych, znanym jako DRG (Diagnosis Related Groups). System ten, w polskiej wersji, zwany systemem Jednorodnych Grup Pacjentów, oparty jest na statystycznej ocenie kosztów leczenia pacjentów z poszczególnymi jednostkami chorobowymi i procedurami diagnostyczno-leczniczymi. Ocena kosztów leczenia ma pozwolić na takie ustalenie stawek za leczenie poszczególnych grup pacjentów, aby oddawały one rzeczywiste nakłady wykorzystane na ich leczenie. Należy jednak zaznaczyć, że system ten posługuje się średnimi wartościami kosztów leczenia a zatem część jednostek, leczących drożej, będzie ponosiło straty a część, leczących taniej, przynosiło zyski z leczenia pacjentów w poszczególnych grupach. Planowane zakończenie tych prac to grudzień 2001. Faktyczne zastosowanie systemu zależeć będzie od odpowiednich regulacji prawnych oraz woli partnerów, w tym zgody świadczeniodawców.

Negocjacje zmierzające do podpisania umowy pomiędzy Kasą Chorych a świadczeniodawcą przeprowadzane są w oparciu o rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 27 listopada 1998 r. w sprawie konkursu ofert na zawieranie przez Kasy Chorych umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych (Dz. U. Nr 148, poz. 978). W trakcie całego postępowania konkursowego obie strony (zarówno zamawiający, jak i każdy z oferentów) mają takie same prawa. Gdyby doszło do jakichkolwiek uchybień w toku postępowania konkursowego, to właściwe nadzorcze instytucje ubezpieczenia zdrowotnego, mogą dokonać interwencji na podstawie i w zakresie określonym ustawą z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.).

Zgodnie z ustawą z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej również samodzielnie rozporządzają uzyskanymi środkami finansowymi oraz przekazanymi w nieodpłatne użytkowanie nieruchomościami i majątkiem Skarbu Państwa lub komunalnym oraz majątkiem własnym (otrzymanym i zakupionym). Pewne ustawowe ograniczenia dotyczą zbycia, wydzierżawienia lub wynajęcia majątku trwałego samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej - może to być dokonane przez zakład na zasadach określonych przez organ, który zakład utworzył. Wniesienie majątku do spółek lub fundacji również wymaga zgody organu, który zakład utworzył.

Ad. 2. Uprzejmie informuję, iż w projekcie ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz niektórych innych ustaw (sprawozdanie Komisji Zdrowia nr 2135) przewiduje się możliwość łączenia Kas Chorych, w drodze podjętej, na wspólnym posiedzeniu rad łączących się Kas, uchwały. Ostateczny kształt wskazanych zmian w ustawie znany będzie po zakończeniu prac parlamentarnych.

Koszty funkcjonowania Kas Chorych w Polsce są najniższymi kosztami administracyjnymi, w porównaniu do innych systemów ubezpieczeniowych w Europie. W 1999 roku, w zatwierdzonych planach finansowych, zaplanowało koszty administracyjne na poziomie 1,75% przychodów ogółem. Natomiast rzeczywiste koszty administracyjne były znacznie mniejsze i wyniosły 0,97%. Wykonanie planu finansowego na rok 1999 - w zakresie przychodów finansowych pozyskanych z operacji bankowych - kształtowało się na poziomie 105.181.53 tys. zł, natomiast według szacunkowych danych w roku 2000 poziom ten będzie dwukrotnie wyższy. Jest to przede wszystkim wynik coraz lepszej gospodarki finansowej prowadzonej przez kadrę menedżerską Kas, bazującą na doświadczeniach dwuletniego okresu działania systemu. Uzyskane w ten sposób przychody całkowicie pokrywają koszty administracyjne Kas Chorych, w tym koszty wynagrodzeń. Oznacza to, że całość kosztów funkcjonowania systemu pokrywana jest z dochodów z operacji bankowych, natomiast środki pochodzące bezpośrednio ze składek przeznaczane są na finansowanie świadczeń zdrowotnych dla ubezpieczonych.

Ad. 3. Zgodnie z założeniami systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, zakłady opieki zdrowotnej dysponują środkami uzyskanymi z różnych źródeł, w tym z dominującego źródła jakimi są budżety Kas Chorych, ale także z budżetu państwa, poprzez kontrakty z Ministerstwem Zdrowia na procedury wysokospecjalistyczne czy programy polityki zdrowotnej. Przepisy prawa nie przewidują przekazywania środków na podwyżki wynagrodzeń z budżetu państwa (z wyjątkiem nielicznych niesamodzielnych zakładów opieki zdrowotnej prowadzonych w formie zakładów budżetowych). Zakłady opieki zdrowotnej mają, w większości, status samodzielnych, zatem samodzielnie i w oparciu o obowiązujące przepisy prawa decydują o przeznaczeniu środków finansowych.

Ad. 4. Uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie z art. 40 § 1 Kodeksu cywilnego Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania przedsiębiorstw państwowych i innych państwowych osób prawnych, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Przedsiębiorstwa państwowe i inne państwowe osoby prawne nie ponoszą odpowiedzialności za zobowiązania Skarbu Państwa. Ponadto zgodnie z art. 60 ust. 6 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej - brzmienie na dzień 1 stycznia 1998 r. - zobowiązania i należności samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej po jego likwidacji stają się zobowiązaniami i należnościami Skarbu Państwa lub gminy.

Ad. 5. Zakład opieki zdrowotnej jest podmiotem posiadającym osobowość prawną i samodzielnym, w sensie ekonomicznym i zarządczym. Długi zakładu są rozporządzane, w ramach określonych prawem, przez wierzyciela. Kierownicy zakładów powinni zarządzać swym zadłużeniem, tak jak to czynią kierownicy innych podmiotów gospodarki narodowej, w tym na przykład nie dopuszczać do jego przeterminowania i zbywania przez wierzycieli. W razie problemów finansowych, istnieją znane sposoby zmiany zadłużenia krótkoterminowego na długoterminowe, pozwalające na stopniowe jego zmniejszanie, rozłożone na wiele lat. W tym celu konieczna jest współpraca z organami założycielskimi oraz instytucjami finansowymi, pozwalająca na zmniejszenie przyrastania odsetek i dogodną spłatę zadłużenia. Jednocześnie należy przypomnieć, iż na gruncie obowiązujących przepisów Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania - art. 509 § 1.

Ad. 7. Istnieje wiele baz danych dotyczących ochrony zdrowia. Wśród takich, które są w trakcie realizacji znajduje się m.in. baza danych rejestru zakładów opieki zdrowotnej, która według planów ma zostać uruchomiona pod koniec tego roku. Baza ta będzie możliwa do przeglądania, wg pewnych zasad i uprawnień, ze strony www. W tym roku rozpoczęto także wdrażanie programów komputerowych w zakresie ADT (Ruch Chorych) i Apteki Szpitalnej w ok. 260 szpitalach w kraju. Zakończenie tego przedsięwzięcia także jest planowane na koniec tego roku. Inne bazy danych, np.: ubezpieczonych, świadczeń, danych statystycznych itp. są stopniowo realizowane przez różne powołane do tego instytucje.

Ad. 8. Na podstawie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym Kasy Chorych są uprawnione do uzyskiwania i przetwarzania danych osobowych osób ubezpieczonych. Art. 141e (obowiązujący od dnia 1 stycznia 2001 r.) zawiera delegację dla Ministra Zdrowia do wydania rozporządzenia, na podstawie którego nastąpi m.in. określenie i ujednolicenie zakresu niezbędnych danych gromadzonych w systemach informatycznych przez świadczeniodawców i Kas Chorych, sposobu ich rejestrowania tych danych oraz ich udostępniania i przekazywania innym instytucjom ubezpieczenia zdrowotnego oraz ministrowi właściwemu do spraw zdrowia i wojewodom.

z up. Sekretarz Stanu
Tomasz Grottel

Warszawa, 02.05.2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- niektóre kasy chorych (np. Wielkopolska Regionalna Kasa Chorych) po zatwierdzeniu nowego planu finansowego przystąpiły w miesiącu kwietniu do renegocjacji umów ze świadczeniodawcami,

- porównując przychody kas chorych ze składek w 2001 r. (przychody po odpisach), wg symulacji Pełnomocnika Rządu, obserwujemy, że kasy chorych zyskały w trakcie 2001 r. na podwyższeniu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne o 0,25 pkt procentowego, ponad 734 mln zł (przy uwzględnieniu przychodów w styczniu na zmniejszonym poziomie),

- przypominamy, że dysponentem środków finansowych pochodzących ze składek na ubezpieczenie zdrowotne są kasy chorych. Podpisując ze świadczeniodawcami umowy o wykonanie świadczeń zdrowotnych dla ubezpieczonych, kasy zobowiązują się do przekazania wynegocjowanej kwoty, nie wskazując jej przeznaczenia. Podział środków finansowych uzyskanych w wyniku wynegocjowanych z kasą chorych świadczeń zdrowotnych na płace lub inne wydatki u świadczeniodawcy jest kwestią obowiązujących regulacji prawnych, w tym obowiązujących uregulowań wewnętrznych,

- należy przypomnieć, że zoz wraz ze statutem samodzielności otrzymał możliwość gromadzenia środków finansowych, osiągania i dysponowania nadwyżką finansową oraz możliwość pozyskiwania środków finansowych na inwestycje. Jak każdy inny podmiot funkcjonujący w gospodarce rynkowej zobowiązany jest do prowadzenia racjonalnej gospodarki finansowej i obniżania kosztów świadczeń zdrowotnych. Wiąże to się z koniecznością przeprowadzenia szeroko pojętej restrukturyzacji zakładów opieki zdrowotnej zmierzającej do przystosowywania rozmiarów ich działalności, struktury i jakości świadczeń oraz wielkości zasobów (materialnych, osobowych i finansowych) do funkcjonowania na tworzącym się rynku usług zdrowotnych. Restrukturyzacja łączy się nie tylko z przekształceniem części zakładów opieki zdrowotnej, ale także z ich likwidacją lub likwidacją ich części składowych. Składki na ubezpieczenie zdrowotne nie mogą być traktowane jako wyłączne źródło przychodów zakładów opieki zdrowotnej, zapewniające finansowanie wszystkich potrzeb bieżących, do tego likwidacji zaniedbań i braków. Kontrakty na udzielanie świadczeń zdrowotnych zawierane przez świadczeniodawców z kasami chorych są tylko jedną z form pozyskiwania przez te zakłady środków finansowych,

- trzeba jednak podkreślić, że podniesienie składki na ubezpieczenie zdrowotne nie przekłada się automatycznie na wzrost wynagrodzeń w ochronie zdrowia, nie można tu mówić o klasycznej indeksacji. Indeksacja bowiem jest to system (procedura) przywiązywania płac, cen, stóp procentowych itp. do danego indeksu. Powoduje to tym samym automatyczny wzrost lub spadek wyżej wymienionych kategorii. Indeksacja stosowana jest np. przy określaniu poziomu dochodów w celu zmniejszenia poziomu uciążliwości inflacji. Renegocjacje kontraktów nie mogą być jedynym źródłem sfinansowania podwyżek, stanowią jedynie uzupełnienie już zawartych kontraktów,

Z up. Ministra Zdrowia

Sekretarz Stanu
Tomasz Grottel

Warszawa, dnia 8.05.2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Na postawie delegacji zawartej w ustawie z dnia 19 czerwca 1997 r. o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest (Dz. U. z 1997 r. Nr 101, poz. 628 wraz ze zm.), Minister Gospodarki w porozumieniu z Ministrem Środowiska, określa corocznie w drodze rozporządzenia, na wniosek producenta lub podmiotu wprowadzającego na polski obszar celny wyroby zawierające azbest, wykaz wyrobów dopuszczonych do produkcji lub do wprowadzenia na polski obszar celny spośród wyrobów określonych w załączniku nr 1 do ustawy. Intencją takiego rozwiązania prawnego jest umożliwienie stosowania w niektórych gałęziach gospodarki i komunikacji, takich jak np.: przemysł chemiczny, energetyka i lotnictwo, wyrobów zawierających azbest, których ze względów bezpieczeństwa nie można jeszcze zastąpić wyrobami bezazbestowymi.

Jak wynika z informacji Ministerstwa Gospodarki, występowało już ono we wrześniu 1999 r. do Głównego Urzędu Ceł o wyjaśnienie i przeanalizowanie sytuacji dotyczącej niekontrolowanego wprowadzania wyrobów azbestowych na teren naszego kraju. W wyniku wystąpienia GUC poinformował o podjęciu działań dyscyplinujących służby celne.

Z wyrazami szacunku

Z up. Ministra

Podsekretarz Stanu
Marek Michalik