W nawiązaniu do pisma z dnia 28 lutego 2001 r., przy którym zostało przesłane oświadczenie Pana Adama Graczyńskiego Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, złożone podczas 76. posiedzenia Senatu RP w dniu 23 lutego 2001 r., uprzejmie informuję, iż ustawa z dnia 17 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 105, poz. 1107) realizuje kolejny etap dostosowywania polskich przepisów w zakresie podatków pośrednich do przepisów wynikających z dyrektyw Unii Europejskiej.

Ustawa o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym zawiera uregulowania m.in. harmonizujące polskie przepisy w zakresie zwolnień od podatku od towarów i usług. Wynikająca z tych uregulowań likwidacja zwolnień od podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów m.in. pomocy naukowych, służących dla celów dydaktycznych i badawczych, sprowadzanych dla instytucji naukowych, badawczo-rozwojowych i innych zajmujących się działalnością dydaktyczną, jest podyktowana warunkiem zachowania równych zasad konkurencji w stosunku do towarów krajowych i importowanych (art. 26 Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z drugiej strony -(Dz.U. Nr 11 z 1994 r., poz. 38).

Ponadto zmiana w zakresie likwidacji zwolnienia z tytułu importu tych towarów podyktowana jest działaniem mającym na celu zapobieganie rozwijającej się praktyce, stosowanej przez pomioty gospodarcze, mającej na celu obejście obowiązujących przepisów podatkowych w zakresie sprzedaży tych towarów w kraju (w przypadku sprzedaży towarów, o których wyżej mowa, w kraju zastosowanie mają przepisy ogólne).

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, dnia 30 marca 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

1) w dniu 16 stycznia 2001 r. odbyło się spotkanie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z Zarządem Telewizji Polskiej S.A. w sprawie rozpatrzenia uwag Zarządu (pismo TVP-p-2189/2000 z dnia 7 grudnia 2000 r. - mat. w załączeniu) odnoszących się do ustaleń określonych w Uchwale nr 369/2000 KRRiTV w sprawie sposobu podziału wpływów z opłat abonamentowych [...]. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przychyliła się do wniosku Zarządu Telewizji Polskiej S.A. dotyczącego ograniczenia wyodrębnionej kwoty środków abonamentowych przeznaczonej na finansowanie programów regionalnych województw: lubuskiego, opolskiego, świętokrzyskiego i warmińsko-mazurskiego. Planowane wpływy abonamentowe roku 2001 w Oddziałach Terenowych będą mniejsze niż uprzednio planowano, jednak co najmniej 4 mln złotych przeznaczone zostanie na sfinansowanie działalności programowej w ww. województwach. W stosunku do analogicznych wielkości roku ubiegłego kwoty te są więc wyższe. pozostawiono rezerwę, która w miarę potrzeb będzie uruchomiona celem aktywizacji działalności programowej w województwie lubuskim, opolskim, świętokrzyskim i warmińsko-mazurskim.

2) wyodrębnione środki pochodzące z przychodów abonamentowych, o których mowa w pkt 1, zgodnie z pismem (DE-362-1122/2000) Pana Juliusza Brauna - Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 5 lipca 2000 r., jak również zgodnie z ogólną interpretacją sprawy wynikającą z ustaleń pomiędzy Zarządem TVP S.A. a KRRiTV przeznaczone mają być na "finansowanie programów regionalnych dotyczących województw: lubuskiego, opolskiego, świętokrzyskiego i warmińsko-mazurskiego". Środki te więc, odmiennie jak wskazuje oświadczenie senatora Jerzego Suchańskiego, nie mają być "przeznaczone na techniczne wyposażenie terenowych redakcji w tych czterech województwach, a także na przeprowadzenie zmian w strukturze organizacji Spółki".

3) w chwili obecnej Zarząd Telewizji Polskiej S.A. i podległe mu służby przygotowują stosowne dokumenty wewnętrzne regulujące sprawy związane z funkcjonowaniem struktur zamiejscowych Oddziałów Terenowych TVP S.A. Między innymi w dniu 28 lutego 2001 r. Zarząd zatwierdził Regulaminy Organizacyjne Oddziałów Terenowych w Krakowie, Gdańsku, Katowicach i Poznaniu polegające na powołaniu w strukturach organizacyjnych tych jednostek Ośrodków Regionalnych zlokalizowanych w Kielcach, Olsztynie, Opolu i Gorzowie Wielkopolskim. Zapisy te, poprzez szczegółowe określenie celów i zadań Ośrodków, jak również umiejscowienia ich w strukturach Oddziałów, wpływać będą na rangę tych podmiotów, wielkość posiadanej bazy kadrowej oraz bazy technicznej.

Zarząd TVP S.A. powołał Komisję ds. Ośrodków Regionalnych, której zadaniem będzie udzielanie pomocy dyrektorom właściwych Oddziałów Terenowych TVP S.A. we wprowadzaniu nowych rozwiązań organizacyjnych dotyczących funkcjonowania Ośrodków Regionalnych, a w szczególności pomoc w opracowaniu i zatwierdzaniu harmonogramu prac wdrożeniowych, przygotowaniu warunków technicznych, właściwym rozruchu organizacyjnym, przygotowaniu rachunku kosztów zamierzonego przedsięwzięcia, kontroli realizacji i analizie efektów wdrożenia.

Województwo świętokrzyskie jest obecne na antenach Telewizji Regionalnej zarówno w programach informacyjnych jak i programach publicystycznych. "Kronika Świętokrzyska" - program skierowany wyłącznie do mieszkańców tego regionu jest emitowany na razie raz w tygodniu, ale jest on dwukrotnie powtarzany. Szereg programów publicystycznych było w ostatnim czasie poświęconych wyłącznie temu regionowi. Ponadto raz w miesiącu produkowany jest w Ośrodku Regionalnym i emitowany cykliczny program "Wieści spod Łysicy", którego problematyka koncentruje się wyłącznie na sprawach województwa świętokrzyskiego.

Jednocześnie Telewizja Polska S.A. dokłada wszelkich starań, aby ten region, podobnie zresztą jak Lubuskie, Opolszczyzna czy Warmia i Mazury, były obecne na antenie ogólnopolskiej. W ostatnim czasie ok. 15-20% dostarczonych przez Oddział Terenowy TVP S.A. w Krakowie felietonów i tematów dla Telewizyjnej Agencji Informacyjnej pochodziło z Ośrodka Regionalnego w Kielcach.

Z wyrazami szacunku

Robert Kwiatkowski

Warszawa, 2001-04-03

W związku z przekazanym przez Panią Marszałek, przy piśmie z dnia 21 marca 2001 r. znak: AG/043/137/01/IV, oświadczeniem Pana Senatora Jerzego Suchańskiego, złożonym podczas 77 posiedzenia Senatu RP w dniu 15 marca 2001 r., dotyczącym sytuacji prawnej współwłaściciela nieruchomości w kontekście ustawowych wymogów w zakresie posiadania licencji zawodowej, uprzejmie przedstawiam stanowisko wobec poruszonej w oświadczeniu kwestii.

Z przepisów powołanej ustawy dotyczących działalności zawodowej w dziedzinie zarządzania nieruchomościami wynika, że osoba będąca współwłaścicielem nieruchomości nie ma obowiązku posiadania licencji zawodowej w celu zarządzania nieruchomością będącą przedmiotem współwłasności. Przepis art. 190 ustawy stanowi bowiem, że przepisów rozdziału o zarządzaniu nieruchomościami nie stosuje się gospodarowania nieruchomościami bezpośrednio przez właścicieli. Natomiast do współwłaścicieli odpowiednie zastosowanie mają przepisy dotyczące właścicieli.

W opisanej sytuacji nie ma znaczenia fakt, że współwłaściciel nieruchomości wykonuje czynności zarządzania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czyli jako przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178). W tym przypadku bowiem na mocy art. 190 wyłączone zostały wszystkie przepisy rozdziału o zarządzaniu, a więc również art. 184 ust. 3 ustawy stanowiący, że przedsiębiorcy mogą prowadzić działalność w zakresie zarządzania nieruchomościami, jeżeli zarządzanie będzie wykonywane przez zarządców licencjonowanych. Należy jednak nadmienić, że współwłaściciel prowadzący działalność zarządzania będzie objęty obowiązkiem posiadania licencji, jeżeli jednocześnie zarządzałby innymi jeszcze nieruchomościami niż te, które stanowią jego własność (współwłasność).

Piotr Mync

Warszawa, 2001-4-03

Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał w swoim orzecznictwie (np. wyrok z dnia 25 listopada 1997 r., sygn. akt K. 26/97, że ustawodawcy przysługuje swoboda w określaniu w ustawie stanów faktycznych stanowiących podstawę opodatkowania lub podstawę ulgi podatkowej oraz generalnie znaczną swobodę w kształtowaniu poszczególnych konstrukcji prawno-podatkowych. Wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią bowiem odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania (wyrok z dnia 29 maja 1996 r., sygn. akt K.22/95). Konsekwencją powyższego jest wyjątkowy charakter ulg, odliczeń i zwolnień pojmowanych ściśle i zawężająco. Dlatego też przy interpretacji przepisów art. 27a ust. 12 ustawy należy stosować wykładnię literalną, która ma pierwszeństwo przed wykładnią celowościową.

Zgodnie z brzmieniem art. 27a ust. 12 ustawy podatnik, który wycofane oszczędności z kasy mieszkaniowej wydatkował zgodnie z celami systematycznego oszczędzania jest obowiązany pomniejszyć kwotę przysługującego w danym roku podatkowym odliczenia z tytułu poniesienia wydatków mieszkaniowych - obliczoną zgodnie z art. 27a ust. 3 ustawy - o kwoty uprzednio dokonanych odliczeń z tytułu oszczędzania w kasie mieszkaniowej. Pomniejszenia tego podatnicy dokonują w formularzu PIT/D za 2000 rok w części D.7.

Dyspozycja zawarta w art. 27a ust. 12 ustawy brzmi bowiem, iż o kwoty uprzednio dokonanych odliczeń z tytułu oszczędzania w kasie mieszkaniowej należy pomniejszyć "kwoty określone w ust. 3 pkt 1 lit. a), pkt 2 i 3 oraz w ust. 4" (tj. kwoty zmniejszające podatek za dany rok podatkowy z tytułu poniesienia wydatków, o których mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy).

Przykładowo - powołany w cytowanym przepisie ust. 3 pkt 1 lit. a) stanowi literalnie o kwocie ulgi przysługującej za dany rok podatkowy (19% wydatków poniesionych w roku), przy czym kwota tej ulgi nie może przekroczyć kwoty limitu przysługującego podatnikowi w danym roku podatkowym. Limit obliczeń przysługujący w 2000 r. z tytułu poniesienia wydatków mieszkaniowych mieszczących się w pojęciu tzw. dużej ulgi budowlanej podatnik oblicza w części D.1 formularza PIT/D jako różnicę limitu obowiązującego w latach 1992-2000 a limitu wykorzystanego w latach ubiegłych. Zatem w części D.1. podatnik nie stosuje pomniejszenia a jedynie uwzględnia kwotę wcześniej dokonanych obliczeń - mieszczących się w pojęciu dużej ulgi budowlanej - celem wyliczenia kwoty przysługującego mu limitu obliczeń w 2000 roku.

W świetle omawianych przepisów nie znajduje potwierdzenia teza, iż podatnik w formularzu PIT/D za 2000 r. dwukrotnie pomniejsza - o kwotę uprzednio dokonanych odliczeń z tytułu oszczędzania w kasie mieszkaniowej - kwotę przysługującego mu odliczenia z tytułu poniesienia wydatków mieszkaniowych. Brak jest również podstaw do twierdzenia, iż podatnik jest obowiązany "zwrócić" w zeznaniu podatkowym wykorzystaną ulgę z tytułu oszczędzania w kasie mieszkaniowej w przypadku wycofania oszczędności z kasy mieszkaniowej i wydatkowania ich zgodnie z celami systematycznego oszczędzania w tym samym roku podatkowym, w którym nastąpiło ich wycofanie.

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, dnia 4 kwietnia 2001 r.

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 21 marca 2001 r., znak: AG/043/124/01/IV - oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Kulaka, dotyczącym terminu wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela, ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, ustawy o oznaczaniu wyrobów znakami skarbowymi, ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu oraz o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej (Dz.U. Nr 122, poz. 1323), uprzejmie informuję, co następuje:

Podzielam przedstawione przez Pana Senatora Zbigniewa Kulaka stanowisko, że przepisy powyższej ustawy powinny wejść w życie z odpowiednim uprzedzeniem, aby osoby których wprowadzane zmiany dotyczyły, mogły się zapoznać z ich treścią przed dniem wejścia w życie ustawy. Pragnę jednak nadmienić, że powyższe spowodowane zostało przede wszystkim przedłużającymi się pracami w parlamencie nad przyjęciem powołanej na wstępie ustawy. Także w trakcie prac parlamentarnych nie zgłoszono żadnych propozycji, które dotyczyłyby późniejszego terminu wejścia w życie niektórych jej przepisów.

Pragnę jednocześnie nadmienić, że Minister Pracy i Polityki Społecznej nie posiada uprawnień do wydania powiatowym urzędom pracy poleceń lub wytycznych, pozostających w kolizji z obowiązującymi przepisami.

Z szacunkiem

Warszawa, dnia 2001-04-04

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Podczas prac nad uchwaleniem ustawy budżetowej na 2001 rok, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej podjął decyzję o przesunięciu środków finansowych w wysokości 350 mln zł, z ogólnej kwoty 541,7 mln zł początkowo ujętej w rezerwach celowych, do budżetów wojewodów z przeznaczeniem na realizację zadań zleconych tj. zasiłków z pomocy społecznej (rozdział 85314 - "Zasiłki i pomoc w naturze oraz składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne").

Informuję także, że w ustawie budżetowej na 2001 rok przewidziano w rezerwach celowych środki na pokrycie m.in. braków w zakresie finansowania składki na ubezpieczenie zdrowotne za osoby pobierające niektóre świadczenia z pomocy społecznej oraz na dofinansowanie zadania własnego powiatu jakim jest pomoc finansowa przeznaczona dla rodzin zastępczych.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 4 kwiecień 2001 r.

W odpowiedzi na Pani pismo z dnia 21 lutego 2001 r., dotyczące oświadczenia złożonego przez Senatora Jerzego Suchańskiego na 75. Posiedzeniu Senatu w dniu 14 lutego 2001 r., w sprawie zapewnienia słyszalności Programu I Polskiego Radia w zakresie UKF-FM na terenie województwa świętokrzyskiego, uprzejmie informuję, że Program I jest nadawany na falach długich o częstotliwości 225 kHz, co zapewnia odbiór na terenie całego kraju. Podobnie zasięg ogólnopolski zapewniają dwie sieci UKF będące w dyspozycji Polskiego Radia. Z wykorzystania sieci średniofalowej zarząd Polskiego Radia zrezygnował wbrew opiniom służb Ministerstwa Łączności.

Uprzejmie wyjaśniam, że stworzone Polskiemu Radiu możliwości nadawcze wypełniają w całości zapis art. 26 ust. 6 ustawy o radiofonii i telewizji. Retransmisja na falach ultrakrótkich w 21 lokalizacjach, za pomocą stacji głównie małej mocy, odbywa się na podstawie dodatkowych wniosków Polskiego Radia, ma charakter pomocniczy i nie wynika z treści przywołanej ustawy. Ponadto Polskie Radio S.A. w porozumieniu z KRR i TV podjęło decyzję o rozczepieniu jednej ogólnopolskiej sieci UKF na dwie sieci o niepełnym pokryciu, przeznaczone do nadawania Programu II i programu Radia Bis. Sieci te są stopniowo uzupełniane przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji w porozumieniu z Prezesem URT w ramach niezwykle ograniczonych możliwości technicznych. Nie zmienia to faktu, że istniejący system nadawania analogowego nie pozwala na budowę żadnej dodatkowej ogólnopolskiej sieci UKF.

Z wyrazami szacunku

Tomasz Szyszko

Warszawa, dnia 2001-04-06

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
ul. Wiejska 4/6
00-902 Warszawa

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Ryszarda Gibuły, złożone na 77 posiedzeniu Senatu w dniu 15 marca br. w związku z sygnalizowanymi trudnościami przy rejestracji pojazdów po wejściu w życie ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. Nr 86, poz. 959), uprzejmie wyjaśniam, że w powyższej sprawie Minister Finansów skierował do podległych organów podatkowych pismo z dnia 26 stycznia 2001r. Nr LK-29/JK-834-18/01 prezentując w nim następujące stanowisko.

Zgodnie z przepisem § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 19 czerwca 1999 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz.U. Nr 59, poz. 632 ze zm.) rejestracja pojazdu uzależniona jest od dołączenia do wniosku o jej dokonanie dowodu wpłaty podatku od czynności cywilnoprawnych lub zamieszczenia na dowodzie własności pojazdu przez właściwy urząd skarbowy adnotacji, że dowód taki jest zwolniony lub nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Konsekwencję braku adnotacji stanowi odstąpienie od rejestracji pojazdu.

Dostrzegając pilną potrzebę rozwiązania problemów związanych z rejestracją pojazdów oraz ujednolicenia działań podejmowanych w tym zakresie przez urzędy skarbowe, Ministerstwo Finansów zaleca do czasu nowelizacji powołanego wyżej rozporządzenia, zamieszczanie na dowodach własności pojazdów tj. umowach i prawomocnych orzeczeniach sądu rozstrzygających o prawie własności adnotacji o ich wyłączeniu lub zwolnieniu od podatku od czynności cywilnoprawnych. Zalecenie to nie dotyczy dowodów własności sporządzonych za granicą oraz wystawionych przez przedsiębiorców uiszczających podatek od towarów i usług z tytułu sprzedaży pojazdów lub ich pojedynczych zespołów albo na podstawie odrębnych przepisów korzystających ze zwolnienia od tego podatku - z uwagi na przepis § 6 ust. 3 ww. rozporządzenia.

Adnotacja o zwolnieniu umowy sprzedaży pojazdu, którego cenę określono w kwocie 1000 zł bądź niższej, powinna mieć wyłącznie charakter informacyjny - wskazywać normę art. 9 pkt 6 cyt. ustawy, jako materialnoprawną podstawę zwolnienia. Treść adnotacji nie może więc wykluczać możliwości wszczęcia w przyszłości postępowania podatkowego w przypadku, gdy uzgodniona cena nie odpowiada wartości rynkowej przedmiotu sprzedaży. Adnotację należy traktować jako czynność urzędową nie podlegającą opłacie skarbowej. Uprawnione natomiast jest obciążenie tą daniną wniosku o jej dokonanie.

PODSEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 2001-04-09

Pojęcie "ceny transferowe" oznacza przypadki, gdy w następstwie powiązań między podmiotami gospodarczym, często mającymi siedzibę w różnych krajach, podmioty te układają swoje wzajemne stosunki w sposób odbiegający od warunków jakie w analogicznych przypadkach uzgodniłyby podmioty niepowiązane. Podatkową konsekwencją takiego układania tych stosunków jest zaniżenie uzyskiwanych dochodów lub wręcz niewykazywanie tych dochodów przez dany podmiot, bowiem dochód wypracowany przez jeden podmiot jest wykazywany jako dochód innego podmiotu. W związku z tym, że transfer tego dochodu między podmiotami dokonywany jest zazwyczaj przez odpowiednie kształtowanie cen we wzajemnych transakcjach zjawisko to nosi miano właśnie cen transferowych.

"Na przełomie lat 80-tych i 90-tych zainteresowanie amerykańskich władz skarbowych tematem cen transferowych ciągle rosło i odzwierciedlało się w coraz to nowych przepisach. (...) Wagę problemu można zilustrować wysokością doszacowanych dochodów i kar. I tak na przykład Toyota i Nissan zapłaciły razem 700 mln USD w 1987 roku. Ze spraw wchodzących na wokandę w 1998 roku w przypadku PepsiCo. Inc. wyjściowa kwota, którą amerykańskie władze zamierzają wyegzekwować to - 1.400 mln USD. (...) w Australii jako priorytet ustalono badanie cen transferowych w branży paliwowej, farmaceutycznej, komputerowej, motoryzacyjnej. Szczególna uwaga jest przywiązywana do spółek przynoszących straty. W Kanadzie liczba kontroli w zakresie cen transferowych wzrosła od 1992 roku (do 1997) siedmiokrotnie, a wzrost liczby inspektorów w roku 1990-2000 ma wynieść 400% w stosunku do poziomu z lat 1992-1993. Z kolei japońskie władze podatkowe jako priorytet traktują transakcje dotyczące transferu dóbr niematerialnych między zagranicznym udziałowcem a japońską filią. W 1998 roku w Wielkiej Brytanii wchodzi w życie wiele zmian w przepisach, które mają na celu zobligowanie podatników do właściwego stosowania cen i dokumentacji potwierdzającej kalkulacje ceny.".

W celu ograniczenia występowania zjawiska cen transferowych, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) powołała przy swoim Komitecie Podatkowym specjalną Grupę Roboczą zajmującą się kwestiami cen transferowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wielonarodowe. Polska administracja podatkowa już od 1993 r. (a więc jeszcze przed przyjęciem Polski do OECD) aktywnie uczestniczy w pracach tej Grupy. Jednakże, w przeciwieństwie do administracji podatkowych w krajach uprzemysłowionych, polska administracja podatkowa styka się z problematyką cen transferowych dopiero od kilku lat, bowiem zjawisko cen transferowych występuje wyłącznie w krajach o gospodarce rynkowej. Doświadczenia więc polskiej administracji oraz możliwości działania są daleko mniejsze niż w wyżej wspomnianych państwach. Tym niemniej podejmowane są również w Polsce działania mające na celu ograniczenie zjawiska cen transferowych w Polsce. Należy zaliczyć do nich:

- dokonywane zmiany w ustawach podatkowych - tj. w art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych i w art. 25 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, precyzujące zakres podmiotów, w przypadku których organy skarbowe mogą szacować dochody, w związku ze stosowaniem przez te podmioty cen transferowych,

- wydanie przez Ministra Finansów rozporządzenia z 10 października 1997 r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów podatników poprzez szacowanie cen w transakcjach dokonywanych przez tych podatników (Dz.U. Nr 128, poz. 833), będącego swoistą "instrukcją" prawidłowego szacowania dochodów podatników w przypadku stosowania przez nich cen transferowych,

- określenie w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 11.12.2000 r. listy szkodliwych systemów podatkowych (Dz.U. Nr 115, poz. 1203).

Poza działaniami o charakterze prawnym podejmowane są inne działania ułatwiające organom podatkowym rozpoznawanie transakcji "dotkniętych" cenami transferowymi oraz szacowanie dochodów, do których w szczególności zaliczyć należy szkolenia przedstawicieli tych organów i inne formy upowszechniania wiedzy w zakresie cen transferowych, a także międzynarodową wymianę informacji podatkowej. Należy w tym miejscu wspomnieć, że szacowanie wielkości cen transferowych nie jest zadaniem prostym - wymaga specjalistycznej wiedzy z zakresu analizy finansowej, a postępowania podatkowe w bardziej złożonych przypadkach trwają częstokroć miesiące lub lata.

Efektem podejmowanych działań jest wzrastająca z roku na rok liczba decyzji podatkowych dotyczących stosowania przez podatników cen transferowych, a także to, że decyzje te dotyczą coraz większych kwot doszacowanego w nich następstwie dochodu i podatku dochodowego. Opierając się jednak na doświadczeniach administracji podatkowych w krajach, w których organy podatkowe spotykają się z problemem cen transferowych od wielu dziesiątków lat, stwierdzić należy, że całkowite wyeliminowanie zjawiska stosowania przez podatników cen transferowych nie jest możliwe. Można zjawisko to co najwyżej ograniczyć, co też czyni polska administracja podatkowa w miarę swoich możliwości.

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, dn. 10 kwietnia. 2001 r.

Stosowanie alkoholu etylowego do komponowania benzyn silnikowych jest ściśle związane ze stosowaniem ulg w podatku akcyzowym. Dla producentów paliw decydujące znaczenie ma rachunek ekonomiczny i dlatego powinni oni mieć pełną swobodę w doborze komponentów benzyn spełniających wymagania obowiązujących norm i zapewniających równocześnie efektywność ekonomiczną na poziomie wyznaczającym dobrą pozycję konkurencyjną na rynku globalnym.

W Polsce nie ma w pełni przygotowanego systemu magazynowo-spedycyjnego dla benzyn zawierających alkohol etylowy. Niekorzystną cechą alkoholu etylowego jest jego hydrofilowy charakter, pochłania on wilgoć z powietrza w systemach dystrybucji i magazynowania oraz zatrzymuje wodę wprowadzoną wraz z komponentami w czasie blendowania benzyny. Mieszaniny akoholowo-benzynowe chłoną wodę o wiele szybciej niż konwencjonalne benzyny, a woda ta może spowodować zmętnienie paliwa, przyspieszoną korozję oraz możliwość rozdziału faz. Z tego powodu alkohol etylowy powinien być bezwodny, a komponenty benzyn pozbawione wody. Zbiorniki produkcyjne i dystrybucyjne muszą być starannie odwaniane i zabezpieczane przed dostaniem się wody do paliwa. Przyjmuje się, że dopuszczalna zawartość wody w benzynie zawierającej alkohol etylowy nie powinna przekraczać 0,2% i jest kontrolowana przez oznaczenie tzw. tolerancji wodnej. Niebezpieczeństwo zmętnienia paliwa jest dużo mniejsze wówczas, gdy etanol dodaje się do benzyny zawierającej już niewielkie nawet ilości eteru metylotertbutylowego.

Źródłem dodatkowych problemów z mętnością benzyny mogą być dodatki detergentowe, wprowadzane ostatnio coraz powszechniej do paliwa w celu ochrony elementów silnika i układu dolotowego przed osadami, a także inhibitory korozji. Warunki hydrauliczne panujące w czasie przesyłu benzyn rurociągami mogą zintensyfikować proces mętnienia. Z tego powodu benzyny komponowane z udziałem alkoholu etylowego nie mogą być transportowane rurociągami na dalekie odległości. Większe zaangażowanie do tego celu transportu kolejowo-drogowego wymagałoby rozbudowy urządzeń nalewczych w rafineriach i rozładunkowych u odbiorców oraz rozbudowy infrastruktury drogowej. Ponadto ten rodzaj transportu jest znacznie droższy od transportu rurociągowego.

Niektórzy klienci rafinerii, zwłaszcza koncerny zagraniczne oraz wojsko, a także mniejsze firmy dysponujące infrastrukturą magazynową i logistyczną nie dostosowaną w pełni do spełniania specyficznych warunków przechowywania benzyn zawierających alkohol etylowy, nie akceptują dostaw benzyny z dodatkiem alkoholu etylowego. W niektórych przypadkach odbiorcy uzasadniają swoje stanowisko negatywną wrażliwością benzyn zawierających alkohol etylowy na dodatek specjalnych dodatków uszlachetniających.

Sytuacja taka pozornie wydaje się korzystna dla rafinerii krajowych, bowiem stawiałaby je w uprzywilejowanej sytuacji w stosunku do importerów i w związku z tym wydaje się mało realna do zaakceptowania przez Komisję Europejską ponieważ narusza równe warunki konkurowania podmiotów. W praktyce, wprowadzenie do obrotu wyłącznie benzyn zawierających alkohol etylowy, może prowadzić do załamania się systemu dostaw paliw na rynek polski.

Dotychczasowa, długa już współpraca rafinerii z przemysłem spirytusowym dowiodła, że nie jest on w pełni przygotowany do zapewnienia dostaw alkoholu etylowego w ilościach i terminach uzgodnionych w kontraktach. Niejednokrotnie występowały przypadki braku dostaw alkoholu, które w konsekwencji było przyczyną poważnych zakłóceń w dostawach benzyn na rynek. Stosowanie alkoholu do komponowania całej masy benzyn silnikowych, może doprowadzić do okresowego wstrzymania produkcji benzyn w rafineriach i będzie wykorzystane przez jego producentów do windowania cen.

Rafinerie polskie od dawna wytwarzają benzyny silnikowe z dodatkiem alkoholu etylowego, ale nie dysponują nowoczesnym systemem sterowania procesem blendingu benzyn z udziałem alkoholu, opartym na konfiguracji in line i ilościowo - jakościowej kontroli komputerowej (DCS). W minionym okresie rafinerie nie inwestowały w tym obszarze, z powodu niestabilnych regulacji fiskalnych i niepewności, czy ulgi w podatku akcyzowym od benzyn komponowanych z udziałem alkoholu będą przysługiwały w okresie długoterminowym. Zapisy "Strategii Rozwoju Energii Odnawialnej" pośrednio potwierdzają że ich obawy były uzasadnione.

Stosowanie alkoholu etylowego do komponowania wszystkich benzyn silnikowych powinno być poprzedzone wykonaniem wcześniej bilansu realnych możliwości produkcyjnych i całkowitego zapotrzebowania na alkohol, uwzględniający także potrzeby rafinerii i opartego na wiarygodnych danych. Biorąc pod uwagę konsumpcję benzyn silnikowych w 1999 r. (5 792 tys. ton) oraz dopuszczalną zawartość alkoholu w benzynie wg obowiązującej normy PN-EN 228:1999, potrzeby alkoholu etylowego na wyprodukowanie tej masy benzyn z udziałem alkoholu są szacowane na ok. 285 tys. t/r. Potrzeby na alkohol w latach następnych będą rosły wraz z prognozowanym wzrostem spożycia benzyny i przy przyjętych założeniach, w roku 2005 mogą osiągnąć ok. 326 tys. ton. Na tym etapie brak jest fundamentalnych podstaw do zapewnienia ciągłych i terminowych dostaw alkoholu etylowego w ilościach wystarczających do wytworzenia całej, prognozowanej masy benzyn z udziałem alkoholu.

Ministerstwo Gospodarki jest pozytywnie nastawione do wszelkich działań innowacyjnych i fiskalnych, które będą sprzyjać utrwaleniu pozycji alkoholu etylowego jako wartościowego komponentu benzyn silnikowych o dobrej jakości. W tym zakresie na uwagę zasługuje inicjatywa podjęta w roku bieżącym przez PKN Orlen S.A., która zmierza do rezygnacji z wytwarzania eteru metylo, tert-butylowego (MTBE) i adaptacji instalacji produkcyjnej do wytwarzania eteru etylo, tert-butylowego (ETBE). Przedsięwzięcie to jest w pełni uzasadnione aktualną sytuacją na rynku alkoholi lekkich, bowiem alkohol metylowy, będący jednym z surowców do produkcji MTBE nie jest wytwarzany w kraju, podczas gdy do wytwarzania ETBE będzie stosowany alkohol etylowy w ilości ok. 50 tys. t/r. Zamierzenie to jest zrealizowane bez inwestycyjnie i będzie korzystne dla środowiska, bowiem ETBE jest dla niego przyjazny i w przeciwieństwie do MTBE, ma ponad 4-krotnie mniejszą skłonność do zanieczyszczania wód podskórnych w przypadku ewentualnych wycieków. Należy zwrócić uwagę na fakt, że Minister Finansów w rozporządzeniu w sprawie podatku akcyzowego na rok 2001, rozszerzył zakres ulg na benzyny zawierające także ETBE. Przykład ten jest dowodem na to, że istnieją inne, stymulacyjne metody rozszerzenia stosowania alkoholu etylowego do wytwarzania benzyn silnikowych i mogą być one akceptowane zarówno przez rafinerie, jak i producentów alkoholu.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

Andrzej Karbownik

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 10.04. 2001 r.

Warszawa, dnia 12 kwietnia 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Sprawy związane z obsadą kierownictwa Polskiego Komitetu Normalizacyjnego należą do wyłącznej kompetencji Prezesa Rady Ministrów. W chwili obecnej nie jest obsadzone stanowisko Zastępcy Prezesa PKN. Pełniący wcześniej tę funkcję Pan Jerzy Marcinek, jest od 7 czerwca 2000 r. Prezesem PKN. Wniosek o powołanie Zastępcy Prezesa PKN został przedstawiony Panu Premierowi i do niego należy decyzja w tej kwestii.

W odniesieniu do kwestii uregulowania wynagrodzeń pracowników Biura PKN informuję, że Rada Ministrów, mając na uwadze znaczne dysproporcje występujące w poziomie wynagrodzeń pracowników administracji rządowej, zgodziła się z koniecznością jednolitego kształtowania płac pracowników korpusu służby cywilnej i niwelowania występujących dysproporcji. Jednak ze względu na trudną sytuację budżetową, proces wyrównywania wynagrodzeń będzie musiał przebiegać stopniowo.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2001-04-12

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

SEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, 12.04. 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

W odpowiedzi na pismo z dnia 4 kwietnia 2001 roku przedstawiające oświadczenie złożone przez senatorów: Stanisława Gogacza, Jerzego Masłowskiego, Wiesława Chrzanowskiego, Stefana Konarskiego, Stanisława Majdańskiego, Stanisława Jarosza, Krzysztofa Głuchowskiego, Adama Glapińskiego, Jerzego Chróścikowskiego oraz Adama Rychliczka podczas 78 posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2001 roku w sprawie prywatyzacji Zakładu Leczniczego "Uzdrowisko Nałęczów" S.A. uprzejmie informuję, iż podejmując decyzję o prywatyzacji w/w Spółki, zwrócona została szczególna uwaga na fakt, iż Spółka prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług lecznictwa uzdrowiskowego i tym samym realizuje istotne zadania w gminie uzdrowiskowej Nałęczów. Należy jednak zwrócić uwagę, iż prywatyzacja Spółki jest warunkiem koniecznym do zapewnienia jej rozwoju w perspektywie długoterminowej, utrzymania wysokiej pozycji rynkowej i konkurencyjnej.

Przyjęta i realizowana obecnie strategia prywatyzacji Zakładu Lotniczego "Uzdrowisko Nałęczów" S.A., polegająca na zbyciu od 80 do 85% akcji tej Spółki w trybie rokowań podjętych na podstawie publicznego zaproszenia, zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 roku o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, stwarza realną szansę pozyskania niezbędnych środków finansowych na realizację programu modernizacyjnego i inwestycyjnego, stanowiąc tym samym podstawę dalszego rozwoju spółki jako zakładu lecznictwa uzdrowiskowego, stając się jednocześnie stymulatorem rozwoju regionalnego. Należy bowiem zauważyć, iż dopływ kapitału do spółki, przyczyniający się do poprawy standardu świadczonych usług, stwarza możliwości dalszego rozwoju lecznictwa uzdrowiskowego na terenie regionu, w którym działa spółka. Nie bez znaczenia jest także możliwość zabezpieczenia interesów pracowników, jaką daje przyjęta strategia prywatyzacji spółki, umożliwiająca negocjowanie między innymi pakietu socjalnego.

Jednocześnie informuję, iż wybór odpowiedniego inwestora, który zakupi większościowy pakiet akcji ZL "Uzdrowisko Nałęczów" S.A. prowadzony jest w oparciu o szczegółową analizę składanych ofert, w której głównymi kryteriami oceny będą między innymi: cena za jedną akcję, wysokość i zakres zobowiązań inwestycyjnych oraz treść pakietu socjalnego, w tym w szczególności gwarancje zatrudnienia. Z uwagi na specyfikę działalności Spółki, istotnym elementem oceny ofert na zakup akcji Spółki będą również gwarancje kontynuacji działalności w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego.

Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, iż nadrzędnym celem Ministra Skarbu Państwa jest przeprowadzenie prywatyzacji Zakładu Leczniczego "Uzdrowisko Nałęczów" S.A. w sposób zapewniający dalszy jego rozwój, a równocześnie zapewnienie wymiernych korzyści dla regionu w którym działa, poprzez między innymi ożywienie miejscowej przedsiębiorczości i tworzenie miejsc pracy.

MINISTER

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 12 kwietnia 2001 r.

W nawiązaniu do nadesłanego do Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych oświadczenia złożonego przez senatora Zbigniewa Gołąbka na 78 posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2001 r., Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych informuje, iż przedstawiony w przedmiotowym oświadczeniu problem był zgłaszany wielokrotnie przez świadczeniodawców, Kasy Chorych oraz Naczelną Radę Pielęgniarek i Położnych. W związku z powyższym Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych przedstawia przyjęte w sprawie stanowisko.

Przepisami ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2001 r. Nr 5, poz. 45) dodano do ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą", art. 4a ust. 1, z którego wynika, że pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej przysługuje od dnia 1 stycznia 2001 r. przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, nie dłuższy niż 203 zł miesięcznie, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1-3a ustawy, u przedsiębiorcy (zatem także samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej zatrudniającego powyżej 50 osób) przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w danym roku ustalają, w drodze porozumienia, strony uprawnione do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy. Porozumienie to powinno uwzględniać sytuację i możliwości finansowe przedsiębiorcy oraz wskaźniki ustalone zgodnie z art. 3 ust. 3 lub art. 3 ust. 5, a także art. 4a ustawy. Powyższe porozumienie powinno być zawarte w terminie do końca lutego każdego roku. U przedsiębiorców, u których porozumienie to nie zostanie zawarte, przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ustala, w terminie do dnia 10 marca każdego roku, pracodawca w drodze zarządzenia. Ustalenie przyrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, dokonane zgodnie z wyżej wskazanymi przepisami, może ulec zmianie, jeżeli uzasadniają to zmiana sytuacji i możliwości finansowych przedsiębiorcy.

Stosownie do przyjętych przez autorów ustawy założeń, podwyższenie wynagrodzeń na zasadach określonych w przepisach nowelizujących ustawę miało nie spowodować dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa, a realizacja wzrostu wynagrodzeń miała nastąpić w ramach środków na wynagrodzenia, jakimi będą dysponować pracodawcy, tj. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, pochodzących głównie ze sprzedaży świadczeń zdrowotnych kontraktowanych przez Kasy Chorych. W ocenie Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych ewentualna inicjatywa do podjęcia renegocjacji umów w celu zapewnienia realizacji postanowień ustawy, leży po stronie pracodawcy, który jest zobowiązany do zapewnienia środków na wynagrodzenia dla pracowników w ramach obowiązujących przepisów prawa.

Środki finansowe pochodzące ze zwiększenia na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. Nr 122, poz. 1324) wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne o 0,25% mają być przeznaczone na świadczenia zdrowotne. Podwyższenie cen świadczeń czy zwiększenie liczby świadczeń zdrowotnych na skutek powyższej zmiany powinno najpierw znaleźć wyraz w planach finansowych na 2001 r. sporządzonych przez Kasę Chorych.

O takiej konieczności Kasy Chorych zostały poinformowane przez Prezesa Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych pismem z dnia 13 lutego 2001 r.

Zmiany planów finansowych uwzględniających wzrost wysokości składki, a które zostały zatwierdzone przez Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, dokonały Kujawsko-Pomorska Regionalna kasa Chorych, Wielkopolska Regionalna Kasa Chorych i Podkarpacka Regionalna Kasa Chorych.

Z wyrazami szacunku

PREZES

Piotr Gryza

Warszawa, 2001-04-12

Informację o nowej maturze przekazano do publicznej wiadomości w maju 1998 roku, kiedy to w publikacji pt. "Reforma systemu edukacji. Projekt" podano, że nowy egzamin maturalny będzie obowiązywał od roku szkolnego 2001/2002. Tam znalazła się również wiadomość, że będzie on obejmował trzy przedmioty obowiązkowe: język polski, matematyka, język obcy oraz jeden przedmiot wybrany. Przedmioty obowiązkowe będzie można zdawać na jednym z dwóch (wybranych przez ucznia) poziomów: podstawowym lub rozszerzonym.

Rozporządzenie z dnia 19 kwietnia 1999 roku w sprawie zasad oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów w szkołach publicznych (Dz.U. Nr 41, poz. 413 oraz Dz.U. z 2000 r. Nr 6, poz. 72 i Nr 115 poz. 2101) już w formie obowiązującego przepisu prawnego podawało termin i zasady nowej matury. Wymagania wobec przystępujących do egzaminów określiło z kolei Rozporządzenie z 21 lutego 2000 w sprawie standardów wymagań będących podstawą przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów (Dz.U. Nr 17, poz. 215).

Ułatwieniem w dobrym przygotowaniu uczniów do egzaminu maturalnego są syllabusy - informatory wydawane przez komisje egzaminacyjne. Podają one szczegółowy opis wymagań egzaminacyjnych, kryteriów oceniania, form przeprowadzania egzaminu dla określonego przedmiotu oraz przykłady zadań egzaminacyjnych. Ich najważniejszą funkcją jest funkcja pomocnicza. Nie kreują natomiast żadnych nowych zasad w stosunku do przepisów obowiązujących w omawianym zakresie. W formie wydawnictwa książkowego informatory zostały wydrukowane w czerwcu 2000 r., a okres wakacyjny sprawił, że część informatorów dotarła do szkół dopiero na początku roku szkolnego 2000/2001.

- 21 lutego 2000 r. wydano rozporządzenie o standardach wymagań egzaminacyjnych;

- w marcu 2001 roku kuratoria otrzymały do dalszej dystrybucji (dla każdego trzecioklasisty w Polsce) List Ministra Edukacji po raz kolejny przypominający zasady nowych egzaminów i wyjaśniający nieprawdziwe informacje o nowej maturze.

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2001.04.13.

Szanowna Pani Marszałek,

Uprzejmie informuję Panią Marszałek, że Ministerstwo Gospodarki docenia wagę problemu i w pełni podziela zaniepokojenie Pana Senatora Ryszarda Gibuły zamknięciem przez stronę rosyjską dróg kolejowych dla importowanego przez Polskę złomu.

Podjęta decyzja pogarsza warunki działania polskich importerów i pogarsza zaopatrzenie w złom polskich hut. W sytuacji, kiedy po otwarciu granic dla polskiego eksportu złomu Polska stała się netto eksporterem tego towaru, wzrastający import z Rosji (w 1999 r. - około 10 tys. ton, a w roku 2000 już w 60 tys. ton) jest cennym uzupełnieniem wsadu dla polskiej metalurgii.

Ministerstwo Gospodarki wystosowało już 2 marca br. interwencję do wiceprzewodniczącego rosyjskiej części Wspólnej Polsko-Rosyjskiej Komisji ds. Handlu i Współpracy Gospodarczej, Zastępcy Ministra Rozwoju Gospodarczego i Handlu Federacji Rosyjskiej. Interwencja ta stwierdza, że podjęta decyzja pogarsza warunki handlu polskich przedsiębiorstw oraz przeczy uregulowaniom obowiązującym między Polską i Federacją Rosyjską w zakresie trybu wzajemnego przekazywania informacji dotyczących stosowania ograniczeń handlowych. Podobną interwencję wystosował Prezes Głównego Urzędu Ceł do Przewodniczącego Państwowego Komitetu Ceł Federacji Rosyjskiej.

W dniu 30 marca br. Ministerstwo Gospodarki otrzymało odpowiedź, w której Ministerstwo Rozwoju Gospodarczego i Handlu Rosji informuje, iż zgadzając się z argumentacją, że decyzja Państwowego Komitetu Ceł Federacji Rosyjskiej stwarza bariery dla realizowanych zgodnie z prawem transakcji, przekazało sprawę do Państwowego Komitetu Ceł Federacji Rosyjskiej.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up.

Edward Edmund Nowak

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 17 kwietnia 2001 r.

Pan
Zbigniew Kulak
Senator RP

Szanowny Panie Senatorze,

Przy konstruowaniu planu emisji znaczków pocztowych w zakresie tematów i motywów na znaczkach przyjmuje się dwie podstawowe zasady:

Jednak w okresie obowiązywania planu emisji znaczków, w przypadku zaistnienia jakichś doniosłych wydarzeń społecznych, kulturalnych czy sportowych, podejmowane są działania związane z promowaniem wizerunku naszego kraju na świecie poprzez dodatkowe emisje znaczków pocztowych. Takim wydarzeniem były skoki narciarskie w Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym LAHTI '2001, gdzie reprezentant Polski zdobył dwa medale.

Tomasz Szyszko