Warszawa, 12 lutego 2001 r.

W nawiązaniu do złożonego przez Pana Senatora Oświadczeniem na 72 posiedzeniu Senatu w dniu 22 grudnia 2000 roku na temat procesów prywatyzacyjnych w polskiej elektroenergetyce w kontekście sprzedaży 25% akcji Górnośląskiego Zakładu Elektroenergetycznego S.A. szwedzkiej państwowej firmie, poniżej chciałbym ustosunkować się do tez w nim zawartych.

Nie znam podstaw uprawniających do stwierdzenia, że uchwalone przez polski parlament Prawo energetyczne cyt. "otwiera wrota do grabieży majątku oraz kapitału" w energetyce. Pragnę Pana zdecydowanie zapewnić, że dotychczasowe doświadczenia prywatyzacyjne w żadnym stopniu nie potwierdzają takiej opinii. Wszystkie umowy prywatyzacyjne w elektroenergetyce zawierają zarówno wysokie zobowiązania inwestycyjne jak i socjalne. Sankcje za nie wywiązanie się z podpisanych zobowiązań w postaci wysokich kar umownych są na tyle dotkliwe, że każdy z inwestorów jest zainteresowany ich honorowaniem i jak dotychczas wszyscy inwestorzy w branży energetycznej systematycznie je realizują.

Zgodnie z obowiązującym prawem za nadrzędne kryterium podejmowanych działań przyjęto budowę rynkowej i konkurencyjnej organizacji polskiej energetyki. Podstawą dla takiego podejścia jest przekonanie, że dzięki temu najskuteczniej można chronić interesy konsumentów natomiast poprzez udział inwestorów zapewnić dopływ kapitału dla realizacji kosztownych programów inwestycyjnych. To z kolei warunkuje harmonijny rozwój całego sektora elektroenergetycznego jak również wpływa dodatnio na bezpieczeństwo energetyczne kraju. Rozumiem, że nie zgadza się Pan z takim modelem organizacji energetyki. Z Pana stanowiska nie wynika natomiast jaka jest pożądana alternatywa dla przyszłości polskiej elektroenergetyki. Skoro Pana zdaniem konkurencja i własność prywatna nie jest dobrym rozwiązaniem, to można by wnioskować, że lepszym rozwiązaniem jest powrót do państwowego monopolu. Chciałbym zwrócić uwagę, że społeczeństwo polskie zapłaciło wysoką cenę za podobne propozycje gospodarcze obowiązujące w poprzednim okresie.

Andrzej Chronowski

Warszawa, 15 lutego 2001 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Wyrażam przekonanie, że biblioteki te służą potrzebom nauki, do czego zobowiązuje je status naukowy, a sam fakt, że są dostępne nie tylko dla wąskiego kręgu użytkowników z jednej uczelni, ale całego środowiska naukowego regionu, uzasadnia przyznanie im dodatkowych środków na prenumeratę czasopism zagranicznych z Komitetu Badań Naukowych, co miało miejsce w poprzednich latach.

Kazimierz M. Ujazdowski

Warszawa, 2001.02.20

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Region radomski połączony jest z aglomeracją warszawską linią pierwszorzędną, tzw. magistralą świętokrzyską. Na linii tej nie planuje się wprowadzenia dodatkowych ograniczeń prędkości. W obecnie obowiązującym rozkładzie jazdy połączenia kolejowe realizowane są szybkimi pociągami co dwie godziny. W relacji Kielce - Radom - Warszawa (i odwrotnie) kursuje jeden pociąg ekspresowy "NIDA" i 10 par pociągów pospiesznych. W nowym rozkładzie jazdy 2001/2002 powyższe połączenia zostaną utrzymane oraz dodatkowo uruchomiona zostanie nowa para pociągów pospiesznych relacji Skarżysko Kamienna - Warszawa - Skarżysko Kamienna, co zapewni dojazd od aglomeracji warszawskiej na godzinę 8.00 oraz wyjazd o godzinie 16.00. Przedstawiona oferta zaspokaja obecnie i prognozowane w najbliższym czasie potrzeby przewozowe.

Na rok 2001 nie planuje się modernizacji, linii o której mowa (w szczególności budowy drugiego toru pomiędzy Radomiem i Warką) z uwagi na ograniczone środki finansowe będące w dyspozycji PKP S.A. i otrzymywane z budżetu Państwa. Ograniczenia prędkości występujące na odcinku Radom - Warszawa powodują wydłużenie jazdy w kierunku nieparzystym (do Radomia) o ok. 8 minut, a w kierunku parzystym o około 10 minut w stosunku do maksymalnych możliwości technicznych na tym odcinku. Obecne natężenie ruchu (obciążenie) kształtuje się na poziomi 30 par pociągów na dobę na odcinku Warszawa - Warka i 25 par pociągów na dobę na odcinku jednotorowym Warka - Radom. Stanowi to odpowiednio 50% i 75% wykorzystania przepustowości linii.

Reasumując powyższe informuję, że w aktualnych założeniach strategicznych modernizacji sieci kolejowej nie przewiduje się modernizacji linii Warszawa - Radom, w tym także budowy drugiego toru na odcinku Warka - Radom. Linia ta została zakwalifikowana do modernizacji w drugiej kolejności. Projektowana jest natomiast na odcinku Warszawa - Radom modernizacja urządzeń sterowania ruchem kolejowym, która będzie sfinansowana z kredytu EBOR. W wyniku realizacji robót poprawiony zostanie standard techniczny urządzeń i sprawność prowadzenia ruchu kolejowego.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, 2001-02-20

Szanowna Pani Marszałek,

Począwszy od 1999 r., środki dla jednostek samorządu terytorialnego (w tym część oświatowa subwencji ogólnej) kształtowane są zgodnie z ustawą z dnia 26 listopada 1998 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2001 (Dz.U. Nr 150, poz. 983 z późn. zm.).

Jednocześnie autopoprawka rządu zwiększyła rezerwę nr 64 - dotacje dla jednostek samorządu terytorialnego na realizację zadań oświaty i wychowania - z kwoty 374.214 tys. zł do kwoty 754.633 tys. zł. Przy czym rząd proponuje Parlamentowi przyjęcie rozwiązania, według którego środki z tej rezerwy będą w gestii organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego i nie będą podlegały rozliczeniu przewidzianym w art. 93 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zm.). W sumie zwiększy to środki dotyczące finansowania zadań oświatowych w jednostkach samorządu terytorialnego.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę podkreślić, że część oświatowa subwencji ogólnej na rok 2001, została naliczona zgodnie ze zobiektywizowanymi kryteriami, ściśle określonymi w ustawie o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2001, a nie według zgłaszanych przez jednostki samorządu terytorialnego potrzeb.

- rezerwa nr 16 - stypendia Prezesa Rady Ministrów dla uczniów szczególnie uzdolnionych - 12.586 tys. zł; zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 sierpnia 1993 r. w sprawie warunków, form i trybu przyznawania i wypłacania oraz wysokości pomocy materialnej dla uczniów (Dz.U. Nr 74, poz. 350 z późniejszymi zmianami) - środki tej rezerwy zostaną przeznaczone na stypendia Prezesa Rady Ministrów dla uczniów szczególnie uzdolnionych, uczęszczających do szkół średnich kończących się maturą; podziału środków na poszczególne województwa dokonuje Minister Edukacji Narodowej - zgodnie z postanowieniami art. 21 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 z późniejszymi zmianami); na podstawie wniosków wojewodów uzgodnionych z resortem edukacji, środki na stypendia Prezesa Rady Ministrów przekazywane są do budżetów wojewodów; wypłaty stypendiów dokonują kuratorzy oświaty;

- rezerwa nr 17 - odpisy na zakładowy funduszu świadczeń socjalnych dla nauczycieli emerytów i rencistów - 57.712 tys. zł, z tego dla JST - 52.971 tys. zł; środki przeznaczone są na uzupełnienie wydatków zaplanowanych w budżetach wojewodów na sfinansowanie odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych dla nauczycieli emerytów i rencistów, byłych pracowników publicznych przedszkoli, szkół oraz placówek oświatowych, o których mowa w art. 53 ustawy - Karta Nauczyciela; podziału tych środków na poszczególne województwa - zgodnie z postanowieniami art. 21 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty - dokonuje Minister Edukacji Narodowej w oparciu o otrzymane (na przełomie marca i kwietnia) z Centrali ZUS dane o liczbie nauczycieli emerytów i rencistów oraz o wysokości wypłaconych emerytur i rent w roku poprzedzającym rok budżetowy; na podstawie wniosków wojewodów uzgodnionych z resortem edukacji, środki z tej rezerwy przekazywane są do budżetów wojewodów na dofinansowanie odpisów na ZFŚS dla nauczycieli emerytów i rencistów - byłych pracowników szkół i placówek prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego;

- rezerwa nr 18 - dofinansowanie kosztów wdrażania reformy oświaty - 276.863 tys. zł, z tego dla JST 226.125 tys. zł; środki przeznaczone zostaną na zadania oświatowe związane z kontynuacją reformy systemu oświaty, m.in. w zakresie zakończenia procesu tworzenia gimnazjów oraz wdrażania nowego systemu wynagradzania nauczycieli w szkołach i placówkach prowadzonych przez organy administracji rządowej zgodnie z ustawą Karta Nauczyciela, oraz realizacji od 1 września 2001 r. czwartej godziny zajęć wychowania fizycznego;

- rezerwa nr 19 - racjonalizacja sieci szkolnej, w tym zakup autobusów szkolnych - 74.090 tys. zł; rezerwa będąca w dyspozycji Ministra Edukacji Narodowej przeznaczona zostanie na szkolne zadania inwestycyjne i zakup autobusów szkolnych;

- rezerwa nr 20 - dożywianie uczniów - 58.830 tys. zł; rezerwa ta przewidziana jest jako dotacja celowa na dofinansowanie zadań własnych gmin; podobnie jak w latach ubiegłych, środki z tej rezerwy zostaną przeznaczone na uzupełnienie środków wydatkowanych przez gminy na dożywianie uczniów i zostaną rozdzielone na województwa według potrzeb rozeznanych w ciągu roku;

- rezerwa nr 22 - inicjatywy wspierania edukacji na wsi, w tym pomoc materialna dla młodzieży wiejskiej - 109.230 tys. zł; w celu wyrównania poziomu i dostępu do edukacji dla ogółu dzieci i młodzieży z terenów wiejskich, konieczne jest tworzenie warunków zapewniających szeroki dostęp i nowoczesne metody kształcenia; zamierzenia te są ściśle związane z realizacją zadań edukacyjnych w ramach lokalnych i regionalnych programów aktywizacji obszarów wiejskich i rozwoju rolnictwa; służyć temu będzie m.in. dokształcanie i doskonalenie nauczycieli zatrudnionych w szkołach wiejskich, zwłaszcza informatyków oraz nauczycieli języków obcych, zmiana profili kształcenia pod kątem wielofunkcyjnego rozwoju obszarów wiejskich oraz realizacja systemu pomocy materialnej dla dzieci i młodzieży ze środowisk wiejskich; działania te są zgodne z programem wynikających z "Paktu dla wsi";

2. inwestycji w gospodarstwach rolnych,

3. rozwoju i poprawy infrastruktury obszarów wiejskich,

5. programów rolnośrodowiskowych i zalesiania,

Prezes Krajowego Urzędu Pracy w ramach planu finansowego Funduszu Pracy przekazuje środki samorządom wojewódzkim i powiatowym, na realizację przewidzianych ustawą zadań, w tym na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, według algorytmu, określonego przez Radę Ministrów w rozporządzeniu z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie algorytmu przekazywania środków Funduszu Pracy samorządom wojewódzkim i powiatowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1237).

Zgodnie z wyżej wymienionym rozporządzeniem - Prezes Krajowego Urzędu Pracy może - za zgodą ministra właściwego do spraw pracy - pozostawić na realizację zadań dotyczących finansowania programów na rzecz przeciwdziałania bezrobociu kwotę nie przekraczającą połowy środków przewidzianych w planie Funduszu Pracy na ich realizację. W ramach tej kwoty, Prezes Krajowego Urzędu Pracy przekazuje dodatkowe środki dla powiatów, na których terenie nastąpił w szczególności wzrost stopy bezrobocia w stosunku do przyjętej w algorytmie, na realizację zadań określonych w kontraktach zawartych przez Prezesa Krajowego Urzędu Pracy z samorządami powiatowymi.

W związku z powyższym, bliższych informacji dotyczących usprawnienia systemu przekazywania starostom środków z Funduszu Pracy, wielkości środków Funduszu Pracy, jakie otrzymają powiaty wielkopolskie oraz rozdysponowania rezerwy na wydatki na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu, jaką dysponował Krajowy Urząd Pracy - może udzielić Prezes Krajowego Urzędu Pracy, bądź Minister Pracy i Polityki Społecznej.

Warszawa, 20 lutego 2001 r.

Pan
Lech Feszler
Senator Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Senatorze,

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2000 r. w sprawie przyjęcia Programu wsparcia na lata 2001 - 2002 jest pierwszym etapem realizacji Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego 2001 - 2006 przyjętej uchwałą Rady Ministrów również z dnia 28 grudnia 2000 r. Rozwiązania zastosowane w rozporządzeniu są zbieżne z NSRR. Dotyczy to zarówno priorytetów, jak też kryteriów podziału środków na województwa.

W dążeniu do osiągnięcia celu NSRR jakim jest tworzenie warunków do wzmocnienia konkurencyjności całego kraju oraz poszczególnych regionów, w stosunku do krajów i regionów europejskich, 80% środków podzielono proporcjonalnie do liczby ludności w województwie, a 20% przewidziano na wyparcie obszarów wymagających aktywizacji i zagrożonych marginalizacją. Połowę z tych środków podzielono proporcjonalnie do liczby ludności pomiędzy 5 województw (w tym podlaskie), w których poziom PKB na mieszkańca jest niższy od 80% średniego poziomu PKB na mieszkańca w kraju. Pozostałe 10% sumy ogólnej środków podzielono proporcjonalnie do liczby mieszkańców w powiatach, w których stopa bezrobocia przekraczała na koniec marca w każdym z 3 ostatnich lat (1998, 1999, 2000) 150% średniej krajowej stopy bezrobocia.

Uwzględnienie przy obliczaniu alokacji na województwa zobowiązań powstałych w roku 2000, konieczność dokończenia inwestycji wieloletnich samorządu terytorialnego jak i zapewnienie dla wszystkich województw co najmniej minimalnej kwoty 20 mln zł na inwestycje i zakupy inwestycyjne realizowane przez podmioty uprawnione na podstawie porozumień z organami administracji rządowej spowodowały, że faktyczna alokacja dla województw jest różna od zakładanej. Udział wyższy od zakładanego uzyskały województwa, w których realizowane są duże inwestycje wieloletnie oraz te, które mają stosunkowo duże udziały programów PHARE.

Z faktycznego podziału środków wynika, że najwięcej środków na mieszkańca będzie miało województwo świętokrzyskie, głównie dzięki alokacjom z tytułu kontynuacji inwestycji wieloletnich oraz kontynuacji programu PHARE spójność społeczno-gospodarcza, zarówno w ramach alokacji 2001 jak i 2002 r. Zakłada się, że wraz z zamykaniem inwestycji wieloletnich, w dłuższym okresie, udziały środków przeznaczonych dla poszczególnych województw na wsparcie działań wynikających z programów wojewódzkich powinny zbliżać się do proporcji zakładanych w omówionym modelowym sposobie naliczania środków.

Przyjęcie proponowanej przez Pana Senatora, odmiennej od zastosowanej, zasady rozdziału środków spowodowałoby uniemożliwienie realizacji generalnego celu Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego 2001-2006 i Programu wsparcia na lata 2001-20002, którym jest "wspieranie rozwoju społeczno-gospodarczego kraju oraz poszczególnych jego obszarów dla wzmocnienia konkurencyjności, wzrostu poziomu życia i spójności społeczno-gospodarczej oraz przestrzennej, zarówno w relacjach wewnętrznych jak i z państwami i regionami Wspólnoty Europejskiej". Spowodowałoby ponadto brak możliwości finansowania inwestycji wieloletnich samorządowych, o jakich mowa w art. 53 ustawy z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego, co stanowiłoby naruszenie tej ustawy.

Z wyrazami szacunku

Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i Budownictwa
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 21 lutego 2001 r.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Zbigniewa Kulaka złożone podczas 74. Posiedzenia Senatu RP w dniu 26 stycznia 2001 r. w sprawie obowiązującej procedury doręczeń korespondencji kierowanej do senatora RP i sygnalizowanych trudności w odbiorze przesyłek adresowanych na biuro senatorskie, uprzejmie wyjaśniam co następuje.

Zasady doręczeń przesyłek przesyłanych w ramach usług pocztowych o charakterze powszechnym określone zostały jednolicie dla wszystkich adresatów w rozporządzeniu Ministra Łączności z dnia 15 marca 1996 r. w sprawie warunków korzystania z usług pocztowych o charakterze powszechnym (Dz.U. Nr 40, poz. 173). Generalną zasadą jest doręczenie przesyłki adresatowi w miejscu wskazanym przez nadawcę, przy czym w przypadku zwykłych przesyłek listowych przez doręczenie rozumie się także włożenie ich do skrzynki do doręczania korespondencji.

Rozporządzenie określa także tryb postępowania w przypadku doręczania przesyłki rejestrowanej (poleconej, wartościowej, paczki pocztowej), której odbiór wymaga pokwitowania odbioru przez adresata, w szczególności sposobu postępowania z przesyłką w razie nieobecności adresata. W takim przypadku przewidziano instytucję tzw. "doręczenia zastępczego" tj. odbioru przesyłki przez pełnomocnika adresata lub jego ustawowego przedstawiciela, a także współmałżonka lub dorosłej osoby zamieszkałej wraz z adresatem jeżeli nie zgłosił on sprzeciwu w tym względnie (§ 45, 46). Jeżeli natomiast ani adresat ani inna uprawniona do odbioru osoba nie może odebrać przesyłki z powodu nieobecności pod wskazanym na przesyłce adresie w chwili próby doręczenia, pozostawiane jest zawiadomienie o nadejściu przesyłki rejestrowanej tzw. (awizo) wraz z informacją o miejscu i czasie jej odebrania w pocztowej placówce oddawczej.

W każdym z tych przypadków osoba odbierająca przesyłkę rejestrowaną jest zobowiązana do wykazania swoich uprawnień w zakresie odbioru przesyłki w imieniu adresata np. poprzez okazanie pełnomocnictwa. Umocowanie innych osób do odbioru przesyłek możliwe jest przez udzielenie pełnomocnictwa wynikające z przepisów ogólnych lub pełnomocnictwa pocztowego (§ 60 i 61 rozporządzenia). Takie ścisłe wymagania w zakresie procedury doręczania przesyłek wynikają z obligatoryjnej zasady przestrzegania tajemnicy korespondencji jako podstawowego elementu zagwarantowanego Konstytucją RP prawa do ochrony tajemnicy komunikowania się.

Jednocześnie rozporządzenie dopuszcza możliwość skorzystania przez adresata z możliwości uproszczenia procedury doręczeń listowych przesyłek rejestrowanych, poprzez złożenie w pocztowej placówce oddawczej pisemnego żądania aby te przesyłki były wkładane do skrzynki do doręczania korespondencji tak jak listy zwykle (§ 47 ust. 2 rozporządzenia). Wymagana pisemna forma takiego oświadczenia jest związana z koniecznością potwierdzenia operatorowi pocztowemu faktu rezygnacji przez adresata z podstawowego elementu usługi doręczenia listowej przesyłki rejestrowanej jakim jest potwierdzenie jej odbioru. Jak wskazuje praktyka z możliwości tej korzystają adresacji otrzymujący znaczne ilości tego rodzaju przesyłek, zmuszeni z powodu nieobecności w chwili próby doręczenia do częstego zgłaszania się po ich odbiór do placówki pocztowej.

Na zakończenie informuję, że zwróciłem się do Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej Pana Jacka Turczyńskiego o szczegółowe wyjaśnienie sygnalizowanych przez senatora Z. Kulaka utrudnień w odbiorze korespondencji przez pracowników biura senatora. Poczynione przez służby pocztowe ustalenia wskazują, że korespondencja ta kierowana jest na dwa biura: w Gostyniu Poznańskim przy ul. Rynek 2 i w Rawiczu przy ul. Buszy 5.

W pierwszym z nich przesyłki polecone, w przypadku nieobecności adresata, przesyłki polecone są odbierane i kwitowane przez pracowników tego biura, co jest udokumentowane w kartach doręczeń listów poleconych. W Rawiczu natomiast obsługa rejonu doręczeń odbywa się w innych godzinach niż godziny otwarcia biura senatorskiego. Listy zwykłe doręczane są poprzez wrzucenie do otworu przeznaczonego do doręczania korespondencji w drzwiach lokalu natomiast przesyłki polecone są awizowane. Ich odbiór w urzędzie pocztowym wymaga osobistego stawiennictwa Pana Senatora lub upoważnionej przez niego osoby stosownie do wyżej omówionych regulacji prawnych. Możliwe jest również w takiej sytuacji skorzystanie przez Pana Senatora z możliwości zgłoszenia w placówce oddawczej żądania doręczania przesyłek poleconych na zasadach zwykłych przesyłek listowych.

Przedstawiając powyższe pragnę podkreślić, że Poczta Polska, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom klientów, podejmuje działania w celu usprawnienia procesu doręczeń. W miarę poprawy sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstwa, wszędzie tam, gdzie jest to możliwe z punktu widzenia organizacyjnego, wprowadzana będzie dodatkowa tura doręczeń w godzinach popołudniowych, co pozwoli na zwiększenie liczby przesyłek poleconych doręczanych do rąk własnych adresata, a tym samym ograniczenia liczby przesyłek awizowanych. Zmiany te będą dotyczyły w praktyce głównie dużych aglomeracji miejskich, gdzie znacząca liczba doręczanych każdego dnia przesyłek poleconych daje ekonomiczne uzasadnienie wprowadzania tego typu usprawnień.

Tomasz Szyszko

Warszawa, 21 lutego 2001 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- określenia szczegółowych zasad organizacji i zakresu działania komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych (art. 7 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. o Policji - Dz.U. Nr 30 poz. 179 -; zarządzenie nr 3 Komendanta Głównego Policji z dnia 20 marca 2000 r.);

- kontroli w zakresie realizacji ustawowych działań Policji.

Z dniem 1 stycznia 1999 r. Komendant Wojewódzki Policji w Olsztynie otrzymał 3.718 etatów, w tym 366 etatów dla Oddziału Prewencji Policji i 18 etatów przeznaczonych na Ośrodek Szkolenia. Liczba 3.334 etatów została rozdysponowana, stosownie do stwierdzonych potrzeb, na aparat pomocniczy Komendanta i pozostałe jednostki Policji. W latach 1999 - 2000 zwiększono wymienioną liczbę etatów o 34 - przekazane z rezerwy Komendanta Głównego Policji.

Jednocześnie informuję, że po wejściu w życie reformy administracyjnej kraju, ograniczone zostały również kompetencje Komendanta Głównego Policji w zakresie gospodarowania środkami finansowymi Policji, bowiem w znacznym zakresie przekazano je organom administracji publicznej stopnia wojewódzkiego i powiatowego. Wydatki na komendy wojewódzkie, powiatowe i miejskie Policji planuje w swoim budżecie każdy z wojewodów, jako dysponent odrębnej części budżetu państwa (85 - Budżety wojewodów). Minister Spraw Wewnętrznych i administracji ma bardzo ograniczony wpływ na ustalanie poziomu wydatków jednostek Policji, finansowanych z tej części budżetu, gdyż jest dysponentem części 42 - Sprawy wewnętrzne, z której finansowane są wydatki m.in. Komendy Głównej Policji oraz jednostek jej podległych.

Oceniając stan bezpieczeństwa na terenach wiejskich regionu warmińsko-mazurskiego należy stwierdzić, że liczba zamieszkałej tam ludności sięga 40% całej populacji województwa, natomiast liczba stwierdzonych przestępstw stanowi tylko 25% ogółu czynów zabronionych w całym województwie. Zagrożenie w roku 2000 nie odbiega od liczby wydarzeń w latach ubiegłych.

Marek Biernacki

Warszawa, 26 lutego 2001 r.

Zasady zwalniania żołnierzy z zasadniczej służby wojskowej przed odbyciem jej ustawowego okresu reguluje ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej (Dz.U. Nr 4 z 1992 r., poz. 16 z późn. zm.). Zgodnie z artykułem 87 ust. 2 tej ustawy przewiduje się jedynie kilka, ściśle określonych przypadków dopuszczających taką możliwość. Artykuł ten ma zastosowanie do osób które, odbywają służbę w kilku okresach, uznane są ze względu na stan zdrowia za trwałe lub czasowo niezdolne do pełnienia służby wojskowej, sprawują bezpośrednią opiekę nad członkiem rodziny, zostały wybrane do Sejmu lub też, zarządzono w stosunku do nich wykonanie kary pozbawienia wolności, w tym również kary zastępczej.

W świetle obowiązujących obecnie przepisów, żaden organ w państwie nie jest upoważniony do indywidualnego zwolnienia żołnierza z zasadniczej służby wojskowej przed jej odbyciem z uwagi na jego szczególnie ciężką sytuację osobistą lub rodzinną, nawet gdy znalazł się on w położeniu równie trudnym jak Pan Płóciennik, o którego losach wspomina Pan Senator Pietrzak. Dlatego też, biorąc pod uwagę liczne wnioski żołnierzy zasadniczej służby wojskowej z taką prośbą, w których przedstawiali ono swoją budzącą współczucie, nierzadko dramatyczną, sytuację wydałem polecenie przeanalizowania dotychczasowych uregulowań prawnych w przedmiotowej kwestii oraz możliwości i skutków nowelizacji wspomnianej na wstępie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej.

Ewentualne zmiany musiałyby zmierzać w kierunku ustanowienia delegacji dla Ministra Obrony Narodowej, lub innego organu, do przedterminowych zwolnień żołnierzy z zasadniczej służby wojskowej lub przeszkolenia wojskowego na wniosek żołnierza, udokumentowany ważnymi względami rodzinnymi lub osobistymi.

Bronisław Komorowski

Warszawa, 26 lutego 2001 r.

Na wstępie chciałbym podkreślić, że na problem restrukturyzacji jednostek wojskowych na Warmii i Mazurach należy patrzeć przez pryzmat przemian organizacyjnych realizowanych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej od 1998 r. Przyjęcie przez Radę Ministrów w dniu 30 stycznia br. "Programu Przebudowy i Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych RP w latach 2001-2006" spowodowało konieczność podjęcia bardziej radykalnych niż dotychczas działań sanacyjnych. Program ten opracowano bowiem w oparciu o takie założenia określone przez Radę Ministrów, jak: ograniczenie liczebności sił zbrojnych do ok. 150 tys., zmniejszenie zasobów infrastruktury wojskowej oraz zwiększenie wydatków na zakup nowoczesnej techniki wojskowej.

Dlatego też już w 1999 r. Ministerstwo Obrony Narodowej podjęło decyzję o rozformowaniu 9. Ośrodka Szklenia Specjalistów Łączności w Mrągowie do końca 2002 r. Zadania szkoleniowe tego ośrodka realizowane będą w garnizonie Zegrze w oparciu o tamtejszą specjalistyczną bazę dydaktyczną. Pozwolę sobie przy tym zauważyć, że rozwiązanie to wprowadzane jest w życie w sposób bardo przemyślany. Np. nieruchomości wojskowe w garnizonie Mrągowo przekazane zostaną na potrzeby cywilne dopiero po odpowiednim zabezpieczeniu przebiegu procesu szkoleniowego w Zegrzu. Dlatego też przesunięto o trzy lata termin rozformowania Ośrodka zaplanowany pierwotnie na 1999 r. Pozwoli to dobrze przygotować przekształcenia i maksymalnie ograniczy ich negatywne skutki. W podobny sposób rozformowane zostanie Centrum Szkolenia Uzbrojenia i Elektroniki w Olsztynie. Decyzja ta była niezbędna, a jej przekładanie na bliżej nieokreślony termin pogorszyłby jedynie i tak już trudną sytuację żołnierzy zawodowych w tej jednostce skazując ich na życie w ciągłej niepewności o swój los.

Chciałbym poinformować Panią Marszałek, że obiekty zwalniane przez likwidowane jednostki wojskowe zagospodarowane są zgodne z przepisami ustawy z dnia 22 czerwca 1999 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 86, poz. 433 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz.U. Nr 90, poz. 405 z późn. zm.). Zgodnie z tymi uregulowaniami Ministerstwo Obrony Narodowej przekazuje nieruchomości uznane za zbędne dla potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa na rzecz Agencji Mienia Wojskowego. Środki pozyskane przez Agencję z ich sprzedaży trafiają do budżetu resortu Obrony Narodowej. Natomiast gospodarowaniem gruntami, budynkami i lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi w celu zakwaterowania żołnierzy zawodowych zajmuje się Wojskowa Agencja Mieszkaniowa. Nieuzasadnione jest więc twierdzenie, że mienie to zostaje bezpowrotnie zaprzepaszczone.

Ustosunkowując się do propozycji Panów Senatorów odnośnie umieszczenia w Olsztynie dowództwa korpusu wydzielanego z Pomorskiego Okręgu Wojskowego, muszę niestety stwierdzić, iż przyjęcie takiego rozwiązania jest mało realne w obecnej sytuacji budżetowej MON. Wspomniany wcześniej "program..." zakłada, iż dowództwo korpusu utworzone zostanie w oparciu o infrastrukturę i jednostki dowodzenia po przekształcanym dowództwie Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy.

Warszawa, 26 lutego 2001 r.

Odpowiadając, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, na oświadczenie Pana Senatora Zbyszka Piwońskiego złożone na 74. posiedzeniu Senatu RP w dniu 26 stycznia 2001 r. "Programu Przebudowy i Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych RP w latach 2001-2006". Program ten opracowano w oparciu o takie założenia określone przez Radę Ministrów, jak: ograniczenie liczebności sił zbrojnych do ok. 150 tys., zmniejszenie zasobów infrastruktury wojskowej oraz zwiększenie wydatków na zakup nowoczesnej techniki wojskowej.

Nie należy również zapominać, iż w ostatnich latach zaszły istotne zmiany w sytuacji politycznej i gospodarczej Polski, które wywarły wielki wpływ na funkcjonowanie całego systemu obronnego państwa. Przyjęcie Polski do NATO spowodowało konieczność wprowadzenia korekt do koncepcji obronności RP i rozpoczęcia przebudowy naszych sił zbrojnych. Pierwotnie planowano zmniejszenie liczby dywizji w Wojskach Lądowych z jedenastu do sześciu. Ze względu na uwarunkowania polityczno-militarne i ekonomiczne konieczne stało się dalsze zmniejszenie ilości dywizji. Przy wyborze jednostek podlegających likwidacji kierowano się głównie względami operacyjnymi, stanem wyposażenia oraz możliwościami prowadzenia szkolenia. Brano także pod uwagę ogólne koszty utrzymania jednostek związane z eksploatacją infrastruktury koszarowej i garnizonowej. Dlatego m.in. podjęto decyzją o przeformowaniu 4. Lubuskiej Dywizji Zmechanizowanej. Jej dowództwo zostanie rozformowane, a część najwartościowszych jednostek połączona w mniejsze, ale bardziej mobilne i skuteczniejsze, struktury. Nie bez znaczenia przy tym jest fakt, iż w strukturach armii państw NATO dominują brygady jako jednostki bojowe.

Ministerstwo Obrony Narodowej podejmie przy tym szereg działań na rzecz minimalizacji skutków społecznych i finansowych redukcji dla żołnierzy zawodowych. Należy w tym miejscu podkreślić, że w pierwszej kolejności "zagospodarowywana" będzie kadra o wysokich i przydatnych dla sił zbrojnych kwalifikacjach, w pełni dyspozycyjna (w wielu przypadkach zaistnieje konieczność zmiany miejsca zamieszkania) oraz nie posiadająca wysługi uprawniającej do nabycia minimalnych praw emerytalnych. Oczywiście mogą zdarzyć się przypadki, kiedy trzeba będzie zwolnić żołnierza zawodowego pomimo spełnienia przez niego wszystkich niezbędnych wymagań.

1) opracowanie programów restrukturyzacyjnych dla jednostek wszystkich szczebli organizacyjnych, z uwzględnieniem uwarunkowań garnizonowych, dążąc do minimalizacji skutków społecznych i finansowych na świadczenia osobowe w poszczególnych latach;

3) wprowadzenie dodatkowych wykazów do etatów, umożliwiając jednokrotne wyznaczenie żołnierza zawodowego na stanowisko niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jednostki na czas nie dłużej niż do końca 2006 roku.

Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Obrony Narodowej w ramach swoich ustawowych kompetencji będzie dążyć do realizacji działań personalnych w stosunku do kadry zawodowej restrukturyzowanych jednostek wojskowych zarówno zgodnie z obowiązującą pragmatyką kadrową, jak i w interesie oficerów, chorążych i podoficerów, a także pośrednio ich rodzin.

Pozwolę sobie w tym miejscu przywołać uwagę Pani Marszałek do faktu, iż w świetle obowiązujących uwarunkowań prawnych, żołnierzom zwalnianym z zawodowej służby wojskowej przysługują uprawnienia stawiające ich w sytuacji uprzywilejowanej w stosunku do innych grup zawodowych.

Natomiast na mocy ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy (Dz.U. z 1992 r. Nr 5, poz. 17) żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej pełnionej jako służba stała przysługuje odprawa w wysokości trzymiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Odprawa jest korzystnie opodatkowana ryczałtem. Niezależnie od odprawy, przysługuje im również, między innymi, co miesiąc przez okres roku po zwolnieniu ze służby uposażenie zasadnicze ze wraz z dodatkami o charakterze stałym, należne na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Świadczenie to może być wypłacone za cały rok z góry w formie skapitalizowanej. W razie zbiegu uprawnień do uposażenia określonego powyżej i zaopatrzenia emerytalnego, żołnierzowi przysługuje - według jego wyboru - tylko jedno z tych świadczeń. Żołnierz, który nie posiada uprawnień do zaopatrzenia emerytalnego lub zamiast tego zaopatrzenia wybrał uposażenie za okres roku po zwolnieniu ze służby, może pobrać uposażenie za cały należny okres jednorazowo z góry.

Podsumowując chciałbym jeszcze raz podkreślić, że przeprowadzane obecnie w Siłach Zbrojnych RP zmiany, choć niewątpliwie trudne i bolesne, są konieczne. Zrealizowanie zamierzeń "Programu..." pozwoli na przeznaczenie większych środków finansowych na zakupy nowoczesnej techniki wojskowej i intensyfikację szkolenia. Przyczyni się to do znaczącej poprawy jakości sił zbrojnych, w tym do dostosowania ich do standardów obowiązujących w armiach zachodnioeuropejskich, co jest szczególnie istotne ze względu na nasze członkostwo w Sojuszu Północnoatlantyckim.

Warszawa, 2001-02-26

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

- Spadku tempa przyrostu liczby miejsc pracy, szczególnie w małych i średnich przedsiębiorstwa oraz dużej fluktuacji zatrudnienia w tym sektorze, co w efekcie zwiększyło wpływ pracowników na rynek pracy. Było to spowodowane głównie czynnikami zewnętrznymi - np. kryzysem rosyjskim, a także nadmiernym fiskalizmem oraz (co bardzo podkreślają pracodawcy) małą elastycznością przepisów prawa pracy.

- "Wygaszania" pakietów socjalnych.

3.Uwzględniając trudną sytuację na rynku pracy Rząd podjął zdecydowane działania, aby przeciwdziałać temu niepożądanemu zjawisku. Na posiedzeniu 16 stycznia br. Rada Ministrów przyjęła "Rekomendacje dla polityki przeciwdziałania bezrobociu". Zgodnie z "Rekomendacjami..." powstrzymanie tendencji do wzrostu bezrobocia wymaga prowadzenia polityki pieniężnej i fiskalnej sprzyjającej wzrostowi gospodarczemu oraz realizacji następujących programów rządowych:

- "Paktu dla rolnictwa i obszarów wiejskich".

- rozwój szkoleniowych form subsydiowanego zatrudnienia,

- w województwach, w których przewidywane są likwidacje dużych przedsiębiorstw oraz duże zwolnienia grupowe, przygotowanie programów tworzenia nowych miejsc pracy,

- nowelizacja kodeksu pracy w zakresie:

Informując o powyższych działaniach rządu, pragnę wyrazić przekonanie, że działania te pozwolą na prozatrudnieniowy rozwój gospodarczy kraju, w tym także powiatu sieradzkiego oraz efektywne wykorzystanie środków Funduszu Pracy na aktywne programy rynku pracy, umożliwiając trwałe ograniczenie bezrobocia.

Z szacunkiem

Warszawa, 2001-02-28

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Informuję jednocześnie, iż powiat radomski nie został uznany za powiat zagrożony recesją i degradacją społeczną, mimo spełniania wymaganych kryteriów, ponieważ na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2000 r. (Dz.U. Nr 1120, poz. 1270) został uznany za zagrożony strukturalnym bezrobociem. Oznacza to, że w powiecie radomskim mogą być stosowane te same instrumenty, co w wypadku obszarów zagrożonych recesją tj.:

2. Ulgi uczniowskie,

Dodatkowo na obszarze powiatów uznanych za zagrożone strukturalnym bezrobociem stosowane są takie instrumenty jak:

2. Dopłaty do dojazdów bezrobotnych uczestniczących w szkoleniach stażach oraz zatrudnionych poza miejscem stałego zamieszkania.

4. Preferencyjne oprocentowanie pożyczek zaciąganych z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej lub tworzenie nowych miejsc pracy.

Warszawa, 1.03. 2001 r.

Odpowiadając na Pani wystąpienie w związku z oświadczeniem senatora Ryszarda Jarzembowskiego w sprawie dramatycznej sytuacji rodzin zastępczych uprzejmie informuję, że zmiany do ustawy z dnia 19 listopada 1990 r. o pomocy społecznej zawarte w Dz.U. z 12000 r. Nr 19, poz. 238 wprowadziły art. 33g ust. 1, który uzależnił udzielenie pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania każdego dziecka umieszczonego w rodzinie zastępczej, która na podstawie przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego może być zobowiązana do dostarczania środków utrzymania od dochodu tej rodziny. Nadto przy ustalaniu wysokości pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka w rodzinie zastępczej uwzględniany jest każdorazowo dochód dziecka. Uzależnienie wysokości pomocy pieniężnej od dochodu rodziny dotyczy tylko rodzin, które na podstawie przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego mogą być zobowiązywane do dostarczania środków utrzymania. W przypadku bowiem, gdy rodzina zastępcza, będąca najbliższą rodziną dziecka, dysponuje odpowiednimi środkami finansowymi, wydaje się uzasadnione ze społecznego punktu widzenia, że wysokość pomocy pieniężnej na dziecko uzależniona jest od wysokości dochodów rodziny.

Niepokojące jest, że dyskusje o rodzinach zastępczych zdominował problem finansowania rodzin zastępczych, przesłaniając problemy jakości opieki i wychowania, które są świadczone przez rodziny zastępcze ustanowione przez sądy bez uwzględnienia warunków wymaganych w art. 33d ustawy o pomocy społecznej. Tymczasem nakłady finansowe ponoszone przez Państwo na dziecko umieszczone w rodzinie zastępczej nie gwarantują lepszej jakości opieki i wychowania tego dziecka.

Niemniej jednak Rzecznik Praw Obywatelskich zakwestionował zapis art. 33g ust. 1 ustawy o pomocy społecznej w zakresie dotyczącym uzależnienia wysokości przyznawanej pomocy pieniężnej na pokrycie kosztów utrzymania i wychowania dziecka od dochodu rodziny, która na podstawie przepisów kodeksu rodzinnego i opiekuńczego może być zobowiązana do dostarczania środków utrzymania.

MINISTER

Warszawa, 1.03. 2001 r.

Szanowna Pani Marszałek,

Z informacji uzyskanych z Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego wynika, iż Wojewoda Mazowiecki pismem z dnia 19 stycznia 2001 r. zwrócił się do Ministra Finansów z prośbą o zwiększenie wydatków w dziale 754 - Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa, rozdział 75405 - Komendy powiatowe Policji, o kwotę 22.100 tys. zł. Minister Finansów, wykonując decyzję sejmowej Komisji Finansów Publicznych, dokonał zmian w projekcie ustawy budżetowej na 2001 r., zwiększając wydatki województwa mazowieckiego w rozdziale 75405 o kwotę 4.119 tys. zł, z przeznaczeniem na wydatki rzeczowe komend powiatowych Policji.

Jednocześnie informuję, iż w budżecie, którym dysponuje Komendant Główny Policji ujęte zostały dodatkowe środki na wdrożenie II etapu motywacyjnego systemu uposażenia w odniesieniu do ogółu funkcjonariuszy Policji. Środki te zostaną przeniesione do poszczególnych województw (w tym na dotacje dla powiatów) po wejściu w życie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wprowadzającego nowe stawki uposażenia zasadniczego.

Marek Biernacki

Warszawa, 1 marca 2001 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 17 stycznia 2001 r. sygn. AG/043/3/01/IV, przesyłając oświadczenie Senatorów RP: Pana Zbigniewa Kruszewskiego i Pana Zbigniewa Gołąbka, złożone w dniu 11 stycznia 2001 r., podczas 73 posiedzenia Senatu RP, w sprawie pomieszczeń dla urzędu marszałka województwa mazowieckiego, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów oraz w porozumieniu z Prezesem Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

Stosownie do wyjaśnień Dyrektora Generalnego Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego (MUW) w Warszawie, w wyniku reformy administracyjnej w 1999 r., MUW powstał na bazie sześciu urzędów (warszawskiego, radomskiego, ciechanowskiego, ostrołęckiego, płockiego i siedleckiego). Stan zatrudnienia, w porównaniu z ilością wykorzystanych etatów w byłych urzędach, zmniejszył się o 38,8% tj. o ok. 750 urzędników. Redukcja zatrudnienia pracowników dotyczyła przede wszystkim delegatur MUW, natomiast w samej Warszawie - odnosiła się do 30 urzędników. Na rzecz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Mazowieckiego zostało przekazane 795,2 m² (ponad 30 m² na każdy zwolniony etat) powierzchni biurowej na terenie Warszawy (z łącznej powierzchni, będącej w użytkowaniu MUW - 9660,7 m²), natomiast w delegaturach 753 m². Dyrektor Generalny MUW w Warszawie podkreśla w swoich wyjaśnieniach, że Urząd Marszałkowski zrezygnował z dniem 1 stycznia 2001 r. z użytkowania powierzchni 183 m² w delegaturze w Radomiu.

Ustosunkowując się do kwestii Starostwa Powiatowego w Radomiu informuję, iż decyzją Wojewody Mazowieckiego, Starostwo otrzymało do wyłącznej dyspozycji budynek biurowy po byłym przedsiębiorstwie "Radoskór". W przypadku byłej siedziby Urzędu Wojewódzkiego w Radomiu, Prezydentowi Miasta Radomia została złożona propozycja przekazania budynku (Urząd Miasta jest współwłaścicielem nieruchomości), jednak, jak wynika z uzyskanych informacji, brak jest zainteresowania ze strony samorządu jego przejęciem.

Zdaniem Dyrektora Generalnego MUW w Warszawie, na terenie Warszawy nie było możliwości wygospodarowania pomieszczeń dla Mazowieckiej Regionalnej Kasy Chorych (MKRCh), tym bardziej, że oprócz pomieszczeń przekazywanych bezpośrednio przez Mazowiecki Urząd Wojewódzki, zaistniała konieczność wygospodarowania w zasobach lokalowych MUW miejsca dla jednostek administracji zespolonej, mieszczących się przed rokiem 1999 w budynkach, które stały się siedzibami starostw powiatowych. Ponadto informuję, iż w Siedlcach MRKCh korzysta - na podstawie umowy użyczenia - z 337,3 m² powierzchni biurowej.

Zgodnie z wyjaśnieniami udzielonymi przez Prezesa Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, dotyczącymi kwestii nadzoru nad zakupem nieruchomości przy ul,. Grójeckiej w Warszawie, z przeznaczeniem na siedzibę Mazowieckiej Regionalnej Kasy Chorych (MRKCh) informuję, iż wprowadzenie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego finansowane jest z budżetu państwa, m.in. w zakresie zorganizowania i wyposażenia regionalnych Kas Chorych i ich oddziałów (art. 169c ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym - Dz.U. Nr 28, poz. 153, z późn. zm.).

Mazowiecka Regionalna Kasa Chorych otrzymała w tym celu dotację z budżetu państwa w wysokości 22.000.000 zł. Zarząd MRKCh podejmował działania zmierzające do pozyskania przez Kasę siedziby między innymi z zasobów lokalowych Wojewody Mazowieckiego oraz Samorządu Województwa Mazowieckiego.

Kierownik Urzędu Rejonowego w Warszawie wskazał nieruchomość położoną przy ul. Sienkiewicza 3, znajdującą się w zasobach Skarbu Państwa oraz zaznaczył, że przekazanie lokalu musi nastąpić na podstawie umowy cywilno-prawnej. W związku z reformą administracyjną kraju, zadania kierowników urzędów rejonowych stopnia podstawowego zostały przekazane odpowiednio starostom lub prezydentom wykonującym zadania administracji rządowej. Umowę najmu z dnia 25 marca 1999 r. zawarto pomiędzy Gospodarstwem Pomocniczym Starostwa Powiatu Warszawskiego a Mazowiecką Regionalną Kasą Chorych. Przedmiotem najmu był lokal użytkowy przy ul. Sienkiewicza 3 w Warszawie, o łącznej powierzchni ogólnej 816,16 m² . Wysokość czynszu ustalono w kwocie 7.571,88 zł + VAT.

MRKCh wynajmując tymczasowe siedziby położone przy ul. Sienkiewicza 12 i Al. Jerozolimskich 44 ponosiła z tego tytułu wysokie koszty. W związku z tym Rada Kasy, działając na podstawie ustawowego umocowania, podjęła decyzję w sprawie zakupu nieruchomości na wolnym rynku. Z kilku ofert, jakie wzięto pod uwagę stosując procedury określone w ustawie o zamówieniach publicznych, zdecydowano o zakupie części nieruchomości przy ul. Grójeckiej 186, pod nazwą "Colosseum".

Rada Mazowieckiej Regionalnej Kasy Chorych uchwałą Nr 58/IV/2000 z dnia 10 kwietnia 2000 r. wyraziła zgodę na nabycie nieruchomości położonej w Warszawie przy ul. Grójeckiej 186, z przeznaczeniem na siedzibę Mazowieckiej Regionalnej Kasy Chorych. Ostateczna cena sprzedaży lokalu użytkowego została ustalona na 18.151.772 zł (cena ta nie obejmowała podatku VAT), a powierzchnia nabywanego lokalu użytkowego wynosiła 4.400 m² .

Nabycie nieruchomości za kwotę określoną w cyt. powyżej uchwale, po doliczeniu podatku od towarów i usług, spowodowałoby wydatkowanie całej kwoty dotacji celowej na zakup nieruchomości wymagającej dalszej adaptacji. W tej sytuacji koszty aranżacji wnętrz, sprzętu informatycznego i wyposażenia siedziby, jak również dokończenie rozpoczętych inwestycji w Oddziałach MRKCh w Ostrołęce i Ciechanowie, zostałyby sfinansowane ze składek na ubezpieczenia zdrowotne.

W związku z powyższym, Prezes UNUZ decyzją z dnia 28 kwietnia 2000 r.(znak: UNUZ-058/2000/D), stwierdził nieważność uchwały Nr 58/IV/2000 Rady MRKCh, w części dotyczącej wysokości środków wydatkowanych na zakup nieruchomości przeznaczonej na siedzibę Kasy oraz zobowiązał MRKCh do nabycia 3.482 m² , o wartości 17 407 832 zł (brutto). W ten sposób całość inwestycji związanych z tworzeniem i organizacją siedziby Mazowieckiej Regionalnej Kasy Chorych mogła być pokryta ze środków dotacji celowej.

Marek Biernacki

Warszawa, 2001.03.05

Odpowiadając na pismo z dnia 21 lutego br. w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Mariana Żenkiewicza na posiedzeniu Senatu w dniu 14 lutego br. dotyczącego sytuacji lokalowej w gimnazjum w Dobrzejewicach gmina Obrowo, woj. kujawsko-pomorskie oraz udzielenia pomocy z budżetu państwa w budowie nowego gimnazjum uprzejmie proszę Panią Marszałek o przyjęcie następującej informacji.

W związku z wejściem w życie ustawy z dnia 12 maja 2000 r. o zasadach wspierania rozwoju regionalnego (Dz.U. Nr 48, poz. 550 i Nr 95, Nr 1041) podstawą ubiegania się o wsparcie ze środków budżetu państwa jest objęcie zadania inwestycyjnego kontraktem wojewódzkim.

Środki na realizację kontraktów regionalnych zostały zapisane w rezerwie celowej na wspieranie rozwoju regionalnego, pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw rozwoju regionalnego.

Część środków zapisanych w tej rezerwie przeznaczona jest na kontynuację inwestycji wieloletnich samorządów, które wymienione były w ustawie budżetowej na rok 2000, a które z mocy ustawy o zasadach rozwoju regionalnego będą realizowane poprzez kontrakty.

Wobec powyższego, w sprawach dotyczących dofinansowania z budżetu państwa w 2001 r. budowy Gimnazjum w Dobrzejewicach zainteresowani powinni zwrócić się do Wojewody Kujawsko-Pomorskiego.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA
Podsekretarz Stanu
Lech Sprawka

Warszawa, 1 marca 2001 r.

Szanowni Panowie Senatorowie,

w związku z oświadczeniem Panów Senatorów złożonym na 75 posiedzeniu Senatu w sprawie możliwości odbioru przesyłanych faxów w godzinach popołudniowych i nocnych informuję, że dotychczas senatorowie mogą korzystać z ogólnodostępnych telefaxów znajdujących się:

• w Domu Poselskim (nr faxu 6941157), pok. 157, I piętro, w sekretariacie dyrektora Domu Poselskiego. Fax jest dostępny w godzinach od 7.30 do 20.00, a w dni posiedzeń Sejmu i Senatu - do końca posiedzenia.

Z wyrazami szacunku

Bogdan Skwarka

Warszawa, 5 marca 2001 r.

W związku z oświadczeniem Pana Janusza Lorenza Senatora Rzeczypospolitej Polskiej złożonym na 74 posiedzeniu Senatu w dniu 26 stycznia 2001 r., które zostało przekazane pismem Pani Marszałek z dnia 31 stycznia 2001 r. (znak pisma AG/043/60/01/IV), Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych uprzejmie informuje, że nie posiada informacji dotyczących niewypłacania przez Branżową Kasę Chorych dla Służb Mundurowych jej pracownikom należnych wynagrodzeń. Na podstawie zawartych w wystąpieniu wskazówek należy przypuszczać, że chodzi tu o pracowników zatrudnionych w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Obwód Lecznictwa Kolejowego w Olsztynie.

Zgodnie z art. 758 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.) sprawy egzekucyjne należą do właściwości sądów i działających przy sądach komorników, zaś zgodnie z art. 2 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego do rozpoznawania spraw cywilnych powołane są sądy powszechne. Zgodnie z ustawą z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.) Urząd Nadzoru nie posiada kompetencji do rozwiązywania problemów polegających m.in. na nieotrzymywaniu przez personel medyczny należnych wynagrodzeń wskutek egzekwowania przez komornika od pracodawcy należności stwierdzonych wyrokiem niezawisłego sądu.

Jednocześnie Urząd Nadzoru uprzejmie informuje, że w dniu 14 listopada 2000 r. wpłynęło do Urzędu Nadzoru pismo Pana Wacława Awiżeń Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Obwód Lecznictwa Kolejowego w Olsztynie - zwanego dalej "Zakładem", zawierające prośbę o podjęcie interwencji w sprawie kierowania przez Branżową Kasę Chorych dla Służb Mundurowych - zwanej dalej "Kasą", należności Zakładu z tytułu wykonanych świadczeń zdrowotnych do komornika oraz o wyjaśnienie słuszności takiego działania.

Realizując przyznane ustawowo kompetencje Urząd Nadzoru przeprowadził w dniu 11 i 12 grudnia 2000 r. kontrolę doraźną w Oddziale Kas w Gdańsku w zakresie realizacji płatności z tytułu należności sądowych i ZUS w ramach egzekucji z wierzytelności. W wyniku tej kontroli Urząd Nadzoru nie stwierdził działań Kasy niezgodnych z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego. W okresie 1 stycznia - 11 grudnia 2000 r. Kasa przekazała komornikowi z tytułu zajętych wierzytelności Zakładu należności na łączną kwotę 153.954,46 zł, co stanowiło niecałe 8% kwoty należności powstałych w 2000 r., które zostały przekazane Zakładowi przez Kasę.

Urząd Nadzoru nie stwierdził prowadzenia przez Kasę działalności z naruszeniem przepisów prawa, ponieważ zgodnie z art. 896 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego do egzekucji z wierzytelności komornik przystępuje przez jej zajęcie. Zgodnie z tym przepisem w celu zajęcia komornik zawiadamia dłużnika, że nie wolno mu odbierać żadnego świadczenia ani rozporządzać zajętą wierzytelnością i ustanowionym dla niej zabezpieczeniem, oraz wzywa dłużnika wierzytelności, aby należnego od niego świadczenia nie uiszczał dłużnikowi, lecz złożył je komornikowi lub do depozytu sądowego. Ponadto w art. 831 Kodeksu postępowania cywilnego, który zawiera katalog składników majątkowych dłużnika podlegających ograniczeniu spod egzekucji świadczeń pieniężnych, nie zostały wymienione należności świadczeniodawców wobec Kas Chorych z tytułu wykonanych świadczeń zdrowotnych. Ponieważ przepis ten stanowi wyjątek od ogólnej zasady dającej prawo do prowadzenia egzekucji ze wszystkich części majątku dłużnika, nie podlega on wykładni rozszerzającej.

Z wyrazami szacunku

PREZES

Piotr Gryza

Warszawa, 2001.03.05

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Jerzego Markowskiego, złożonego na 75 posiedzeniu Senatu w dniu 14 lutego br. uprzejmie wyjaśniam, że likwidacji zwolnień z podatku i opłat lokalnych od nieruchomości położonych na terenach specjalnych stref ekonomicznych dokonano z inicjatywy Sejmowej Komisji ds. Samorządu Terytorialnego, ustawą z dnia 13 października 2000 r. o zmianie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999-2000 oraz o zmianie niektórych ustaw.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Z up. Tadeusz Donocik
Podsekretarz Stanu

Warszawa, 2001-03-05

W odpowiedzi na Pani pismo z dnia 17 stycznia br., (znak: AG/043/6/01/IV), dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Krzysztofa Majkę podczas 73 posiedzenia Senatu RP w dniu 11 stycznia br. Pragnę na początku przeprosić za zwłokę w udzieleniu odpowiedzi i uprzejmie przypomnieć, że w piśmie z dnia 26 lutego br. (znak: BDG. I. 0702/9/01), informowałem o niemożności udzielenia odpowiedzi na przedmiotowe pismo w przewidzianym terminie wraz z podaniem przyczyn oraz przewidywanym terminem udzielenia nań odpowiedzi. Przechodząc do odpowiedzi na oświadczenie senatora Krzysztofa Majki, pragnę wyjaśnić, co następuje:

W dniu 20 grudnia ubiegłego roku, Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia powiatów zagrożonych strukturalnym bezrobociem (Dz.U. Nr 120, poz. 1270). W przedmiotowym rozporządzeniu na liście powiatów zagrożonych nie znalazło się miasto Koszalin na prawach powiatu grodzkiego, ponieważ nie spełniało wymaganych kryteriów. Rada Ministrów uwzględniła w wykazie powiaty, które spełniły kryteria przyjęte przez Zespół Społeczno-Rządowy ds. weryfikacji powiatów zagrożonych strukturalnym bezrobociem. Kryterium podstawowe tj.: 150% średniej krajowej stopy bezrobocia w marcu przez trzy ostatnie lata oraz kryterium pomocnicze czyli 125% średniej krajowej stopy bezrobocia w marcu 1998 i 1999 roku, a w których pod koniec marca ubiegłego roku, stopa bezrobocia osiągnęła poziom 150% średniej krajowej stopy bezrobocia.

Jednak miasto Koszalin na prawach powiatu grodzkiego nie spełniło również tych dodatkowych kryteriów przyjętych przez Radę Ministrów.

W tym miejscu pragnę wyjaśnić, że od ubiegłego roku Główny Urząd Statystyczny publikuje dane o stopie bezrobocia w podziale na poszczególne powiaty (grodzkie i ziemskie odrębnie), a nie na obszarze działania powiatowych urzędów pracy. Wyjątek stanowi informacja o stopie bezrobocia na dzień 30 czerwca danego roku bowiem zgodnie z art. 35 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późniejszymi zmianami) "Prezes Głównego Urzędu Statystycznego w terminie do dnia 30 września każdego roku ogłasza w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" przeciętną stopę bezrobocia w kraju oraz na obszarze działania powiatowych urzędów pracy według stanu na dzień 30 czerwca danego roku." Rada Ministrów, dla potrzeb określania wykazu powiatów "zagrożonych" posługuje się jednak danymi za marzec danego roku. Wynika to z porozumienia między stroną społeczną a rządową z 4 maja 1994 r. które mówi, że identyfikacja ww. obszarów ma się odbywać na podstawie danych na koniec I kwartału każdego roku.

W tym miejscu chciałabym zauważyć, że Miasto Koszalin w bieżącym roku będzie uprawnione do korzystania z instrumentów ekonomiczno-finansowych i innych preferencji z wyjątkiem dotacji na dofinansowanie inwestycji infrastrukturalnych realizowanych w gminach zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym), pomimo utraty statusu powiatu zagrożonego strukturalnym bezrobociem).

Rozpoczęcie procesu akcesyjnego do organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (zakończonego wiosną 1999 roku) spowodowało potrzebę weryfikacji roli i funkcji Sił Zbrojnych RP w nowych warunkach polityczno-militarnych oraz zaprojektowania dalszej ich modernizacji z uwzględnieniem tych warunków i zadań które wynikają z pełnego uczestnictwa w Sojuszu. Zakres problemu i jego waga znalazły odzwierciedlenie w "Programie integracji z Organizacją Traktatu Północnoatlantyckiego i modernizacji Sił Zbrojnych RP na lata 1998 - 2012". Wśród podstawowych kierunków przebudowy SZ RP w obszarze działalności kadrowej w powyższym dokumencie przyjęto m.in. następujące założenia:

Należy podkreślić, że przytoczone założenia nie były, niestety rozstrzygnięciami ostatecznymi. Model sił zbrojnych, który został określony w powyższym dokumencie - wobec znacznie zmienionej w stosunku do założeń rzeczywistej sytuacji gospodarczej Polski - wymagałby środków przekraczających możliwości budżetu państwa w planowanym okresie do 2003 roku (a także prawdopdobnie w perspektywie do 2010 roku). Oznaczało to pilną potrzebę rewizji "Programu..." i przyjęcie na lata 2001 -2006 nowych założeń, w tym realizacji modelu zacznie mniejszych liczebnie sił zbrojnych (model "150 tys. żołnierzy"). W dniu 23 maja 2000 r. Rada Ministrów przyjęła założenia do opracowania "Programu Przebudowy i Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych RP w latach 2001 - 2006".

Powyższy program został przyjęty na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 30 stycznia 2001 r. W myśl jego założeń Siły Zbrojne RP mają liczyć docelowo 150 tys. żołnierzy - do końca 2003 r., co skutkować będzie rozformowaniem jednostek wojskowych i tym samym rezygnacji z użytkowania znacznej części wykorzystywanego obecnie zasobu nieruchomości, a także zwolnieniem ok. 40 tys. kadry zawodowej oraz kilkudziesięciu tysięcy pracowników wojska. Dowódca Wojsk Lądowych w ciągu najbliższych dwóch lat ma zredukować siły lądowe z 126 tysięcy do ok. 90 tysięcy żołnierzy. Zlikwidowanych zostanie blisko 40 garnizonów.

Wskazane powyżej uwarunkowania wymusiły korektę szczegółowych rozwiązań dotyczących liczby związków taktycznych, ich struktur organizacyjnych oraz dyslokacji wojsk. Decyzja o przeformowaniu 8 DOW nie była łatwą, ale po uwzględnieniu wszelkich okoliczności, w tym i względów operacyjnych, została podjęta. Zabezpieczenie północnych terenów Polski nie wymaga bezpośredniego dyslokowania na tych obszarach znacznej liczby jednostek wojskowych. Przy obecnym poziomie mobilności, w czasie niezbędnym do wykonania zadań operacyjnych, mogą bowiem zostać przegrupowane na zagrożone kierunki jednostki z innych obszarów kraju.

Pragnę w tym miejscu poinformować, że mając na uwadze zapewnienie maksymalnej osłony żołnierzy zawodowych przed skutkami redukcji, resort Obrony Narodowej podejmuje wszechstronne działania na rzecz minimalizacji tych skutków. Należy w tym miejscu podkreślić, że w związku ze zmianą struktury wewnętrznej kadry zawodowej redukcja obejmie przede wszystkim korpus oficerów. Niemniej w pierwszej kolejności "zagospodarowana" będzie kadra o wysokich i przydatnych dla sił zbrojnych kwalifikacjach, w pełni dyspozycyjna (w wielu przypadkach zaistnieje konieczność zmiany miejsca zamieszkania) oraz nie posiadająca wysługi uprawniającej do nabycia minimalnych praw emerytalnych. Oczywiście mogą zdarzyć się, przypadki, kiedy trzeba będzie zwolnić żołnierza zawodowego pomimo spełnienia przez niego powyższych uwarunkowań.

1. Opracowanie programów restrukturyzacyjnych dla jednostek wszystkich szczebli organizacyjnych, z uwzględnieniem uwarunkowań garnizonowych, dążąc do minimalizacji skutków społecznych i finansowych na świadczenia osobowe w poszczególnych latach;

2. Uspołecznienie problematyki etatyzacji poprzez przeprowadzenie szerokiej akcji informacyjnej, angażując do tego wszystkie ogniwa dowódcze, społeczne i zawodowe. Znoszenie jednostek połączone będzie z otwieraniem oferty kadrowej zapewniającej możliwość wyznaczenia kadry na stanowiska w jednostkach zwiększających stopień rozwinięcia;

Ministerstwo Obrony Narodowej w ramach swoich ustawowych kompetencji będzie dążyć do realizacji działań kadrowych w stosunku do kadry zawodowej restrukturyzowanych jednostek wojskowych, a w tym i 8 DOW, zarówno zgodnie z obowiązującą pragmatyką kadrową, jak i w interesie oficerów, chorążych i podoficerów, a także pośrednio ich rodzin.

Zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu (Dz.U. z 1992 r., Nr 5, poz. 17) żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej pełnionej jako służba stała przysługuje odprawa w wysokości trzymiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. W razie zbiegu uprawnień do uposażenia określonego powyżej i zaopatrzenia emerytalnego, żołnierzowi przysługuje według jego wyboru tylko jedno z tych świadczeń. Żołnierz, który nie posiada uprawnień do zaopatrzenia emerytalnego lub zamiast tego zaopatrzenia wybrał uposażenie na okres roku po zwolnieniu ze służby, może pobrać uposażenie za cały należny okres jednorazowo z góry.

- seminarium rekonwersyjne,

- doradztwo zawodowe i pośrednictwo pracy,

- przyuczenie do zawodu i przekwalifikowanie zawodowe,

- Zgłaszane przez zainteresowanych uwagi i propozycje są przedmiotem dalszych analiz i prac nad układem sieci autostrad i dróg ekspresowych, w związku z czym nie mogę wykluczyć wprowadzenia pewnych korekt dla uzyskania optymalnego rozwiązania zaspokajającego potrzeby użytkowników a jednocześnie realnego.

z up. Podsekretarz Stanu