W nawiązaniu do pisma z dnia 11 października 2000 r. dotyczącego oświadczenia Pana Senatora Jerzego Markowskiego na 66. posiedzeniu Senatu w dniu 4 października 2000 r. w sprawie braku odpowiedzi na wystąpienie Komitetu Obrony Lokatorów "SILMA" S.A. w Sosnowcu, Ministerstwo Skarbu Państwa uprzejmie wyjaśnia, że:

Departament Funduszy Kapitałowych MSP, który w ramach struktury organizacyjnej Ministerstwa Skarbu Państwa, odpowiada za prowadzenie spraw związanych z wykonywaniem przez Ministra Skarbu Państwa uprawnień akcjonariusza spółek wniesionych do Programu NFI, na bieżąco udziela odpowiedzi na wszystkie wystąpienia Komitetu Obrony Lokatorów "SILMA" S.A. w Sosnowcu. W załączeniu przesyłam Pani Marszałek, z jednoczesną prośbą o przekazanie Panu Senatorowi Jerzemu Markowskiemu, kopie odpowiedzi udzielonych na pisma Komitetu Obrony Lokatorów.

Jednocześnie informuję, iż w celu szczegółowego "wyjaśnienia prawidłowości bądź nieprawidłowości, prowadzonej przez zarząd Spółki, sprzedaży zakładowych lokali mieszkalnych FSEMM "SILMA" S.A. DFK MSP pismem z dnia 9 października 2000 r. zwrócił się do Prokuratury Okręgowej w Katowicach z prośbą o udzielenie informacji o sposobie załatwienia spraw prowadzonych przeciwko Zarządowi Spółki (kopia pisma w załączeniu). W związku z tym, udzielenie odpowiedzi na ostatnie wystąpienie Komitetu Obrony Lokatorów uzależnione jest od odpowiedzi Prokuratury Okręgowej w Katowicach.

W związku z oświadczeniem pana senatora Zbigniewa Kulaka z dnia 21 września br., złożonym na ręce Prezesa Rady Ministrów, a dotyczącym m.in. wykonywania przez archiwa państwowe zadań związanych z działalnością Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie" - uprzejmie informuję, że placówki podległe Naczelnemu Dyrektorowi Archiwów Państwowych funkcjonują w tym zakresie sprawnie. W ostatnich latach przyjęły one kilkadziesiąt tysięcy wniosków o potwierdzenie - na podstawie zachowanych dokumentów - przypadków poszkodowania obywateli przez III Rzeszę. Zasługuje jednak na uwagę, że źródłem, na którego podstawie wydawano żądane zaświadczenia jest głównie dokumentacja przetworzona przez niemieckie władze okupacyjne. W końcowej fazie działań wojennych została ona w znacznej części zniszczona lub przemieszczona do Niemiec i ZSRR. Polskie archiwa dysponują obecnie dalece niepełnymi danymi o osobach poddanych represjom. Z tego względu nie były w stanie w całości zaspokoić oczekiwań zainteresowanych. Nie wszystkie też zachowane zapisy informacji ani nie wszystkie udokumentowane fakty odpowiadają określonym przez samą Fundację rygorom postępowania kwalifikacyjnego. Stan ten - od archiwów niezależny - wywołuje zrozumiałe rozgoryczenie w środowiskach osób ubiegających się o świadczenia wypłacane przez FPNP.

Wobec masowego napływu podań składanych w związku z działalnością FPNP archiwa państwowe dostosowały swe systemy informacyjno-wyszukiwawcze do nowych potrzeb. Obecnie placówki szczególnie zaangażowane w tę działalność posiłkują się komputerowymi bazami danych. Udało się dzięki temu marginalizować przypadki nietrafnych wyszukiwań, które w przeszłości komplikowały i przedłużały załatwianie spraw. Ponadto archiwa państwowe porozumiały się z władzami Fundacji w kwestii wymogów, jakim - pod względem treści i formy - powinny odpowiadać wydawane zaświadczenia. Pomogło to lepiej rozpoznawać potrzeby zainteresowanych, często nie dość dokładnie określone w podaniach, jakie wpływają do archiwów.

Pismem z dnia 29 listopada 1999 r. (znak: DP-030-18/99) Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych przekazał podległym mu jednostkom zalecenie, by nie pobierały one opłat skarbowych od podań w sprawach związanych z działalnością Fundacji "Polsko-Niemieckie Pojednanie". Z formalnego punktu widzenia świadczenia wypłacane przez FPNP nie mają charakteru odszkodowań, więc odpowiednie podania nie były wprost objęte zwolnieniem od takiej opłaty (Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 9 grudnia 1994 r. w sprawie opłaty skarbowej - Dz.U. Nr 136 poz. 705, § 3 pkt 16). Niemniej wymienione zalecenia uwzględniły społeczne znaczenie tych świadczeń oraz złą sytuację materialną większości osób zainteresowanych.

Po otrzymaniu powyższych zaleceń Naczelnego Dyrektora powszechnie odstąpiono od żądania tej opłaty w sprawach FPNP. Jednak znaczna część wnioskodawców nie informuje, do jakiego celu są im potrzebne zaświadczenia. Np. Archiwum Państwowe w Szczecinie podaje, że w roku bieżącym na ogólną liczbę ponad 1700 podań, które przypuszczalnie dotyczą Fundacji, jedynie w trzech wyraźnie ją wymieniono. Można zatem przypuszczać, że od niektórych podań faktycznie związanych z FPNP opłaty są pobierane na zasadach ogólnych, gdyż archiwa państwowe nie są w stanie - nawet w przybliżeniu - stwierdzić ich przeznaczenia.

Analogiczne problemy wystąpiły w odniesieniu do opłaty skarbowej od wydanych zaświadczeń. Generalnie nie jest ona pobierana - ze względów, dla których wypłaty z FPNP zwolniono niedawno z podatku dochodowego. Niemniej w toku wyjaśnień stwierdzono, że trzy archiwa państwowe - spośród trzydziestu dwu ogółem - nie dopatrzyły się socjalnego znaczenia dokonywanych przez fundację wypłat i wymagały opłaty skarbowej od zaświadczeń. Niewątpliwie przyczynił się do tego brak jednoznacznych wskazań prawnych w odniesieniu do wypłat, które nie stanowią świadczenia socjalnego w rozumieniu Ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 4 poz. 23 z późn. zmianami, § 3 ust. 1 lit. e). Dyrektor Naczelny Archiwów Państwowych zalecił dyrektorom tych placówek odstąpienie od pobierania opłat od zaświadczeń.

Ustalono ponadto, że dwa archiwa sporadycznie obciążały wnioskodawców częścią opłat pocztowych. Występowały jednak o to tylko przy okazji prowadzenia innej korespondencji, a więc nie wysyłały opłaconego znaczkiem pocztowym samego żądania dostarczania znaczka. W żadnym też przypadku archiwa nie uzależniały wydania ani doręczenia zaświadczeń od spełnienia takiego wymogu. Wskazana praktyka była motywowana trudnościami z pokrywaniem kosztów nasilonej korespondencji wyłącznie ze środków budżetowych. Poza tym kilka innych archiwów wykorzystywało przy udzielaniu odpowiedzi koperty albo znaczki przysyłane przez wnioskodawców z własnej inicjatywy.

Powyższe nie ma bezwzględnego związku z poziomem finansowania archiwów, lecz wynika z okresowego, radykalnego wzrostu liczby wniosków o wystawienie zaświadczeń. Przedsięwzięcia podejmowane przez FPNP mają charakter nadzwyczajny, przez co związane z nimi wydatki archiwów nie poddają się prognozowaniu. Niemniej Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych przypomniał podległym mu placówkom, że obciążanie osób ubiegających się o wydanie zaświadczenia jakąkolwiek częścią opłat pocztowych jest bezpodstawne, a odnotowywane trudności finansowe archiwów muszą być rozwiązane na innej drodze.

Niezależnie od tego nie ulega wątpliwości, że uchybienia wskazane w oświadczeniu pana Senatora Zbigniewa Kulaka mają charakter marginalny zwłaszcza, że placówki, których działalność budziła zastrzeżenia, w niewielkim stopniu uczestniczyły w załatwianiu tego typu spraw. Przykładowo - szczególnie obciążone Archiwum Państwowe w Łodzi wydało od początku 1998 r. ponad 10 tys. zaświadczeń dla Fundacji, AP w Bydgoszczy - ponad 5 tys.; podobnie AP w Płocku i Toruniu. Żadna z tych placówek nie pobierała kwestionowanych opłat skarbowych ani nie uchylała się od ponoszenia kosztów pocztowych. Natomiast AP w Szczecinie, które dopuszczało się w tym zakresie uchybień, wydało w tym czasie zaledwie 417 zaświadczeń przeznaczonych dla FPNP.

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Wiesława Pietrzaka złożone w dniu 22 września 2000 r. na 65. posiedzeniu Senatu w sprawie podjęcia działań na rzecz rozwiązania problemów dotyczących prywatyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie informuję, iż podzielamy pogląd senatora, iż ustawa o prywatyzacji zakładów opieki zdrowotnej jest potrzebna.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Panie i panowie Posłowie i Senatorowie nie wystąpili jednak z inicjatywą utworzenia stosownej rezerwy celowej.

Minister Finansów po uzyskaniu wniosku Rzecznika Praw Dziecka z dnia 30 sierpnia br. podjął decyzję o dokonaniu zmian w budżecie roku 2000 i zwiększeniu wydatków części 14 - Rzecznik Praw Dziecka o 500 tys. zł (decyzja Ministra Finansów z dnia 4 września 2000 r. znak: FS3-33-14-1/2000). Dotychczas stosownie do harmonogramu realizacji wydatków, zgłoszonego i uzgodnionego przez Biuro Rzecznika Praw Dziecka z Ministerstwem Finansów przekazano na rachunek Biura środki finansowe w wysokości 90.000 zł, z czego wykorzystano kwotę 75.984 zł (stan na dzień 17 października br.)

Na podjęcie decyzji o wprowadzeniu podatku akcyzowego od oleju opałowego miały wpływ dwie podstawowe przesłanki: nasilające się nadużycia w obrocie i sprzedaży olejów opałowych oraz wymogi art. 68 układu europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z drugiej strony, gdzie strona polska podjęła zobowiązania, co do zbliżenia m.in. stosowanych zasad prawa podatkowego do systemu prawa Unii Europejskiej.

W/w nadużycia w obrocie tym olejem (sprzedaż oleju opałowego jako oleju napędowego, dolewanie oleju opałowego do oleju napędowego itp.) nasilały się w ostatnich 2-3 latach. Opodatkowanie oleju opałowego akcyzą wprowadzono dopiero po zastosowaniu innych przedsięwzięć mających na celu wyeliminowanie nadużyć, takich jak barwienie oleju opałowego na czerwono, wprowadzenie specyficznego szczególnego nadzoru podatkowego nad obrotem olejem opałowym, polegającego na kontroli czy nabyty olej został wykorzystany na cele opałowe czy, też do napędu silników.

Zastosowane rozwiązania nie doprowadziły do pełnego wyeliminowania nadużyć. W związku z tym, uwzględniając również art. 5 ust. 3 dyrektywy Rady Unii Europejskiej z dnia 19 października 1992 r. w sprawie ujednolicenia stawek podatków akcyzowych od olejów mineralnych (92/82/EEC), który określa, że olej opałowy powinien być opodatkowany akcyzą w wysokości co najmniej 18 EURO, także w Polsce wprowadzono opodatkowanie tego oleju.

Powyższe rozwiązania zostały wprowadzone rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 25 sierpnia 1999 r. zmieniającym rozporządzenie z dnia 16 grudnia 1998 r. w sprawie podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 70, poz. 789).

Jak z powyższego wynika wzrost stawek podatku akcyzowego od oleju opałowego w 2000 r. jest nieznaczny, bowiem nie przekracza 10%.

Środki z rezerw celowych budżetu państwa nr 21, 22 i 25, przeznaczone na wsparcie jednostek samorządu terytorialnego w realizacji założeń reformy systemu oświaty, w tym w realizacji budowy, modernizacji, dodatkowego wyposażenia gimnazjów oraz zakupu autobusów szkolnych zostały w całości rozdysponowane.

Podział tych środków dokonany został na podstawie kryteriów zawartych w opracowanych przez MEN "Programie dofinansowania inwestycji oświatowych, modernizacji i remontów szkół wiejskich oraz doposażenia gimnazjów" i "Programie zakupu autobusów szkolnych".

Kryteria zaproponowane przez resort edukacji zostały przekazane wszystkim wojewodom, jako materiał pomocniczy do podziału środków na poszczególne zadania i do podziału zakupionych przez MEN w trybie ustawy o zamówieniach publicznych autobusów szkolnych.

Przy podziale środków na zadania inwestycyjne i modernizacyjne oraz na doposażenie gimnazjów Ministerstwo Edukacji Narodowej zaproponowało, aby w pierwszej kolejności wsparte finansowo zostały inicjatywy samorządów zmierzające do osiągnięcia efektów dla racjonalizacji sieci szkolnej między innymi w wyniku przekazania do użytku nowych, lub zmodernizowania istniejących obiektów oświatowych. Preferowane przez MEN były zadania prowadzone przez jednostki samorządowe, na których terenie już utworzono poprawną sieć szkół, spełniającą założenia reformy. Zwracano uwagę także na stopień technicznego zużycia budynków szkolnych, jak też posiadanych zasobów wyposażenia.

Przy podziale autobusów szkolnych dla gmin MEN zaproponowało, aby pomocą objęte zostały przede wszystkim gminy, w których utworzono docelową, racjonalną sieć szkół oraz te, gdzie utworzenie racjonalnej sieci jest uzależnione od rozwiązania dowozu do szkół, a warunki miejscowe nie stwarzają możliwości korzystania z komunikacji lokalnej.

Na podstawie wstępnych wykazów gmin wytypowanych przez wojewodów do wsparcia środkami z rezerw celowych budżetu państwa oraz wskaźników ekonomicznych różnicujących między sobą poszczególne regiony kraju resort edukacji przygotował podział środków i autobusów szkolnych na poszczególne województwa.

Odnośnie sprawy przyznania komputerów dla gimnazjum w gminie Kazanów uprzejmie informuję Panią Marszałek, że o podziale pracowni internetowych dla gimnazjów decyduje właściwy kurator oświaty. W związku z tym, MEN zwróciło się do kuratora woj. mazowieckiego z prośbą o wyjaśnienie powodu nie przyznania pracowni internetowej gimnazjum w gminie Kazanów i niezwłocznie po otrzymaniu wyjaśnienia zawiadomimy Panią Marszałek o sposobie załatwienia tej sprawy.

Województwo podlaskie należy do grupy województw, które w najwyższym stopniu korzystają z programów pomocy Unii Europejskiej. W ramach dotychczas realizowanych unijnych inicjatyw pomocowych (STRUDER, STRUDER 2, RAPID) na terenie obecnego województwa podlaskiego zrealizowano 32 projekty o łącznej wartości 7,3 mln Є, które otrzymały z funduszu Phare dofinansowanie w wysokości 2,91 mln Є. Województwo podlaskie jest również beneficjentem komponentu wspierającego przygotowanie programu operacyjnego zgodnego z Celem 1 polityki strukturalnej UE w ramach programu Phare '99.

W zakresie programowania Phare "Spójność Społeczna i Gospodarcza", m.in. przedstawiania szczegółowych propozycji podziału środków w ramach ustalanych przez Komitet Integracji Europejskiej (KIE) limitów wsparcia oraz sprawowanie nadzoru nad jego wdrażaniem, wiodącą i koordynującą rolę pełni Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i Budownictwa. Komitet Integracji Europejskiej nie ingeruje w przypadku części dotyczącej programu współpracy transgranicznej CBC oraz regionalnego komponentu Phare w szczegółowy podział geograficzny alokacji, który przypada na poszczególne województwa objęte wsparciem. Za tego typu indykatywny podział odpowiedzialne są resorty właściwe dla spraw wewnętrznych i administracji (program CBC) oraz polityki regionalnej i budownictwa (Phare "Spójność Społeczna i Gospodarcza"). Tym samym pragnę poinformować, iż KIE nie dokonywał zmian w ramach ogólnej alokacji wstępnie przyznanej Polsce na realizację Phare 2001. W odniesieniu do części regionalnej tego programu KIE przyjął decyzję o ogólnej alokacji przypadającej na przyszły rok w kwocie 150 mln Є, z czego wydzielona została kwota 30 mln Є na realizację programów regionalnych o zasięgu ogólnokrajowym.

Uwzględniając sytuację społeczno-gospodarczą regionu, województwo podlaskie znalazło się w grupie beneficjentów programu Phare 2000 w części dotyczącej spójności społeczno-ekonomicznej. W jego ramach województwo uzyska dofinansowanie w wysokości 19,6 mln Є, które zaplanowano przeznaczyć na budowę infrastruktury, wsparcie zasobów ludzkich oraz rozwoju sektora małych i średnich przedsiębiorstw. Województwo podlaskie otrzyma również wsparcie w ramach przyszłorocznej edycji programu. Pragnę w tym momencie zwrócić uwagę na fakt, że Wstępny Narodowy Plan Rozwoju nie przewidywał kontynuacji wsparcia dla województw uczestniczących w programie Phare 2000. Środki o których mowa, jak i zasięg terytorialny części regionalnej programu, Rząd RP wynegocjował z Komisją Europejską uwzględniając potencjał rozwojowy, jak i też skalę potrzeb województw objętych już wsparciem w ramach alokacji na 2000 rok.

- projekty szkoleniowe i doradcze adresowane do małych i średnich przedsiębiorstw (6 mln Є);

- granty inwestycyjne dla małych i średnich przedsiębiorstw (18 mln Є).

Zgodnie z powyższym Ministerstwo Rozwoju Regionalnego i Budownictwa, wobec konieczności zarezerwowania puli środków na realizację projektów o charakterze horyzontalnym, podjęło decyzję korygującą pierwotnie przyjęte ustalenia w sprawie alokacji przypadających dla poszczególnych województw. W związku z decyzją ministra właściwego ds. polityki regionalnej ostatecznie województwo podlaskie otrzyma w ramach komponentu regionalnego programu Phare 2001 dofinansowanie w kwocie 9,8 mln Є.

W związku z oświadczeniem senatora Zbigniewa Kruszewskiego złożonym na 65 posiedzeniu Senatu w dniu 22 września 2000 r. wyjaśniam, że projekt przeprawy mostowej został wybrany w 1997 roku w drodze konkursu, którego organizatorem (na mocy porozumienia zawartego w 1995 r. pomiędzy GDDP, Gminą Płock, Stowarzyszeniem Mostowców Rzeczypospolitej oraz społecznym Komitetem Budowy Mostu "Ratunek dla Płocka") było Stowarzyszenie Mostowców RP. W skład sądu konkursowego weszli przedstawiciele Związku Mostowców RP, Miasta Płocka, Społecznego Komitetu Budowy Mostu "Ratunek dla Płocka, GDDP oraz Urzędu Wojewódzkiego.

1. Po wejściu w życie reformy administracyjnej w 1999 roku i przejęciu przez płocki powiat grodzki zadań będących wcześniej w gestii administracji rządowej, Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej podjęło współpracę z Zarządem Miasta Płocka, Urzędem Marszałkowskim i Województwa Mazowieckiego, Mazowieckim Urzędem Wojewódzkim mającą na celu przygotowanie realizacji przeprawy mostowej. Inwestycja ta jest traktowana jako projekt pilotażowy w celu wypracowania zasad współpracy w realizacji tego typu projektów. Wychodząc naprzeciw problemom związanym z brakiem możliwości finansowania inwestycji takich jak w/w z budżetu państwa rząd zaproponował a Sejm przyjął w ustawie o drogach publicznych zapis umożliwiający pobór opłat za korzystanie z przepraw mostowych i w chwili obecnej trwają prace nad wprowadzeniem w życie rozporządzenia wykonawczego do w/w przepisów. Ponadto w projekcie nowelizacji ustawy o autostradach płatnych rząd zaproponował wprowadzenie możliwości realizacji przepraw mostowych na zasadach koncesji analogicznych do systemu budowy i eksploatacji autostrad płatnych w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego. Poprawka ta została jednak odrzucona przez Sejm RP. W chwili obecnej jedyną drogą pozyskania funduszy na realizacje przeprawy są starania w ramach funduszy pomocowych UE (przy czym zbyt wysokie wskaźniki dotyczące województwa mazowieckiego raczej wykluczają taką możliwość w fazie przedakcesyjnej z funduszu Phare) lub skorzystanie ze środków przeznaczonych na kontrakty regionalne w ramach ustawy o wspieraniu rozwoju regionalnego.

3. Wydanie przez wojewodę mazowieckiego pozwolenia na budowę mostu nie ogranicza prawa inwestora do zmian, które wprowadzane mogą być w trybie zawiadomienia. Ewentualne inne rozwiązania techniczne lub etapowanie budowy nie będą rodziły potrzeby pozyskania nowych gruntów a także nie będą naruszały interesu prawnego osób trzecich. Kluczowym problemem inwestora jest brak środków na budowę mostu wg posiadanego przez Płock projektu. Jest to niewątpliwie bardzo ciekawy projekt pod względem architektonicznym i projektowanych rozwiązań konstrukcyjnych, jednakże niezwykle kosztowny w realizacji. Ewentualna zmiana projektu powinna być wynikiem decyzji co do wyboru trybu realizacji inwestycji i źródeł jej finansowania. Ponieważ jak sądzę te źródła finansowania będą różne - np. Komisja Europejska lub kontrakt regionalny - powstaną nowe okoliczności wymuszające dostosowanie rozwiązań projektowych do wymogów tych funduszy. Mówiąc wprost: poszukujemy sponsora i spodziewamy się, iż postawi on warunek radykalnego ograniczenia budowy mostu.

Reasumując - problem realizacji przeprawy mostowej w Płocku jest w obecnych realiach ustrojowych bardzo skomplikowany. Prowadzone obecnie prace przygotowawcze mają m.in. pomóc Miastu w przygotowaniu wniosków o dofinansowanie budowy z wcześniej wskazanych źródeł, a także pomóc w pozyskaniu partnerów pozabudżetowych.

Warszawa, dnia 25 października 2000 r.

1. Wszystkie rozporządzenia dotyczące podległości instytucji kultury organom rządowym i samorządowym zostały wydane na podstawie delegacji dla Prezesa Rady Ministrów zawartych w ustawie z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie niektórych ustaw określających kompetencje organów administracji publicznej - w związku z reformą ustrojową państwa. Ich wykonanie określiło podporządkowanie instytucji kultury wg stanu na dzień 1 stycznia 1999 r., a tym samym delegacje te, mające charakter jednorazowy zostały wyczerpane i nie mogą stanowić podstawy do nowelizacji wymienionych rozporządzeń. Ewentualne odmienne od dotychczasowych usytuowanie niektórych instytucji kultury, a w tym Muzeum Instrumentów Ludowych w Szydłowcu, wymagałoby nowelizacji ustawy poprzez wprowadzenie nowej delegacji, która byłaby podstawą takich działań. Obecnie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego otrzymuje propozycje korekt, między innymi dotyczących przejęcia przez organy administracji państwowej niektórych instytucji powiatowych. Propozycje wspomnianych korekt są szczegółowo analizowane, lecz wyciąganie z nich obecnie wiążących wniosków byłoby jeszcze przedwczesne.

2. W pełni podzielam opinię Pana Senatora Z. Gołąbka, iż obowiązujące obecnie uregulowania prawne stwarzają poważne trudności z jednoznacznym interpretowaniu przepisów dotyczących powoływania powiatowych bibliotek publicznych. Intencją ustawodawcy było powołanie bibliotek powiatowych, wykorzystując istniejący potencjał biblioteczny, to jest odpowiednio przygotowaną kadrę, księgozbiory, możliwości organizacyjne. Na podstawie dotychczas powołanych powiatowych bibliotek publicznych (ponad sto) można sądzić, że ta zasada jest przestrzegana, a funkcję tych bibliotek pełnią - na podstawie zawieranych porozumień, najlepiej do tego przygotowane, pod względem kadrowym i warsztatowym - miejskie biblioteki publiczne. Podstawą do takich porozumień jest cytowany przez Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka ust. 5 art. 19 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach. Słuszna jest także opinia Pana Senatora, że porozumienia w sprawie przekazania zadań bibliotek powiatowych dotyczyć mogą wyłącznie bibliotek publicznych. Próby powierzania bibliotekom pedagogicznym funkcji powiatowej biblioteki publicznej nie znajdują więc prawnego, ani merytorycznego uzasadnienia.

w odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Henryka Stokłosę w sprawie wyrażenia zgody na zwiększenie limitu przejęć studentów do Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Pile pragnę poinformować Panią Marszałek, że rektor uczelni otrzymał informację o wysokości dotacji finansowej przeznaczonej na działalność dydaktyczną oraz pomoc materialną dla studentów.

Decyzja o lokalizacji wydziałów została podjęta przez Ministerstwo Sprawiedliwości w dniu 6 lipca 1999 r. i od tego czasu trwają prace nad przygotowaniem sądów rejestrowych do prowadzenia Krajowego Rejestru Sądowego. Zostały podjęte intensywne działania związane z przygotowaniem odpowiednich budynków i lokali z kompletnym wyposażeniem w sprzęt biurowy oraz komputerowy, utworzeniem w wydziałach lokalnej sieci strukturalnej, podłączeniem do sieci rozległej CORS-NET, ustaleniem i pozyskaniem odpowiedniej ilości kadry orzeczniczej (sędziów i referendarzy) oraz administracyjnej, szkoleniem tej kadry w zakresie nowych rozwiązań prawnych oraz systemu informatycznego. Obecnie wszystkie wydziały są już gotowe, rozdzielone zostały dodatkowe etaty na potrzeby wydziałów, zakończyły się centralne szkolenia kadry orzeczniczej i administracyjnej oraz trwają dostawy sprzętu komputerowego do wydziałów.

Jednocześnie pragnę uprzejmie poinformować, że uproszczenie procedury spraw rejestrowych, między innymi poprzez wprowadzenie obowiązku składania wniosków do sądu rejestrowego na urzędowych formularzach, które dostępne będą w każdym wydziale sądu gospodarczego wraz z odpowiednią informacją dotyczącą opłat sądowych oraz właściwości sądu, pozwoli na sprawne składania wniosków do sądu rejestrowego, także poprzez pocztę, również tym osobom, które mieszkają w znacznej odległości od właściwego sądu.

Na mocy ustawy przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Rejestrze Sądowym, do 31 grudnia 2003 r. podmioty, które nie zarejestrują się w Krajowym Rejestrze Sądowym będą działały na podstawie wpisu do obecnych rejestrów i ewidencji oraz będą się posługiwały odpisami z dotychczasowych rejestrów i ewidencji, otrzymywanych w dotychczasowych sądach rejestrowych oraz w gminach. Podmioty zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym będą mogły otrzymać odpis z rejestru od ręki po zgłoszeniu się do oddziału Centralnej Informacji, lub drogą korespondencyjną. Nadto w 2001 r., w miarę zapełniania się Krajowego Rejestru Sądowego i posiadanych środków, Ministerstwo planuje stworzenie oddziałów Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego i posiadanych środków, Ministerstwo planuje stworzenie oddziałów Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Sądowego nie tylko w sądach rejestrowych, ale także w innych sądach okręgowych, co zwiększy dostępność zainteresowanym do bezpośredniego uzyskania informacji z Krajowego Rejestru Sądowego.

Na zakończenie pragnę sprostować posiadane przez Pana Senatora informacje na temat liczby podmiotów w obszarze właściwości Sądu Okręgowego w Częstochowie, których będzie dotyczył obowiązek wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. Według sprawozdania Sądu Okręgowego w Częstochowie na koniec 1999 r., na trenie byłego woj. Częstochowskiego jest zarejestrowane ok. 5.000 spółek prawa handlowego oraz innych osób prawnych podlegających rejestracji w Krajowym Rejestrze Sądowym (co stanowi 1,5% takich podmiotów zarejestrowanych na terenie całego kraju). Według danych Głównego Urzędu Statystycznego, w byłym woj. częstochowskim jest zarejestrowane ok. 50.000 osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą (co stanowi ok. 2% osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą zarejestrowanych na terenie całego kraju). Dane o zarejestrowaniu na terenie miasta Częstochowy ok. 100.000 podmiotów podlegających wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego nie znajdują więc potwierdzenia w danych oficjalnych.

W nawiązaniu do oświadczenia Senatora Krzysztofa Głuchowskiego, złożonego podczas 65 posiedzenia Senatu RP w dniu 21 września 2000 r. w sprawie zwrotu panu Franciszkowi Bielińskiemu dokumentów z okresu internowania, w tym również mienia i dokumentów związkowych, których był dysponentem, uprzejmie informuję, że pomimo szczegółowej kwerendy w zasobie Archiwum MSWiA nie odnaleziono żadnych materiałów dotyczących sprawy, o której pisze Pan Senator.

Jednocześnie informuję, że kwestie związane ze zwrotem majątku związkowego reguluje ustawa z dnia 25 października 1990 r. o zwrocie majątku utraconego przez związki zawodowe i organizacje społeczne w wyniku wprowadzenia stanu wojennego (Dz.U. z 1996 r. Nr 143, poz. 661). Postępowanie o zwrot majątku prowadzone jest przez Społeczną Komisję Rewindykacyjną działającą przy Ministrze Pracy i Polityki Socjalnej, które z pewnością przekaże stosowne informacje.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

Wprowadzone od 6 maja 2000 r. nowe brzmienie art. 37j ust. 5 ww. ustawy, miało na celu wyeliminowanie wątpliwości w stosowaniu dotychczasowego przepisu, w odniesieniu do przedsiębiorstw wielozakładowych posiadających swoje jednostki, oddziały (filie itp.) na terenie całego kraju lub na obszarze działania kilku powiatowych urzędów pracy. Zgodnie z dotychczasowym brzmieniem tego przepisu, rozwiązanie przez jednego pracodawcę stosunku pracy z ponad 100 pracownikami, wykonującymi pracę na terenie kilku powiatowych urzędów pracy - w jednym urzędzie pracy, rejestrowało się kilka lub kilkanaście osób, co nie miało istotnego wpływu na lokalny rynek pracy. Dlatego też nowe brzmienie tego przepisu polega w zasadzie na dopisaniu wyrazów "wykonującymi pracę na terenie jednego powiatowego urzędu pracy".

Pragnę nadmienić, że interpretacja dotychczasowego brzmienia art. 37j ust. 5 ustawy nie budziła wątpliwości, że dotyczył on wyłącznie osób, z którymi jeden zakład pracy rozwiązał stosunek pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w wyniku zmniejszenia w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące zatrudnienia o co najmniej 100 pracowników - pomimo, iż w przepisie tym także nie było zapisu, że rozwiązanie stosunku pracy z co najmniej 100 pracownikami odnosi się do jednego pracodawcy.

Dlatego też, biorąc pod uwagę zarówno zakres zmiany dotychczasowego brzmienia tego przepisu jak i cel tej zmiany, wyrażam pogląd, że prawo do podwyższonego (160%) zasiłku przedemerytalnego, przysługuje osobom, z którymi rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło przez jeden zakład pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące, z co najmniej 100 pracownikami wykonującymi pracę na terenie jednego powiatowego urzędu pracy.

Ponadto uważam, że obecnie obowiązujące zasady różnicowania wysokości zasiłków przedemerytalnych są nieracjonalne, powszechnie krytykowane jako niesprawiedliwe i powinny ulec zmianie. Dlatego też Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w najbliższym czasie przedstawi propozycje zmian w przepisach ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, przewidujące między innymi wypłacanie zasiłków przedemerytalnych w jednolitej wysokości, bez względu na miejsce zamieszkania oraz okoliczności rozwiązania stosunku pracy.

Szanowna Pani Marszałek!

Możliwość szybkiej i jednoznacznej identyfikacji pojazdu oraz jego właściciela to jeden z podstawowych celów rejestracji. Zastosowanie zasady nie powtarzania numerów rejestracyjnych ułatwia realizację tego celu. Utrzymanie takiego rozwiązania jest niezbędne co najmniej do czasu uruchomienia sprawnego w skali kraju systemu centralnej ewidencji pojazdów.

Reasumując należy pamiętać, że jednoznaczne zapisanie w przepisach możliwości wydawania numerów rejestracyjnych uzyskanych w wyniku wyrejestrowania pojazdu jest tak samo kłopotliwe jak rozszerzanie pojemności rejestracyjnej. Przede wszystkim dlatego, że właściciel samochodu składając wniosek o wyrejestrowanie może złożyć oświadczenie, że z różnych przyczyn utracił tablice rejestracyjne.

W odpowiedzi na przesłane za pośrednictwem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oświadczenie złożone przez senatora Stanisława Cieślę podczas 65 posiedzenia Senatu RP w dniu 22 września br. w sprawie powstania urzędu skarbowego w Pajęcznie uprzejmie informuję Panią Marszałek, że przeprowadzonej na dzień 1 stycznia 1999 r. reorganizacji aparatu skarbowego dostosowującej jego strukturę do nowego trójstopniowego podziału administracyjnego kraju i organizacji administracji publicznej, z uwagi na trudną sytuację budżetu państwa, nie towarzyszyło powstawanie nowych urzędów skarbowych. Dokonano jej na bazie 355 urzędów skarbowych funkcjonujących w 1998 r. Podstawowym warunkiem przy realizacji tego przedsięwzięcia było zachowanie zgodności specjalnego oddziału administracyjnego kraju dla celów podatkowych z podziałem zasadniczym, bez naruszania granic gmin i powiatów. Uwzględniając powyższe uwarunkowania przyjęto zasadę, że powiat stanowi niepodzielną jednostkę terytorialną obsługiwaną przez urząd skarbowy. Wymagało to dokonania istotnych zmian terytorialnych zasięgów działania urzędów skarbowych, stosownie do przynależności gmin do określonych powiatów. Zmiany te objęły aż 80% urzędów skarbowych i dotyczyły ok. 1,8 mln podatników. Powiat pajęczański znajduje się w grupie trzydziestu nowo powstałych powiatów, na terenie których nie funkcjonują urzędy skarbowe. Powiaty te obsługiwane są przez urzędy skarbowe zlokalizowane w ościennych powiatach, posiadające najlepsze warunki lokalowe i kadrowe.

Z punktu widzenia celów administracji podatkowej nie jest konieczne tworzenie urzędu skarbowego w każdym powiecie. Sam fakt ustanowienia danej miejscowości siedzibą władz powiatowych nie przesądza jeszcze o konieczności utworzenia tam organu skarbowego. Sieć urzędów skarbowych tworzona jest bowiem według odmiennych, ekonomicznych kryteriów właściwych dla administracji skarbowej, do których należą zwłaszcza: potencjał gospodarczy regionu, liczba podatników oraz relacja między kosztami poboru a uzyskiwanymi wpływami podatkowymi.

Wnioskowany urząd skarbowy dla obsługi tylko powiatu pajęczańskiego mógłby powstać jedynie w drodze podziału Urzędu Skarbowego w Radomsku. Podatnicy z terenu powiatu pajęczańskiego stanowią ca 30% ogólnej liczby podatników obsługiwanych obecnie przez Urząd Skarbowy w Radomsku. Powstałaby zatem mała, słaba organizacyjnie jednostka skarbowa, a wydatki na jej funkcjonowanie byłyby nieracjonalne. Jak wykazały bowiem wyniki przeprowadzonej przez resort finansów analizy ekonomicznej i oceny funkcjonowania sieci urzędów skarbowych małe jednostki nie zapewniają warunków optymalnej organizacji pracy oraz wykazują niższą efektywność realizacji zadań niż urzędy większe. Mała liczba pracowników uniemożliwia ich jednoznaczną specjalizację według funkcji, wymusza bowiem łączenie różnorodnych czynności, niejednokrotnie ze szkodą dla poziomu ich realizacji. Struktury organizacyjne tych urzędów wymagają powołania odpowiedniej liczby stanowisk kierowniczych - im mniejszy urząd, tym większy jest udział kadry kierowniczej i pracowników obsługi w zatrudnieniu ogółem. Poza wyższym udziałem wynagrodzeń w kosztach ogółem wydatki rzeczowe, przede wszystkim dotyczące eksploatacji (czynsz, opłaty za energię, opłaty telekomunikacyjne) oraz kosztów obsługi podatników, pozostają w relacji odwrotnie proporcjonalnej do wielkości urzędu. Dotychczasowe analizy porównawcze wykazują, że jeden złoty wydatkowany na utrzymanie dużego urzędu skarbowego przynosi czterokrotnie wyższą zrealizowaną kwotę dochodów budżetowych. Małe urzędy charakteryzują się również niższą zdolnością do prowadzenia kontroli podatkowych, egzekucji administracyjnej i dochodzeń karnych skarbowych.

W obecnym systemie podatkowym oraz wobec znacznie ograniczonych środków budżetowych na funkcjonowanie administracji skarbowej rację bytu mają jedynie silne, efektywne jednostki, w których ewidencja podatników oraz rozliczanie podatków są objęte pełną komputeryzacją. Taki właśnie kierunek rozwoju urzędów skarbowych przyjęty został przez resort finansów i jest on zgodny z opracowanym, w związku z Narodowym Programem Przygotowania do Członkostwa w Unii Europejskiej, programem modernizacji polskiej administracji podatkowej.

Pragnę przy tym zauważyć, że występujące w przypadku niektórych gmin powiatu znaczne odległości od siedziby urzędu skarbowego, jakkolwiek stwarzają pewien dyskomfort podatnikom, to nie wpływają na niemożność, czy też znaczne utrudnienie wypełnienia przez nich obowiązków podatkowych. Funkcjonujący w Polsce system podatkowy, opierający wymiar podatków na deklaracjach i zeznaniach podatników, z możliwością ich przesyłania drogą pocztową i dokonywania wpłat za pośrednictwem urzędów pocztowych i banków, a także upowszechnienie obrotu bezgotówkowego ograniczają w znacznym stopniu uciążliwość bezpośrednich kontaktów podatnika z urzędem skarbowym. Również w przypadku potrzeby uzyskania przez podatnika informacji odnośnie stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie nie jest konieczny jego osobisty kontakt z urzędem skarbowym - art. 14 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) nakłada bowiem na urząd skarbowy obowiązek udzielania wyjaśnień w tym zakresie w formie pisemnej. W przypadku zaś, kiedy podatnik zobowiązany jest do osobistego stawiennictwa w urzędzie w związku ze wszczętym postępowaniem z urzędu, koszty podróży zgodnie z obowiązującymi przepisami (art. 264 i art. 265 § 1 pkt 2 pow. wyżej ustawy - Ordynacja podatkowa) ponosi Skarb Państwa.

W świetle powyższego brak jest zarówno ekonomicznych jak i organizacyjnych przesłanek do utworzenia wnioskowanego odrębnego urzędu skarbowego dla obsługi tylko powiatu pajęczańskiego, tak jak we wszystkich pozostałych przypadkach licznie zgłaszanych wniosków w analogicznych sprawach - w tym również 29 innych powiatów nie posiadających na swoim terenie urzędów skarbowych - które bez wyjątku zostały załatwione odmownie. Minister Finansów nie utworzył nowych urzędów skarbowych w 2000 r. i nie przewiduje ich utworzenia w 2001 r.

W wyniku sygnalizowanych przez jednostki samorządu terytorialnego niedoborów środków na wynagrodzenia powołany został przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego Zespół ds. Oceny Skutków Wdrożenia Karty Nauczyciela. Komisja przyjęła kwotę 1 196 000 tys. zł jako niedobór zawartych w części oświatowej subwencji ogólnej środków niezbędnych na pokrycie pełnych kosztów wdrożenia zmian w Karcie Nauczyciela w roku 2000 oraz rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 maja br. W trakcie prowadzonych prac wstępnie uzgodniono metodologię naliczania skutków finansowych oraz zaproponowano harmonogram działań wspierających samorządy znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji. Na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu 28 sierpnia 2000 roku strona rządowa zobowiązała się do pilnego zrealizowania działań wspierających jednostki samorządu terytorialnego, w tym do wypłacenia:

Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało jednostkom samorządu terytorialnego informację o wysokości niedoboru części oświatowej subwencji ogólnej na realizację Karty Nauczyciela, a Rząd Rzeczypospolitej Polskiej rozpoczął już przekazywanie stosownych decyzji i środków finansowych jednostkom samorządu terytorialnego. Ponadto, jak wynika z zapewnień Ministra Finansów, Rząd dołoży wszelkich starań, aby w budżecie w roku 2000 znaleźć dodatkowe środki, które pozwolą na pełne zrekompensowanie skutków zmian w Karcie Nauczyciela możliwie wielu jednostkom samorządu terytorialnego (w tym zwłaszcza otrzymującym subwencję wyrównawczą) jeszcze w tym roku (ok. 727 127 tys. zł). Natomiast tym jednostkom, które nie uzyskają pełnej rekompensaty w br., zostanie zapewnione ich pokrycie w roku 2001, z uwzględnieniem kosztów, poniesionych przez te jednostki w związku z późniejszym otrzymaniem środków, w tym ewentualnych kredytów. Jak wynika z uzyskanych danych 2293 samorządy terytorialne otrzymały już informację o planowanym terminie pokrycia jeszcze w tym roku skutków niedoboru środków przeznaczonych na wdrożenie nowego systemu wynagradzania nauczycieli.

Ministerstwo Finansów do końca września br. przekazało do samorządów poprzez budżety wojewodów 292,8 mln zł (600 zł na etat nauczycielski). Do połowy października w budżetach samorządów znalazły się dodatkowe środki w wysokości 595,2 mln zł, z tego ponad 40 mln zł z 1% rezerwy subwencji oświatowej. Oznacza to, iż 1692 jednostek samorządu terytorialnego uzyskało całkowite pokrycie tegorocznych skutków wdrożenia Karty Nauczyciela. Następna rata należności - do wysokości 728 mln zł - uruchomiona będzie po ponownym przeanalizowaniu sytuacji finansowej samorządów, tak aby w bieżącym roku w całości zasilić przede wszystkim tej jednostki, które znajdują się w sytuacji najtrudniejszej i nie mają możliwości zaciągnięcia kredytu.

Z informacji przekazywanych na początku października przez kuratorów oświaty o stanie wdrażania podwyżek płac dla nauczycieli wynika, iż 2.240 (79,6%) samorządów wypłaciło nauczycielom wynagrodzenia według nowego angażu. Najwięcej samorządów przyznało nauczycielom nowe wynagrodzenia w województwach: lubuskim (98,9%), śląskim (95,1%), pomorskim (94,2%), kujawsko-pomorskim (92,7%), małopolskim (91,1%) oraz opolskim (90,4%). Najmniej samorządów ustaliło nowe wynagrodzenia w województwie lubelskim (62%).

Prof. dr hab. inż. Edmund Wittbrodt

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Zbyszka Piwońskiego, Pani Jolanty Danielak i Pana Zdzisława Jarmużka - Senatorów Rzeczypospolitej Polskiej, złożone na 66 posiedzeniu Senatu w dniu 4 października 2000 r., przekazane przy piśmie znak: AG-043-315-2000-IV z dnia 11 października 2000 r., uprzejmie wyjaśniam, że na podstawie art. 135 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o puz", Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych ustala w terminie do 10 września kwoty wyrównania finansowego dla poszczególnych Kas Chorych na następny rok kalendarzowy i informuje o tym Kasy Chorych.

Algorytm wyrównania finansowego zakłada, że suma kwot jakie otrzymają Kasy Chorych z tego tytułu równa się sumie kwot jakimi będą obciążone Kasy obowiązane do przekazywania wyrównania. Jedynym źródłem środków finansowych jakie są przekazywane między Kasami Chorych są wyłącznie składki na ubezpieczenie zdrowotne gromadzone przez same Kasy Chorych. Nie istnieje inny - zewnętrzny - strumień zasilający wyrównanie finansowe. Kasa Chorych dążąca do zmiany należnej jej kwoty wyrównania finansowego na korzystniejszą musi pamiętać, że mogłoby się to odbyć wyłącznie poprzez pogorszenie sytuacji pozostałych Kas Chorych.

Informacja o kwotach wyrównania finansowego przekazywana jest w formie decyzji administracyjnej, stąd powstała obiegowa opinia, że to od Urzędu Nadzoru zależy, które Kasy Chorych będą płatnikami wyrównania finansowego i w jakiej wysokości, a jakie będą jego beneficjentami. Tymczasem Urząd Nadzoru dokonuje jedynie obliczeń według ściśle określonego wzoru matematycznego podanego w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 27 października 1998 r. w sprawie algorytmu wyrównania finansowego dokonywanego między Kasami Chorych oraz wysokości procentowej przewidywanych przychodów, które nie są uwzględnione w wyrównaniu (Dz.U. Nr 134, poz. 874 z późn. zm.).

- kwota planowanych przychodów rocznych Kasy Chorych ze składek na ubezpieczenie zdrowotne przypadająca średnio na 1 osobę uprawnioną do świadczeń w danej Kasie Chorych w roku poprzednim - wykazana w opracowanym przez Zarząd i przyjętym przez Radę Kasy Chorych planie finansowym na 2000 rok,

- liczba osób ubezpieczonych powyżej 60 roku życia według stanu na 30 czerwca roku poprzedniego (tj. według stanu na 30 czerwca 2000 r.).

W przypadku Lubuskiej RKCh wysokość planowanych przychodów zależała od ustaleń jakie kilka miesięcy wcześniej podjęły osoby zarządzające Lubuską RKCh, co znalazło swój wyraz w uchwale Nr 1/IV/99 Rady Lubuskiej Regionalnej Kasy Chorych z dnia 29 października 1999 r. w sprawie zatwierdzenia planu finansowego Lubuskiej Regionalnej Kasy Chorych na rok 2000 oraz uchwale Nr 4/V/99 Rady Lubuskiej Regionalnej Kasy Chorych z dnia 29 listopada 1999 r. w sprawie zmiany uchwały Nr 1/IV/99 dotyczącej planu finansowego na rok 2000 z dnia 29 października 1999 r.

W 1999 r. Kasy Chorych budowały własne prognozy przychodów na 2000 r. na podstawie prognozy przychodów oszacowanej przez Pełnomocnika Rządu ds. Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego. Spośród Kas Chorych tylko Lubuska RKCh na 2000 r. złożyła wyższe przychody, zakładając wyższą ściągalność składek na ubezpieczenie zdrowotne, które miały być opłacane przez większą liczbę ubezpieczonych niż mówiła prognoza.

Algorytm wyrównania finansowego preferuje te Kasy Chorych, które są wstrzemięźliwe w określaniu swoich przychodów i w ten sposób racjonalizują wysokość środków finansowych przeznaczanych na zakup świadczeń zdrowotnych a ewentualną nadwyżkę przychodów nad kosztami mogą przeznaczyć na zakup dodatkowych świadczeń w roku następnym. W Lubuskiej RKCh postąpiono zgoła odwrotnie. Spodziewaną nadwyżkę przychodów wpisano do planu na 2000 rok. Zdecydowana większość Kas Chorych tak nie postąpiła, co w sposób pośredni przyczyniło się do usytuowania Lubuskiej RKCh w gronie Kas Chorych o najwyższych przeciętnych planowanych przychodach ze składek w kraju w 2000 roku. Pragnę jeszcze raz podkreślić, że w obecnym kształcie ustawy o puz, pierwszorzędne znaczenie mają dokumenty, w tym przypadku plan finansowy. Natomiast wyłącznie od umiejętności Zarządu Kas Chorych zależy, czy zaplanowana przez niego kwota przychodów ze składek na ubezpieczenie zdrowotne jest kwotą realną, ściśle powiązaną z przychodami osób w tej Kasie Chorych ubezpieczonych, czy też plany rozmijają się z rzeczywistością.

Z interpretacji ustawy o puz oraz ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 135, poz. 887 z późn. zm.) i ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity Dz.U. z 1998 r. Nr 7, poz. 25 z późn. zm.) wynika, że liczba osób ubezpieczonych w poszczególnych Kasach Chorych powinna być ustalana w oparciu o rejestry prowadzone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Instytucje te w ramach swoich statutowych obowiązków administrują rejestrem osób ubezpieczonych. Prawdą jest, że jakość tych rejestrów pozostawia wiele do życzenia, stąd dane o osobach ubezpieczonych nie mogły być bezpośrednio podstawione do wzoru określającego kwoty wyrównania finansowego. Dane te musiały być dodatkowo oszacowane, między innymi poprzez uwzględnienie osób, które są poza systemem ubezpieczeń zdrowotnych (np. żołnierze służby zasadniczej, bezdomni itd.).

Rejestry prowadzone przez Kasy Chorych są równie nieprecyzyjne. Do określenia liczby ubezpieczonych Kasy także stosują obliczenia szacunkowe, przy czym metodologia stosowana przez poszczególne Kasy Chorych jest zróżnicowana i opiera się na odmiennych założeniach. Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych przed wydaniem decyzji zebrał z Kas Chorych informacje o liczbie osób objętych ubezpieczeniem zdrowotnym oraz o liczbie osób figurujących na tzw. listach aktywnych (wykazy osób, które dokonały wyboru lekarza rodzinnego). Łączna liczba osób ubezpieczonych podana przez Kasy Chorych przewyższyła podawaną przez Główny Urząd Statystyczny liczbę osób zamieszkujących Polskę. Symptomatyczne jest także to, że podana przez Kasy Chorych liczba osób powyżej 60 roku życia była wyższa od określonej przez GUS o prawie 10%.

Obiektywizm wyrównania finansowego wywodzi się m.in. z zasady wykorzystywania jednego źródła informacji o liczbie ubezpieczonych i frakcji wiekowej. Takim źródłem danych powinny być rejestry prowadzone przez ZUS i KRUS. Ponieważ nie można było z nich skorzystać w sposób bezpośredni, do obliczeń przyjęto dane opracowane przez Pełnomocnika Rządu ds. Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego, które zostały publicznie zaprezentowane i w pełni zaakceptowane przez 13 Kas Chorych. Przyjęcie danych zweryfikowanych przez instytucję niezależną, nie zainteresowaną wynikami wyrównania finansowego, a ponadto posiadającą o wiele szerszy dostęp do informacji demograficznych niż poszczególne Kasy Chorych oraz dysponującą jednolitą, sprawdzoną w praktyce metodologią, dawało gwarancję bezstronności Prezesa Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, która mogłaby być kwestionowana w przypadku wykorzystania w obliczeniach danych pochodzących od Kas Chorych.

Należy jednocześnie podkreślić, że wykorzystywany przez Kasy Chorych system Rejestr Usług Zdrowotnych (RUM) nie jest typowym rejestrem osób ubezpieczonych i może zawierać szereg błędów i nieścisłości. Dane otrzymywane za jego pośrednictwem mogą być wyłącznie traktowane jako informacje pomocnicze, tym bardziej, że ustawa nie zezwala wprost na ich przyjmowanie do obliczeń kwot wyrównania finansowego.

Z dokumentów otrzymanych z Lubuskiej RKCh wynika, że baza osobowa RUM, którą posługuje się Kasa, została utworzona na podstawie rejestru prowadzonego jeszcze przed wejściem w życie reform administracyjnej i zdrowia. W latach 1996-98 do ewidencji RUM wciągano wszystkie osoby, którym wydano książeczki usług medycznych. Z mocy wówczas obowiązujących przepisów książeczki otrzymywali wszyscy mieszkańcy województwa zameldowani na pobyt stały oraz osoby z zamiarem pobytu czasowego ponad 2 miesiące. W latach 1996-98 na terenie ówczesnych województw: leszczyńskiego, gorzowskiego i zielonogórskiego wydano ok. 976 tys. książeczek (odpowiednio: 69 tys., 414 tys., 493 tys.). Część tych osób stała się członkami Branżowej Kasy Chorych lub utraciła prawo do ubezpieczenia zdrowotnego z różnych przyczyn (np. żołnierze służby zasadniczej), wyemigrowała z terenu województwa i nie opłaca składek, bądź zmarła. Zgodnie z zaleceniem Dyrektora Lubuskiej RKCh, weryfikacja osób zarejestrowanych w bazie RUM odbywa się w np. w sytuacji, gdy osoba ubiega się o zmianę lekarza rodzinnego przed upływem pół roku. Oznacza to, że przynależność osób do Lubuskiej RKCh, które nie zmieniają lekarza lub zmieniają lekarza rodzinnego rzadziej niż raz na pół roku, nie jest weryfikowana. Osoby te mogą figurować w bazie, choć nie muszą być członkami Lubuskiej Kasy Chorych.

Dlatego też Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych wystąpił do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego oraz niektórych Kas Chorych o dokonanie weryfikacji danych osobowych zawartych w bazie RUM Lubuskiej RKCh, którą to Kasa uznaje za bazę ubezpieczonych. Branżowa Kasa Chorych dla Służb Mundurowych poinformowała Urząd Nadzoru, że nieco ponad 50 tys. osób figuruje w jej bazie danych. Mazowiecka RKCh odnotowała 1,5 tys. takich przypadków. Powtórzenia wykryto również w bazach ubezpieczonych innych Kas Chorych (Śląska - ok. 1,7 tys. osób, Kujawsko-Pomorska - 1,3 tys. osób).

Potwierdza to sama Lubuska RKCh w opracowanym przez siebie dokumencie pt. "Analiza danych o ubezpieczonych w Lubuskiej Regionalnej Kasie Chorych otrzymanych z ZUS w dniu 15.09.2000 r." (dokument nosi datę 17 września 2000 r.). Otóż Lubuska RKCh wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o zweryfikowanie wygenerowanej z rejestru RUM bazy osób ubezpieczonych w Lubuskiej RKCh (986.760 osób - stan na dzień 14.07.2000 r.). W jej wyniku ZUS stwierdził, że 114.823 osoby są członkami innych Kas Chorych.

Weryfikacja bazy w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji wykazała, że baza ubezpieczonych przedstawiona przez Lubuską RKCh zawiera dane 23.840 osób zmarłych do dnia 14 lipca br. (tj. do dnia wygenerowania bazy), 1.249 osób ma PESEL wymieniony na inny numer identyfikacyjny a 417 osób nie figuruje w rejestrze PESEl lub ten numer jest anulowany. W pełni uzasadnione jest stwierdzenie, że Lubuska RKCh domagając się przyjęcia danych wynikających z rejestru RUM, otrzymywałaby kosztem innych Kas Chorych wyrównanie finansowe na osoby nie żyjące i nie ubezpieczone w tej Kasie. Z całą pewnością można przyjąć, że łącznie liczba ta wynosi ok. 110-120 tys. osób. Dlatego też przyjęte do obliczenia wyrównania finansowego dane demograficzne oszacowane przez Pełnomocnika Rządu ds. Wprowadzenia Powszechnego Ubezpieczenia Zdrowotnego są najbliższe prawdy, najlepiej i najwłaściwiej odzwierciedlają relacje między Kasami Chorych.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Problemy ochrony przeciwpowodziowej na Żuławach istnieją od wielu lat, a stan permanentnego zagrożenia doprowadził do wykształcenia form stałej współpracy służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo powodziowe tego regionu. Zmiany administracyjne kraju od stycznia 1999 r. zburzyły nieco dotychczasowy układ poprzez zmianę granic województwa, ale nie zmniejszyło to w znaczącym stopniu bezpieczeństwa Żuław.

Podzielam opinię Pana Senatora o narastającym zagrożeniu powodziowym na Żuławach. Środki finansowe, określane przez wojewodów w ich budżetach na bieżące utrzymanie i eksploatację urządzeń melioracji wodnych podstawowych oraz na niezbędne inwestycje melioracyjne na Żuławach z roku na rok są coraz mniejsze. Ze wstępnych informacji wynika, że w projektach budżetów Wojewodów: Pomorskiego i Warmińsko-Mazurskiego na 2001 r. planowane są środki finansowe pozwalające zaspokoić potrzeby w zakresie utrzymania i eksploatacji urządzeń melioracji podstawowych, w tym ochrony przeciwpowodziowej, w około 22%, a w zakresie niezbędnych inwestycji w około 13-16%. W 2001 r. kończy się również finansowanie zadań z zakresu modernizacji urządzeń przeciwpowodziowych ze środków kredytowych Banku Rozwoju Rady Europy wspomaganych rezerwą celową budżetu państwa. Całe więc finansowanie zadań z zakresu inwestycji (modernizacji urządzeń melioracji wodnych podstawowych) przejdzie w ciężar budżetu Wojewodów.

Wyrażając swoją opinię dotyczącą oświadczenia Pana Senatora Wiesława Pietrzaka o zagrożeniu powodziowym Żuław uważam, że w projektach budżetu na następne lata, poczynając od 2001 r., powinny się znaleźć zwiększone środki na modernizację, utrzymanie i konserwację urządzeń melioracji podstawowych m.in. dla województw: pomorskiego i warmińsko-mazurskiego. Środki te pozwoliłyby doraźnie zaspokoić najpilniejsze bieżące potrzeby.

Pragnę w tym miejscu poinformować Pani Marszałek, że uważam za celowe wrócić do idei Listu Intencyjnego podpisanego przez Panów Wojewodów i Marszałków Województw Pomorskiego i Warmińsko-Mazurskiego w sprawie wspólnego działania w zakresie odbudowy, modernizacji i utrzymania urządzeń melioracyjnych i osłony przeciwpowodziowej na obszarze Żuław Wiślanych oraz "Programu modernizacji systemu zabezpieczenia i budowy osłony przeciwpowodziowej na Żuławach Wiślanych na lata 2001-2010", przekazanych do Pana Macieja Płażyńskiego Marszałka Sejmu RP i Pana Jerzego Widzyka Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Informowałem o tym Panią Marszałek przy piśmie z dnia 31 lipca 2000 r., znak ZWop-05-153/2000, stanowiącym odpowiedź na oświadczenie Pana Senatora Józefa Kuczyńskiego w sprawie zabezpieczenia przeciwpowodziowego Żuław.

Rozwiązanie tego problemu w dłuższym okresie upatruję w opracowaniu wieloletniego programu modernizacji, odbudowy i budowy nowych urządzeń melioracji wodnych na terenie Żuław lub sporządzenie strategicznego programu poprawy zabezpieczenia przeciwpowodziowego w zlewni Wisły i skierowanie tego programu pod obrady Sejmu. Przyjęcie przez Sejm takiego programu pozwoliłoby rozwiązać najpilniejsze potrzeby z zakresu gospodarki wodnej na Żuławach.

Z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Rozwoju Wsi, przedstawiam stanowisko w odniesieniu do stwierdzeń i wniosków zawartych w oświadczeniu Pana Senatora Jerzego Suchańskiego, w sprawie zagrożeń dla bezpieczeństwa energetycznego, złożonym na 65. posiedzeniu Senatu RP w dniu 22 września 2000 r.

2) zakłady energetyczne nie są w stanie w pełni wywiązywać się z założonego na nie przepisami Prawa energetycznego obowiązku utrzymywania w należytym stanie technicznym wiejskich sieci elektroenergetycznych i zapewnienia ich wymaganego rozwoju. Konieczne jest przynajmniej częściowe rekompensowanie przez skarb państwa wydatków ponoszonych na inwestycje w tych sieciach,

3) w dokumentach rządowych, jak np. "Spójna polityka strukturalna rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa" przyjęto, że działania na rzecz poprawy zaopatrzenia wsi i rolnictwa w energię elektryczną będą wspomagane środkami finansowymi z budżetu państwa i z Unii Europejskiej. Jak dotychczas, do wspomagania nie doszło, właściwe w sprawie organy administracji rządowej nie stworzyły odpowiednich procedur według których to wspomaganie mogłoby się odbywać.

Przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się przesyłaniem i dystrybucją paliw lub energii do odbiorców mają obowiązek utrzymywać zdolność urządzeń, instalacji i sieci do realizacji dostaw paliw lub energii w sposób ciągły i niezawodny, przy zachowaniu obowiązujących wymagań jakościowych. Stanowi tak art. 4 ust. 1 Prawa energetycznego. Koszty z tym związane, jako koszty uzasadnione, uwzględniane są w taryfach na paliwa i energię.

W przypadku niedotrzymania standardów jakościowych, w rozliczeniach z odbiorcami za dostarczaną energię elektryczną przedsiębiorstwa energetyczne są obowiązane udzielać bonifikat i upustów, w wysokościach określonych w taryfach lub w umowach sprzedaży energii. Przepisy dotyczące standardów jakościowych obsługi odbiorców w jednakowym stopniu będą obowiązywać przedsiębiorstwa energetyczne sprywatyzowane jak i nie sprywatyzowane. Z tytułu prywatyzacji przedsiębiorstw energetycznych nie występują w tym zakresie żadne zagrożenia.

Kontrolę dotrzymywania standardów jakościowych obsługi odbiorców energii elektrycznej sprawuje Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, na podstawie art. 23 ust. 2 pkt 4 Prawa energetycznego.

Nie mogę podzielić poglądu Pana Senatora, że po prywatyzacji przedsiębiorstw energetycznych ulegnie jeszcze zmniejszeniu zakres odtworzeń i rozwoju wiejskich sieci elektroenergetycznych. Zmniejszenie zakresu nie może być nawet niezamierzonym skutkiem prywatyzacji. "Założenia polityki energetycznej Polski do 2020 r.", przyjęte przez Radę Ministrów w dniu 22 lutego 2000 r. stanowią m.in., że procesy prywatyzacyjne w sektorze energii będą prowadzone w taki sposób, żeby wpływom do budżetu państwa z tytułu objęcia akcji prywatyzowanych przedsiębiorstw przez inwestorów strategicznych towarzyszyły zobowiązania inwestycyjne o podobnej skali zaangażowania środków finansowych, a uzyskanie zwiększonych pakietów akcji uwarunkowane było podniesieniem kapitału akcyjnego, przeznaczonego na rozwój przedsiębiorstwa.

Wg wykonanej we wrześniu 2000 r. w Agencji Rynku Energii S.A. "Oceny stanu elektroenergetycznych sieci wiejskich", którą w załączeniu przesyłam, około 50% sieci na terenach wiejskich powinno być poddane w mniejszym lub w większym zakresie odtworzeniom i modernizacjom. Przede wszystkim powinny być wymienione przewody o przekroju 25 mm², których udział w ogólnej długości sieci wynosi jeszcze ok. 20%.

Zadania i obowiązki w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej służącej do dostarczania paliw lub energii do odbiorców przepisami art. 16, 17, 18, 19 i 20 Prawa energetycznego zostały nałożone na przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się przesyłaniem i dystrybucją paliw i energii oraz na gminy. Przedsiębiorstwa energetyczne są obowiązane sporządzać i uzgadniać z Prezesem Urzędu Regulacji Energetyki plany rozwoju w zakresie zaspokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania na energię elektryczną, paliwa gazowe i ciepło. Zarządy gmin natomiast są obowiązane opracowywać, a rady gmin uchwalać, założenia do planu zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe. W przypadku, gdy plany przedsiębiorstw energetycznych nie zapewniają realizacji założeń gmin, rady gmin uchwalają plany zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe. W celu realizacji tych planów gminy mogą zawierać umowy z przedsiębiorstwami energetycznymi.

Jednakże gminy, zwłaszcza gminy na terenach wiejskich, nie dysponują jeszcze wystarczającymi możliwościami finansowymi realizacji swych planów. Należy więc je wspomóc środkami finansowymi pochodzącymi z budżetu państwa jak również pomocowymi z Unii Europejskiej. W tym też celu Minister Gospodarki w piśmie z dnia 16 października 2000 r. wystąpił do Ministra Finansów o uwzględnienie w projekcie budżetu państwa na 2000 r., w pozycji "rezerwy celowe", kwoty 100 mln złotych z przeznaczeniem dla gmin inwestujących w rozwój infrastruktury na obszarach wiejskich. Wykorzystanie tych środków mogłoby się odbywać za pośrednictwem Wojewódzkich Urzędów Marszałkowskich oraz Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, której zmieniony rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2000 r. zakres działania obejmuje już poprawę zaopatrzenia w energię elektryczną na obszarach wiejskich.

Zasady waloryzacji emerytur i rent reguluje ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.).

Prognozowany na 2000 r. wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, powiększony o 15% różnicy pomiędzy prognozowanym na 2000 r. średniorocznym wskaźnikiem przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej a prognozowanym na 2000 rok średniorocznym wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, był niższy niż 110% i wyniósł 106%. A zatem zgodnie z zapisami ustawy, w 2000 r. zaplanowano jedną waloryzację świadczeń emerytalno-rentowych, od czerwca.

Na zakładany w ustawie budżetowej na 2000 r. nominalny wzrost emerytur i rent o 6% składają się zatem:

Polega on na tym, że po zakończeniu roku kalendarzowego, sprawdza się rzeczywistą wartość realnej przeciętnej emerytury i renty. Jeżeli w minionym roku nie osiągnięto wartości, jaką zapisano w ustawie budżetowej, odpowiednio podwyższa się wskaźnik waloryzacji ustalony w ustawie budżetowej dla najbliższego terminu podwyżki. Ponadto emeryci i renciści, którym przyznano świadczenia do dnia 31 grudnia poprzedniego roku, otrzymują wyrównanie w formie jednorazowej wypłaty, którą oblicza się jako uzupełnienie łącznej kwoty emerytury i renty wpłaconej za poprzedni rok do wysokości jaka powinna być uzyskana zgodnie z założeniami do ustawy budżetowej na poprzedni rok.

O tym, czy należy uruchomić mechanizm korygujący oraz o wysokości korekty wiadomo dopiero wówczas, gdy są już znane wszystkie dane pozwalające na skonfrontowanie wykonania z planem. Zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r., Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", w terminie do 7 dnia roboczego lutego bieżącego roku:

- wskaźnik realnej przeciętnej emerytury i renty brutto

A zatem z tytułu wyższej inflacji w 2000 r. emeryci i renciści mogą liczyć na otrzymanie w 2001 r. jednorazowego wyrównania oraz podwyższenie bieżącego wskaźnika waloryzacji w 2001 r. Jak już wyżej podano informacje niezbędne do stwierdzenia, czy zachodzą okoliczności uzasadniające jednorazową wypłatę, znane będą w połowie lutego 2001 r., wówczas będzie też znana faktyczna wielkość wyrównań i wskaźnik korygujący bieżącą waloryzację w 2001 r.

Zgodnie z przepisami ustawy emerytalnej wypłata wyrównań za dany rok następuje w terminie najbliższej waloryzacji w następnym roku. Uwzględniając postulaty środowisk emerytów i rencistów aktualnie Rząd rozważa możliwość wypłacenia jednorazowej kwoty wyrównującej, co najmniej do 0,3%, wzrost realnej przeciętnej emerytury i renty brutto w 2000 r., niezależnie od terminu waloryzacji w 2001 r., gdy tylko będą znane niezbędne informacje za 2000 r. ogłaszane przez GUS.