Warszawa, 2000.07.17

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

1) Generalna Dyrekcja Dróg Publicznych rozpoczęła w roku 1992 ważenie pojazdów ciężarowych poruszających się po drogach publicznych w celu sprawdzania czy nie przekraczają dopuszczalnych nacisków osi na drogę, masy całkowitej i wymiarów. Celem tych kontroli jest ograniczenie skali niszczenia dróg oraz minimalizacja utrudnień przez pojazdy nienormatywne.

Ważenia pojazdów dokonują pracownicy rejonów dróg krajowych, w asyście policji ze względów na bezpieczeństwo pracowników. Obecnie służby GDDP posiadają 35 kompletów wag nośnych (po 6 wag w komplecie) i 6 stacji stałych ważenia pojazdów. Przewoźnicy, których pojazdy okażą się nienormatywne i nie posiadają wymaganych zezwoleń, są obciążeni w drodze decyzji administracyjnych podwyższonymi opłatami drogowymi. W wyniku tych działań został powstrzymany proces zwiększania się ilości transportów nienormatywnych bez zezwoleń a nawet ilość ta zmalała z 15% skontrolowanych pojazdów w 1995 r. do 9% w roku 1998.

Przedstawiony wyżej system kontroli pojazdów nie jest skuteczny w odniesieniu do pojazdów zagranicznych w ruchu międzynarodowym, ponieważ nie ma możliwości wyegzekwowania opłat nałożonych na zagranicznych przewoźników w trybie decyzji administracyjnych. Skutecznym sposobem ochrony dróg przed nienormatywnymi pojazdami z rejestracją zagraniczną jest ich kontrola na przejściach granicznych. Na kilku przejściach urzędy celne dokonują ważenia pojazdów i pobierania opłat drogowych za przejazd pojazdami nienormatywnymi bez uprzednio uzyskanych zezwoleń. Wprowadzenie takich kontroli na wszystkich przejściach granicznych, przez które odbywa się ruch pojazdów ciężarowych, będzie możliwe po wyposażeniu tych przejść w odpowiednie wagi za co, zgodnie z ustawą o ochronie granicy państwowej, są odpowiedzialni wojewodowie.

Sytuacja z ważeniem pojazdów uległa załamaniu, gdy w dniu 6 maja 1999 r. został ogłoszony wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 kwietnia 1999 r. (Dz.U. Nr 40, poz. 411), którym Trybunał orzekł, że § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 października 1999 r. w sprawie opłat drogowych, już wówczas nie obowiązującego, jest niezgodny z art. 2 i 92 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 13 marca 1995 r. o drogach publicznych (Dz.U. Nr 14, poz. 60 ze zm.). Wyrok ten ma zastosowanie do spraw wszczętych pod rządami ww. rozporządzenia R.M. z 1996 r. Od 5 kwietnia 1998 r. obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie opłat drogowych (Dz.U. Nr 40, poz. 230) i sprawy wszczęte od tego dnia były rozpatrywane na podstawie przepisów w nim zawartych. Pomimo, że ww. wyrok Trybunału dotyczy wyłącznie rozporządzenia R.M. z 1996 r., Naczelny Sąd Administracyjny, powołując się na wyrok, uchyla decyzje Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej i Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych oraz organów I instancji w sprawie obciążania przewoźników podwyższonymi opłatami drogowymi za jazdę pojazdami nienormatywnymi bez zezwoleń, wydane na podstawie rozporządzenia R.M. z 1998 r. Uzasadniając swoje stanowisko NSA stwierdza, że rozporządzenie Rady Ministrów z 1998 r. w sprawie opłat drogowych również stanowi przepis o charakterze represyjnym, bowiem określone nim podwyższone opłaty drogowe stanowią wielokrotność opłaty podstawowej. Ponieważ zdaniem MTiGM i GDDP nie można zgodzić się ze stanowiskiem NSA w tej sprawie, wnoszone są od wyroków NSA podania do Ministra Sprawiedliwości o wniesienie rewizji nadzwyczajnych.

Zgadzam się ze spostrzeżeniem Pana Senatora co do wielkości strat powodowanych przez pojazdy nienormatywne. Straty Skarbu Państwa na drogach krajowych spowodowane ruchem pojazdów nienormatywnych, obliczone przez Instytut Badawczy Dróg i Mostów wg standardów międzynarodowych, wynoszą 1676 mln złotych rocznie i przekraczają dotację budżetu państwa na te drogi. Podzielam również stanowisko Pana Senatora co do konieczności wprowadzenia kar za jazdę pojazdami nienormatywnymi bez zezwolenia. Wprowadzenie takich kar w miejsce obowiązujących obecnie podwyższonych opłat drogowych wymagałoby decyzji Parlamentu R.P. w sprawie odpowiedniej zmiany art. 13 ust. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. Nr 14, poz. 60 z późn. zm.).

Z dniem 1 lipca 2000 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie opłat drogowych (Dz.U. Nr 51, poz. 607). Rozporządzenie to obniżyło opłaty za przekroczenie dopuszczalnych wymiarów pojazdów ciężarowych i utrzymało na podobnym poziomie jak w rozporządzeniu z 1998 r. opłaty za przekroczenie dopuszczalnych nacisków osi na drogę i dopuszczalnej masy całkowitej. W przypadku obniżenia tych ostatnich opłat przewoźnikowi opłacałoby się eksploatować pojazdy przeciążone, niszcząc drogi.

Obecnie można zauważyć mniejsze zainteresowanie polskich przewoźników wykonywaniem międzynarodowych przewozów drogowych do Ukrainy. Należy zauważyć, że na spadek zainteresowania przewoźników wykonywaniem przewozów do Ukrainy, jak również i w tranzycie przez ten kraj, decydujący wpływ ma obowiązujący tam system opłat, który poprzez swoją uznaniowość i brak jasnych kryteriów naliczania opłat utrudnia wykonywanie usług międzynarodowego transportu drogowego. Jednocześnie należy zauważyć, że występuje duża rozbieżność pomiędzy wysokością oficjalnych opłat obowiązujących na Ukrainie w związku z wykonywaniem międzynarodowego transportu drogowego, a wysokością opłat faktycznie pobieranych przez ukraińskie władze celne.

Na mocy art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 2 sierpnia 1997 roku o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego (Dz.U. Nr 106 poz. 677 z późn. zm.) Minister Transportu i Gospodarki Morskiej może na zasadzie wzajemności wprowadzić dla zagranicznych przedsiębiorców, w drodze rozporządzenia, inne opłaty niż opłaty za przejazd po drogach krajowych wykorzystywanych w międzynarodowym transporcie drogowym, określić ich wysokość i tryb wnoszenia oraz jednostki właściwe do pobierania tych opłat.

Zgodnie z informacjami strony ukraińskiej, na terytorium Ukrainy opłaty nałożone na przedsiębiorców w związku z wykonywaniem międzynarodowego transportu drogowego pobierane są w takiej samej wysokości zarówno od przewoźników polskich, jak i od przewoźników ukraińskich. Tak więc obowiązujący na Ukrainie system opłat nie jest dyskryminujący w stosunku do polskich przewoźników wykonujących usługi międzynarodowego transportu drogowego.

Ministerstwo Transportu i Gospodarki Morskiej na bieżąco monitoruje wysokość opłat pobieranych od polskich przewoźników przez ukraińskie władze celne. Przewoźnicy wykonujący międzynarodowe przewozy drogowe i w tranzycie przez terytorium Ukrainy przesyłają kopie dowodów uiszczonych opłat, a także przekazują informacje o wysokości opłat pobieranych od nich przez odpowiednie służby na Ukrainie. Nadesłane materiały są weryfikowane pod względem wysokości oficjalnych opłat obowiązujących na Ukrainie w związku z wykonywaniem międzynarodowego transportu drogowego, a wysokością opłat faktycznie pobieranych od polskich przewoźników.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Widzyk

Warszawa, 27 07. 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Grzegorza Lipowskiego złożonego podczas 60 posiedzenia Senatu w dniu 9 czerwca 2000 r. w sprawie braku uregulowań prawnych ustalających organy, które będą pokrywać koszty badań lekarskich członków ochotniczych straży pożarnych - z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U. Nr 81, poz. 351 z późn. zm.) określa wprawdzie jednoznacznie uprawnienia wyżej wymienionych osób do bezpłatnych okresowych badań lekarskich, ale nie rozstrzyga kto ma ponosić koszty tych badań.

Obecnie, gdy zakłady te są zakładami samodzielnymi i pozyskują środki finansowe na zadania statutowe z różnych źródeł istnieje konieczność ustalenia źródła finansowania ich działalności, również w powyżej przedstawionym zakresie, zwłaszcza, że koszty te są znaczące, bowiem badania lekarskie powinny być wykonywane u około 480 tys. członków ochotniczych straży pożarnych i nie rzadziej niż co 2 lata.

W związku z powyższym w dniu 23 kwietnia 1999 r. Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej Pan Maciej Piróg przekazał Podsekretarzowi Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Panu Krzysztofowi Budnikowi stanowiska Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej w tej sprawie i wskazał na konieczność jej uregulowania.

Pragnę również przekazać Pani Marszałek, że Ministerstwo Zdrowia uzyskało w bieżącym miesiącu informacje z Departamentu Legislacyjnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, z której wynika, że projekt nowelizacji ustawy, o której mowa powyżej będzie w najbliższym czasie przekazany do ponownych uzgodnień międzyresortowych, a następnie w IV kwartale 2000 r. zostanie przedstawiony Radzie Ministrów.

Z poważaniem

PODSEKRETARZ STANU

z up. Aleksander Grad

Warszawa, 2000-07-19

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

I. Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelą z dnia 18 lutego 2000 r. (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spaw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

W myśl art. 30 ust. 8 i 9 Karty Nauczyciela państwo gwarantuje w dochodach jednostek samorządu terytorialnego środki niezbędne na wskazane powyżej średnie wynagrodzenie (wraz z pochodnymi od wynagrodzeń i odpisami) dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, zatrudnionych zgodnie ze standardami. Wszelkie regulacje płacowe wobec nauczycieli, jakie wynikają ze znowelizowanej ustawy - Karta Nauczyciela, w tym przyznane jednostkom samorządu terytorialnego kompetencje do stanowienia o wysokości dodatków (art. 30 ust. 6) powinny uwzględniać powyższe zapisy. Przesądzają bowiem one jednocześnie o wysokości zobowiązań państwa w zakresie finansowania zadań oświatowych.

Środki na wdrożenie nowego systemu wynagradzania nauczycieli, realizowanego w oparciu o zasady wskazane wyżej zostały zapewnione w przyznanej dla jednostek samorządu terytorialnego na 2000 rok części oświatowej subwencji ogólnej.

II. Mając nadzieję czytelnie wyjaśnić przywołane zależności pozwalam sobie załączyć kalkulację skutków wdrożenia nowego systemu wynagradzania w gminach należących do Związku Gmin Krajny: Jastrowiu, Lipce, Okonku oraz Tarnówku, opartą na średniorocznej liczbie etatów nauczycielskich oraz powyższym przeciętnym wynagrodzeniu nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego.

- w Gminie Jastrowie - 88,97%,

- w Gminie Lipka - 73,59%,

- w Gminie Okonek - 75,05%,

- w Gminie Tarnówka - 64,52%

Jednocześnie pozwolę sobie poinformować Panią Marszałek, iż z uwagi na ograniczone możliwości finansowe, państwo nie może akceptować wszystkich możliwych rozwiązań w tym zakresie, tym bardziej, iż nie ma obecnie praktycznie żadnego wpływu na politykę zatrudnieniową prowadzoną w jednostkach samorządu terytorialnego oraz kształtowania wysokości dodatków przewidzianych w art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela.

Ministerstwo Edukacji Narodowej rozpatruje w trybie indywidualnym wszystkie wpływające wnioski z tytułu wdrożenia przepisów ustawy Karty Nauczyciela oraz dokona rozdziału środków z tego tytułu, w ramach wyodrębnionej 1% rezerwy subwencji oraz przewidywanej rezerwy wynikającej z art. 47 ustawy budżetowej. Każdorazowo jednak warunkiem naliczenia dodatkowych środków będzie zgodność z przywoływanymi powyżej zasadami przesądzonymi ustawą Karta Nauczyciela oraz potwierdzenie ewentualnych dodatkowych skutków szczegółowymi kalkulacjami.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki

Warszawa, 2000-07-19

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelą z dnia 18 lutego 2000 r. (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spaw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

a) nauczyciel stażysta - 1 222 zł

b) nauczyciel kontaktowy - 1 479 zł

Środki na wdrożenie nowego systemu wynagradzania nauczycieli, realizowanego w oparciu o zasady wskazane wyżej zostały zapewnione w przyznanej dla jednostek samorządu terytorialnego na 2000 rok części oświatowej subwencji ogólnej.

Z uwagi na ograniczone możliwości finansowe, państwo nie może akceptować wszystkich możliwych rozwiązań w tym zakresie, w tym bardziej, iż nie ma obecnie praktycznie żadnego wpływu na polityką zatrudnieniową prowadzoną w jednostkach samorządu terytorialnego oraz kształtowania wysokości dodatków przewidzianych w art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela.

Ponadto pozwolę sobie poinformować, że Ministerstwo Edukacji Narodowej rozpatruje w trybie indywidualnym wszystkie wpływające wnioski z tytułu wdrożenia przepisów ustawy Karty Nauczyciela oraz dokona rozdziału środków z tego tytułu, w ramach wyodrębnionej 1% rezerwy subwencji oraz przewidywanej rezerwy wynikającej z art. 47 ustawy budżetowej. Każdorazowo jednak warunkiem naliczenia dodatkowych środków będzie zgodność z przywołanymi powyżej zasadami przesądzonymi ustawą Karta Nauczyciela oraz potwierdzenie ewentualnych dodatkowych skutków szczegółowymi kalkulacjami.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki

Warszawa, 2000-07-19

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

I. Zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 ze zm.) w brzmieniu nadanym nowelą z dnia 18 lutego 2000 r. (Dz.U. Nr 19, poz. 239) minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, w porozumieniu z ministrem właściwym do spaw pracy, określił, w drodze rozporządzenia, dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego: wysokość minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego, szczegółowe zasady zaszeregowania nauczycieli, sposób obliczania wysokości stawki wynagrodzenia za jedną godzinę przeliczeniową, ogólne warunki przyznawania dodatku motywacyjnego, wykaz stanowisk oraz dodatkowych zadań i zajęć uprawniających do dodatku funkcyjnego.

W świetle powyższej ustawy organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego (art. 30 ust. 6) określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu: wysokość stawek dodatków motywacyjnego, funkcyjnego i za warunki pracy oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe i za godziny doraźnych zastępstw, a także wysokość i warunki wypłacania nagród i innych świadczeń, o ile nie zostały one określone w Karcie Nauczyciela lub odrębnych przepisach w taki sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli na obszarze działania danej jednostki samorządu terytorialnego odpowiadały co najmniej średnim wynagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.

b) nauczyciel kontaktowy - 1 479 zł

c) nauczyciel mianowany - 1 772 zł

W myśl art. 30 ust. 8 i 9 Karty Nauczyciela państwo gwarantuje w dochodach jednostek samorządu terytorialnego środki niezbędne na wskazane powyżej średnie wynagrodzenie (wraz z pochodnymi od wynagrodzeń i odpisami) dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, zatrudnionych zgodnie ze standardami. Wszelkie regulacje płacowe wobec nauczycieli, jakie wynikają ze znowelizowanej ustawy - Karta Nauczyciela, w tym przyznane jednostkom samorządu terytorialnego kompetencje do stanowienia o wysokości dodatków (art. 30 ust. 6) powinny uwzględniać powyższe zapisy. Przesądzają bowiem one jednocześnie o wysokości zobowiązań państwa w zakresie finansowania zadań oświatowych.

Środki na wdrożenie nowego systemu wynagradzania nauczycieli, realizowanego w oparciu o zasady wskazane wyżej zostały zapewnione w przyznanej dla jednostek samorządu terytorialnego na 2000 rok części oświatowej subwencji ogólnej.

II. Mając nadzieję czytelnie wyjaśnić przywołane zależności pozwalam sobie załączyć kalkulację skutków wdrożenia nowego systemu wynagradzania w gminach należących do Związku Gmin Krajny: Jastrowiu, Lipce, Okonku oraz Tarnówku, opartą na średniorocznej liczbie etatów nauczycielskich oraz powyższym przeciętnym wynagrodzeniu nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego.

- w Gminie Jastrowie - 88,97%,

- w Gminie Lipka - 73,59%,

- w Gminie Okonek - 75,05%,

- w Gminie Tarnówka - 64,52%

Jednocześnie pozwolę sobie poinformować Panią Marszałek, iż z uwagi na ograniczone możliwości finansowe, państwo nie może akceptować wszystkich możliwych rozwiązań w tym zakresie, tym bardziej, iż nie ma obecnie praktycznie żadnego wpływu na politykę zatrudnieniową prowadzoną w jednostkach samorządu terytorialnego oraz kształtowania wysokości dodatków przewidzianych w art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela.

Ministerstwo Edukacji Narodowej rozpatruje w trybie indywidualnym wszystkie wpływające wnioski z tytułu wdrożenia przepisów ustawy Karty Nauczyciela oraz dokona rozdziału środków z tego tytułu, w ramach wyodrębnionej 1% rezerwy subwencji oraz przewidywanej rezerwy wynikającej z art. 47 ustawy budżetowej. Każdorazowo jednak warunkiem naliczenia dodatkowych środków będzie zgodność z przywoływanymi powyżej zasadami przesądzonymi ustawą Karta Nauczyciela oraz potwierdzenie ewentualnych dodatkowych skutków szczegółowymi kalkulacjami.

Z wyrazami szacunku

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Karwacki

Warszawa, 2000.07.20

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przekazanym, za pośrednictwem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, oświadczeniem Senatora Jerzego Suchańskiego, złożonym na 61 posiedzeniu Senatu RP, dotyczącym wniosku grupy inicjatywnej, reprezentującej emerytów i rencistów, o sporządzenie skargi konstytucyjnej do Trybunału Konstytucyjnego - zaskarżającej ustawę z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 118) - uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Poruszony przez wnioskodawców problem jest również formułowany jako likwidacja tzw. portfeli świadczeń.

Jak z powyższego wynika, podniesiony problem ma wymiar powszechny i jego rozwiązanie sprowadza się w zasadzie do podwyższenia za okresy wsteczne niemal wszystkich emerytur i rent.

Przechodząc do bliższej charakterystyki problemu należy przypomnieć następujące fakty:

W 1992 r. wpływy ze składek pokrywały niewiele ponad 80% wydatków na świadczenia z perspektywą dalszego zwiększenia tych niedoborów w latach następnych. W tej sytuacji, z konieczności, w ustawie budżetowej na 1993 r. przyjęto regulacje zmniejszające dynamikę wzrostu wypłat. Wyraziło się to obniżeniem wysokości kwoty bazowej z 100% do 91% średniego wynagrodzenia.

W wykonaniu tego orzeczenia ustawą z dnia 6 września 1995 r. o zmianie ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent ...(Dz.U. Nr 95, poz. 473), wprowadzono zasadę podwyższania w każdym terminie waloryzacji świadczeń o jeden punkt procentowy wskaźnika kwoty bazowej, aż do osiągnięcia 100% przeciętnego wynagrodzenia. Zgodnie z postanowieniami ustawy, wskaźnik wysokości kwoty bazowej od 1 września 1996 r. wynosił 94% przeciętnego wynagrodzenia, od 1 marca 1997 r. 95%, od 1 września 1997 r. 96%, od 1 marca 1998 r. 97%, od 1 września 1998 r. - 98% przeciętnego wynagrodzenia. Wreszcie na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118) od 1 stycznia 1999 r. wskaźnik wysokości kwoty bazowej został podwyższony do 100% przeciętnego wynagrodzenia.

........

lat zarobków, przyznawane w 1992 r. od podstawy z trzech lat, do dziewięciu lat w 1998 r., a poczynając od 1999 r. z dziesięciu kolejnych lat kalendarzowych.

3. Na mocy ustawy z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent... przeliczono wszystkie świadczenia emerytalno-rentowe w oparciu o jednolite zasady, które uzależniły wysokość świadczenia od takich obiektywnych kryteriów, jak: staż pracy i wysokość przeciętnego wynagrodzenia uzyskanego w okresie przyjętym do obliczenia podstawy wymiaru (w relacji do przeciętnego wynagrodzenia w kraju w tym samym czasie). Zlikwidowano w ten sposób podział na "starty" i "nowy" portfel. Przeliczenie wszystkich świadczeń emerytalno-rentowych wg nowych zasad wyeliminowało nieuzasadnione dysproporcje w ich wysokości, które powstawały w latach ubiegłych.

Gwarantuje wypłatę tzw. świadczeń minimalnych i jednocześnie ogranicza poziom świadczeń wysokich. Oznacza to, że osobom o krótkim stażu pracy, a więc krótkim okresie opłacania składki na ubezpieczenie oraz osiągającym niskie zarobki wypłacane są świadczenia podwyższone do wysokości gwarantowanej przez Państwo, natomiast ogranicza się wysokość świadczeń osobom osiągającym w czasie zatrudnienia wysokie zarobki.

Procesowi radykalnych reform we wszystkich dziedzinach życia w Polsce, w tym także w ubezpieczeniach społecznych, towarzyszą w krótszych lub dłuższych okresach rozwiązania przejściowe. Stanowią one swego rodzaju łączniki prowadzące sukcesywnie od starego systemu do nowego. Przypisywanie tym rozwiązaniom innych celów eliminuje możliwości przeprowadzania zmian.

Na koniec pragnę poinformować Panią Marszałek, że obecnie w Sejmie trwają prace nad poselskim projektem ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Ubezpieczeń Społecznych (druk nr 1459), zmierzającym do ujednolicenia kwoty bazowej lub świadczeń emerytalno-rentowych przyznanych w okresie od 1 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, 21.07 2000 r.

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez senatora Grzegorza Lipowskiego podczas 61 posiedzenia Senatu RP w dniu 29 czerwca 2000 roku w sprawie przekazania w trybie pilnym ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych zwiększonych limitów na dofinansowanie turnusów rehabilitacyjnych dla osób niepełnosprawnych, przekazane pismem z dnia 04 lipca 2000 roku, znak: AG/043/192/2000/IV - z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów - pragnę wyjaśnić:

Środki finansowe na realizacją zadań m.in. z zakresu rehabilitacji społecznej (w tym na dofinansowanie uczestnictwa osób niepełnosprawnych w turnusach rehabilitacyjnych) przekazywane są starostom przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych wg zasad określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 26 stycznia 1999 r. w sprawie algorytmu podziału środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na realizację określonych zadań jednostek samorządu terytorialnego oraz sposobu przedstawiania sprawozdań o wykorzystaniu tych środków (Dz.U. Nr 8, poz. 73).

Zgodnie z powyższym rozporządzeniem wysokość środków na dofinansowanie uczestnictwa osób niepełnosprawnych w turnusach rehabilitacyjnych i uzależniona jest z jednej strony od liczby osób niepełnosprawnych (w danym powiecie i w całym kraju), a z drugiej od ogólnej kwoty środków przewidzianych w planie finansowym Funduszu na dany rok na realizację zadań z zakresu rehabilitacji społecznej. Należy podkreślić, że kwoty przewidziane na realizację powyższych zadań zależą bezpośrednio od wysokości prognozowanych przychodów funduszu.

W roku bieżącym przewidywane jest znaczne zmniejszenie przychodów Funduszu w stosunku do roku ubiegłego, będące skutkiem wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2000 roku zmian w przepisach podatkowych. W wyniku tych zmian przychody Funduszu będą niższe o wpływy z podatków od zakładów pracy chronionej oraz o wpływy z podatku VAT.

Ponadto wyjaśniam, że starostowie, po dokonaniu rozeznania potrzeb na swoim terenie w zakresie dofinansowania turnusów rehabilitacyjnych, mieli możliwość wystąpienia do dnia 30 maja 2000 roku do Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych o przeniesienie wydatków między poszczególnymi pozycjami planu na podstawie art. 99 ust. 2 ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych (Dz.U. Nr 155, poz. 1014 z późn. zm.) Przeniesienia, na wniosek starosty, dokonuje Prezes Zarządu Funduszu po uzyskaniu akceptacji ministra nadzorującego Państwowy Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, tj. Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

W odniesieniu do powiatu grodzkiego Częstochowa informuję, że w roku ubiegłym samorząd miasta Częstochowa wykorzystał w ok. 90% środki przeznaczone na dofinansowanie turnusów rehabilitacyjnych.

W pierwszej połowie 2000 roku Prezydent Miasta Częstochowy przesłał do Funduszu zapotrzebowania na przekazanie środków na dofinansowanie turnusów rehabilitacyjnych łącznie w kwocie 265.807 zł., które to środki otrzymał w podanej wysokości. Ponadto w bieżącym roku Prezydent Miasta Częstochowa wystąpił z wnioskiem na podstawie ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych o przeniesienie w 2000 roku kwoty 237.384 zł z puli środków przewidzianych na realizację zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej na dofinansowanie turnusów rehabilitacyjnych, co oznacza zmniejszenie środków na tworzenie nowych miejsc pracy o 27.304 zł., na pożyczki na rozpoczęcie działalności gospodarczej o 185.681 zł., na finansowanie szkoleń osób niepełnosprawnych o 13.598 zł i na zwrot kosztów i składek na ubezpieczenia społeczne o 10.801 zł.

Informuję także, że w wyniku podziału nie wykorzystanych przez samorządy powiatowe w 1999 roku i zwróconych do PFRON środków na zadania z zakresu rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, samorządowi miasta Częstochowa przypadła kwota 10.726 zł na dofinansowanie turnusów rehabilitacyjnych. Tak więc na dofinansowanie turnusów rehabilitacyjnych w bieżącym roku Prezydent Miasta Częstochowa otrzyma łącznie 535.917 tys., czyli o 17% więcej niż wykorzystał na ten cel w roku ubiegłym.

MINISTER

Up.

SEKRETARZ STANU

Joanna Staręga-Piasek

Warszawa, 20 lipca 2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Kazimierza Drożdża Senatora RP na 61 posiedzeniu Senatu w dniu 29 czerwca 2000 r. przesłane przy piśmie Pani Marszałek znak: AG/043/206/2000/IV w sprawie planowanej likwidacji Oddziału Obserwacyjno - Zakaźnego SP ZOZ w Kłodzku uprzejmie wyjaśniam, iż Ministerstwo Zdrowia podjęło wszelkie niezbędne działania mające na celu wyjaśnienie przedmiotowej sprawy. Z uwagi jednak na konieczność wnikliwego rozpatrzenia powyższej sprawy oraz uzyskania stanowiska Pana Prof. dr hab. Andrzeja Gładysza, ostateczna odpowiedź zostanie udzielona niezwłocznie po wyjaśnieniu wszystkich okoliczności.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 27 lipca 2000 r.

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu RP

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU