Warszawa,25 maja 2000 r.

W związku z przekazaniem przez Panią Marszałek oświadczenia Senatora Jerzego Suchańskiego w sprawie prywatyzacji spółki CENTROSTAL S.A. w Rzeszowie uprzejmie informuję, iż MSP nie prowadzi negocjacji z potencjalnymi inwestorami a jedynie, zgodnie z przyjętymi procedurami ma możliwość dołączenia się do transakcji, wcześniej zawartej przez NFI.

Z uzyskanych od Zarządu NFI informacji wynika, że Fundusz od dłuższego czasu poszukuje dla spółki inwestora strategicznego, który stałby się właścicielem 60% akcji należących do Narodowych Funduszy Inwestycyjnych. Jako strona transakcji, NFI (zanim dokona zbycia akcji spółki) bada wiarygodność każdego potencjalnego nabywcy. Inwestor, z którym Fundusz prowadzi rozmowy w sprawie zakupu pakietu akcji CENTROSTAL S.A. jest lokalnym, aktywnie działającym w branży podmiotem.

Niewątpliwie działania dotyczące poszukiwania odpowiedniego inwestora dla spółki mogą wiązać się z ryzykiem gospodarczym. W celu minimalizacji takiego ryzyka Fundusz konstruuje umowy sprzedaży akcji spółek, aby zabezpieczyć swoje interesy (jako strony umowy), jak i interesy innych akcjonariuszy spółki. W omawianym przypadku inwestor zobowiązany jest do złożenia oferty zakupu akcji pozostałym akcjonariuszom spółki.

Warszawa, 2000.05.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Ireneusza Michasia przesłane przy piśmie z dnia 28 kwietnia 2000 r. nr AG/043/127/2000/IV uprzejmie informuję Panią Marszałek, że w dniu 6 marca 2000 r. Główny Lekarz Weterynarii wystąpił do Komisji Weterynaryjnej Unii Europejskiej z wnioskiem o zmianę dotychczasowej Decyzji Komisji 98/371 z dnia 29 maja 1998 r. celem przywrócenia Polsce możliwości eksportu żywych świń, świeżego mięsa wieprzowego i dziczyzny z Polski do Krajów UE.

Z wyrazami szacunku

Zbigniew Chrzanowski

Warszawa, dnia 29.05.2000 r.

W związku z wystąpieniem Pani Marszałek z dnia 17 maja 2000 r., znak AG/043/140/2000/IV, dotyczącym oświadczenia złożonego przez senator Dorotę Kempkę w sprawie negatywnej działalności orzeczników ZUS pragnę wyjaśnić, że z dniem 1 września 1997 roku weszła w życie ustawa z dnia 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym /Dz.U. z 1999 r. Nr 100, poz. 461). Ustawa ta, popularnie zwana orzeczniczą, stanowiła jeden z elementów przyjętego w dniu 16 maja 1996 r. przez Radę Ministrów "Programu reformy ubezpieczeń społecznych" w zakresie dotyczącym zmiany zasad i trybu przyznawania rent inwalidzkich.

Według poprzednio obowiązujących zasad orzecznictwa - nie zmienianych w praktyce od 1954 r. - warunkiem nabycia uprawnień do renty inwalidzkiej było stwierdzenie inwalidztwa, definiowanego jako niezdolność do zatrudnienia. Pomimo takiego określenia przepisy nie były konsekwentne, ponieważ odpuszczano sytuacje, gdy warunkiem wystarczającym do stwierdzenia inwalidztwa uprawniającego do renty było szczególne naruszenie sprawności organizmu (np. ślepota jednego oka, głuchota, stan po usunięciu jednego płuca), nawet jeżeli nie ograniczało ono zdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia.

W ustawie z dnia 28 czerwca 1996 r. fundamentalne znaczenie miało uzależnienie prawa do renty od utraty lub istotnego ograniczenia zdolności do pracy zarobkowej. Przyjęcie nowej definicji pojęcia niezdolności do pracy zarobkowej miało na celu uwolnienie systemu ubezpieczeń społecznych od konieczności przyznawania świadczeń ze względów socjalnych, na podstawie stwierdzonego inwalidztwa biologicznego.

Wymaga podkreślenia, że intencją wprowadzonych zmian nie było zaostrzenie kryteriów orzeczniczych. Chodziło przede wszystkim o racjonalizację systemu w ten sposób, aby renty otrzymywali tylko ci ubezpieczeni, którzy rzeczywiście utracili zdolność do osiągania dochodów z pracy i którym renta powinna zastąpić utracone zarobki. Celem nadrzędnym stało się przekształcenie dotychczasowego systemu rentowego w rzeczywiste ubezpieczenie ryzyka utraty zdolności do pracy zarobkowej. Dlatego też w świetle obowiązujących obecnie przepisów priorytetowe są wszelkie działania z zakresu rehabilitacji medycznej i zawodowej, zmierzające do przywrócenia ubezpieczonemu zdolności do pracy. W myśl przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zmian.) o niezdolności do pracy orzeka się w przypadkach, gdy działania rehabilitacyjne nie rokują powodzenia lub okazały się nieskuteczne.

- celowości przekwalifikowania zawodowego

przekonuje lekarz orzecznik ZUS.

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy lekarz orzecznik ZUS uwzględnia stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności poprzez leczenie i rehabilitację, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, a także celowość przekwalifikowania zawodowego. Ocena ta uwzględnia także rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne badanej osoby.

Art. 83 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887, z późn. zmian.) stanowi, że przedmiotem odwołania może być decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W myśl przepisów ustawy systemowej, odwołanie wnosi się do właściwego sądu w terminie i według zasad określonych w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego za pośrednictwem jednostki organizacyjnej Zakładu, która wydała decyzję.

Ponadto uprzejmie informuję, iż w oparciu o § 11 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 sierpnia 1997 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy do celów rentowych (Dz. U. Nr 99, poz. 612), główny lekarz orzecznik oddziału Zakładu dokonuje każdorazowo analizy odwołań wniesionych od decyzji organu rentowego w sprawach dotyczących orzecznictwa o niezdolności do pracy. W myśl § 12 ww. rozporządzenia, główny lekarz orzecznik oddziału ZUS przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia lekarzowi orzecznikowi, jeżeli w odwołaniu wskazano na istotne nowe okoliczności faktyczne lub dołączono nowe dowody nie znane lekarzowi orzecznikowi ZUS w dniu wydania orzeczenia, a mogące mieć wpływ na wynik orzeczenia.

Jednocześnie odpowiadając na zarzut Pani senator dotyczący przeprowadzania przez lekarzy orzeczników ZUS z różnymi specjalizacjami kontroli prawidłowości orzekania o niezdolności do pracy oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich w stosunku do ubezpieczonych leczonych w Poradniach Zdrowia Psychicznego uprzejmie informuję, że wszystkie oddziały ZUS otrzymały wytyczne w sprawie konieczności uzyskiwania opinii specjalistycznej lekarza konsultanta ZUS z dziedziny psychiatrii, jeżeli kontrolowane zaświadczenie lekarskie dotyczy tego typu schorzenia.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Ewa Lewicka

Warszawa, dnia 30 maja 2000 r.

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Stanisława Gogacza przekazanym przy piśmie z 17 maja 2000 r. (AG/043/141/2000/IV) w sprawie zmiany zasad odpłatności za leki Colistin, Biliepar, Ursofalk, Pulmocare, Nutridrink przekazuję uprzejmie następujące wyjaśnienie.

Cytowana ustawa przewiduje pokrywanie przez Kasy Chorych kosztów leczenia osobom ubezpieczonym - za leki określone rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie wykazów leków podstawowych i uzupełniających oraz wysokości odpłatności za leki uzupełniające oraz rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 9 grudnia 1998 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków, preparatów diagnostycznych i sprzętu jednorazowego użytku, które ze wzglądu na te choroby mogą być przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością (DZ.U. Nr 156 z 1998 r. z późn. zm.). Rozporządzenie Ministra określa asortyment leków podlegający refundacji oraz odpłatność wnoszoną przez pacjenta. Wykazy te były szeroko dyskutowane i poddane analizie medycznej i ekonomicznej. Przy ostatecznym kształcie omawianych wykazów leków refundowanych korzystano z opinii lekarzy specjalistów, jak również samorządu lekarskiego i aptekarskiego.

Uprzejmie informuję, że obecnie rozpoczęto prace nad nowelizacją obowiązujących wykazów leków refundowanych. Propozycje tych wykazów opracuje zespół ds. refundacji powołany przez Ministra Zdrowia (w skład zespołu wchodzą m.in. lekarze specjaliści). Sprawa objęcia refundacją leków Colistin, Biliepar, Ursofalk, Pulmocare, Nutridrink zostanie rozpatrzona przez wymieniony zespół. Po uzyskaniu opinii lekarzy, Naczelnej Izby Lekarskiej i Aptekarskiej i przeprowadzeniu uzgodnień z Krajowym Związkiem Kas, Minister Zdrowia podejmie decyzję odnośnie zakwalifikowania leków do odpowiednich wykazów leków refundowanych, jak również ustali wysokość odpłatności za poszczególne leki. Przewiduje się, że nastąpi to w IV kw. br.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, 2000-05-31

W związku z Oświadczeniem Pana Senatora Jerzego Chróścikowskiego z dnia 26 kwietnia 2000 r., przesłanym przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów przy piśmie nr DSPR 4404-46/00 z dnia 8 maja br. oraz poleceniem udzielenia odpowiedzi na to oświadczenie w porozumieniu z zainteresowanymi członkami Rady Ministrów, przekazuję uprzejmie Pani Marszałek następujące wyjaśnienia.

Z kopii dokumentów, które zostały udostępnione resortowi rolnictwa wynika, że Pani Wioletta Gaca istotnie otrzymała propozycję zwrócenia się do ośrodka pomocy społecznej - z wnioskiem o przyznanie niezbędnych świadczeń. Udzielenie takie właśnie odpowiedzi było logicznym następstwem treści Jej listu, w którym informowała, że jest bezrobotną absolwentką technikum krawieckiego, nie ma także możliwości utrzymania się z pracy w gospodarstwie rolnym, w związku z czym prosiła o radę jak ma żyć i jak się urządzić. Do odręcznie napisanego listu Pani Wioletta Gaca dołączyła odbitkę kserograficzną pisma zawierającego opis trudności występujących na rynku tytoniu z powodu nadmiernego importu oraz prośbę o interwencję "np. wykup surowca tytoniowego przez ARR, wprowadzenie odpowiednich uregulowań celno-prawnych dających równy start w gospodarce rynkowej". Takie lub podobne w treści wystąpienia rolnicy-plantatorzy tytoniu masowo nadsyłali również do resortu rolnictwa.

Problem drastycznego ograniczenia w br. kontraktacji tytoniu dotyczył bowiem właśnie tego rejonu uprawy tytoniu. Działają tam niesprywatyzowane zakłady tytoniowe oraz firma Universal Leaf Tobacco Poland Sp. z o.o., która przejęła kontraktację realizowaną wcześniej przez inne zakłady tytoniowe. W pozostałych rejonach uprawy tytoniu zakłady tytoniowe zrealizowały kontraktację na poziomie zadawalającym plantatorów (do resortu rolnictwa nie napłynęły żadne wnioski lub protesty). Ograniczenie kontraktacji przez wspomnianą firmę wywołało falę protestów rolników, dla których uprawa tytoniu stanowi podstawowe, a w wielu przypadkach główne źródło utrzymania. Szukając rozwiązań sytuacji zaistniałej w województwie lubelskim, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zorganizowało w marcu br. spotkania z przedstawicielami przemysłu tytoniowego i przedstawicielami zainteresowanych resortów. Ich wynikiem było przedstawienie Radzie Ministrów informacji, przygotowanej przez Ministra Gospodarki, dotyczącej zgłoszonego przez zakłady tytoniowe postulatu ustanowienia kontyngentu taryfowego na import tytoniu nie przetworzonego. Rada Ministrów, na posiedzeniu w dniu 11 kwietnia br., podjęła decyzję o wprowadzeniu kontyngentu taryfowego ilościowego (3000 ton) na przywóz tytoniu nie przetworzonego z obniżoną zerową stawką celną, w zamian za zawarcie dodatkowych umów z plantatorami na skup tytoniu ponad wielkości wynikające z dotychczasowej kontraktacji (rozporządzenie Rady Ministrów w tej sprawie zostało opublikowane w Dz. U. Nr 27, poz. 320).

Przekazując powyższe wyjaśnienia, dotyczące doraźnego rozwiązania problemów plantatorów tytoniu z województwa lubelskiego, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowało projekt Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie Międzyresortowego Zespołu do spraw rozwiązania problemów występujących na rynku tytoniu. Potrzeba powołania Zespołu wynika głównie z konieczności opracowania rozwiązań, które umożliwią kontynuowanie kontraktacji i skupu surowca tytoniowego z produkcji krajowej po wygaśnięciu zapisów w umowach prywatyzacyjnych zakładów tytoniowych, dot. 40% udziału krajowego surowca w wyrobach tytoniowych produkowanych na rynek wewnętrzny.

Odpowiadając na pytanie Pana Senatora "Czy w związku z tą sytuacją (chodzi o trudną sytuację plantatorów tytoniu z rejonu lubelszczyzny) rząd zakłada zwiększenie środków dla pomocy społecznej?" uprzejmie informuję Panią Marszałek, że wyjaśnień w tej sprawie udzieliła Pani Joanna Staręga-Piasek - Sekretarz Stanu i Pełnomocnik ds. Osób Niepełnosprawnych w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej (pismo nr DPS.X.074/31/1441/00 z dnia 24 maja br.). Wynika z nich, że ani w roku bieżącym, ani w ubiegłych latach nie zakładano zwiększonych wydatków na pomoc społeczną w związku z potencjalnymi trudnościami rynkowymi jakichkolwiek grup zawodowych, w tym plantatorów tytoniu. Pomoc społeczna jest ostatnią instancją wsparcia materialnego na wypadek bezrobocia, uzupełniającą tylko określone rozwiązania kodeksu pracy i ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.

Świadczenia z pomocy społecznej dla osób bezrobotnych, zwłaszcza o krótkim stażu bezrobocia (jak w opisanym przypadku plantatorów tytoniu) to głównie zasiłki okresowe, przyznawane na zasadzie fakultatywnej co do wysokości i czasokresu pomocy oraz pod warunkiem spełniania kryterium ubóstwa określonego w ustawie z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414 ze zm.). Już w 1999 r. wydatki na zasiłki okresowe były znacznie niższe niż w latach wcześniejszych, a w 2000 r. ogólna kwota budżetu na zasiłki i pomoc w naturze (rozdz. 8613), w tym na zasiłki okresowe, będąca zaledwie o 0,5% wyższa niż w 1999 r. praktycznie nie stwarza żadnych możliwości zwiększenia w br. zakresu pomocy udzielanej osobom i rodzinom bezrobotnych.

Odnosząc się do kwestii prywatyzacji przemysłu tytoniowego oraz realizacji przez zakłady tytoniowe zobowiązań zapisanych w umowach prywatyzacyjnych, uprzejmie informuję Panią Marszałek, że obszerne wyjaśnienia w tej sprawie, zostały przekazane przez Panią Barbarę Litak-Zarębską - Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Skarbu Państwa, pismem nr MSP/DNiPI/3651/AW/2000 z dnia 23 maja br. (w Załączniku 2 - wybór informacji nt. zobowiązań Spółek wobec producentów-plantatorów tytoniu).

Prywatyzacja przedsiębiorstw produkujących wyroby tytoniowe w Polsce została przeprowadzona na podstawie ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Proces prywatyzacji tych przedsiębiorstw przebiegał zgodnie z polityką określoną w rządowej strategii prywatyzacji sektora tytoniowego, przyjętej przez KERM w dniu 31 stycznia 1995 r. oraz Radę Ministrów w dniu 12 maja 1995 r.

- utworzenia Funduszu Plantatorskiego w wysokości 0,6% całkowitych kosztów zakupu przetworzonego tytoniu, poniesionych przez Spółkę w poprzednim roku (przeznaczenie Funduszu: rozwój i modernizacja uprawy oraz suszarnictwa tytoniu, prace naukowo-badawcze i wdrożeniowe doskonalące bazę genetyczną. Nadzór nad Funduszem: 2 przedstawicieli Spółki i 2 przedstawicieli lokalnego oddziału związku plantatorów tytoniu), w ciągu 5 lat od chwili nabycia akcji.

Ministerstwo Skarbu, wykorzystując swoje uprawnienia do nadzoru nad realizacją zobowiązań inwestorów-nabywców akcji w Spółkach Skarbu Państwa, zleciło niezależnym firmom audytorskim prowadzenie kontroli realizacji zobowiązań wynikających z zawartych umów.

Konieczne jest przypomnienie faktu uczestniczenia przedstawicieli Krajowego Związku Plantatorów Tytoniu w Lublinie, jak również przedstawicieli wszystkich Okręgowych Związków Plantatorów Tytoniu w opracowywaniu "Zasad prywatyzacji przemysłu tytoniowego".

W związku z powyższym stwierdzenie Pana Senatora, że w trakcie prywatyzacji przemysłu tytoniowego nie zadbano w prawidłowy sposób o interes plantatorów, że zabrakło prawno-instrumentalnych rozwiązań w tej dziedzinie oraz odpowiednich pakietów plantatorskich, nie jest do końca prawdziwe. Można wprawdzie spekulować dlaczego okres przewidziany na spełnienie przez inwestorów pewnych obowiązków określono na 5 a nie na przykład na 10 lub nawet 20 lat, ale w chwili obecnej faktu tego nie można zmienić. Jednocześnie należy mieć tu na względzie stanowisko Unii Europejskiej, która przedstawiła stronie polskiej zarzut niezgodności zapisów dot. zużycia krajowego tytoniu z zasadami GATT/WTO. W trakcie obrad Podkomitetu Rolnego Polska - Unia Europejska w październiku 1998 r. strona unijna zwróciła się do strony polskiej o potwierdzenie, że wspominany zapis w umowach prywatyzacyjnych wygasa w 2000 i 2001 r. i potwierdzenie takie uzyskała.

Zbigniew Chrzanowski

Warszawa, 2000-05-30

Zgodnie z art. 14 ust. 10 pkt 1 lib.b) oraz art. 14a ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) zwolnień od podatku od towarów i usług oraz zwrotów wpłaconej kwoty podatku nie stosuje się do podatników podatku akcyzowego oraz innych podatników sprzedających wyroby akcyzowe, z wyjątkiem wyrobów wymienionych w załączniku nr 6 w poz. 8, 9, 11 i 20.

Uprzejmie informuję, że częściowy lub całkowity zwrot wpłaconej kwoty podatku od towarów i usług na podstawie art. 14a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. nie ma charakteru dotacyjnego. Jest to przywiej przysługujący podatnikom prowadzącym zakład pracy chronionej lub zakład aktywności zawodowej, z pewnymi wyjątkami dotyczącymi podatników podatku akcyzowego, lub też sprzedających wyroby akcyzowe inne niż wymienione w załączniku nr 6 do ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. w poz. 8, 9, 11 i 20.

Nadto należy zauważyć, że konstrukcja podatku od towarów i usług uniemożliwia obliczenie zobowiązania w podatku VAT, oddzielnie dla wyrobów akcyzowych i oddzielnie dla wyrobów nieakcyzowych, dlatego też nie można było brać po uwagę wprowadzenia odmiennej regulacji, odnoszącej się np. do podatników, u których sprzedaż wyrobów akcyzowych nie przekracza 10% obrotów.

PODSEKRETARZ STANU

Jan Rudowski

Warszawa, dn. 31.05.2000.

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Janusza Lorenza podczas 55. posiedzenia Senatu RP w dniu 14 kwietnia 2000 r. - w sprawie braku odpowiedzi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego Pana Zbigniewa Babalskiego na pisma Pana Senatora - działając z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów przyznaję, że taki fakt miał rzeczywiście miejsce.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 30 maja 2000

Szanowna Pani Marszałek

obowiązująca od 1 stycznia 1999 r. ustawa z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z póź. zm.) zmieniła system ubezpieczenia zdrowotnego. W związku z tym liczne grupy osób z mocy ustawy zostały objęte obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym - w tym wszyscy, którzy są wymienieni w art. 8 ustawy, czyli, np.: renciści, emeryci, pracownicy, rolnicy, osoby pobierające rentę socjalną, bezrobotni.

- osoba nie osiągająca z żadnego źródła przychodu może uzyskać status osoby bezrobotnej, z mocy ustawy osoby takie są ubezpieczone,

Należy zwrócić uwagę również na fakt, iż ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym obejmuje obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego osoby, które z różnych przyczyn nie spełniają przesłanek koniecznych, do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego - czyli takie, którym przyznano świadczenia: rentę socjalną, zasiłek stały, zasiłek stały wyrównawczy lub gwarantowany zasiłek okresowy z pomocy społecznej - art. 8 pkt 17 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym - a nie są objęte ubezpieczeniem zdrowotnym z innego tytułu i jednocześnie jest to ich jedyne źródło utrzymania. W takiej sytuacji osoby otrzymujące powyższe świadczenia do ubezpieczenia zdrowotnego zgłasza ośrodek pomocy społecznej - art. 16 ust. 8 ustawy.

Odnosząc się do oświadczenia Pana Senatora, należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym osoba bezrobotna podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego - art. 8 pkt 15. Obowiązek ubezpieczenia bezrobotnych - powstaje z dniem uzyskania statusu bezrobotnego, a wygasa z dniem utraty tego statusu. Przesłanki uzyskania oraz utraty statusu osoby bezrobotnej określa ustawa z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu - Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 z późn. zm. Zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym bezrobotnych do ubezpieczenia zdrowotnego zgłasza urząd pracy. Podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne dla omawianej grupy osób jest kwota odpowiadająca wysokości pobieranego zasiłku lub stypendium, a w przypadku nie pobierania przez bezrobotnego zasiłku lub stypendium - kwota odpowiadająca wysokości zasiłku stałego z pomocy społecznej - art. 21 ust. 3 pkt 5.

W każdym z przedstawionych powyżej przypadków, jeżeli dana osoba uzyska status bezrobotnego a przez to zostanie włączona do systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, to dzieci pozostające na wyłącznym utrzymaniu takiej osoby będą mogły korzystać z jej ubezpieczenia - z tytułu bycia członkiem rodziny osoby ubezpieczonej (art. 7 pkt 21 ustawy). Należy przy tym zaznaczyć, iż z tytułu bycia członkiem rodziny osoby ubezpieczonej korzystają nie tylko dzieci ale również małżonek pozostający na wyłącznym utrzymaniu. Jeżeli więc dana osoba bezrobotna straci prawo do zasiłku to i tak nadal pozostaje wraz z rodziną ubezpieczona.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o pomocy społecznej "do zadań własnych z zakresu pomocy społecznej o charakterze obowiązkowym, realizowanych przez gminy, należy udzielanie zasiłku celowego na pokrycie wydatków na świadczenia zdrowotne osób bezdomnych i innych osób nie mających dochodu i możliwości ubezpieczenia się na podstawie przepisów o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym".

Powyższe zadania pomocy społecznej nie oznaczają wprost uprawnienia do bezpłatnego leczenia lecz obowiązek jednostek organizacyjnych pomocy społecznej do udzielania tym osobom zasiłków pieniężnych na pokrycie kosztów leczenia. Przy przyznawaniu takiej pomocy obowiązują wszystkie zasady i tryb przyznawania zasiłków, określone w ustawie. A więc również i te, że potrzeby osoby i rodziny korzystającej z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i możliwościom pomocy społecznej oraz, że w uzasadnionych przypadkach, a w szczególności korzystania ze świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej w sposób niezgodny z przeznaczeniem, pomoc winna być przyznana w formie niepieniężnej. W stosunku do osób nie ubezpieczonych lub bezdomnych z reguły jest to wcześniej zadeklarowane pokrycie należności za świadczenia zdrowotne bezpośrednio na rachunek zakładu opieki zdrowotnej.

Niezbędna jest w tym zakresie bezpośrednia i dobrze zorganizowana współpraca między jednostkami organizacyjnymi pomocy społecznej a zakładami opieki zdrowotnej. Udzielanie pomocy lub jej odmowa następuje w drodze decyzji administracyjnej, a to oznacza poddanie decyzji ponownemu rozpatrzeniu przez organ odwoławczy, a w dalszej kolejności przez Sąd Administracyjny.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż w sytuacji gdy ośrodek pomocy społecznej nie płaci szpitalowi za udzielone świadczenia zdrowotne osobie bezdomnej, czy osobie nie posiadającej uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, to szpital powinien wystąpić na drogę sądową. Do ustawowych zadań pomocy społecznej należy bowiem sfinansowanie świadczeń zdrowotnych udzielonych osobom bezdomnym bez dochodu czy osobom nie mającym możliwości ubezpieczenia się zdrowotnego.

Przedstawione wyżej sytuacje dotyczą osób nieubezpieczonych, które leczone są w szpitalu, a które z różnych przyczyn, nie są w stanie same sfinansować świadczeń zdrowotnych, przy czym wszczęcie postępowania egzekucyjnego byłoby w większości przypadków bezskuteczne. W obecnym stanie prawnym istnieje - na podstawie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz ustawy o pomocy społecznej - wiele rozwiązań mających na celu pomoc w uzyskaniu świadczeń zdrowotnych osobom nieubezpieczonym. W interesie całego państwa jest, by jak największa część obywateli była ubezpieczona, nie będzie wtedy problemu zwrotu kosztów świadczeń za osoby nieubezpieczone - stąd powyższe propozycje rozwiązania problemu.

Ponadto uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad ustawą o ochronie zdrowia, która ma na celu m.in. sprecyzowanie, które świadczenia zdrowotne będą bezpłatne, zapewnione przez państwo obywatelom nieubezpieczonym oraz zapewne zostaną wskazane mechanizmy finansowania tych świadczeń.

Z wyrazami szacunku

Franciszka Cegielska

Warszawa, dnia 31.05.2000 r.

Pani
Prof. dr hab. Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na przesłane przez Sekretarza Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Pana Michała Wojtczaka (pismo z dnia 23.05.2000 r. Nr BM-0/0701/325/00) oświadczenie Pana Senatora Kazimierza Drożdża w sprawie prywatyzacji "Uzdrowiska Lądek-Długopole" S.A. z siedzibą w Lądku Zdroju uprzejmie informuję, iż decyzja w sprawie podjęcia działań zmierzających do prywatyzacji przedmiotowej Spółki została podjęta przez Ministra Skarbu Państwa na wniosek Zarządu Spółki.

Proces prywatyzacji przebiega zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa - ustawą z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 118, poz. 561 z późn. zm.) oraz aktami wykonawczymi do niniejszej ustawy.

Logiczną i prawną konsekwencją komercjalizacji, zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, jest przeprowadzenie procesu zbycia akcji spółki powstałej w wyniku komercjalizacji w trybie:

- przetargu publicznego,

Przed zaoferowaniem do zbycia akcji Spółki Minister Skarbu Państwa, zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych, dokona w drodze przetargu nieograniczonego (tryb określony w ustawie z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (Dz. U. NR 76, poz. 344 z późn. zm.) wyboru firmy doradczej, która przygotuje analizę mającą na celu ustalenie sytuacji prawnej majątku spółki, stanu i perspektyw rozwoju przedsiębiorstwa spółki, oszacowania wartości przedsiębiorstwa spółki oraz oceny realizacji obowiązków wynikających z tytułu wymagań ochrony środowiska (szczegółowy zakres niniejszej analizy określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 czerwca 1997 r. w sprawie zakresu analizy spółki oraz przedsiębiorstwa państwowego, sposobu jej zlecania, opracowywania, zasad odbioru i finansowania oraz warunków, w razie których można odstąpić od opracowania analizy - Dz. U. Nr 64, poz. 408 z późn. zm.). Firma doradcza zobowiązana będzie również do określenia poziomu niezbędnych inwestycji oraz zorganizowania i przeprowadzenia procesu udostępnienia akcji Spółki osobom trzecim zgodnie ze strategią prywatyzacji, przy opracowaniu której uwzględnione zostaną między innymi oczekiwania Zarządu Spółki, związków zawodowych w niej działających oraz załogi w stosunku do Kupującego.

Przedstawiając powyższe pragnę podkreślić, iż prywatyzacja "Uzdrowiska Lądek-Długopole" S.A. z siedzibą w Lądku Zdroju jest szansą na jej dokapitalizowanie, a tym samym zachowanie istniejących miejsc pracy. Zwracam także uwagę, iż procesowi prywatyzacji towarzyszą działania mające na celu zabezpieczenie interesów załóg prywatyzowanych podmiotów.

MINISTER

SEKRETARZ STANU

Alicja Kornasiewicz

Warszawa, 2000.05.31

Procedurę poprzedzającą wydanie ww. decyzji na rzecz powiatów reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 lutego 1999 r. w sprawie trybu przekazywania mienia przez Skarb Państwa powiatom i miastom na prawach powiatu oraz określenia kategorii mienia wyłączonego z przekazywania (Dz. U. Nr 13, poz. 114). Termin wydania przez wojewodę decyzji w przedmiotowych sprawach Zależy przede wszystkim od zaangażowania jednostek samorządu terytorialnego, na które rozporządzenie nakłada szereg obowiązków. Wśród nich można wymienić:

- sporządzenie wykazu jednostek i instytucji, których mienie podlega przekazaniu,

Dopiero po spełnieniu wszystkich wymaganych przez prawo przesłanek oraz zgromadzeniu stosownych dokumentów, zarząd powiatu (województwa) może wystąpić z odpowiednim wnioskiem do wojewody o wydanie decyzji. Od momentu wpłynięcia wniosku od zarządu powiatu, wojewoda rozpatruje daną sprawę w terminach określonych w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 35 k.p.a., wojewoda powinien wydać decyzję niezwłocznie, a w sprawach wymagających postępowania wyjaśniającego nie później niż w ciągu miesiąca; natomiast w przypadku sprawy szczególnie skomplikowanej nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania. W przypadku niewydania decyzji przez wojewodę w terminie określonym w art. 35 k.p.a. lub niepoinformowania o przyczynach zwłoki, stronom służy prawo wniesienia zażalenia na bezczynność tego organu do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, a w dalszej perspektywie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Przedstawiona w skrócie powyższa analiza ukazuje skomplikowany proces przekazywania mienia Skarbu Państwa powiatom i samorządom województw, w którym wiele kwestii uzależnionych jest od samorządów. W wielu przypadkach sprawę utrudniały ponadto nieuporządkowane sprawy własnościowe nieruchomości użytkowanych przed 31 grudnia 1998 r. przez instytucje i jednostki organizacyjne przejęte przez jednostki samorządu terytorialnego z dniem 1 stycznia 1999 r. Należy zaznaczyć, że w celu rzetelnego przeprowadzenia procesu nabycia mienia Skarbu Państwa przez powiaty i samorządy województw, konieczne jest przede wszystkim uregulowanie stanu prawnego przejmowanych nieruchomości, polegające na wykazaniu tytułu prawnego Skarbu Państwa.

W dniu 6 grudnia 1999 r. Zarząd Starostwa Powiatowego w Częstochowie wystąpił do Wojewody Śląskiego o przekazanie w trybie art. 64 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, ze zm.). nieruchomości położonej w Częstochowie przy ul. Sobieskiego 9, na terenie której znajduje się budynek biurowy po byłym Urzędzie Wojewódzkim w Częstochowie. Decyzją nr Ppm.III-7222/1/2000 z dnia 29 marca 2000 r. Wojewoda Śląski odmówił przekazania wnioskowanej nieruchomości. W uzasadnieniu podniósł on, że w dniu 31 grudnia 1998 r. przedmiotowa nieruchomość znajdowała się we władaniu Wojewody Częstochowskiego. Zgodnie z art. 64 ustawy - Przepisy wprowadzające (...) Zarząd Starostwa Powiatowego w Częstochowie winien wskazać, do wykonywania jakich zadań powiatu związanych bezpośrednio z wnioskowaną nieruchomością jest ona przeznaczona. Aktualne i dotychczasowe korzystanie z rzecznego mienia przez Starostwo Powiatowe w Częstochowie odbywa się na podstawie umowy cywilnoprawnej, która zezwala na korzystanie z niego przez wnioskodawcę. Wojewoda Śląski w piśmie z dnia 8 marca 2000 r. (nr GN.I-5/7410-2/29/99) wystąpił do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o zmianę zapisu decyzji o trwałym zarządzie, z dotychczasowego o brzmieniu: "w trwałym zarządzie Urzędu Wojewódzkiego w Częstochowie" na "w trwałym zarządzie Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach".

- Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (KRUS),

Wojewoda Śląski zwrócił uwagę na fakt, iż w dniu 31 grudnia 1998 r. Urząd Rejonowy w Częstochowie nie zajmował żadnego pomieszczenia w budynku przy ul. Sobieskiego 9. W dniu 10 maja 1999 r. Wojewoda Śląski zawarł umowę (nr Ad II - 1164/32/99) użyczenia lokalu ze Starostą Częstochowskim na czas nieokreślony od dnia 4 maja 1999 r., z możliwością wypowiedzenia przez każdą ze stron z miesięcznym wypowiedzeniem.

Od wydanej decyzji, Powiat Częstochowski - jako strona postępowania - ma prawo wnieść odwołanie do Ministra Skarbu Państwa. W przypadku gdyby Minister Skarbu Państwa utrzymał w mocy przedmiotową decyzję Wojewody Śląskiego, to zgodnie z obowiązującym prawem Powiat Częstochowski będzie mógł zaskarżyć ją do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Do czasu ostatecznego zakończenia postępowania w przedmiotowej sprawie Starostwo Powiatu Częstochowskiego będzie korzystało ze spornego budynku na dotychczasowych zasadach.

Marek Biernacki

Warszawa, dnia 1.06.2000

Pani
Alicja Grześkowiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Mariana Żenkiewicza podczas 58. posiedzenia Senatu RP w dniu 11 maja 2000 r. i otrzymanym przy piśmie Sekretarza Stanu Michała Wojtczaka w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 23 maja 2000 r. Nr DSPR 4404-55/00 - z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, że zasady pobierania, przechowywania i przetwarzania krwi ludzkiej, obrotu krwią i preparatami krwiopochodnymi, warunki zapewniające dostępność preparatów przygotowywanych z krwi, a także zadania oraz organizację publicznego służby krwi określa ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 roku o publicznej służbie krwi (Dz. U. Nr 106, poz. 681 z późn. zm.).

Ustawa ta w rozdziale 2 szczegółowo określa uprawnienia honorowych dawców krwi.

Honorowemu dawcy krwi:

1) zwolnienie od pracy w dniu, w którym oddaje krew i na czas okresowego badania lekarskiego dawców krwi,

Dawcom krwi rzadkich grup i dawcom, którzy przed pobraniem krwi zostali poddani zabiegowi uodpornienia lub innym zabiegom w celu uzyskania surowic diagnostycznych i leczniczych preparatów krwiopochodnych przysługuje ekwiwalent pieniężny za pobraną krew i związane z tym zabiegi.

Zgodnie z pismem Ministerstwa Finansów - Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 19.10.1995 r. znak PO 5/4-5085-01107/95 - krew może być przedmiotem darowizny w rozumieniu art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 z późn. zm.). Krew może być przedmiotem darowizny również w przypadku oddania jej honorowo i bezpłatnie. Kwotę darowizny, podlegającą odliczeniu od dochodu stanowi równowartość oddanej krwi.

Zgodnie z cytowaną ustawą leki i materiały medyczne wydaje się bezpłatnie ubezpieczonym, w tym także honorowym dawcom krwi przyjętym do szpitali i innych zakładów opieki zdrowotnej, przeznaczonych dla osób potrzebujących całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych oraz przy wykonywaniu zabiegów leczniczych, diagnostycznych i rehabilitacyjnych przez podmioty uprawnione do udzielania świadczeń z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, a także przy udzielaniu przez te podmioty pomocy doraźnej.

Ubezpieczonym będącym zasłużonymi honorowymi dawcami krwi przysługuje na podstawie recepty wystawionej przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego bezpłatne zaopatrzenie w leki objęte wykazami leków podstawowych i uzupełniających (w przypadku gdy na dany lek obowiązuje limit, a cena leku jest wyższa niż ustalony limit, różnicę między ceną leku, a limitem pokrywa pacjent, w tym przypadku zasłużony honorowy dawca krwi) oraz bezpłatne zaopatrzenie w leki określone w drodze rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 2 grudnia 1998 roku w sprawie określenia leków, które zasłużony honorowy dawca krwi może stosować w związku z oddaniem krwi dla celów leczniczo-zapobiegawczych (Dz. U. Nr 148, poz. 980). Asortyment leków (Ascofer draż., Vitaral draż., Rapid proszek) został ustalony zgodnie z opinią lekarzy specjalistów, którzy uznali, że w optymalnym stopniu wspomagają one regenerację krwi utraconej w wyniku jej pobrania.

Biorąc pod uwagę wymienione powyżej uprawnienia wynikające z ustawy o publicznej służbie krwi, ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz zasadę równego dostępu ubezpieczonych do leków refundowanych - Ministerstwo Zdrowia nie znajduje uzasadnienia do przyjęcia propozycji dalszego rozszerzenia uprawnień dla honorowych dawców krwi do bezpłatnego otrzymywania leków, preparatów diagnostycznych oraz sprzętu jednorazowego użytku.

Ministerstwo Zdrowia wyraża uznanie i szacunek dla tych, którzy honorowo oddają swą krew dla ratowania życia i zdrowia innych osób. Jednak pomijając nawet aspekt finansowy tej propozycji należy kierować się zasadą równego i sprawiedliwego dostępu do leczenia dla wszystkich obywateli. Nie można wyraźnie preferować jednej grupy społeczeństwa kosztem innych, równie potrzebujących. Należy przy tym zaznaczyć, że honorowi dawcy krwi należą do grupy ludzi raczej zdrowych i jak wskazuje sama nazwa oddają swą krew honorowo.

SEKRETARZ STANU

w Ministerstwie Zdrowia

Maciej Piróg

Warszawa, dnia 06.06.2000

Szanowna Pani Marszałek

Problem zobowiązań zakładów opieki zdrowotnej usamodzielnionych w latach 1996-98 był wielokrotnie poruszany w trakcie posiedzeń senackich i sejmowych komisji, jak i podczas wielu spotkań przedstawicieli samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, przedstawicieli Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Finansów oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Należy zauważyć, iż zgodnie z przepisami art. 35b ust. 1 oraz art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. nr 91, poz. 408 z późn. zm.), posiadający osobowość prawną samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pokrywa ujemny wynik finansowy we własnym zakresie. Również art. 40 ust. 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że Skarb Państwa nie odpowiada za zobowiązania innych osób prawnych. Datą decydującą o usamodzielnianiu, a więc o uzyskaniu osobowości prawnej jest data wpisu do rejestru sądowego.

W związku ze zgłaszanymi zarzutami, iż w wielu przypadkach zobowiązania w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej powstały w wyniku nie wywiązywania się wojewodów z umów zawartych z tymi zakładami w sprawie świadczenia odpłatnych usług zdrowotnych, a więc niewątpliwie są to zobowiązania Skarbu Państwa, podjęta została decyzja o rozszerzeniu roli Banku Handlowego w zakresie regulowania zobowiązań ochrony zdrowia powstałych do dnia 31 grudnia 1998 r.

Za uzasadnione uznane mogą być wyłącznie roszczenia wynikające ze zobowiązań powstałych przed datą rejestracji sądowej zakładu i uregulowanych przez zakład po tej dacie wraz z rzeczywiście zapłaconymi odsetkami, natomiast bez zwrotu innych kosztów obsługi zobowiązań , w tym jakichkolwiek innych odsetek. Przez zobowiązania powstałe przed datą rejestracji rozumieć należy zobowiązania wynikające wyłącznie z wykonania przed ww. datą całości lub części umowy dotyczącej towarów i usług.

Obsługą przez Bank Handlowy będą objęte tylko te zobowiązania, które uznane zostaną za bezsporne. Ocena czy zobowiązanie jest bezsporne należy wyłącznie do Wojewody. Ocena ta powinna być dokonana po wnikliwym przeanalizowaniu treści zawartej umowy i jej wykonania przez obie strony. Ze względu znaczne zróżnicowanie stanów faktycznych oraz brak ujednoliconych wzorów umów nie jest możliwe sformułowanie wyczerpujących wytycznych odnoszących się do wszystkich sytuacji.

Ustalona została cena jednostkowa świadczenia lub ogólna kwota zapłaty oraz limit zakupionych świadczeń, który miał podlegać renegocjacjom w razie wcześniejszego wykonania. W tych sytuacjach powinna zostać poddana ocenie ta część umowy, która zobowiązywała do dokonania zmian w razie zaistnienia określonych warunków (na ile precyzyjnie wyrażono intencje stron) oraz powinno nawiązać się pomocniczo do sytuacji historycznej (liczby świadczeń udzielanych w takim samym okresie w latach ubiegłych).

Zdarzały się sytuacje, w których pomimo usamodzielnienia zakładu opieki zdrowotnej Wojewoda kontynuował dotychczasowe zasady jego finansowania. Nie podpisanie umowy nie oznacza, że umowa nie została zawarta. Strony potwierdziły istnienie wzajemnych zobowiązań realizując swoje świadczenia - z jednej strony wykonując usługi zdrowotne, z drugiej strony przekazując środki na utrzymanie zakładu. W takich sytuacjach Wojewodowie muszą stwierdzić, czy i które należności stanowią ewentualne zobowiązanie Skarbu Państwa. W przypadku, gdy zobowiązanie nie wynika z niewywiązania się Wojewody z jednoznacznie określonych w umowie obowiązków, ale w wyniku analizy danych historycznych, Wojewoda stwierdza bezsporność zobowiązania, konieczne jest sporządzenie umowy/ugody, w której samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej potwierdzi, że określona przez Wojewodę kwota zobowiązania stanowi zaspokojenie wszelkich roszczeń finansowych z tytułu, którego dotyczy. W przypadku gdy strony nie dojdą do porozumienia w zakresie całego roszczenia, a Wojewoda uzna część roszczeń jako bezsporne, powinien sporządzić oświadczenie o uznaniu tej części rozliczenia jako zobowiązanie Skarbu Państwa.

W uzupełnieniu informuję, że w roku 2000 kontynuowany jest Program Restrukturyzacji w Ochronie zdrowia, w którym, uwzględniając propozycje wielu jednostek i organów założycielskich, zdecydowano się na zdecentralizowanie podziału środków oraz przyjmowanie jedynie kompleksowych programów restrukturyzacji. Środki finansowe z budżetu zostaną rozdysponowane głównie na Regionalne Programy Restrukturyzacji, które zostaną opracowane przez firmy konsultingowe tzw. Regionalne Grupy Wsparcia i zaakceptowane przez samorządy terytorialne. Regionalne Programy Restrukturyzacji powinny być dopasowane do lokalnych wskaźników epidemiologicznych, zgodne z prognozowanymi przemianami demograficznymi regionu oraz dostosowane do planowanego rozwoju społeczno-ekonomicznego regionu. W województwie warmińsko-mazurskim Regionalną Grupą Wsparcia jest konsorcjum dwóch firm: DORADCA CONSULTANS LTD I NEXUS CONSULTANS LTD w Gdyni. Firmy te, analizując wyżej wymienione i inne, niezbędne do opracowania Regionalnego Programu Restrukturyzacji dane, powinny określić rzeczywiste potrzeby społeczności Węgorzewa i sąsiednich gmin. Na tej podstawie będą mogły stwierdzić, czy likwidacja SPZOZ w Węgorzewie i Giżycku rzeczywiście jest niezbędna.

- internecie - www.mzios.gov.pl,

Obecnie obowiązująca ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 24.04.1997 r. jest wynikiem kilkuletniej, publicznej debaty środowisk, instytucji i organizacji pozarządowych zaangażowanych w przeciwdziałanie narkomanii w Polsce i rezultatem kompromisu uwzględniającego racje zdrowotne społeczeństwa, porządku publicznego, możliwości systemu oświatowego, służby zdrowia i aparatu ścigania oraz systemu penitencjarnego.

Przedmiotem szczególnie głębokiej dyskusji była kwestia karania za posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych. Rozważając doświadczenia innych krajów, głównie argumenty przemawiające za penalizacją i przeciw niej, ustawodawca przyjął rozwiązanie dające z jednej strony - możliwość karania handlarzy i producentów, z drugiej strony - ograniczające kryminalizację tysięcy osób uzależnionych oraz wielu młodych ludzi, którzy mniej lub bardziej przypadkowo używają środków odurzających i którzy ze światem przestępczym nie mają nic wspólnego.

Obowiązująca ustawa jest zgodna z ratyfikowaną przez Polskę w 1994 r. Konwencją Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, uchwaloną w Wiedniu 20.12.1988 r.

W obecnych uwarunkowaniach społeczno-kulturowych i ekonomicznych nie jest możliwe przeciwdziałanie narkomanii siłami tylko jednego resortu czy instytucji. Globalizacja zagrożeń wymaga skoordynowanych działań, które ograniczą jednocześnie podaż i popyt na substancje psychoaktywne. Aby zadaniu temu sprostać należy wzmocnić siły i środki którymi dysponujemy - a więc tak organy centralne jak i samorządowe, system prawny, ściganie przestępstw, profilaktykę narkomanii, leczenie i rehabilitację.

Przyjmując różne strategie w dziedzinie przeciwdziałania narkomanii kierować się należy przede wszystkim obowiązującym w Polsce prawem. Prowadzone obecnie prace nad nowelizacją ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dotyczą w większości tematów poruszonych w piśmie mieszkańców Węgorzewa, a więc dotyczą również zaostrzenia kar i sankcji za czyny związane z łamaniem ustawy. Szczególną uwagę przywiązuje się do art. 48 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii mówiącego o traktowaniu jako występek posiadania niewielkiej ilości środka odurzającego na własny użytek.

PODSEKRETARZ STANU

Aleksander Grad

Warszawa, dnia 6 czerwca.2000 roku

Nawiązując do pisma nr AG/043/147/2000/IV z dnia 17 maja br., do którego załączony został tekst oświadczenia złożonego przez senatora Józefa Kuczyńskiego podczas 58 posiedzenia Senatu RP w dniu 11 maja br. uprzejmie informuję, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych uzyskało w tej sprawie wyjaśnienia od zajmującego się problematyką miejsc pamięci narodowej Sekretarza Generalnego Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Pana Andrzeja Przewoźnika.

Zdaniem Rady OPWiM wspomniana uchwała nie powinna zostać zrealizowana po wejściu w życie Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Federacji Rosyjskiej o grobach i miejscach pamięci ofiar wojen i represji, podpisanej w dniu 22 lutego 1994 r. Rada OPWiM została jednak postawiona wobec faktu dokonanego, gdyż informacja na ten temat wpłynęła już po rozbiórce pomnika. Rada wystąpiła wówczas do Wojewody Zachodniopomorskiego o pilne zbadanie sprawy i zajęcie stanowiska.

Rada OPWiM ustaliła, że zdemontowane podczas przebudowy fragmenty monumentu przedstawiające postacie marynarzy, zostały przeniesione na cmentarz komunalny znajdujący się przy ulicy Kasiborskiej w tym mieście. Na wspomnianym cmentarzu znajduje się kwatera wojenna żołnierzy radzieckich z upamiętnieniem w formie trzech płyt ze stosowanymi napisami. Postacie marynarzy z Obelisku przy pl. Słowiańskim zostały wkomponowane w wystrój kwatery tuż przy płytach pamiątkowych.

Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP szczególną uwagę przywiązuje do problematyki ochrony pamięci walk i męczeństwa w kontekście stosunków polsko-rosyjskich. Biorąc pod uwagę znaczenie tej problematyki w kształtowaniu stosunków pomiędzy narodami polskim i rosyjskim, resort spraw zagranicznych stoi na stanowisku przestrzegania Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej i Rządem Federacji Rosyjskiej o grobach i miejscach pamięci ofiar wojen i represji z dnia 22 lutego 1994 r.